De Blokkergids

Heel bizar. Het Blokker reclameblaadje viel zaterdag in de bus. Aanbiedingen van 31 oktober tot en met 5 december. Andere jaren dansten Sint en Piet en de witte schimmel over de pagina. Nu niks. Er staat alleen: Cadeautijd. Het hele Sint Niklaasfeest wordt doodgezwegen. De winkels zijn wel al versierd: met kersttakken en -ballen.
Er schijnen nog wel ondergrondse plekken te zijn waar men stiekem strakjes strooiavond en pakjesavond viert. The Age of Aquarius is voorbij, The Age of Oversensitive Assholes is begonnen, las ik.

Turkse Toestanden

Het is niet te geloven. De laatste reden om De Volkskrant te lezen is ook weggezuiverd door de Correctheidpolitie: de boekenrecensies van Maxim Hartman. Hartman kan, net als Salman Rushdie, niet meer over straat. Hij wordt dom, leeg, kwetsend en totaal niet grappig genoemd. Mensen schelden, spugen (nieuwe trend) en sturen haatmail naar hem en de redactie. Enkelen hebben aangifte gedaan van racisme omdat hij Friezen achterlijk heeft genoemd. Het laatste naar aanleiding van zijn meesterlijke recensie over de biografie van Mata Hari (geen familie) in het Fries.
De Volkskrant heeft gelukkig aangegeven wel bereid te zijn Maxim te helpen aan een nieuwe identiteit. Als oprotpremie mocht hij nog drie boeken uitkiezen. Waaronder Hallo Wereld van Jonathan Litton, hoe je mensen over de hele wereld begroet. In Tibet bestaat geen woord voor Hallo. Ze zeggen daar gefeliciteerd als je elkaar tegenkomt. Op verjaardagen zeggen ze niets tegen elkaar.

O ja, de opvolger van Maxim is Hanneke Groenteman die we kennen van het tv-programma DWDD, waar ze zich over alles en nog wat gekwetst heeft getoond. Over Zwarte Piet in het bijzonder. ???
Dus blijven er nog slechts columnisten en en journalisten over die parasiteren op deze humorloze tijden en in alles discriminatie en racisme menen te herkennen. Gespeend van elke vorm van zelfspot. Uitzondering: Silvia Witteman en Thomas van Luyn die hartelijk om hun eigen geklungel en dat van ons allemaal kunnen lachen.

Maxim Hartman, geruisloos verdwenen. Het begint nu wel heel eng te worden. Ik kan natuurlijk een ingezonden brief naar de redactie sturen maar dan moet het wel een hele grappige zijn. Dat laat ik over aan Wouter van Oorschot en zijn partner. Die zijn daar meesters in.
Het voelt toch een beetje alsof we in de gaten worden gehouden door een soort Saoudie-Arabische zedenpolitie. Die niet aarzelen je aan te geven als je de spot drijft met wat dan ook. Vooral met mensen die erom vragen. Hans Teeuwen, doe iets!

laatsterecensieshartman

De vermoorde onschuld

Ik wilde eigenlijk nooit meer iets over dit onderwerp schrijven omdat ik het zo ongelofelijk dom vind. Er zijn mensen die beweren dat Donald Duck een zwembroek aan moet trekken. En dat de eend een rare relatie heeft met zijn neefjes. Ook Ollie B. Bommel en Tom Poes worden verdacht gemaakt net als Kuifje en kapitein Haddock. Aan die mensen gaan uitleggen dat het stripfiguren zijn, die niet stiekem een privéleven hebben, daar verspil ik mijn energie niet aan.

Tegenwoordig hoor ik dat wij blanke Nederlanders meer empathie zouden moeten hebben met de Nieuwe Nederlander. Zijn geloof, zijn cultuur, je kent het wel.
Voor een oud Hollandsch gebruik gelden natuurlijk andere regels.
Voor mij en iedereen die ik ken is Sinterklaas een onschuldig kinderfeest vol unieke aspecten. Men geeft elkaar niet alleen cadeaus, er wordt ook wat van je creativiteit gevraagd in de vorm van gedichten en surprises. Je moet je in de ander inleven en er wat moeite voor doen. Empathie, zeg maar. Mooi toch?

Dat ziet de Medelander anders, die koppelt huidskleur altijd aan racisme. Zonder zich te verdiepen in wat de traditie precies inhoudt. Wat een uniek, origineel volksfeest was, waar elk kind elk jaar naar uitkeek, is besmeurd met onsmakelijke teksten en met pek en veren het land uitgejaagd. Vreemd dat empathie altijd van een kant moet komen.

O, ik moet gaan, ik hoor de oproep tot gebed. Doei!

Glen Campbell's Alzheimers

Music is my first love ...

... and it will be my last.

Glen Campbell is dementerende

Eigenaardig hoe muziek werkt in je leven. Als ik mezelf als voorbeeld neem: voor een 13- 14- jarige was het natuurlijk Beatles en Stones wat de klok sloeg. Maar ook al die ijzersterke nummers uit de Motown fabriek.
Like a Rolling Stone van Dylan sloeg in als een bom. Toen ik dat voor het eerst hoorde, de lengte, de tekst, dat orgeltje, die stem viel ik bijna achterover. Ik was een fietsband aan het plakken in de kelder en had een transistorradiootje aan staan. Ik was niet de enige die er zo over dacht. Onlangs werd dat nummer uitgeroepen tot beste song van de 20ste eeuw. In Amerika natuurlijk.
Later kwamen Jimi Hendrix en Led Zeppelin. Led Zeppelin! Robert Plant! De Beatles wilden je hand vasthouden maar zij gingen een stapje verder. Zó.

Enfin, welke muziek blijft hangen? Oftewel, naar welke muziek luister je nog steeds? Dat is heel verrassend. Lang geleden was ik op bezoek bij iemand die Steely Dan opzette. Wat een goede band was dat eigenlijk. Gelijk het verzamelde werk van die jongens gekocht en las dat ze door andere musici beschouwd worden als de top. Motown draai ik natuurlijk nog altijd. In het bijzonder Marvin Gaye. Al Green. Gewoon alle soulmuziek. Otis Redding, uiteraard, A Little Tenderness.

Joni heeft onlangs een beroerte gehad

Zou ik Joni Mitchell bijna vergeten. Iemand in de kamer naast me draaide Blue. Het was 1970. Ik wist niet wat ik hoorde. Volstrekt uniek.

Ik vind bij al die artiesten de eerste drie LP's het beste. De Beatles zijn gelukkig bijtijds gestopt. De Stones heb ik sinds 1972 niet meer gevolgd. Oninteressant.


Onlangs zag ik de Nederlandse zanger Douwe Bob op tv, die zijn bewondering uitsprak voor Glen Campbell's Witchita Lineman. Ineens hoorde ik de schoonheid van wat ik vroeger 'edelkitsch' noemde. Heel toevallig is er op Netflix een documentaire te zien over Campbell die aan het dementeren is, maar met de hulp van zijn vrouw en vele anderen nog optreedt. Zodra hij op toneel staat, weet hij wat hij moet doen. Af en toe wil hij een liedje voor de tweede keer spelen maar dan zegt zijn dochter: 'Pap, die hebben we al gehad.' Hij denkt ook dat hij niets mankeert en heeft geen enkel tijdsbesef. De dokter constateerde dat het aftakelingsproces vertraagd werd door de muzikale activiteiten.
Voltooid leven, fuck you. Maar dit terzijde.

Dankzij internet kan ik me helemaal op zo'n onderwerp storten. Glen Campbell. De meeste liedjes zijn geschreven door Jimmy West. Ook componist van McArthur Park! Dat eigenaardige, bombastische nummer met de onbegrijpelijke tekst:

Someone left the cake out in the rain
I don't think that I can take is
cause it took so long to bake it
and I never have that receipe again. O No!

Bekend geworden door acteur Richard Harris, gecoacht door Jimmy Webb.
De uitvoering van Campbell is prachtig. Wat een fantastische stem heeft de man. En hij kan nog gitaar spelen ook. Minstens zo goed als Eric Clapton.

Gram Parsons, veel te jong gestorven

Natuurlijk was ik al gek op Dolly Parton, Gram Parsons en anderen. Nu vind ik op YouTube allerlei andere Country pareltjes. Countrymuziek is soul voor arme blanken, zou je kunnen zeggen. Het is gewoon soul voor iedereen die van muziek houdt.

Alternatieven voor euthanasie

'Ouderen vinden we nutteloos', zegt hoogleraar langdurige zorg en dementie Anne-Mei The in De Volkskrant van zaterdag. Ik erger me groen en geel aan termen als ' voltooid leven' en ' de regie over je leven houden'. Met als enige optie: vrijwillige euthanasie. Weet je wat, we noemen een hele ingewikkelde situatie waar we geen raad mee weten gewoon Voltooid Leven. En verkopen dat aan oude, eenzame mensen. Het is een illusie dat het leven maakbaar is. Ik begrijp heel goed dat het prettig is om te weten, dat als je verschrikkelijk lijdt, er een humane manier bestaat om je leven te beeindigen. Dat alleen al is een geruststelling waardoor je het stervensmoment voor je uit kunt schuiven.

Wanneer is je leven in godsnaam voltooid? Dat is toch niet vast te stellen en wel helemaal niet door de politiek. Wat mij zo tegenstaat is dat er naar geen enkel alternatief wordt gekeken. Anne-Mei The haalt mij de woorden uit de mond en zegt over euthanasie:' Mensen hebben het gevoel dat ze er niet meer bij horen, niet voor vol worden aangezien en geen bijdrage aan de samenleving kunnen leveren. Daardoor voelen ze zich vaak wanhopig en overbodig. Maar ik geloof niet dat de maakbare dood op het einde de oplossing is. Ik ben er niet helemaal tegen maar ik krijg er wel een akelig gevoel bij dat het vastleggen bij wet als enige antwoord op die veel complexere problematiek wordt geboden. Dat het geregeld moet worden, heeft iets krampachtigs. Net als de sfeer van onvermijdelijkheid. Er hangt iets in de lucht dat je niet tegen mag zijn. Dat het toch vooral 'moet kunnen'. Typisch Nederlands.'

Het is een onderwerp waar ik heel gepassioneerd over ben. Ik vind dat je van je geboorte tot je dood recht hebt op een goed leven. Er wordt weleens gezegd dat de tolerantie van Nederlanders niet meer is dan onverschilligheid. Euthanasie is lekker makkelijk voor degenen die er niet mee te maken krijgen. O, jij ziet het leven niet meer zitten? Gelukkig zijn wij in Nederland zo ruimdenkend dat je hulp krijgt bij zelfdoding.
Ik heb ouderen meegemaakt die dood wilden, eenvoudigweg omdat ze ondervoed waren. Nadat zij de goede voedingsstoffen binnen kregen, leefden ze weer op.
Waar ik heel verdrietig van word dat mensen in mijn omgeving hier zo enthousiast over zijn. En zelfs de termen al hebben overgenomen. 'Als mijn leven voltooid is, stap ik er uit.' Een soort Stockholmsyndroom.

Het is niet alleen het probleem van ouderen, zegt de hoogleraar, maar van de hele maatschappij.
Precies, ik vind het heel triest dat we in een land leven dat zo met ouderen omgaat. In plaats van ervoor te zorgen dat hun laatste jaren warm en prettig verlopen. Dat ze een zelfsprekend onderdeel zijn van de maatschappij, net als huilende baby's en opstandige pubers. Waarom wordt er geen woonvorm ontworpen waar verschillende leeftijdsgroepen naast elkaar wonen. Waar iedereen zijn zelfstandigheid behoudt en ook de hulp kan krijgen die men nodig heeft. Ergens in een prettige omgeving, IJburg, waar ook dieren rondlopen. Zodat als je bijna blind bent of slecht ter been, altijd nog een rondje met de hond kunt wandelen. Of als je liever binnenshuis blijft, er een kat op je schoot kruipt. Ik noem maar wat. Desnoods ga je op je ouwe dag blowen als je je daardoor beter voelt. Met andere woorden: verzin eens wat dragelijke alternatieven. De zelfgekozen dood kan altijd nog.

Florence Foster Jenkins

We hadden de film Florence Foster Jenkins een weekje uitgesteld maar gisteren was het zover. We hebben tranen met tuiten gelachen en waren tegelijkertijd ontroerd. De unieke zangeres is liefdevol geportretteerd door regisseur Stephen Frears. Meryl Streep en Hugh Grant op hun best. Ik heb weleens bij bepaalde films gedacht: daar heb je Meryl Streep weer. Maar ze weet haar personages altijd geloofwaardig te maken. De bioscoop lag tegenover de Melkweg of the Milky Way, zoals we die vroeger noemde. Het hele Leidseplein was open gebroken, voor Paradiso stond een meute. En het hele verkeer zat vast. Dance Event? Ik was samen met vriendin A. Ik vergeet altijd dat ze 25 jaar jonger is dan ik. Tot ik alle mannen zie omkijken. Naar haar. Ik ben nooit het type geweest waarvoor mannen hun hoofd omdraaiden en vervolgens tegen een lantaarnpaal reden. Ik moet het meer van mijn persoonlijkheid hebben, zullen we maar zeggen.

Ouwe Wijven Schrijven

Een Facebook vriendin van mij is speciaal voor ons of mijn soort vrouwen een Pagina begonnen: Ouwe Wijven Schrijven. Het inspireerde me tot de volgende overpeinzing:

Ik wachtte in de rij bij de HEMA. Voor mij stond G.L. Van Lennep te klungelen met de pinmachine. Het lukte hem niet de juiste code in te toetsen. Opgewekt ging hij over op cash: 3 euro.
Even later stapte ik in de tram en zag Nico of Jan Haasbroek aan komen rennen. Veel te zwaar, gekleed in een aftandse regenjas en aan zijn voeten sportschoenen maat 48.
Van Lennep had nog een jongensachtig figuur.

Haasbroek jong

Haasbroek oud

In de jaren 70 beleefden deze heren hun triomfen in de journalistiek, als ik het goed heb. Had Van Lennep ook niet een bar? Ik herken altijd iedereen en weet zelfs hun naam. Het lange- termijn -geheugen werkt nog opperbest.

Maar goed, het zette me aan het denken over het aftakelingsproces. Vorig jaar, meen ik, zag ik een portret van een ouder wordende Adèle Bloemendaal. Geweldige, ijzersterke, unieke vrouw die nu wat verward overkwam. Later zei Sonja Barend nota bene, dat ze Adèle nooit zo hadden mogen tonen. Als oude vrouw die de weg kwijt is.
Tegelijkertijd vinden sommige mensen dat Sonja niet meer op tv mag, omdat ze haar liever herinneren als mooie, jonge meid.



Adèle jong

Adèle oud

Ik sta ook niet te springen bij het ouder worden, het verval, de aftakeling en tenslotte de dood. Laat het maar zien, vind ik, het hoort erbij. En iedereen krijgt er vroeger of later mee te maken.
Mies Bouwman was laatst op televisie. 86 jaar en nog steeds dezelfde opgewekte persoonlijkheid. Ze doet waar ze zin in heeft. Of ze nu bejubeld wordt of een drol door de brievenbus krijgt, zij heeft, wat programma's maken betreft, altijd haar eigen keuzes gemaakt.
Ze is nu erg vergeetachtig en moet regelmatig geholpen worden met namen. Hoe heet ze ook alweer, Astrid Joosten, o nee, Adelheid Roosen. 86 jaar herinneringen in je hoofd, dat valt niet mee.

 

Termen als ' een voltooid leven' en ' de regie houden over je leven' zijn van toepassing als je een afschuwelijke, terminale ziekte hebt.
Ouder worden is geen ziekte. Ook al heb je de nodige kwalen.

Als er niet zo krampachtig gedaan wordt over De Aftakeling en het meer als een natuurlijk proces wordt gezien, horen oude mensen er net zo goed bij als baby's met een snottebel. Ik denk dat ouderen meer gebaat zijn bij een mentaliteitsverandering in de maatschappij dan met de pil van Drion.

Gedichten

Ik ben op Facebook ook bevriend met dichteres Elly de Waard. Haar nieuwe bundel is net uit en af en toe plaatst ze een gedicht. Bijvoorbeeld over de vluchtelingencrisis. De gedichten deden me denken aan wat ik in de jaren 90 schreef. Wat Elly kan, kan ik ook en andersom. 

Deze over Srebrenica

Schone Schijn

Er was een scherm opgetrokken

Waarachter zich het drama vertrok

De camera's filmden de minister en de overste

Zij hadden hun best gedaan.

De enclave was gevallen en

het aantal doden was beperkt gebleven.

een groepje Hollandse jongens

van een jaar of twintig stond erbij

zwijgend, met witte gezichten.

Zij mochten niets zeggen.

We hadden net 50 jaar bevrijding gevierd.

Alles nog een keer doorgenomen.

Ik zei nog: ik heb de oorlog nu wel verwerkt.

Achter het rookgordijn

van beschaafd onderhandelen

met massamoordenaars die,

eenmaal bloed geproefd

niet meer van ophouden wisten,

Vond een slachting plaats

en in geen velden of wegen

een journalist of een camera.

Net als toen

Volgers en Likes

Ik zag dat ik gevolgd wordt door 6 mensen. En op Facebook krijg ik weleens 2 Likes. Daar kan de schoorsteen niet van roken.

Weekoverzicht

Ik moest zo lachen om Robert de Niro die over Trump zei: 'He's so blatantly stupid. He's a punk, a dog, he's a pig. I'd like to punch him in his face.'

Ik zie het voor me: Robert (Bob voor intimi), Harvey Keitel en Joe Pesci die Trump aftuigen tot hij met zijn staart tussen zijn benen afdruipt. Zo pakken wij, Italiaanse Amerikanen, dat aan.

Ik zag De Niro ook nog langs komen in de film American Hustle. Nieuw op Netflix. Ik dacht altijd dat die over de porno-industrie in de jaren 70 ging.  Het gaat over oplichters, die gebruikt worden door de politie en uiteindelijk op verrassende wijze revanche nemen. Christian Bale, altijd goed, had 20 kilo vet gegeten om het bijpassende vadsige lichaam te krijgen. Ik moet er niet aan denken, zo deprimerend. Voor zijn volgende rol viel hij weer 40 kilo af. Dat moet toch iets doen met je geest. Misschien is hij daarom zo opvliegend. Het was een genot om hem te zien acteren. Behoorlijk ingehouden. Jennifer Lawrence, die zijn vrouw speelde, is een goed actrice. Ik kan alleen niet tegen dat poppenkoppie.

Ik kwam gisteren de buurman tegen met zijn oude hondje. Ze schuifelden heel langzaam over straat. ' Weet u dat uw kat mijn hond aanvalt', zei hij. Wat! De buurman liep te wandelen en Bob kwam hem achterna en vloog het oude beestje aan. Jeetje, dat komt door die schildklier afwijking. Dat maakt Bob agressief. Ik laat hem nu alleen nog naar buiten als het donker is en de honden slapen. De buurman vertelde dat het slecht met hem gaat. Zijn nieren werken niet meer goed en hij heeft eigenlijk een niertransplantatie nodig. Eerst gaat hij aan de dialyse. 'Vandaag heb ik een hele slechte dag', zei hij. Het is een hele aardige man die ik wel beter zou willen leren kennen. Interessante kop. Ik zei alleen maar:' Veel sterkte.' Misschien had ik mijn nier moeten aanbieden. Dat heeft de directeur van het AMC ook gedaan. Om het goede voorbeeld te geven.

Ik schrijf dit alles op een minitabletje. Ik ben bang dat mijn laptop zijn laatste adem heeft uitgeblazen.