Het is weer tijd voor de zwarte luis

Het zwaluwstel gaf hun jong vliegles boven de hoofden van Bob en Apie. Ik merkte het te laat toen Bob opgewonden binnen kwam rennen met de kleine in zijn bek. Hij holde met het beestje de trap af, de keuken in, daarna rende hij weer naar boven en legde het vogeltje op het kleed. Het lag ondersteboven, verlamd van angst. Ik werd gelijk opgezadeld met een dilemma. Als ik het zwaluwtje redde, zou het misschien toch een akelige dood sterven. Maar ik wilde ook niet wachten tot Bob het de genadebeet zou geven. Katten spelen eerst eindeloos met zo´n hulpeloos vogeltje. ´Bemoei je er toch niet mee´, riep HS, ´het is de natuur.´ Me reet, het is mijn natuur vogeltjes te redden uit de klauwen van roofdieren. Het beestje begon te fladderen en kroop achter de bank. Zo te zien mankeerde het nog niets. Dus pakte ik het op en zette het terug op het terras. Zijn ouders vlogen ondertussen in paniek over mijn hoofd. Met veel moeite wist ik Bob binnen te houden. Die moest door het glas toezien hoe het vogeltje amechtig hijgend bij zinnen probeerde te komen. Bob was woest op mij. Gelukkig kwam het zwaluwtje bij en vloog weg.
Vogels hebben geen last van herinneringen. De volgende dag zat moeder zwaluw aan de overkant haar jong aan te moedigen tot vliegen. De kleine zat naast ons op het dak. Vader trippelde over de steiger. Bob en Apie keken ademloos toe. Het lijkt wel of de vogels katten niet in de gaten hebben. Ze reageren wel op mensen. Dus loop ik regelmatig het terras op zodat onze gevederde vrienden weten dat er gevaar dreigt. Gisterochtend zat een moedermusje op haar gemak haar mollige jong te voeren. Op de balustrade. Bob lag gelukkig in een diepe slaap beneden in de slaapkamer.

Feestje

HS sleept nog wat drank aan

Bij toeval kwamen we zondag op een feestje terecht. Om privacyreden kan ik daar niet over uitweiden. We werden zeer gastvrij ontvangen en voorzien van de heerlijkste drankjes en hapjes.
Toch kan ik het niet laten een paar opmerkelijke details te noemen. Bij binnenkomst viel mij direct op dat 3/4 van de gasten jong en bloedmooi was. Het was net een party van topmodellen. En daar kwamen wij met onze oud-Hollandsche boerenkoppen, in klederdracht en op klompen. Gelukkig had HS zijn prins Bernhard zonnebril op en ik het Sophia Lorenmodel. I think we got away with it.

Er was een dj ingehuurd die een leuke mix voor alle generaties draaide. Voor diegenen die de oorlog nog hadden meegemaakt, Louis Armstrong en Ella Fitzgerald en Dean Martin. Aan het eind van het feest toen alle jongeren verdwenen waren, ontpopte de plaatjesdraaier zich als crooner á la Bill Murray in Saturday Night Live. Met een ego van hier tot Tokio. Hij kwam voor me staan en zong speciaal voor mij: Tears on my pillow, pain in my heart and you on my mind. Gelukkig was ik dronken genoeg om de tekst met handgebaren terug te mimen.

HS fluisterde:´Hij kan wel goed zingen maar hij is over zijn houdbaarheidsdatum heen.´

´Ach, laat die man toch, hij is gewoon een laatbloeier´, fluisterde ik terug. Na 10 nummers (Papa was a rolling stone o.a) zag ik vooral bij de mannen metaalmoeheid intreden. De dj sloot af met: We´ll meet again, don´t know where, don´t know when, dat uiteraard door alle gasten uit volle borst werd meegezongen.

Net toen wij via de tuindeur de feestlocatie wilde verlaten kwam de buurman binnen. Ik herkende onmiddellijk de gebruinde kop van televisiemaker MB. U weet wel, van dat ranzige programma Seks voor de Buch. Dat verzin je toch niet.

Wolkenhemel

Zaterdag was de wolkenhemel zo fotogeniek dat we wel naar buiten moesten om de omgeving te fotograferen. We liepen de hoek om naar de rand van het meer. De huizen langs de dijk hebben gigantische ramen en een adembenemend uitzicht.

De familie Meerkoet

Afgelopen maandag had ik een heel brood gekocht bij de Natuurwinkel. Genoeg voor een week. Dinsdag was het al op. Gevoerd aan de familie Meerkoet. Het ouderstel heeft twee kuikens die altijd honger hebben. Het lijkt wel of papa en mama Meerkoet zelf niet eten. Ze vangen wel stukjes brood maar stoppen die ogenblikkelijk in de gulzige bekjes van het grut. Terwijl die groot genoeg zijn om zelf het eten naar binnen te werken. Zo komen wel 7 tot 10 keer per dag langs en blijven dan net zolang skreeuwen tot het keukenraam opengaat en hun weldoener (HS) hen bijvoert. Toch lijken ze niet groter te worden.

De kleintjes imiteren het gedrag van hun ouders. Zodra er een ouderwetse eend in de buurt komt die ook een graantje mee wil pikken, jagen ze die agressief weg. De eenden wachten dan ook geduldig tot de meerkoetjes verzadigd zijn. En dat zijn ze al heel snel, ze hebben natuurlijk helemaal geen honger. Lekkere trek, dat hebben ze. Als het brood op is, kiepert HS van alles en nog wat in het water: kattebrokjes, restje aardappels. Vanochtend wilde hij twee overgebleven oranje Tom Poucen verkruimelen. Eerst wilde ik protesteren maar toen dacht ik: Dump het maar want die zoetigheid gaat anders direct naar mijn heupen.

De pikorde is als volgt: 1-meerkoeten, 2-eenden, 3-vissen. Ik vraag me af hoeveel adresjes die piepkuikens nog meer hebben. Want waar je je ook bevind op Steigereiland, dag en nacht klinkt de hongerige roep van de meerkoetpeuters.

Apie staat versteld...

...van wat er zoal voorbij zwemt.

Zondagochtend 9.00 uur, Bob zont

Was Bob zaterdag toch weer ontsnapt. HS had even het raam van zijn jongenskamertje open gezet en weg was onze kleine prins. HS vond het ´s avonds weer terug. ´Volgens mij raakt Bob in de war, alle steigers en woningen lijken op elkaar´, aldus HS. Ik dacht altijd dat katten slechte ogen hadden en het meer moesten hebben van hun reukvermogen in de ingebouwde kompas in hun kleine kattenkopjes. Er valt aan metaal niets te ruiken.
Nu, als HS naar buiten gaat, roepen de buurjongetjes pesterig: ´Bob, Bobbie, Bobje.´KutNederlanders.

Zwanen

Hittegolf

Bob hangt uit het slaapkamerraam. Ik heb de foto expres veel contrast gegeven om de vissen zichtbaar te maken. Klik op foto om te vergroten.

Bob en Apie en de rest van Nederland lagen gisteren op apegapen van de hitte. Ik zette het slaapkamerraam open. Dat zit net boven het wateroppervlakte. Het was de bedoeling de katten wat verkoeling te schenken. Bob waagde zich natuurlijk gelijk op het buitenste randje. Een hongerige eend zwom naast hem maar Bob had alleen maar oog voor de scholen kleine visjes die tevoorschijn komen als HS brood strooit.