Bob blijft veilig op oma's stoel

Een vloek en een zegen

Gisteren liet ik Blanche uit op het landje. Het ligt in een soort dal en bovenaan de rand loopt een weggetje. Daar reden net twee bolderkarren langs met 12 peuters die alle 12 riepen: 'Kijk eens wat een klein hondje. Klein hondje! Klein hondje!' Blanche spurtte dwars door de bramenstruiken naar boven en sprong tegen de karren op. Vierentwintig handjes werden uitgestoken en de peuters riepen: 'Aaien! Aaien!' De peuterleidsters haalden hun IPhones tevoorschijn en begonnen te knippen. Ik tilde Blanche op en liet elke peuter even Blanche's ruggetje aanraken. Aaah, wat scháttig, zo'n klein hondje heb ik nog nooit gezien. Die zin hoor ik dus de hele dag. Fietsers, automobilisten die bij het stoplicht staan: 'Ooooh, kijk nou, wat schattig.'

Vandaag werden er drijvende tuintjes bij ons huis geplaatst op initiatief van een paar bewoners. De drijftuinspecialisten dronken na gedane arbeid een biertje op de steiger toen ik langs liep. Aardige, hippie-achtige types. Eén van hen pakte Blanche op, legde haar in zijn nek en aaide haar oortjes. Blanche sloot verrukt haar oogjes. De jongen zei: 'Ik ben verliefd.'

Gisteravond liep ik met Blanche nog een rondje over de IJburglaan waar een groot aantal bewoners buiten zaten te genieten van een warme avond. Flesje rosé op tafel. Iedereen moest haar aanraken, knuffelen, wilde alles van haar weten. Ik moet tegenwoordig een sluiproute nemen om al die fans van Blanche te ontlopen. Als ik dan nog vertel dat ze vernoemd is naar één van The Golden Girls, zijn de dames en heren van boven de 35 helemaal vertederd.

Nachtkakken

Vandaag weer wat handige tips van de cursusleidster gekregen. Allereerst het probleem van het nachtkakken. Ook al laat ik Blanche 7 x per dag uit, waarvan 2 uitgebreide tochtjes naar het landje waar ze los kan razen, poept ze 'snachts haar bench vol. Ander dieet, stelde de juf voor, van uitsluitend kwaliteit vlees zonder tarwevulling. Tweede probleem, snuffelen op straat en kauwgom, sigarettenpeuken en glas in haar bekje stoppen. Oplossing: waterpistool. Dan het bijten in het riempje tijdens het wandelen. Wat citroen spuiten op het riempje, dat vindt ze niet lekker. Tenslotte het grommen. Gisteravond was ze op mijn schoot in slaap gevallen. Toen ik naar bed wilde, haar oppakte om haar in de bench te leggen, begon ze weer vervaarlijk te grommen. Geen slapende honden wakker maken, was het advies. En verder, als ze gromt als ik haar riempje omdoe, afleiden met iets lekkers. We gaan het weer proberen.

Make my day, Blanche

Het is niet eerlijk

'Boehoehoe', jankt een studentje in De Volkskrant,'nu kan ik geen wereldreis maken want ik moet zelf mijn studie betalen.' En, durft hij er nog aan toe te voegen:'Mijn ouders hebben gratis gestudeerd want mijn grootouders hebben hun studie betaald.' Hij weet waarschijnlijk niet dat opa op zijn 14-de in de fabriek werkte en oma op de spinazie-academie zat. Wat is dat toch een huilie-huilie generatie.

Blanche jankt nooit. Zij vermaakt zich de hele dag met een leeg, plastic flesje.

Mijn schuld

Ik zou best in Cornwall willen wonen

Zoals gewoonlijk ligt het allemaal aan mij. Blanche gromde niet voor niets. Ze gaat kokhalzen van het halsbandje. Omdat ik haar steeds wegtrek van allerlei viezigheid op straat die zij in haar mond stopt. Kauwgom, drollen,sigarettenpeuken. Ik voel me net een moeder die de hele dag loopt te verbieden. Nee, Blanche, mag niet, Blanche. Ik moet een andere tactiek verzinnen anders krijg ik zo'n irritant bijtertje.

We waren vanochtend vroeg al bij ons landje. Het was ontoegankelijk want er stond politie en drommen mensen er omheen. Watskeburt?, vroeg ik aan de omstanders. Iemand had een man in het riet gezien die daarna verdwenen was. Twee brandweerlieden staarden in het water waar een fuut een krakend geluid maakte bij wijze van waarschuwing. Even later zwommen er twee zwanen langs die nieuwsgierig naar de menigte loerden. Kortom,niks aan de hand behalve dat Blanche niet los kon gaan. Ik probeerde zoveel mogelijk het lijntje te vieren en prees haar bij elke positieve handeling.

Je hoort vaak dat een hond verzorgen net zoiets is als een baby. Alleen gaan kinderen op 18 jarige leeftijd de deur uit. De hond sterft. Verder is het inderdaad of je een kind hebt. Mijn eerste gedachte als ik opsta, mijn laatste gedachte als ik naar bed ga is: Blanche. Heb ik haar wel goed verzorgd, heeft ze genoeg gespeeld, ben ik niet te ongeduldig geweest? Met andere woorden: schuld. Moeders schuldgevoel van tekort schieten.

Ik sprak de buurvrouw. Zij heeft twee kleine kinderen. Ze vertelde dat ze vakantieruil hadden gedaan met een Engels stel dat op een boerderij woont. De Britten waarvan de vrouw Amsterdamse is, logeerde in de waterwoning. 'Het was zo heerlijk op het Engelse platteland', jubelde de buurvrouw,'geen tv, de kinderen vermaakten zich met de boerderijdieren. Ik hoefde zelden iets te verbieden. En nu we terug zijn hoor ik mezelf de hele tijd zeggen: Nee, niet doen, afblijven, kijk uit.'
'Dan merk je pas hoe opgefokt je wordt van het stadsleven, daar is zoveel ruimte. Hier zitten we op elkaars lip', constateerde ik. Ik vertelde dat ik een reis naar Portugal heb gepland. Wat ik er niet bij zei is dat ik een dubbele agenda heb. Ik ben van plan daar een huis te huren en er te blijven. Niet alleen voor het klimaat, het strand en het rustige leven maar ook voor de lagere huren en kosten van levensonderhoud. Mijn minimale inkomen knaagt aan me en het zit er niet in dat ik nog een baan vind. Het klimaat in Lagos is gezond voor Hans 'longen. En nu hij gestopt is met roken zal het vliegen ook wat soepeler gaan.
Ik merkte weinig van Hans' ontwenningsverschijnselen behalve dat hij constant op mij moppert. Ik vergeef het hem, herstel, ik negeer het. Gisteren zei hij: 'Nu ik niet meer rook duurt de dag zo lang.' Antwoord van dr. Phil: zoek een passie. Maar wat? Zolang het maar geen geld kost zoals eh ... valutahandel. Want dan zijn de rapen gaar.

Praatjes

Ze krijgt praatjes

 Blanche kwam haar nieuwe vriendin Doppie weer tegen. Op het landje. Doppie rende het water in en Blanche volgde heel stoer. Daarna was het weer rollebollen, rennen en worstelen. Ik zei tegen de jonge vrouw, mijn nieuwe vriendin, die haar hele leven al honden heeft gehad: 'Blanche krijgt praatjes. Ik wilde haar bandje om doen, gaat ze tegen me grommen.' 'Dat moet je niet pikken', zei de deskundige,'gelijk tegen de grond duwen. Dat doen ze in de natuur ook.' Ik had ongewenst gedrag natuurlijk opgezocht in de Grote Hondenencyclopedie (internet) en er werd uiteraard beweerd dat je dat juist niet moet doen, tegen de grond drukken. Je moet je afvragen, wat is er aan de hand, waarom doet ze dat? Anders raakt ze getraumatiseerd. Ik vraag het wel aan de cursusleidster. Zet haar in time-out, zal die wel zeggen, even dimmen in een doos.

Onderweg naar het veldje kwamen we een jongen tegen met een 8 maanden oude langharige chihuahua die gelijk op Blanche begon te rijden. Foei, zou Martin Gaus zeggen. 'Ik laat hem niet castreren want dat vind ik zielig', zei de jongen. Hij was, zo te zien, van Marokkaanse afkomst. De jongen. Hoe zuidelijker je komt hoe minder de mensen geloven in castreren of steriliseren, geloof ik. 'Volgens mij krijg je dan een hele lastige hond die steeds wegloopt', zei ik tegen de jongen. Hij haalde zijn schouders op.' Castreren is zielig.'

Tropisch tuintje

Mijn zoete aardappels krijgen wortels en er beginnen bovenaan scheuten te groeien. Ik heb de ananas volgens een YouTube instructiefilmpje geprepareerd en in het water gezet. En de avocado ziet er gezond uit.

Het is Lulu nog niet gelukt een nest te maken. Het is niet dat ze het niet probeert. Overal kom ik haar tegen met haar vrijers. Steiger A, C. Aan het IJmeer. Loerend naar een geschikt plekje. Ze verscheen laatst voor het raam van de bovenste verdieping. Blanche en ik waren stomverbaasd.

Het moet toch niet gekker worden

Topdag

Blanche had vandaag een topdag. We vonden een landje aan het water waar ze zonder gevaar kon loslopen. Dachten we. Tot we in de verte een vechthond ontwaarden.Hè, get, die zijn zo onvoorspelbaar. Gelukkig verdween hij. Even later kwamen er twee vrolijke hondjes aangerend. Een middelgrote en een ukkie die er uit zag als een bolletje wol met kraaloogjes. Daarachter liep een jonge vrouw die vertelde dat de kleine een puppy van 10 weken was. 'Ze is nogal angstig', zei de vrouw. Na wat gesnuffel rollebolden Blanche en Doppie, zoals ze heette, over elkaar heen. Ze renden elkaar uitgelaten achterna over het landje, buitelden over elkaar heen en hielden worstelwedstrijdjes. De jonge vrouw liep een paar passen het water in. De hondjes volgden en zwommen een klein stukje. Blanche liep tot haar enkels in het water en keek gefascineerd naar haar soortgenoten. Daarna renden het trio het land weer op en rolden door het zand tot ze eruit zagen als schoffies.
Thuis heb ik Blanche haar eerste bad gegeven. Ingezeept met hondenshampoo. Daarna afgespoeld onder de douche. Ze vond het helemaal niet erg. Nu ligt ze te dromen over haar nieuwe vriendinnetje.

Wisselen

Blanche had een terugval in haar zindelijkheidsgedrag. 'Waarschijnlijk omdat ze aan het wisselen is', zei de cursusleidster,'mag ik even kijken?' Natuurlijk. Ze opende Blanche's bekje. Ja hoor, twee nieuwe tanden.
We maken bijna elke dag twee rondjes om Steigereiland. Zo'n wandeling is zo rustgevend. Veel water, riet, en nesten van eenden, futen, meerkoeten en zwanen. Ik zag een onbekend soort eend. Gewoon bruin maar groter dan de gebruikelijke drijfsijsies en met een langere snavel. Ze had twee pulletjes.

Tijdens het wandelen komen we meestal 10-jarige meisjes tegen die zeggen: 'Zó schattig!

'De andere kant van Steigereiland

Kauwen is goed voor het gebit

Leesmateriaal van Hans

Een opmerkelijk bericht. Hans heeft een week niet gerookt. Hij geeft geen krimp. Als hij dit volhoudt begint er een nieuw leven voor hem. En voor mij. Een gezond leven.

Les 5: zitten en 15 seconden wachten ... effe wachten...

... en dan wat lekkers.

Effe wachten ...

Belachelijk, denkt Bob

Het zonnetje in huis

Blanche pakt een laatste zonnestraaltje

Gisteren waren we weer in het Westerpark voor de 5e les van de puppycursus. Op zaterdag is het een komen en gaan van hardlopers in het park.
Mijn gedachten gingen terug naar 40 jaar geleden. Golfjes, golfjes, golfjes. Ik zette de eerste wankele schreden op het hardlooppad. In Amerika waar ik een tijdje had gewoond, was joggen de normaalste zaak van de wereld. Mijn toenmalige vriend had nog meegelopen in de Boston Marathon en zag groen en geel toen hij bij de finish aankwam. Daarna lag hij drie dagen kapot op bed. Dat leek me niets. Maar een paar rondjes rennen kwam zowel mijn humeur als mijn lichaam ten goede. Terug in Nederland holde ik naar het dichtstbijzijnde park. Hoon en ridicuul van junken en alcoholisten die niets beters te doen hadden dan mensen uitlachen, begeleidden mijn hardlooppogingen. Ik kwam zelfs de 2e rangskomiek Piet Bambergen tegen die riep: 'Ze hebben hem al.'
Eerst was na één rondje uitgeput maar al snel kon ik er een tweede aan toevoegen. Het was een openbaring. Op een dag bereikte ik een euforisch moment waarbij ik overtuigd raakte dat ik kon vliegen. Ik voelde me zo high dat ik gemakkelijk Brussel had kunnen bereiken. Ik wist dat dat een valkkuil was. Als je niet op tijd stopt, kun je je de volgende dag niet meer bewegen.

Terug naar de puppycursus. Het was de eerste keer dat de buitentemperatuur acceptabel was. De vorige lessen stonden we in de kou, weggeblazen door een noord-oostenwind terwijl de puppy's op hun dekentjes zaten te rillen.
'We gaan in de schaduw staan', zei de juf, 'te veel zon is niet goed voor honden.' 'Blanche is een uitzondering', zei ik, 'zij kan niet genoeg krijgen van elk zonnestraaltje.' Blanche illustreerde dat door gelijk ondersteboven met uitgerekt lichaam, oogjes dicht, in het zonnetje te gaan braden. Ze is nu eenmaal van origine Mexicaans.
Mevrouw Rottweiler valt bij nader inzien reuze mee. Ze blaft wel maar bijt niet.
En ze is heel lief met de honden. Ze spreekt ze aan met:'Knapperd' en 'Hoogbegaafd meisje'.
Daarna hebben we nog gezellig bij de molen met vriend Henk een kopje koffie gedronken. 's Avonds pikte Blanche een laatste zonnestraal en viel op het tapijt in slaap.

Interieur met hond

Broer en zus

Blanchie buiten

Blanche is gek op het hoge gras

Af en toe neemt ze pauze om op een grassprietje te kauwen

Dan rollebollen in god weet wat

Kijk d'r nou parmantig voortschrijden. Voor de duvel niet bang

En wie zat er voor het keukenraam toen ik thuiskwam? Lulu. Ze heeft nu wel twee vrijers maar geen kuikens. Het is óf het één, óf het ander

Poolen

Als je dan toch een pooltafel hebt, ga je natuurlijk poolen. Onder leiding van poolmaster Hans.

Natuurtalenten

Opperste concentratie

Goal!

Ridders en roofvogels

In het Muiderslotwinkeltje kon je door de verkoopster tot ridder geslagen worden. Dat was veel te duur dus ik zei:'Ik sla jullie thuis wel tot ridder.' 'En tot moes', antwoordden ze bijdehand.

Giu en Sam mochten op de foto met een roodstaartbuizerd

Uiteraard speelden we Titanicje

Het blijft een mooi slot

Lekker veel ruimte op zo'n boot

Pampus was onbereikbaar

Panorama van het IJmeer

Ridder Giulietta

Ridder Samuel

Ik dacht eerst dat het nep was, dit uiltje. Maar het knipperde met zijn oogjes

Giu en Sam in Amsterdam

Zo gezellig om Giu en Sam te logeren te hebben. Jammer dat het zulk slecht weer was. Ondanks dat zijn we vandaag toch naar het Muiderslot gegaan. Met de veerboot. De schipper deelde mede dat Pampus overgeslagen werd omdat de golven zo hoog waren waardoor het te gevaarlijk was om aan te leggen. Er stond een ijskoude  wind en af en toe regende het.  Er waren slechts 10 passagiers maar eenmaal bij het Muiderslot aangekomen struikelden we over gillende scholieren. Op de binnenplaats stormde het. Rob vertelde later dat de zon uitbundig scheen in Voorhout. De schipper zei: 'Four seasons in one day.'

Toen we thuis kwamen hebben we Bad Grandpa afgekeken. Ik zei: 'Dat is de slechtste film die ook ooit gezien heb.' Sam: 'Deze film is nog slechter dan de slechtste film die ik ooit gezien heb.'

Four Seasons in One Day Crowded House


Alvast wat foto's