De Dagelijkse Zon

De Dagelijkse Zon

Kill for a broken heart

Ik was bevooroordeeld maar die Ben Saunders kan écht zingen

Weer zo'n liedje waarvan ik dacht: wat een prettige stem heeft die zanger, wat een lekker meezingliedje terwijl je de vloer dweilt. Welke Amerikaanse of Britse artiest is dit? Ik stelde me een aantrekkelijke man voor.
Het is de Nederlander Ben Saunders, die getatoueerde bril. Ik heb hem natuurlijk wel eens langs zien komen op tv maar ik zapte bevooroordeeld weg. Dat kan niets zijn, iemand met zo'n kop. Ik verwachtte, op Ben's uiterlijk afgaand, het Death Metalgenre maar zijn repertoire neigt meer naar soul.


Kill for a broken heart


Debuut Ben Saunders, de jury hoorde het al bij de eerste zin, die man heeft talent

Rondje IJburg

Onder het motto: Vandaag is de eerste dag van de rest van mijn leven, stond ik bijtijds op en maakte ik een wandeling over ons eiland. Ze noemen deze buurt een Vinexwijk, minachtend uitgesproken. Ik zie hier alleen maar gelukkige volwassenen en spelende kinderen. De Marokkaanse dames kregen fietsles. Ik stak mijn duim op om ze aan te moedigen.

In de verte zag ik de vuurtoren die te koop staat. Het water zag zwart van de meerkoeten. Eén fuut zwom eigenwijs zijn eigen gang en dook natuurlijk onder nèt toen ik een foto wilde nemen.

De afgelopen weken was ik somber. Ik lag als een dweil op de bank en een duiveltje fluisterde in mijn oor: ´Geef het toch op. Wat heb je nu eigenlijk met je leven gedaan? Tijd verprutst, als een kip zonder kop rondgerend. Gooi de handdoek in de ring` Wat is er met me aan de hand, vroeg ik me af. Een blaasontsteking dus, de 5e van de afgelopen jaren. Na een anti-bioticakuurtje sloeg mijn stemming geheel om. Terwijl ik zo over de boulevard liep, vond ik het leven ineens weer de moeite waard. Het duiveltje houdt zich even op de achtergrond.

Ik wil niet al te zwaarmoedig worden maar in de kliniek waar ik een tijdje verbleef, zaten oude mensen die weigerden te eten. Ze wilden dood. Ik heb me toen al afgevraagd: zijn ze depressief door het institutie-eten en te weinig lichaamsbeweging of hebben ze het einde van hun leven echt bereikt? Tegenwoordig wordt de relatie slecht eten/ weinig lichaamsbeweging en depressie gelukkig wèl onderkend.

Mist

Het was afgelopen dagen hoorspelweer. Paul Vlaanderen en het Milbourne mysterie.
´Paul, Paul` `Ina, kindje, ik zie je vaag.´

Scheef biljarten

Ons nieuwe terras is nog steeds niet voltooid. Wel hebben Buurman & Buurman het hekwerk weggehaald bij de keukendeuren. We kregen een brief van de woningbouwvereniging dat er, tijdelijk, een gevaarlijke situatie is ontstaan. Je moet vooral niet dronken worden en denken: Ik ga even uit het raam hangen. Want dan lig je in de plomp. (Onze buurman kende het woord Plomp niet). Door het gewicht van het metalen frame hangt onze Ark weer scheef. Dat luistert nauw. Toen de buurman verhuisd was rolden de biljartballen een heel andere kant uit. Nu slaan de deuren zowel keihard dicht als open. Ligt eraan welke deur. Wc-deur boven slaat dicht, die van beneden gaat juist voortdurend open. Poolen heeft geen zin tenzij je het scheve biljart juist als een uitdaging ziet. Nieuwe Olympische sport: scheepsbiljarten.
Vorig jaar ging Bob, weer of geen weer, naar buiten. Ik zie hem nog verdwijnen in de sneeuwstorm en terugkomen met een knaagdier. Dit weekeinde ligt hij onder de radiator en op de vloerverwarming in de slaapkamer. Wat een luxe.

Bob is goedgekeurd

Bob wil tegenwoordig via het keukenraam naar buiten

Het moest er een keer van komen. Bob´s jaarlijkse doorsmeerbeurt bij de dierenarts. Slecht één tramhalte hier vandaan maar Bob was er niet gelukkig mee. Ik had de draagtas gesopt want hij rook nog naar Sophie´s wanhoop. Bob en opgesloten gaat niet samen. Hij probeerde zich een weg uit de tas te graven. In de tram jankte hij. Een kindje achter me zei: ´Ik hoor een baby.´
Het was natuurlijk zo gebeurd. Ik kreeg in de wachtkamer en kopje thee met pepernoten terwijl ik Bob geruststellend toesprak. Toen we aan de beurt waren en ik de tas opende sprong Bob er gelijk uit en begon zijn omgeving te besnuffelen. De arts zette hem op de behandeltafel en onderzocht zijn lijfje. Bob haalde gemeen naar haar uit. Dat doet hij anders nooit. Ik greep hem stevig doch liefhebbend in zijn nekvel. Hij moet zich natuurlijk wel gedragen
Behalve de gebruikelijke vaccinatie kreeg hij ook een vlooienprik die een half jaar werkt en een wormenpilletje. Zijn gebit was prachtig, er ontbrak alleen een stukje. Zeker verloren tijdens het jagen. Ik betaalde de rekening en vroeg mij af of een dierenverzekering voordeliger is. Nu zet ik geld opzij voor dit soort gevallen op een spaarrekening. Hetzelfde geldt voor een uitvaartverzekering. Kun je daar beter zelf voor sparen? (Over uitvaarten moet ik ook het één en ander kwijt, ik vind ze nu kil en gehaast. Dat moet menselijker kunnen).
Bob en ik namen de tram terug, we staken de drukke IJburglaansnelweg over. Bij Poort B gekomen opende ik de tas. Bob sprong er enigszins gedesoriënteerd uit. Maar toen ik hem de weg wees, huppelde hij naar huis. Hij vertelde zijn belevenissen aan HS en viel daarna uitgeput in slaap. Wat een avontuur.

Sneu

Awesome smiley

Ik las dat sneue vijftigers nog de uitdrukking ´Te gek´gebruiken. Je taal verraadt je leeftijd. Ik las ook dat Maxime Verhagen voor een jong publiek het woord ´Vet´gebruikte. Dat is nog sneuer. Ik heb nog nooit Te gek gezegd net zo min als Doei of nog erger Doeg. Dat laatste is zo Zaans. Maar je ontkomt niet aan de tijdgeest. Zo schreef ik aan mijn vriendin I. die in Amerika woont, dat de Nederlandse kids hun taal doorspekken met Engelse, Amerikaanse uitdrukkingen. Alles wat hun bewondering heeft is Awesome of Cool. De kinderen spreken bijna accentloos Amerikaans waarschijnlijk omdat ze bloot gesteld worden aan programma´s en muziek in die taal.
Vriendin J draaide een plaatje van Cuby and the Blizzards. ´Moet je horen´zei ze, ´dat Hollandse accent.´ Het was inderdaad aandoenlijk. Vroeger was mijn streven zo accentloos mogelijk buitenlands te spreken. Terwijl elke Amerikaan bij de eerste zin die ik uitsprak al vroeg: ´Where´re you from?´
Toen mijn Amerikaanse vriend Nederlands leerde wilde hij zijn kennis gelijk toepassen. Hij sprak van een Negeres (vrouwelijke neger) en een snappel (sinaasappel). Op een dag zei hij: ´Wij hebben vaste verveling.´ Ik begreep dat het tijd was om aan mijn stutten te trekken.

Raden maar

Eddie Floyd. Welke artiesten zingen: Eddie Floyd wrote the song?

Ik had dan wel digitale tv en radio aangeschaft maar had de mogelijkheden, tot voor kort, nauwelijks onderzocht. Ik weet nu eindelijk hoe ik tv-programma.s moet opnemen, ook die van volgende week. Het grote voordeel is dat je, als je bijvoorbeeld naar een documentaire kijkt, de hinderlijke reclames door kunt spoelen. Van mij mogen ze de Nederlandse commerciële zenders opdoeken. Zelden is er wat te zien en als er een goede film getoond wordt zijn de reclames zo talrijk dat je de draad van het verhaal kwijt raakt. Ik dacht eerst dat Amerikaanse televisie het ergst was qua commercials maar ik heb het geturfd. De reclames op RTL en consorten onderbreken de programma´s net als in de States om de 7 minuten.

Het prettige van het digitale systeem is de grote hoeveelheid radiozenders. Voor elk wat wils, jazz, pop, rock, klassiek. Ik luister nu naar een zender die uitsluitend oude soul draait. Als extraatje wordt er onder in beeld vermeld wie de artiest is, van welk album het komt en door wie het geschreven is. Zo hoef je niet de hele nacht te malen: welke zanger zong ook alweer Knock on Wood? Eddie Floyd natuurlijk.
Ook muziek van Michael Jackson voordat hij de King of Pop werd en nog soul had.

Steigertje

Rechts: wenteltrapje

Buurman & Buurman moeten alleen nog wat roosters op het, hoe noem je dat, steigerskelet aanbrengen en we kunnen bij mooi weer ook aan de achterkant van onze woning buiten zitten. Daar komt, in de zomer ´s avonds tot 22.00 uur, een heerlijk zonnetje. Bob heeft de constructie al in zijn route opgenomen. Hij verliet het pand via de keuken, liep via het wenteltrapje naar beneden. Daarna balanceerde hij over de witmetalen balken langs het pand van de buren. Ik was er niet gerust op, al dat water dat op de loer ligt. Ik keek naar zijn vorderingen, hij manoeuvreerde langs een paal met een smal richeltje. Hij glijdt uit en hangt met zijn onderlijf in het water. (Van schrik schrijf ik in de tegenwoordige tijd). Ik ben net zo´n overbezorgde moeder. Paniek. Bob was ondertussen kletsnat via de zijtrap van de buren aan de voorkant van ons huis gekomen en stond al luid klagend voor de deur. De buurvrouw van de overkant had Bob´s uitglijer ook gadegeslagen en kwam alarmerend aanrennen. 

Iedereen die Bob kent weet dat hij zich niet uit het veld laat slaan door zo´n kleine tegenvaller. Hij gaat via de voordeur naar buiten. Doet zijn ding (?). En als hij weer naar binnen wil wandelt hij via de trap van de buren over de metalen constructie naar het slaapkamerraam dat op een kiertje staat. HS heeft er zo´n typerende Streep/meerkoet kattenluikje gefabriceerd van restmateriaal. Toch zal ik blij zijn als de gaten gedicht zijn met de roosters. Uit betrouwbare bron vernam ik dat de roosterfabrikant failliet is. Nu maar hopen op een strenge vorst zodat Bob op het ijs kan wandelen.

De hangeenden zijn heel slank omdat zij koolhydraatarm brood gevoerd krijgen

Seuker

Als je het kuipje Slankie openmaakt staat er aan de binnenkant te lezen: Goed bezig!

´Hoe gaat het met je dieet?´, vroeg HK. ´Ik mag niets`, zei ik.
HK´s lichaam heeft een vreemde transformatie ondergaan. Hij was, nog niet zo lang geleden, een mager scharminkel dat alles kon eten zonder aan te komen. Hij besmeerde zijn boterhammen met een half pakje boter en een halve pot pindakaas. Tegenwoordig heeft hij een bolle kop en een geprononceerde buik. Maar nog geen grijs haartje te bekennen.
´Na je vijfenvijftigste gebeurt er iets in je lijf´, zei HK.
´Je stofwisseling werkt trager, het enige dat erop zit is de hele dag bewegen´.
´Dat doe ik ook´, zei HK, ´hoe ziet dat dieet van jou eruit?´
´Alles moet mager. De diëtiste vroeg of ik een week een eetjournaal wilde bijhouden. Ik overhandigde trots het resultaat. Supergezond, moest haar conclusie wel zijn. Alles volkoren en verantwoord. Maar nee. Minder brood, nota bene, minder zilvervliesrijst, en als broodbeleg Slankie. Mag ik een banaan, vroeg ik. Nee,dat is suiker! Ik neem wel eens geitenkaas. Néééé, veel te vet. Een glaasje wijn dan. Ben je gek, alcohol zet aan. Een sinaasappel bij het ontbijt. Ben je besodemieterd, zegt de diëtiste,SUIKER! Of seuker, zoals ze in de Zaanstreek zeggen.Ik mag niets en toch val ik niet af. Tenminste niet volgens de weegschaal van de diëtiste. Ze raadde me aan koolhydraatarm brood te eten. Dat bestaat. En elke hap dertig keer kauwen want, zegt de dietiste, je darmen hebben geen tandjes.´
´Zo wil ik niet leven´, zei HK.
´Ik ook niet, maar het is óf magerder eten óf op mijn 61ste, rondlopen met een pens alsof ik 7 maanden zwanger ben. Denken ze dat ik naar die Italiaanse wonderdokter ben geweest. Niets is leuk aan het ouder worden.´
We zuchtten allebei en bestelden nog maar een kopje groene jasmijnthee.
´Vorige week had ik een borrel, er werden ook hapjes bij geserveerd´, vertelde ik HK die altijd een dankbaar luisteraar is en niet die vervelende mannelijk gewoonte heeft mijn betoog te onderbreken met advies. ´ Ik zei tegen de dietiste: ik heb twee miniloempiaatjes genomen. ´Met saus?´, vroeg ze geschrokken. Ik had ze inderdaad in een rood goedje gedoopt. ´Ga maar op de weegschaal staan´, zei ze. Wat denk je, weer 4 ons aangekomen.´
HK lachte hartelijk.  ´Jullie kunnen zo gaan optreden met sketches´zei hij, ´jij en je dietiste.´

Debatteren en Speeddating

Altijd gepaste afstand bewaren tijdens een debat

Gisteren had ik mijn eerste werkdag bij het bedrijf waar ik gedetacheerd ben. ´s Middags mocht ik een masterclass Debatteren bijwonen. Ik wist wel dat in Angelsaksische landen men de Kunst van het Overtuigen al jong oefent. In Nederland schijnt het tegenwoordig ook een lesonderdeel te zijn op de middelbare scholen. Je leert niet alleen je gedachten te ordenen en ze duidelijk onder woorden te brengen maar ook ´eervol verliezen´, vertelde spreker Gijs die ons 2 leerzame en vermakelijke uurtjes bezorgde.  Ik was erg nieuwsgierig want ik kan maar niet begrijpen dat een intelligente man als Job Cohen met zijn mond vol tanden staat als hij onbeschoft wordt bejegend door straatvechter Wilders. Gijs, een jonge 40-er die alles wist van debatteren en zelf had meegedaan aan de wereldkampioenschappen, vertelde dat mensen zoals Cohen polderpolitiek bedrijven. Zij kennen de regels van het debatteren niet terwijl Wilders maar ook Wiegel, Lubbers en Bolkestein jarenlang ervaring hebben met deze poppenkast. Eén zo´n masterclass en je laat je niet meer onder tafel lullen. De trucs kun je ook in het dagelijks leven toepassen.


Wat we geleerd hebben is dat de politici in een debat zich richten op de twijfelaars, de zwevende kiezer:
- Bereid je goed voor
- Toon uw een voormalig twijfelaar
- Niet reageren op persoonlijke aanvallen
- Wees heel rustig tegen schreeuwers
- Spreek langzaam, laat stiltes vallen dan hebben je woorden meer impact (Obama)
- Emoties mogen zolang ze gespeeld zijn. (de voortdurende echte verontwaardiging van Agnes Kant was op den duur niet te pruimen en had dus een averechts effect).

 Gijs vroeg aan het publiek wie er op een studentenvereniging had gezeten. Vingers gingen omhoog. ´En waar vonden de ontmoetingen plaats?´. ´In de bar.´ In Engeland en Amerika komt men bijeen in de Debating Club. En gaat daarna zuipen.
Hoe kwam het nu dat Wilders zo populair is met zijn onbeschofte manier van optreden? Het antwoord was eenvoudig: hij is anti-establishment èn de underdog. En, zei Gijs, de underdog wint het debat altijd. Wilders heeft bovendien het langst ervaring in het debatteren. Geleerd bij de VVD.
Toen ik vroeg wat zijn advies voor Cohen was, raadde Gijs aan het boekje ´What to do when you´re dying on the platform- te lezen.
Zo zie je maar, alles is te leren zolang je maar jong begint en veel oefent.
Gijs vertelde ons tenslotte dat we in een schijndemocratie leven, staatshoofd, burgemeesters, rechters e.d worden nog niet gekozen. Een kleine elite maakt uit wat er in het land gebeurt. Als voorbeeld gaf Gijs het CDA. Die heeft, laten we zeggen, 100.000 leden waarvan 10 % actief is. Die 10 % bepalen in feite de politieke agenda. Weer een illusie armer.

Daarna gingen we netwerken. Het was mijn eerste keer en het deed me aan speeddating denken. Een staande receptie waarin je telkens wisselt van gesprekspartner. Helemaal niets voor mij. Er waren wel 50 man aanwezig, er stond luide muziek aan dus je verstaat niets en moet voortdurend in iemands oor schreeuwen terwijl je denkt: ´Ik hoop niet dat ik uit mijn mond ruik.´ Volgende keer neem ik eigen visitekaartjes mee en deel die zwijgend uit.

Morgen: een nieuwe baan en speeddaten

Onder toeziend oog van Bob

wordt ons keukenterrasje geplaatst. Door Buurman & Buurman. Hun boot heet de Geertje maar wij noemen hem de Neeltje Maria Min.

Bob houdt toezicht

De Neeltje Maria Min

Buurman & Buurman in actie

Herfst

Het was helemaal niet koud

Er hing de hele dag een nevel over de stad. De straten waren nat maar het regende niet. Ik had met de krultang een wild kapsel gefabriceerd dat na een half uur uitzakte. Ik wandelde met HK door de stad. We zaten voor het eerst sinds maanden weer op een terras. Ik weet nog dat ik HK ruim 25 jaar geleden ontmoette. Ik schreef toen een herfstdepressiegedicht:

HERFST

Schop de bladeren
Baan een pad
naar de boom
waarvan de vruchten al geplukt zijn

Mijn favoriete appels: Cox en Granny Smith

Lachtherapie

Martin Lawrence lost conflicten op met zijn vuisten

Af en toe zoek ik oude sitcoms op om even te lachen en tegelijkertijd de buikspieren moeiteloos te trainen. Ik keek naar een paar afleveringen van Martin en het viel me op dat hij snel in een conflict raakt en gaat vechten. Vooral mrs. Jerry, die altijd voordringt in de winkel, werkt hem op de zenuwen maar die laat het niet op zich zitten. Kijk hoe de oude dame stings like a bee


Martin in gevecht met mrs. Jerry

Mrs. Jerry neemt revanche

De natuur

Ook wat Bob betreft is Mauro hier van harte welkom

Een paar jaar geleden raakte ik overstuur omdat een gemene indringster het nest van de slechtvalkjes had bezet. We mochten er via de webcam naar kijken maar niet ingrijpen. Dat was nu eenmaal de natuur.

Tegenwoordig kijk ik alleen maar naar natuurfilms als ik zeker weet dat het goed afloopt. Leeuwin redt haar welpje uit een diepe kuil, zag ik laatst. Of olifant haalt met haar slurf een kalfje uit de greppel. Maar het mooiste zijn de onwaarschijnlijkste beelden: nijlpaard redt hertje uit kaken van een krokodil.
Nu ben ik weer laaiend om een menselijk drama: de Angolese jongen Mauro, die op 9-jarige leeftijd bij een pleeggezin in Nederland kwam, is 18 jaar geworden en moet terug naar Angola. Totaal vernederlandst kan hij in een lemen hutje gaan wonen in een land waar hij de taal niet kent. Er zijn nog 800 van dat soort schrijnende gevallen en als we een uitzondering gaan maken is het einde zoek. Dat zijn onze gristelijke normen en waarden. Dat is de natuur.
Het moet nu maar eens afgelopen zijn met die achterlijke vluchtelingenprocedures. Wij eisen een humanitair beleid en tot die tijd mag Mauro bij mij onderduiken.  

I´d sell my soul to the devil

Racoon No Mercy

Mijn advies: voortaan Martin Scorsese inhuren voor het videofilmpje

Ik zou zo mijn ziel aan de duivel verkopen in ruil voor een stem als die van Luther. Als ik ´sochtends in de badkamer meezing lijkt het heel wat maar zodra ik solo ga val ik door de mand. Toch kun je met een krakerige kraaistem ook ver komen. Bob Dylan schijnt tegenwoordig alleen nog te grommen. Lou Reed wordt bijgestaan door Antony om zijn liedjes nog enigszins acceptabel te laten klinken. En Tom Waits heeft er gewoon zijn handelsmerk van gemaakt, raar zingen.
Ik zapte langs The Voice of Holland, had het nooit eerder gezien maar hoorde enthousiaste verhalen. Een meisje vertolkte It´s a Man´s world zo fantastisch dat alle panelleden haar wilden begeleiden. Het concept is dat de jury met zijn rug naar de kandidaat zit en zich pas omdraait als die door de keuring komt. Later kwam er een uitsloverige jongen op die geroutineerd de microfoon van de standaard haalde maar ongelofelijk vals zong. Belachelijk als je zo weinig zelfkennis hebt. De jury draaide pas om toen hij uitgeraasd was. ´Wat wilde je hier nu mee zeggen?´, vroeg Simon, ´dat is de rommeligste auditie ooit. Je ging alle kanten op, man. Als je zingt moet je een verhaal vertellen, dit was wartaal.´
De geloofwaardigheid zit hem in het verhaal overtuigend overbrengen. Er zijn maar weinig mensen die dat met een slechte stem kunnen.
Tijdens het douchen hoor ik vaak het nummer ´No Mercy´. Wie zijn dat toch? Wat een goede zanger. Ik zocht het op. De band heet Racoon, het zijn landgenoten nota bene. Zonde van het slappe videootje waarin dat hockeymeisje poker speelt met onaantrekkelijke mannen. Niet kijken alleen luisteren. OnNederlands goed.

Luther

A House is not a Home the ultimate version for Dionne Warwick

Je zou het edelkitsch kunnen noemen, de muziek van Luther Vandross. Maar daarmee doe je hem tekort. Zijn stem wordt omschreven als 'smooth and silky '. Het maakt niet uit hoe sentimenteel de nummers zijn, het blijft altijd SOUL. Heerlijk om mee te zingen op de zaterdagochtend. Ik ken alle uithalen van zijn versie A House is not a Home. Op YouTube kwam ik dit ontroerende liedje tegen van de helaas veel te vroeg overleden zanger, Dance with my Father. Kippevel.

Mijn top 3 van liedjes over vaders:
Judy Collins - My father always promised us that we would live in France
Luther Vandross- Dance with my Father
Alain Clark met zijn vader- Everytime I look at you, I see myself.

De Ultieme Luther

Dance with my father  Luther's vader overleed toen hij 7 jaar was.

Wachtkamer

Ik zat in de wachtkamer van het ziekenhuis met twee andere vrouwen. .
´Hoe oud ben ik nou?´, vroeg de moeder aan haar dochter.
´Zevenenvijftig, mam´
`Mijn moeder is vijfenvijftig geworden, dan ben ik ouder.
 ´Ja mam, je bent twee jaar ouder.`
´ Mijn vader is negenenzestig geworden. Hij had een hekel aan jouw vader.´
`Waarom had opa een hekel aan papa?
 ´Hij vond hem ongemanierd, slecht opgevoed´
´Alsof jij zo netjes bent.´
`Ha, ha´, de moeder lachte even.
Toen zei ze: ´Ik vind ouder worden niets aan, ik heb suikerziekte en hoge bloeddruk. Er is niets meer om voor te leven.´
´Nou mam, je hebt een pracht van een kleindochter en twee geweldige dochters´. De dochter zei het berustend. Het was duidelijk dat ze dit gesprek vaker had gevoerd.
´Ja, dat is waar´, de moeder lachte weer een kort lachje. Ze staarde een tijdje somber voor zich uit. Toen vroeg ze:´Hoe oud ben ik nou?´

Terras

De koopwoningen werden geleverd met een terras

´Ik weet niet hoe lang we hier nog kunnen wonen´, zei HS gisteren,´ want het geld raakt op.´ Gelukkig maar want ik had even niets om over te piekeren. Uit een persoonlijkheidstest kwam naar voren dat ik mij overmatig zorgen maak over dingen die nooit gebeuren. Het is een kwestie van defragmenteren en reprogrammeren of zoiets. Jezelf nieuwe denkpatronen aanleren zoals: ´Waarom zou ik me druk maken, misschien ben ik morgen wel dood.´
Het goede nieuws is dat we een terras krijgen deze week. Eigen Haard had moeite huurders te vinden voor de waterwoningen en bood nieuwe gegadigden een terras aan. En hoe zit het met ons, de pioniers? Die hadden pech. De buurman is van boosheid verhuisd. Maar vorige week kregen we bericht dat Arkenbouw een terrasje komt aanleggen met een wenteltrapje vanuit de keuken. Bob kan niet wachten.

Ik krijg ontzettend veel zin om een reisje naar Madeira te boeken. HS wil naar Egypte. Ook goed voor mij, daar kan ik in de Nile leven. LOL.
Er lag gisteren een briefje in de bus van de buren. Zij hebben twee duikers ingehuurd om spullen op te vissen die in het water zijn gevallen. Wat zijn die mensen in godsnaam allemaal kwijtgeraakt?, vroeg ik mij af. HS is bevriend geraakt met een reuzevis die altijd mee-eet als Hs de eendjes voert.

Hans in zijn werk/speelruimte

Hans verveelt zich nooit. Als hij niet aan het tekenen is of ontwerpen, knutselt hij met wat voor handen is. Verpakkingen, kurken, lucifertjes, alles wordt gebruikt om nieuwe objecten te construeren.

Bob net voordat hij zijn middagdutje doet

 

Bob is slaperig

Wie heeft dit bedacht?

Probeer de achterkant van het CS Amsterdam zoveel mogelijk te mijden

Afgelopen donderdag moest ik in Sloterdijk zijn. Ik nam de tram en besloot halverwege de rit uittestappen om de rest van de afstand te lopen. Op die manier kreeg ik tenminste wat beweging en buitenlucht voordat ik de ochtend binnen opgesloten zou zitten. Het weer was wisselvallig maar ik had mijn paraplu bij me voor het geval dat. Ter hoogte van het Muziekgebouw begon het vanuit het niets te plensregenen begeleid door gemene, striemende windvlagen. De paraplu was daar niet tegen opgewassen. Binnen 2 minuten was ik zo nat alsof ik met mijn kleren aan een douche had genomen. De regen bleef keihard naar beneden komen en de storm blies mij bijna het IJ in. In zulke situaties vervloek alles en iedereen, juist omdat je niemand de schuld kan geven.
Ik bevind me weleens in het gezelschap van uitsluitend heren die, als zij grove taal gebruiken, zich gelijk  verontschuldigen. ´Je moest eens weten´, is mijn standaardantwoord,´wat ik allemaal in mijn vrije tijd zeg.´ Veel mensen denken dat ik een aardige, beschaafde vrouw ben. Op mijn repertoire staan voornamelijk gruwelijke ziektes en relatief weinig geslachtsdelen. Ziektes die misschien niet eens bestaan zoals: de pestpleuris en de tyfuskanker.

Ik hield mijn paraplu open tot ik, via een houten loopbrug, de achterkant van het CS had bereikt. Eén van de meest deprimerende plekken van Amsterdam waar, zo lijkt het, altijd constructie gaande is. Daar wachtte ik nog 5 minuten bij het voetgangersstoplicht terwijl de auto´s door de hoge plassen jaagden. Zeiknat bereikte ik de schuifdeuren van het station waar ik eindelijk droog stond. Ik had zin om heel hard te schreeuwen: ´IK HAAT DIT KLIMAAT!´ Inplaats daarvan ging ik, binnensmonds verwensingen uitend aan het adres van degene die dit alles verzonnen had, op zoek naar een HEMA om droge kousen aan te schaffen.

Voeding

Volgens mij werkt het voedingsplan van mijn diëtiste niet en kan ik beter op mijn eigen gevoel afgaan. Zij benadrukt wat ik niet mag en vroeg naar een streefgewicht. Terwijl mijn doel is stress en vermoeidheid niet wegvreten maar herkennen. En weer van maaltijden te genieten. Hopelijk kom ik dan ook van die invaliderende vermoeidheid af. En van die bespottelijke buik.
Laatst ging ik een flinke wandeling maken maar voelde me zo opgefokt. Eigenlijk had ik trek in een boterham met makreel. In mijn achterhoofd zaten de woorden van de voedingsdeskundige: brood is suiker. Later dacht ik: krijg de pip, ik eet waar ik trek in heb. En voelde me gelijk beter. Fuck het streefgewicht, dat geeft alleen maar stress. Bovendien heb ik de indruk dat diëtisten tegenwoordig gesponsord worden door de lightindustrie. En als je ergens ongezond van wordt is het wel van light producten.Dat weet Bob zelfs.

De Huffingtonpost had de zogenaamde sportdrankjes getest. Eén blikje staat gelijk aan het eten van 6 Marsen! Doe toch normaal!

Kapitein Bob gaat uit varen

Ik had vanochtend het slaapkamerraam opengezet. Bob zag zijn kans schoon om op HS´bootje te klauteren. De eenden dachten dat Bob brood kwam strooien. Bob inspecteerde de catamaran en ging toen een dutje doen.

Kapitein Bob aan het roer

 



Kapitein Bob

Kinderen van de Beatles

Ik volgde op de middelbare school al het nieuws over mijn helden de Beatles. Toen Ringo Starr een zoon kreeg, met Maureen, en hem Zak noemde vonden mijn vriendin en ik dat eigenlijk zielig. ´ Hé Zak, hoe is het met je vader?´ Maar je zou maar een kind van een Beatle zijn. Eigenlijk wisten we niet veel van de kinderen van de Fab Four. Jonh Lennon had een zoon, Julian, die later ook musicus probeerde te worden maar net niet genoeg talent had. Zijn 2e zoon werd veel later geboren toen John en Yoko al wereldberoemd waren, Sean. Dat verwende hoofd kwam veel vaker in de media omdat zijn vader vermoord is. Maar hoe zit het met George Harrison? Die heeft 1 zoon, Dhani, die sprekend op hem lijkt. Overigens hebben de meeste Beatleskinderen op eigen kracht carrière gemaakt zoals mode-ontwerpster Stella McCartney.

Martin Scorses documentary on George Harrison

Dhani Harrison

Paul McCartney met zoon James

Sean Lennon en Dhani Harrison

Zak Starkey

Verlichting

Na het bevestigen van de kroonluchter leest Hans voor uit eigen werk

Om mijn interieur compleet te maken had ik via internet een kroonluchter met schelpjes besteld. HS was zo vriendelijk hem op te hangen. Dit is de aller, allerlaatste aankoop van mijn leven. Ik had bij Blokker een schoenenrek gekocht. Ook die heeft HS in elkaar gezet en strategisch in mijn kledingkast geplaatst. Ik telde 25 paar schoenen. Gisteren liep ik door de stad en keek in de etalages en realiseerde me: ik heb niets meer nodig, ik heb alles al.

De Grote Stad

HK en ik zaten eindelijk weer eens op een terrasje. Na het regenseizoen is de welverdiende nazomer aangebroken. HK vertelde de laatste roddels over ons oude buurtje, het is net een dorp, bij mooi weer zitten de mannen buiten. Ze keuren alle vrouwen die langs lopen. En praten ook nergens anders over. ´Ik drink weleens een glaasje met ze maar ik voel me een konijn tussen de hanen en de kippen. En het is allemaal kissie kissie.´ Daarmee bedoelt HK dat die lui elke vrouw die zo gek is om voor een praatje te stoppen, overladen met drie zoenen. Ter verwelkoming, bij afscheid, twee minuten later als ze elkaar bij AH tegenkomen. Wat ben ik blij dat ik daar weg ben.

We zaten dus op een terrasje. Links kwam een spastische man aanlopen. Zijn mond trok vier richtingen op, af en toe kwam zijn tong tevoorschijn. Hij zigzagde als een dronkeman op een tafeltje af. `Jij krijgt niet meer, jij hebt al genoeg gehad´, zei ik. ´Niet spotten!´, waarschuwde HK en we klopten het allebei af op het onbeschilderde hout van ons tafeltje. Rechts zat een oud dametje. Ze was volkomen laveloos. Voor haar stond een schaaltje handgemaakte patat met zelfgemaakte mayonaise, een specialiteit van het café. Dat zie je niet vaak, alcoholisten die eten. De vrouw bewoog in slow-motion. In haar ene hand een patatje dat ze heel langzaam in de mayo doopte, in de andere hand een filtersigaret die ze bij haar mond probeerde te brengen. Ik kijk helemaal niet op deze mensen neer want voor hetzelfde geld was ik in die positie terecht gekomen.

De spastische man had appeltaart met slagroom besteld. Het kostte hem moeite die op te eten omdat zijn hoofd zich telkens afwendde van het taartvorkje. De oude dame deed ontzettend haar best normaal te functioneren, ze zocht met één arm de mouw van haar regenjas die over de stoelleuning hing. Het was een onmogelijke opgave. Net toen ik wilde opstaan om haar te helpen, schoot een dame aan een buurtafeltje haar te hulp. Haar jas had ze in ieder geval aan. Nu moest er nog een laatste slok van de witte wijn genomen worden. Ze wist wat ze wilde maar haar hersens werkten zo langzaam dat het lichaam de boodschap laat doorkreeg.
HK keek gefascineerd naar de spastische man die was opgestaan en in de richting van de rijweg struikelde. Hij stopte bij een boom en leunde er met z´n rug tegenaan. HK zei paniekerig: ´Hij gaat oversteken, hij gaat oversteken. Of gaat hij tegen die boom pissen?´ ´Welnee, hij loopt naar de bushalte, in etappes.´ HK was opgelucht: ´Gelukkig, daar komt de bus.´
Het oude dametje hield het ook voor gezien en besloot het café in te lopen om te betalen. Uiterst traag manoevreerde ze tussen de tafeltjes, de ingewikkeldste route nemend. De cafe bezoekers keken ademloos toe. Ze slaagde erin over de drempel van het cafe te stappen en bleef toen zwaar beneveld bij de kassa wachten tot iemand haar kwam helpen.
HK en ik zijn allebei gevoelig voor de ellende van anderen. Noem het een Jezus-complex. In de Open Inrichting, zoals HK Amsterdam noemt, is het dweilen met de kraan open. Bovendien heb ik niet de illusie dat ik ook maar iemand zou kunnen helpen dus oogkleppen voordoen is de beste optie.

Een uurtje later zat ik in de tram, onder water, op weg naar mijn eiland waar je minder zielige gevallen ziet. 

Weer thuis

bij de zwarte luis

De Indische buurt

Het Javaplein met het voormalige badhuis

Vandaag kwam ik na een fikse wandeling, de beentjes strekken en wat zonlicht opvangen, op het Javaplein terecht. Vroeger heette het daar de Indische buurt maar tegenwoordig valt het onder Zeeburg, net als wij op IJburg. Op het Javaplein bevindt zich het oude badhuis dat alweer jaren een café is met terras. De buurt wordt flink gepimpt. Oude woningen zijn gesloopt en daar voor in de plaats is moderne hoogbouw gekomen waar sinds deze week de nieuwe bieb zit. Een heerlijke lichte ruimte met mooie houten vloeren, een prettige leeshoek, ronde tafels waar je kunt internetten, veel zitgedeeltes en ... drie wc´s. Omdat de bibliotheek een laxerende werking op mij heeft zijn deze toiletten de kers op de taart. Ik hoefde niet langer om de sleutel te vragen zoals in het oude gebouw maar kon me op mijn gemak terugtrekken.

Links de nieuwe bieb op het Javaplein

Daarna leende ik Greatest Hits van PF. Thomése, een droogkomische schrijver die in het eerste verhaal van de bundel zijn debuut maakt als zanger omdat iedereen hem altijd vertelt dat hij zo op Art Garfunkel lijkt.

Art Garfunkel

PF. Thomése

                                           

Staan de luizen in een rij...

... is de zomer voorbij.

De Oost-Indische kers is zwart van de luizen. Ook al bespuit ik ze met biologisch verdelgingsmiddel, de plant is meestal niet meer te redden. De fut is eruit.

De uitreiking van de Emmy´s

De grappige Jane Lynch kreeg eindelijk complimenten van de Fashion Police

Als je als actrice op de rode loper in Hollywood moet verschijnen, kun je het beste eerst lessen nemen. In het lopen op torenhoge hakken bijvoorbeeld. Vroeger droegen de dames naaldhakken. Die zijn een lachertje vergeleken bij de schoenen van tegenwoordig.

Alan Cumming volgt zijn eigen moderegels

Wat ook heel belangrijk is hoe je staat. Niet recht naar voren met je armen langs je lijf. Handen in je zij, nek naar voren of omdraaien en over je schouder een kus blazen. En genoeg tijd nemen tot alle fotografen je van alle kanten vast hebben gelegd. Ook de keuze van kleding en sieraden luistert nauw. Je kunt niet naar Zara gaan en iets leuks uitzoeken. Je moet een designer kiezen, een grote naam. De juiste kleur. En je moet durven, dus iets aparts dat eruit springt maar weer niet zo belachelijk is dat je de hoon van de wereld over je heen krijgt. En natuurlijk van de Fashion Police onder leiding van de zeer geestige Joan Rivers.

Haar top zit scheef

Ik keek vorige week naar de Emmy´s om zelf een mening te vormen over de uitdossingen. Veel rode jurken op de rode loper. Dat is eigenlijk tegen de regels. Brits acteur Alan Cumming droeg een smokingjasje met een pyjamabroek. Die bloedmooie vrouw uit Mad Men had haar lelieblanke boezem gepresenteerd op een zilverkleurige dienblaadje. Hans Aarsman vergeleek haar met een zeemeermin. En toen kwam Paula Abdul, zangeres, danseres, choreografe met een zwarte strapless jurk. Het bovenstukje dat wel van karton leek gemaakt, zat scheef. Ik zag het gelijk. Haar ene borst leek daardoor extreem rechts te zitten en de ander zat in het midden.

Joan Rivers zei later: ´Had nou niemand haar even kunnen waarschuwen, dat was wel zo aardig geweest.´ De arme Paula heeft daarna misschien dagenlang gehuild van gene in haar kasteel.

Nu weten we het wel, Christina