Eendenbrokjes

Door dat gefacebook kom ik helemaal niet toe aan mijn blogs.En ik speel met A. dagelijks Songpop en voor je het weet is de dag voorbij. Het is ondertussen alweer december. Ik zit te popelen om naar het zuiden te reizen om dan grotendeels buiten te leven. Zondag zag ik een programma over de vliegramp bij Faro, 20 jaar geleden. De overlevenden die hun verhaal deden waren er alleen maar op vooruit gegaan. Eén dame was zelfs in Portugal gaan wonen en was nog nooit zo gelukkig geweest. Ik hoop zonder een ramp mijn prioriteiten juist te stellen. Het Portugese huisje en de tuin van de mevrouw zagen er knus en gezellig uit.
Gisteren nam ik de tram naar de stad. De onbeschoftheid van de passagiers was weer stuitend. Er kwamen drie werkmannen door de verkeerde ingang binnen, in overalls, die de vrouwelijke passagiers opzij duwden  Toen er een plaatsje vrijkwam, zeiden ze niet galant tegen een vrouw: 'Wilt u hier zitten?'. Neen, gelijk neerploffen en daarna in een dom dialect onder elkaar een lulpraatje houden. Verder zat de tram vol met schoolkinderen die verbaal niet verder kwamen dan: 'Houd je bek' of  'ik maak je af'. Die woorden gingen  gepaard met veel gestomp. En dat waren nog de meisjes. Ik vind het allemaal best zolang ik er niet tussen hoef te zitten. Dr. Phil zegt altijd tegen ouders: 'De bedoeling van opvoeding is dat je je kinderen als  verstandige, sociale volwassenen aan de maatschappij aflevert'. Het is de schuld van die klotewelvaart.

Elke dag een gevecht om een kruimeltje

Daar hebben de eenden op Steigereiland ook last van. We hadden al regelmatig gehoord en gelezen dat brood slecht is voor onze zwemvogels. Het gaat gisten in hun maag en bederft hun verenkleed. Dus toen ik laatst bij de dierenarts was voor Bob's jaarlijkse controle, vroeg ik: 'Hebben jullie ook eendenbrokjes?' En verdomd, ik kreeg een zakje met uitgebalanceerd eendenvoer mee. HS vindt het allemaal onzin, die houdt niet van verandering van gewoontes. Bob niesde de laatste tijd en ademde wat moeilijk. 'Rookt er iemand bij u in huis?', vroeg de dierenarts. Inderdaad. Bij thuiskomst vertelde ik HS dat katten ook astma kunnen krijgen en last hebben van sigarettenrook. Nou, het huis was te klein. Je ziet het ook wel bij kleine kinderen. Als je hun speen uit hun mond trekt en zegt: 'Daar ben je nu te oud voor'. Of als het kind bij je in bed slaapt, probeer hem dan maar eens te wennen aan zijn eigen bed. Het lukt wel maar er gaan drama's aan vooraf.
Nu moet ik met Bob terug naar de dierenarts voor foto's van zijn longen. En hij had een ontstoken kies die verwijderd moet worden. Ik krijg hem ook steeds moeilijker in de draagtas. Als hij eenmaal in de behandelkamer is, wil hij de ruimte eerst inspecteren. De dokter gaf hem zijn jaarlijkse injectie en hij blies naar haar. Dat doet hij anders nooit.

Mijn arbeidscontract eindigt op 31 december en wat dan? 'Maak je maar geen zorgen', zegt HS,'voorlopig redden we het wel.' Dat is dan weer heel lief. Maar ja, ik zal toch een bron van inkomsten moeten vinden. Na de vakantie. 

Das IJ- Boot in Amersfoort

Terug in de tijd

Je kunt het zo gek niet bedenken of ze hebben het. In Amersfoort. Qua winkels. En met een uitgebreider assortiment dan in Amsterdam. Zara in de Kalverstraat is een gekkenhuis. Mooie, jonge, lange vrouwen graaien naar de kledingstukken en als het ze niet bevalt flikkeren ze het op de grond. Hier in Amersfoort heb je misschien 3 klanten per winkel die beschaafd de koopwaar bekijken en alles netjes terughangen.

Wel rijdt men hier, net als in mijn woonplaats, op de stoep. Onbegrijpelijk, want naast de rijweg liggen prachtige fietspaden. Voor de voetgangers zijn er mooie wandelpaden aangelegd rondom de ring van Amersfoort. ver weg van het drukke verkeer. En dan word je nog ondersteboven gereden door een fietser. Pourquoi, vraag ik mij dan af.

Keien zat

Gisteren liep ik richting dierentuin. In de buurt van het station staan enorme gebouwen van Agis, KPN en dergelijke. Werkgelegenheid zat. Ik had op de kaart gekeken hoe ik naar de Zoo moest lopen. Langs het station en daarna een kilometerslang pad volgen. Ik zag nog een roodborstje dat, toen ik mijn fototoestel tevoorschijn haalde, met zijn rug naar mij toe ging zitten.
Toen ik bijna bij het dierenpark was aangekomen had ik opeens geen zin meer. Het was te ver weg van de bewoonde wereld en ik had behoefte aan leven. Mensen en winkels. En een zak patat.
Al met al duurde mijn wandeling 3 uur. Ik vond nog een HEMA, H & M en de V& D. En vlak hier om de hoek een zwembad, Dat elke werkdag open is voor baantjeszwemmers. Hoera!

Zappa lag nog in zijn mandje te slapen. Hij had wel een verlanglijstje voor Sinterklaas gemaakt. Gourmetzakjes. Dat is het enige waar je hem voor wakker kunt maken.

Zappa wacht op Sinterklaas

Crisis

Afgelopen vrijdag hadden we weer een bijeenkomst van oud-collega's. De meeste van ons zijn ontslagen, twee van de aanwezigen werken nog bij de welzijnsstichting. Het was zoals gewoonlijk een warm bad, we gingen gewoon verder waar we gebleven waren. En dan moet je toch tot de conclusie komen dat de leukste mensen het eerst op straat staan. Tenminste, in ons geval, wij hadden een geweldige avond en hoorden de verhalen aan van hetzelfde kantoorgedoe, functioneringsgesprekken, foute leidinggevenden enzovoorts. Figuren die er al 15 jaar met de pet naar gooien zonder dat hun baan bedreigd wordt. Zijn wij even blij dat we daar niets meer mee te maken hebben.
Wat wel verontrustend was, waren de gesprekken over de hoeveelheid mensen, vrienden, familie, die het afgelopen jaar ontslagen zijn. Praktisch iedereen is aan het bezuinigen, op boodschappen bijvoorbeeld, en degenen die volwassen kinderen hebben moeten die af en toe wat toestoppen anders hebben ze niet te eten. Soms trekken die kinderen weer in bij vader en moeder omdat de huur niet meer op te brengen is.

Vandaag hoorde ik dat AH-supermarkten hun spullen niet meer uit de dozen gaan halen maar ze 'a la Cash & Carry in het schap zetten. Zo sparen ze vakkenvullers uit.
Waar zal dit eindigen? Dadelijk worden de plantsoenen en parken niet meer onderhouden. En de straatvegers komen maar 1x per maand in actie. Langzaam zie je de stad verloederen, mensen nemen niet meer de moeite zich fatsoenlijk te wassen.

Terwijl, nog niet zo lang geleden gaf mijn vorige werknemer bakken met geld uit aan de lulligste cursussen. Of als er conflicten op de werkvloer waren, werd er onmiddellijk een mediator ingehuurd. Geld speelde geen rol. Ik zat dat toen al met verbazing te aanschouwen want ik heb geleerd verstandig om te gaan met geld. Als ik iets broodnodig heb dan ga ik naar Dirk of naar de markt, dat lijkt zo logisch dat je verwacht dat iedereen zo redeneert.

Crisis maar een mooie herfstdag in Amsterdam. Gratis voor niets.

Ik bladerde laatst door het Parool en las alleen maar verschrikkelijke doemscenario's. Je hoeft je kop niet in het zand te steken maar het zou wel fijn zijn als we af en toe een positief geluid zouden horen. Bijvoorbeeld; het is dan wel crisis maar tegelijkertijd vindt er een cultuuromslag plaats waarin de materiele zaken op de achtergrond raken en de mens daadwerkelijk tevreden is met kleine dingen. Net als in de jaren 50 maar dan met centrale verwarming. Positief nieuws hebben we nodig zoals een mooie herfstdag in Amsterdam, gratis voor niets.

Sterk zijn

Met een strak blauwe lucht is de waterspiegeling heel bijzonder

Afgelopen jaar heb ik verslag gedaan van het leven van onze huiseend Lulu. Ze heeft donkerbruine veren met een wit befje, daar aan herkennen we haar. En aan haar brutale gedrag. Terwijl de andere eenden op gepaste afstand blijven, eet Lulu uit je hand.
We hebben wat met haar te stellen gehad. Haar ongelukkige keuze van een nest, in een plantenbak. De geboorte van haar kuiken Be, dat ze in de steek heeft gelaten. Ze bleef, wat later bleek op onbevruchte eieren zitten terwijl de kleine wanhopig zocht naar zijn moeder. Het was net Sophie's choice.
Gelukkig is haar kinderwens een paar weken later in vervulling gegaan en kwam ze trots tevoorschijn met 7 kuikentjes in haar kielzog. Eind goed al goed, zou je denken. Maar nee, ze is er een paar kwijt geraakt (ratten, reigers, aalscholvers, vissen) en drie hebben we met man en macht moeten bevrijden omdat ze vast kwamen te zitten onder onze metalen steiger. U kunt het zich vast nog herinneren.
Om een lang verhaal kort te maken: de kinderen zijn uitgewaaierd en het verlovingsseizoen is begonnen. Dat gaat gepaard met veel agressie. Als je denkt dat mensen elkaar het licht in de ogen niet gunnen, moet je eens een kijkje nemen in de natuur. Ikke, ikke, ikke. En de rest mag verzuipen.
De woerden die er in de zomer uitzien als vrouwtjes, saaibruin, hebben hun kleurenpracht terug en pronken met hun verovering.
Ik had Lulu al een tijdje niet gezien maar vanmorgen lag ze voor het keukenraam hard te kwaken. In de verte hoorde ik een antwoord. Ze zwom eerst in de richting van het geluid, hoor ik daar mijn verloofde?, maar kwam toch weer terug op haar vaste plekje.
'Ach', dacht ik, 'laat ik haar een stukje brood toewerpen.' Ik had de keukendeur nog niet open gedaan of de hele 'gang' kwam met veel kabaal aanvliegen. Zo'n stuk of 30 eenden. 'Agressief gedrag niet belonen', adviseerde mijn huisgenoot. Ik gooide Lulu een paar kruimels toe maar ze werd meteen belaagd door eenden, meerkoeten, meeuwen en zelfs één elegant waterhoentje.
De cyclus begint gewoon weer opnieuw. Dit keer zal ik sterk zijn. Voor mijn eigen bestwil.

Daar heb je jet zooitje

Damn tot Damnloop

We vierden de verjaardag van Saar, haar vertrek naar Londen en, natuurlijk, het voorspoedige herstel van Siebe

Ik moest gisteren in de stad zijn maar de tram reed niet. Er ging wel een pendelbus naar het CS. Die zat vol met hardlopers. Ze keken op hun IPhone of er buien naderden. Er was er één die om half 3 bij Rotterdam zou losbarsten dus als ze wat snelheid zouden maken konden ze de race droog finishen. Bij het CS was het een gekkenhuis, op de Nieuwedijk liepen duizenden zondagshoppers. Op de Dam kwamen net de fietsers aan die, neem ik aan, de afstand al hadden afgelegd. Tenten waren opgesteld, er klonk keiharde muziek die werd afgewisseld door de dominante stem van een omroeper. De Kalverstraat was nauwelijks door te komen. Een lange vrouw die achter me liep zei: 'Als er nu nog één keer iemand tegen me opbotst krijgt-ie een beuk.'
Vroeger kon ik me niet voorstellen níet in Amsterdam te wonen. Tegenwoordig zou ik het liefste naar een onbewoond eiland willen vertrekken. Wel één met internet.
Volgens mij komt alle ellende in de wereld voort uit overbevolking. Er zijn gewoon te veel mensen. Toch?

Gastvrouw Elz zorgde ervoor dat het ons aan niets ontbrak. Dank je wel, lieve Elz

Bloemetje

De overburen kregen 2 dagen geleden een baby'tje. Er was een plaatje van pinguïn op het raam geplakt met de naam van het jongetje. Laat ik eens een bloemetje langs brengen, dacht ik, om ze te feliciteren. Nu is er bij ons aan de overkant een klein bloemenwinkeltje. Ik stapte naar binnen en zag emmers vol dahlia's. In alle maten. Roze kleurige zo groot als zonnebloemen. 'Ik wil graag een boeketje voor mijn buren. Die hebben net een kindje gekregen.' 'Is het een jongen of een meisje?' Goeie vraag. Het kon allebei. 'Hoeveel wilt u uitgeven?'  Ook een goeie vraag. Hoeveel besteed je aan mensen die je alleen uit de verte kent maar nog nooit gesproken hebt? 12, 50, zei ik. Ik wilde niet krenterig zijn. 'Ik maak er wat moois van', zei de dame. Ik verwachtte een bos vol dahlia's maar ze zei dat deze bloemsoort snel verwelkt. Ze haalde hier en daar een bloemetje weg en toonde me tenslotte het eindresultaat: een miezerig boeketje. Perfect, zei ik schijnheilig.
12, 50 is nog altijd bijna 30 gulden, dacht ik toen ik de winkel uit liep. Of kan je pas een redelijk boeket verwachten bij 25 euro, dat is ruim 50 gulden? Nou ja, het ging om het gebaar en de buurman vond het heel lief. Koop de volgende keer mijn boeket maar weer bij het benzinestation.

Bloemen uit eigen tuin

Ondertussen op Steigereiland

Onze nieuwe overburen vinden hun waterwoning fantastisch. Ze kwamen hier op een zonnige dag. En terwijl oma de buitenkant van de woning poetste en binnen de dozen werden uitgepakt, sprongen de kinderen als bommetjes in het water. Vanaf hun steiger of het ophaalbruggetje. Gisteren vierde het buurjongetje zijn verjaardag met zijn vriendjes. Ik durf te wedden dat hij 's avonds tegen zijn ouders heeft gezegd: 'Dit was de leukste verjaardag ooit!'

De leukste verjaardag ooit

Marokkaanse bommetjes

In de eendenwereld gaat alles als vanouds. De woerden hebben hun verenkleed en vleugelpennen terug. In de zomer verliezen ze die en kunnen ze tijdelijk niet vliegen. Omdat ze dan kwetsbaar zijn hebben ze de schutkleur van de vrouwtjes. Ik heb het natuurlijk allemaal opgezocht. De eenden vormen in deze tijd stelletjes en dat gebeurt met veel agressie. Lulu is voorzien van een vrijer en denkt dat het watergebied rondom onze woning haar territorium is. Inclusief HS' rubber bootje.
Er hangen veel vrijgezellen rond die niet de charme van Lulu's verloofde hebben, vermoed ik. Ze komen maar niet aan de vrouw. In onze ogen zien ze er allemaal hetzelfde uit. Alhoewel, HS zegt vaak als hij een doodgewone eend ziet: 'Dat is dat vrouwtje van twee jaar geleden.'
Er is weinig verschil tussen mensen en dieren. Stelletjes vormen, kinderen krijgen. De woerd vertrekt zodra de kuikens uit het ei zijn, als een Zuid-Amerikaanse minnaar. Tot die tijd beschermt hij zijn vrouwtje tegen indringers en aanranders.

Lulu valt een rivale aan terwijl haar verloofde toekijkt

Hans is alweer 68 jaar geworden

Ik heb hem een echte Japanse kimono cadeau gedaan

Zorgen

Dit weekeinde was Steigereiland veranderd in een ordinaire camping. Een kolereherrie van kinderen die vanaf het ophaalbruggetje een bommetje in het water maakten, allerlei vaartuigen die langs bromden, BBQ-ende schreeuwlelijkerds, hogedrukspuiten, en keiharde muziek van een of ander feestje. HS probeerde de kakafonie te bestrijden met het draaien van een slechte opera vol gillende keukenmeiden De buurvrouw bracht ons een stuk cake om het einde van de ramadan te vieren. Haar zoontje liep over de steiger slechts gekleed in een luier. Hij vindt het fantastisch om Bob te aaien en Bob vindt dat best. Zijn moeder is een prachtige vrouw en zijn vader is een allerhartelijkste man. Het jongetje is een miniversie van zijn vader met een grote bos zwarte krullen.

Doordeweeks is het hier heerlijk rustig. 's Middags doe ik mindfulnessoefeningen in de slaapkamer waar een weldadige stilte heerst. De bedoeling van Mindfulness is dat je minder piekert over vroeger en de toekomst en in het huidige moment blijft. Ik kreeg een cursus aangeboden met een groepje mensen van mijn leeftijd, allemaal zenuwlijders als ik. Mensen die denken dat ze verantwoordelijk zijn voor al het leed in de wereld en vinden dat het hun taak is die te verbeteren. Het gevolg is dat ze ongenietbaar worden. Kortom, het averechtse effect. En dat verwijten ze zichzelf dan. De bekende vicieuse cirkel en de neergaande spiraal. Het is een combinatie van genetische aanleg en aangeleerd gedrag.
Zo geniet ik bijvoorbeeld niet van het prachtige huis waarin ik woon; ik maak me alleen zorgen over wat ik nog allemaal schoon moet maken. Ik heb pas rust als alles glanst en blinkt, alle laatjes leeg zijn en overbodige rotzooi het huis uit is. Dat is mijn streven. In combinatie met een huisgenoot die daar hele andere ideeën over heeft is dat een onbereikbaar doel.
Ik hoorde dat mijn voormalige oppaskinderen, die ik praktisch geboren heb zien worden, allebei een foute weg in hebben geslagen. Ze gebruiken drugs met hun vader bijvoorbeeld. De oudste heeft al een kind van 3 jaar dat, toen ik hem voor het eerst ontmoette, er doodongelukkig uitzag. Ik hoorde later dat zij met haar vriend, een junk, 's nachts met de baby over straat zwierven. De kleine zit nu in een pleeggezin waar hij gelukkig is, maar het doel van Jeugdzorg is moeder en kind te herenigen. Het is een probleem dat van generatie op generatie gaat. Je kan er alleen maar naar kijken, alsof het een auto-ongeluk betreft. Onvermijdelijk en ik sta machteloos.

Mijn oppaskind toen ze een jaar of 4 was, nog niet zo lang geleden

Die mindfulnessoefeningen moeten mij eraan herinneren dat iedereen zijn eigen verantwoordelijkheid heeft en dat sommige zaken buiten mijn controle vallen. Sommige mensen vermijd ik omdat ze de neiging hebben mij leeg te zuigen. Ken je die types?

Gisteren bracht ik een nachtje in het OLVG door in de slaapkliniek. Via draden met elektroden meten ze van alles en nog wat. En natuurlijk, als je moet slapen, blijf je klaarwakker. Om 23.00 uur deed ik het licht uit. Ik lag tot half 2 te malen over HS zijn gezondheid, wie er op Bob wil passen als we met vakantie gaan en natuurlijk over de gordijnen die ik moet wassen en het nieuwe systeem dat ik moet doorvoeren om de gordijnen ook nog open en dicht te kunnen doen. En de wasmachine die bijna uit elkaar valt. En over de troep die HS onder zijn bed verzamelt enzovoorts.
De verpleegkundigen zijn altijd even aardig en geduldig. Ik kreeg een warme maaltijd en een ontbijtje en ik kon 's avonds televisie kijken. De verpleegkundige die me 's ochtends verloste van de draden was  ongelofelijk begripvol dat ik zomaar mijn hart uitstortte bij haar. Ze reageerde warm en zei: 'Het is prettig om met een volstrekt onbekende over je zorgen te praten.' Ik voelde me even niet zo alleen op de wereld.

Jan de Grote Kleinvakman, één van de weinig overgebleven fourniturenzaak in Amsterdam

Daarna ben ik naar de Albert Cuyp gelopen om breidnaalden te kopen bij de fourniturenzaak Jan De Grote Kleinvakman. Ik werd geholpen door een man van middelbare leeftijd met een flinke buik en een roze hanenkam. Alle medewerkers zijn bijzondere types, heel Amsterdams met een fourniturentik.
Vandaag ga ik aan het grote project beginnen, het Chanelvestje. Een ingewikkelder patroon had ik niet kunnen vinden. Ik heb eerst flink geoefend op een proeflapje. Nu het echte werk. Het breien is ook een soort Mindfulnessoefening. 

Even bijpraten

http://www.facebook.com/kakhiel

Het is wel gezellig, Facebook, maar je moet uitkijken dat je niet te primair reageert. Voor je het weet bezeil je in een onsmakelijke discussie of Julian Assange nu wel of niet een held is. Soms plaats ik gevatte opmerkingen en denk ik: die zit. Tot nog een bijdehanter iemand mij een koekje van eigen deeg geeft. Dus als ik een slecht humeur heb, kan ik me maar beter gedeisd houden. Over het algemeen is Facebook een uitwisseling van plaatjes, weetjes en muziekfragmenten en dergelijke. Vandaag neem ik pauze want het wordt een beetje obsessief.

Het terrastuinieren bevalt een stuk beter dan het onderhouden van een tuin van 80 vierkante meter. Voor de laatste heb je 4 tuinmannen of -vrouwen nodig alleen maar om het onkruid te wieden. Bovendien heb ik op mijn terras meer privacy, er staat nooit onverwacht een buurvrouw voor mijn neus.

Ik had in het voorjaar een handjevol zaden in potten gestrooid met verse aarde. Dat werkt uitstekend. De viooltjes van vorig jaar zijn spontaan teruggekomen. Aan de geraniums heb ik geen kind. Ondanks de regenmaand juli blijven ze vrolijk bloeien. Er zitten knoppen in de oleander maar die heeft het wel zwaar te verduren gekregen met de herfstachtige stormen en eindeloze hoeveelheden hemelwater. Voor de mensen die in het buitenland wonen, het heeft 4 weken achter elkaar geregend. Eerst hard, dan harder, daarna nog harder en als je dacht dat het niet erger kon striemde de regen als meedogenloze zweepslagen op de arme planten. Iedereen klaagde over het weer. Boodschappen doen met paraplu op de markt staat gelijk aan een marteling.

De kuikens van Lulu zijn praktisch even groot als hun moeder maar komen toch nog dagelijks bedelen om brood. Van mij krijgen ze niets meer maar HS vindt als die beesten honger hebben moet je ze voeren. Dat is geen honger, zeg ik, dat is lekkere trek. Net als kinderen die voortdurend om snoep bedelen. Daar geef je niet aan toe, voor hun eigen bestwil, uiteraard.

Wat een luxe, buiten eten. Op het keukenterrasje heb ik een kruidentuintje

De meerkoeten hadden hun jong verloren. Een paar dagen geleden kwamen te tevoorschijn met de 2de leg

Volgende week moet ik een nachtje aan een monitor liggen in het OLVG. HS zegt al jaren dat ik 's nachts tijdelijk ophoud met ademhalen. Zelf heb ik dat natuurlijk niet door. Tot ik onlangs op een heel onaangename manier wakker schrok. Ik was ervan overtuigd dat ik doodging. Ik zag mijn familie al aan mijn graf staan. Dat soort gedachten schieten razendsnel door je hoofd. Welke muziek moet er gedraaid worden. En wat zullen mensen verbaasd staan. Goh, ze is maar 62 jaar geworden. Te jong. Blij dat wij nog leven enzovoorts.
De oplossing voor slaapapneu is het s 'nachts dragen van een masker. Het begin van het einde.

Een wandeling

Tegenwoordig is Facebook voor mij een soort telefooncirkel. Goedemorgen Vrienden, leven we allemaal nog? Ik vind het wel gezellig die digitale contacten.

Gisteren wandelde ik over IJburg. Er staat hier altijd een verkoelend windje. In de winter verandert dat in een gemene, Siberische, snijdende luchtstroom. In de zomer is het perfect. Ik hoorde iemand zeggen, die voor het eerst over de IJburglaan reed: 'Het lijkt wel het Oostblok.' Voor variatie in architectuur moet je de zijstraten in.

Er liepen drommen mensen voor me uit op weg naar het strand, Blijburg. Dat is met mooi weer bijna net zo druk als een Chinees strand tijdens een hittegolf.

Op de terugweg dronk ik koffie op een terras aan het water en observeerde het gedrag van de futen. Kind fuut, bijna net zo groot als zijn moeder, probeerde op haar rug te klimmen. Zij schudde hem af, stak haar kopje in haar rugveren en ging slapen. Nu even niet.

Omdat ik toch in de buurt was wipte ik even de Vomar binnen. Voor de deur zat een sjofele man op een accordeon te spelen. Hij stak zijn hand uit en vroeg: 'Geld?' Ik geef nooit aan bedelaars, ik voel me door de verkoper van de daklozenkrant altijd gechanteerd dus die zeg ik alleen vriendelijk goeiendag. De enige die altijd wat krijgt is de orgelman in de Kalverstraat die tegenwoordig de laatste zomerhits al in zijn kaartenbestand heeft. Laatst speelde hij een Spaans deuntje. Toevallig liep er een groepje Spanjaarden langs die uitbundig om het orgel dansten en luid de tekst zongen.

De Vomar is een ruime winkel die altijd hebbedingetjes in de aanbieding heeft. Er komen minder klanten dan in Albert Heijn. Voor mij is het een soort uitje. Vooral als er een goed muziekje opstaat (Nederlandse supermarkten draaien gelukkig nooit muzak zoals in de Amerikaanse winkelcentra waar je tot op de wc toe gevolgd wordt door geestdodende behangmuziek) hang ik rielekst op mijn karretje en doe gelijk wat mindfulnessoefeningen. Bij de ontbijtafdeling stond een gezin de voors en tegens aftewegen van de verschillende ontbijtgranen. Vader, moeder en een tweeling. Twee meisjes van een jaar of 12. De ene boog zich over cornflakes en zei: 'Die vind ik lekker, mam.' Haar zusje boog mee. Toen zag ik pas dat ze met de hoofden aan elkaar zaten.

Terwijl ik naar huis liep piekerde ik over hun toekomst. Vastzitten aan je zus tot je dood. De meisjes maakten een opgewekte indruk. Misschien is het meer de buitenwereld die er een probleem van maakt. Als je niet beter weet dat je onderdeel bent van twee, kun je toch een prachtig leven leiden. Ik liet me afleiden door het kinderlijke gedrag van het fuutje en een speedboot die met veel geweld langs raasde. Op de struiken langs de weg zaten wat vlinders mooi te wezen. Net toen ik een close-up foto van ze wilde maken, sloten ze hun vleugels tot ze niets waren dan een donkere streep. 'Kom op', moedigde ik ze aan, 'laat eens zien hoe mooi je bent.'

Thuis gekomen zag ik dat Bob niet op zijn gebruikelijke plekje lag. Hij heeft last van de warmte en zoekt steeds een andere locatie om te slapen. Ik keek onder het tafeltje bij de voordeur. Maar nee, daar was hij ook niet. Ik riep zijn naam. Geen reactie. Om een uur of 5 hoorde ik hem miauwen. Hij kwam tevoorschijn vanachter een gordijn. Meneer reageert alleen als hij daar zin in heeft. Ik tilde hem op, hield hem ondersteboven in mijn armen en wiegde hem als een baby. Hij houdt zich dan helemaal slap en gunt me mijn moedergevoelens. Tot hij het genoeg vindt en eten wil. Lulu en kroost lag ook alweer voor de keukendeur te piepen maar dropen gelukkig af toen ze doorkregen dat ik niet reageerde. Ze zijn oud genoeg om zelf  voedsel bij elkaar te scharrelen. Op internet las ik dat eenden anderhalf jaar worden. Dat geeft mij de kans om het volgend jaar verstandiger aan te pakken met een groep kersverse zwemvogels.

Hoe heeft dit kunnen gebeuren?

Hoe is het nu toch zo uit de hand gelopen met die eenden? Gisteren bezocht ik het winkelcentrum en kocht 3 broden. Eén voor ons, twee voor onze gevleugelde vrienden. 'Dit is belachelijk', dacht ik.

Thuis lagen Lulu en haar 5 overgebleven pulletjes op mij te wachten. Ze doen dat niet bescheiden en zwijgend. Lulu kwaakt, de kleintjes piepen alsof ze vreselijk lijden. Wat zegt de deskundige over het voeren van brood aan watervogels? Niet doen, ze worden lui en vadsig en als ze een vrouwtje beklimmen, zakt die onder water. Ze moeten zelf fourageren. Waterplanten, slakjes, vliegen en soms een kikkertje, dat is hun dieet. Het zou dus beter zijn als we gesneden andijvie in het water gooien.

Vorig jaar kregen we alleen maar bezoek van een meerkoetstel met jongen, twee schreeuwlelijkerds. Dit jaar is Steigereiland bevolkt met eenden. Ze drijven voor de deur, ze slapen op de steigers of ze hangen in groepen rond.
Het begon natuurlijk allemaal met Lulu. Zo'n broedende eend, die twee maal per dag uitgehongerd naar het keukenraam staart, is moeilijk te negeren. En als ze dan eenmaal kuikens heeft, wil je ze niet zien verhongeren. Lulu en haar grut is tot daaraan toe. Maar tegenwoordig komt dat grote gezin ook langs. Marie met haar 8 agressieve pubers. Ik sluit dan ramen en deuren en wacht tot ze afdruipen. Laatst was ik mijn familie, zoals ik Lulu en kroost noem, wat kruimels aan het voeren, kwam Het Grote Gezin de hoek om sjezen. Er ontstond een gruwelijk gevecht tussen de twee moeders. Deze keer had Lulu de overhand, ze trok Marie aan haar rugveren onder water. Marie worstelde en zo ging het een tijdje door met veel watergespetter en gekwaak. Lulu won overtuigend. Als er gevochten wordt, houd ik op met voeren. Tot de rust is weergekeerd. Die Marie is trouwens heel brutaal. Ze klimt op de steiger en rukt de korsten bijna uit mijn hand.
Ik probeer dat brood voeren maar af te bouwen. Dadelijk kunnen die stomme eenden niet voor zichzelf zorgen. En volgend jaar begin ik er gewoon niet meer mee. (Alhoewel het een schattig gezicht is, die badeendjes die vol verwachting met hun lieve zwempootjes trappelen en hun snaveltje omhoog houden, net speelgoed. Ik moet mij vermannen. Of vermensen, zoals politiek correcte mensen zeggen).

Mijn huisgenoot vindt het allemaal onzin. 'Als die beesten honger hebben krijgen ze van mij te eten.'
Dus binnenkort liggen er 50 loodzware, moddervette  eenden voor de deur die, als ze niet uitkijken, zinken.

Ze blijven schattig, die kleintjes van Lulu.

Bob heeft de rat gevangen maar, zoals dr. Phil zegt: 'Van de ene rat die je ziet, zijn er 100 die je niet ziet.'

Greetings

Mee-eters

Lieve mensen, het loopt volkomen uit de hand op Steigereiland. Het begon, geloof ik, in april. Wij waren gecharmeerd van de eend Lulu. Zij maakte persoonlijk contact met ons en leek niet geaccepteerd te worden door de andere eenden. Wij hebben een zwak voor de 'underdog'.
Nu is de situatie als volgt:
Lulu komt langs met haar kuikens. Ik voer ze brood. Ze vallen bijna flauw van de honger, zo lijkt het, want ze storten zich op het brood alsof ze in weken niet gegeten hebben. De pulletjes zijn nu in de puberfase, dan weet je het wel. Tegenwoordig hebben we mee-eters: de eendenfamilie van eend Marie met 8 bijna volwassen kuikens. Zesendertig vrijgezellen. Zeven musjes die op de rand van de steiger zitten te tjilpen. Een school vissen die af en toe uit het water springt om een korstje brood te bemachtigen. En sinds vandaag ook, ja hoor, een rat!.
Ik stond op ons steigertje te kijken naar de gulzige pulletjes van Lulu, de vissen die grote cirkels in het water maken, de musjes die als drie kleine kleutertje op het hekwerk zitten. En vanuit mijn ooghoek zie ik een rat mijn richting oplopen. Rielekst kwam hij aantrippelen om mee te doen aan het eetfestijn.
Wij moeten, als mens, de natuur negeren. Niets voeren en niets redden. Is dat de boodschap die we dit jaar geleerd hebben? Of moeten wij gewoon onszelf blijven?

En dan vergeet ik nog madam Meerkoet

Zwanendrama

Ik heb mijn blad, De Diplomaat, nieuw leven ingeblazen

We hadden de zwanen in weken niet gezien. Vorige week kwamen ze voor het eerst weer langs. Met nog maar één jong. Wat zou er gebeurd zijn met de andere twee?

Een foto van de zwanen op 18 mei met 3 jongen

Lulusoap deel II

Ik kom nog nauwelijks toe aan het bijwerken van mijn blogs. Of ik ben aan het eendenredden of ik beschrijf op Facebook dat ik net weer eenden heb gered. Het prettige en stimulerende van Facebook is dat je gelijk reacties krijgt. Medeleven, advies. Ook als ik thuis zit heb ik via de sociale media contact met oud-collega's,  vrienden in het buitenland, en natuurlijk familie.
De Googlekringen vind ik zo gebruikersonvriendelijk dus ik hou het bij Facebook.

Wat vooraf ging: onze bijzondere eend Lulu had zich genesteld in de plantenbak van de overburen. Ze produceerde één kuiken, ook wel pulletje genoemd, dat ze verwaarloosde omdat ze op onbevruchte eieren bleef broeden. Gelukkig kreeg ze een tweede kans.

Lulu in de plantenbak

Ze had een nieuw nest gemaakt op een voor ons niet zichtbare plek. Omdat ze elke dag uitgehongerd voor het keukenraam stond te kwekken of kwaken vermoedden wij dat ze weer aan het broeden was.

Als het brood op was, gaf HS haar rijst

De pulletjes schrikken van een vis die aan hun zwempootjes knabbelt

 Op 21 juni, de eerste dag van de zomer, was ik vroeg opgestaan en zag Lulu voorbij zwemmen. Met in haar kielzog 7 pulletjes. Twee waren het evenbeeld van hun moeder, twee gele en drie bruine met vlekjes. Zou ze deze keer wel een goede moeder zijn?
Het grut volgde hun moeder als één man. Bij elkaar blijven, jongens, kwaakte Lu. Alles leek naar wens te verlopen. Lulu zorgde goed voor haar kroost. Als we brood strooiden, joegen de ukkies volwassen woerden weg. Heel bijdehand. Moeder Lulu bleef beschermend om het 7-tal heen zwemmen. We wisten dat er allerlei gevaren op de loer lagen. Snoekbaarzen, meeuwen, ratten en zelfs andere eenden zijn de natuurlijke vijanden van jonge eendjes.

Het was weer vroeg in de ochtend toen ik buiten een kabaal hoorde. Ik zag de meerkoet, die met vrouw en kind onder de steiger van de overburen woont, aan de staartveren van een reusachtige meeuw hangen. Hij verzoop hem bijna. De meeuw wist zich los te rukken en vloog op maar de hele eendengemeenschap was in rep en roer. Meerkoeten zijn veel fanatieker in het beschermen van hun jong dan de gewone eend.

Meerkoeten blijven hun jongen voeren zelfs als die even groot als  hun ouders zijn

Ik hoorde de kuikens van Lulu angstig piepen. En ik zag er nog maar vier. Lulu kwaakte. Ik versta de eendentaal zo langzamerhand. Ze riep de rest van haar kroost. Die waren gelukkig niet meegenomen door de meeuw maar van de schrik onder de roosters van onze steiger en die van de buren terecht gekomen. Het is een ingewikkeld verhaal, de buren zijn verhuisd, nieuwe buren zijn ingetrokken met het resultaat dat de woningen scheef zijn gaan liggen. En ook de steigers liggen tot de rand toe onder water.De drie pulletjes zaten klem en waren nog niet oud genoeg om onder water te duiken en zichzelf te bevrijden. Lulu droop op een gegeven moment af met de overgebleven vier. Ik bleef het angstige gepiep maar horen en zei tegen HS: 'We moeten iets doen.' Ach welnee, die beesten redden zichzelf wel.
Ik ging de deur uit en probeerde het voorval te vergeten. Zo is de natuur, blablabla. Maar toen ik s'avonds thuis kwam hoorde ik nog steeds het angstige gepiep van de drie pulletjes. Welnee, zei HS, dat is het meerkoetje. Ik liep het wenteltrapje af dat vanaf de keuken naar ons steigertje leidt en zag nog net hoe 1 kuikentje zichzelf wist te bevrijden en zich onder het rooster uitwurmde. Zie je wel. Ik lokaliseerde de overige twee. Een kleintje zat bij ons onder het rooster. Om niet te verdrinken was hij op een randje gaan zitten. De ander zat vast bij de buren.
Om een lang verhaal kort te maken. De buurman en HS hebben de roosters losgeschroefd en de kuikens bevrijd. Tijdens de reddingsactie was Lulu op haar gemak op de lavendelplant van de overburen gaan zitten. Zodra de drenkelingen op open water zaten snelden ze zich naar  hun moeder toe die alle zeven verzamelde en waardig wegzwom.

Reddingactie

 De stand van zaken is als volgt, de kleine eendjes groeien als kool alleen is er twee dagen geleden een kleine gele verdwenen. En niet meer teruggezien. De rest komt twee maal per dag langs voor een broodmaaltijd. Vandaag vond er bijna weer een drama plaats. Lulu werd aangevallen door een andere eend. Er ontstond een gevecht en Lulu en haar vijand vlogen weg. De zes pulletjes bleven ontheemd achter. Piepend: 'Mama, mama.' Wij hielden onze adem in. Gelukkig verscheen Lulu na een minuut of vijf weer (het leek wel een uur) en het grut zwom vrolijk verder naar hun volgende adresje.

En toen waren er nog maar 6

The continuing story of Lulu, deel I

Bé, het eerste kuiken van Lulu dat het niet gered heeft

Ik schrijf dagelijks een verhaal over onze huiseend Lulu. Op Facebook. Niet omdat ik dat zo graag wil maar omdat Lulu praktisch elke dag voor een drama zorgt. Allereerst ziet ze er anders uit dan andere eenden. Ze heeft donkerbruine veren en een wit befje. Ook gedraagt ze zich anders. Ze eet uit mijn hand. Als wij niet snel genoeg brood strooien, vliegt ze bijna het keukenraam in. En ze kwaakt niet maar piept. Sommige woerden houden daarvan.

Begin april had ze een vrijer gevonden, Max, die haar overal vergezelde. Lulu had de plantenbak van de overburen uitgekozen om eieren in te leggen. Dat is een paar meter boven het water. Ze zat geduldig te wachten en kwam alleen van het nest om bij ons brood te bedelen. Op Koninginnedag hoorde ik gepiep en kwam ze tevoorschijn met een pulletje, een mini-me van Lulu. Haar evenbeeld. Helaas stond Lulu voor een dilemma. Ze had nog een aantal onuitgebroede eieren in haar nest liggen. Terwijl de kleine piepend naar zijn moeder zocht, ging Lulu weer op het nest zitten. Het jong werd aan zijn lot overgelaten.
De kreetjes van het arme eendje sneden mij door mijn ziel. Ik heb allerlei instanties gebeld maar omdat het een feestdag was kon ik niemand bereiken. De dag erop sprak ik een man van de vogelopvang die bromde: 'Ze zit op onbevruchte eieren, de eieren komen altijd tegelijk uit.' Ondertussen was de kleine verdwenen, de nacht was te koud geweest.

Na een week of 2 realiseerde Lulu zich dat ze tot st. Juttemis op haar nest kon blijven zitten zonder resultaat. Ze verliet haar nest, met verloofde zwierf ze rond over het water. De buurman haalde de plantenbak weg.
Na een paar dagen kwam Lulu een paar keer per dag langs, met haar bodyguard. Wij gaven haar brood waar Max geen hapje van nam. Alles ging naar Lulu. 'Ze heeft vast weer een nest', zei ik. We wachtten op de 2de leg. Zou ze het nu beter doen?

wordt vervolgd

Max, links en Lulu. Kind aan huis bij ons

Ze tikt ook op het slaapkamerraam