Een wandeling

Tegenwoordig is Facebook voor mij een soort telefooncirkel. Goedemorgen Vrienden, leven we allemaal nog? Ik vind het wel gezellig die digitale contacten.

Gisteren wandelde ik over IJburg. Er staat hier altijd een verkoelend windje. In de winter verandert dat in een gemene, Siberische, snijdende luchtstroom. In de zomer is het perfect. Ik hoorde iemand zeggen, die voor het eerst over de IJburglaan reed: 'Het lijkt wel het Oostblok.' Voor variatie in architectuur moet je de zijstraten in.

Er liepen drommen mensen voor me uit op weg naar het strand, Blijburg. Dat is met mooi weer bijna net zo druk als een Chinees strand tijdens een hittegolf.

Op de terugweg dronk ik koffie op een terras aan het water en observeerde het gedrag van de futen. Kind fuut, bijna net zo groot als zijn moeder, probeerde op haar rug te klimmen. Zij schudde hem af, stak haar kopje in haar rugveren en ging slapen. Nu even niet.

Omdat ik toch in de buurt was wipte ik even de Vomar binnen. Voor de deur zat een sjofele man op een accordeon te spelen. Hij stak zijn hand uit en vroeg: 'Geld?' Ik geef nooit aan bedelaars, ik voel me door de verkoper van de daklozenkrant altijd gechanteerd dus die zeg ik alleen vriendelijk goeiendag. De enige die altijd wat krijgt is de orgelman in de Kalverstraat die tegenwoordig de laatste zomerhits al in zijn kaartenbestand heeft. Laatst speelde hij een Spaans deuntje. Toevallig liep er een groepje Spanjaarden langs die uitbundig om het orgel dansten en luid de tekst zongen.

De Vomar is een ruime winkel die altijd hebbedingetjes in de aanbieding heeft. Er komen minder klanten dan in Albert Heijn. Voor mij is het een soort uitje. Vooral als er een goed muziekje opstaat (Nederlandse supermarkten draaien gelukkig nooit muzak zoals in de Amerikaanse winkelcentra waar je tot op de wc toe gevolgd wordt door geestdodende behangmuziek) hang ik rielekst op mijn karretje en doe gelijk wat mindfulnessoefeningen. Bij de ontbijtafdeling stond een gezin de voors en tegens aftewegen van de verschillende ontbijtgranen. Vader, moeder en een tweeling. Twee meisjes van een jaar of 12. De ene boog zich over cornflakes en zei: 'Die vind ik lekker, mam.' Haar zusje boog mee. Toen zag ik pas dat ze met de hoofden aan elkaar zaten.

Terwijl ik naar huis liep piekerde ik over hun toekomst. Vastzitten aan je zus tot je dood. De meisjes maakten een opgewekte indruk. Misschien is het meer de buitenwereld die er een probleem van maakt. Als je niet beter weet dat je onderdeel bent van twee, kun je toch een prachtig leven leiden. Ik liet me afleiden door het kinderlijke gedrag van het fuutje en een speedboot die met veel geweld langs raasde. Op de struiken langs de weg zaten wat vlinders mooi te wezen. Net toen ik een close-up foto van ze wilde maken, sloten ze hun vleugels tot ze niets waren dan een donkere streep. 'Kom op', moedigde ik ze aan, 'laat eens zien hoe mooi je bent.'

Thuis gekomen zag ik dat Bob niet op zijn gebruikelijke plekje lag. Hij heeft last van de warmte en zoekt steeds een andere locatie om te slapen. Ik keek onder het tafeltje bij de voordeur. Maar nee, daar was hij ook niet. Ik riep zijn naam. Geen reactie. Om een uur of 5 hoorde ik hem miauwen. Hij kwam tevoorschijn vanachter een gordijn. Meneer reageert alleen als hij daar zin in heeft. Ik tilde hem op, hield hem ondersteboven in mijn armen en wiegde hem als een baby. Hij houdt zich dan helemaal slap en gunt me mijn moedergevoelens. Tot hij het genoeg vindt en eten wil. Lulu en kroost lag ook alweer voor de keukendeur te piepen maar dropen gelukkig af toen ze doorkregen dat ik niet reageerde. Ze zijn oud genoeg om zelf  voedsel bij elkaar te scharrelen. Op internet las ik dat eenden anderhalf jaar worden. Dat geeft mij de kans om het volgend jaar verstandiger aan te pakken met een groep kersverse zwemvogels.

Hoe heeft dit kunnen gebeuren?

Hoe is het nu toch zo uit de hand gelopen met die eenden? Gisteren bezocht ik het winkelcentrum en kocht 3 broden. Eén voor ons, twee voor onze gevleugelde vrienden. 'Dit is belachelijk', dacht ik.

Thuis lagen Lulu en haar 5 overgebleven pulletjes op mij te wachten. Ze doen dat niet bescheiden en zwijgend. Lulu kwaakt, de kleintjes piepen alsof ze vreselijk lijden. Wat zegt de deskundige over het voeren van brood aan watervogels? Niet doen, ze worden lui en vadsig en als ze een vrouwtje beklimmen, zakt die onder water. Ze moeten zelf fourageren. Waterplanten, slakjes, vliegen en soms een kikkertje, dat is hun dieet. Het zou dus beter zijn als we gesneden andijvie in het water gooien.

Vorig jaar kregen we alleen maar bezoek van een meerkoetstel met jongen, twee schreeuwlelijkerds. Dit jaar is Steigereiland bevolkt met eenden. Ze drijven voor de deur, ze slapen op de steigers of ze hangen in groepen rond.
Het begon natuurlijk allemaal met Lulu. Zo'n broedende eend, die twee maal per dag uitgehongerd naar het keukenraam staart, is moeilijk te negeren. En als ze dan eenmaal kuikens heeft, wil je ze niet zien verhongeren. Lulu en haar grut is tot daaraan toe. Maar tegenwoordig komt dat grote gezin ook langs. Marie met haar 8 agressieve pubers. Ik sluit dan ramen en deuren en wacht tot ze afdruipen. Laatst was ik mijn familie, zoals ik Lulu en kroost noem, wat kruimels aan het voeren, kwam Het Grote Gezin de hoek om sjezen. Er ontstond een gruwelijk gevecht tussen de twee moeders. Deze keer had Lulu de overhand, ze trok Marie aan haar rugveren onder water. Marie worstelde en zo ging het een tijdje door met veel watergespetter en gekwaak. Lulu won overtuigend. Als er gevochten wordt, houd ik op met voeren. Tot de rust is weergekeerd. Die Marie is trouwens heel brutaal. Ze klimt op de steiger en rukt de korsten bijna uit mijn hand.
Ik probeer dat brood voeren maar af te bouwen. Dadelijk kunnen die stomme eenden niet voor zichzelf zorgen. En volgend jaar begin ik er gewoon niet meer mee. (Alhoewel het een schattig gezicht is, die badeendjes die vol verwachting met hun lieve zwempootjes trappelen en hun snaveltje omhoog houden, net speelgoed. Ik moet mij vermannen. Of vermensen, zoals politiek correcte mensen zeggen).

Mijn huisgenoot vindt het allemaal onzin. 'Als die beesten honger hebben krijgen ze van mij te eten.'
Dus binnenkort liggen er 50 loodzware, moddervette  eenden voor de deur die, als ze niet uitkijken, zinken.

Ze blijven schattig, die kleintjes van Lulu.

Bob heeft de rat gevangen maar, zoals dr. Phil zegt: 'Van de ene rat die je ziet, zijn er 100 die je niet ziet.'

Greetings

Mee-eters

Lieve mensen, het loopt volkomen uit de hand op Steigereiland. Het begon, geloof ik, in april. Wij waren gecharmeerd van de eend Lulu. Zij maakte persoonlijk contact met ons en leek niet geaccepteerd te worden door de andere eenden. Wij hebben een zwak voor de 'underdog'.
Nu is de situatie als volgt:
Lulu komt langs met haar kuikens. Ik voer ze brood. Ze vallen bijna flauw van de honger, zo lijkt het, want ze storten zich op het brood alsof ze in weken niet gegeten hebben. De pulletjes zijn nu in de puberfase, dan weet je het wel. Tegenwoordig hebben we mee-eters: de eendenfamilie van eend Marie met 8 bijna volwassen kuikens. Zesendertig vrijgezellen. Zeven musjes die op de rand van de steiger zitten te tjilpen. Een school vissen die af en toe uit het water springt om een korstje brood te bemachtigen. En sinds vandaag ook, ja hoor, een rat!.
Ik stond op ons steigertje te kijken naar de gulzige pulletjes van Lulu, de vissen die grote cirkels in het water maken, de musjes die als drie kleine kleutertje op het hekwerk zitten. En vanuit mijn ooghoek zie ik een rat mijn richting oplopen. Rielekst kwam hij aantrippelen om mee te doen aan het eetfestijn.
Wij moeten, als mens, de natuur negeren. Niets voeren en niets redden. Is dat de boodschap die we dit jaar geleerd hebben? Of moeten wij gewoon onszelf blijven?

En dan vergeet ik nog madam Meerkoet

Zwanendrama

Ik heb mijn blad, De Diplomaat, nieuw leven ingeblazen

We hadden de zwanen in weken niet gezien. Vorige week kwamen ze voor het eerst weer langs. Met nog maar één jong. Wat zou er gebeurd zijn met de andere twee?

Een foto van de zwanen op 18 mei met 3 jongen

Lulusoap deel II

Ik kom nog nauwelijks toe aan het bijwerken van mijn blogs. Of ik ben aan het eendenredden of ik beschrijf op Facebook dat ik net weer eenden heb gered. Het prettige en stimulerende van Facebook is dat je gelijk reacties krijgt. Medeleven, advies. Ook als ik thuis zit heb ik via de sociale media contact met oud-collega's,  vrienden in het buitenland, en natuurlijk familie.
De Googlekringen vind ik zo gebruikersonvriendelijk dus ik hou het bij Facebook.

Wat vooraf ging: onze bijzondere eend Lulu had zich genesteld in de plantenbak van de overburen. Ze produceerde één kuiken, ook wel pulletje genoemd, dat ze verwaarloosde omdat ze op onbevruchte eieren bleef broeden. Gelukkig kreeg ze een tweede kans.

Lulu in de plantenbak

Ze had een nieuw nest gemaakt op een voor ons niet zichtbare plek. Omdat ze elke dag uitgehongerd voor het keukenraam stond te kwekken of kwaken vermoedden wij dat ze weer aan het broeden was.

Als het brood op was, gaf HS haar rijst

De pulletjes schrikken van een vis die aan hun zwempootjes knabbelt

 Op 21 juni, de eerste dag van de zomer, was ik vroeg opgestaan en zag Lulu voorbij zwemmen. Met in haar kielzog 7 pulletjes. Twee waren het evenbeeld van hun moeder, twee gele en drie bruine met vlekjes. Zou ze deze keer wel een goede moeder zijn?
Het grut volgde hun moeder als één man. Bij elkaar blijven, jongens, kwaakte Lu. Alles leek naar wens te verlopen. Lulu zorgde goed voor haar kroost. Als we brood strooiden, joegen de ukkies volwassen woerden weg. Heel bijdehand. Moeder Lulu bleef beschermend om het 7-tal heen zwemmen. We wisten dat er allerlei gevaren op de loer lagen. Snoekbaarzen, meeuwen, ratten en zelfs andere eenden zijn de natuurlijke vijanden van jonge eendjes.

Het was weer vroeg in de ochtend toen ik buiten een kabaal hoorde. Ik zag de meerkoet, die met vrouw en kind onder de steiger van de overburen woont, aan de staartveren van een reusachtige meeuw hangen. Hij verzoop hem bijna. De meeuw wist zich los te rukken en vloog op maar de hele eendengemeenschap was in rep en roer. Meerkoeten zijn veel fanatieker in het beschermen van hun jong dan de gewone eend.

Meerkoeten blijven hun jongen voeren zelfs als die even groot als  hun ouders zijn

Ik hoorde de kuikens van Lulu angstig piepen. En ik zag er nog maar vier. Lulu kwaakte. Ik versta de eendentaal zo langzamerhand. Ze riep de rest van haar kroost. Die waren gelukkig niet meegenomen door de meeuw maar van de schrik onder de roosters van onze steiger en die van de buren terecht gekomen. Het is een ingewikkeld verhaal, de buren zijn verhuisd, nieuwe buren zijn ingetrokken met het resultaat dat de woningen scheef zijn gaan liggen. En ook de steigers liggen tot de rand toe onder water.De drie pulletjes zaten klem en waren nog niet oud genoeg om onder water te duiken en zichzelf te bevrijden. Lulu droop op een gegeven moment af met de overgebleven vier. Ik bleef het angstige gepiep maar horen en zei tegen HS: 'We moeten iets doen.' Ach welnee, die beesten redden zichzelf wel.
Ik ging de deur uit en probeerde het voorval te vergeten. Zo is de natuur, blablabla. Maar toen ik s'avonds thuis kwam hoorde ik nog steeds het angstige gepiep van de drie pulletjes. Welnee, zei HS, dat is het meerkoetje. Ik liep het wenteltrapje af dat vanaf de keuken naar ons steigertje leidt en zag nog net hoe 1 kuikentje zichzelf wist te bevrijden en zich onder het rooster uitwurmde. Zie je wel. Ik lokaliseerde de overige twee. Een kleintje zat bij ons onder het rooster. Om niet te verdrinken was hij op een randje gaan zitten. De ander zat vast bij de buren.
Om een lang verhaal kort te maken. De buurman en HS hebben de roosters losgeschroefd en de kuikens bevrijd. Tijdens de reddingsactie was Lulu op haar gemak op de lavendelplant van de overburen gaan zitten. Zodra de drenkelingen op open water zaten snelden ze zich naar  hun moeder toe die alle zeven verzamelde en waardig wegzwom.

Reddingactie

 De stand van zaken is als volgt, de kleine eendjes groeien als kool alleen is er twee dagen geleden een kleine gele verdwenen. En niet meer teruggezien. De rest komt twee maal per dag langs voor een broodmaaltijd. Vandaag vond er bijna weer een drama plaats. Lulu werd aangevallen door een andere eend. Er ontstond een gevecht en Lulu en haar vijand vlogen weg. De zes pulletjes bleven ontheemd achter. Piepend: 'Mama, mama.' Wij hielden onze adem in. Gelukkig verscheen Lulu na een minuut of vijf weer (het leek wel een uur) en het grut zwom vrolijk verder naar hun volgende adresje.

En toen waren er nog maar 6