Aalscholvers en nieuwe vrienden

Vorige week liet ik Blanche uit. We liepen zoals gewoonlijk naar het uitrengebied aan het water. Het was een uur of half één. In de verte kwam een zwerm zwarte vogels aanvliegen. Wel honderden. Ze streken vlak voor onze neus neer op het water. In hun kielzog kwamen nog eens honderden aanvliegen, opgewonden schreeuwend. Het was een kolonie aalscholvers. Sommigen duwden elkaar onder water, andere dobberden wat rond. Toen stegen ze weer op en vlogen ruziënd richting Amsterdam-Noord. Ik stond perplex. Er zwemt weleens een aalscholver voorbij ons huis en dan word ik al opgewonden. Nooit eerder zag ik er zoveel bij elkaar. Ik kan het alleen ouderwets beschrijven als: een machtig gezicht.

We kwamen deze zwanenfamilie tegen

Het is een toeval dat Blanche een chihuahua is. Ik zocht niet perse een rashond. Nu ik haar eenmaal heb, zie ik opeens overal chihuahua's. Langharige, kortharige, jonge, oudjes, dikke, dunne. Aan de overkant woont Carlito, een uit de kluiten gewassen mannetje, 2 x zo groot als Blanche. Zijn vrouwtje vroeg laatst: 'Zullen we een keer samen wandelen met de honden. Carlito kan wel wat beweging gebruiken.' Het nadeel van kleine hondjes is dat ze onder de voet worden gelopen door de grotere honden. Laatst kreeg Blanche een klap van een blonde labrador op haar kop. Ze piepte alleen, voor het zelfde geld is het een doodsklap.

Gisteren haalden we Carlito en zijn vrouwtje op. Carlito vond het springerige gedrag van Blanche eerst irritant. Toen we eenmaal bij het veldje kwamen en ze los konden spelen, hadden ze toch een lol. Je zou eigenlijk een chihuahuarace moeten organiseren want die kleintjes halen hoge snelheden. Blanche liet zien dat zij tot haar  enkels in het water durfde. Carlito dacht: Mij niet gezien. Het was een aangename wandeling die we voortaan elke week herhalen. Hebben we zomaar spontaan nieuwe vrienden gemaakt.
 

Rouw

Nog niet zo lang geleden was heel Nederland aan het juichen, nu rouwen we. Telkens die beelden van zogenaamde vrijheidsstrijders die tussen de overblijfselen van het vliegtuig lopen en af en toe een voorwerp oppakken, een knuffel, het moet voor de nabestaanden een nachtmerrie zijn die maar doorgaat. En dan die beelden van die lugubere trein met die idioten die het daar voor het zeggen hebben. Onverdraaglijk.

Blanche en ik begonnen de dag goed met een wandeling van bijna 2 uur door het Diemerpark. 'Zullen we naar de konijnen gaan?', vroeg ik aan haar. Dat voorstel viel goed, ze begon gelijk sneller te lopen. En ja hoor, daar zaten ze weer. Familie Konijn. Het was net of ik met een kind naar de kinderboerderij ging. Zo'n vrolijk smoeltje had Blanche.
Thuis smulde ze van de kipfilet en viel op de bank in slaap.

Zo, daar hebben we voorlopig geen last meer van

Dat was van korte duur

Verre familie van Blanche

Taco Milan

Hoe Blanche de hittegolf overleeft

Update Blanche

Blanche is nog wat suffig. Bob houdt het in de gaten

Woensdag 16 juli, 15.00 uur: Kijk nou, ons dappere Blanchie is weer thuis. Haar smoeltje zit nog onder het bloed. De dokter wilde het schoonmaken maar dat liet ze niet toe. Ze heeft methadon toegediend gekregen, cavia-dosering. Bob voelt dat er iets aan de hand is.

Ondertussen is ze alweer een paar uur thuis en haar eigen drukke, nieuwsgierige zelf. Ze ziet er nog enigszins verfomfaaid uit, aan haar eetlust mankeert niets.

Blanche heeft nog steeds de gewoonte om op een dekentje te sabbelen, als een baby

Donderdag 17 juli

Ze heeft alweer gezwommen

Mijn consequente opvoeding van Blanche begint zijn vruchten af te werpen. Ik moet eerlijk zeggen dat het me zwaar tegenviel, een puppy. Vooral de eerste maanden, 12 keer per dag de deur uit en dan nog in huis plassen. Ik merk dat overal een logische reden voor is. De hond is voor rede vatbaar. Ze is met weinig tevreden, speelt uren met een plastic flesje. En je kunt haar dingen leren. Laatst stonden we bij het stoplicht. 'Wacht', zei ik. Ze ging zitten en wachtte tot ik 'Ja' zei. Probeer dat met een kat, dan kun je lang wachten.

We liepen naar het Diemerpark en kwamen een beroemde acteur tegen die zijn Jack Russeltje uitliet. We maakten een praatje en wandelden verder naar het 'uitren' gebied. Daar zaten wel 40 konijnen een beetje dom voor zich uit te staren. Ze hupten rielekst de bosjes in toen ze Blanche op zich af zagen rennen. Ik zag aan haar huppelende tred dat ze alleen wilde spelen, niet jagen. Links van het rengebied waren tractoren een stuk land naast het voetbalveld aan het bewerken. De sporters hebben een parkeerplaats geëist omdat zij tien minuten lopen van de IJburglaan niet acceptabel vinden. Dergelijk agressieve automobilisten rusten niet voordat heel Nederland geasfalteerd is, zij vinden dat hun recht (wij betalen toch wegenbelasting). Mensen met een grote bek winnen altijd. Zinloos om je daar tegen te verzetten. Het water is ook al overgenomen door hufters in speedboten en waterscooters. 'They paved Paradise and put up a parking lot', zong ik zachtjes. Niet dat het Diemerpark een paradijs is, als stadsmens ben je blij met elke centimeter 'uitrengebied'. 

'Het gehaktballetje met oogjes' (HS) is uitgegroeid tot een schoonheid

 
   

Blanche eerste operatie

'Wilt u er bij zijn als Blanche haar prikje krijgt', vroeg de dierenassistente. Nee, liever niet. Ik vind het zo'n zielig gezicht als ze buiten bewustzijn raakt. Bovendien was ze in goede handen. Ik liet haar achter in een hok. Blanche houdt van iedereen dus zal ze mij niet zo snel missen. Toen ik de deur uitliep hoorde ik haar zielig piepen. Ik moest me vermannen, of vermensen zoals sommige ultra-correcte mensen zeggen. Hup, boodschappen doen en op het plein een broodje haring eten. Ik heb wat lekkers voor Blanche gekocht voor als ze straks thuiskomt. Zo'n eerste operatie van een kind of een huisdier gaat altijd gepaard met het verlies van onschuld. Het is net alsof ze je daarna vol wantrouwen aankijken. Ik vertrouwde haar en zij liet me achter bij mensen die me prikten en met een mes in me sneden. Hoe kon je? Schuld- schuld- schuldgevoelens, dat is het lot van ouders en huisdierenbaasjes.

Het is heel stil in huis

Brits bezoek

Blanche vangt muis

Een hond heeft weer andere problemen dan een kat. Blanche heeft last van haar anale klieren. We bezochten vanochtend de dierenarts. Zij constateerde ook dat ons hondje een dubbele rij slagtandjes heeft. De melktandjes zijn blijven zitten en zullen operatief verwijderd worden. Eén van haar achterpootjes zit niet goed in de kom. Dat proberen we te verbeteren met oefeningen.
Blanche heeft een onderbeet die haar ongeschikt maakt als schoonheidskoningin. 'Bestaan er geen hondenbeugeltjes?', vroeg ik aan de arts, voor de gein. Ja, die bestaan. Ze zorgen echter voor ontstekingen omdat ze moeilijk schoon te houden zijn.

Ik geloof dat Blanche het hondje-Pietepaf stadium voorbij is nu ze wat groter is. We worden niet meer voortdurend staande gehouden door bewonderaars. Ze is wellicht iets minder schattig maar wel veel meer een gezelschapsdier in plaats van een ongeleid, poepend en piesend projectiel. Ze tippelt vlot mee, het bijten in handen en voeten heb ik bijna afgeleerd en vaak ligt ze gezellig bij me op een botje te bijten. Tevreden. Zo'n botje houdt ze meestal in haar bekje alsof het de eeuwige peuk van Lucky Luke is. Heel nonchalant.

Ik keek vanochtend uit het raam en zag een cameraploeg. Is dit nu die presentator van dat Britse tv-huizenprogramma?

De opvoeding van de hond

 

Zo inspirerend, die video's van Jenna.

 

Ja hoor, goed gedaan, Blanche

 

Steigereiland II

Aan de overkant van Steigereiland was Steigereiland II gepland. Dankzij de economische crisis is daar voorlopig geen geld voor en ligt het landje aan het water braak. Zoals je in de jaren 50 nog zag, landjes waar kinderen hun gang kunnen gaan, ravotten in de modder en fikkies stoken. Het is ook een goede plek om Blanche los te laten. Ze kan er rennen en in het water spartelen. Gevaarlijke honden zie ik al van verre aankomen dus heb ik tijd om haar aan te lijnen.

Vandaag zwommen er vier kinderen van een jaar of 10 in de plas. Hun spulletjes lagen op het 'strandje'. Blanche stormde uiteraard enthousiast op het groepje af, drie meisjes en een jongen, dat verrukt naar haar toe waadde. Blanche waagde zich tot haar enkels in het water, liet zich aaien, begon toen hard rondjes te rennen, kuilen te graven in de modder. Ze klom op een heuveltje, sprong er weer vanaf en likte de tenen van de kinderen. Die rolden om van het lachen. Hun geschater echode over de plas.

Vóór de behandeling

Thuis heeft ze moeder geholpen met het schoonmaken van het terras. Door telkens de stoffer met modder uit mijn handen te rukken en die de woonkamer in te dragen.

Na de behandeling

 

Fan van Cesar

Zodra de Hondenfluisteraar op televisie verschijnt toont Blanche grote belangstelling. Ik hoop dat ze er wat van opsteekt.

 

Drijftuintjes

 

 

De Woningbouwvereniging had geld beschikbaar gesteld voor huurders met een plan om de 'participatie', 'gemeenschapszin' en duurzaamheid van hun buurt te verhogen. De buren kwamen op de proppen met drijftuinen en laat de WBV dat nu een geweldig plan vinden. Onze buren waren de initiatiefnemers en hebben ervoor gezorgd dat er materiaal bezorgd werd, een enorme hoeveelheid aarde onder andere. Ze huurden deskundige drijftuinexperts in die het vak nog geleerd hadden van de grote Robert Jasper Grootveld. Die zit nu op een drijftuin in de hemel.

Ze waren een hele zaterdag bezig en toen ze klaar waren kwamen de meerkoeten aangezwommen. Die verkeerden in de veronderstelling dat het broedplaatsen waren speciaal voor hen. Er is nu gaas om de tuintjes gespannen zodat er ook werkelijk wat groeit.

Gisteren kwam een afvaardiging van de WBV, een struise vrouw (woorden van de buurman), en twee meisjes die communicatiewetenschappen hadden gestudeerd en nu een fijne baan hadden bij de WBV. De struise vrouw hield een kort toespraakje. Dat het toch wel heel bijzonder was dat op Steigereiland de buren zo goed met elkaar omgaan en samenwerken. Ik stond er een beetje voor joker bij want ik had niets bijgedragen. Maar goed, er was ook nog wat geld over voor een hapje en een drankje.

Ik ben helemaal niet zo'n participatietype maar hoorde wel van iedereen dat ze zo blij zijn dat ik Blanche heb aangeschaft. De buurt is gek op haar, baby's, peuters, kleuters, pubers en volwassenen. Dat zie ik dan als mijn bijdrage aan de goede eilandsfeer.

De buurman vertelde dat hij een handvol zaadjes in zijn drijftuin had gegooid). Goed idee, het is een beetje laat in het seizoen. Toch de moeite waard om het te proberen.

Controle

De Mexicaanse hondjes zijn uitgerust met een zogenaamde waaierstaart. Waarmee ze zichzelf koelte kunnen toewuiven.

Blanche in actie. Ze gaat op mijn toetsenbord staan en drukt een bepaalde combinatie in waardoor het beeld dwars gaat liggen. Hoe krijg ik dat weer recht? Ik heb het opgezocht: Ctr+alt+ pijltjestoets.

De opvoeding van Blanche verloopt met horten en stoten. Ik heb haar in ieder geval Geduld bijgebracht. Zitten, wachten en pas eten als ik Ja zeg. Ik ben altijd zo blij als het werkt. Alleen buiten wil ze nog weleens aan mijn controle ontsnappen als ze een andere hond ziet. Mevrouw stormt op de grootst honden af en gedraagt zich dan als schoonheidsspecialiste. Zal ik even uw gezicht doen met mijn tong. Niet ongevaarlijk want sommigen zijn daar niet van gediend. Even grommen en Blanche ligt op haar rug, pootjes omhoog.

Ik was bij mijn schoonzus op bezoek in Nieuw-Sloten. 'Mag ik met Blanche wandelen?', vroeg ze. Natuurlijk. Achter haar huis is een groot natuurgebied met een wandelpad. Na een half uur lopen had het kleine hondje nog geen plasje gedaan. Op de terugweg liepen we de straat weer in. Blanche ziet een man voor zijn voordeur staan, ze trekt R. mee aan de lijn. Springt enthousiast op tegen die kerel die zegt: 'Ik ben het gewend, honden, katten, eekhoorns, alles is gek op me.' Zijn vrouw verschijnt in de deuropening en kijkt vertederd. Blanche gaat zitten en doet haar grootste plas ooit, praktisch op de deurmat van die mensen. 'Dat doet-ie anders nooit', riep iedereen. Met de staart tussen de benen wandelden we naar huis. Daar moeten we dus nog aan werken. 'Je schijnt met leverworst veel voor elkaar te krijgen', zei ik tegen R. 'Ja', zei R, 'daar doe ik ook alles voor.'

Een spin is ongelooflijk fascinerend

Voetbal is geen oorlog

Er heerst zo'n fijne rielekste sfeer in het land. Dankzij het WK voetbal. Waar je ook naar toe gaat, iedereen loopt in het oranje. Marokkanen, Surinamers, Filipijnen. Er wordt massaal naar de wedstrijden gekeken. De ramen staan open dus je hoort de reacties van de hele buurt. Jammer dat dit samenhorigheidsgevoel verpest wordt door de berichtgeving over de anti- Zwarte Pietlobby. In de zomer! Ik lees het niet meer want die lui hebben ten eerste een probleem gecreëerd dat er niet was. En ten tweede, en daar zou je ze voor kunnen aanklagen, het zijn haatzaaiers. Mevrouw Shephard van de VN heeft onlangs ons land bezocht en eist herstelbetalingen.

Ik bespreek met andere hondeneigenaren de wedstrijd, de tactiek, het meesterlijke optreden van Van Gaal. Zonder dat ik er verstand van heb. Heerlijk. En 's avonds meediscussiëren met de mannen van VI Voetbal, lachen om de flauwe grappen van Van der Gijp. mee mopperen met Derksen en af en toe mijn buurman stompen á la Jan Boskamp. En dan die rare verslaggeving vanuit Brazilië van ene Sierd de Vos. Ook altijd prettig als Wim Kieft aanschuift, de schat. Of je lekker ergeren aan de onvermijdelijke Nico Dijkshoorn.

Er zijn ongetwijfeld mensen die turven en vinden dat er te weinig allochtonen in het programma zitten. Gelukkig barst het in de elftallen van de aantrekkelijke negers, Latijns-Amerikanen en andere getinte jongens. Ik pleit voor elk jaar WKVoetbal= geen oorlog.