Daar gaat ze

Kijk haar nou lopen op het grote strand.

Rennen met Carlito

 

Bofhond

Een echte Wim Streep

Afgelopen week reisde ik af naar het hoofdkantoor van WBV Eigen Haard. Ik ging daar een parkeerplaats regelen voor de Tazzari. Een vriendelijke jongeman haalde me op uit de moderne en van alle gemakken voorziene wachtruimte en leidde me naar een apart kantoortje voor het papierwerk. Er hing een schilderij aan de muur. De stijl kwam mij zeer bekend voor, en verdomd, het was een echte Wim Streep. Die timmert lekker aan de weg.

Zaterdag voelde ik me volkomen uitgeput. Gekmakend want ik heb nog van alles te regelen voor de vakantie. Het enige dat ik in zo'n geval kan doen, is op bed gaan liggen. Zo frustrerend, in mijn hoofd blijf ik bezig met voorbereidingen te treffen. (De boeken moeten terug naar de bieb. Ik moet sleutels na laten maken, de zwarte printerinkt is op. Die heb ik nodig om de reispapieren uit te printen enz, enz. Help). Zondagochtend werd ik wakker met griep. Daar ging het feestje in Voorhout, verdomme. Gelukkig had Blanche een afspraak met A. en Carlito. Ze gingen naar het strand. Voor Blanche was dit de eerste keer, de bofhond. Vol verhalen kwam ze terug, over de lieve mensen, haar beste vriend Carlito, het zoute water, al dat zand en de nieuwe vrienden die ze gemaakt had.

Blanche en Carlito ontmoeten een interessante soortgenoot.

Vandaag heeft ze geen zin om te lopen. 'Mijn pootjes zijn moe', kefte ze. We lassen een rustdag in voor het gehele gezin.

Blanche: 'Vandaag geen polonaise

 

Een Tazzari

Is het geen schatje? Nu alleen nog een stopcontact vinden

Jaren geleden zat ik in de tram en zag een heel grappig, elektrisch autootje. Omdat HS al een tijd op zoek is naar een dergelijk wagentje noteerde ik de naam. Een Tazzari. Een paar maanden geleden vond HS een 2e hands autootje dat vandaag gearriveerd is. Een Tazzari. Genoeg ruimte voor 2 personen en een chihuahua. Onze buurmannen vertelden dat zij graag naar het veilinghuis De Eland in Diemen gaan, waar je onder het genot van wijn, patat en bitterballen kunt bieden op van alles en nog wat. Eén van HS' hobby's en hij heeft er oog voor. Nu we mobiel zijn kunnen we gemakkelijk daar naar toe tuffen en een onbekende Van Gogh of Rembrandt op de kop tikken. En het mooiste is, na een kleine terugval, is HS definitief gestopt met roken.
 .

De Hoofdpiet

Een groepje kinderen kwam Erik van Muiswinkel tegen, ongeschminkt. ' Daar heb je de hoofdpiet', riepen ze opgetogen. Die lui die het hardst: Racisme roepen, zijn doorgaans racistische denkers. Bij normale mensen komt dat soort gedachten niet eens op. Het is de nieuwe terreur van de eeuwig gekwetste minderheid. Ik ken dit specifieke clubje toevallig. Het zijn beroepsprovocateurs. Eentje kwam eens langs tijdens een schrijfavond. Een man van Surinaamse afkomst die bij binnenkomst de blanke aanwezigen begon te beschuldigen dat alle Amsterdamse grachtenpanden met het bloed van zijn voorouders waren gebouwd, of iets dergelijks. Om in 1 adem te vragen:' Heeft er iemand cocaine bij zich?' ik had genoeg gedronken om hem de waarheid te zeggen:' Hier zijn alleen vrienden welkom, geen parasieten. Ga maar iemand anders chanteren.' 'Racist', zei hij. De hele schrijfgroep barstte uit in gezang. Ons favoriete Wim T. Schppersnummer: We zijn weer thuis, ahoeahoe.

Het mormel

Ik had niet gedacht dat het kleine gehaktballetje zo mooi zou worden. Blanche heeft op dit moment bezoek van haar grote vriend Carlito. Ze rennen als gekken rondjes om de tafel. Bob zit er met verbazing naar te kijken.

 

De Wet van Murphy

Ken je dat? Dat alles wat je onderneemt fout loopt? Gisteren was het zo'n dag. Eerst de hele ochtend bezig geweest met het regelen van een shuttlebus van Faro en Lagos. Had je een Visa creditcard voor nodig. Ik geloof dat ik tijdens het surfen een virus binnenhaalde want opeens werkte geen enkel wachtwoord meer dat ik nodig heb om online sollicitaties in te leveren. Ik vroeg een nieuwe aan, herkende het apparaat mijn sofinummer niet. Toen viel er een brief in de bus van de UWV dat mijn uitkering voortaan op een totaal onbekend banknummer gestort zou worden. Na een half uur bellen had ik dat weer recht gezet. Drie keer naar de apotheek geweest. Nee, de huisarts heeft geen receptje doorgegeven. Ja, het receptje is wel doorgegeven maar de medicijnen kunt u pas morgen ophalen. Ook was er iets mis met mijn webmail. Ik UPC bellen. Krijg ik een vrouw aan de telefoon met een zwaar Limburgs accent. ''Welke site gebruikt u?' 'Huh, gewoon, chello webmail.' 'Maar welke pagina?' 'Ik begrijp niet wat u bedoelt. Van UPC uiteraard.' Ik voelde mijn bloed al gaan koken. 'In plaats van een mailtje te beantwoorden, doet u dan eens een nieuwe aanmaken', was tenslotte haar advies, 'heb ik u zo voldoende geholpen?'

 Zo ging het maar door. Struikelen over mijn eigen benen, Blanche die geen poot wilde verzetten tijdens het wandelen. Eén of andere idioot deed een poging tot een rampkraak aan de overkant. In de scooterwinkel. Hij reed zo met zijn auto door de voordeur.

Wat vooraf ging: zonder in details te treden. Blanche werd steeds onhandelbaarder als ze de hele dag bij HS in de keuken had doorgebracht. Veel te onrustig, geen regelmaat en veel te veel vrijheid. Ze nam praktisch het hele huis over met haar gegrom en gebijt. HS nam haar telkens mee naar buiten, zag ik opeens het buurmeisje met een onwillige Blanche lopen. Plus 4 kleuters die aan haar trokken en plukten. Gevolg, als ik de keuken betrad, verschanste ze zich in de hondentas.

Dus, ik heb de rust en regelmaat hersteld. De tas buiten bereik gezet. De regie in handen genomen. Vandaag weer een prettige wandeling gemaakt met vriendin A. Even stoom afgeblazen. Er sprongen ook weer konijntjes rond, hopelijk is de epidemie voorbij. Zaterdag komt Carlito een paar uurtjes met Blanche spelen. Misschien kan hij haar leren trappen lopen. Hij kan dat namelijk wel terwijl Blanche hulpeloos bovenaan de trap staat te piepen tot een mens haar naar beneden draagt. Blanche kijkt op tegen haar grote vriend. Er is niets leukers dan die twee over het strandje te zien rennen.

Vanavond dacht ik, ik rol een lekker peukie van mijn zelfgeteelde pretkruid. Dat heb ik wel verdiend.  Helaas, geen vloeitjes in huis. Dan maar weer die stomme mindfulnessoefeningen. Eén ding is zeker, morgen zal alles beter gaan, dat kan niet anders. Toch?

Symbolisch, man

Vaak vliegt de ellende in de wereld me aan. Als ik de krant opsla. Slechte, boze, verwende en verongelijkte mensen. De schuld van de media, wordt mij verzekerd. Die blazen alles op zodat je het gevoel krijgt dat 80 % van de volwassenen iets kwaads in de zin hebben. Dokters die ebola-patiënten verzorgen, worden vermoord door slecht voorgelichte stamgenoten. IS die een onbegrijpelijke aantrekkingskracht heeft op jonge moslims. Het is allemaal zo hopeloos. Ik ben toch al zo'n rampdenker. Misschien ben ik aan vakantie toe. Ik weet het wel zeker.

Vannacht droomde ik dat ik drie giraffes cadeau had gekregen. Ze verbleven in een hooischuur in het donker. Ik moest een prettige levensomgeving voor ze vinden. Een stuk land met veel bomen. Maar eerst werd ik in de jeugdherberg verwacht, waar ik een maaltijd voor 144 gasten te bereiden had. 'Het is een droom', droomde ik, 'word wakker.' Niet voordat ik het eten op tafel heb.
Uitgeput rolde ik uit bed en dacht aan een eenvoudig huisje in Portugal aan het strand. Een ruimte die weinig onderhoud vereist met een grote schuur voor HS. En internetaansluiting.

Op werk werden wij een keer onderworpen aan een psychologisch onderzoek. Na allerlei gesprekken en onderlinge oefeningen, vertelde de gespreksleidster ( 200 euro per uur) onze respectievelijke valkuilen die we geacht werden te vermijden om een betere samenwerking te krijgen. Je kent het wel, ingebakken gedrag. De één was te dominant, terwijl de ander juist over zich heen liet lopen. Wat was de mijne ook alweer, dacht ik laatst. O ja, te veel hooi op mijn vork nemen. Ik kan steeds minder aan, alleen nog een gebaksvorkje hooi. Alsof mijn batterij leeg is.

Nu zit ik met die drie giraffes in de hooischuur. En niet te vergeten het paard en de ezel die op zolder staan.

Steiger BBQ

Tijdens de BBQ van gisteren ontmoette ik een paar mensen die mij inspireerden tot het schrijven van de eerste pagina van mijn literaire thriller Moord op Steigereiland.
Korte samenvatting: De Marokkaanse krantenbezorger rijdt om 5 uur 'sochtends steiger B op. Het is mistig. Een waterig zonnetje probeert door de nevel heen te breken en doet de spinnenwebben oplichten als pareltjes. Dan ziet hij de man op een bankje zitten. Hij herkent hem, het is de zwaarlijvige nachtclubhouder. Wat doet hij op dit uur buiten? Zou hij buitengesloten zijn? Pas als de krantenjongen dichterbij komt, ziet hij de opengesperde ogen van de dikzak en het mes dat in zijn buik steekt.

Hoe verder? vroeg ik Hans. Die kwam gelijk op de proppen met commissaris Dijkstra die het zaakje gaat onderzoeken. Mo, de krantenjongen wiens hobby het is oude moordzaken te ontrafelen weet één ding: degene die het lijk vindt wordt meestal de hoofdverdachte. Dijkstra: 'Het spijt me jongen. Laat die kranten maar zitten. Jij gaat mee naar het bureau.'
Hoe loopt dit af?

Het buurjongetje danste wat houterig op de muziek. Het meisje, 3 jaar, bewoog haar heupen en billen als een geboren Braziliaanse. Een natuurtalent.
 

 

Er staat een paard op zolder

Onze waakhond

Blanche is zo geraffineerd dat ze bijna uitsluitend tegen mij gromt en bijt en poeslief is tegen HS. De laatste geeft mij goede raad. 'Je moet rustiger tegen haar praten. Nee, je pakt haar helemaal verkeerd vast. Eerst zachtjes aaien over haar rug dan voorzichtig beetpakken. Nee, niet bij haar buikje. Kijk, ik zal het voordoen.' Blanche laat zich optillen door HS en kijkt hem liefdevol aan. Zodra hij haar aan mij probeert te overhandigen, verandert ze in dr. Hyde. De blik ener waanzinnige.

Vanochtend was het weer zover. Ik doe de deur van haar bench (benz, las ik laatst) open en madam gromt. 'Ik hoor het wel als je wakker bent'', zeg ik en loop de trap af. Negeren net zolang tot ze me smeekt terug te komen. Ik zet een kopje koffie, lees de koppen in de krant: -Werkeloosheid onder ouderen hoger dan onder jongeren- Goh, hoe zou dat toch komen. Voorzichtig sluip ik naar boven om te kijken in welk stadium Blanche verkeert. Ze speelt met haar speelgoedhondje, gaat op haar rug liggen en wil een massage van een half uur. Na 5 minuten vind ik het genoeg, pak haar op en daar is de piranha weer. HS roep vanuit zijn bed in het vooronder: 'Je bent te agressief.' Krijg allemaal de pip.

Bob: 'Overdreven gedoe van die hond.'

Om een lang verhaal kort te maken, dit ochtendritueel heeft ook invloed op mijn dromen. Vannacht had ik nota bene een paard en een ezel op zolder staan in een soort 19-eeuws pand met smalle trappen, die ik elke dag naar beneden moest lozen om uit te laten. En daarna weer terugzetten op zolder. Omdat dit een onmogelijke opgave bleek, werd ik van de schrik wakker. Gelukkig, het is maar een droom, was mijn eerste gedachte, en daarna: Blanche!

Dat zo'n minihondje in staat is de hele boel over te nemen. Ik heb geprobeerd of teruggrommen helpt. Dat ze dan opeens beseft hoe belachelijk ze bezig is. Ze ontbloot haar tandjes en kijkt me vals aan, het kreng.

Godzilla

Gisteren hadden we een tegenoverstelde ervaring. We wandelden door het Diemerpark en dronken koffie bij Vrijburcht, een idyllisch plekje aan het water bij het begin van de dijk. Er kwam  een groepje kinderen op Blanche en Carlito af. Blanche ging gelijk op haar rug liggen. Een jongetje van een jaar of elf zei: 'Mag ik haar aaien?' Natuurlijk. En terwijl hij haar over haar buikje kriebelde zei hij:' Als ik in haar ogen kijk, denk ik, ik wil alles voor je doen.' Een Romeo in de dop. De andere kinderen zeiden: 'Wat zijn dat voor hondjes?' 'Chihuahua's.' 'Die zijn toch heel gevaarlijk.' 'Nee', zei ik, 'je bedoelt piranha's. Chihuahua's doen niets.'

Christo was vannacht actief op Steigereiland

Christo, de artistiekste spin van Steigereiland, is vannacht heel actief geweest. Hij heeft zowat het hele eiland ingepakt met webben die wel gekant klost lijken. Ook de bruggen, fietsen en kindervoertuigjes zijn versierd met pareltjes.

 

Alleen maar goed nieuws (afkloppen)

Ha, fijn, het baasje wakker maken

Behalve dat ik nog steeds moet wennen aan het feit dat ik Joan Rivers nooit meer zal zien in Fashion Police, gaat alles de goede kant op. De arts van Joan maakte een selfie van haar en de bewusteloze diva. En kwam daardoor te laat in actie toen Joan een ademstilstand had.

Blanche is bijna weer haar oude vrolijke, gezellige zelf. Het uitlaten was de afgelopen weken een ramp. Ze weigerde te lopen en als ik haar naar het grasveldje droeg, rook ze alleen maar aan struiken waartegen een reu had gepist.
Vandaag verliep het wakker worden zonder al te veel drama's. Het leek wel of ze wist dat vandaag Carlito en A-dag is want zodra we buiten waren, snelde ze richting Carlito's waterwoning. Ik fluisterde tegen HS: 'Niet het C-woord gebruiken, dan verwacht ze dat we naar hem toe gaan.' Om 5 voor 1 kon ik eindelijk hardop zeggen: 'Blanche, ga je mee naar Carlito?' Ze sprong een gat in de lucht en draaide rondjes van de zenuwen.
Carlito ontvangt haar meestal afstandelijk maar als ze eenmaal in het Diemerpark zijn is het net een komisch duo.

Er lagen overal karkassen van konijnen. De ziekte schijnt weer toegeslagen te hebben, akelig al die aangevreten lijken her en der. De honden wentelen zich het liefst in dode dieren dus we hielden ze aan de riem. Op het strandje mogen ze vanaf 1 oktober weer los.

HS is ondertussen zomaar opgehouden met roken. Van de één op de andere dag. Zonder te piepen. Ik zou gaan klagen en zeuren, in lades gaan zoeken naar een peukie. HS geeft geen sjoege. Hij moppert wel op alles dat in de krant staat. 'Moet je horen, die kale Samsom wil alle rijken kaalplukken. Rooie rakkers, die PvdA.' 'Ach', zeg ik dan, 'er is toch geen mens meer die op die partij stemt.' Hij is ondertussen al bij het volgende bericht. Oproer in Hong-Kong. Alles leest hij voor, gevolgd door zijn mening. Maar ja, dat deed hij ook toen hij rookte.

Dat niet- roken is zo'n zegen. Die eeuwige stank die overal in ging zitten. In je haar, je kleding, de gordijnen, het bankstel. Zelfs Bob rook naar tabak. De rook nestelde zich zelfs in de schone was. Had ik gedoucht, droogde ik me af aan een handdoek die naar sigaretten stonk. Ik denk dat HS 10 jaar aan zijn leven heeft toegevoegd.
En dan is het ook nog eens prachtig, stil herfstweer. Ik ben gek op die windstille dagen waarop het nog warm is en je toch de herfst al ruikt.
O ja, George Clooney is getrouwd. Heel Venetië afgehuurd, 6 miljoen euro er tegenaan gegooid. En dat moesten we weten ook. Speciale fotobijlage in de NRC! Het zou grappig zijn als het huwelijk na drie maanden voorbij is. Alhoewel, ik heb vernomen dat hij president van Amerika wil worden. En zij First Lady. De kwaliteitskrant houdt ons op de hoogte.

 

Hij is wakker