Lulu stelt haar kuikens voor

Dit zijn ze dan

Nu kan moeder eindelijk een hapje eten

Wat doet mama nou?

Kom jongens, we gaan. Daar heb je die tuthola

Spectaculaire reddingsactie kuikens Lulu

BREAKING nEWS: Elf kuikens voor Lulu.

Ik keek uit het raam en zag de buurman met een ladder lopen, achter hem de buurvrouw met een schepnet. Richting het terras waar Lulu zich genesteld heeft. Dat kon maar één ding betekenen, de kuikens zijn geboren. Ik rende met mijn fototoestel naar buiten. De buurvrouw stond op de ladder en stopte één voor één de kuikens in een papieren tas. De buurman vertelde dat hij net had gezien hoe Lu twee van haar pulletjes over het randje van het terras had geduwd. Die waren gelukkig in het water gekukeld. Daarna was ze naar beneden gevlogen en hield de twee in het water gezelschap terwijl de rest van het grut, een paar meter hoger, luidkeels om moeder riep. De buurvrouw kwam naar beneden en liet me de inhoud van de tas zien. Negen piepjonge kuikens. Ze bracht ze naar de steiger en liet ze voorzichtig los in het water. Eerst schoten ze in paniek alle kanten op. Toen kwam Lulu tevoorschijn onder het bruggetje, verzamelde haar kroost en verdween uit zicht. 'Hè, hè, dat hebben we ook weer gehad.', zeiden we tegen elkaar,'dat hoort nu eenmaal bij het wonen op het water.'

De eerste wordt te water gelaten

De tweede

Ze schieten weg als duveltjes uit een doosje

Mama, mama!

Hereniging met moeder

Zondagse wandeling

Boulevard

De overburen

De geraniums mogen weer naar buiten

De geraniums heb ik laten overwinteren in het rommelkamertje. Ze hadden het naar hun zin want ondanks de koude bleven ze gewoon groeien. Ik had ze natuurlijk weg kunnen gooien en dit jaar nieuwe kopen. Ik kan geen levende dingen weggooien en bovendien is het een sport om ze weer helemaal op te laten bloeien. Niet alles overleeft op het terras waar vaak een gemene zeewind staat. De bloemiste was verbaasd dat mijn geraniums zo goed gedijen in het IJburgklimaat.

Bob op inspectie

Zaterdag was het warm genoeg om het slaapkamerraam open te laten. Zodat Bob in en uit kan lopen en wij niet de hele dag deuren open en dicht lopen te doen voor meneer. Ik zat boven en hoorde opeens een enorm kabaal. Kattengekrijs en gegrom. Zowel de buren links als de buren rechts hebben katten, langharig en twee keer zo groot als Bob. En één was de slaapkamer binnen gekomen, zag Bob op het bed zitten en dacht: 'Interessant.' Bob veranderde, als Fat Freddy's cat die in een hondenkennel werd gedropt, in een opgeblazen bol wol met 20 scheermesjes. Ik was als goede poezenmoeder in twee tellen beneden. HS zat met een koptelefoon op in de keuken en keek me wazig aan. In de slaapkamer was Bob ondertussen in een hoek gedreven, hij zat onder een tafeltje te grommen. De enorme langharige kater zag er vriendelijk uit, hij was alleen nieuwsgierig en wilde even aan Bob's neus ruiken. Ik tilde hem op en gaf hem via het raampje terug aan de buurvrouw. 'Sorry', zei ze. Elke kat heeft recht om buiten te lopen dus Bob zal er aan moeten wennen. Hij bleef nog een tijdje na grommen en ging toen, uiterst voorzichtig, zijn territorium besnuffelen. Van de vloer tot de vensterbank, geen centimeter sloeg hij over. Daarna vervolgde hij zijn inspectie op het terrasje, het wenteltrapje. Tot hij ervan overtuigd was dat het Monster was verdwenen. Waarom kunnen katten geen vriendjes worden zoals honden?

De buurkatten hebben dit formaat

Bob gaat ook graag het dak op. Hij hoort soms voetjes trippelen en moet weten of er ongewenste sujetten, zoals eksters, zwaluwen of muizen zijn gebied hebben betreden. De steile trap beklimmen is te doen. Maar aan het afdalen heeft hij een hekel. Hij doet dat heel voorzichtig, hij stopt op elke trede, draait zich om en kijkt of er een plateautje is waarop hij kan springen. Enzovoorts. Hij is niet meer zo onverschrokken als een paar jaar geleden. Toen liep hij gewoon op hondjes af. Hij is onlangs alweer 7 jaar geworden en mist een kies waardoor zijn lip soms op komische wijze omhoog blijft hangen. Je zou willen dat hij onbeschadigd zou blijven maar helaas. Hij heeft nog wel dat lieve babykopje waarmee hij geboren is.

Bob wordt wakker

Lulu broedt

We zijn niet meer zo dom dat we de watervogels brood geven. Af en toe geeft Hans ze een kattenbrokje of een restje havermoutpap met sojamelk. Lulu's vrijer Case heeft het territorium afgebakend. Dat is het watergebied vanaf terrasje tot en met het water van de buren rechts en links. Tot aan de overkant waar Lulu, alweer, een nest in een plantenbak heeft gemaakt. De overburen hadden de bakken beneden verwijderd en nu is ze naar de eerste verdieping gevlogen waar ze een veel ruimere plantenbak vond. We zien haar kopje boven de rand uitsteken, ze wast zich of draait zich om. Maar verder zit ze daar hoogstwaarschijnlijk op eieren. Terwijl Case beneden zenuwachtig rondzwemt. Zijn taak is haar te beschermen en zorgen dat ze genoeg voedsel krijgt. Zelf zien we hem nooit eten, alles is voor Lu. Als de kuikens geboren worden moeten ze gelijk het water in. Maar voor Lulu is er geen mogelijkheid de kleintjes over de rand te duwen. Dat zal over een paar weken wel een drama worden want die overburen tonen helemaal geen interesse. Vorig jaar keken ze ook al onverschillig uit hun ogen. Huh, een eend in mijn plantenbak. Ik weet niet eens of die lui er permanent wonen of alleen in de weekeinden in de woning verblijven. Ik moet, als burgemeester van Steigereiland ook altijd alles zelf doen.

Op de eerste verdieping broedt Lulu

De rest van de bewoners verheugt zich op de barbecue. Eén van de buren organiseert feestjes van beroep en om de zoveel maanden krijgen we een uitnodiging. De organisator regelt het eten en de keiharde muziek. Hij vraagt 25 euro per persoon. Ik wil best een gezellig feestje met de buren. Maar je kunt elkaar niet verstaan. Dus zit er niets anders op dan te gaan zuipen en jezelf belachelijk maken door te gaan dansen. En dat kost 25 euro.

Ik wandelde zaterdag langs het IJ-meer. Het wemelde er van de futen. Tientallen, dansend, duikend. Het is jammer dat ze zo menschuw zijn want ze zwemmen nooit langs de woningen. Ruimte, daar houden ze van.

Lulu is back in town

Om een uur of 18.00 hoorde ik een kabaal buiten. Zeven woerden, de vrijgezelle jongens noem ik ze, stonden in een kringetje opgewonden tegen elkaar te kwaken. Op een verontwaardigde toon. Er was een vreemde eend gesignaleerd, een allochtoon, die het vast op hun vrouwtjes had voorzien

De meerkoet die zich in de winter op de achtergrond houdt, kent in de lente geen angst en bemoeit zich overal mee. Ze zwom brutaalweg middenin de groep vrijgezellen en riep ze tot de orde. Ik noem haar Maggie.

De vreemde eend waar het om draaide was helemaal niet geïnteresseerd in die saaie vrouwtjes. Hij heeft een vaste partner voor het leven.

In de mensenwereld kiest een mooie man (Brad Pitt) meestal de mooiste vrouw (Angelina Jolie). De dierenwereld heeft andere maatstaven.

En daar kwam Lotje, Lulu's dochter. Zij eiste haar plekje op. Even later verscheen Lulu. Die werd, door haar schoonzoon nota bene, bij de nek gegrepen en onder water geduwd. Ik geloof niet dat moeder en dochter elkaar nog herkennen.

Nadat de rust was weergekeerd, de vreemde eenden zwommen verder, de woerden dropen af, het meerkoetje trok zich terug onder de steiger van de buren en Lotje zat te flikflooien met haar verloofde, kreeg Lulu de kans haar territorium terug te eisen. Want daar draait het op dit moment om. De stelletjes zijn al gevormd en de kans dat de vrijgezelle jongens nog aan de vrouw geraken is klein. Weet ik uit ervaring.

Is dat Lulu?

Is dat Lulu op de voorgrond?

Vorig jaar onderscheidde Lulu zich van de andere eenden, niet alleen door haar uiterlijk maar ook haar gedrag. Als Hans brood strooide, vloog zij bijna het keukenraam in. Ze liep ook naar de voordeur van de buren en tikte met haar snavel aan. Haar stomste zet was natuurlijk een nest maken in een plantenbak. Eén kuikentje kwam uit het ei, tuimelde naar beneden het water in. De rest van de eieren waren niet bevrucht maar wist Lulu veel. In plaats dat ze voor haar pulletje ging zorgen bleef ze nog een week op die steeneieren zitten. Ik zie die kleine nog in paniek, net een paar uur oud, piepend zoeken naar zijn moeder. Het was verdomme net Bambi.  'Mama, mama'. Toen verdween hij uit zicht en zal wel omgekomen zijn in de koude nacht. 'Waarom spring je niet in het water en ga je het kuikentje redden?', vroegen Facebookvrienden. Ik denk niet dat ik hem te pakken had kunnen krijgen.

Afgelopen zaterdagochtend lag er een eend voor de deur die verdacht veel op Lulu leek. Is zij het of één van haar twee dochters? Deze gedroeg zich kalm, klom niet zoals vorig jaar, het steigertje op. Ze had een vrijer bij zich, een heel apart type. Een witte gansachtige (dat woord bestaat helemaal niet) eend met een oranje snavel. We geven geen brood meer sinds we gehoord hebben dat de stadseend twee jaar wordt en zijn platteland soortgenoot wel acht jaar. Brood is heel slecht voor zwemvogels terwijl de mens, volgens mij, al eeuwen de eendjes voert. Met brood. Ik geef ze voorlopig kattebrokjes met veel groenten maar wie weet, misschien is dat nog dodelijker. Ach, je moet ze natuurlijk zelf hun voedsel laten zoeken, daar zijn ze toch op ingesteld. Maar ja, probeer die zielige blik maar eens te weerstaan.

Wie is wie?