Eerst dit

Trump heeft zijn bedenkingen bij de democratie. Zie ik daar een patroon verschijnen? Eerst democratisch gekozen worden (dankzij Facebook) en dan de democratie afschaffen.

Wij weten wel welk deel wij van zijn zoon willen afsnijden. Hij heeft het mes al in de aanslag. Nicht Wil: En dat zetten we in een glas sterk water op de schoorsteen.

Potentieverhogend

Radeloos

Gisteren kwam onze lieve klusneef langs. Hij heeft twee muren van de slaapkamer geschilderd, een warme perzikkleur. Bij de Vomar had ik een lichtslang van 9 meter gekocht. Die heeft hij om de keukenkastjes verwerkt, het geeft een designereffect.

Hoe blij en gelukkig ik ook ben met deze woning, mijn geluk wordt overschaduwd door de situatie van, ik haat dat woord, mijn partner. Hij heeft zich ingegraven in de keuken. Zijn hulpje brengt hem van de regen in de drup. Oftewel naar de rand van zijn graf, sorry, maar zo is het wel. Hij zorgt slecht voor zichzelf maar ik mag nergens wat van zeggen. De mantelzorg heb ik opgegeven, te frustrerend en eerlijk gezegd is alles me te veel. Ik word hysterisch van krantenberichten, spuugziek van Facebook, boos op alles en iedereen, onterecht. Kortom, volkomen overspannen van mijn zorgen om mijn partner.Het voelt als een rouwproces. Al mijn goede bedoelingen worden afgedaan als bemoeizucht. Zucht.

Iedereen zegt: zijn manier van leven is zijn keuze. De man heeft een hart van goud maar een destructieve levenstijl die mij tot wanhoop dreef. En ondanks de verhuizing mij nog steeds zoveel stress bezorgt, ik sta machteloos, dat ik niet tot rust kan komen.
Ik kon altijd terecht bij zijn zus. Zij heeft haar eigen besoignes, haar dochter is ernstig ziek en het is nog maar de vraag of ze het overleeft.

Sommige mensen zijn de mening toegedaan dat je de vuile was niet buiten mag hangen. Dit is echter een wanhoopskreet. En al zou het de vuile was zijn, buiten wordt die tenminste gelucht. Binnen gaat hij stinken en schimmelen. Je kunt beter je ellende van de daken schreeuwen. Alles oppotten resulteert in zenuwtics, dwangneuroses en fobieën. En jarenlang therapie als mosterd na de maaltijd.

Ik kan en wil mij niet aanpassen asn zijn manier van leven. Dat betekent vooral concessies doen. En hij gedraagt zich als een kat in een vreemd pakhuis als hij mij bezoekt. Het feit dat we de situatie niet kunnen bespreken als volwassenen  ...

Nou ja, enzovoorts. Kan iemand anders het even van me overnemen? Een kordate verpleegster met overwicht. Mijn kop zit vol.

Drolletje Drie

Koning Bob met zijn mollige pootjes

Blanche mag graag haar eigen drollen opeten. Ze doet het stiekem, in de hoek van de badkamer of onder een lage tafel. Dan wil ze op mijn schoot zitten, ik til haar op, zij likt mij. Alsof je gekust wordt door een drol.

Ik ging natuurlijk googlen hoe dat komt en wat je er aan kunt doen. Heeft ze een moeilijke jeugd gehad, mist ze wat mineralen of is het dwanggedrag?
Die jeugd van haar was vooral voor mij frustrerend. Ik vermoed dat ze te vroeg bij haar moeder is weggehaald. Ik deed alles volgens de regels: de hond in de bench (benz, schrijven mensen op internet) laten slapen. Niet op je bed. Ook al liet ik haar 10x per dag uit, 's ochtends lag ze ontspannen in haar eigen poep en pies. Normale honden zouden dat niet doen. Het heeft bijna drie jaar geduurd voordat ze enigszins zindelijk was. Ze wil nooit naar buiten. Ook zo eigenaardig. Andere honden springen een gat in de lucht als ze de riem zien, Blanche verstopt zich. Als we dan eenmaal op straat lopen, tippelt ze zonder problemen 2 uur mee op haar korte pootjes.

Onderdaan Blanche

Wat het poep eten betreft krijg je verschillende adviezen. Je moet haar afleiden en veel met haar spelen. Verder kun je in haar voer sperziebonen verwerken zodat ze wel vol zit maar niet dik wordt. Meng je er ananas doorheen, dan smaakt de drol niet meer lekker. Ik heb ook ergens gelezen dat een stukje eierkoek helpt. Daar zou ammonia inzitten waar ze behoefte aan heeft.
Gisteren kreeg ze een bord vlees met sperziebonen en vanochtend betrapte ik haar weer in de badkamer. Er lag een drolletje voor haar neus. 'Niet opeten!', riep ik luid, 'Foei, bah.' Foei heb ik van Martin Gaus geleerd. Als ik de poep verwijder, durft ze me ook nog aan te vallen. Alsof ik snoepgoed afpak. Daarna gooi ik het in de wc en dan komt ze nieuwsgierig over de rand kijken hoe het ding wegspoelt. 'Poep moet in de wc, Blanche, poep moet in de wc', articuleer ik. Dan houdt ze haar koppie zo aandoenlijk scheef alsof ze de woorden opslaat in haar kleine hersentjes. En gaat daarna weer een wippie maken op haar petfles. Ik poets haar tanden tegenwoordig met een oude tandenborstel gedoopt in een mix van water en mondwater.


Bob wil eten, Bob wil naar buiten, Bob wil weer naar binnen, Bob wil uit de kraan drinken, Bob wil eten, Bob wil naar buiten, Bob wil naar binnen. De hele dag door.

Blanche: kat in de zak of hond in de tas? Ik: blanke slavin

Wintertijd II

Het is pikkedonker, ik heb al gegeten. Ik kijk op de klok: 18.30. Ik dacht dat het midden in de nacht was. Gisteren regende het de hele dag. Vandaag zag het er ook niet best uit. Toch waagden Blanche en ik ons aan een wandeling. We zien wel waar het schip strandt. Vanuit Muiden kwam een donkere lucht aanzetten die richting Diemen leek te gaan. Wij liepen naar het einde van IJburg. Daar scheen de zon en was de lucht blauw. Halverwege voelde ik een druppel. Ik keek achterom en zag een prachtige regenboog met op de achtergrond dreigende regenwolken, die ons al snel inhaalden. De paraplu weigerde dienst. Blanche was doorweekt en trilde van de kou. Gelukkig had ik mijn warme hondentas bij me waar ze opgelucht in sprong. Ik kon met mijn mobieltje nog net deze foto maken.

Wintertijd

Ja hoor, je kunt de klok erop gelijk zetten;  in oktober word ik overvallen door een moedeloosheid en hopeloosheid over het leven. Je kunt het romantisch 'melancholie' noemen; het is een kaal en leeg gevoel. Het zijn toch al verontrustende tijden. Die kun je minimaliseren. Ik maak van een mug een olifant. Een verkeerde opmerking en ik vat het persoonlijk op. En elke dag hoop ik dat ik er normaal doorheen kom.

Een replica van het schip van Colombus. Dat dobbert de hele dag voor de kust van Madeira. Een notendopje vol toeristen

Gisteren was ik ervan overtuigd dat de enige manier om mijn leven te redden was, een vliegtuig nemen naar Madeira en daar tot maart te verblijven. Ik plaats daarvan haal ik me het Portugese eiland voor de geest om mezelf te kalmeren. Als ik maar geen vreetbui krijg. Want met een depressie krijg je altijd wat extraatjes. Zoals schaamte- en schuldgevoelens, gratis voor niets. En een verstoord hongergevoel. Om 11 uur 'savonds de pindakaaspot leegeten en de volgende dag doodellendig mezelf beloven dat ik dat nooit meer zal doen. Om me vervolgens vol te proppen met een zak Engelse drop, die ik als bonus van de Vomar hebt gekregen. O ja, elke dag doodmoe opstaan en sociaal nauwelijks functioneren. Dat kan er ook nog wel bij.
Virginia Woolf is niet voor niets het water in gelopen met stenen in haar zak. Niet dat ik in die richting plannen heb. Dat ik me daar mee bezighoud is al erg genoeg.
Gebrek aan concentratie. Niet kunnen lezen en in plaats daarvan YouTubefimpjes kijken over gruwelijke moordzaken.

Al die symptomen zullen wel ergens beschreven staan in een wetenschappelijk boek. Wat doe je er aan. Ik heb via Marktplaats.nl een hoogtezon gekocht. Een gevaarte met een stuk op zes lichtbuizen inclusief brilletje. Daar ga ik voor zitten en doe net of ik op het strand lig. De enige manier om deze winter door te komen is mezelf te foppen en mijn fantasie te gebruiken.

Later
Vreemd genoeg was dit toch een vrij aangename dag. Wat ik in jaren niet gevoeld heb, vrede met het leven. Helemaal niets gedaan, behalve in mijn bed naar een matige kerstfilm gekeken. En een uitzending van dr Phil. Over een meisje dat ervan overtuigd was dat ze zwanger was van Jezus. Toen een arts een echo nam en een lege baarmoeder constateerde, zei ze tegen hem:' You can stick your ultra sound up your ass.'
Op internet gezocht naar een nieuw afwasrekje. Ik vond een goudkleurige die tijdelijk uitverkocht was. Zodra ze weer binnen zijn, kan ik mijn bestelling plaatsen. Ik heb de hele dag gelummeld. Boodschappen besteld bij de Vomar die morgen worden bezorgd. Ik was wel alleen, maar voelde me verbonden met de wereld. Ik heb niet gepiekerd over Hans' gezondheid of over de dood. Ook al lag ik op bed, ik voelde levenslust. Wonderbaarlijk. Ik kon mezelf met rust laten.

De juiste mensen

Commentaar op Facebook: wat een oubollig plaatje. Ja, het is Facebook 1958, muts

Dr Phil's vader was alcoholist. Soms nam hij in zijn middelbare schooltijd vrienden mee naar huis. Dan lag vader straalbeezopen op de stoep en stapten ze over hem heen. Dr Phil mag zijn vader graag citeren; de man zat vol Texaanse wijsheden maar die paste hij natuurlijk niet toe op zijn eigen leven. Phil speelde football op hoog niveau. Zijn vader heeft geen enkele wedstrijd van zijn zoon gezien.
Dr Phil realiseerde zich dat het geen enkele zin had om erkenning van die ouwe te verwachten. In plaats daarvan heeft hij zich altijd omringd door mensen op wie hij kon bouwen.

Daar moest ik aan denken toen ik iets heel onschuldigs op Facebook plaatste. Hoe jammer het was dat we in 1958 nog geen Facebook hadden. Dan was ik als 8-jarige de hele dag online geweest en 'snachts stiekem ook. Ik kreeg er uitsluitend misplaatste afzeikopmerkingen over. Waarom? Niemand die gezellig mee fantaseerde over internet in de jaren 50. Het is net of iedereen gefrustreerd achter zijn computer zit te wachten tot hij een ander kan neersabelen. Meestal wordt de tekst niet eens goed gelezen. Ik reageer nooit op die opmerkingen. Of je vat het of niet. Ik dacht wel, wat doe ik hier eigenlijk. Het lijkt de middelbare school wel.
Wat dat betreft hoef je voor een steuntje in de rug niet op je Facebookvrienden te rekenen. Het medium haalt het slechtste in de mens naar boven.
Je moet het toch hebben van je echte vrienden, ook al zijn dat er lang geen 5000.

B & B

Omdat Bob een ziekte heeft, mag hij op het aanrecht uit de kraan drinken. Hij was gisteren door de buurvrouw gespot. Aan de andere kant van de autoweg, overgestoken om 17.00 uur. Liep hij over de dijk te flaneren. Daarna is hij bij Hans gaan eten en toen weer naar mij teruggekeerd. Hij dacht zeker dat ik niets door zou hebben. Alles wordt gezien.
Ik hoorde ook dat Bob's aardsvijand op Steigereiland dood is, zomaar ineens. Een Maine Coon, pas 4 jaar oud. Vreselijk voor de buren.

Blanche en ik waren zondag bij het winkelcentrum. Kwamen er twee teacup chihuahua's op haar af. Een derde van het formaat van Blanche en maar keffen. De oogjes van de kleinste vielen bijna uit zijn oogkassen. Zo zielig. Hun baasje at een patatje en zij aten mee. De hondjes volgden ons daarna De HEMA in, waar we alle vier werden uitgeschopt. Geen honden in de zaak, zei de medewerker. Dan niet.

Allerzielen

Vandaag steek ik een kaarsje op voor mijn vader (1919-1992), die helaas slechts twee van zijn kleinkinderen heeft gekend. Hij zou ook apetrots geweest zijn op de acht die daarna geboren zijn.
En voor mijn moeder (1922- 2004) die haar jongste kleinzoon Samuel nooit gekend heeft. Mijn ouders wilden allebei nog zo graag leven. Het was hen niet gegund. Ik denk dat mijn vader ook gek op Bob en Blanche zou zijn geweest. Hij sprak tegen dieren.