Weekend overzicht

Deze foto geeft mijn gemoedstoestand weer

Gisteren zat ik naar een programma te kijken over de nog levende verzetsstrijders. Je had in WOII de mensen die het hun plicht vonden om zoveel mogelijk Joodse volwassenen en kinderen te redden. Uit de goedheid van hun hart. Die werkten samen met de zwaar gereformeerden voor wie het een bijbelse opdracht was. De eerste groep kon zich behoorlijk ergeren aan de tweede. Voor elke actie moest altijd uitgebreid gebeden worden. 'Het was de Here voor en de Here na', verzuchtte een 97-jarige verzetsstrijder.

Op een dag was het weer zover, men zou op pad gaan om wat moffen te grazen te nemen. 'Eerst bidden', riep een gereformeerde. Geirriteerd zetten de mannen hun geweren tegen de muur. Tijdens het gebed viel een wapen om, er klonk een schot en de gereformeerde viel dood neer.
Ik schoot in de lach, maar de man, een ongelovige die ooggetuige was geweest, had er een trauma aan over gehouden. Een gevalletje van: De mens wikt, God beschikt.

In mijn tuintje begint, ondanks het nachtelijke bezoek van de slakken, alles te bloeien. Wat er in april nog hopeloos uitzag, is weer tot leven gekomen; vrouwenmantel, de lelie en de valeriaan o.a. Ik mis nog een pittige kleur en heb goudsbloemen gezaaid. Vrij laat dus ik hoop dat er nog wat opkomt.

Ik doe maar wat. Veel spullen, niet de planten, vond ik bij de afvalcontainer

.

Toscaanse jasmijn

Er stond een meisje van een jaar of 10 achter het hek. Ik zat in mijn gemakkelijke stoel wat vitamine D op te nemen. 'O, woon je daar', zei ze. Ze had me al op straat gezien met Blanche. 'Waarom heb je zoveel planten?', vroeg ze. 'Dit is mijn tuintje', zei ik. 'O, als versiering.' Zoiets. Daarna begon ze een filosofisch gesprek over de honing die de bijen uit de bloemen halen. 'Stelen de mensen de honing van de bijen?', vroeg ze. Moeilijke vraag. Stelen de mensen de melk van de koe? Ja, door de kalfjes bij hun moeder weg te halen. 'Dat vinden de bijen niet erg', hoopte ik maar. De illusie dat de mens goed is voor dieren wilde ik voorlopig zo laten.

Ons wandelpad dat rondom het water slingert

 

Tekenen

Ik was begonnen met het portretteren van bevriende hondenkoppen. Da's moeilijk. Vooral zwarte exemplaren. Daarom tussendoor een eerste poging tot zelfportret om over mijn tekenangst heen te komen.

Boris

Wandelen met Blanche

Hotel AAP

Even bijkomen in Hotel Aap

Mijn vader zei altijd: 'Wij eten tussen een en twee. Dank u.' Dat soort spreuken stond vaak op bordjes bij winkels. Met andere woorden: laat ons even rustig en op ons gemak lunchen.

Ken je die? Familietherapeute en specialist intergenerationele familiedynamiek Else- Marie van den Eerenbeemt? Ik heb haar vroeger weleens op televisie gezien. Dan probeerde ze gezinnen weer aan elkaar te lijmen. Ze is gek op one-liners. Soort instant-oplossingen zoals:
- Ex-ouders bestaan niet-,.Kinderen kiezen niet, kinderen scheiden niet- Hotel Mama is altijd open-.
Kortom, hoe je het ook wendt of keert, van je familie kom je nooit meer af.
En het werkt, zegt Elsa-Marie, die slogans. 'Een wildvreemde hield me pas aan op straat en vroeg of hij me iets belangrijks mocht laten zien. Hij haalde een briefje uit zijn portemonnee met: "Laat de deur altijd openstaan voor je kind, al is het op een kier'. Hij had me dat horen zeggen in het tv-programma Koffietijd.'

Ik verzin ook weleens slogans:- Je naam zegt meer over je ouders dan over jezelf- en - Zelfmoord moet je altijd een dag uitstellen-.
Maar dit terzijde.

Tenslotte eindigt het interview met een uitspraak waar ik het totaal mee oneens ben: 'Een kwestie die me momenteel erg bezighoudt, is dat obsessieve 'werken aan jezelf', dat iedereen nu doet. Mindfullness, zenmeditatie. O de mensen werken er zo hard aan, terwijl een vader of moeder alleen op het sterfbed ligt. Ik vind het een gevaarlijke, naar binnen gekeerde trend. De one-liner heb ik al: Individueel sterk maar relationeel zwak.'

Je reinste bullshit. Juist door regelmatig pas op de plaats te maken en even het hoofd rust gunnen, heb je de kracht om aan het sterfbed van familie te zitten. Meditatie is niet: ik ben op zoek naar mezelf en de rest kan doodvallen. Integendeel, je houdt even op als een kip zonder kop rond te rennen. Wat veel kwalijker is zijn mensen die altijd druk, druk, druk zijn. Met kinderen in de voor- tussen- en na- opvang. Lijkt me. Als je je een kwartiertje per dag terugtrekt om even te denken: waar ben ik nu eigenlijk mee bezig?, is dat alleen maar bevordelijk voor je omgeving.
Yoga, mediteren, hardlopen of wat dan ook, is gezond voor lichaam en ziel. Als je het beste uit jezelf haalt, word je een prettiger mens.
Hotel Mama en Papa is een half uurtje gesloten. Niet storen. Nix mis mee

Zelfbeheersing

Het ging net zo goed op Facebook. Ik liet alle lulkoek langs me heen gaan. Het zal wel. Tot die schietpartij in Orlando. Over guncontrole en homo's. De bekende: Guns don't kill people, people kill people. Geef iedereen een machinegeweer zodat je je kunt verdedigen. Achterlijke diarree.
Het recht op zelfverdediging en het recht een wapen te bezitten, kan ik begrijpen. Daarmee wordt een jachtgeweer bedoeld en niet een automatisch wapen.

En dan dat figuur in Frankrijk. Hij was bekend bij de politie. Hij ronselde jongeren voor de jihad. Dat is dus niet strafbaar. Hij werd afgeluisterd maar hij had het alleen over het bezorgen van sandwiches, vermeldde de politie. Da's codetaal voor het vermoorden van 2 mensen, sukkels. Iedere IS-sympathisant preventief verwijderen uit de maatschappij, geen toegang tot internet, verplichte lessen in geschiedenis en maatschappijleer en de mogelijkheid een vak te leren. Menselijke omstandigheden, desnoods sluit je ze op in een pretpark.

Zie je, laat ik me toch weer meeslepen.

In Almere durven de buschauffeurs niet meer in de Marokkaanse wijk te rijden. Ze worden met stenen bekogeld. Ach ja, die jongens identificeren zich nu eenmaal met de Palestijnen. Oplossing: niet het tuig oppakken maar de bushalte verwijderen. Slap polderzooitje.

Ik ga liever met apen om dan met mensen

Retro gordijnen

Ik heb deze retro gordijnen besteld. 20 euro. Ik hoop dat ze staan in mijn slaapkamer.

Hollandse helderheid

Zo zie ik het graag. Ramen gezeemd, het netste huisje in de straat. Morgen op zoek naar retrogordijnen

Er is nog hoop

Femke Halsema hekelt bron van alle kwaad: blanke mannen.

Ik schaam me tegenwoordig om me links te noemen.
Wij leerden vroeger op school dat dat het zogenaamde zondebokdenken was. Zie nazi's en joden.

Kleine geluksmomentjes

De was die buiten droogt

Bob koelt 's avonds af op mijn terrasje

Het stel

 

Je zou in deze tijd maar een witte man zijn.

Dus als je de islam niet omarmt, ben je conservatief en angstig. De mensen die in 1933 waarschuwden voor Hitler en zijn kornuiten waren ook allemaal xenofoben. Groen Links-denkers hebben een dode hoek en een blinde vlek.

György Konrád: ‘Na het nazisme en communisme is de islam de derde totalitaire ideologie die ons bedreigt’ Je moet toch dom zijn om niet een beetje bang te zijn.

 

Lol

Ik heb zo weinig lol in mijn leven. En ik zit me maar af te vragen hoe dat komt. Ik ben heel blij met mijn huisje. Het is heerlijk dat Bob weer bij me woont. In de oude woning zag ik hem nauwelijks. Of hij was buiten. Of hij lag ergens te slapen op een van de drie verdiepingen. Bob is nooit een schootkat geweest en ging al zijn eigen gang toen hij 4 weken oud was. Nu begroet hij me en praten we in kattentaal. Hij slaapt gezellig op mijn bed. Ik ben ook heel tevreden over mijn tuintje. Laatst lagen Bob en Blanche in de schaduw, neusjes tegen elkaar aan.

Verder leef ik als een kluizenaar. Ik dacht erover vrijwilligerswerk te doen maar ik heb het gevoel dat ik sociaal niet functioneer. Ik lig het liefst in bed. Is het de leeftijd? Relationele problemen? Ik kan het ook niet meer opbrengen om te mantelzorgen bij Hans. Ik voel me da net een huishoudster.

Laatst was mijn oude kameraad Henk op bezoek. Vroeger sprak ik hem elke dag.
 Nu nog zelden. 'Ik denk dat je familie boos op je is', zei hij. Huh, hoezo. Omdat je altijd alles afzegt. Wel ja, maak me ook nog eens paranoide. Misschien was Henk boos dat ik niet op zijn boekenpresentatie was. Dat was echter overmacht. De stroom was uitgevallen en de tram reed niet.

Gisteren had ik zin om vrolijke gordijnen voor mijn slaapkamer te kopen. Helaas is mijn geld op. Mijn spaargeld is bedoeld voor een sobere crematie. Ook zoiets om naar uit te kijken.

De tandarts constateerde een ontsteking in de wortel van een kies en verwees me naar een endodontoloog. Endo Enzo heet die club. De behandeling kost 700 euro en je moet gelijk pinnen. De verzekering vergoedt het niet en van de bijzondere bijstand krijg ik ook niets. Had u zich maar beter moeten verzekeren. Terwijl ik al een kapitaal betaal. Amerikaanse toestanden. Met weinig financien kan ik nog wel leven. Zoveel heb ik niet nodig.

Maar dat lusteloze gevoel. Niets werkt meer: alcohol, wiet. Ik lijk verdomme Herman Brood wel. Al zou ik nooit op het dak van het Hilton gaan staan.
Ik hoop dat het tijdelijk is. Het zou al helpen als Hans me af en toe zou bezoeken. Die gaat ervan uit dat alles en iedereen naar hem komt. En verwacht ook dat de kaboutertjes 'snachts zijn belastingformulieren invullen. Of ik.

Misschien moet ik gewoon accepteren dat ik me klote voel.

Het Kenniscentrum

Shared Space, in het Engels lijkt het nog wat.

'Juist door het gevoel van onveiligheid, zie je mensen voorzichtiger worden', zegt de man van het Kenniscentrum. Hij heeft het over het experiment in Leeuwarden 'shared space'. Weg met de stoep, weg met het fietspad.

In Amsterdam hebben we dat al jaren.
Toen de Dappermarkt en omgeving gerenoveerd werden, naar ontwerp van vlotte types, ging het fietspad naadloos over in voetgangerspad. Heel handig voor de fietsers, die konden nu rechts of links inhalen. Het stoepfietsen was toen allang ingeburgerd en werd door dit ontwerp gestimuleerd.
Het is een frustrerende chaos waarbij de anarchist altijd wint. Ik ken veel mensen in Amsterdam die niet meer naar hun werk fietsen omdat ze dan volkomen opgefokt de dag beginnen.

Shared space is net zoiets al shared money. Je legt een berg geld op de Dam en je zult zien dat het eerlijk verdeeld wordt. Right.

Shared Space in Cairo

 

Love is the answer

Love is the answer and the answer is love

Professor in gender en etniciteit, Gloria Wekker, beweert dat de witte mens schuldig geboren wordt. Want slavernij. Heerlijk toch, je generaties lang wentelen in het slachtofferschap en altijd een dader kunnen aanwijzen. En daar nog een goed betaalde baan aan overhouden ook.
Elma Drayer schrijft in column vandaag terecht: - Onwillekeurig herinnert de redenering aan de klassieke erfzondeleer. Wij worden in zonde ontvangen en geboren- ganselijk onbekwaam tot enig goed, geneigd tot alle kwaad. Alleen heet het nu heel deftig 'cultureel archief'.-

Volgens mij is het gewoon ouderwets racisme. Als je persé dat woord wilt gebruiken.

Drayer: - Wat een denkarmoede. Dus blanke, pardon witte wezens kunnen per definitie niet deugen? Ook als ze zich uiterst fatsoenlijk gedragen, gedragen ze zich toch stiekem superieur?-

Ik zou zeggen: Mevrouw Wekker, wakker worden, het zit tussen uw oren.
Love is the answer.

Harmonie

Geweldige scène uit de film Playtime, waarin monsieur Hulot geconfronteerd wordt met allerlei modernismen, zoals glazen deuren waar iedereen keihard tegenaan loopt.

Misschien wel herkenbaar: streven naar harmonie. Eerlijk gezegd functioneer ik het best als alles om me heen rustig, vredig en netjes is. Wordt het chaotisch dan ga ik, als een mier op wiens nest is getrapt, redderen. Tuut-tuut-tuut.
Terwijl, en dat weet ik zo langzamerhand ook wel, het belangrijkste is dat je allereerst goed voor jezelf zorgt.

 Die zucht naar harmonie zit natuurlijk in mijn natuur. Sommige mensen blijven bij de grootste chaos onverstoorbaar. Maar is nog versterkt door gebeurtenissen in mijn jeugd. Tot mijn 16de was mijn doel: mijn moeder gelukkig maken. De eerste jaren van mijn leven was dat gemakkelijk. Ze noemde me: lieverdje en poppedijntje. Naarmate de jaren vorderden, veranderde ze in een ongeduldige vrouw die niet tevreden te stellen was. Het gezin barstte uit zijn voegen, mijn vader kreeg steeds belangrijker werk waardoor mijn moeder er praktisch alleen voor stond.

Ik kan me nog herinneren dat, toen het gezin nog bestond uit vier meisjes, zo schattig net de prinsesjes, mijn ouders zeer betrokken waren bij school. Ze waren progressief en hadden voor de Montesorrischool gekozen. Ik heb daar uitsluitend prettige herinneringen aan. Dit onderwijs deed bijvoorbeeld niet aan huiswerk en we hoefden bij geschiedenis geen jaartallen opdreunen. Achteraf gezien een hiaat in mijn opvoeding. De sfeer was niet-klassikaal, we zaten met de tafeltjes in een rondje. De oudsten hielpen de jongsten. Kortom harmonie. Mijn ouders volgden op die school ook nog een cursus boekbinden en maakten van alle Donald Ducks één boek. Mijn vader verfde een oud kastje roze en geel en gebruikte voor de deurtjes krijtverf, zodat we daar op konden schrijven. Hij had ingenieuse, onzichtbare sloten op alle deuren gemaakt. Die sloten zaten binnenin en je hoefde alleen maar tegen de deur te drukken en hij ging open. Opnieuw drukken en hij sloot. Van die typische jaren 50, monsieur Hulot modernismen.

De jaren 60 staan voor mij niet voor vrijheid en de ramen tegen elkaar open zetten om die muffe jaren 50 lucht te doen ontsnappen. Het was een angstige, stressvolle tijd waarin ik als een soort drenkeling het hoofd boven water probeerde te houden. Puberteit, kutschool en geen harmonie in het gezin. De houding van mijn ouders was, althans zo heb ik het heel sterk ervaren: wanneer rot je nou eens op. Op mijn 16de besefte ik: 'Ik moet hier zo snel mogelijk weg.' Ik haalde mijn diploma van de middelbare school en mijn moeder begon gelijk baantjes voor me te zoeken. Mijn liefde was omgeslagen naar haat, maar toch zat dat 'mijn moeder tevreden stellen'nog in mijn systeem. Dus liet ik me meeslepen naar sollicitatiegesprekken. Ik leek wel gek, zo passief was ik. Daarom werd ik gelukkig ook niet aangenomen als au-pair of als winkelbediende bij een antiquariaat! Waar bemoeide dat wijf (zo noemde ik haar altijd) zich mee. Ze vroeg niet eens wat ik zelf wilde.
Ze heeft me zelfs eens meegesleept naar een psychiater die ze eigenlijk zelf nog meer nodig had.

Gelukkig vond ik zelf werk in Amsterdam met kost en inwoning en weg was ik. Ontsnapt, noem ik dat altijd.

De harmonie uit Hillegom

Vandaag besefte ik dat 'streven naar harmonie' mechanisme nog sterk in me verankerd is. De zogenaamde valkuil. Zoals vandaag. Ik voelde me goed toen ik opstond, vrolijk, stofzuigde fluitend mijn huis en dacht: 'Ik kan wel bij Hans langs gaan en bij hem wat schoonmaken.' Gelijk verkrampte ik. Zodra ik levenslustig ben, wil ik gelijk gaan investeren in anderen in plaats van iets te doen waar ik zin in heb. Gevolg: ik voel me leeggezogen en ben boos op de ander. En die ander krijgt te maken met een versie van mijn moeder, een niet tevreden te stellen vrouw. Dat is wel het laatste dat ik wil.
Gelukkig herkende ik dat bekende gedrag en zei vriendelijk tegen mezelf: 'Jij gaat iets leuks voor jezelf doen. Niet aanbieden om te koken of wat dan ook. Mijn haar zit goed, nu douchen, iets zomers aantrekken en met de buuf en de hondjes wandelen. Daarna een boek lezen of naar een aflevering van Grantchester kijken. Beetje rommelen in het tuintje, Een stukje schrijven. Blanche knuffelen, in bed liggen en de mindfuloefening The Joy of Life beluisteren en dan moe in slaap vallen.' Zolang er maar progressie zit in je ontwikkeling, nietwaar.
 

Opsporing verzocht

Ik wilde vanochtend radio en televisie bellen voor een opsporingsbericht: Cyperse kater, 10 jaar, verliet zaterdagavond om 21.00 uur in overspannen staat zijn woning. Sindsdien is niets meer van hem vernomen. Signalement: grijs met ronde tekening op flanken, halve staart. Als u hem ziet, benader hem niet, hij is schietgevaarlijk. Bel uw locale politie.
Tot ik me bedacht: toch even Hans bellen. Misschien is die terug naar zijn oude huis gelopen.
Rrring: Met Hans
Ik: Is Bob bij jou?
Hans laconiek: Ja, die kwam gisteren aanlopen.

Kassa!

Hij heeft het weer voor elkaar gekregen

Ik ging vanochtend vroeg naar mijn kapper Philipe van Galerie Kunst Haar, Berenstraat 21. Dat was ook wel nodig want het hing op mijn schouders en ik droeg het vaak in een staart. Leuk als je 16 bent. Philipe verrichtte weer wonderen met schaar, kam en haardroger. Sommige mensen houden niet van kletspraatjes bij de kapper maar met Philipe is het prettig converseren. Over David Bowie bijvoorbeeld. Hij was net naar de expositie in Groningen gegaan waar hij het nieuws vernam van zijn dood. Bizar.

Vóór de behandeling

Twee oogjes erop en je hebt een cavia

Zo, ik kan weer gaan solliciteren naar een representatieve baan.

 

Date

Ik zit op een telefoontje van Cheech Marin te wachten.

 

Vitamine D

Ik heb zo'n fijne huisarts. Een no-nonsense type dat van aanpakken weet. De laatste tijd had ik weer last van een verlammende vermoeidheid, lusteloosheid en sombere gedachten. Uit bloedonderzoek blijkt dat ik een vitamine D gebrek heb. Eindelijk wat duidelijkheid waardoor ik tot actie kan overgaan. Ze raadde me een vitamine D supplement aan.

Blanche na een flinke wandeling

Ik had wel gemerkt dat een stukje zalm me goed doet. Soms eet ik zo gezond dat het eigenlijk ongezond is. Te weinig vet waardoor de vitamine D niet wordt opgenomen.
Wat zou het heerlijk zijn om energiek wakker te worden. Alles is me nu te veel. Blanche had op mijn tapijt geplast. Dat maakt me zo moedeloos.
Als ik haar uitlaat loopt ze heel hysterisch door de buurt alsof ze op de hielen gezeten wordt door haar grootste vijand. Ik weet niet wat dat is. Ze houdt haar behoefte op en wacht tot ze veilig thuis is.
Van alle honden kies ik degene met de grootste gedragproblemen. Ligt aan het baasje, zegt mijn omgeving. Ja, geef moeder maar weer de schuld. Hans, die teveel Cesar kijkt, beweert: Jij bent geen goede roedelleider.

Elvis zong er een liedje over

De beste roedelleiders laten nooit een hond uit. Of: loop jij maar eens een mijl in mijn moccasins dan zal je wel anders piepen (oud Indiaans gezegde).

Leader of the Pack van de Shangri-las