Glastonbury

Meestal krijg ik het benauwd van een grote menigte. Bij het Glastonbury Festival heb ik dat helemaal niet. Het is net een groot feest met tienduizenden mensen die een gevoel van samenhorigheid uitstralen.

De Britten kennen geen ouwe lullen, wel levende legendes die ze eren. Jong en oud zingen alle teksten mee.
Bij het optreden van Barry Gibb gisteren, werd er een gouden discojasje naar hem toegegooid dat hij onmiddellijk aantrok.  Sommige toeschouwers droegen Barry Gibb maskers. Barry's zoon, een zwaar getatoueerde dertiger, speelde de leadgitaar en zong een nummer van zijn oom Robin.
Het dansje van security, de mensen die tussen het publiek en en het podium staan, tijdens Staying Alive was zo geestig. 

Toen kwam Niles Rodgers met Chic. Rodgers vertelde dat hij al een tijdje in Londen was. Toen hij die vreselijke brand zag in het flatgebouw, had hij zich gelijk als vrijwilliger aangemeld om overlevenden te helpen met basisbehoeften. Tien jaar geleden had de dokter kanker bij hem geconstateerd en gezegd: 'Het enige wat u kunt doen, mister Rodgers, is naar huis gaan en uw zaakjes in orde maken.' Hij deelde mee dat hij vandaag kankervrij was. Staande ovatie.

De drummer verraste ons met Let's Dance van David Bowie. En natuurlijk kwamen alle composities van Rodgers voorbij. Het intro van Get Lucky klonk als een gospel.

Tien jaar geleden vond ik het plezier van het Glastonbury Festival vanzelfsprekend. Gisteren dacht ik: 'Dit is dus alles dat IS-aanhangers haten en kapot willen maken. Zij zijn pas gelukkig als de muziek verstomt en het veld bezaaid is met lijken. Een handjevol vrouwen laten ze leven en wordt gebruikt als seksslaaf want daar doen die creeps wel aan. Zolang de dames zich kleden als zwarte spoken en achter dikke muren blijven.'
En die IS-sympathisanten wonen niet alleen in Groot-Brittannië maar ook in de rest van Europa. Onder ons.

Charlotte Brontë en Jane Eyre

(Ik kan niets aan die spaties veranderen)


Als ik een goed boek lees, wil ik altijd alles over de schrijver weten. De opdracht van Het Klassieke Literatuurclubje is: Jane Eyre van Charlotte Brontë.

Charlotte had twee oudere zusjes die al jong overleden. Een broer en twee jongere zusjes, die ook niet ouder zouden worden dan ergens in de dertig.
Haar moeder stierf jong. Het is wel bekend dat zij ook graag schreef. Vader was predikant. De kinderen werden naar afschuwelijke strenge scholen gestuurd waar ze onder erbarmelijke omstandigheden les kregen. Om te ontsnappen schreven de meisjes verhalen over een fantasieland Angria. Ze schreven ook veel gedichten.
Later zou Charlotte nog baantjes hebben als gouvernante van rijke, verwende kinderen. Ze vond het afschuwelijk. Een jongetje gooide een boek naar haar hoofd en schreeuwde: 'Jij bent niets. Je mag blij zijn dat je voor mij mag zorgen.' Die zou je toch zijn nek omdraaien.
Charlotte maakte met haar broer ook tijdschriften. Voor de lol. Heb ik ook nog gedaan, niets leukers dan blaadjes maken.

 Ze stuurde haar beste gedichten naar een uitgever. Die schreef terug dat ze zeker talent had maar het was niets voor een vrouw. Die moest haar tijd besteden aan het huishouden en zorg.

Toen hebben de meisjes Brontë onder een pseudoniem, de jongens Bell, hun romans ingeleverd. Charlotte noemde zichzelf Currer Bell. Haar roman Jane Eyre was gelijk een bestseller.
Haar zusjes stierven aan tbc, haar broer ook, hij was tevens verslaafd aan alcohol en opium.
In het laatste jaar van haar leven trouwde Charlotte met de hulppredikant een van haar vader. Ze raakte gelijk zwanger. Een hele akelige zwangerschap; ze moest zo vaak overgeven dat ze uitgedroogd was en ondervoed. Voordat het kind geboren was stierf ze aan een ernstige ziekte. De een zegt longontsteking, de ander typhes. Een maand voor haar 39ste verjaardag. Boze tongen beweren dat ze zichzelf expres verwaarloosde omdat ze dood wilde.
De enige die overleefde was vader Brontë. Het leven was wreed in de Victoriaanse tijd.

Jane Eyre is ondanks haar arme en treurige jeugd een hele zelfstandige, sterke vrouw. Nooit onderdanig ook al is ze van een lagere klasse dan de mannen in haar omgeving. In haar tijd kende men nog de kunst van het converseren. Zelfs jonge kinderen spreken in prachtige, doordachte volzinnen. Een genot om te lezen. Jane gruwt van hypocriete christenen die alleen uit zijn op eigen gewin. Op 10-jarige leeftijd verzet ze zich daar al tegen. Een feministe avant la lettre.


Women are supposed to be very calm generally: but women feel just as men feel; they need exercise for their faculties, and a field for their efforts as much as their brothers do; they suffer from too rigid a restraint, too absolute a stagnation, precisely as men would suffer; and it is narrow-minded in their more privileged fellow-creatures to say that they ought to confine themselves to making puddings and knitting stockings, to playing on the piano and embroidering bags. It is thoughtless to condemn them, or laugh at them, if they seek to do more or learn more than custom has pronounced necessary for their sex. (Chapter XII)

Ik dacht eerst dat het Soames was, maar het is John Steed van The Avengers

Jane Eyre werd 18 keer verfilmd. De eerste verfilming in 1910. De laatste in 2011.

Al. Al Franken

Links: Al Franken

Amerikaans senator Al Franken was vroeger schrijver en comedian bij Saturday Night Live. Toen was SNL op zijn best, vind ik, met talenten als Dan Acroyd, John Belushi, Bill Murray, Gilda Radner, Steve Martin enzovoorts. Al had toen, wat ze noemen, een jewish fro. Zo'n enorme bos krullen.


Hij is in 2008 de politiek in gegaan. Met voorkeurstemmen gewonnen. Al heeft veel profijt van zijn komische verleden. Hij spreekt gemakkelijk voor publiek en weet zijn boodschap te brengen. Bovendien is hij nog steeds zo grappig dat hij de conservatieve republikeinen (da's dubbelop) op een hele elegante manier voor schut zet.

Hij is ondertussen grootvader. Ik vind het heerlijk om naar hem te kijken en te luisteren. Zijn lach, de kuiltjes in zijn wangen.

 Hij vertelde dat Trump 850 miljoen bezuinigd op betaalbare gezondheidszorg zodat de rijken minder belasting hoeven te betalen. Het presidenstschap van Amerika is enorm gedevalueerd, het is een lachertje. Democraten smeken Al zich kandidaat te stellen voor het presidentsschap. Want als Donald het lukt moet het een peuleschilletje zijn voor Al Franken. Maar die ambitie heeft hij helemaal niet. Hij houdt van de locale politiek en het directe contact met de burgers. Zijn humor is nog even scherp.

Podcast

In deze moderne tijd van overvloed aan communicatiemiddelen is het de kunst er uit te pikken waar je wat aan hebt. Het getwitter is gekmakend. En dat serieuze nieuwsprogramma's tweets van bijvoorbeeld politici citeren vind ik van een journalistieke armoede.




Daar slalommen we dus omheen en pikken de krenten uit de pap van podcasts en internetprogramma's. Zo ontdekte ik Murder with Friends waarin een groepje jonge mensen, journalisten, comedians, acteurs, beroemde moordzaken analyseren. Regelmatig wordt ook de rol van de media besproken want sinds de O.J. Simpson zaak worden rechtszaken vaak rechtstreeks op televisie uitgezonden. Democratisch, kun je zeggen, maar ook voyeuristisch en een ziekelijke zucht naar sensatie. Het is niet voor niets dat misdaadverhalen op YouTube onder amusement vallen.

Marc Maron in GLOW

Gisteren kwam ik terecht bij de podcast WTF waarin Marc Maron (een comedian die op dit moment te bewonderen is in GLOW, als manager van vrouwelijke worstelaars in de jaren 80) een uur lang met een interessante gast praat. Intelligente en geestige gesprekken met bijvoorbeeld comedian Dana Carvey. Hij spreekt onder andere over zijn jeugd en zijn ouders. Van veel bekende mensen die je bewondert, heb je geen idee hoe ze zijn opgegroeid. Sommigen, zoals Al Franken ( comedian en nu senator, een schat van een man) had een schat van een vader. Dana daarentegen moest het doen met een 'bully'. De man was leraar op een middelbare school en deed niets liever dan kinderen vernederen. Gewoon een sadist.

Dana Carvey blijft eruit zien als een jongetje

Dana: 'Soms twijfel ik aan mezelf. Dan denk ik, overdrijf ik, was het echt zo erg. Dan bel ik mijn broers en zusters die bevestigen: Ja, het was een enorme lul die de pik op je had.' Hij noemde zijn vader ook geen Dad maar bij zijn voornaam Bud. Toen Trump gekozen werd als president van Amerika, zeiden de kinderen Carvey: 'Mijn god, ze hebben Bud president gemaakt.'


Zo'n type vader is ook niet te beroerd je leeg te zuigen als je eenmaal naam hebt gemaakt en geld verdient. Dana: 'In mijn jeugd heeft die man mij emotioneel leeggezogen. En nadat ik succes had met Wayne's World heeft hij me financieel leeggezogen.'
De kunst is als je wordt grootgebracht door een parasiet er zelf geeneen te worden.

Paul F. houdt van spelletjes

Comedian Paul F. Tompkins heeft verschillende internetprogramma's. Waaronder Speakeasy. Locatie: een bar. Drankje: favoriete cocktail van de gast. Geestige interviews met allerhande acteurs en comedians. Heel prettig. Hij was vroeger een verloederde zuipschuit maar heeft zichzelf uit de modder getrokken. Zijn handelsmerk: stijlvolle kleding. Als kind droeg hij al een vlinderdasje.
Hij doet ook vaak mee aan spelprogramma's waarin de kandidaten, een acteur en een musicus, een titel van een fictieve film als opdracht krijgen. De acteur geeft de korte nonsens inhoud weer, de muzikant verzint ter plekke de theme song. Wie het meest overtuigt wint.

En ... veel is te vinden op YouTube. Wat worden we toch verwend.

Call me old-fashioned

Eigenlijk ben ik altijd en eeuwig op zoek naar harmonie. En als iemand die verstoort word ik razend.
Daarom had ik het opeens helemaal gehad met Facebook. Het is net of ik jaren in een kroeg gehangen heb en tot het besef ben gekomen: 'Wat doe ik hier eigenlijk?' Er zijn te veel negatieve  prikkels, allerlei berichten komen om het uur langs waar ik vreselijk verontwaardigd op reageer. Alsof dat iets verandert. Het gaat voornamelijk over de achterlijkheid die tegenwoordig domineert. Laatst was er zelfs een groep, nepnieuws?, die beweerde dat ons wijsgemaakt is dat de aarde rond is. Een complot, de aarde is plat. Of het nu over de daden van een ongeleid projectiel als Trump of over de overdreven tolerantie voor de islam.


Stephen Fry zei: 'Het beste zou zijn bij supernarcisten als Trump, is de man negeren. Als de media op geen enkele tweet meer reageren, dat voed je dat opgeblazen ego niet.' Helaas, iedereen citeert zijn tweets en in elke krant of praatprogramma worden ze besproken.


Laatst schreef ik iets over Marokkanen en Turken, die meer interesse hebben wat er in hun eigen land gebeurt (Erdogan Nederturken) dan wat zich afspeelt in Nederland. Volgens de reacties leefde ik in een kleine wereld en was ik bang voor verandering. Je moet dat juist omarmen in het witte bolwerk dat Nederland heet. Zonder dat er enige argumenten werden aangevoerd die hout sneden. Toen ik reageerde met: ik ben voor verandering als dat vooruitgang betekent. Ik ben tegen achteruitgang. Werd dat honend ontvangen. Wederom zonder enige argumentatie.
Met de komst van de islam in West-Europa is de homo- en vrouwenhaat opgelaaid. Bedoel je dat met verandering?

Ik heb zelf ook jaren in het buitenland gewoond. Ik heb nooit een satellietschotel gehad omdat ik perse wilde weten hoe het Nederland verging.

De Amerikaanse schrijver David Sedaris woont tegenwoordig in Engeland waar hij soms wel 8 uur  per dag bezig is zwerfvuil op te ruimen. Hij was even terug in Amerika en schreef een artikel: Tien redenen om zelfmoord te plegen.
Hij zat in New Yorkse taxi en zei tegen de chauffeur: 'Het is me wat, die Trump.' Waarop de chauffeur de loftrompet blies over de nieuwe dictator. Sedaris stond perplex.
We leven in de omgekeerde wereld waarin achteruitgang gezien wordt als een groot goed.

De one-manshow van Colin Quinn The New York Story is de moeite waard om te bekijken. Ook in The Big Apple bestaat het vreemde fenomeen van tolerantie voor 'exotische' gewoontes van minderheden. Je moet overal voor open staan en alles normaal vinden. Anders ben je een xenofoob. Ik heb de show al 5 keer gezien en elke keer heb ik pijn in mijn buik van het lachen. Een must-see.

Zondag was ik op de verjaardag van de buurvrouw. Zij klaagt altijd over de slechte thuiszorg die ze krijgt. Nu had ze een nieuwe hulp: een moslima van top tot teen bedekt. Dat is inderdaad nogal een verandering. Ik vind die kleding code een persoonlijk een belediging voor de vrouw. Waarop de reactie is: zij is wel een feministe. Ja hoor. En ze heeft ook een geweldig sexleven.

Vriendin A. zei: 'Je kunt toch agree to disagree?' Ze raadde me aan een blog te beginnen met de naam: De Bekrompen Xenofoob. Dan weet iedereen gelijk waar hij aan toe is.

Penelope Keith, niets veranderd

Gisteren keek ik naar een heerlijk programma over Hidden Villages in Groot-Brittannië. Gepresenteerd door de goedlachse actrice Penelope Keith (The Good Life en To the Manor born). In Schotland voer ze op een pont naar kleine eilandjes waar bijvoorbeeld 200 mensen wonen. Het programma is opgenomen in de zomer en de presentatie van Penelope is zo geestig en hartelijk. Ik kwam helemaal tot rust. Kijken naar het eenvoudige, harmonieuze, langzame dorpsleven.

Transcendente Meditatie

Ik weet niet of het komt door het verlies van mijn huisgenoot èn Bob. Ik kreeg dwanggedachten, dezelfde die destijds mijn middelbare schooljaren tot een hel hebben gemaakt.

Ik weet hoe het werkt: 3 traumatische ervaringen in een korte tijd, die je ook nog eens onderdrukt. Onder het mom van: vooruit kijken, doorgaan. Die gevoelens banen zich op een verknipte, kronkelige manier een weg naar buiten en manifesteren zich als sociale angsten of andere fobieën en dwangneigingen zoals smetvrees. Het heeft natuurlijk allemaal met verlies van controle te maken. 
Als kind verberg je dat uit schaamte en loop je jaren rond met een geheim. Want je weet: geen hond die het begrijpt. En inderdaad, toen ik na 5 jaar wel gedwongen werd te vertellen wat er in me omging, kwam ik in een mallemolen terecht van de Freudiaanse psychiatrie die me van de wal in de sloot hielp. Over kwakzalvers gesproken. Ik had meer aan de Ghostbusters gehad.

Als dr. Phil toen al gepraktiseerd had, was ik er binnen 2 jaar vanaf geweest. Die man denkt verder dan zijn penis lang is. Die stuurt je naar een instituut waar je binnenstebuiten gekeerd wordt. Op alle fronten: lichamelijk, psychisch, neurologisch. Helaas was dr. Phil ook pas 13 jaar. In die tijd raadde de Fobie Patiënten Vereniging aan sterke kauwgom te kauwen, zodat je afgeleid werd.

Maar goed, dit keer waren het twee trauma's en ik voelde de onvrijwillige en dominante compulsie al de kop opsteken, als prille schimmelscheuten. Bij te veel vocht in je huis ontstaat er schimmel, soms zelfs een dodelijke soort. Bovendien is er geen ontsnappen aan. Het huis heeft geen uitgang. Zo moet je het zien.

Dat nooit meer, dacht ik, en ging online zoeken naar een oplossing, een verdelgingsmiddel. Op een gegeven moment kwam ik uit op Transcendente meditatie. Ik doe al 45 jaar ontspanningsoefeningen en de laatste 5 jaar Mindfulness om te voorkomen dat ik niet met mezelf op de loop ga. Bij elke tegenslag rondrennen als een kip zonder kop. 'Help, de wereld vergaat!'

Eerst keek ik naar een filmpje van een Brit die uitlegde wat het inhield. Hijzelf had 45 jaar geleden les gehad van een volgeling van Maharishi Yogi en hij raadde aan dat ook te doen als beginneling. Zodat je jezelf geen foute gewoontes aanleert. Kosten: 1000 euro.

Wat ik ervan begreep is het een oefening om je hoofd leeg te maken, zodat je bij je innerlijke rust komt. De rust die iedereen van nature in zich heeft. Hij vergeleek de dagelijkse gebeurtenissen als golven in de zee. Hoe hoog die ook zijn, in de diepte van de oceaan is het kalm.

Daarna keek ik naar een daadwerkelijke meditatie-oefening van een jonge dame. Die pakte het anders aan. Zij nam je mee de lucht in. Boven de huizen, de wolken, naar de sterren. Ver weg van het rumoer. Daarna gaf ze je een naam die bij je persoonlijkheid paste: Faith, Trust, Peace. Als er een belletje rinkelde moest je je nieuwe naam hardop uitspreken. Ik lag op bed met Blanche op mijn buik en zei telkens :Peace. Blanche spitste haar oren en wilde op zoek gaan. Peace, Blanche, waar is Peace. Zoek!

Ik ben Quiet en jij bent Peace, Blanche

Nee, ik wilde geen mantra met een betekenis. Dat is het grote geheim van de leraar van TM, hij geeft je, voor 1000 euro, een woord zonder betekenis, dat je net zolang herhaalt tot je geest te moe is om andere gedachten te hebben.
Een nuchtere Brit op YouTube bood me gratis een mantra aan: Inademen: So, uitademen: Hum. Twee maal per dag een meditatie oefening van 20 minuten. Je gaat op een plek zitten waar je niet gestoord kunt worden en haalt bewust adem terwijl je in je hoofd de mantra uitspreekt. Dat is alles. Het schijnt een weldaad voor je geest en lichaam te zijn en versterkt zelfs je immuunsysteem. Boor je innerlijke rust aan in deze knettergekke wereld.

The Miniaturist

Ik heb mijn opdracht voor de leesgroep Readers & Drinkers vervuld: het lezen van The Miniaturist van de Engels schrijfster Jesse Burton. Het boek schijnt een enorme hype te zijn geweest toen het in 2014 uitkwam.

Het verhaal speelt zich af in Amsterdam, 1686. De Gouden Eeuw, dacht ik, rijke mensen in grachtenpanden die exotisch eten terwijl de drank rijkelijk vloeit. Vergeet het maar, Amsterdam was zo calvinistisch als de pest, zeg maar. Uiterlijk vertoon van rijkdom was verboden. Men liep rond in donkere gewaden. Met daaronder, stiekem, prachtige fluwelen en zijden kleding. Zoetigheid moest ook in het geniep genuttigd worden want suiker was slecht voor de ziel. Als je niet lid was van een gilde, mocht je je beroep niet uitoefenen. Vrouwen werden natuurlijk niet toegelaten, met als Joden. Men haatte de papen en het anti-semitisme tierde welig. Soort Teheran, 2017.
Als vrouw had je verder grote kans om in het kraambed te sterven. De beschrijving van een bevalling is gruwelijker dan die van het slachten van een koe.

De 18-jarige Nella uit Assendelft wordt uitgehuwelijkt aan de 40- jarige Amsterdamse koopman Johannes. Er vindt een korte ceremonie plaats in Nella's geboortedorp. Johannes verdwijnt gelijk weer voor zaken. Hij is veel op reis.

Nella reist met haar koffertje en parkietje naar haar nieuwe woning aan de Herengracht. Johannes komt pas na een paar dagen thuis, begroet haar en verdwijnt in zijn werkkamer. Nella ligt elke avond in bed te wachten op haar kersverse echtgenoot, hij heeft echter altijd iets belangrijkers te doen.

Na een week geeft hij haar een cadeau, een reusachtig poppenhuis. 'Dan heb je iets om je mee bezig te houden.' Ze voelt zich weggezet als klein kind. Zij is toch de meesteres van de woning. Die taak wordt vervuld door Johannes' zus en bediende Cornelia, een meisje gered uit het weeshuis en Otto, een voormalig slaaf die Johannes heeft vrij gekocht.

Affijn, omdat Nella niets beters te doen heeft, bestelt ze een paar spulletjes voor haar poppenhuis. Ze had ergens een advertentie gezien. Na een paar dagen wordt de bestelling bezorgd door een hele aantrekkelijke Engelsman Jack.
Als Nella het pakketje opent, zitten er niet alleen de bestelde spulletjes in. Maar allerhande andere attributen, meubeltjes, boeken, schilderijen. Exactie copies van het interieur van het Herengrachtpand. Zelfs haar parkietje is in minivorm perfect nagemaakt.

Toen die sexy Jack op kwam dagen dacht ik gelijk: die heeft wat met Johannes. Als een 40-jarige man de eerste huwelijksnacht niet zijn bruid bespringt, moet daar een goede reden voor zijn.

Op homosexualiteit of sodomie, zoals men dat toen noemde, stond de verdrinkingsdood. Johannes wordt natuurlijk betrapt en eerst geradbraakt om een bekentenis los te krijgen.

Ik ga niet de hele inhoud verklappen, ik wilde alleen een beeld schetsen van Amsterdam in de 17e eeuw.

Het boek is goed geschreven, alleen kreeg ik af en toe het gevoel of ik een kasteelromannetje las. Gebeurtenissen als bezwangerd worden door de knecht enzo.
Nella is voor haar leeftijd en afkomst erg wijs en filosofisch. Dat is ook de voornamelijke kritiek die het boek krijgt: een 17-de eeuwse omgeving met 21ste eeuwse personages.
Ben benieuwd wat mijn Readers & Drinkers ervan vinden.

Nu aan de slag met Jane Eyre voor mijn Klassieke leesclub.

Integreren

Ramadan rellen in de Schilderswijk, Den Haag

Nederlanders moeten zich een slag in de rondte aanpassen aan een godsdienst die hen wezensvreemd is. Die tegen alles indruist wat ze de afgelopen eeuwen bereikt hebben. Emancipatie van de vrouw, de homo. Ik heb me nooit eerder zo beklemd gevoeld en onvrij door een religie als de afgelopen 16 jaar.
Kledingvoorschriften voor vrouwen. Klinkt als een totalitair regime.
Ik wil niet langer integreren in mijn eigen land en voortdurend struikelen over lange tenen van een gelovige.