Mevrouw is een kenner

Ik kreeg al een super verjaardagscadeau van mijn vrienden.

Wat zou Desiderius Erasmus gezegd hebben?

Mijn grote Nederlandse held is altijd Desiderius Erasmus geweest. Ik had het voorrecht de eerste 18 jaar van mijn leven op de Erasmusweg op te groeien. In Den Haag. Een deprimerende lange straat met woonkazernes. In ons halletje hing een portret van Erasmus. En mijn vader had aan de Erasmus Universiteit in Rotterdam gestudeerd. Maar wie was die man eigenlijk?

Hij werd in 1469 geboren. Zijn moeder was ongehuwd. Zijn vader was priester. Hij studeerde aan het Lebuïnuscollege waar hij les kreeg van de humanist Alexander Hegius. Erasmus heeft alleen in het Latijn en Grieks gepubliceerd. Het Nederlands vond hij niets. Zijn ouders stierven aan de pest voor zijn twintigste. Hij wilde het liefst aan een universiteit studeren maar werd monnik in het augustijnerklooster in Stein. Daar las hij alles wat los en vast zat. Ovidius, Vergilius, Cicero, Quintilanus en de Italiaanse humanist Lorenzo Valla. De kloosterplichten die hem van zijn boeken afhielden, vielen hem steeds zwaarder. Hij was blij dat hij in 1492 zijn vaderland kon verlaten.

Hij studeerde aan de universiteit in Parijs. Raakte bevriend met Thomas More die hem aan de kleine Britse prins voorstelde. Dezelfde prins die later zijn leermeester Thomas More ter dood veroordeelde. Het Latijn van Erasmus was subliem, verbluffend en elegant. Hij vond dat Het Nieuwe testament slecht vertaald was, en hervertaalde het in zowel Grieks als Latijn. Hij werd uiteraard beticht van heiligschennis zoals iedereen die zijn tijd vooruit is. Erasmus' ambitie was wereldburger te worden. 'Het is mijn streven een burger van de wereld te zijn, toebehorend aan allen en overal thuis.'

Met het Nederlands had hij niet veel op. Áls jongeling schreef ik voor Hollandse, dat wil zeggen allerbotste oren." Toch had hij af en toe een goed woord over voor zijn landgenoten: 'Hollanders zijn oprecht van aard, wars van slinkse streken en elke vorm van bedrog, vrij van ernstige gebreken, met alleen een lichte voorliefde voor plezier maken, vooral aan tafel.' Je kunt het slechter treffen. Aan het eind van zijn leven verzuchtte hij: 'Ik zou nergens liever willen uitrusten dan in Brabant.' Hij stierf in 1536 in Bazel omringd door vrienden. Helder van geest converseert hij met ze in Latijn. Alleen zijn laatste woorden, uitgesproken in ademnood, waren in zijn moeders taal 'Lieve God'. Nog een laatste ademhaling en dan wordt hem geschonken waarnaar hij zo vurig verlangde voor de hele mensheid: vrede.

Bron: Jaap de Jong in Onze Taal.

Citaten van Desiderius Erasmus:

Bijna iedereen weet dat, maar niet iedereen komt op de gedachte. (Cruyffiaans).

Al draagt een aap een gouden ring, het is en blijft een lelijk ding. (zei mijn vader altijd)

Onwetendheid is de moeder der hoogmoed.

De oorlog is aangenaam voor wie hem niet kent.

Het is de grootste dwaasheid, dingen te leren, die men later weer moet vergeten.

Ik ben een veelschrijver die niet ophoudt met mijn pen mij tegen de oorlog te verzetten.

In een vrije staat moeten ook de tongen vrij zijn.

De oorlog is zo onrechtvaardig dat hij gewoonlijk door de grootste schurken het beste gevoerd wordt.

Niets is dwazer dan wijs te zijn op het verkeerde moment.

Enzovoorts, enzovoorts. Citaat van mij: vraag je bij elke beslissing af: wat zou Erasmus gezegd hebben

De Val

Ik was weer in mijn eigen valkuil gelopen: proberen voor anderen te zorgen en mezelf overslaan.
Het noodlot sloeg toe toen ik drie dingen tegelijk wilde doen, piekerend over iets anders en struikelde over de stofzuiger op zo'n onverwachte manier dat ik, pats, op mijn gezicht klapte. Vorig jaar gebeurde dat in Portugal op ongelijke traptredes van natuursteen. Sloeg ik met mijn kop tegen een rots.

Ik las laatst dat een vrouw, jonger dan ik, eraan overleden was. Eerst dacht ze, niets aan de hand. Ze overleed in haar slaap. Zo lullig dat je niet eens beseft dat je dood gaat.
Dit keer klapte ik met mijn voorhoofd en neus op het tapijt. Er ontstond gelijk een grote bult op mijn voorhoofd en de brug van mijn neus was blauw. Later in de week leek het of ik gele oogschaduw onder mijn ogen gesmeerd had. Gelukkig was mijn neus niet gebroken.
Luisteren naar je lichaam, hoor je altijd. Wat dat ook moge betekenen. Dus heb ik vandaag een rustdag in gelast. Blanchie op mijn schootje en De Stamhouder van Alexander Munninghoff en het blad Onze Taal als leesvoer.

 De afgelopen weken zijn er ook veel oude rockers heen gegaan. Generatiegenoten. Af en toe heb ik het gevoel dat ik in een sneltrein naar De Dood zit. Of in een op hol geslagen trein, als je het nieuws volgt.

Dronken moslims? Dat kan helemaal niet.

Toch verwacht je het niet. Die massa-aanrandingen in grote Duitse steden. Begrijp me goed; het heeft natuurlijk niets met de islam te maken.

Ik heb vroeger nooit enig wantrouwen gevoeld ten opzichte van andere nationaliteiten, ras of sex. Tot mijn ervaringen met jongens van Marokkaanse afkomt. Het is een kleine groep, wordt er altijd gezegd. Het lijkt wel een soap. Ik ga altijd uit van het goede in de mens. Maar keer op keer wordt het tegendeel bewezen. 9/11, Theo van Gogh, ontelbare aanslagen van moslimextremisten.
Normaal zou je vluchtelingen met open armen ontvangen. Die mensen ontvluchten verschrikkelijk geweld. Tegelijkertijd zijn ze natuurlijk ook gehersenspoeld door die achterlijke, achterhaalde ideeën uit het Stenen Tijdperk. Maar goed, de meeste mensen hebben, hoop je, toch gezond verstand.

Elke keer denk je rustig achterover te kunnen leunen krijg je dit weer: toestanden zoals op het Egyptische Tahirplein: Arabische lente= vrouwen begeven zich op straat = mannen grijpen wat je grijpen kunt. Overgewaaid naar Europese steden, uitgerekend in Duitsland.
Hadden die vrouwen maar thuis moeten blijven. Wat moet je ermee? Voortaan uitgaan van het slechtste in de mens? De Arabische cultuur en de Westerse lijken olie en water. Of zouden die aanranders infiltranten zijn van IS? Je kunt nu alles verwachten. Die assholes denken zeker dat wij  bang zijn de straat op te gaan. Ik zou zeggen, geef al die vrouwen met de carnaval een taser. En dan recht in hun kruis mikken. Bij wijze van heropvoeding. Daarna linea recta op het vliegtuig naar Saoedi-Arabië zetten. Mannen onder elkaar.


'Ook Bekir Alboğa, commissaris interreligieuze dialoog van de Duitse islamitische koepelorganisatie denkt zeker te weten dat de islamitische cultuur er niets mee heeft te maken. “Dat de islam zowel alcoholgebruik als diefstal, aanranding en geweld veroordeelt is toch al lang bij iedereen bekend".'