Risico's

Ik heb foto's van Carlito gemaakt zodat ik zijn portret kan tekenen. Op de achtergrond Blanche

Het liefst houd ik de regie over mijn leven strak in de hand. Controle is natuurlijk een illusie. Toch vermijd ik zo veel mogelijk situaties waarin ik geconfronteerd kan worden met onaangename verrassingen. Daarom reis ik niet af naar Nepal, boek geen hotel in India en vermijd ik woestijnen en andere onherbergzame gebieden. Ik houd het bij een straal van 5 kilometer rond mijn woonhuis. Af en toe is het nodig om uit de vaste gewoontes te breken want de dagelijkse sleur is het tegenovergestelde van een avontuurlijk leven.

Er staat nergens welk risico wel of niet de moeite waard is. Dat ligt voor iedereen anders. Adrenaline junkies moeten bungeejumpen. Ik juist niet. Voor mij was het aanschaffen van een hondje een enorme gok. De eerste hobbel was mijn huisgenoot die in woede ontstak. ' Ik wil niet zo'n stinkbeest in huis. Denk maar niet dat ik hem uitlaat.' Ik:' Zo'n beest neemt minder ruimte in dat die pooltafel van jou.'  (Ophouden, Hettie, you want to be happy or you want to be right? Zwijgen is krachtiger)

Als je Hans nu ziet met Blanche, hij is verliefd op haar. Als ik de keuken in loop, is Hans op zijn stoel in slaap gesukkeld. Blanche ligt gekruld op zijn schoot. Bob slaapt op het biljart. Een vredig tafereeltje.

Mijn verjaardagscadeau van Carlito's vrouwtje

Dat ik dankzij Blanche een nieuwe vriendin heb, een geestverwante, dat is toch wel een enorme bonus. En ze woont schuin achter me. We kunnen naar elkaar zwaaien. Als Blanche blaft, geeft Carlito antwoord. Zonder onze honden zouden we jarenlang langs elkaar heen gelopen zijn en alleen beleefd 'dag' gezegd hebben. Af en toe moet je het toeval een handje helpen.

Overleven in de jungle

Hans kijkt vaak naar de survival programma's op Discovery Channel. 'Goed opletten'', zegt hij' ,'dan weet je wat je moet doen in een dergelijke situatie.' Ik ben niet van plan om met mijn blote voeten in de jungle rond te lopen. Of zonder eten en drinken de woestijn in te wandelen. Laat staan zonder kleding in Alaska te kamperen. Mensen die graag risico's nemen, manoeuvreren zichzelf in onmogelijke situaties en krijgen daarvoor betaald ook. Bij Mythbusters zag ik dat je heel ver kunt komen als je een grote rol duct-tape bij je hebt.

Er is ook een figuur die laat zich in niemandsland afzetten door een helikopter. Zonder proviand, dat is de uitdaging. De survivor filmt zichzelf met de webcam op zoek naar iets eetbaars. Maakt niet uit wat. Een salamander, een rat. Je ziet zijn ongeschoren gezicht close-up in beeld: 'Ik heb nu al drie dagen alleen maden gegeten.' 'Ga dan ook niet zo ver van huis!', roep ik tegen de tv. 'Opletten', zegt Hans. De survivor weet ook altijd vocht te halen uit een bepaalde plant zodat hij niet van de dorst omkomt. En wijst dan gelijk op de gevaren van giftige flora. 'Let je nou op', vraagt Hans. Ja hoor, ik maak aantekeningen. En denk: welke idioot begeeft zich nu in zo'n onleefbaar gebied. Ik kom niet verder dan Amsterdam-Oost.
Laatst waren er een paar studenten verdwaald tijdens een wandeltocht in Turkije. Gelukkig werden zij levend gevonden. Volgens kenners hadden ze te veel risico's genomen. Slecht weer, geen gids, geen ervaring. En wat zei één van de studenten: 'We wisten wat we moesten doen dankzij Discovery Channel.' Die hadden gelukkig wel goed opgelet.

Het is oorlog en ik ben niet neutraal

Dat krijg je met slecht onderwijs

Mijn huisgenoot zegt regelmatig: ‘ Joh, maak je niet dik, dun is de mode.’ Zo’n heerlijke jaren 50- uitdrukking die niet vaak meer gebruikt wordt. Ach, de jaren 50, de oorlog was voorbij en we kregen het steeds beter.

Waar maak ik me dan druk om? Omdat het altijd hetzelfde liedje is. Er gebeurt iets verschrikkelijks, iets onvoorstelbaar wreeds. En als men dan van de eerste schok is bekomen, begint Het Grote Goedpraten, Het Vergoelijken, de Oproep om Empathie te tonen voor de daders. Joden vertrekken massaal uit Frankrijk ( waar moeten ze naar toe?) terwijl moslims en moslima's op televisie verklaren het erg zwaar te hebben.

Een uitdrukking die je ook vaak hoort: -Wie zijn geschiedenis niet kent, is gedoemd die te herhalen. - Ja hoor, daar zijn ze weer, de Chamberlains van de 21ste eeuw. Dichter Ilja Pfeiffer schrijft in NRC-next dat empathie de enige weg is om de daders te begrijpen. Een soort anti-autoritaire aanpak uit de jaren 70. Dat leverde een generatie van egocentrische etters op.

En dan deze: 'Moslims zijn de grootste slachtoffers.' Ja van moslims. Van de Taliban, IS, Boko Haram en al hun nog gewelddadiger afsplitsingen.

Spotprent Nederland neutraal WOI

Gelukkig ben ik niet de enige die hier verontwaardigd over blijft en ziek van word.
'Uiteindelijk is het altijd onze eigen schuld- met empathie voor de daders', schrijft Max Pam vandaag in zijn column.

En verder over Pfeiffer's oproep:
- Omdat ik altijd iets wil leren, ben ik meteen aan de slag gegaan en daarbij had ik het geluk dat twee dagen eerder in NRC-Handelsblad een uitgebreid verslag verschenen van de moordpartij. Columniste Sigolène Vinson, een van de weinigen die overleefde, vertelt hoe haar mannelijke collega’s een voor een werden afgeschoten en hoe die, stervende in hun bloed, over elkaar lagen- de hoofden naar beneden. ‘Wij doden geen vrouwen!’, hebben de terroristen geroepen en daarmee hebben zij het leven van Sigolène gespaard. Dat is toch een mooi punt om mijn empathiegevoelens te laten beginnen. -
...
-De Franse filosoof en essayist Pascal Bruckner erkent dat het nu oorlog is.’Noem het beestje alsjeblieft bij de naam.’ Verder zegt hij niet graag in de schoenen te staan van degenen die er destijds voor hebben gepleit hun toon te matigen. Dat is op niets uitgelopen. Ook wijst hij erop dat de term islamfobie werd gelanceerd door de ayatollah Khomeini, met als doel om ‘de kritiek op zijn religie gelijk te stellen aan racisme.- (Ik dacht al, waar komt die term racisme toch vandaan als het over godsdienst gaat. HdK).

Pam over de Joodse slachtoffers in de supermarkt, bij het Joods museum in Brussel en Toulouse daarvoor enzovoorts:
- Wat hadden deze mensen moeten doen om hun dood te ontlopen? Hun toon matigen? Zich beheerst opstellen? Zich tegen de politiek van Netanyahu uitspreken? Misschien hebben zij dat wel gedaan. In feite waren het puur racistische moorden, ingegeven en opgepimpt met religieuze motieven.
Dat het oorlog is, is een zeer onaangename boodschap. Daar hadden weinigen op gerekend. Ik wil ook liever theedrinken. Graag zelfs, met een chocolaatje erbij. Je suis Leonidas. Maar aan het zomaar doodschieten moet een einde komen.- Aldus Max Pam.

De aard van de extremist is echter dat 'zomaar mensen doodschieten' zijn lust en zijn leven is. Kom maar op, nu is het echt oorlog. Neutraal blijven lukt mij niet.

Boos op een blinde

Moet je boos worden op een blinde omdat hij niet kan zien? Vraag ik mijzelf af als ik geconfronteerd word met iemand die, door een mankementje, geen empathisch vermogen heeft. Nee, natuurlijk niet. Even de kamer verlaten, diep ademhalen en tot 10 tellen. Ik ben niet origineel in die gedachte. Op de site Wij Blijven Hier wordt de niet-moslim met een blinde vergeleken. Die kun je niets kwalijk nemen, alleen beschrijven wat je ziet en hopen dat hij het kan visualiseren. De profeet, lees ik, is belangrijker dan je ouders, je kinderen en je geliefde. Hij is het stralende licht ... Wacht even, er wordt gebeld. Shit het is zondag. De Jehova's, ze willen me iets te lezen aanbieden. Sorry, ik ben blind.

Vriendschapsverzoek

Getverderrie, ik krijg de laatste tijd veel vriendschapsverzoeken van oude, dikke, lelijke mannen. De één heeft een waardeloze smaak in muziek; favoriete nummer Yesterday van The Beatles. En geeft zich uit voor live-coach! De ander is eng rechts, woont in Thailand met een 40 jaar jongere vrouw. En de volgende beweert in Parijs te wonen en een geslaagd zakenman te zijn. In werkelijkheid is hij werkeloos en leeft hij in zijn eigen vuil. Die man provoceert met scheldpartijen en is door bijna iedereen geblokkeerd. Die informatie krijg ik van andere vrouwen op Facebook.

Er is er ééntje die er uit ziet als een oude kolonel behangen met onderscheidingen. Die vloekt alleen maar op Amerika. Hij doet aan handoplegging en heeft contact met het hiernamaals.

Je moet toch uitkijken welke gegevens je openbaar maakt. Ik heb mijn geboortedatum gezet op 1 januari 1905. Misschien dat dat ze afschrikt.

We willen (bijna) allemaal hetzelfde

Na de indrukwekkende opkomst van 3 1/2 miljoen mensen in Parijs, heb ik zo genoeg van al die negativiteit. Voor het eerst spraken Franse moslims zich duidelijk uit dat geweld, het afslachten van critici, volstrekt onacceptabel is. En de burgemeester van Rotterdam die duidelijk stelling neemt; als het in Nederland zo verschrikkelijk is, ga je naar een land waar ze jouw zienswijze delen. 

En dan schrijft er zo'n grietje in de krant: Aboutaleb is een populist, niet beter dan Wilders. Zo misselijk. We willen bijna allemaal hetzelfde: samenhorigheid. En dan zullen de zogenaamde gematigde moslims zich moeten uitspreken. Voor autochtone Nederlanders is de islam een onbekende godsdienst. Weten wij veel wat er in de koran staat. Misschien staat er wel de doodstraf op het beledigen van de profeet. Het zwijgen van moslims voelt alsof zij toestemmen. In Parijs hoorde ik andere geluiden. Dus, lieve Nederlandse moslims, stap over je trots heen. Laat zien en horen met wie je solidair bent. Dat maakt al het verschil.

Hoop en vertrouwen

Lassana Bathily, de held van de eeuw met stip

De massale bijeenkomst van Parijzenaren en politieke leiders van 60 landen heeft een diepe indruk op me gemaakt. De liefdevolle reacties van Franse moslims heeft mijn wantrouwen, dat ik sinds 9/11 gevoeld heb ten opzichte van de islam, weggenomen. Eindelijk spraken ze zich duidelijk uit tegen geweld. En dat was nodig, ik ken de koran niet en kan niet in de hoofden kijken van de gelovigen. De slachting van de redactieleden van Charlie Hepdo en de mensen die zich toevallig in die joodse winkel bevonden, was de druppel die de emmer deed overlopen. Ik dacht: en nu is het afgelopen. En met mij miljoenen andere mensen. Ik zag een solidariteit die ik nooit eerder heb mogen meemaken.

Na 9/11 was de sfeer vol haat en werd opgeroepen tot oorlog. Vandaag gebeurde het omgekeerde. Wij laten ons niet bang maken, wie denken die achterlijke jihadisten wel niet dat ze zijn.

De grootste held was de jongen die koelbloedig optrad, de koelcel in de winkel uitzette en mensen erin verstopte. En vervolgens contact zocht met de politie. De mens op zijn best.

 

Mijn profeet

En waag het niet een spotprent van mijn profeet te maken: dr. Phil

Geen naam, geen nummer

CNN-journalist Anderson Cooper

Hè, hè, eindelijk is het kwartje bij mij gevallen. Wat betreft dat persoonsbewijs van die terrorist. Natuurlijk is dat met opzet achter gelaten. Als de broers gelijk zelfmoord hadden gepleegd, was het veel te snel voorbij. Nu zat de halve wereld de hele dag naar de klopjacht te kijken en werden de namen van de daders veelvuldig genoemd. Plus al die speculaties over Al Quaida en IS. Gratis reclame.
Overigens bewonder ik de CNN-journalist Anderson Cooper. Hij noemt nooit namen van daders. Hij praat alleen met nabestaanden om uitsluitend de slachtoffers een gezicht te geven. Moordenaars verliezen het recht op een voor- en achternaam. Zelfs een nummer is nog te veel eer.

Zoek de verschillen

Als je over de eerste schok heen bent, het afslachten van, als je hun foto's ziet, brave, beste mensen, komt het ergste. Inplaats van als één man achter de cartoonisten te gaan staan, hoor je in Nederland uitspraken van autochtonen: ze (de terroristen) hebben toch wel een beetje gelijk. De cartoons waren niet grappig en bovendien slecht getekend. Het vrije westen heeft het uiteindelijk uitgelokt.

Die discussie had je vroeger ook over verkrachting. Had ze maar niet zo'n kort rokje moeten dragen. 

Men doet nu net alsof het satirische blad door miljoenen werd gelezen. Een lullig blaadje, een soort MAD-magazine.

Of zoals in de jaren 60 met het programma Zo-is-het-toevallig-ook-nog-eens-een-keer. Daar keken mensen expres naar om zich lekker beledigd te voelen. Het ergste dat je toen als presentator overkwam was de bezorging van een taartdoos met een drol er in.

De profeet is beledigd. Dat schijnt heel erg te zijn. Zoiets als de holocaust, als ik het goed begrijp. Die cartoonisten zijn dus te vergelijken met nazi's.

Eindelijk een reactie

Niet mijn islam

In bovenstaand filmpje neemt een moslim eindelijk duidelijk stelling. Kijk, dan kun je samenwerken.
Want bij al die aanslagen krijg je bij die zwijgende meerderheid toch het gevoel: wie zwijgt, stemt toe. Ja maar als je katholiek bent hoef je toch ook niet ...ja, dat weten we nu wel. Appels- en perengezeik.

Wantrouwen

Ik vind ze niet grappig, wat wel grappig is dat mensen zich hierdoor laten beledigen

Het is natuurlijk al 100.000 keer gezegd, als je zo'n fijn geloof hebt dan kun je toch niet gekwetst worden. Bij 9/11 en de moord op Theo van Gogh wordt altijd onderscheid gemaakt tussen extremisten en gematigde moslims. Tegelijkertijd hoor je dat gematigde moslims ook tot op het bot beledigd zijn als er een spotprent van de profeet geplaatst wordt. Alsof er gesuggereerd wordt dat de tekenaars het ook wel een beetje over zich afgeroepen hebben. Net als Theo van Gogh, 'hij ging wel erg ver'. Wat de meeste westerse moslims werkelijk vinden is mij nooit duidelijk, zij zwijgen voornamelijk. Terwijl het is essentieel is als die geloofsgroep eens heel duidelijk zou laten horen: wij zijn diep beledigd maar dat is ons probleem. Dat zou een hoop wantrouwen wegnemen.

Ook behoorlijk laf van De Volkskrant om uitsluitend 'veilige' cartoons te plaatsen uit Charlie Hebdo.

Sociale academie

Ja hoor, krijg ik die sociale academietypes over me heen. Ik zou extreemrechts zijn omdat ik kritiek heb op de islam. Fok joe

 

 

 

 

2015: Het Jaar van de Geit

Door allerlei chaotische omstandigheden thuis had ik geen gelegenheid mijn Nieuwjaarskaart te versturen. Nu hoor ik dat dit Het Jaar van de Geit is plaats ik hem alsnog op mijn blog.

Gelukkig Nieuwjaar, allemaal!
 

Blanche 1 jaar

Blanche is onofficieel op 1 januari 1 jaar geworden. Haar leeftijd is geschat en volgens onze dierenarts is ze waarschijnlijk iets jonger. Desalniettemin heeft zij spontaan een Nieuwjaarsduik genomen. Volkomen vrijwillig bij het kleine strandje in het Diemerpark.

Blanche in Portugal

Bij thuiskomst spraken wij de buren die met z'n allen ook een Nieuwjaarsduik gedaan hadden. Zeven graden was het water. Hun liever als ik.