Modeziektes

Het is mogelijk dat Cleopatra last had van rusteloze benen.

Er wordt vaak honend gezegd: al die modeziektes. 'Iedereen is depressief of dyslectisch. Of ze hebben ADHD.' Zo vertelde een Amerikaanse stand-up comedian lachend dat de laatste rage onder de ziektes Restless legs was.

Een paar jaar geleden lag ik in bed maar ik kon de slaap niet vatten. Het was net of er duizenden mieren in mijn benen rondliepen. De enige manier om dat ondragelijke gevoel te verminderen was door te trappelen of te luchtfietsen. Zodra ik dan weer stil lag begon de spanning zich weer in mijn benen op te bouwen. Ik weer trappelen. Af en toe stond ik op om een stukje te lopen. Het zal wel met doorbloeding te maken hebben. Eén keer in de zoveel tijd komt dit verschijnsel terug. Je gaat er niet dood aan maar het is een rotgevoel. Ik was blij toen ik las dat er een naam voor bestond. Is dit een nieuwe ziekte of is hij nu pas in kaart gebracht? Of had Cleopatra hier ook al last van?  

Portretgalerij

Foto's: familieportretten

Ik vind het altijd leuk om hoofden uit te knippen. Een hobby.

Prachtige kinderen, ze passen zo in een Vermeerschilderij

Hockeywedstrijd en de verjaardagen van Anne en Giu

Foto's: Hockeywedstrijd en de verjaardagen van Anne en Giu

Giu pakt haar cadeau uit: een horrortrilogie

 We vierden zaterdag de verjaardagen van Anne en Giu op een bijzondere wijze. We woonden eerst een hockeywedstrijd bij waarin Anne schitterde, 2 goals. Ze speelden tegen Haagse meisjes die, volgens oude Haagsche traditie, hun tegenstanders akelige ziektes toewensten. Kanker zus en tyfus zo. De wedstrijd eindigde met een gelijkspel: 3-3. Ik ben niet bekend met de hockeywereld mar het is 'not done' om met ordinair geschreeuw de meiden aan te moedigen. Aanwijzingen geven zoals 'Naar voren' mag al helemaal niet. Dan word je terechtgewezen door de scheidsrechter. Wij gedroegen ons als een intimiderende Corleonefamilie en brulden: VOORHOUT, VOORHOUT ' en  'HUP ANNE.' Afgewisseld met: AANVALLEN, VERDEDIGEN, BLIJF BIJ JE MAN en ATTAQUÉ. Ik riep nog: PARTIJ toen Anne vrij stond. De scheids keek geërgerd onze richting uit. Het is wel hockey, ja, en geen voetbalwedstrijd.

De yell: Wat gaan we doen? Winnen!

We keerden terug naar een warm huis waar Rob de hele meute voorzag van een heerlijke maaltijd die we wegspoelden met rode wijn. Thijs, Juan en Manú arriveerden wat later. Zij hadden een Amsterdamse hockeymiddag achter de rug.
We danken de familie de Korte-Anemaet voor een geslaagde bijeenkomst.

Lente?

Boer Geurt bij zijn molen

Na een winterstop hadden HK en ik afgesproken bij het terras aan de molen. De zon scheen zodat iedereen een optimistisch lentegevoel kreeg en te luchtig was gekleed, maar er stond een gemene, ijskoude wind. Het terras was veranderd in een loungeplek met banken, kussens en zitzakken.

HK, die onlangs 68 jaar is geworden, kwam aanstrompelen. Als je 15 jaar bent of zelfs 35 jaar, lijkt iedereen boven de 60 stokoud. Als je echter zelf die leeftijd bereikt, voel je je over het algemeen nog jong en denk je, weet je wat oud is, 102 jaar. En als we dr. Oz mogen geloven, zal iemand van 130 jaar pas echt oud zijn. Tijd blijft een wonderlijk verschijnsel. Maar goed, ik zag HK en dacht: 'Wat loopt hij moeilijk, hij lijkt wel bejaard.'
Nadat HK had plaats genomen op de comfortabele zitbank legde hij uit wat er gebeurd was. Hij heeft een Turkse vriend die zo'n 150 kilo weegt. De man kan wel fietsen maar heeft nog niet geleerd om fatsoenlijk af te stappen. HK zag hem vallen, probeerde de man op te vangen en kreeg het hele gewicht op zijn voet. 'Dat is nu 4 weken geleden', vertelde HK, 'maar wandelen is nog steeds te pijnlijk.'  De Turkse toneelschrijver was zo ongelukkig terecht gekomen dat hij naar de Eerste Hulp gebracht moest worden. 'Daar werd hij verbonden en kreeg hij een lading morfine mee naar huis', volgens HK. 'Ik noem mezelf tegenwoordig een dikke, oude man', voegde hij er nog aan toe. HK en overgewicht, dat gaat helemaal niet samen.

Het was eigenlijk nog te fris om buiten te zitten

Hergebruik

Gisteren liep ik door de Utrechtsestraat langs een computerwinkel. Er hing een bord waarop te lezen stond: 'Printerinkt, kost bijna niks.'  Dat werd tijd. Tegenwoordig heb je niet alleen de dierenmaffia die kapitalen aan je huisdier verdienen, maar ook de printerinkt- en batterijmaffia. Het is goedkoper om een nieuwe printer te kopen dan inktpatronen aan te schaffen. Eigenlijk geheel tegen mijn principes gooi ik allerlei haperende apparaten weg, alleen maar omdat je ze nergens kunt laten repareren. Misschien dat dat binnenkort verandert. Men begint zo langzamerhand wel in te zien dat de bergen afval dadelijk groter worden dan ons leefgebied. In de oceanen drijven eilanden van plastic zo groot als Ierland. Flessen en zakken die slecht opgevoede individuen in het water hebben gepleurd. Het is toch om je dood te schamen.

Vuilniseiland door mensen geschapen

In de jaren 50 èn 60 ging het bij ons thuis als volgt. koffiefilters werden na gebruik uitgespoeld en opnieuw gebruikt. Plastic boterhammenzakjes idem dito. Ik zie die lullige plastic zakjes nog bengelen aan het droogrek van het balkon. Ik had een enorme hekel aan dat zuinige gedoe. Maar als ik tegenwoordig een kopje koffie maak met een koffiepad, denk ik onwillekeurig terug aan die tijd. Had je een ladder in je nylonkous dan bracht je hem naar een dame die gespecialiseerd was in het ophalen. Vijf dagen wachten en je kon je kous, zo goed als nieuw, letterlijk ophalen.
Het was een tijd vol ongemak en taai ongerief en de luxe waarin ik nu leef is nooit vanzelfsprekend. Daarom geniet ik er zo van. Een foto maken en gelijk het resultaat kunnen zien in plaats van te pielen met een filmrolletje, slechte foto's maken naar de fotograaf brengen en een week later de beroerde resultaten zien. Of een liedje horen op de radio en er 5 jaar over doen om er achter te komen wie het gezongen heeft. Nu: even naar YouTube.
Ik doe nog steeds jaren met apparaten terwijl men verwacht dat je om de twee jaar een nieuwe computer, printer, mobieltje of fototoestel koopt. Ik zocht een nieuwe batterij voor een oud mobieltje en werd keihard uitgelachen in de Phoneshop. 'Mevrouw, dat model wordt allang niet meer gemaakt. Dat is van 20 generaties geleden.'
Alleen de schoenmaker verwelkomt me met open armen. 'Nieuw hakje, mevrouw, doen we toch. Morgenmiddag klaar.'
Ik ben al twee jaar op zoek naar zwarte laarzen, het juiste model kan ik niet vinden. Weet je wat, dacht ik, ik heb nog goede bruine laarzen die al 5 x verzoold zijn. Ik ga ze zwart verven. Bij de schoenmaker kocht ik voor een tientje speciale lederverf en het was in een half uurtje gepiept. Dat zouden meer mensen moeten doen.

Nog één verflaag en ik heb zwarte laarzen