De geest moet waaien.

Het heeft een paar dagen geduurd maar nu sprint Blanche met het grootste gemak op de glazen tafel. Ze heeft al verschillende malen Bobs dieetvoeding opgegeten. Terwijl ze moet afslanken, het mormel. Laatst was ze ontsnapt en zat ze midden op straat een boterham met appelstroop te eten. Vanavond een klein maaltje kipfilet om alles recht te trekken.

Ze stond vanochtend heel ongemakkelijk te kijken. Hoe kom ik nu van de tafel af. Ze keek mij aan en kreunde. Zoek het maar uit, bijdehandje. Ze sprong eenvoudigweg, hup, van de tafel af. Een grote afstand voor zo'n klein hondje. Bij ons eerste bezoek aan de dierenarts, constateerde die zwakke kniegewrichten. Schijnt een typische chihuahuakwaal te zijn. Haar achterpootjes zouden snel uit de kom schieten, zei de dierenarts, en gaf me wat oefeningen mee. Een pootje oplichten zodat ze een tijdje hinkelt op het andere zou haar sterker maken. Uiteraard heb ik dat laten versloffen. In plaats daarvan loopt ze regelmatig 2 à 3 uur in het Diemerpark. Onvermoeibaar, die kleine.

Een journalist vroeg eens aan Rita Reys hoe zij zo fit bleef. Twee uur wandelen met de hond in het bos, was Rita's antwoord. Dat wil ik ook, dacht ik. En inderdaad, het is veel aangenamer met een hond te lopen dan in je eentje een beetje doelloos over het eiland te dwalen. De geest kan alleen waaien als je er flink de pas in zet. In gezelschap van een schoothondje.

Kleurloze Mensen

Ik werd op Facebook lid van Het Genootschap van en voor Kleurloze Mensen. Er staan zulke grappige verhalen op. Ik heb er gelijk weer een paar vrienden bij.


Zoals Bert die altijd over zijn huwelijk met Netty schrijft. Netty mantelzorgt voor de buurman. Als dat maar goed gaat:

Vanmorgen zijn de buurman en Netty naar de kerk geweest samen. Daar blijkt wel uit hoe goed het werk is dat Netty doet. Zij zelf was al een hele poos niet meer naar de kerk geweest. Je hoeft niet per se naar de kerk om een goed mens te zijn, zei ze altijd. Maar het leek haar voor de buurman goed om eens met haar te gaan.
Natuurlijk had ze haar zondagse kleren aan. Dat hoort. Het was een mantelpakje dat een beetje lijkt op de mantelpakjes die Jackie Kennedy-Onassis ooit droeg. Dat heeft ze jaren niet gedragen maar voor zo'n bijzondere gelegenheid als deze kon ze het wel weer eens aan doen zei ze.
Ik vroeg of ik nog mee moest. Dat hoefde niet, zei ze. De buurman kon zich goed bij haar uiten, mijn aanwezigheid zou daarop remmend kunnen werken, zei ze. Gisteren heeft ze een bos bloemen van hem gekregen, voor alle goede zorgen.
Ik heb vanochtend alle tijd voor mijn spoorbaan gehad. Het is nu half een, en ze zijn er nog niet. Het zal wel een bijzondere preek zijn. En ik hoop dat de buurman zijn vrouw niet al te erg mist. Een dezer dagen komt ze weer thuis, geloof ik. Ze is behoorlijk opgeknapt.

100 Ideeën

Nu de nieuwe gordijnen hangen, heb ik het ene woonidee na het andere. Allereerst heb ik de inrichting van de slaapkamer veranderd. Met als optisch effect: meer ruimte. Gisteren bedacht ik dat  de muur waartegen het bed staat een kleurtje nodig heeft. Eerst leek zeeblauw me wel wat. Maar het moest warmer, dus heb ik besloten perzikoranje. Heel licht. Dat maakt de kamer met de gordijnen, het dekbed en een gekleurde muur tot een knus geheel.

De behandelkamer

Perzikoranje

Laatst las ik dat een hond qua mensenleeftijd 5 jaar is. En een kat 42 jaar. Vandaar dat Blanche geen grenzen kent wat eten betreft en zonder te kijken de straat oversteekt. Bob gaat buiten meer te werk als een spion en beweegt zich via bosjes, heggen en struiken. Hij weet zich onzichtbaar te maken. Katten kunnen overal bij komen; ze springen op tafels, het aanrecht en zo nodig het keukenkastje. Terwijl de hond niet veel verder komt dan een laag hekje.
Daarentegen begrijpt de hond wat je zegt. Blanche kent het verschil tussen 'een snoepje' en 'wil je naar buiten' en nog 25 andere variaties. Ze kent de namen van iedereen. Zeg ik 'Peer', haar voormalige vijand, dan gaat ze woedend blaffen, grommen en agressief zoeken waar hij is. Noem ik echter Carlito's naam dan rent ze, als ze niet aan de riem zou zitten, rechtstreeks naar Steigereiland, waar haar vriend woont. 

 Je kunt praten wat je wilt tegen Bob, die hoort blablabla en gaat uitsluitend zijn eigen gang.

Bob is de ietwat autistische oom en Blanche is zijn dolenthousiaste nichtje. Dat vergt maatregelen zoals: Bob eet op een hoge tafel waar Blanche met veel moeite bij kan, maar dan moet ze allerlei capriolen uithalen. Blanche wordt geblokkeerd door een hekje bij de achterdeur zodat ze niet onnozel de straat op rent. Voor Bob is het hekje geen obstakel. Die springt er gewoon overheen. De wijde wereld in. Blanche kan zoveel vrijheid niet aan. Die blijft aan moeders schort hangen. Wel zo gezellig.

Het is Blanche gelukt om op de tafel te klimmen. Het glas vindt ze eng. Ze weet niet zeker of ze wel het transparante oppervlakte kan staan. Doorzichtig is een onbegrijpelijk concept voor een hond.
Te laat. Bob's eten is weg en nu durft ze niet meer van de tafel en vraagt om hulp. Ga eerst maar eens over je daden nadenken, dametje.

Ze hangen!

Met gevaar voor eigen leven, ik stond op de telescoopladder te wankelen, heb ik de schroefjes uit de roede weten te draaien. Klusneef gaat niet over één nacht ijs, het ding zat muurvast. Niet alleen een schroefje opzij, ook bovenop. Zodat ik op de hoogste trede met mijn kruiskop stond te pielen. De houten ringen had ik al aan de nieuwe vintage gordijnen genaaid. Het was nu een kwestie van de saaie Xenos godijnen eraf te halen en de nieuwe op te hangen. Ik moet alleen de schroefjes weer vastdraaien anders krijg ik de roede op mijn kop als ik 'ochtends gapend het gordijn opendoe. Ik houd niet van half werk.

Het resultaat: vintage zoals vintage bedoeld is

Moby Dick, een marathon voor de hersens

Bij wijze van intellectuele uitdaging, heb ik me jaren geleden voorgenomen Moby Dick te lezen. Het is net zoiets als Napels zien voordat je sterft. Bovendien doet het je hersens kraken. Ik dwing mezelf elk woord te lezen in plaats van een paar zinnen overslaan. Bij twijfel zoek ik woorden op. Allemaal om de geest fit te houden. Het heeft ook iets van een marathon, een overwinning op jezelf. Gisteren ben ik begonnen. De inleiding van 20 pagina's was zo slaapverwekkend dat ik die, na 2 pagina's, gelaten heb voor wat het was. Boring. Melville's moeder was Nederlandse en streng calvinistisch bovendien.


In hoofdstukl I van Moby Dick legt de schrijver zijn fascinatie voor de zee uit. In hoofdstuk II beschrijft hij de wandeling naar een herberg in de haven waar hij gaat overnachten voordat het schip vertrekt. En in hoofdstuk III wordt het schilderij, dat in de herberg hangt, uit en te na beschreven. Wat stelt het voor? Wat denk je dat het voorstelt? Wat vinden de andere zeelui dat het voorstelt?
En dan eindelijk in hoofdstuk IV begint het verhaal te lopen, als de hoofdpersoon het bed moet delen met de harponier. Een getatoueerde koppensneller. Die, serieus, mensenhoofden verkoopt. in de haven.
Kijk, dan wordt het interessant.

Ik vind walvissen doden nu net zo gruwelijk als stierengevechten

The Great Gatsby en The Bavarian Prick

 Ik ben The Great Gatsby aan het herlezen. Na het zien van de documentaire over de nep Clark Rockefeller realiseerde ik me, dat een aantal aspecten van het meesterlijk geschreven boek mij waren ontgaan. Paralellen met een waargebeurd verhaal.

Gerhardsreiter's bijnaam is nu The Bavarian Prick

 

Clark Rockefeller is een pseudoniem van de Duitse Christian Karl Gerhardsreiter. Hij werd geboren in Beieren, in een mooi dorpje aan een prachtig meer. Zijn buurkinderen beschrijven hun jeugd als veilig en idyllisch. Christian was bezeten van  alles wat Amerikaans was. Als hij op een dag, hij is 17 jaar, staat te liften wordt hij opgepikt door een Amerikaans echtpaar. Hij nodigt ze uit bij hem thuis en het stel geeft hem het adres in Amerika. Mocht je een keer in de buurt zijn. Twee weken later staat hij voor de deur. Hij noemt zichzelf 'exchange student' maar ligt de hele dag op de bank televisie te kijken. Een programma heeft zijn bijzondere interesse: de sitcom Gilligan's island. Een van de personages is een miljonair. Christian neemt zijn manier van spreken, houding en gebaartjes over en noemt zichzelf, Christian Chichester.

 

 

De miljonair Thurston Howell III had een typische manier van praten, dat voor hoity toity moest doorgaan

Hij verhuist naar San Marino, een rijke gemeente van L.A en vindt daar onderdak in een tuinhuisje van een oude weduwe, een aan lager wal geraakte Hollywoodster, een alcoholiste. Zijn methode om in de rijkere kringen binnen te dringen is door voor te wenden diepgelovig te zijn en de locale kerk te bezoeken.  Hij geeft zich uit voor  Britse adel en dat gaat erin als koek bij de rijke dames. Zijn eigenaardigheden worden afgedaan als 'typisch Europees'. Er is geen enkele reden hem te wantrouwen, hij zit vol amusante verhalen en wordt onderdeel van de gemeenschap.

 

Het vermoorde stel was bij leven fanatieke Startrek fans. Een passie die de moordenaar zich gelijk eigen maakte.

Wanneer de zoon van de weduwe weer bij zijn moeder komt wonen met zijn kersverse vrouw, ziet Christian zijn plannen, de erfenis, in duigen vallen. Op een dag zijn de zoon en zijn vrouw spoorloos verdwenen. Volgens Christian zijn ze op geheime missie naar New York. Wanneer de oude dame sterft, is haar geld op. Christian vertrekt in de truck van de zoon. Hij zou later weer opduiken in een rijke gemeente in Connecticut onder het pseudoniem Christopher Crowe, de broer van filmmaker Cameron.

Ondertussen laten de nieuwe bewoners van het huis van de weduwe een zwembad bouwen in de tuin. De bouwvakkers stuiten op een verteerd, in stukken gezaagd lichaam. Het is de verdwenen zoon. Zijn vrouw wordt nooit gevonden. De politie in San Marino heeft een link gelegd met de verdwenen truck en de bewoner van het tuinhuisje. De grond wordt te heet onder Christian's voeten en hij vertrekt naar New York. Hij wordt Clark Rockefeller.

Een vriend van hem uit die tijd, journalist en schrijver Walter Kirn, vertelt over hun eerste ontmoeting. Kirn woonde in Montana met zijn vrouw, die president van de dierenbescherming was. Er wordt een hond ter adoptie aangeboden. Het arme dier was overreden door een auto en bewoog zich nu met een wielconstructie, bevestigd aan zijn achterlijf. Clark Rockefeller neemt contact op en laat weten dat hij de hond graag wil adopteren. Helaas heeft hij geen rijbewijs en zijn privéjet is net in gebruik door zijn vrouw die in China zit. Kirn besluit de hond per auto af te leveren. Niet geheel zonder eigenbelang. Zo'n Rockefeller zou wel eens een mooie donatie aan hun stichting kunnen doen. En de man klinkt excentriek dat er voor schrijver Krin vast wel een mooi verhaal in zit. Bovendien, wie zegt er nee tegen een Rockefeller.
Na een gruwelijke tocht met de incontinente hond, levert Kirn het dier af in New York. Rockefeller geeft hem een envelope met inhoud. Beleefdheidshalve opent Kirn de envelope pas als hij thuis is. Hij bevat een cheque van 500 dollar van de rekening van Clark's vrouw. Er gaan geen alarmbellen rinkelen, Kirn doet het af als excentriek.

 

Sandra Boss getuigt tegen haar ex-man. 'Je kunt op een bepaald gebied heel slim zijn, op een ander heel dom.'

Pas na 10 jaar vriendschap valt de zogenaamde Rockefeller door de mand en moet hij alsnog terecht staan voor de moord.
Kirn begrijpt achteraf niet dat hij nooit argwaan heeft gehad. Er waren genoeg aanwijzingen. De leugens waren zo extreem- jammer dat je er gisteren niet was. Britney Spears kwam op bezoek- dat ze geloofwaardig werden. Rockefeller wees bijvoorbeeld naar Rockefeller Centre en beweerde dat hij de sleutel van al de gebouwen in bezit had. 'We moeten daar echt eens een kijkje nemen. Vandaag heb ik echter geen tijd.' Als ze uit eten gingen had Rockefeller helaas zijn portemonnee thuis laten liggen. Joh, betaal jij even.

Kirn heeft een boek geschreven over de zogenaamde Rockefeller. En bij elke leugen denk je: dat gelooft toch geen hond. En toch trapten de meeste mensen uit de hoge kringen er in. Hij trouwde zelfs met een vrouw die in Harvard heeft gestudeerd, een IQ heeft van 160 en een baan met een salaris van twee miljoen per jaar.

 

Schrijver en journalist Walter Kirn

Kirn schrijft: Alles wat hij beweerde had hij gepikt uit boeken of films of van mensen die hij ontmoette. Hij moordde niet alleen, hij vrat hun ziel op.

Het is een ongelofelijk verhaal van goedgelovigheid en verblind zijn door connecties in hoge kringen. Wie kun je ooit nog geloven als je zo bedonderd bent? Een vriendschap waarbij de ander voortdurend in zijn vuistje lacht om je domheid. Terwijl je dacht dat je een intelligent persoon was met mensenkennis.
Alles wat die Gerhardsreiter vertelde was een leugen. Ook toen hij gearresteerd was bleef hij volhouden dat hij geboren was in New York, als een Rockefeller. Wat voor mij een belangrijke aanwijzing zou zijn, is het feit dat de man geen naaste familie had. Zijn ouders waren omgekomen bij een auto-ongeluk en zijn zus, beweerde hij, zat in een inrichting. Altijd verdacht, iemand met sterke verhalen, die toevallig geen familie heeft die de feiten kan bevestigen.

Het enge aan de man is dat hij een lege huls is die andere mensen alleen ziet als minderwaardige pionnen in zijn spel. Zijn arrestatie zag hij dan ook als een kleine onderbreking van het luxe leven dat hem toekomt. Gelukkig trapte de jury er niet in en veroordeelde de man tot levenslang.

Op Netflix is een documentaire te zien over de zaak Rockefeller, die door die naam veel aandacht trok. Terwijl hij op geen enkele wijze verwant is aan deze familie.
Op YouTube kun je veel filmmateriaal over deze parasiet vinden en de belevenissen van Walter Kirn die op geestige wijze vertelt over de bizarre leugens die hij jarenlang geslikt heeft. Hij schreef er een verhaal over in The New Yorker. En uitgebreider in een boek: Blood will out. Dat nauwelijks onderdoet voor Scott Fitzgerald werk.

The New Yorker

Het dagboek van Blanche

Lief dagboek,

vandaag met het vrouwtje en C & A een wereldreis gemaakt op IJburg. Ik ben kapot. Maar, ik zit bijna op mijn streefgewicht 2,2 kilo. Bob bleef liever thuis. Je Blanche
 

Wakker worden en aan de slag

God bless the World

We kunnen toch simpelweg stellen dat geloven verzinsels zijn van mensen. De islam, het katholicisme, het calvinisme, jehova's getuigen, scientology church. Hun zelf verzonnen regels worden kinderen van gelovigen ingeprent net als taal en rekenen. Taal, rekenen, aardrijkskunde zijn echt. Alhoewel er net een beweging is opgericht die beweert dat de aarde plat is en dat we al die eeuwen zijn voorgelogen. Dat past in deze tijd van achteruitgang.

Het geloof is gewoon een verzinsel van mensen die houvast zochten, verklaringen, troost, bezwering van de angst voor de dood. Heel begrijpelijk maar het zijn verzinsels.
Ik ben gelukkig nooit opgezadeld met een allesziend Opperwezen, noch hemel en hel. Laat staan de erfzonde. Het is een vorm van kindermishandeling en veroorzaakt voor de rest van je leven schuldgevoelens en verknipte ideeen over sex onder andere.

Waarom zou ik daar in godsnaam respect voor moeten tonen? En waarom, als ik niet in die verzinsels geloof, krijg ik de reactie:' O, dus jij bent een atheist.' Ik ben niks. Ik geloof alleen niet in uw verzinsels. Net zo min als ik in kaboutertjes geloof. Ik vind al die verzinsels die ongelofeljk veel aandacht krijgen, eigenlijk heel kinderlijk.
Als de president van Amerika zegt:' God bless America', denk ik: Als er een god is, houdt hij van elk land, elk mens en elk dier evenveel. Dat geloof ik dan weer wel.

Hangen met B & B

Ik word biograaf

Wanneer komt Hettie nou?

Ik heb gesolliciteerd bij stichting AAP als redacteur voor hun blog en krantje. De vacature stond op hun Facebookpagina. Uiteraard zullen ze voor een jonger persoon kiezen. Ik stond echter ook op hun lijst van potentiële vrijwilligers. Vandaag kreeg ik een mailtje of ik langs wilde komen voor een gesprek. Ik heb altijd al een biografie willen schrijven. Hopelijk worden het biografieën van primaten. Ik heb mezelf per mail opgehemeld en gezegd dat ik geknipt ben voor deze baan. Hoe dan ook, werken bij stichting AAP zal ongetwijfeld amusante verhalen opleveren.
Spannond.

Dit is niet de buurjongen maar een illustratie

Gisteravond stond er een groep mannen vlak voor mijn slaapkamerraam te dollen. Om 1 uur 's nachts.
Heel irritant als je wilt slapen en geen idee hebt hoelang ze er zullen blijven. Blanche begon natuurlijk hysterisch te blaffen. Niet van plan op te houden tot de hooligans verdwenen waren. Ik tuurde naar buiten en zag 5 enorme grote zwarte mannen met lang haar in vlechten. Niet alleen lang maar ook breed. Hoe pak ik dit aan? Niet geïrriteerd vragen: 'Zeg, kunnen jullie niet ergens anders gaan klieren. Er proberen hier mensen te slapen, ja.' Voor je het weet ben je die gestoorde buurvrouw met dat kuthondje.
Ik deed het gordijn open. Dat trok hun aandacht. Ze zwaaiden en maakten een gebaar van 'Sorry' . Ik glimlachte: 'Geeft niets, jongens.' Daarna verdwenen ze.
Vanochtend zag ik ze weer. Het was, geloof ik, de buurjongen met vrienden die met een auto bezig waren. Vriendelijke reuzen. Die gewoon nog bij hun moeder wonen. En zich dood schrikken als Blanche naar ze uitvalt.

Ik wil niemand voor het hoofd stoten. Het woord 'neger' wordt door zwarte mensen als een belediging ervaren. Als je 'grote neger' googelt, kom je tegenwoordig uitsluitend op hard-core porno sites. Dus typte ik 'African-American men' in en kreeg van de zoekmachine plaatjes van aantrekkelijke mannen. Met hun kleren aan.

Recensie: de Grazia

De Spencerdames, nichtjes van prinses Diana, houden van shoppen en feesten

Je zou toch maar jong zijn in deze tijd. Er worden toch hoge eisen gesteld aan jongeren. Vooral aan vrouwen.

Ik had een proefabonnement op de Grazia genomen. Lekker luchtig blaadje met veel modenieuws. Nu ik het een aantal weken heb ontvangen, bekruipt mij het gevoel dat ik aan mijn bikini lichaam moet gaan werken. Sit-ups en push-ups. Wandelen alleen is niet genoeg. Afgetraind met platte buik of anders binnen blijven.

Eigenlijk gaat het in de Grazia nergens anders over dan dieten en sporten. En topmodellen die op hun 14e worden ontdekt en moeiteloos fimster worden. En ook nog eens een kledinglijn hebben. En ze hebben allemaal heel aparte namen. En ze lijken erg op ekaar. Ze doen ook filosofische uitspraken, geven advies en zeggen dingen als: 'Ik zou naar Princeton gaan maar koos voor het modellenwerk.'

Een greep uit het nummer van deze week:
Everybody loves Blake (het blad staat voor de helft vol met Engelse en Amerikaanse termen, die ik in mijn hoofd vertaal naar bevredigend Nederlands). Blake Lively is bloedmooi en succesvol actrice ('Ik wilde het vak helemaal niet in.') en de muze van vele mode-ontwerpers. Blake is sinds 2012 met de razend aantrekkelijke Ryan Reynolds getrouwd en ze zijn van plan een heel voetbalteam op de wereld te zetten. Maar zelfs als Blake zwanger is, ziet ze er nog sexy uit. Inzet: vier foto's van een zwangere Blake met de tekst: Blake's pregnancy style.

Dan duizendpoot Fajah Lourens (34 jaar). Haar boek - Killerbody Dieet- staat al weken nr. 1 op de bestsellerlijst. Ze heeft vanaf deze week een realityserie waarin ze haar eigen leven showt. Van work-outs tot therapiesessies. 'Ik heb net een een skincarelijn opgezet met 100% natuurlijke producten. Ik merk wel dat ik dichter bij mezelf sta.'

Next:
Belgisch model Rose Bertram (21) lanceerde haar eerste vrouwenlijn voor het label BALR, waar ze ook het gezicht van is. Ze runt haar eigen modellenbureau in Amerika. Haar wens: een eigen parfumlijn.

Actrice Kate Bosworth. Ontdekt op haar 14e voor de film Horsewhisperer. Ze is nu (33 jaar) actrice/model/designer en uitgegroeid tot een kick-ass powervrouw.

Vervolgens:
Vier pagina's met de beste beach body's.
Rita Ora (eet zeewier chips),
Rihanna, één van de weinigen die eet waar ze trek in heeft. Wel elke dag flink sporten.
Emily Ratajkowski: 'Op mijn 12e had ik al cup D.' ( I hate when that happens- dr. Phil).
Enzovoorts, enzovoorts.

Dan wat voedingtips: speltcrackers, geen suiker, geen alcohol, geen gluten, veel salades. Gezonde koolhydraten met mate.
Ontbijt: groentensap
Lunch: avocado
Diner: quinoa met kip
Af en toe zondigen met een handjevol onbewerkte noten.

Conditie: krachttraining onder leiding van een personal trainer, pilates, yoga, hardlopen op de band, zwemmen, fietsen, surfen, strandvolleybal. 's Ochtends en 's middags.

Een artikel over rock-royalties zoals de nichtjes van Prinses Diana. Die shoppen en feesten voornamelijk en begeven zich alleen onder mooie, rijke mensen.

Tenslotte een verhaal over de 17-jarige blogster Alessandra Peters. Haar eerste kookboek is net uit. 'Ik bleek meer dan 70 voedselintoleranties te hebben. Mijn boek is granen-, gluten-, melk- en sojavrij.' Gelukkig geeft ze een recept van een overheerlijke bloemkooltaart.
The End

Tussen de oren

Iedereen heeft wel wat. Het is alleen moeilijk uit te leggen als je aandoening niet zichtbaar is. Hans lijdt aan narcolepsie. Behalve het in slaap vallen midden in een conversatie, zijn er nog meer symptomen. Zoals hallucinaties die zo reëel lijken dat je de patient nauwelijks kunt overtuigen dat het niet echt is. Hans heeft ook last van slijmerige draden. Die voelt hij als hij slaapt. Ze tasten zijn lichaam aan tot het onverdraaglijk wordt. Het vreemde is dat geen enkele dokter het begrijpt. Als hij het vertelt, kijken ze hem glazig aan. Er moet toch een reden voor zijn. Hans heeft eens mee gedaan aan een onderzoek naar narcolepsie. Hij overnachtte in een Leids onderzoekcentrum en kreeg stroomstootjes in zijn been.
Een paar dagen erna klaagde hij over pijn in zijn been, die uiteindelijk zo erg werd dat hij tijdelijk in een rolstoel zat. Hij heeft er nog steeds last van maar volgens de onderzoekers is er geen verband. Daarna is zijn gezondheid ongelofelijk afgetakeld. Van de regen in de drup.

Ze weten zoveel, hoor je vaak. Ze weten juist heel weinig.

Als ervaringsdeskundige probeer je het aan een leek uit te leggen. Oprah Winfrey had af en toe een vrouw met anorexia in haar programma. Voor iemand die zichzelf juist verdoofd met eten, is die ziekte niet te bevatten.
Ik vergelijk het altijd met het volgende: Je bent levend begraven. De kist is dicht getimmerd. Je schreeuwt, maar er komt geen geluid uit je keel. Hoe meer je eet, hoe minder zuurstof je hebt. Bij elke hap die je neemt, voelt het alsof iemand je keel dicht knijpt. Wat doe je dan om te overleven? Je eet zo min mogelijk om te kunnen blijven ademen. Snap je?

Het zijn overlevingsmechanismen net als zelfmedicatie met drugs en alcohol. Pak iemand je die zogenaamde houvast af, dan duikel je in de diepste depressie mogelijk.

Tegen iemand met anorexia zeggen: 'Joh, ga toch gewoon eten', is hetzelfde als tegen een junk zeggen: 'Houd toch op met dat domme gespuit.'

De professor die destijds aan mijn ziekbed stond zei, terwijl ik vast geklonken was aan een slangetje waardoor astronautenvoedsel stroomde: 'Dit proces is erger dan afkicken van heroine.' En daar ging ik. Cold Turkey. Ik zag mezelf dood aan de kant van een snelweg liggen. Dag in, dag uit.

De psyche is nog een groot raadsel. Het in kaart brengen van ervaringen van patiënten zou volgens mij heel nuttig kunnen zijn. Ik vermoed ook dat veel 'psychische' ziektes een lichamelijk component hebben.