Mijn Frasier familie

Ik ben altijd een grote fan van de sitcom Frasier geweest. Nu blijk ik niet de enige te zijn die Frasier de intelligenste, grappigste en bij tijd en wijlen de meest geniale show vind. Op Facebook werd ik lid van de Frasierfamilie. Een gemeleerd gezelschap van over de hele wereld. Zelfs een Palestijn is fan. En een Spanjaard die de serie nagechroniseerd bekijkt. Hij is Engels aan het leren. Hij leert mij nu Spaans.

Ik heb de dvd-box aangeschaft en kan net als de rest alle personages citeren.

Daphne heeft telepathische gave en doet een voorspelling voor Frasier. Niles zegt dan opgewonden: 'Do me, do me.'

Vandaag had een van de familieleden met behulp van een app alle acteurs en actrices van geslacht veranderd. Daphne als man. Martin als vrouw. Verrassende resultaten. Dus ik schrijf voor de gein: Do me, do me!

Een paar minuten later was ik veranderd in een man. En het grappige is, En bizar. ik lijk sprekend op mijn vader.

De Frasier familie vond mij lijken op een Britse politicus.

Herfstmode

Ons bin zunig geweest met energie. Dus kreeg ik geld terug van Nuon. Gelijk een kek outfitje besteld voor de herfst. Groene jas. Mom relax jeans, als je maar lang genoeg wacht ben je je tijd vooruit. En enkellaarsjes met studs. Ik ben wel oud maar nog niet dood. Afkloppen.

Quembo II

Eigenlijk weet ik wel waarom Quembo zijn gang kan gaan en niet gecorrigeerd wordt door De Grote Leider. Tot hun zesde hebben mensenapen een wit plukje haar op hun achterwerk. Tot die tijd worden de peuters en kleuters ontzien. Alles mag, eten afpakken, zaagsel in het gezicht van de zilverrug schoppen, klieren en zuigen.

Zijn ze eenmaal 6 jaar dan is het uit met de pret. Je zorgt zelf maar dat je aan je eten komt. Aan eerlijk delen doen mensapen niet. De laagste in de hiêrarchy krijgt het minste.

In de Marokkaanse cultuur zie je het ook. Kinderen worden verwend, mogen alles en zitten soms nog in kinderwagentjes als ze al 6 jaar zijn. Daarna krijgen, vaak jongens, een klap of een dreun bij wijze van opvoeding. Daar raak je volkomen verknipt van.

De Puerto-Ricanen mogen tot hun 8-ste alles doen waar ze zin in hebben.

Zal mij benieuwen wanneer Quembo zijn eerste dreun krijgt. Ik hoop dat hij zijn spontaniteit niet verliest en verbitterd raakt. En zich aansluit bij een ondergronds terreur netwerk.

Quembo

Quembo als baby

Ik kwam wat filmpjes van Quembo tegen op de FB Gorillagroep pagina. Hij werd in 2011 geboren in de dierentuin van Franfurt.

Hij heeft zich ontpopt tot een brutale aap, nergens bang voor en totaal niet gevoelig voor autoriteiten. Misschien is hij wel hoogbegaafd en verveelt hij zich.
Hij loopt vaak op zijn achterpoten als een mens. En daagt dan de zilverrug uit. De laatste ziet er uit als mister Universe en zijn taak is de orde te bewaken in de groep.
Quembo loopt rechtop op hem af tot hun neuzen elkaar raken. In plaats dat de zilverrug dat mormel terecht wijst rent hij weg. Quembo er achteraan. De zilverrug wil met rust gelaten worden en klimt op een rots. Dan gaat Quembo brutaalweg aan zijn benen hangen. Voor de duivel niet bang maar erg provocerend. En hij weet ook niet van ophouden.

Uitslover

Op een ander filmpje hangt hij verveeld aan een touw. Dan gaat hij als een gek rondrennen, kloppend op zijn borst alsof hij alvast oefent om leider te zijn. Dan stuift hij op een moeder met kind af en steelt de baby. De moeder grist die vlug weer uit zijn handen. Valt hij de volgende moeder lastig. Alle dames overstuur, de baby's kruipen angstig tegen hun moeder aan. En Quembo loopt uitsloverig rond kloppend op zijn borst. Wat een portret. Het wordt van kwaad tot erger. Waarom de zilverrug niet optreedt is onduidelijk.

Wordt vervolgd

Als je lief bent krijg je een spruitje

Vrouwen en vlegels

It's a men's world. Nog steeds. Ik vind het zo vreemd dat veel mensen denken dat feminisme betekent: doen wat mannen doen. Fulltime werken. Maar dan met kinderen en een huishouden.
Vrouwenemancipatie is dat vrouwen hun zin doordrijven in de maatschappij. We zijn nu eenmaal niet allemaal een Neelie Smit-Kroes.
Uit de media verneem je: vrouwen willen part-time werken, er zijn te weinig vrouwen in het bedrijfsleven of in topfuncties.
Men gaat uit van hoe de man leeft en daar moeten vrouwen zich aan aanpassen. Tenminste als ze mee willen doen.

Ik zie het andersom. It's a women's world.  Parttime werken wordt de norm. Ook voor ministers en topfunctionarissen en bedrijfsleiders. Dan zien de kinderen hun vader ook eens een keertje. En is hij hopelijk niet zo opgefokt van de dagelijkse rat race. Het kweekt veel aardiger mensen en je bestrijdt de werkloosheid. En op school leren alle kinderen huishoudelijke taken. Als je dat van kinds af aan gewend bent, weet je niet beter. Stofzuigen, wc schoonmaken, strijken. Moet iedereen kunnen.

Het schijnt trouwens dat vrouwen veel betere economen zijn. Juist omdat zij hun emoties gebruiken. Ga toch lekker een potje janken. Wees af en toe hysterisch zonder dat iemand zegt: Ze moet zeker ongesteld worden of Ze zit zeker in de overgang of Die heeft een goede beurt nodig.

Je leest weleens dat politici tot de vroege ochtend hebben vergaderd om tot een besluit te komen. Een afmatting race. Mag niet meer. Iedereen werkt parttime, als ik premier (parttime) ben. Dan maar wat minder welvaart. Als je zo nodig iets moet bereiken, doe je mee aan de triatlon. Dat geeft net zo'n kick als 60 uur werken in de week. Ga toch sporten of zoek een hobby.

De details van mijn plan moet ik nog uitwerken. De invulling van vrouwenemancipatie moet totaal anders. Zoveel is duidelijk. Ik zal het eens overleggen met mijn achterban.

Iets anders.
Mag ik even een man citeren? Oscar Wilde: The tragedy of old age is not that one is old, but that one is young.
Als je jong bent begrijp je niets van die uitspraak. Lichaam en geest lopen nooit synchroon.
Er zitten veel voordelen aan oud worden behalve oud worden. Die verzin ik nu ter plekke.
Mijn benen zijn praktisch onbehaard. Terwijl er af en toe op hele vreemde plekken haren ontspruiten.

 


Oscar Wilde heeft trouwens veel citaten achtergelaten over ouderdom. Je denkt altijd dat het andere mensen overkomt. Die is van mij.
Wilde: To get back my youth I would do anything in the world, except take exercise, get up early, or be respectable.

En deze: The soul is born old but grows young. That is the comedy of life.


Hoe oud is de schrijver eigenlijk geworden? 46 jaar! Veel te jong voor wijze uitspraken over het ouderdomsproces. Vlegel!

Het verpleegtehuis hoofdstuk zoveel

Nou ja, weer een longontsteking. Eerst een anti-biotica kuurtje en dan foto's laten nemen. Dadelijk lig op dezelfde afdeling als Hans. Nogal logisch dat ik me zo beroerd voel. Ik heb ook gelijk een lading multi-vitamines gekocht om mijn weerstand te verhogen.
Het nadeel is ook dat ik afgelopen week slechts een keer bij Hans op bezoek ben geweest. Het levert altijd schrijfmateriaal op. Als ik elke dag langs zou gaan, schrijft het boek zichzelf.
Helaas, ik ben hondsmoe en ziek als een hond. Blanche houdt me gezelschap. Alleen is ze af en toe niet te genieten. Misschien te weinig buitenlucht en beweging.

Bedlegerig

De bewoners naast het verpleegtehuis hebben het heft in eigen handen genomen en de kade afgesloten voor het verkeer. Ik neem aan met toestemming van de gemeente. Kan het grut eindelijk echt buiten spelen. Alleen uitkijken voor dat verradelijke water.
De tramrit was ook een stuk rielekster. De zomer is voorbij. Er zaten ook minder rokers buiten.

Schreef ik eerder over de zielige stadskindertjes. De kade is nu speeltuin en autovrij.

Op Hans' afdeling liep ik de zit/ eetkamer binnen. Er hing een oudere dame scheef in een rolstoel die tegen de verpleegkundige riep: 'Kom nou, ik ben zo alleen.' De zuster pakte haar hand: 'Ik kan er ook niets aan doen.'

Ik stelde mezelf voor als de partner van. De zuster zei: 'Kunt u ervoor zorgen dat meneer wat meer eet?'
Ik had van Hans al telefonisch vernomen dat zijn gewicht weer was gezakt en dat hij dood nerveus werd van het personeel. Dat kwam om het kwartier vragen of zijn brood of zijn pap al op was. Of ze namen zijn kop koffie mee zonder verse te geven.
'Ik vrees dat meneer opjagen geen zin heeft en juist het averechte effect heeft', zei ik, ' ik ken meneer langer dan vandaag.'

Hans zat met een compleet nieuw hoofd op mij te wachten. Althans, de kapper was langs geweest en zijn huid zag er beter uit.
Zorgelijk, dat hij niet aankomt. Ik heb maar eerlijk gezegd: 'Ik weet het ook even niet meer. Voorlopig zit je hier veilig.'
Hans moest nog wat klachten kwijt. ' Ik eet 'savonds op mijn eigen kamer. In die eetzaal is het zo druk. En dan gaan ze zeiken dat je op hun plaats zit. Ik wist niet dat die stoel gereserveerd was, zei ik tegen een kerel. Die vent gaat altijd bij het open raam zitten met zijn rollator zodat hij ongegeneerd winden kan laten. Denkt-ie.'

Blanche en ik

(Gisteren was ik 'smiddags in slaap gevallen. Voor het eerst zonder dat akelige getob van het afgelopen jaar. Machteloos toekijken hoe iemand zichzelf naar de kloten helpt. Met dank aan de 'enablers.')

Op de terugweg stond ik in de lift met een oud, krom mannetje dat zich vastklampte aan zijn rollator. ' Zo', sprak hij, ' zit het er weer op?' Ik wees op mijn rolkoffertje: 'Schone kleren gebracht en de vuile was gaat mee.'
'Ik doe alles zelf', zei hij, ' wassen, boodschappen. Ik heb niemand.'
Beneden in de hal zaten wat figuren wezenloos voor zich uit te staren. 'Nog een prettige dag', riep ik opgewekt. Wat moet je anders zeggen.

De Notulen

Ik noem de patiënten, die wezenloos in de eetkamer zitten, zombies maar het zijn natuurlijk mensen zoals jij en ik, die er niet om gevraagd hebben zo te eindigen. Ik loop altijd even naar binnen om goedendag te zeggen. Alleen de mevrouw in haar mobiele bed reageert.
Gisteren was ik op bezoek samen met schoonzus M. ' Ik ga wel even koffie halen', zei ik. In de eetkamer staat een uitstekend koffie-apparaat. De vaat zat net in de machine en ik kon geen kopjes vinden. Dus opende wat deurtjes toen alle 'zombies' naar een bepaald kastje wezen. En inderdaad, daar stonden schone bekers. Dank u wel.
Ik bracht de koffie naar Hans' kamer. Die zat boterkoek te eten die ik had meegebracht. Lekker vet. Toen reed de dame in het bed naar binnen.
Hans trok al zijn charme uit de kast. 'Zo, ik heb drie vrouwen op bezoek', glunderde hij.

Mijn Blanche doet haar naam wel eer aan. A Maneater noemen we haar. Superneef zou ons gisteren op komen halen. Ik noemde zijn naam en ze ging bijkans kwijlen bij het vooruitzicht hem te kunnen likken. Hetzelfde heeft ze met Hans. De mannelijke geur die zij afscheiden maakt haar, is mijn diagnose, gek van verliefdheid.
Zodra de mannen in de buurt zijn, moet ik wegwezen. Ze duldt geen concurrentie, Ms. Blanche Devereaux. Wat een bitch.

We wandelden in De Laagse Vuursche. Dat is een totaal andere planeet. Superneef hield de hondjes in bedwang zodat A. en ik de Boswinkel, konden inschieten. Tweedjasjes met elleboogstukken, geruite rokken. De cassière, met het uiterlijk van een uitgedroogde pruim, nam ons van top tot teen op. Mmm, spijkerbroek en gympies,vast Amsterdammers. We durfden niet naar de prijskaartjes te kijken.
Het zou me niets verbazen als de Britse koninklijke familie daar vaste klant is. Beatrix kleedt zich vlotter.
Het lijkt me wel wat om een verkleedfeestje te geven. Kledingcode: De Boswinkel. Voor een prikkie te koop bij het Leger des Heils.
We reden nog langs paleis Soestdijk. Dat ken ik alleen van het defilé op tv. Wat een armoedig optrekje.

Al die lieve mensen die ik de afgelopen jaren heb leren kennen en die vrienden zijn geworden, is wel dankzij dit kreng. Ze sabbelt op haar dekentje als een puppie.


Alsof ik nog niet genoeg zorgen heb lees ik nu in de krant: Verontrustend vaak lijden zorginstellingen verlies.
Oorzaak: Maatschappelijke en politieke ontwikkelingen.
Ik keek op de site van De Poort bij de vacatures. Ze vragen vrijwilligers om te koken! Een kok kunnen ze zich niet permitteren. Ik heb ze net gebeld en nogeens duidelijk gemaakt waarom Hans daar zit. Hij moet aankomen en gaan bewegen. Het Flevohuis is geen optie want de zorgverzekering betaald voor dit tehuis. Te veel rompslomp om dat te veranderen.

De communicatie tussen het OLVG en het tehuis is 0,0. Ik belde de contactpersoon van het OLVG. Die werkt pas woensdag weer. Kortom, ik kan Hans beter thuis verzorgen met de hulp van een fysiotherapeut die dagelijks langskomt. Je moet alles zelf doen wil je overleven. Jezus!
En hoeveel verdient de directeur van de zorgverzekeringen?

Blanche ligt naast me. Ze stinkt. 'Hangt er weer wat aan je achterwerk. Zal ik je billetjes wassen?', vraag ik. Weg is ze, verstopt onder het laagste tafeltje. Zo komisch dat honden begrijpen wat je zegt. Toch knap.

Ja hoor, van het kastje naar de muur. OLVG: dat moet de huisarts regelen. Huisarts: het OLVG moet het verpleegtehuis instrueren. Het verpleegtehuis: We zitten in een overgangssituatie. De oude arts is 31 augustus vertrokken, de nieuwe begint 8 september.
Ik: Maar de tijd dringt, waarom wordt er geen actie ondernomen?
Verpleegtehuis: Ik zal het vrijdag bespreken.
Ik: vrijdag, dan zit meneer er al twee weken! Jullie hebben toch een behandelplan?
Verpleegtehuis: Ik zal vandaag contact opnemen met zijn afdeling.

Ik sprak Hans later: Ze hebben morgen een uitje.De hele bups gaat varen.
Ik: Ga je ook mee?
Hans: Dat is nog te vermoeiend. Bovendien komt de fysiotherapeut langs. Om te praten.

Ik geef het op.

Het moet toch niet gekker worden. De vrouw in haar rijdende bed is smoorverliefd op Hans. Ze manouvreert zich steeds zijn kamer in en begint dan bijna onverstaanbaar tegen hem te kakelen. De enige woorden die hij herkent: 'Wat een mooie man.' Hans raakte geërgerd: 'Ze blokkeert de hele ruimte en ze botst expres tegen kasten aan. Om te provoceren.' Aldus Hans.
De rest van het stel was opgehaald door een chique rondvaartboot met keurig gedekte tafel. Vast een uitje van Het Rode Kruis. Slechts enkele verstokte rokers waren achtergebleven.
Hij was eindelijk gewassen en ingevet. Het lijkt wel of hij zijn oude huid verliest. Als een slang.
Net toen ik afscheid nam kwamen er twee sportieve types binnen. De fysiotherapie. Ik realiseerde me dat Hans zich ontzettend druk zat te maken om eventuele loopoefeningen. Als hij staat, stijgt zijn temperatuur en heeft hij het gevoel dat hij stikt.
Het is niet mijn bedoeling dat hij gestresster raakt maar, wil hij behandeld worden in het AvL dan zal hij toch in beweging moeten komen. ' Ik word hier geleefd', klaagde hij. Ik heb het niet hardop gezegd, hij zelf maakt niet de juiste beslissingen als hij zijn eigen gang gaat.
Hij had bezoek gehad van familie die hem overladen had met lekkers. Onder andere een Haagsche kakker. Een lekkernij wereldberoemd in mijn geboortestad.

Gisteren sprak ik Hans' zus. Zij was bij hem langs geweest en flink geschrokken. 'Hij heeft zuurstof nodig', zei ze. Natuurlijk. Ik zit hem maar te pushen om in beweging te komen maar hij heeft te weinig longinhoud. Ga je hem opjagen dan raakt hij in ademnood. Ik ga vandaag de afdelingsarts bellen om dat te bespreken. Nu voel ik me weer schuldig omdat ik vaak boos ben en denk: 'Jij moest toch zo nodig te eigen gang gaan en dit is het resultaat. Wie gaat er nou roken met longemfyseem.'
En dan denk ik aan die kutneef, tegen wie ik al een jaar loop te vechten, die het allemaal mogelijk heeft gemaakt. Verwijten en beschuldigingen zijn misschien gerechtvaardigd maar je schiet er niets mee op. Mijn volgende doel: een fles zuurstof voor Hans. Zo snel mogelijk.

　
　

Tuintje

Ik heb op de valreep nog wat o.i.kers gezaaid. Van een goede leverancier. Volgend jaar doe ik alleen goudsbloemen en o.i.kers.

The Best of Facebook

Vrije dag

Morgen weer vechten voor De Goede Zaak. Vandaag high tea met mijn musketiers.

Onbewust

Wonderwoman (Roz van Frasier)

De longarts had tegen mij gezegd: ' Hans moet zo snel mogelijk in conditie komen. Dat betekent niet alleen dat zijn gewicht fors omhoog moet. Hij moet uit die rolstoel en gaan lopen. Dat is uw taak niet. Daar zijn deskundigen voor. Haast is geboden.'
 Ik verwachtte, toen we bij het verpleegtehuis aankwamen, dat er een heel team klaar zou staan om met Hans aan de slag te gaan. Zo snel mogelijk klaarstomen voor de bestraling. De longarts had al een eng scenario geschetst over uitzaaiingen naar de hersenen.

Tot nu toe heeft Hans een dokter gezien die een paar dagen later met pensioen ging. Een keer kwam er een fysiotherapeut langs om een afspraak te maken die niet doorging. De medewerkers koken. Laatst was het eten aangebrand.

Vriendin A. vertelde over het Flevohuis waar haar vader gerevalideerd is en dat tehuis spreekt me veel meer aan. Het huidige zit vol met kettingrokers en zombies. Het is te treurig voor woorden.

Dus heb ik mijn Superwoman actiepakje maar weer aangetrokken om even stevig spijkers met koppen te slaan. Maandag bel ik de huisarts en vraag voor Hans overplaatsing aan naar het Flevohuis. Zo snel mogelijk.

Ik was de afgelopen week doodmoe en vroeg me af wat deze situatie onbewust met mijn lichaam en geest doet. Ik raak een man kwijt. Dat stervingsproces is al een jaar aan de gang.  Ik moet me op het ergste voorbereiden en tegelijkertijd vecht ik nog als een leeuwin.
Ik moet zeggen dat ik van alle kanten steun ondervind. De buren hier staan voor me klaar. En de buren op Steigereiland leven mee en willen zelfs helpen, als het zover is, Hans' huis leeg te halen.
Je wordt geconfronteerd met je eigen sterfelijkheid, hoeveel jaren heb ik nog? En wat heeft het leven nog voor mij in petto? In ieder geval een zeer geslaagd kapsel. Misschien wel het beste van mijn hele leven. Op mijn 67-ste. Dat is wel een oppepper. Verder blijft er een donkere wolk boven mijn hoofd hangen. Met de koptelefoon op naar mijn favoriete muziek luisteren, verzacht de pijn tijdelijk.