Hans is alweer 68 jaar geworden

Ik heb hem een echte Japanse kimono cadeau gedaan

Zorgen

Dit weekeinde was Steigereiland veranderd in een ordinaire camping. Een kolereherrie van kinderen die vanaf het ophaalbruggetje een bommetje in het water maakten, allerlei vaartuigen die langs bromden, BBQ-ende schreeuwlelijkerds, hogedrukspuiten, en keiharde muziek van een of ander feestje. HS probeerde de kakafonie te bestrijden met het draaien van een slechte opera vol gillende keukenmeiden De buurvrouw bracht ons een stuk cake om het einde van de ramadan te vieren. Haar zoontje liep over de steiger slechts gekleed in een luier. Hij vindt het fantastisch om Bob te aaien en Bob vindt dat best. Zijn moeder is een prachtige vrouw en zijn vader is een allerhartelijkste man. Het jongetje is een miniversie van zijn vader met een grote bos zwarte krullen.

Doordeweeks is het hier heerlijk rustig. 's Middags doe ik mindfulnessoefeningen in de slaapkamer waar een weldadige stilte heerst. De bedoeling van Mindfulness is dat je minder piekert over vroeger en de toekomst en in het huidige moment blijft. Ik kreeg een cursus aangeboden met een groepje mensen van mijn leeftijd, allemaal zenuwlijders als ik. Mensen die denken dat ze verantwoordelijk zijn voor al het leed in de wereld en vinden dat het hun taak is die te verbeteren. Het gevolg is dat ze ongenietbaar worden. Kortom, het averechtse effect. En dat verwijten ze zichzelf dan. De bekende vicieuse cirkel en de neergaande spiraal. Het is een combinatie van genetische aanleg en aangeleerd gedrag.
Zo geniet ik bijvoorbeeld niet van het prachtige huis waarin ik woon; ik maak me alleen zorgen over wat ik nog allemaal schoon moet maken. Ik heb pas rust als alles glanst en blinkt, alle laatjes leeg zijn en overbodige rotzooi het huis uit is. Dat is mijn streven. In combinatie met een huisgenoot die daar hele andere ideeën over heeft is dat een onbereikbaar doel.
Ik hoorde dat mijn voormalige oppaskinderen, die ik praktisch geboren heb zien worden, allebei een foute weg in hebben geslagen. Ze gebruiken drugs met hun vader bijvoorbeeld. De oudste heeft al een kind van 3 jaar dat, toen ik hem voor het eerst ontmoette, er doodongelukkig uitzag. Ik hoorde later dat zij met haar vriend, een junk, 's nachts met de baby over straat zwierven. De kleine zit nu in een pleeggezin waar hij gelukkig is, maar het doel van Jeugdzorg is moeder en kind te herenigen. Het is een probleem dat van generatie op generatie gaat. Je kan er alleen maar naar kijken, alsof het een auto-ongeluk betreft. Onvermijdelijk en ik sta machteloos.

Mijn oppaskind toen ze een jaar of 4 was, nog niet zo lang geleden

Die mindfulnessoefeningen moeten mij eraan herinneren dat iedereen zijn eigen verantwoordelijkheid heeft en dat sommige zaken buiten mijn controle vallen. Sommige mensen vermijd ik omdat ze de neiging hebben mij leeg te zuigen. Ken je die types?

Gisteren bracht ik een nachtje in het OLVG door in de slaapkliniek. Via draden met elektroden meten ze van alles en nog wat. En natuurlijk, als je moet slapen, blijf je klaarwakker. Om 23.00 uur deed ik het licht uit. Ik lag tot half 2 te malen over HS zijn gezondheid, wie er op Bob wil passen als we met vakantie gaan en natuurlijk over de gordijnen die ik moet wassen en het nieuwe systeem dat ik moet doorvoeren om de gordijnen ook nog open en dicht te kunnen doen. En de wasmachine die bijna uit elkaar valt. En over de troep die HS onder zijn bed verzamelt enzovoorts.
De verpleegkundigen zijn altijd even aardig en geduldig. Ik kreeg een warme maaltijd en een ontbijtje en ik kon 's avonds televisie kijken. De verpleegkundige die me 's ochtends verloste van de draden was  ongelofelijk begripvol dat ik zomaar mijn hart uitstortte bij haar. Ze reageerde warm en zei: 'Het is prettig om met een volstrekt onbekende over je zorgen te praten.' Ik voelde me even niet zo alleen op de wereld.

Jan de Grote Kleinvakman, één van de weinig overgebleven fourniturenzaak in Amsterdam

Daarna ben ik naar de Albert Cuyp gelopen om breidnaalden te kopen bij de fourniturenzaak Jan De Grote Kleinvakman. Ik werd geholpen door een man van middelbare leeftijd met een flinke buik en een roze hanenkam. Alle medewerkers zijn bijzondere types, heel Amsterdams met een fourniturentik.
Vandaag ga ik aan het grote project beginnen, het Chanelvestje. Een ingewikkelder patroon had ik niet kunnen vinden. Ik heb eerst flink geoefend op een proeflapje. Nu het echte werk. Het breien is ook een soort Mindfulnessoefening. 

Even bijpraten

http://www.facebook.com/kakhiel

Het is wel gezellig, Facebook, maar je moet uitkijken dat je niet te primair reageert. Voor je het weet bezeil je in een onsmakelijke discussie of Julian Assange nu wel of niet een held is. Soms plaats ik gevatte opmerkingen en denk ik: die zit. Tot nog een bijdehanter iemand mij een koekje van eigen deeg geeft. Dus als ik een slecht humeur heb, kan ik me maar beter gedeisd houden. Over het algemeen is Facebook een uitwisseling van plaatjes, weetjes en muziekfragmenten en dergelijke. Vandaag neem ik pauze want het wordt een beetje obsessief.

Het terrastuinieren bevalt een stuk beter dan het onderhouden van een tuin van 80 vierkante meter. Voor de laatste heb je 4 tuinmannen of -vrouwen nodig alleen maar om het onkruid te wieden. Bovendien heb ik op mijn terras meer privacy, er staat nooit onverwacht een buurvrouw voor mijn neus.

Ik had in het voorjaar een handjevol zaden in potten gestrooid met verse aarde. Dat werkt uitstekend. De viooltjes van vorig jaar zijn spontaan teruggekomen. Aan de geraniums heb ik geen kind. Ondanks de regenmaand juli blijven ze vrolijk bloeien. Er zitten knoppen in de oleander maar die heeft het wel zwaar te verduren gekregen met de herfstachtige stormen en eindeloze hoeveelheden hemelwater. Voor de mensen die in het buitenland wonen, het heeft 4 weken achter elkaar geregend. Eerst hard, dan harder, daarna nog harder en als je dacht dat het niet erger kon striemde de regen als meedogenloze zweepslagen op de arme planten. Iedereen klaagde over het weer. Boodschappen doen met paraplu op de markt staat gelijk aan een marteling.

De kuikens van Lulu zijn praktisch even groot als hun moeder maar komen toch nog dagelijks bedelen om brood. Van mij krijgen ze niets meer maar HS vindt als die beesten honger hebben moet je ze voeren. Dat is geen honger, zeg ik, dat is lekkere trek. Net als kinderen die voortdurend om snoep bedelen. Daar geef je niet aan toe, voor hun eigen bestwil, uiteraard.

Wat een luxe, buiten eten. Op het keukenterrasje heb ik een kruidentuintje

De meerkoeten hadden hun jong verloren. Een paar dagen geleden kwamen te tevoorschijn met de 2de leg

Volgende week moet ik een nachtje aan een monitor liggen in het OLVG. HS zegt al jaren dat ik 's nachts tijdelijk ophoud met ademhalen. Zelf heb ik dat natuurlijk niet door. Tot ik onlangs op een heel onaangename manier wakker schrok. Ik was ervan overtuigd dat ik doodging. Ik zag mijn familie al aan mijn graf staan. Dat soort gedachten schieten razendsnel door je hoofd. Welke muziek moet er gedraaid worden. En wat zullen mensen verbaasd staan. Goh, ze is maar 62 jaar geworden. Te jong. Blij dat wij nog leven enzovoorts.
De oplossing voor slaapapneu is het s 'nachts dragen van een masker. Het begin van het einde.