Het perfecte cadeau voor iedereen

'Wie wil dit doosje?', vroeg mijn vader altijd als hij iets gekocht had of een pakketje had ontvangen. 'Ik!, ik! ik!, ik!,ik!, ik!', riepen 6 kinderstemmetjes. Ik romanticeer het een beetje, toen de jongste geboren werd, ging de oudste het huis uit. Mijn vader vond de opwinding over zo'n doosje zeer komisch.
Je kunt wel peperdure cadeaus kopen voor je lievelingetjes, 4-jarige rijden tegenwoordig al in een monstertruck, maar ze hebben toch het liefst de verpakking.
Bob taalt niet naar zijn superdeluxe krabpaal met huisje. De doos waarin de parasol in verpakt was, is een perfecte schuil- en slaapplaats.

 

Klaprozen en De Tijd Goochelaar

Met kerstmis zingen ze altijd: The most wonderful time of the year.' Op IJburg is de mooiste tijd nu. Klaprozentijd. Fascinerende bloemen, zoals ze uit de knop komen en dan uitbundig het landschap of de berm opvrolijken.

Henk had afgelopen zaterdag een boekpresentatie in café Eijlders. Zijn roman De Tijd Goochelaar is uitgegeven. Het gaat over allerlei sektarische clubjes waarmee de hoofdpersoon in aanraking komt. Geïnspireerd door het dubieuze geloof van zijn vader: De Apostolische Kerk. Een goudmijn voor een schrijver. Henk's moeder wilde er niets mee te maken hebben. De leden van de kerk noemden elkaar Broeder en Zuster. Henk woonde weleens zo'n dienst bij. De gelovigen kregen soms visioenen die ze voor de gemeenschap mochten vertellen. Vaak werden ze bezocht door een slang. Tijdens zo'n verhaal werden sommige leden niet goed. Volgens Henk werden vrouwen dan afgevoerd en werd hun bh losgemaakt. Zodat ze weer op adem konden komen.
Kortom, zoals bij al die geloofjes ging het om onderdrukte sexuele gevoelens. En hoe meer je die onderdrukt, hoe verknipter ze tevoorschijn komen. Om alle verleidingen uit te bannen  kun je je vrouw in een boerka hijsen. Maar daar schijnen sommige types ook op te geilen.

Ik was dus onderweg naar cafe Eijlders, waar vroeger kunstzinnig Amsterdam en de provo's uithingen. Viel de stroom van de tram uit. Er werden bussen ingeschakeld. Na een uur wachten stopte er een. Afgeladen. Van de 50 man bij de bushalte kon er geen een meer bij. Dat is het nadeel van op een eiland wonen. Met een auto het centrum van Amsterdam betreden is gekkenwerk. Dus heb ik de bijeenkomst gemist. En ik had er zo graag een verslag over willen schrijven, want je maakt de gekste dingen mee als Henk in de buurt is.

Henk leest voor

 

Bob's avontuur

Gisteren had ik Bob voor het eerst naar buiten laten gaan. Na het ochtendspitsuur, was mij aangeraden. Gelukkig is hier nauwelijks verkeer en de auto's mogen niet harder dan 15 km per uur. In verband met de school. Bob was gelijk de straat overgestoken en de bosjes ingedoken. Ik zag allerlei vogelechtparen in paniek heen en weer vliegen.

Later banjerde hij onverschillig voorbij, achter het hek zodat ik hem niet kon pakken. Later zag ik hem in de gemeenschappelijke tuin snuffelen. Ik heb hem opgetild en mee naar huis genomen. Hij blies, en schreeuwde en krabde me. Maar, hij was wel in de buurt gebleven.

Vanochtend probeerden we het weer. Bob verdween gelijk uit het zicht. Het was een uur of 9. Om half 11 was hij nog niet terug. Blanche en ik liepen een blokje om het appartementencomplex. En ja hoor, daar kwam hij uit een heg tevoorschijn. Hij zei ons gedag en rende toen heel hard weg.
Om half 12 hoorde we hem blazen tegen de lieve buurkat. Onmogelijk om hem op te tillen, want hij slaat met 20 scheermesjes om zich heen. Uiteindelijk besloot hij via een gat in de heg naar huis terug te keren. Hij verrekte van de honger en dorst, zijn schildklier staat nog steeds in de overdrive.

Hij eet zich het schompes

Het is wel een verademing dat ik hem nu met een gerust hart naar buiten kan laten gaan. Als hij eenmaal de dijk langs het water ontdekt, heeft hij een geweldig speelterrein. Hoog gras en verstopplekjes.
Blanche vindt het allemaal heel spannend. Nu alleen Hans nog naar de E. Halleylaan lokken.
Mission impossible.

Even bijkomen

 

Natuurfoto's

Blanche huppelt graag achter de konijntjes aan maar gaat gelukkig niet de holen in.

Toch een geweldig fenomeen, Facebook, zou je denken. Je hebt de mogelijkheid je interesses te delen met iemand uit Australië bijvoorbeeld. Zo werd ik als Seinfeldfan gevraagd voor de Facebookpagina Seinfeld Obsessed. Weet je nog wel die scène en dat personage. De echte fanaten kunnen hele dialogen opdreunen. Nu maakte iemand de fout om een andere sitcom te noemen, namelijk Martin. 'Martin was op z'n grappigst', schreef ik, 'als hij ging vechten met de oude dame ms. Jerry.' Een Amerikaan plaatste een foto van Martin en ms. Jerry. Dat was vloeken in de kerk en werd absoluut niet getolereerd. We werden met pek en veren de pagina afgejaagd. Ik heb de hele club gelijk maar ontvriend. Wat een onverdraagzaam volk. Het lijken wel allemaal kleine sektes op FB. Allerlei figuren die normaal onder een steen vertoeven, komen tevoorschijn als pissebedden en wormen. En voor je het weet, ga te terug schelden.

Het park is wit van de margrietjes

Televisie werd in de begintijd vooral gezien als een educatief medium. En dat is het af en toe. Ik heb niets tegen plat volksvermaak zoals Sterren Springen, maar met mate en zolang ik niet naar Patty Brard's reet hoef te kijken. Zie je, zo ga je praten.

Wie de grootste bek heeft wint, op de sociale media. En denk niet dat het zich beperkt tot Nederland. De hele wereld is boos op elkaar. Ik kwam op een pagina terecht die alleen maar haatartikelen schrijft over Obama. Dat hij eigenlijk geen Amerikaan is en de wereld wil islamiseren. Gewoon eng, die haat. Ik heb het helemaal gehad met dat negatieve gedoe. Berichten als: De ZP-discussie moet vóór de zomer beginnen anders heb het geen nut. Laat die dit jaar alsjeblieft aan mijn deur voorbij gaan.
Ik heb wel wat beters te doen dan Welles/Nietes spelletjes met volwassen mensen.

Dus doen we net of de rest van de wereld niet bestaat en gaan we ontspannen wandelen en foto's nemen van de natuur, hè Blanche.
 

Wandelen in het Diemerpark

Leren samenwerken

Ja, ik moet het weer van me afschrijven. Daarna gaat het wel weer.

Minister Schippers riep gynaecologen en verloskundigen tot de orde. Die vliegen elkaar in de haren over de aanpak van de kindersterfte. Dat is toch te absurd voor woorden. Er sterven pasgeboren baby's en die lui gaan bekvechten wiens schuld het is. Volwassen mensen. Shame on you!

 Mensen zijn sociaal geboren, las ik eens, geboren om samen te werken. Zo overleven we. Neem nu de strijd tegen mishandelen en doden van dieren. Ik werd lid van de Dierenbescherming. Ik kreeg een telefoontje van de Sophia Vereniging. Of ik lid wilde worden. Ik ben al lid. Nee, zeiden ze, de Dierenbescherming is een andere club.
Waarom werken al die verenigingen en stichtingen voor het welzijn van dieren niet samen?
Waarom slaan alle hulpverenigingen voor vluchtelingen de handen niet in elkaar? In plaats van allemaal je eigen clubje te beginnen ter meerdere glorie van jezelf.

 En, dat zeggende, dat geldt ook voor Nederlanders en zogenaamde nieuwe Nederlanders. Waarom je eigen politieke clubje opstarten omdat je vindt dat Nederland onder de Turkse wet moet vallen? Waarom elke autochtone Nederlander met wantrouwen bekijken omdat hij een traditioneel kinderfeest viert? Verdeel en heers en dan klagen dat je racistisch bejegent wordt. Samenwerken in Nederland, niet in Turkije waar ze liever een tiran aanbidden. Niet in Suriname waar men de voorkeur geeft aan een moordenaar als president. 

An Dodeman: "Houd daarmee op!

 Een vriend van mij ging scheiden en ik vroeg waarom.
'Verwijten en beschuldigingen', zei hij. Meer was er van het huwelijk niet over. De samenwerking was voorbij. Tijd om op te stappen.
Daar doet me dat gezeur van al die overgevoelige mensen, die voortdurend op hun pik getrapt zijn, aan denken. Verwijten en beschuldigingen, wegwezen.
Of zoals An Dodeman zou zeggen: ' Houd daarmee op!'"

Het is te leren

Nieuws van het thuisfront. Ik kwam de buurvrouw tegen met haar hondje Pip. Een chihuahua/vlinderhondje mix. Voor het eerst dat Blanche en Pip elkaar vriendelijk begroetten. Pip is op cursus geweest en reageert op handgebaren van zijn vrouwtje. Kom, zit, lig. De schat zit ook altijd op haar scootmobiel. De buurvrouw leende me het boek van Martin Gaus: Leren samenwerken. Ook op mensen van toepassing. Ik heb al een paar hoofdstukken doorgenomen en geconcludeerd dat ik alles fout doe. Irritant gedrag bijvoorbeeld, zoals keffen moet je niet afstraffen. Je moet de chihuahua commando's leren. Dus als Blanche keft, zeg je: zit, en dan beloon je haar met een snoepje. Positief blijven. We gaan het proberen want ik krijg een hekel aan mezelf als ik de hele tijd loop te schreeuwen: 'Blanche, kop dicht!' Dat zeg je toch ook niet tegen je kind. 'Ik plak je achter het behang', dat mag wel zolang je het maar op rustige toon zegt.

Zo modderen we voort. Het vakantiegeld is gearriveerd en ik heb het gelijk uitgegeven aan een blitse pedaalemmer.

De kers op de taart in mijn huisje

Patat

Het zal wel komen omdat ik al jaren geen patat meer heb gegeten. Er is bij ons geen snackbar in de buurt.

Ik droomde dat ik 'sochtends wakker werd en een ontzettende trek had in een zak patat. Ik ging naar mijn gebruikelijke dealer, zijn hele familie stond achter de toonbank en ik kende iedereen bij naam. Nu ik wakker ben, heb ik geen idee wie die mensen waren. De zaak bevond zich in een enorm gebouw. Een soort winkelcentrum annex kantoorflat. Ik betaalde twee euro en de patatbaas zei:' Je kunt je bestelling ophalen op de zesde verdieping, gang uit, dan naar links, daarna rechts.'

Wat volgde was een kafkaiaanse zoektocht met liften die halverwege bleven steken, kamers met kantoorpersoneel die hun schouders ophaalde toen ik over patat begon. Het eindigde in een soort hostage situatie waarbij ik weer terug was in de patatzaak maar tot mijn middel in het water stond. Ik probeerde samen te vluchten met het personeel: Joop, Patricia, Emmy en Tom (de laatste bleek later betrokken te zijn bij de overval). Buiten wachtten we op bussen die telkens doorreden terwijl we onze handen opstaken. Toen er eindelijk een stopte, dacht ik: Blanche, waar is Blanche. Ik riep haar naam heel hard en zag haar gelukkig in de verte aan komen rennen.

 

De opluchting was van korte duur. De bus reed naar een onbekend gebied, het leek wel Rusland. Blanche was weer weg en ik dacht wanhopig toen we op een snelweg terecht kwamen: Hoe kom ik ooit weer thuis?
Daarna werd alles chaotisch, zat ik met die patatfamilie op een feest. Alleen Tom ontbrak en dat kon maar een ding betekenen. Hij speelde onder een hoedje met de kidnappers. Terwijl hij me heel slijmerig omhelsd had tijdens de busreis.

Een droom dus. Terwijl het mij overdag totaal ontbreekt aan fantasie.

 

Een kip en een parasolvoet

Weer fijn gescoord in het kringloopwinkeltje. Een kip waar een plant in past. En een parasolvoet. Ik ben van plan bij Blokker een parasolletje te kopen. Het kan hier behoorlijk heet worden. Nu nog een zitje. De meeste planten, lavender, valeriaan, trekken bijen aan. Ik zag er vandaag al een. Blanche ook, ze ging tegen hem keffen. Waarom ook niet. Ze keft ook tegen een wolk die voorbij glijdt. Door middel van bamboeplanten probeer ik wat privacy te creëren. Want, leerde ik net bij de Egelse les: High fences make good neighbours.

Nederturken

Splinterpartij Het Paard van Troje

Kijk, ik ben ook allergisch voor Ebru Umar. Net als voor haar tegenpool Fatima Elatik, al een eeuwigheid stadsdeelvoorzitter van mijn Amsterdam- Oost.
Maar ik ben het helemaal eens met Umar. De onverdraagzaamheid van Nederturken ten opzichte van Nederlanders, het afwijzen van onze 'verworvenheden', de steun die ze geven aan tiran Erdogan en de kritiek op hun man die ze graag willen afstraffen met gevangenisstraf, is onacceptabel. Als je hier dan zo verschrikkelijk vindt en als Erdogan je grote held is, wees dan consequent en ga in Turkije wonen. Maar nee, hier blijven en ongestraft kankeren en tegenstanders bedreigen, dat mag in Nederland. Dadelijk moet ook Ebru Umar dag en nacht beveiligd worden en haar vijanden leven onder ons. Het lijkt, verdomme, wel oorlog. Waarin Nederland zo lang mogelijk neutraal probeert te blijven. Het poldermodel.

Onze vermomming is uitstekend geslaagd

 

Respect

Er zit niets anders op

Je gelooft het niet maar met de dodenherdenking was er weer een akkefietje. Een of ander Turks-Nederlands meisje twitterde: 'Ik doe niet mee aan de twee minuten stilte op 4 mei, want het gaat alleen over witte mensen.' Ik verzin dit niet, zou Silvia Witteman zeggen. Je twittert iets doms en  haalt de landelijke pers. Een paar jaar geleden eiste een puber dat zijn SS-oom ook herdacht moest worden want ook slachtoffer. De geschiedenisles is afgeschaft op scholen, las ik, dus hoe verder je van De Oorlog af komt, hoe meer de waarheid verdraaid wordt.

Ik sprak met de buurvrouw. Zij heeft een zoontje hier op de Montessorischool. Daar zit een mix van allerlei nationaliteiten en culturen. Leuk toch, verrijkend. Het kind komt soms thuis met antisemitische uitspraken die hij van vriendjes gehoord heeft. Ja, het is 2016.

Ik liep gisteravond met Blanche te wandelen langs het water. Daar staat een huis in aanbouw. De kinderen mogen graag via de steigers naar de bovenste verdieping klimmen. Een Nederlands Surinamertje riep tegen zijn Mocro-vriendjes: 'Niet kijken, een zwarte kat.' 'Waarom niet', vroeg het grut, een kop kleiner dan de jongen. 'Dat is karma.' 'Wat is dat?' 'Karma is a bitch.'
Toen ze het arme dier gingen opjagen, greep ik in. 'Zwarte katten zijn helemaal geen karma. Ze zijn net zo lief als alle andere dieren en je moet ze met rust laten.' De ouders van deze kinderen zijn in geen velden of wegen te zien en de kids rommelen tot een uur of elf 's avonds buiten. Toezicht nul komma nul. Hun grote broers zitten in een auto te blowen en schelden Nederlandse vrouwen uit voor hoer. 

Hadden we ooit kunnen denken dat het zo'n zooitje zou worden? Ik dacht met de gezinshereniging van de gastarbeiders, dat we nog lang en gelukkig zouden leven. Wat heb je nu voor toekomst in Marokko of Turkije. Of in Suriname. Daar wordt de bevolking in leven gehouden door giften van de familie in Nederland. Dan ben je toch blij dat je in een beschaafd land woont? Zou je denken. En maar klagen.
Wie het begrijpt mag het me uitleggen.

Laatst zag ik een Nederlandse oorlogscorrespondent, die met de jongens van IS contact had gehad. 'Zij vechten voor waar zij in geloven', legde hij uit,'en hun tegenstanders doen dat ook. Het zijn allemaal gewone jongens.' Ach ja, iedereen is een beetje goed en een beetje slecht. En wat is er verkeerd met het najagen van je ideologie. Deden de nazi's ook. Die waren ervan overtuigd dat de Joden het probleem in de wereld veroorzaakten, geldbeluste woekeraars. Een minderwaardig ras. Die kon je dus het beste elimineren. Daar had de hele wereld wat aan. Toch?

Onthoofden, martelen, de gevangenen geen eten of drinken geven maar wel hard laten werken. Moet kunnen, als jij gelooft dat de wereld beter wordt als alle ongelovigen uit de weg zijn geruimd. Je moet het niet zo zwart-wit zien en wat ruimer denken. Die IS-jongens zijn ook mensen. Respect.

Tot zover de multiculturele samenleving.

Nederland. Je kunt het slechter treffen

Omdat ik een paar dagen geen internetverbinding had, werd ik gedwongen wat ongelezen boeken uit de kast te halen. Van alle vier was het onderwerp WOII. Jeanne de Leugenaarster van Bart Middelburg over een oude hoer die in Joden handelt. Ze geeft ze een onderduikadres, verraadt ze en sleept al hun bezittingen mee naar haar hol. Je zou dat wijf met je blote handen willen wurgen. Er zijn slechte mensen, parasieten, opportunisten en een heleboel meelopers. dat gevoel houd je er aan over.  En een handjevol fatsoenlijke, intelligente mensen. Het enige positieve dat je over die periode kunt zeggen is dat er wonderschone boeken over geschreven zijn. Ik lees nu In Mijn Vreemde Land van Hans Fallada. Opgetekend in 1944 in de Duitse gevangenis. In codetaal. Deskundigen hebben er jaren over gedaan het verhaal te ontcijferen. Het is een fantastisch boek over een maatschappij waarin criminelen, types als Holleeder, het voor het zeggen hebben. 

Dat het weer kan gebeuren, kon ik me tot voor kort niet voorstellen. Nu wel.

 

Onze Bob

De doos is uiteraard veel interessanter dan die domme krabpaal

Die arme Bob. Hij moet gewoon afkicken van zijn gewoonte kilometers per nacht af te leggen. Hij probeert te ontsnappen uit zijn nieuwe omgeving en gaat languit voor de deur liggen. 'Mevrouw", zei het KPN-mannetje dat mijn internetverbindingsproblemen kwam oplossen, 'uw kat ligt voor de deur.' Als een soort tochtstrip. Ik zette hem zo lang in de slaapkamer waar hij in de vensterbank ging zitten en uit het raam staren. Het was net de oude Jacob.

Volgens mij voelt hij instinctief of door de stand van de zon aan, waar het vroegere adres is. Het is een kwestie van de snelweg oversteken. Voor alle zekerheid houd ik hem op z'n minst een maandje binnen. Door zijn schildklieraandoening vreet hij zich een ongeluk, het schompes. Gisterenochtend drie volle bakken en het was nog geeneens 12 uur.

Ziet ze er niet enig uit?

Het eerste dat hij in zijn nieuwe huis deed was aan de bank krabben. Logisch. Dus besloot ik in een opwelling van mijn laatste spaarcentjes een snoezige krabpaal te kopen. Hij toont totaal geen interesse. Blanche slaapt er nu in.

Met het verbeterde weertype is het een genot 's avonds met Blanche langs het water te wandelen. Ja mensen, ook dit is Amsterdam. Op een steenworpafstand van het centrum.