Ik kan wel huilen

We worden helemaal ingesloten door nieuwe waterwoningen. Net of we in een rijtjeshuis wonen zonder uitzicht. Wat een afknapper.

Uitzicht vanuit de keuken

Terwijl Bob aan zijn ´tan´werkt, bedenkt hij hoe hij uit het huis kan glippen (daar is hij full-time mee bezig, zijn ontsnappingsplan).

Breaking news: er passeerde een hond

Ze smelten de kazen

Een paar weken geleden kwam ik thuis, lag er een hele nieuwe woning aan het begin van de steiger. Hadden ze, van Arkenbouw, hier naar toe gesleept. De arken worden elders gebouwd. Daarna begonnen ze aan een paalwoning vlak voor onze snufferds. En vanochtend lag er opeens een waterwoning naast. Weg uitzicht. Dit bederft mijn woongenot en ik ga huurverlaging aanvragen.

Apie wordt wat rielekster

Tuintje

Mager resultaat, het is nog niet warm genoeg

HS´zus R. was zo aardig ons naar tuincentrum osdorp te rijden. De eigenaar moet zeker miljardair zijn. Wat een business. Het viel ons op dat er niemand onder de 50 jaar aanwezig was. Allemaal grijze gepensioneerde koppen achter winkelwagentjes. Mijn charmante assistente is boven de 60 maar ziet er fantastisch uit. De Streepjes kunnen alles eten maar behouden daarbij een slank figuur. R. heeft ook jaloersmakende energie. Ik was voor het eerst bij haar op bezoek in haar huis in Sloten. Ze woont aan het water en kijkt uit op een landschap met knotwilgen. Haar tuin is mooi bestraat met klinkers. Ik vertelde R. over Harko die 3500 euro vraagt voor het herbetegelen van mijn tuin. Belachelijk, zei ze, dan doe ik het zelf wel. Ik ben bang dat ik me heb laten naaien door die Harko. Ik wil ook van die leuke klinkertjes in mijn tuin. Dus ga ik maar op zoek naar een werkeloze stratenmaker die betaalbaar is.

Het weer was de afgelopen dagen om te huilen. Mijn terras heb ik vol gezet met voorjaarsplantjes. Ze zijn bijna verzopen. En mijn kruidenplantjes willen ook maar niet echt opkomen. Een paar dagen zon zou ze goed doen.

Pasen 2010

Hans in het zenuwcentrum. Bob zit op het kleinste computertje

Hans realiseert zich dat hij boft met zo´n fijne vriendin

Een verloren gewaande early Streep

Bob en Apie zijn gek op Hans. Zodra ik mijn hielen licht, neemt Apie mijn plaatsje in.

Bobje is veilig thuis

Hier ligt hij te dromen op zijn favoriete dekentje.

Nieuwe hobby

Er komen allerlei mannen uit de kast die bekennen dat ze eigenlijk hun hele leven al vogelaar zijn. Ze hebben dat lang verzwegen omdat het imago niet sexy is. Maar nu ze over de 70 zijn maakt het niets meer uit. Tekenaar Peter van Straaten rijdt met zijn elektrische fiets naar IJburg om zeldzame vogels te spotten.
Als kind ben ik eens lid geweest van de Vogelvrienden. Mijn vriendinnetje was abonnee en ik heb net zo lang gezeurd tot ik ook het maandelijkse vogelblad ontving. Saai! Heel veel tekst, slechte foto´s en zwakke tekeningen. Ik was, geloof ik, 8 jaar en las liever de Donald Duck.

Als ik naar het winkelcentrum loop zie ik, als ik op de brug, sta het weidse vlakke landschap. Op de voorgrond in het water zwemmen twee eigenwijze futen. Iets in hun houding en hun trotse kuifje zegt: Deze hele plas is van ons.

`Heb jij een verrekijker?´, vroeg ik aan mijn huisgenoot. Natuurlijk, alleen had hij die nog niet gebruikt in huis omdat de buren dan zouden denken dat hij bij hen naar binnen zat te loeren. HS is gevoelig voor dat soort zaken. Ik mag van hem ook nooit wijzen.
´Bedoel je dat huis?´,vroeg ik eens en wees naar de overkant. ´Niet wijzen, dan denken mensen dat je over ze praat en krijg je de grootste moeilijkheden´. Mij kan het niet schelen wat de buren denken. Dus ga ik zo op stap, niet met kaplaarzen aan en een groene regenjas, een jagershoedje op, maar elegant gekleed. Ik neem mijn in diamanten belegde damesverrekijer mee en mijn fototoestel en voeg me bij de andere vogelaars. Kijken welk resultaat dat oplevert.

(Ik zag bij het programma Vroege Vogels dat de slechtvalk de groene halsbandparkiet opvreet)