Musjes

Ik zag laatst HS voorbij komen varen. Hij droeg een pet en had een sigaret in zijn mond. Hij leek wel een stroper of iemand die illegaal sigaretten smokkelt van Durgerdam naar IJburg. Hij is heel blij met zijn bootje en maakt, als het weer meezit, elke dag een rondje. De boot is met een touw vastgebonden aan de ark. Als hij vastligt zitten er musjes op die wachten op het brood dat hun weldoener strooit. De hangeenden kijken altijd vol verwachting de keuken in. HS kent elke eend persoonlijk. ´Kijk dat is de moeder met haar dochters en die andere was hier vorig jaar ook.´ Hij strooit ook op het randje van het keukenraam zodat de musjes gedwongen worden omhoog te vliegen. Ze zijn moeilijker te fotograferen dan eenden want schrikken van elke beweging die niets met brood strooien te maken heeft.
In de heg bij de tramhalte wemelt het van de musjes. Gelukkig maar want wij houden van musjes.

Koolwitje

Wat leuk, dacht ik, een koolwitje op de oost-indische kers. De volgende dag was mijn mooie plant half opgevreten door rupsen. En dag later zag ik de bekende zwarte luis. Satan probeerde God´s prachtige werk ongedaan te maken.

Herinneringen aan Madeira

 Ik heb mijn vakantiefoto´s in een mapje gezet.

herinneringen aan Madeira

Olifantje Mumba II

 Het leek wel of moeder haar baby aan het publiek wilde tonen. Het was fantastisch om te zien hoe de groep de kleine Mumba voortdurend beschermt.

De drie olifanten opereren als groep en gaan waar Mumba gaat

Moeder toont haar dochter

Hier is ze dan...Mumba

HK heeft een Artisabonnement en mocht iemand (ik) gratis meenemen. ´Eerst naar Mumba kijken´, zeiden we tegen elkaar. Mumba is de 2 maanden oude dochter van Thong Tai en het zusje van de 5-jarige Yindee. Helaas stonden de olifanten achter een hek. Af en toe zagen we een slurfje of een staartje van Mumba en haar nesthaartjes op haar rug. De drie familieleden (er was ook een bezorgde tante bij) volgden haar bij elke stap die ze zette. Opeens besloot Mumba naar het opener gedeelte van het terrein te rennen. Ze moest wel over een boomstam stappen en dat deed ze, heel ontroerend, struikelend. Moeder stuurde haar bij met de slurf. De drie schermden de kleine zo goed af dat we haar nauwelijks konden fotograferen. Zusje Yindee kwam met een bal aangelopen, zij wilde spelen met haar kleine zusje. Maar de twee volwassenen hadden alleen oog voor de baby. Ze lieten haar even op avontuur gaan en toen konden we haar zien. Kleine Mumba.

Mumba ging even op avontuur

Ze wordt goed in de gaten gehouden

En opeens was ze moe

Het publiek kon er geen genoeg van krijgen

Mumba weegt al 180 kilo, zou je niet zeggen.



Mumba´s avontuur

Wolken

Hier bij de Berlagebrug kwamen de Canadezen binnen in 1945

Rivierenbuurt

HK en ik wandelden door de Rivierenbuurt waar hij vroeger als conciërge, op het Berlagelyceum, heeft gewerkt. Eerst liepen we door de Diamantbuurt die de laatste jaren negatief in het nieuws kwam.
Ik was er nooit eerder geweest maar het is net of je in een filmdecor terecht komt. Of een openluchtmuseum. Het ontwerp van de huizen is uniek, heel bijzonder en tegelijkertijd benauwend, surrealistisch.

Nét een filmdecor

Daarna liet HK zijn oude werkplek zien. Het kamertje van de conciërge. HK had ook gebruik kunnen maken van de dienstwoning naast de school maar zag daar gelukkig van af.

Henk´s oude werkplek

Het dak van de dienstwoning

Tenslotte hebben we de heer Berlage een handje gegeven.

.en zijn wat gaan drinken bij Hesp aan de Amstel.

Het voordeel van een natte zomer zijn de mooie luchten

Anti-Freudclub

Ik ben net een paar uurtjes op mijn logeeradres en ik val al met mijn neus in de boter. Namelijk het boek Het Meisjeseiland van Rudy Kousbroek. Soms denk ik, ben ik nu zo onverdraagzaam? Maar dan lees ik de grote Denkers van Nederland, Karel van het Reve, Rudy Kousbroek en Jan Blokker, die mij gelijk geven. Alle drie zijn essayisten en stukjesschrijvers. Ik heb 1 keer een roman van Karel uit de bieb geleend en kwam tot de conclusie:schoenmaker houd je bij je leest. Ik lees tot mijn grote genoegen dat Karel van het Reve secretaris was van de anti-Freudclub. Een van de weinige clubs waar ik wel lid van zou willen zijn. Je kunt lid blijven als je dood bent. Tot de prominente leden hoort ook Vladimir Nabokov.
Freud wordt terecht aangeduid met ' Weense kwakzalver'. Kingsley Amis, ook niet de eerste de beste, noemt de leer van Freud een van de verderfelijkste van onze eeuw. Dat is prettig om te lezen want een mens twijfelt soms aan zichzelf. Ligt het nu aan mij? Ik ben geen intellectueel of groot denker maar houd me dagelijks bezig met dezelfde onderwerpen die Kousbroek en Van het Reve aansnijden.
Kousbroek heeft een iets andere mening over Freud die ik nu ga bestuderen. Kijken of hij me kan overtuigen van de postitieve invloed van de cokeverslaafde psychiater.

Vakantiejournaal

Mijn vader hield vroeger tijdens de zomervakantie een journaal bij. Daarin stond per dag: regen, bewolkt, hele dag regen, lichte opklaringen, onweer, hagelstenen zo groot als duiveneieren. Toch vermaakten we ons. Dit jaar hebben we weer zo´n ouderwetse zomer. In mijn vorige woning liep ik de hele dag te vloeken: ´Ik haar dit k§t klimaat.´ In deze lichte woning heb ik veel minder last van de zomerdepressie dankzij de vele ramen.

Dromen, narcose en de dood

Waar is de incheckbalie? En waar zijn oma en de kat?

Vanochtend werd ik om ongeveer half 8 wakker. Ik had zin om in mijn bed te blijven, Bob en HS waren nog in een diepe slaap, dus ik draaide me nog een keer om. Gelijk bevond ik me op een doolhofachtig vliegveld met een kat en mijn oma. Ik heb nog nooit eerder over de moeder van mijn moeder gedroomd. Dit was een goede gelegenheid om haar te leren kennen. Ze was vrij jong en sprak mij aan met: ´Lieverd´.
We waren op zoek naar de incheckbalie die we nooit vonden. Wel was ik na 5 minuten mijn tas met tickets, paspoort en geld kwijt. Even later ook oma en de kat. Om een uur of 10 werd ik wakker. Wat een lekker slaapje had moeten zijn was in een nachtmerrie veranderd. Een zoektocht in een labyrint.
Ik val weleens ´s middags in slaap. Die dutjes zijn verkwikkend, troostend en droomloos. Als het enigszins kan geef ik eraan toe. Ik heb bij mij vorige werkgever voorgesteld in een achterkamertje een divan te plaatsen. Ik was niet de enige die om 15.00 uur even wilde gaan leggen.
Men vergelijkt slapen weleens met de dood. Volgens mij droom je niet meer als je dood bent. En het droomloze middagslaapje is vredig en je wordt heelhuids wakker.

Wat nog het meeste op de dood lijkt is de narcose. Ik heb dit nu een paar maal meegemaakt en het ervaren als iets sinisters. Het lijkt of je van de ene op de andere seconde weg bent en weer bijkomt. Je weet niets meer van wat er in die tussentijd gebeurd is (heel veel, hoor je later van de chirurg, de operatie heeft veel langer geduurd dan verwacht. Je blaas is per ongeluk opengehaald en moest ook nog gehecht worden. Het was kantje boord). Als je uit een narcose komt, volkomen gedesoriënteerd, heb je het gevoel dat je inderdaad even dood bent geweest. Na de laatste chirurgische ingreep heb ik gezegd dat ik nog liever doodga dan weer onder het mes. Of misschien is lachgas een uitkomst?

Niets meer aan doen

Deze kat is helemaal gelukt

Het Verlengsnoer

Dit is niet het verlengsnoer uit het verhaal

Midden jaren 80 was ik een tijdje undercover in een inrichting aan de kust. Met de bedoeling er later mooie verhalen over te schrijven. Voor alle duidelijkheid, het was in de vorige eeuw en niet in de 19e. Want er reden elektrische treinen. In het weekeinde mocht ik naar huis in Amsterdam. Ik had in de kliniek, De VoBa, een eigen kamer. Er stond een televisie maar ik had een verlengsnoer nodig om die te kunnen gebruiken. Anders was ik veroordeeld om in de zitkamer tv te kijken met de andere gasten van wie de meeste hun eigen naam niet konden onthouden. Bovendien maakten ze storende geluiden en toonden onaangepast gedrag.

Dus nam ik uit Amsterdam een verlengsnoer mee. Ik had een rugzak waarin het snoer zat, een breiwerk, een boek, toiletspullen en geld. In een andere tas droeg ik kleding en andere logeerbenodigdheden. Het rugzakje had ik tijdens de treinreis in het bagagerek gelegd. Waarom weet ik niet want normaal hield ik alle bagage bij me. Het moment dat ik in het kustplaatsje op het perron stond en de treindeuren sloten realiseerde ik me dat ik het rugzakje vergeten was. Ik handelde snel, rende naar een loket en vertelde mijn verhaal. De dame nam contact om, via een mobilofoon geloof ik, met de conducteur van de trein die inderdaad het rugzakje had gevonden en het zou afgeven op het eindpunt. Personeel daar zou ervoor zorgen dat ik het weer terug kreeg. Zo, dat had ik snel geregeld.

Ik informeerde bij de NS een paar dagen later wanneer ik mijn spullen op kon halen. Men deelde mij mede dat het rugzakje spoorloos verdwenen was. Wát! Hoe kan dat nou? Niemand wist het, het was onbegrijpelijk.
Een jaar later kreeg ik een telefoontje van de Spoorwegpolitie, zij lieten mij weten dat er treinpersoneel  gearresteerd was, een bende, die de afgelopen jaren alle achtergelaten bagage ingepikt had. Het gaf enige voldoening maar ik had de laffe dieven graag persoonlijk een schop willen geven voor het jatten van de inhoud van mijn rugzakje. Vooral de diefstal van het verlengsnoer heeft me lange tijd dwars gezeten.

Een natte zomer

Waar blijven de bloemen?

Het is maar goed dat we zo´n mooi voorjaar hebben gehad want anders zouden we nu zwaar depressief zijn van de regen die al wekenlang valt. Gisteren liep ik de hele dag met een paraplu en bleef het droog. In de tram is het lastig reizen met een schoudertas, boodschappen, de paraplu en de ov-chipkaart die je te allen tijde (ik heb de schrijfwijze opgezocht) in de hand moet houden anders vergeet, ik tenminste, uittechecken. Soms ben ik zo gefocust op de chipkaart dat ik mijn boodschappen laat staan, of de paraplu of mijn hoofd. Laatst zag ik een item over wat de mensen achter laten in de trein. Kinderwagens, laptops die ze niet eens meer ophalen. Daar heb ik nog een opmerkelijk verhaal over. Dat vertel ik volgende keer. Bob wil zo graag naar buiten maar raakt gefrustreerd door het herfstachtige weer. Daarom gaat hij op het matje voor de open deur liggen. Semi-buiten.

Hier waken wij

De leukste dag van het jaar

Volgens het BBC-nieuws is het vandaag de leukste dag van het jaar. Dus lachen met Van Kooten en De Bie.
alleenstaande vandaal

De Bios

Meryl´s moestuin

                                 

We bezochten gisteren theater Tuschinski, styliste R. en ik. De 50 plus bios. Ze kunnen het beter de 70 plus bios noemen want wij waren, zo te zien, de jongste. Eerst dronken we koffie op het Leidseplein. R. zag er zoals gewoonlijk fantastisch uit. Jong en oud keek naar haar alsof ze dachten: ´Wie is die vrouw, zeker een bekende Nederlander.´
Je moet als 50 plusser maar afwachten welke film je te zien krijgt. Het was deze keer It´s Complicated met Meryl Streep, Alec Baldwin en Steve Martin. Een zeer luchtige film waarin Meryl en Alec op hun automatische piloot acteerden en Meryl veel te veel lachte. ´Ik ken al haar maniertjes´, zei R. En inderdaad, het was een overdosis Meryl met steeds dezelfde gelaatsuitdrukkingen. Alleen Steve Martin was eventjes leuk. Hij en Streep speelden dat ze een jointje hadden gerookt dus Steve kon een paar minuten ouderwets uitpakken. Verder leek het of de film in 3 dagen gedraaid was. Een vliegtuigfilm dus.

Dat mocht de pret niet drukken. We keken naar het mooie landschap en Meryl´s fantastische moestuin. Alles wat tip-top in orde, haar huis, haar kinderen en haar zaak, een restaurant. Waar haalt ze de energie vandaan? Er werd ontzettend veel gegeten, croissants, chocoladetaart, alles zelfgemaakt en toch was iedereen slank.
Het verhaal was, zoals dat genoemd wordt, flinterdun. Dat hoeft geen probleem te zijn, het concept van meesterwerken wordt soms op een bierviltje geschetst.
Misschien dat de samenstellers van Bios 50 plus speciaal Val-Je-Geen-Buil-rolprenten uitkiezen om de ouderen niet voor het hoofd te stoten. Terwijl wij juist zitten te wachten op keiharde porno. Maar daar is de tijd nog niet rijp voor.

Eindelijk, de eerste o.i. kersbloem

Bob en ik liggen op apegapen. Hier op de bovenste verdieping is het natuurlijkst het heetst, een zoldertemperatuur. Volgens HS is het huis af te koelen door water te sproeien op het dak. Hijzelf heeft een rubber boot aangeschaft met een elektrisch motortje. Zo zoeft hij over het IJmeer. ´Ik ga even varen´, zei hij vanochtend en verdween door het slaapkamerraam.
De planten op het terras groeien hun potten uit. De oleander zit vol knoppen en ziet er gelukkig uit. Er is een muggenplaag aangekondigd, gemene steekmuggen. We zijn voorbereid.

Tattoosleeves

Ik had mijn styliste en partyplanner verrast met tattoosleeves oftewel tatouagemouwen. Het was een schot in de roos. Ze had me eens verteld dat ze die bij een oude dame had gezien. Eerst dacht ze:´Jeetje, die vrouw is, voor haar leeftijd, behoorlijk getatoeëerd.´Later zag ze pas dat het nep was. ´Cool´, vond ze. Gisteren had ze een zwart-wit outfitje aan (niet zoveel Engelse woorden gebruiken), een ensemble, nee dat is Frans, nou ja, een zwarte broek en een wit jasje. En die mouwen stonden er, verrassend genoeg, heel leuk bij. Ook verborgen ze de zogenaamde Kinkerstraatbovenarmen, die zwabberende lellen vlees die elke vrouw vroeg of laat gratis voor niks krijgt.
Laatst liep ik bij Perry Sport binnen om twee gewichten te kopen. Tegen die Juliaantjes, zoals de oudere bovenarmen ook wel worden genoemd. Je sjouwt je een ongeluk dus misschien bestel ik ze online. Eens kijken of het slappe vel te transformeren is naar een spiermassa.

Ik denk wel dat we met die tatouagemouwen een trend in beweging hebben gezet.