Bob doet een middagdutje

Animal Planet zendt een programma uit waar alle kattenrassen besproken worden. Ik wist helemaal niet dat er zoveel waren. Met allemaal eigen karaktertrekjes. Eén soort heeft een bepaalde vacht die uit meerdere lagen bestaat. Mensen met allergieën kunnen zonder problemen dat ras aanschaffen. Het is niet de haren die het probleem geven maar de eiwitten in de vacht.  Een Amerikaans stel waarvan de man van kindsbeen af allergisch voor werkelijk alles was, had zo´n beestje. Zijn eerste kat, Max. De man was radiomaker en elke dag was er in zijn programma een Max-update. Het beest is bekend in de hele stad. De Bob van Amerika.

The living dead

Vlug terug naar de normale wereld

Af en toe reageer, via Woningnet,op een sociale huurwoning. Met een sociale huur. Het schamele aanbod bestaat uit ruimtes van 29 vierkante meter, gehorig, zonder berging voor 349 euro. Invaliden, bejaarden, junks en daklozen hebben voorrang. Laatst werd ik zowaar uitgenodigd voor de bezichtiging van een benedenhuis met tuintje aan het Gaasperplas. Ik volgde een ingewikkelde route ( werkzaamheden aan de metro tussen CS en het Amstelstation). Op IJburg stapte ik op bus 66 naar de Bijlmer. Je rijdt gelijk door het platteland en ziet grazende koeien in een weiland. Bij Ganzenhoef  nam ik bus 41 naar het eindpunt. Om de hoek vond ik de woning. Hij was onderdeel van een zorgcomplex, het parkeerterrein stond vol Canta´s en ik werd bijna omver gereden door een scootmobiel. Een kwijlend oudje staarde me aan. Ze was vergeten dat er zulke jonge mensen bestonden, of zou ze gedacht hebben dat ik haar nieuwe roommate was?

De woning zelf was wel aardig maar lag geklemd tussen aanleunwoningen. En was dus zelf ook een aanleunwoning. Nu ken ik toevallig iemand die in een dergelijke complex zit. Zij vertelde me dat er elke dag wel een bewoner dood uitgedragen wordt. HK zijn opa werd door zijn kinderen op z´n 56ste in een bejaardenhuis gedumpt. Dat schoot allemaal door mijn hoofd.
Ik wist niet hoe snel ik er weg moest wezen.

B & W

Maastricht leek meer op een provinciestadje dan op een hoofdstad. Het plaveisel bestond overal uit keitjes. ´Het is maar goed dat we onze hoge hakken niet dragen´, zei J. We liepen richting Vrijthof en het viel ons op dat er a. veel schoenenwinkels waren en b. verder alles uit horeca bestond. De lucht zat dicht maar het bleef droog. Bij een plein waarvan de naam me ontschoten is, zagen we veel mensen een kapelletje ingaan. Nieuwsgierig volgden we ze. Achter een hek stond een prachtig beeld van Maria en haar zoon. De kerkgangers stonden in gebed verzonken. ´Wat zijn ze ernstig´, fluisterde J. die, net als ik, niet gewend is aan geloof. ´Ze bidden misschien wel voor een ziek familielid.´ Het was duidelijk een plek waar Maastrichtenaren tussen de middag even langs wipten om een kaarsje te branden. Heel bijzonder om in één van de oudste steden van Nederland te wonen.

Gaat hier niet voorbij zonder te zeggen Ave Maria

Het Vrijthof was geheel in beslag genomen door André Rieu´s technische staf. Die avond zou er een concert plaats vinden van de populaire Limburgse violist. Er kwam gelijk een anekdote bij mij naar boven. ´Je kent Anthony Hopkins toch? Goede acteur, Silence of the lambs?´ ´Ja, natuurlijk.´ ´Hij en zijn vrouw zijn grote fans van Rieu. Hopkins heeft muziek geschreven die door Rieu´s orkest wordt uitgevoerd. Hopkins was in de wolken. Eigenaardig, hè, zo´n rare smaak voor zo´n serieuze acteur. ´ ´Operettemuziek´, zei J die meer  van deaf metal houdt. Of is het death metal?

André Rieu had het hele Vrijthof bezet

Na een heerlijke lunch van boerenbrood met zalm, liepen we richting Maas om in te schepen. Iedereen die  de loopplank opliep werd gefotografeerd. We waren niet van plan de foto´s te kopen maar bij terugkomst zagen we onze portretten aan de muur hangen. We waren van Two Ladies veranderd in de burgemeester en wethouder van Juinen.
De terugreis duurde 2x zo lang als de heenreis. Al met al hebben we 5 uur in de trein gezeten. Onze volgende bestemming is dichter bij huis.

Een brug over de Maas

Je kunt in Maastricht een film over de Middeleeuwen maken

Maandag 25 juli 2011

I love the smell of Amstel in the morning

Surrealistische meerkoeten

Surrealistische eend

Ondertussen

pool spelen in je eigen huis

Pool is not a matter
Of life and death
It's much more important
than that

Two ladies

We´re two ladies

De HEMA had een speciale aanbieding, treinkaartjes met korting. J. en ik waren nog nooit in Maastricht geweest en besloten een dagje vakantie te nemen. De trein reed rechtstreeks naar de mooie Limburgse hoofdstad dus we hoefden alleen maar te zitten. De stoelen waren comfortabel, het rijtuig bijna leeg maar er woei wel een ijskoude wind door de coupé. Air-conditioning? Klimaatbeheersing? Ik had een jasje aan en een sjaal om maar J. had slechts een dun vestje en begon een stijve nek te krijgen. ´We´re two ladies´, zeiden we steeds met een Little Britain accent. J. heeft wat tv-programma´s dezelfde smaak als ik. Ze kijkt veel BBC en is blij met de zoveelste herhalingen van Only Fools and Horses. Ik ken niemand anders met wie ik daarover kan praten. Ik hoef maar één zin te zeggen: He who dares wins, en ze begrijpt wat ik bedoel, heel prettig.

Voorbij Utrecht klonk een zeer opgewekte vrouwenstem door de speaker; ´Dames en heren, jongens en meisjes, ik kom zo langs met thee, koffie, frisdrank en wat hapjes. Ik hoop dat u een fijne reis heeft. Ik ben zo tot uw beschikking.´ Even later verscheen er een jong meisje in het gangpad. Niet met een Wagon-litskarretje. Ze had een mand om haar nek hangen met versnaperingen, koffie- en theezakjes, suiker en melk. Op haar rug droeg ze een watertank met heet water. Via een slangetje vulde ze onze koffiebekertjes en natuurlijk bestelden we ook een mierzoete gevulde koek. ´Hoeveel kopjes haal je uit zo´n tank?´, vroeg de buurtkrantmens in mij. Ze rekende:´ Zeventien liter, dat is 85 kopjes. Dus hoe meer u drinkt, hoe lichter hij wordt.´ Dat was logisch. ´En je blijft er opgewekt bij´, zei J. die ook nooit saggerijnig te krijgen is.

De twee en een half uur vlogen voorbij en we vergaten helemaal naar het landschap te kijken. Onze conclusie was: veel groen. De bus naar de binnenstad stond al klaar en de chauffeur had gelukkig een zacht G. Het leek wel of de rest van de mensen uit de randstad kwam, iedereen sprak Beschaafd Nederlands, ook toeristen waarschijnlijk. We bereikten het centrum in 2 minuten en spotten 7 kerken.
Ik had de dag ervoor op internet gekeken wat er te doen was qua boottocht. Zo kon je varen naar Luik maar diende je wel om 10.00 uur s´ochtends aanwezig te zijn. Er was ook een grottentocht, een beetje bezwaarlijk voor J. die chronisch duizelig is. Een klim naar de St. Pietersberg (wel 200 meter hoog) werd om dezelfde reden verworpen. We kozen een vaart over de Maas van 50 minuten maar eerst liepen we de stad in richting Vrijthof.

wordt vervolgd

Prachtige rode kerk

Ik ben gek op kerken

Even de kat scannen

De burgemeester en ik in Maastricht

Burgemeester van der Vaart van Juinen en ik, wethouder Hekking deden een dagje Maastricht.

Bijzondere collectie

Mijn beeldje, namaak of echt?

Ik zag een foto van een beeldje. Het komt uit de bijzondere collectie van het Afrikaans museum in Maastricht. Het kwam mij bekend voor. Eenzelfde houten figuurtje heb ik eens jaren geleden van een Iraniër gekocht voor  25 gulden. De man stond met een tafel vol rotzooi op het Waterlooplein, hij sprak geen woord Nederlands of Engels of Frans en zag er uit als een ongewassen dakloze. Tussen de rommel stond het beeldje waar ik wel gecharmeerd van was. Hij was zo blij met mijn 25 gulden dat hij mij een handkus gaf. Een half jaar later hoorde ik dat hij ergens dood gevonden was.

Beeldje uit de bijzondere collectie van het Afrikaans museum in Maastricht

Bob vangt een veldmuisje

Booker T

Racisme bestaat niet in goede muziek. Booker T and the M.G´s waren, net als Sly Stone and the Family, een mix van blank en zwart

We waren met z´n vieren op zangles dus de juf leerde ons 4-stemmig zingen. Zij had een song van Katie Melua uitgezocht, Crawling up a hill. De singer-songwriter kende ik nog niet. De juf zong ieders partij apart voor die wij braaf om de beurt herhaalden. Toen wij echter alle vier tegelijk moesten invallen, werd het een kakofonie. Ik ga altijd meezingen met de persoon die het dichtst bij me staat. ´Stop!´, riep de juf. (Ze was best wel aardig maar soms verloor ze haar geduld en werd ze furieus. Wij werden daar heel lacherig van. Dat duldde ze niet. Het kostte ons de grootste moeite ons te verbijten. Het studiootje was niet groter dan 2 bij 2 en een half meter. Je kon geen kant op met je slappe lach). Ze liet ons weer apart zingen. Zodra we alle vier onze monden open deden, raakten we de klus kwijt. Ik realiseerde me dat ik helemaal niet van 4-stemmig zingen houd, het is net hogere wiskunde. Of je moet de Beach Boys zijn. Bovendien was dat liedje van Katie Melualiedje gewoon heel stom. Bijna alle liedjes van Katie Melua zijn stom. Ik hou helemaal niet van Katie Melua.
Ik heb het even nagekeken, Crawling up the hill bestaat uit 9 coupletten die allemaal weer anders gezongen dienen te worden en 4-stemmig.

Every morning 'bout half past eight,
my mamma wakes me says
"don't be late",
get to the office, tryin' to concentrate,
my life is just a slow train
crawling up a hill.

Mensen, houd het simpel

Ik zit nu, bril en koptelefoon op, volumeknop op 10, naar de meest recente aflevering te kijken en te luisteren van Daryl´s House met als gast Booker T, je weet wel, van de MG´s. Had ik maar een instrument leren bespelen. Wat een lol hebben die jongens. Ik ben niet zo gek op instrumentale muziek maar Green Onions is één van de uitzonderingen. Ik word helemaal gelukkig van die lachende gezichten.

Booker T en Daryl Hall

Daryl´s favoriete liedje wordt simpelweg tweestemmig gezongen zodat ik ook mee kan doen. Never, never found me a girl that loves me like you do, you do
Daryl´s favorite song

Booker T anno nu

Zware tijden voor Bob

Het was noodweer maar Bob wilde perse naar buiten. Hier schuilt hij onder de kruiwagen

Bob begreep er niets van. De storm raasde om het huis, de regen kletterde tegen de ramen en de mast floot een monotone deun. Toen ik de voordeur van hem open deed waaide hij bijna het huis weer in. Teleurgesteld sjokte hij naar zijn poef en viel in slaap. ´s Avonds stond hij weer voor de deur te piepen. ´Nee Bob, het is noodweer, dadelijk waai je het water in en ik heb geen zin om je achterna te springen´, zei ik. Het is natuurlijk zinloos om een kat iets uitteleggen. Demonstreren is beter dus zette ik hem even buiten. Bob kan wel tegen een beetje water, dat heeft hij van zijn moeder, maar deze striemende regen was zelfs voor hem te veel. Hij vond een alternatief. Hij wilde perse op het terras waar de planten tot hun knieën in het water stonden. Toch vond hij een beschut plekje, onder de kruiwagen die we van de tuin overgehouden hebben. Daar heeft hij tot middernacht gezeten, starend naar de regendruppels en de zwiepende hoogspanningsmast. 

Compositie voor een hoogspanningsmast. Fúúúúút!

Orchidee

The finishing touch, de orchidee

Mam! Mama! Maham!

In de tijd dat ik op twee kleine kinderen paste, kreeg ik enigszins het idee hoe het was op moeder te zijn. Het is net of de kleintjes aan je vast gekleefd zitten en geen stap verzetten zonder het jou mee te delen. In 5 minuten tijd werd mijn naam wel 50 keer geroepen. ´Mam! Mama! Maham!´

Bij de meerkoeten en futen gaat het precies hetzelfde. De kleine koetjes schreeuwen het hardst, de hele dag door. Pa en Ma staan 24 uur voor ze klaar. De fuut is net zo zorgzaam maar oogt onverschilliger. Hij of zij is meestal te zien op de grote plas. Ze worden zelden dichtbij de woningen gesignaleerd. Zondag hing ik over de brug en observeerde Moeder Fuut met jong. Moeder verdween regelmatig onder water. De kleine kreeg iets panisch over zich: ´Waar is ze nou?´ Als ze naar boven kwam met iets eetbaars in haar snavel, zwom het fuutje in de 4e versnelling naar zijn moeder. Hij trappelde zo driftig met zijn pootjes dat het water achter hem opspatte. Je zag nog net geen rookwolkjes. De moeder stopte het lekkers in zijn snaveltje en dook weer onder. Alles draait bij dieren om eten.
Bij mensenkinderen is dat wat minder. Bij sommige krijg je met de groot mogelijkste moeite één hap naar binnen. Maar verder is er weinig verschil.

Kijk mijn hortensia eens bloeien

Transport

Zuiderzeeweg

Gisteren had ik een afspraak in Sloterdijk. Als alles meezit is dat een ritje van een half uur. Tram 26 en dan een stukje trein. Ik was voor alle zekerheid vroeg van huis gegaan. Je hoeft nooit lang op de tram te wachten dus na 2 minuten was ik onderweg naar het station. Maar ik was nog niet gaan zitten of de conducteur riep om dat hij niet verder ging dan de Zuiderzeeweg, in verband met een ongeluk. Ik had er, met mijn telepathische gave, een voorgevoel van. Maar ik had het stemmetje in mijn achterhoofd genegeerd. Het enige dat je dan kan doen is bus 37 nemen die vanuit noord naar oost rijdt. Die bus vermijd ik liever. Hij komt om de 25 minuten, de halte is aan een snelweg en de bus zit altijd vol met moeders met kinderwagens, ongewassen mannen of groepen schoolkinderen.
Later bedacht ik me dat ik uit had kunnen stappen bij het Muiderpoortstation of tot het eindpunt van 37, het Amstelstation. Ik vond dat zo omslachtig en bovendien was het maar de vraag of ik op tijd op de afspraak zou zijn. Ik heb maar afgebeld. Interessant verhaal, nietwaar?

Apie

Op de site van vermiste en gevonden huisdieren  stond een melding van een lapjeskat die dood was gevonden in Diemen.
Signalement: Witte buik en poten. LAP heeft bruine vlek. Uiteinde staart is wit. Boven op kop bij L. oor grijze cyperse vlek. Er ontbreken enkele kiezen.
Wordt Apie hier beschreven?
Als er een dode kat gevonden wordt neemt de dierenambulance hem mee. Grijze cyperse vlek boven op kop bij linkeroor. Ik heb geen foto kunnen vinden waar haar staart op staat. Het beest is natuurlijk al gecremeerd. Ik heb op de kaart gekeken, Diemen is hier niet ver vandaan maar je kunt er alleen komen via bruggen. Zou het Apie zijn?

Oude bekenden

Wij voelden ons net zo tevreden als deze hond

Wat doe je als je tussen twee banen zit? Dan ga je uitgebreid lunchen. Ik had afgesproken met oud-collega´s en lieve vrienden J en HM. HM mailde gisteren dat hij een vervelend ongelukje had gehad. Hij was, grieperig, uitgegleden in de badkamer en had zijn neus gebroken. Ai, dat is pijnlijk. HM heeft wel vaker freakaccidents. Zo viel hij eens, tijdens een vakantie, bij het bergbeklimmen (een heuveltje) naar beneden. Verder gaat hij meestal fluitend en huppelend door het leven. J heeft ook haar ongemakken en loopt met een stok. Heel handig bij het oversteken of om vervelende stoepfietsers mee weg te meppen.

Wij hadden afgesproken in ons oude buurtje om de hoek bij de krant. Tegenover de plek waar Theo van Gogh is vermoord. Er zit daar een bruin café met terras. Ik herinner me dat één van onze medewerkers een stukje wilde schrijven over deze stamkroeg maar na één bezoekje zag hij ervan af. De uitbaters, een echtpaar, was van de ouderwetse Amsterdamse afzeikstempel. Niet te genieten. Die zaten natuurlijk al 40 jaar tegen elkaar aan te kijken.
Het was dan ook een aangename verrassing dat de tent was overgegaan in nieuwe handen. Gepimpt, schoon geschrobd en gezellig gemaakt. De bediening was vlot en vriendelijk en de lunchkaart was goed. We bestelden een BLT met guacomole op Hartoghbrood. Terwijl ik me had voorbereid op een klef kadetje. Het bord was versierd met een minizakje patat. Een leuk detail.
Tot onze vreugde zagen we M voorbij fietsen, zij heeft geweldige stukken voor de Dwars en Opzij geschreven. ´Joehoe`, riepen we. ´Meisjes!`, zei ze, blij ons te zien. Ze zegt ook altijd dingen als: ´Wie gaat er mee buiten spelen.´ Ze had even tijd om bij ons te zitten. Daarna moest ze weer verder want de agenda van de moderne gepensioneerde zit nokvol.

Hobby´s

Vanochtend bezocht ik het plantenmarktje op het Amstelveld en vond daar de plantjes met de gele bloemetjes waar ik al jaren naar op zoek was. Ik had ze namelijk op mijn terras op Wittenburg. Ze bloeiden vanaf de lente uitbundig, namen een rustpauze, en bloeiden tot en met oktober. Uitbundige bloeiers, stond er op het kaartje. De verkoper zei ten overvloede: ´Mevrouw, ze bloeien uitbundig.´ Geeft u er dan maar drie.

Uitbundige bloeiers

Dat Amstelveld is een paradijs voor de grijze golf. Ik zag voornamelijk vrouwen van mijn leeftijd met verstandige schoenen. Als de hormonen het laten afweten, gaat men tuinieren. Of zonnepanelen installeren. Of een hond nemen. Of alledrie.
Ik was nog net op tijd voor de Oost-Indische kers. ´Wilt u hangers of klimmers?´ Laat ik eens een keer klimmers nemen. Ik zag nog allerlei plantjes  die ik overwoog mee te nemen maar ik hield me in. Ik heb nu 1 oleander, 2 bloeiende hortensia´s, de uitbundige bloeiers, o-ikers, lavendel en kruiden. En geen naaktslakken! In onze vorige woning klommen de naaktslakken naar de 3e verdieping en aten het kattenvoer op. ´ Zou ik deze planten in de tuin hebben geplant, dan zouden ze binnen twee dagen verdwenen zijn´, kon ik niet laten op te merken.  HS:´Ik wil niets meer over die tuin horen.´ Ik ook niet.

Hans beoefent zijn technische hobby

Hans en een klassieke hortensia

Restaurantrecensie

Hans was wel blij met zijn kabouterglas

Leeg kreeftkarkas

´Zal ik me na afloop bekend maken als Henriette van Dam, de vileine restaurantcritica en horecablogger?´, zie ik tegen HS. We zaten in het chique, Italiaanse restaurant om de hoek waar we goede berichten over gehoord hadden. Ik trakteerde om de overdracht van de tuin te vieren. Het bestuur had me op het laatst uiteraard nog een financiële poot uitgedraaid en allerlei extra kosten berekend, gemiste tuinbeurten á 50 euro onder andere. Ik was te murw om een scene te maken en was al blij dat de nieuwe eigenaren aardige mensen waren. ´Het is een dubbele tuin´, hoorde ik de penningmeesteres zeggen. Ik wist niet dat er ook enkele waren, vandaar dat de strijd tegen de natuur (onkruid) niet te winnen was. Toch was ik een beetje verdrietig bij het afscheid over mijn goede bedoelingen waar werkelijk niets van terecht was gekomen. Onderweg naar de kantine zag ik de taakstraffers onkruid wieden en slootjes baggeren. Ik weet niet waarom, ik voel zo´n weerzin tegen de tuinbeurten, al die ploeterende mensen op de zaterdagochtend. Het jonge stel was dolblij met de tuin en ik heb hen al mijn bruikbare spullen cadeau gedaan.

Om dit hoofdstuk feestelijk af te sluiten zaten we dus bij de Italiaan. Drie verschillende personeelslieden kwamen naar ons toe om in half Italiaans, half Engels het menu toe te lichten. We konden er geen touw aan vast knopen en we bestelden maar lukraak. ´We laten ons verrassen´, zeiden we optimistisch. Een meisje dat er uit zag als 14 jaar, gekleed in een gekreukeld wit bloesje met het logo van de zaak, vroeg of we wat wilden drinken. Ze gaf ons de wijnkaart maar daar konden we ook geen wijs uit worden. Sommige wijnen kon je alleen per glas bestellen. ´Doe de chianti maar, we eten tenslotte Italiaans.´
Korte samenvatting: HS kreeg een kreeftkarkas met spaghetti. In één pootje zat een beetje vlees, de rest was leeg. 26 euro. Mijn ravioli was gevuld met spinazie die niet goed gewassen was. Het zand knarste tussen mijn tanden. We bestelden chocolademousse toe, wachttijd 45 minuten. ´Het is een bewerkelijk gerecht´, aldus de ober. 80 euro later stonden we buiten vastbesloten voortaan altijd zelf te koken. 

Demjanjuk zat achter ons

Teleurgesteld naar huis

Ben benieuwd wie mijn 5000ste bezoeker zal zijn

Die verdient een reisje naar Pampus