Twee banen

Hans droomt dat hij kan vliegen en wordt slapend rijk. De bofkont. Let op de typisch Strepiaanse stapelmethode.

Zoals een aankomend sporter een trainingspak, dure schoenen met luchtkussentjes aanschaft en in gedachten de New York marathon heeft gerend, zo koop ik tuinboeken met het idee dat mijn tuin vanzelf veranderd in het paradijs dat ik voor ogen heb.
In werkelijkheid hebben mijn potentiele tuinhulpen het allemaal laten afweten en word ik elke morgen doodmoe wakker. Ligt dat aan de nachtmerries die mij vanaf 1981 elke nacht teisteren? Ik ben bijvoorbeeld sinds die tijd oproepkracht bij de jeugdherberg. Vijf voor zes herinner ik me dat ik een maaltijd voor 100 personen had moeten bereiden die om 18.00 uur op tafel moet staan. Ik begeef me naar de Kloveniersburgwal waarover mannen met trekkarren en paard en wagen lopen. Het is een tafereeltje uit 1930 of vroeger. De gracht, de huizen en de mensen zien er armoedig en onverzorgd uit. Ik ben tot de vroege ochtend bezig de ingang van het pand te vinden terwijl ik in mijn hoofd een boodschappenlijstje maak: 30 kilo aardappels, 100 varkenslapjes, 20 kilo andijvie.

Mijn werkkring overdag is chaotisch. Er is niemand die je aanwijzingen geeft of inwerkt. Geen enkele begeleiding. Ik realiseerde me dat ik liever een dom karweitje doe met leuke mensen dan intellectueel uitdagend werk in mijn eentje. Voor alle zekerheid heb ik mijn bloed weer eens laten onderzoeken. Gisteren kreeg ik de uitslag. Ik ben kerngezond maar heb wel een allergie voor de huisstofmijt. Stof hebben we achtergelaten in de Czaar Peterstraat dus dat kan het niet zijn. Het zal wel te maken hebben met het onvrijwilligerswerk dat ik ´snachts doe.

Dan maar wandelen

Nieuwe buren

Bob bemoeit zich overal mee

He buuv, wat eten jullie vanavond?

In de oude Amsterdamse wijken zit je op ekaars lip. Je kan zien wat je buurman ´s avonds op z´n bord heeft. Gelukkig wonen we op IJburg met een ruim uitzicht en omgeven door water, dachten we. Helaas wordt Steigereiland volgeplempt met waterwoningen. Elk gat wordt gevuld. We zitten dichter op onze buren dan in de Czaar Peterstraat.

Papieren zakdoekje in was enzo

De Wet van Murphy was weer in volle gang. Ik was op de tuin blijven slapen als experiment. Het was ijskoud, de gasfles was leeg dus ik kon geen koffie of thee zetten. Een nieuwe halen kan alleen op zaterdagochtend tot 12 uur. Ik moet de oude ontkoppelen maar had niet het juiste gereedschap. Gebroken stapte ik op de tram en vergat vervolgens ik uittechecken met mijn ov-chipkaart. Terwijl daar toch in 2 talen voor gewaarschuwd wordt. ´Don´t forget to check out with your public transport chipcard.´ Ik hoor alleen die stem van die kerel, die zin blijft in mijn hoofd hangen en ondertussen vergeet ik het dus toch. Moet je weer van alles gaan ondernemen om dat recht te zetten. Mijn halve leven ben ik bezig met het rechtzetten van scheve zaken, belastingen, gas- en elektrarekeningen enzovoorts. Was ik maar een papoea.
De vuilnis lag hoog opgestapeld in de Amsterdamse straten want de Gemeentereiniging staakte. Op het foeilelijke Damrak fotografeerden toeristen elkaar op de ravage. Daarna gingen ze naar het Sexmuseum en het Vodkamuseum op vervolgens met een blikje Heineken in de hand een dikke joint op te steken. We hebben een geweldig imago in het buitenland. I AmNotsterdam, wilde ik roepen.
De muzikanten bij het Centraal Station maakten veel goed met hun melancholische klarinet. Soort filmmuziek van het leven. (In Joegoslavische films worden de hoofdpersonen vaak van begin tot het einde op meesterlijke wijze achtervolgd door zo´n orkestje)
Thuis draaide ik een wasje. Toen ik het uit de trommel halen zag ik dat er een papieren zakdoekje in mijn broekzak was achtergebleven. Het had zich versnipperd in duizend stukjes die vastgekleefd zaten aan vestjes, shirtjes, slipjes en sokken.
Gelukkig hebben we altijd nog Google. Ik typte ´papieren zakdoekje in de was´en daar ontrolden zich de tips. Gewoon een nylonkous meewassen. Een nylonkous, de laatste keer dat ik die droeg was in 1971. Bij mijn aankomst in de jeugdherberg. De hond van de Jeugdherbergvader sprong tegen me op en scheurde mijn panty aan flarden. Een panty is een voorbehoedsmiddel, een spinneweb in je kruis, besefte ik. Nooit meer 1 aangetrokken. Gisteren kocht er er voor het eerst weer 1, om het papieren zakdoekje te vangen. Het werkte

Wie kent deze eend?

Canard aparte

Zelf dacht ik dat dit een Zwitserse bergeend was. Of is het een Koreaanse mandarijneend?

Eén strandje voor het gewone volk

Wat zijn die foto´s vaag, Ina. Ik vind dat het strand of de oevers van een plas van iedereen zijn en geen particulier grondgebied. Hier op IJburg vond ik een klein strandje voor het gewone volk.

Wij zijn zo eenvoudig gebleven

We ontdekten een mooi recreatiegebied op een steenworpafstand van ons huis. Een paar weken geleden verkenden we de buurt en belandden bij de meer welgestelde IJburgbewoners. Zij hebben een huis naar eigen ontwerp. Nu misgun ik niemand zijn rijkdom maar toen we de wijk inliepen kreeg ik associaties met een Zuid-Afrikaanse blanke compound. Er stond weliswaar geen hek omheen, het was toch alsof je in een andere wereld kwam. Volgens historicus Herman Pleij houden Nederlanders van gelijkheid. Niemand is beter dan de ander. Niet op de communistische manier, er is geen klasseverschil zoals dat bijvoorbeeld nog wel sterk aanwezig is in Groot-Brittannie. Kom bij ons niet aan met kapsones, je wordt zo de gracht in gekieperd.

Bob verkoopt tapijtjes

Bob ziet een bij