Reacties

Toch wel heel lief hoe vrienden, buren en Facebook reageren op de dood van Bob. Op Facebook kennen ze hem van mijn verhalen. Schrijf ik over psychologie, filosofie of politiek, goed doordachte essays, dan reageert er geen hond. Een verhaaltje over de avonturen van Bob 30 Likes.
En terecht, de alledaagsheid is het belangrijkst.
O, daar komt weer een golf verdriet.

Afscheid van Bob

Ik heb vandaag afscheid van Bob genomen. Het was hartverscheurend. De mevrouw van de dierenambulance zei dat hij er nog helemaal gaaf uitzag. Gestorven aan inwendige verwondingen. Ik nam tram 9 naar Betondorp. Daar tegenover staat het gebouwtje van de dierenambulance. De mevrouw nam me mee naar een rouwkamertje beneden waar Bob lag opgebaard. Alsof hij sliep. Zijn vachtje was nog zacht, zijn lieve pootjes mollig. Alleen zijn kopje was star. Ik barstte gelijk in snikken uit. 'Bobje, Bobje, lieve Bobje.' Ik heb hem geaaid en een kusje gegeven. Volgens de mevrouw helpt zo'n afscheid bij het rouwproces. Ik hoop het want mijn hart ligt aan diggelen en ik ben ontroostbaar.

Nooit meer Bob

Waar je eigenlijk om rouwt is: wat niet geweest is. Bob had natuurlijk nog 10 jaar hier rond moeten huppelen. Nu is hij doodgereden door een of andere klootzak.

Nooit meer Bob die uit de kraan wil lebberen, nooit meer Bob, dan naar buiten, o nee binnen blijven, wacht doe toch de deur maar open. Nooit meer Bob die als een indiaan door de buurt sloop. Om  overwacht tevoorschijn te komen als ik Blanche uitliet. En dan vrolijk met ons mee huppelen om dan toch zijn eigen weg weer te gaan. Mmm, dat bouwterrein ziet er interessant uit.

Ik kwam vroegere buren tegen op Steigereiland. 'Arme stoere Bob. Ik weet nog wel dat ik hem een keer een rat zag vangen.' Ja, zo was Bob, voor niets en niemand bang. En toch vriendelijk met van die zachtaardige ogen, zijn zachte vacht en zijn tevreden gespin. Wat een motertje had hij. Bob was geen schootkat, heel vreemd,een beetje een loner en hij hield ook niet van kattekruid.

Hans en ik waren verliefd op Bob. Zoals hij liep, net zo rielekst als Obama.

Onaantastbaar leek hij. Onoverwinnelijk ook.Zo slim dat hij uitkeek als hij de straat overstak .Heel voorzichtig, zei Hans.

Ik kan niet geloven dat hij nu bij de dierenambulance in een koeler ligt. 'Wilt u hem nog zien? Begraven of cremeren?' Mag ik er even over nadenken, ik bel u terug..

Bob is zoek

Bob is al sinds afgelopen Pasen niet meer gezien. Ik heb hem overal aangemeld als vermist. Hij is gelukkig gechipt. Vandaag heb ik posters in de buurt opgehangen. De hele buurt heeft beloofd goed uit te kijken naar de avontuurlijke kater.

Afdeling: Overbodige opmerkingen

Ik stond buiten een postertje op te hangen: Kat vermist. Gedoe met plakband en de wind terwijl ik ook een hondje onder controle moet houden. Fiets er een wijf voorbij met een rotvaart. Zo'n kleurloos, duf type met van die fietstassen. Dat naar me snauwt: 'Dat kan niemand lezen!' Jammer dat ik geen stok bij me had om tussen haar spaken te steken. Wat een verschrikkelijk zuur en laf k*twijf. In Texas mag je zo iemand gewoon doodschieten. Zelfverdediging.
Ze fietste zo snel dat een taser ook niets uitgericht zou hebben. Jammer, ik had graag 400.000 volt door haar opgedroogde lichaam willen jagen..
Een troost, zij moet elke dag met zichzelf leven. Ik gelukkig niet. Bij haar uitvaart komt er geen mens opdagen, zullen we maar denken.

 

Gluurder

Er stond net heel brutaal een kerel mijn woonkamer binnen te gluren. Boven de plakfolie. Was het klusneef D! Blanche dolblij.
Hij kwam even mijn draadloze koptelefoon aansluiten. Ik kan nu ook Netflix op de breedbeeld tv kijken. Net toen hij wilde vertrekken zei hij: 'Wacht, ik heb nog wat. Even uit de auto halen.' Even later kwam hij terug met een stok van zo'n anderhalve meter lang. Toen kwam de grote truc, je kunt het ding uitschuiven tot 6 meter. We bonden er een Swifferdoekje aan en verwijderden het spinrag in de hoeken van het plafond. Als dank heb ik hem twee leesbrillen gegeven.

Bill Nighy

Ik las zo'n geestig interview met de Britse acteur Bill Nighy in the Guardian. Die man heeft zo iets droogkomisch. Hij is net als ik 67 jaar en kijkt nooit naar de films waarin hij acteert. 'I want to remember what I'm supposed to look like.'  Precies, 26 jaar. Om dat slappe vel en die rimpels heb je helemaal niet gevraagd. Het is al erg genoeg dat je doodgaat, waarom dat verval en die aftakeling?

Hij is sinds kort gescheiden en woont alleen. ' Mensen maken zich zorgen om me. Redt hij het wel alleen. Wees gerust, ik kan doen wat ik wil zonder rekening te hoeven houden met een huisgenoot.'
Vraag van de journalist: 'Ik las dat u 12 keer per dag aan de dood denkt, klopt dat?
' Ach, misschien is het 20 keer, iemand vroeg het dus ik schatte maar wat.'

De dood zit ook altijd in mijn achterhoofd. Ik ben mijn hele leven al gefascineerd door de rouwadvertenties. Op mijn leeftijd sterven er mensen die 20 jaar jonger zijn dan ik. Of 5 jaar jonger. Dat je veel dichter bij je overlijden zit dan bij je geboorte geeft het leven een wankel evenwicht. Het gaat allang niet meer om uiterlijk, dat is een verloren zaak. Heb ik nog 1 jaar in het verschiet of misschien wel 30 jaar?

Oud worden, vreemd dat daar weinig over geschreven wordt. In plaats van: Oei, ik groei,  Help, ik krimp. Het enige dat je kunt doen is er om lachen. Het verouderingsproces is volslagen ridicuul.

Zorg met een hart

Hugo Borst was in DWDD en pleitte uiteraard voor een betere ouderenzorg. Te gast was een medewerkster van een verpleeghuis die gepassioneerd over haar werk vertelde: de zorg voor acht dementerende mensen. Ze werd gevolgd door een camera.
Ze maakte een oude dame wakker. De vrouw was in haar laatste levensfase. Ze kon niet meer spreken of bewegen. Ze werd met veel liefde uit het bed gehaald via een soort hijskraan. Daarna kreeg ze een kopje koffie met iets lekkers. Ze werd met haar voornaam aangesproken want geestelijk was ze terug in de tijd. Een jaar of 20. Ze zag er vredig uit, vol vertrouwen in haar verzorgers.

Hugo Borst is nu aan het scouten naar jong talent voor de verpleeghuizen. Je moet het in je hebben, van mensen houden die allemaal totaal verschillend zijn van elkaar. Maar afhankelijk van anderen, niet alleen om gewassen te worden, maar die regelmatig aangeraakt moeten worden, waarmee gesproken wordt. Niet als last gezien worden maar als waardevol individu.

Fantastisch werk wordt er gedaan in het verpleegtehuis dat in beeld kwam. Als er meer geld naar de ouderenzorg gaat, kun je met een gerust hart oud worden. En hoef je niet, met angst en beven, uit te kijken naar afhankelijk zijn van anderen. En in je eigen tempo sterven. Zo hoort het. Hulde aan al die verpleegkundigen en medewerkers.

Vertalen, hoe doe je dat?

Anna Karenina

Anna Karenina is opnieuw vertaald. Dit keer door Hans Boland die heel andere opvattingen over vertalen heeft dan zijn voorgangers. Het werk werd jubelend ontvangen door de diverse literaire recensenten. - Hans Boland geeft Anna Karenina een Hollandse ziel- las ik en- Anna Karenina leest als een trein-.

Een boek dat als een trein leest hoeft niet perse goed te zijn, hoorde ik ook eens ergens. Een flutromannetje kan als een trein lezen.

Karel van het Reve, wiens adviezen ik meestal blindelings opvolg, vond dat je het Russisch letterlijk moest vertalen. Boland was het daar helemaal niet mee eens. Je moet als vertaler de ziel van het boek omzetten naar de ziel van de Nederlandse spreektaal. Je kunt er eindeloos over discussiëren. Hoeveel mag je als vertaler veranderen? Natuurlijk worden bepaalde Russische uitdrukkingen vervangen door typisch Nederlandse.

Hans Boland's naam staat ook op de vertaling: Anna Karenina,  gezien door de ogen van Hans Boland
Er zijn natuurlijk allerlei regels die je als goed kunstenaar aan je laars kunt lappen. Bijvoorbeeld:  je mag nooit twee keer hetzelfde woord in een zin of alinea gebruiken. Van het Reve vond dat onzin. Je gaat dan heel verkrampt alternatieven gebruiken. Hoe vaak heb ik in dit stukje het woord 'vertaling' gebruikt?

Overigens, Hans Boland was te gast bij DWDD. Een nogal arrogant, ijdel, vals mannetje, maar dat mag. Hij vertelde dat hij al 40 jaar vertaler is. Tegenwoordig woont hij in Indonesië. Daar mag niets dus heeft hij ook geen afleiding van cafés of andere verleidingen. Bovendien werkt er een jongen voor hem die alles voor hem doet: het huishouden, de boodschappen, de maaltijden verzorgen, de administratie.
' Nu begrijp ik', zei de alleenstaande Hans, ' hoe het is om een vrouw te hebben.'

Put that in your pocket, ladies.