Facebookvriendin

Een van mijn Facebookvriendinnen, die ik nog nooit in het echt heb gezien, stuurt me een kunstwerkje op als altaartje voor Bob. Bob was heel geliefd op Facebook. Lief.

I yam who I yam

Ik schaamde me altijd dat ik introvert was. Wat ook niet hielp was dat mijn vader in ongemakkelijke situaties zei: 'Wat ben je toch een schijterd.' Hij herkende zichzelf in mij, denk ik. Had hij maar gezegd: 'Nee hoor, je hoeft die vreemde meneer geen handje te geven.' Ik heb tijd nodig om te ontdooien en kijk graag de kat uit de boom. Met wie heb ik eigenlijk te maken, dacht ik als 4-jarige. Juist goed.

Ik heb op mijn werk bij de krant wel geleerd om gastvrijer te zijn. Afgekeken van mijn collega's die dat van nature hadden.

Introvert

Mijn vader zei vroeger: 'Brutalen hebben de halve wereld.' Mijn conclusie was als verlegen meisje: dus verlegen mensen hebben de hele wereld.
Helaas, met een grote bek kom je verder.
Over je verlegenheid groei je wel heen. Introvert blijf je eeuwig. Het is een handicap maar gelukkig ben ik niet de enige.
Hier wat tweets van introverten.

Deze is heel erg. Veertig jaar de last dragen van een opmerking die je anders bedoelde.

Katholieken, elastieken

Ik kijk nu naar een documentaire The Keepers over de onopgeloste moord op een jonge non in Baltimore. Eind jaren 60. Ik heb relatief veel vrienden en kennisen die katholiek zijn opgevoed. Geen van hen heeft goede herinneringen aan de nonnen en paters die op school les gaven. Sadistische wijven met onvoorspelbaar agressief gedrag en kille, gefrustreerde mannen. Op z'n best. Ik ken niemand die katholiek gebleven is.

In Baltimore is iedereen katholiek. Op de prestigieuze school waar de jonge meiden vereerd zijn om naar toe te gaan, worden ze sexueel misbruikt door het hoofd van de school, een priester. Hij pikt de meiden er uit, die tijdens de biecht hebben verteld dat ze door een familielid of buurman misbruikt zijn. Om van hun zonden af te komen moeten ze de priester pijpen en de sperma inslikken. Dan zal God hun vergeven. De meest onverkwikkelijke zaken gebeuren er achter gesloten deuren. De meisjes worden uitgeleend aan vrienden van de priester. Hij heeft altijd een pistool op tafel liggen waarmee hij ze tot zwijgen dwingt.
De jonge non vermoedt dat er iets aan de hand is, ze ondervraagt de meisjes op een subtiele manier. En verzekert ze dat ze actie zal ondernemen.De volgende dag is ze vermist en twee weken later wordt haar lichaam gevonden. Alles gaat in de doofpot. De broer van de priester is politieman. De meiden zijn ervan overtuigd dat, als zij hun mond open doen, hun hele familie gedood zal worden.
Ruim 40 jaar na dato gaat een groep oud-leerlingen op zoek naar de waarheid.

Religie is in eerste instantie goed bedoeld om mensen houvast te geven. In de praktijk geeft het vrij spel aan perverselingen. Bovendien laat het enorme littekens achter bij goedgelovige kinderen. Het maakt niet uit welke godsdienst of sekte, in de praktijk is het een verknipt zooitje.

Wat wij als ongelovigen leerden was: rekening met elkaar houden, je aan de wet houden en een ander behandelen zoals je zelf behandeld wilt worden. Je hebt maar een leven en je probeert er het beste van te maken. Als in die tijd een of andere leraar me had betast, was ik gillend naar mijn ouders gerend.
Ik walg van het stiekeme dat religie in de mens aanwakkert. Ik heb er totaal geen respect voor.  Sinds de islam zijn intrede heeft gedaan in Nederland zijn we weer terug bij af. Alsof de jaren 60 en het verzet tegen misplaatste autoriteiten nooit heeft plaats gevonden.

Ja hoor, weer een aanslag. Dit keer op kinderen tijdens een popconcert.
In Amsterdam droeg een politie-agente een hoofddoekje. Misplaatste solidariteit en behoorlijk naief. Je moet telkens weer uitleggen wat een moderne democratie inhoudt: scheiding van staat en geloof.  In mijn ogen is de islam een totalitaire ideologie. Het wordt keer op keer bewezen door ' incidenten '. 

Creatief met katoen

Mijn pannelappen worden steeds uitbundiger. Ik krijg zelfs opdrachten uit het buitenland.

Rouwproces en dan vakantie

Het is ongelofelijk hoe het rouwproces volgens het boekje verloopt. Eerst ongeloof, ontkenning. Dan rauw verdriet. Boosheid. Ik schiet de persoon die Bob heeft doodgereden dood. Ik ken mensen in de criminele wereld dus het moet niet zo moeilijk zijn om aan een pistool te komen. Een kogel door het hoofd. Het brengt Bob niet terug maar herstelt mijn gevoel van rechtvaardigheid. Was dat je moeder of je vader? Jammer dan Het was mijn kat. Oog om oog, tand om tand. Hoeveel jaar moet je daarvoor zitten? Pim Fortuyn is 15 jaar geleden doodgeschoten. De dader is allang weer op vrije voeten. Dus met goed gedrag 3 jaar en een jaar een enkelband.
De dag erop liet ik dat idee varen.

Dinsdag haalde ik de as van Bob op. Met een pootafdrukje in gips en een plukje haar. Hij is weer thuis. Ik geef, heel raar, de urn regelmatig kusjes en zeg: 'Lieve Bobje.'
Woensdag werd ik uitgeput wakker. Alsof ik gevecht met Mohammed Ali achter de rug had. .Hij heeft me alle hoeken van de kamer laten zien. Maar er was ook rust. Acceptatie. Het is achter de rug.
Ik heb er vrede mee.

Vandaag ging ik wandelen en wist het zeker: deze winter ga ik naar Portugal. Met Blanche. Dat heb ik altijd voor ogen gehad en ik heb iets nodig om naar uit te kijken. Daar heb ik altijd de rust om te schrijven, tekenen, lezen, fotograferen en eindeloze strandwandelingen met Blanche maken. Mooi weer en een internetverbinding, meer hebben we niet nodig.

Dus, ken je iemand die mijn huisje wil huren drie maanden in de winter dan hoor ik het graag.

Dit is de eerste bladzij van het volgende hoofdstuk van mijn leven. En dat van Blanche.

En er is ruimte voor logees

 

Patches

Percy Sledge

Al die mensen die het smeulend vuurtje van racisme aanwakkeren, die verdeeldheid zaaien met hun kortzichtige ' witte mensen dit' en 'witte mensen dat' raad ik aan de documentaire Muscle Shoals te bekijken. Over muzikant Rick Hall, die een eigen studiootje begint in een moerasachtig landschap in het zuiden van de VS en wereldmuziek produceerde. Zijn band, 4 blanke boerenkinkels, begeleidden artiesten als Percy Sledge, Wilson Pickett, Aretha Franklin, Candi Staton. Ze produceerden zo'n unieke, ruige, rauwe, funky sound die figuren als de Stones, Steve Winwood, Leon Russell, Joe Cocker en ga zo maar door aantrok.
In de studio bestond alleen de muziek. Kleur speelde geen enkele rol. Toen Wilson Pickett zijn eerste plaat kwam opnemen, werd hij van het vliegveld gehaald door de studiomuzikanten. Who are those white dudes, they look like supermarket employees?

De kracht van de band was dat de musici zich lieten leiden door de vocalist. En het perfectionisme van Rick Hall. Rick Hall die in een hutje was opgegroeid zonder vloer. ' We grew up as animals', wilde meer uit het leven halen dan dat. Nadat zijn jonge vrouw was omgekomen bij een auto-ongeluk, raakte hij eerst in een depressie en aan de drank. Daarna stortte hij zich uitsluitend op muziek.

Rick Hall en the Swampers zorgden voor het unieke funky, zwarte moeras geluid.

Percy Sledge was verpleger in het ziekenhuis. Hij zong altijd voor zijn patiënten. Daar werden ze rustig van. Hij was gewend om tijdens het plukken van katoen luid galmend te zingen en een echo op te wekken. When a man loves a woman. Rick: Joh, dat wordt een hit. Percy: zou je denken?
Duane Allman vormde er The Allmond Brothers Band. Jimi Hendrix kwam langs. Wie eigenlijk niet.
Tussen de middag werd er buiten de deur geluncht. Boze blikken van dorpelingen die geleerd hadden dat zwart en blank nooit mochten of konden mixen. Toen ze Greg en Duane Allman zagen werden ze pas echt razend. Smerige hippies met lang haar.

Rick Hall en Clarence 'Patches' Carter

Patches wordt gezongen door Clarence Carter. Hij twijfelde eerst omdat het liedje een stereotiep beeld van de arme zwarte zuiderling zou geven. Maar het was een song van de blanke Rick Hall over zijn vader. Een waargebeurd verhaal.

Aretha nam haar ruigste nummer I Nevver Loved a Man the Way that I loved You op in Muscle Shoals. Ongeëvenaard

Spel

En toen speelden we dat we op een boot zaten en bijna overboord kieperden.

Ik mis een arm

Ik word elke ochtend wakker met het gevoel: Er is iets verschrikkelijks gebeurd. O ja, mijn arm is geamputeerd.
Zo voelt het verlies van Bob. Het wordt gelukkig minder. De eerste week was de wond rauw. Ondragelijk.
Vandaag ga ik zijn as halen. Met een pootafdruk in gips. Je moet toch wat.