Steigereiland, IJburg, Amsterdam

Een Aanval van Zinloosheid

Het leven gaat gewoon verder na mijn dood

Ik had gisteren een aanval van zinloosheid. De verhaaltjes en foto's van het Czaar Peterwereldnieuwsblog en van Sophie's choice zijn uitgeprint en heb ik netjes in plastic hoezen in een map gedaan. Ze zijn een soort dagboek geworden. Ik blader er heel af en toe in.
Gisteren lag ik in bed te woelen. 'Wat  heeft het allemaal voor zin?', dacht ik,'stel dat ik 75 jaar word. Dan gaan al die mappen de vuilniscontainer in want wie zou die bewaren. Zelfs als je kinderen hebt, kun je er niet vanuit gaan dat ze belangstelling hebben voor wat je vroeger gedaan hebt. Verder zijn er miljoenen mensen die wat werk achterlaten dat je hooguit op het Waterlooplein terug kan vinden. Tussen de groene gemberpotjes en andere nutteloze troep. Zelfs schrijvers die 30 jaar geleden razend populair waren, worden allang niet meer gelezen. De uitdrukking, Wie schrijft die blijft, is onzin. Je gaat dood en het maakt niet uit wat je gepresteerd hebt. De enige uitzondering is William Shakespeare.'
Het was duidelijk dat ik in een neerwaartse gedachtegang zat. Ik probeerde reddingsboeien te vinden waar ik me aan vast kon klampen. Misschien moest ik gaan tekenen, stillevens, gewoon om bezig te zijn en iets te produceren.

's Nachts had ik de voor mij bekende droom. Ik klim trappen in een huis maar als ik naar de bovenste verdieping wil lopen zijn daar geen treden meer. Ik probeer op allerlei manieren toch naar boven te klauteren. Via leuningen die er dan weer wel zijn. 'Wie bouwt er nu een huis zonder trap', denk ik, 'hoe doen die bewoners dat?'
Ik had die droom al eerder gegoogled onder Droomuitleg-Trap. Het zou te maken hebben met gebrek aan zelfvertrouwen. Wel ja, 62 jaar en nog geen zelfvertrouwen.

Jung, een betere psychiater dan Freud

Vanochtend werd ik uitgeput wakker, het enige dat ik kon doen was met gesloten ogen in bed blijven liggen. Bob vleide zich zijn warme lijfje tegen mijn aan. Gedachten bleven maar malen, volgens mij had ik een overdosis aan prikkels gehad. De eeuwige drukte in de stad, allerlei activiteiten en sociale contacten, de politiek. Ik volgde mijn gebruikelijke ontspanningsoefeningen en dacht aan het strand en de zee in Portugal. De meeuwen, de kleine steltlopertjes, de tractor die de vissersboten op het land sleepte, de zuivere lucht. Weg van de overdosis van informatie. Om een uur of drie 's middags voelde ik me pas in staat op te staan. Met een enigszins leeg hoofd en zin om een goed boek te lezen. Gedachten, dromen en herinneringen van Jung, bijvoorbeeld.
Misschien was het alleen maar vermoeidheid die me een klap in het gezicht gaf.

Lulu is de baas

Wegwezen!

De bachelorboys zijn gezapige heertjes die niet veel van het leven verwachten

Madam vindt dit een geschikt nest

HS kent alle eenden. Zo is er het groepje mannetjes, de bachelorboys. Ik weet niet wat ze liever hebben, brood of een vrouwtje. Ze zwemmen gebroederlijk met elkaar op. Er hebben zich ook stelletjes gevormd die heel dik met elkaar zijn. Klef, bijna. Dan is er de eend die donkerder is dan de rest. Een vrouwtje met een wit befje dat door de anderen gediscrimineerd wordt. Als je denkt dat dieren verdraagzamer zijn dan mensen heb je het mis. Met een afwijkend uiterlijk ben je in de eendengemeenschap meteen een paria. De donkere eend, laten we haar Lulu noemen, laat gelukkig niet met zich spotten. Eén stelletje had bezit had genomen van HS' bootje met de intentie daar de hele zomer door te brengen. Anderen die in de buurt kwamen werden met geweld weggejaagd. Daar trok Lulu zich niets van aan. Ze joeg in haar eentje het stel weg en ging op haar gemak wachten tot HS met gulle hand brood ging strooien. Zij is er altijd als eerste bij. Ze vliegt soms bijna de keuken in, zo gretig is ze. Vandaag zagen we Lulu in een plantenbak van de overburen zitten. Ze was haar toilet aan het maken, elk veertje werd gepoetst en gewreven met haar snavel.

De bachelorboys zwommen voorbij als gezapige heertjes.De zwaan dreef onze richting op met zijn verenpracht op zijn rug. Het lijkt of hij pronkt met zijn schoonheid maar ik denk niet dat hij zich daar bewust van is. Hij poseerde voor de foto en als beloning gooide HS stukjes brood. Gelijk werd alles dat kon zwemmen of vliegen actief. Een meeuw maakte een duikvlucht en pikte zo een korst uit het water. Madam Lulu werd ook wakker. Ze verliet haar nieuwe nest en zwom als de wiedeweerga onze richting uit. Ze nam plaats op haar bevoorrechte plekje, het rubberen bootje, vloog een paar keer op om het brood uit HS' handen te grissen. Ondertussen dacht een ander vrouwtje slim te wezen. Via het steigertje klom ze ook op de boot. Lulu zag het en liep dreigend op haar af. Het vrouwtje gaf geen krimp. integendeel, uit haar houding sprak: kom maar op, ik lust je rauw. Maar dan kende ze Lulu nog niet. Die greep haar met de snavel in haar nek in een poging haar te wurgen. Als HS niet een groot stuk brood op Lulu's kop had gegooid had ze haar rivale vermoord.
We hebben nu, als voorzorg, een emmer water klaar staan om eventuele gevechten op te breken.

Lulu, links, in gevecht met een rivale

Grijstinten

De brug bij het Amstelhotel wordt vernbieuwd, een hele klus

Ik wandelde eerste Paasdag met mijn maat HK door onze mooie stad. Je hoort Amsterdammers vaak mopperen dat de helft van de stad opgebroken is, maar ik ben altijd blij dat de gemeente de boel niet laat verloederen. Zelfs in de meest trieste wijken wordt er altijd gerenoveerd en ontstaan er geen no-go gebieden. We liepen onze gebruikelijke route, vanaf de Czaar Peterstraat alsmaar rechtdoor naar het Leidseplein. HK strompelde nog een beetje, de blessure veroorzaakt door het overgewicht van de Turkse toneelschrijver dat op zijn voet was beland. Bovendien had hij nieuwe schoenen aan, loodzware werklaarzen. 'Zijn we er al bijna', zeurde hij, 'ik heb moeie voeten.' 'Kom op, oude man, doorlopen.' HK is in de verkeerde eeuw geboren. Hij loopt als een 19-de eeuwer door de stad, niet gewend aan het drukke verkeer en de vele Paastoeristen. Hij voelt zich pas op zijn gemak als hij de hoeven van een paard over de grachten hoort galopperen.

'Ik zag dat de spatiedrift ook bij de vakbond heeft toegeslagen', zei ik. 'Hoe bedoel je', vroeg HK. 'Februari staking stond er op de Abvakabokrans bij de Dokwerker', zei ik.
'De Dok werker, zul je bedoelen.'

Wat mij het meeste opviel was dat de stad en de mensen zo grauw oogden. De ochtend was begonnen met een zonnetje. Dat verdween al snel achter sluierbewolking waardoor alle kleur veranderde in grijstinten. De huizen, de straten, de mensen. En de fietsen. Overal stonden roestige tweewielers geparkeerd, honderden, duizenden.
Later passeerden we het Monument op de Dam. Het was omringd door honderduizend fietswrakken. En tenslotte bij het station telden ik rondom het plein 2 miljoen ijzeren rossen.
Je zal wel gek zijn als Amsterdammer om je ergens te begeven met een spliksplinternieuwe fiets. Die wordt òf gejat òf in een lantaarnpaal gehangen. De fiets moet daarom zon onaantrekkelijk mogelijk zijn. Elk mooi plekje wordt aan het oog onttrokken door fietsen, fietsen en fietsen. Nu ze toch aan het graven zijn in Amsterdam, kunnen ze dan ook gelijk ondergrondse fietsenstalling maken? En ondergrondse parkeergarages?  Als je toch de bezem door de stad haalt, Lodewijk, gaat dat in één moeite door.

Ik merkte in Monte Gordo dat het strand en de zee zeer rustgevend zijn. In mijn jeugd fietsten we vanaf het ouderlijk huis naar het strand. Achteraf gezien een enorme luxe die ik nu pas mis.

Ik wil aan het strand wonen

Laatste nieuws

We kregen bericht van de woningbouwvereniging dat ons extra terrasje of steigertje aan de keukenkant over een week wordt afgemaakt. Nu staat er slechts een skelet waar Bob toch dankbaar gebruik van maakt.

Bob zit op zijn uitkijkpost

Hans heeft voor Bob buiten een zitje gemaakt waar hij urenlang naar de spiegelingen in het water zit te staren. Er woont ook een eendenstel onder Hans' bootje.  'We moeten ze een naam geven', zei ik tegen HS, 'niet Henk en Ingrid.' Tegenwoordig komt alleen vader Zwaan langs. Ik vermoed dat  moeder ergens zit te broeden. Bob kijkt het allemaal aan. De eenden zien Bob niet als gevaarlijk roofdier, ze hebben de indruk dat hij een wezentje is dat misschien wel brood bij zich heeft.
Bob gaat vaak via de voordeur naar buiten maar wenst binnen gelaten te worden door de keukendeur. Als ik in bed lig roffelt hij tegen het slaapkamerraam. Hij doet dat door razendsnel zijn linkerachterpootje tegen het raam aan te slaan. Heel effectief.

HS houdt een voorbeeldblokje vast geproduceerd door de 3D-printer

Hans vermaakt zich ook uitstekend. Hij had een 3D-printer besteld in Amerika. Maanden geleden. Maar vandaag is hij gearriveerd. Het zal mij benieuwen wat hij gaat fabriceren.