Kerstmis

De eerste kerstdag heb ik bij oud-collega Hans M. doorgebracht. MR. oud medewerkster van de krant, journaliste, die tussen neus en lippen ook nog eens vijf kinderen heeft opgevoed, was ook van de partij. En nog drie vrienden van Hans, twee Hagenezen en een Duitser die vloeiend Nederlands sprak. Hans zelf is een onvervalste Rotterdammer. Echtgenoot Matthew, Amerikaan, had gekookt en gebakken.

'Ik krijg volgende week een nieuwe heup', vertelde MR. Zij is ondertussen ook al in de 70 maar nog energiek en vooral heel geestig. 'Weet je wat het is met dat ouder worden', zei ik, 'ik denk altijd, dat zal mij niet overkomen, al die ouderdomskwalen sla ik mooi over. Hoge bloeddruk, te hoog cholesterolgehalte Dat is iets voor andere mensen.' 'Ja' zei MR, 'dat dacht ik ook tot ik borstkanker kreeg en nu dus een kunstheup.'  Al gauw bleek dat iedereen wel wat had, galblaas verwijderd, versleten knieen. 'Toen ik 48 was', fluisterde ik tegen MR, ik wilde het mansvolk er niet mee belasten,' had ik zo'n bolle buik. Vocht zei de dokter. Twee jaar later lag ik op bed en tikte op mijn buik. In plaats dat hij veerde voelde hij keihard aan. Een vleesboom. Hup, alle essentieel onderdelen eruit gesloopt.'

De gesprekken gingen verder over Erasmus. 'Die had toch een baard', zei één van de jongens, 'in die tijd scheerde men zich nog niet?' Nee, Erasmus had geen baard, dat wist ik zeker want in mijn jeugd hing zijn portret in ons halletje. IPad erbij, Erasmus glad geschoren. De Duitser woonde weer in Duitsland maar hij kende Amsterdam goed. Hij had echternog nooit van Het Amsterdamse Bos gehoord. Een bos? In Amsterdam? IPad erbij, kaart van Amsterdam. 'Daar woont zo'n leuke boswachter', zei MR. 'Weet je nog wel, Hans, dat we met het personeelsuitje naar Het Bos zijn geweest'', herinnerde ik me, 'en daarna linedanceles hebben gehad. Het was bloedheet, 40 graden. Zeventig man probeerde de pasjes van de homoseksuele cowboy/instructeur na te doen. Ik viel als eerste af. Bijna iedereen viel flauw. En wie stond er als enige overgeblevene nog met de leraar te linedancen? Hans, natuurlijk.' MR wilde graag op linedanceles in plaats van fitness.
We waren het er allemaal over eens dat Amsterdam steeds drukker en onleefbaarder wordt. En dat de fietsers erger zijn dan de automobilisten. Iedereen had behoefte aan rust en ruimte, zoveel werd duidelijk.

MR had een tank met drie liter rode wijn meegenomen die aan het eind van de avond leeg was. Eindelijk kon ik mijn voorliefde voor de beter sitcom delen. Little Britain, Catherine Tateshow, The Graham Nortonshow kenden ze allemaal. Kapper P bekende dat hij verslaafd was aan Green Acres, een Amerikaanse sitcom over een New Yorkse (Eva Gabor) die met haar man op het platteland gaat wonen. 'Weet je wat zo eigenaardig is', zei P, 'de eerste seizoenen zijn heel normaal maar daarna wordt de verhaallijn steeds bizarder.' 'De schrijvers namen zeker LSD', vermoedde ik. Verdomd, dat was zo.

We hebben gelachen, heerlijk gegeten (chocoladetaart toe), gedronken, gezongen en nog meer gelachen. Aan het eind van de avond wilden de jongens Facebookvriend met me worden. Ja, gezellig. Dan zal ik die foto van de trouwjurk van Bea Arthur plaatsen, die ze in The Golden Girls droeg. Ze wisten precies wat ik bedoelde. Ik ben een homo in een vrouwenlichaam, realiseerde ik me.

Nieuwjaarswens

Mijn huisgenoot HS waarschuwde me voor nepbezorgers die geld ophalen met een valse Nieuwjaarswens. Er waren al twee aardige jongens langs gekomen die reclamefolders bezorgen. Ik geloofde ze op hun mooie, bruine ogen en vriendelijke glimlach. HS en ik vinden de Blokkergids en de Aldi- aanbiedingen heerlijk leesmateriaal. Wij hebben dan ook niet zo'n onsympathieke NEE-NEEsticker.
HS keek vol wantrouwen naar het kaartje dat de jongens aan me gegeven hadden. Dat was geen nep. 'De bezorger van De Volkskrant is een oud mannetje', zei ik, 'die herken je zo.'

Gisteren hadden we er toch één te pakken, dachten we. De bel ging, HS deed open. Ik hoorde gemurmel en geroezemoes. 'Hettie, kom eens', riep HS. Ik stommelde de trap af. In de deuropening stond een vriendelijke man in een regenpak en een TNT-tas om zijn schouder. 'Deze meneer zegt dat hij De Volkskrant bezorgt.' 'Die wordt toch door een oude man gebracht?' zei ik terwijl ik hem van top tot teen opnam. De man had iets simpels. 'Ik heb het hele jaar de krant bij u in de bus gedaan.' 'O ja, en hoe laat bezorgt u hem dan?'  'Tussen 5 en 7', zei hij nog steeds vriendelijk glimlachend. Klopt, het maakt niet uit of het stormt, sneeuwt of regent, om 6 uur hoor ik de brievenbusklepper. HS vertrouwde het nog niet helemaal. 'Mag ik je bezorgroute zien?', vroeg hij. Dat had hij van tv, als je de bezorger niet gelooft, vraag naar zijn route. De man bleef wonderwel geduldig en hulpvaardig. Hij klapte zijn mobieltje open en scrolde alle bezorgadressen langs waaronder het onze. 'Excuses dat wij u niet op uw woord geloofden. U doet goed werk',  zei ik terwijl ik hem een tientje gaf. Toen hij wegliep riep HS hem nog na: 'Doe de groeten aan die oude man.' Ik hoop niet dat die lieve jongen bij elk adres zo door de mangel wordt gehaald.

Bob overziet de ravage  die de storm afgelopen nacht heeft aangericht

Uilskuiken

Ik heb al jaren drie stenen uiltjes. Laatst dacht ik: ik ga mijn verzameling uitbreiden. Normaal houd ik helemaal niet van verzamelingen. Mensen die 10.000 vingerhoedjes hebben of theepotten. Maar de uil zag ik wel zitten. Lees ik in de krant dat Trendwatcher Lidewij E. Voorspeld heeft dat de uil dit jaar een verzamelobject wordt. Is zij nou zo slim of ben ik zo trendgevoelig? Gisteren kocht ik bij de Blokker een peper- en zoutstelletje in de vorm van twee uilen. En toen ik nog eens goed om me heen keek in de winkel, zag ik overal decoratie-uilen. Ik heb er ook maar 1 voor de kerstboom aangeschaft.

Depri

'Ben je weer depri?', vraagt HS vaak ik als loop te somberen, 'kom op. Even lachtherapie, hahaha.' Zwaar depressief zul je bedoelen. HS kent dat helemaal niet, gelukkig. Eigenlijk loop ik al bijna vier jaar door de modder te ploegen. Zo voelt het. Sinds de verhuizing en mijn ontslag. Deze mooie nieuwe woning maakt veel goed maar toch verlangde ik naar mijn doodsbed. Alleen tijdens vakanties in Portugal leefde ik enigszins op. Het is verschrikkelijk als een depressie je identiteit wordt.

HS was vorige week Cold Turkey gestopt met roken. Ik vond het eigenlijk een beetje angstig. Hij hoestte ook akelig en ik dacht, hij is zo ziek dat hij niet eens meer kán roken. Dat is het begin van het einde. Gezellig stel, we liggen allebei op sterven.

Eergisteren was ik zo somber dat het onverdraaglijk was. Drank en drugs hebben een averechts effect. Die duwen je alleen over het randje. In een helder ogenblik besloot ik zelf mijn medicatie te verhogen. Iedereen die medicijnen gebruikt, streeft ernaar zonder te kunnen. Ik was nota bene trots op het feit dat ik het minimale slikte. Het effect van Prozac merk je gelijk. Ik nam twee in plaats van één pil en ik voelde mezelf opklaren. De modder is verdwenen, ik loop nu op hard zand. Wonderbaarlijk dat, hoe je je voelt, niets te maken heeft met wilskracht of moed. Of sterk zijn. Met zo'n pilletje kantelt de wereld 180 graden en heeft alles kleur. Sommige mensen zijn bang dat ze hun creativiteit kwijt raken door anti-depressiva. Het is eerder andersom, een depressie doodt alles, liefde, creativiteit en hoop.

En ik geloof dat HS zich vandaag ook beter voelt, ik hoor hem zingen. Ik ben alleen wel ontzettend moe. Daar valt mee te leven.

Noodweer op Steigereiland

Bob moet binnen blijven anders waait hij naar Pampus.