Hans´voormalige pand

Wij zijn nog steeds verliefd op Bob

Interieur met kat

De wolken hangen laag vandaag

Veel activiteit op het water

Echte golfjes

Kleine kinderen worden groot

HK kwam mijn vroegere oppaskind tegen. Ze is bijna 20 jaar en heeft een zoon. Ze woont, gelukkig, in een opvanghuis waar ze met geld leert omgaan en voor zichzelf en haar kind leert zorgen. Daarvoor zwierf ze rond. De psychiater had de diagnose gesteld ADHD. Beetje laat, ik wist dat al toen ze nèt 1 jaar was. Voor haar zorgen was net zo moeilijk als een chimpansee 3 hoog achter opvoeden. Ik had voortdurend het gevoel dat ik faalde en dat het slecht met haar af zou lopen. Terwijl ik al het goeds voor haar wenste en eigenlijk medelijden met haar had. Op school stond ze het grootste gedeelte van de dag op de gang. Alsof dat een oplossing was. Ik hoop dat ze nu genoeg hulpverleners om zich heen heeft dat ze alsnog iets van haar leven en dat van haar kind kan maken.

Ik las wat stukjes op mijn oude blog Sophie´s Choice. Over de komst van Bob. Kittens zijn schattig maar het zijn net stuiterballetjes. Ik herinner me dat Bob wild aan het spelen was en dan midden in zijn spel in slaap viel. Tegenwoordig is Bob rustiger, hij slaapt veel meer. Toch zou hij het liefst buiten leven. Bob is ondertussen al drieneneenhalf jaar.

IJburg, elke dag een andere lucht

Klacht

Als het waait fluit de hoogspanningsmast

Ontspannen fietstochtje

Fietsen van werk naar huis is ontspannen omdat er een ruim fietspad is aangelegd. De omgeving staat vol met bomen, struiken en wandelpaden.

Wandelbuddy

HK belde. ´Waar was je nou?´ `Akkefietjes, ditjes en datjes, gedoe, je kent het wel.´ HK begreep precies wat ik bedoelde. Ik kreeg een ingeving. ´Waarom spring je niet op de tram. Dan kunnen we op IJburg wandelen.´ Twee minuten later was hij er al. Ik wilde graag het landelijke wandelpad verkennen. Als je rechtsaf slaat kom je in Diemen, ga je links dan kom je uiteindelijk in Muiden. Ik durf daar niet alleen te lopen. Het is nogal afgelegen ook al zie je in de verte de Rembrandttoren. De omgeving doet me ook denken aan de Engelse ´moors´waar moordenaars hun lijken dumpen. En als de mist over de vlakte hangt, verwacht je elk moment de Hound of the Baskervilles. Dus ik was blij dat ik een wandelpartner had. Wandelen en ouwehoeren, over politiek, vrienden, familie, showbiznieuws, Luns, Piet de Jong, alles en iedereen passeerde de revue. HK is nu ook online.
´Ik kreeg mijn eerste rouwkaart via de e-mail´, zei hij.
´Wie is er dood?´
`Een oude kennis. Die man heeft me nog eens een brief gestuurd vol beschuldigingen en verwijten.´
´En nu is hij dood.´
Dit werkte op onze lachspieren. Toen we bijgekomen waren zochten we snel ongeverfd hout om het aftekloppen. Leedvermaak is een boemerang die keihard terugkomt. Net als je er het minst op bedacht bent.
Henk analyseert een plant met zijn neus

Hoe ongezond is zo´n mast?

De aalscholvers drogen hun vleugels

Opluchting en een beetje schuldgevoel

Bob vangt een laatste zonnestraaltje in oktober op. Wat heerlijk toch zo´n mooie herfst

Nu ik weg ben uit de Czaar Peterstraat merk ik hoezeer dat pand en vooral de inhoud me gefrustreerd hebben. Vanaf 2004 vluchtte ik elk jaar een paar weken naar een warm oord, met fatsoenlijke kamers, schoon linnengoed en, toppunt van luxe, een dame die elke dag de boel sopte. Vier weken in het jaar geen zorgen. Elke keer als we terugkeerden naar Amsterdam zonk de moed me in de schoenen. Als ik ergens een hekel aan heb is een huis vol spullen die er maar staan te staan. Het is voor mij volkomen onbegrijpelijk waarom mensen zo willen leven. Ik vat het belang van die rotzooi niet.
Nu we op IJburg wonen merk ik dat ook die troep, die ballast uit mijn hoofd is. HS klaagt nog weleens over wat hij allemaal kwijt is en wat een zonde dat is. Laatst had hij twee trapleuningen gevonden. Daarvan wil hij een stellage voor Bob maken zodat die het dak op kan klimmen. Ik houd het scherp in de gaten, dat binnenslepen van afval. De angst om weer in zo´n ongewenste woonsituatie te geraken zit diep.
Arme Bob mist zijn oude speeltuin wel. Voor hem was het één groot pretpark vol leuke obstakels en met eindeloos veel mogelijkheden. Je kon hem in de winkelruimte vinden of bovenop het dak.

Gisteren zat hij zielig in het halletje naar buiten te kijken. Vanochtend vond ik hem op hetzelfde plekje. Ik zou hem wel los willen laten want hij is zo blij als hij over de steiger rent. Maar ik krijg hem niet meer te pakken en maak me twee dagen zorgen over wat hem allemaal overkomen kan zijn. De uitdrukking: hij loopt niet in 7 sloten tegelijk, heb ik nooit begrepen. Eén sloot lijkt me voldoende.

Een Hemaatje

Dit is al de vierde keer dit jaar dat ik griep heb. Dit keer met hoge koorts. Ik lag te klappertanden op de bank. ´s Nachts had ik levendige dromen en hoorde ik mezelf hardop zeggen: ´Bel de dierenambulance.´ ´Hè, wat?´, zei HS. ´Nee, niks.´ Vandaag spoelde ik het koortszweet van me af en kleedde me aan als een echt mens. Vier dagen niet bewegen is funest voor mij. Het lijkt wel of al mijn energie in mijn hoofd gaat zitten. Het enige dat erop zit is een rondje lopen. Ik voelde me gammel maar de frisse lucht was een weldaad. Eerst liep ik over de IJburglaan waar 9 tandartsen zitten. Ik wandelde terug via de boulevard. In de verte klonk het hoge geschreeuw van schoolkinderen. Er liep een jonge moeder met een kinderwagen. Ik werd gepasseerd door een man die vroeg: ´Jij weet hoe laat?´ ´Bijna half 12.´Hij spurtte weg en verdween in de verte. Ik besloot door te steken om nog wat boodschappen te doen bij de Vomar. Op het pleintje ontdekte ik twee nieuwe winkels: een Hemaatje en een Natuurwinkel. Nu nog een Zara en we hoeven het eiland nooit meer af. Ik ben zo blij dat ik hier woon. Het is net een dorp. Op een Waddeneiland.