Nasi met spruitjes

In het verpleegtehuis zitten maar een paar mensen die revalideren. Voor de rest is het tehuis het eindstation. Dementen, Korsakovs en kettingrokers. 

Als ik ernaar toe ga moet ik eerst door een hashwalm, het wemelt er van de coffeshops. Daarna krijg ikmijn dagelijkse doses nicotine van de buitenrokers van het tehuis. Zo deprimerend.

Ik had een vraag voor een van de mederwerkers. Ze antwoordde: 'Dat kunt u beter aan de dokters vragen. Hun weten dat het beste.' Ik heb niet de indruk dat de communicatie tussen het OLVG en het tehuis optimaal is. Meneer moet zo snel mogelijk in conditie komen. Tot nu toe moet Hans steeds om eten vragen. De medewerkers koken zelf. Zondag: een soort nasi met spruitjes. Geef mij maar cuisine Henriêtte.

Ik heb vandaag een humeur om op te schieten. Zin om te schreeuwen en te huilen. Daar zaten ze weer, de korsakovpatiênten met hun zware shag. Stelletje losers. In de eetkamer zaten een paar wezenloze figuren met hun hoofd op de tafel. Ik had ook geen zin om aardig te zijn tegen de patiënt. Of ik spullen had meegenomen. Wat voor spullen? Schone broeken en hemden. Nee, ik had geen zin om te sjouwen. En hoe het zat met zijn woning. Hielden die huurders het wel netjes. ' Joh, dat interesseert me geen bal. Jij hebt die mensen in huis gehaald en ik mocht me nergens mee bemoeien. En nu zitten we hier, godverdomme.'

Sorry, ik kan het even niet opbrengen om net te doen of alles koek en ei is. Het fokking eindstation.

Dagje lummelen

Het lichaam zegt: op de plaats, rust. Ik weet nooit in hoeverre je het kunt vertrouwen. Vaak, als ik de hele dag loop te lummelen, ben ik 'savonds klaarwakker.

Gistern ging ik op verjaardagsbezoek in het verpleegtehuis. Dat ligt net achter het kruispunt Marnixstraat/Rozengracht. Daar zitten dus mensen op een groot terras te genieten. De volgende keer neem ik een mondkapje mee. De lucht op IJburg is zo zuiver, minder verkeer en omgeven door water. Zondag in de binnenstad van Amsterdam is een marteling. Door de grote hoeveelheid mensen voel je je niet meer dan een nietige mier in een mierenhoop. Als je vertrapt wordt, merkt niemand het. De gedachte: Wat heeft het allemaal voor zin, gaat overheersen. Tot ik uit de tram stap op IJburg, schone lucht! en Blanche thuis dolgelukkig in mijn armen springt. Je moet je eigen bubbel creêren anders word je gek.

De Britse serie Doc Martin heb ik gedeeltelijk kunnen zien op YouTube. Het speelt zich af in Cornwall. Alleen daarom is het de moeite waard. Jammer dat het strand uit rotsen en scherpe kiezelstenen bestaat.
Doc Martin, die onverschillige ouders had die hem op jonge leeftijd naar kostschool stuurden, heeft zich vast gebeten in zijn vak. Door de medemens uitsluitend als potentiële patiënt te zien denkt hij controle te hebben. Het weerhoudt hem ook van menselijk contact en het voelen van emoties. Ik, als amateur psychiater, zou hem prozac voorschrijven. Dan kun je de ellende van vroeger enigszins loslaten. Doc Martin is echter zo'n type die absoluut geen pillen slikt. Dat is voor hem verlies van controle. Catch 22.
Ik ken ook van die mannen. Een pilletje en ze zijn een stuk flexibeler. Natuurlijk is dat hun eer te na. Stiekem door hun voer prakken.
Nog maar een aflevering van Shooter kijken. Echte mannen die zich met een paperclip en een elastiekje uit penibele situaties werken. En met massavernietigingswapens. Die hebben andere medicatie nodig.

The incredible dr Pol

Dr Pol, veearts in Michigan, VS, is elke dag op tv te zien. Jan Pol is van oorsprong Nederlander maar woont al 50 jaar in Amerika. Hij is zeer geliefd en behandelt behalve vee ook gezelschapsdieren. Hij houdt van elk dier, van poedel tot stier, van zebra tot lama en is altijd op zoek naar een oplossing voor het probleem. Geld is duidelijk niet zijn drijfveer.

Laatst was het volle maan. Dan weet dr Pol al hoe laat het is. Een vrij uurtje zit er niet in en alle patiênten zijn tijdelijk gek.

Hans zegt weleens tegen mij als ik dwars lig: ' Ik dacht het al. Het is volle maan.'

Dr Pol en zijn zoon moesten een varken behandelen waarvan de ingewanden uit zijn
anus hingen.. De andere varkens hadden er met smaak aan gevreten. Het arme dier zat in een hok apart, een vrij kleine ruimte. Het was bijna onmogelijk hem te vangen. Uiteindelijk hadden ze hem te pakken en hingen hem op aan zijn voorpoten zodat ze zijn achterwerk konden behandelen. ' The craziest pig I've ever seen. No wonder the others didn't like him.' En dan ook nog eens volle maan.

Revalideren

Blanche had een playdate met Pip, het lieve hondje van buuf Lils.

Vandaag heb ik Hans, met pijn in het hart, afgeleverd bij het revalidatiecentrum. Ik ben ontzettend opgelucht dat hij weg is uit zijn woning en dat er eindelijk actie wordt ondernomen, dat wel.


Het is eigenlijk een verpleegtehuis met vaste bewoners. Die zaten allemaal gezellig buiten in hun rolstoel ketting te roken.
We werden naar de 6e verdieping gebracht. Hans kreeg een rolstoel die hij met zijn handen voort kan bewegen. Daar had hij wel lol in. Hij deelt een ruime kamer met een andere patiënt die we niet te zien kregen.
Na het intakegesprek kwam de dokter langs. Of Hans gereanimeerd wil worden na een hartstilstand? Dat soort vragen.
Ook even checken of meneer nog bij de tijd is. Weet u wat voor dag het vandaag is? En welke datum? Weet u waar u bent? Allemaal goed beantwoord. Als ze aan mij zouden vragen, wie staat er aan het hoofd van het land, zou ik automatisch zeggen: koningin Juliana. Gelukkig was ik de patiënt niet.

Het uitzicht

Ik vermeldde wel dat Hans aan narcolepsie lijdt. Alhoewel dat met de jaren steeds minder wordt. Vroeger viel hij op de gekste momenten in slaap. Bij de tandarts bijvoorbeeld. Het enige waar hij nog last van heeft zijn de hallucinaties die optreden tijdens de slaap. Ik ben eraan gewend maar zijn kamergenoot schrikt zich rot als Hans om 3 uur 'snachts schreeuwt: 'Help! Politie!'

Het is geen plek waar je vrolijk van wordt, dus ik heb gezegd: 'Als je hier doodongelukkig wordt, kom je maar weer bij mij.' Het voornaamste is dat de fysiotherapeut hem weer aan het bewegen krijgt. Met de voeding gaat het een stuk beter. Al ruim drie kilo aangekomen.


Wordt vervolgd

Twee maanden zitten

Elke dag een uitvinding

Na al dat gestress van de afgelopen weken was een bezoek aan de mondhygiëniste bijna een uitje.
Mijn logé is bijna drie kilo aangekomen en wat actiever. Het is gelukkig iemand die zich nooit verveeld, zijn hersens werken non-stop en hij tekent de hele dag. Blanche gedraagt zich heel bizar met een man in huis. Zij is voortdurend in zijn nabijheid om hem te beschermen, lijkt wel. Kom ik te dicht in de buurt, dan valt ze me aan. Twee seconden later biedt ze haar excuses aan door voor me op haar rug te gaan liggen. Neuroot. Ik maak me er niet te druk om, het is tijdelijk.

Ondertussen was ik al maanden niet naar de kapper geweest. Het haar viel als een vormloze massa om mijn hoofd wat een vermoeide, druilerige indruk gaf.. Impulsief stapte ik de locale haarsalon binnen, wees een plaatje aan en zei tegen de jongeman: 'Ik wil het lekker kort maar niet tuttig.'
Éerst mocht ik plaats nemen in de massagestoel waar hij mijn haar waste. Met zo'n stoel in huis ben je nooit meer eenzaam.
Het resultaat:ik ben niet zo'n fan van asymetrische kapsels maar hier kan ik wel mee leven.

Vrijdag wordt Hans in het revalidatiecentrum opgenomen. Hij noemt het zelf: de gevangenis. 'Ik moet twee maanden zitten.'
Het verblijf zal ongetwijfels weer mooie verhalen opleveren.

Notulen 17 augustus 2017

Weer een interessant middagje in de wachtkamer van het OLVG. We werden met spoed opgeroepen door de aardige longarts (een jonge Niles uit Frasier met veel geduld en ook een goed gevoel voor humor).
De dokter had een spoedje in de IC en we we moesten 1 1/2uur op ons beurt wachten. Tattoekoning Henk S. Zat er met zijn vrouw voor andere problemen.
Tegenover ons is nam een man van onbestemde leeftijd plaats. Hij zag eruit als de dood van Pierlala maar was hoogstwaarschijnlijk een stuk jonger dan ik. Je wordt er geconfronteerd met alle stadia van het leven.

Wat heel prettig is van het OLVG is de soepservice. Tussen de middag komt er een dame langs die de wachtenden een bekertje soep aanreikt. Gratis. Zal wel een vrijwilligster zijn met een hart van goud. 'sMiddags wordt er koffie en thee geschonken. Toen ik wat te eten ging halen (Hans moet zo snel mogelijk 8 kilo aankomen), liep ik langs een jong stel, zo chique gekleed alsof ze net in Milaan hadden geshopt. Haar elegante queenies schatte ik op zo'n 450 euro.

Daar kwam de dokter aangesneld. Ik duw altijd die domme rolstoel en voel me dan net een moeder, die haar 4-jarige verwent. De hoeken neem ik altijd te kort zodat we, tot hilariteit van de arts, bij de deur muurvast komen te zitten. En ik de rolstoel in zijn achteruit moet zetten. Enz.

Maar we hebben een plan, zou dr. Phil zeggen. (Waarom houd ik zo van die man? Omdat hij spijkers met koppen slaat. Ik haat dat pappen en nat houden.)
Mijn cliënt H. wordt een paar weken opgenomen bij een revalidatiecentrum om aan te sterken en weer conditie op te bouwen. Dan pas kan hij succesvol bestraald worden.
Eindelijk hulp van buitenaf, na een een jaar van eenzame frustratie.
Hallelujah

Famous last words

Zo'n ziekenhuisbezoek is toch slopender dan je denkt. In mijn geval ben ik steeds met een patiënt bezig die niet meewerkt. En een soort filter heeft voor slecht nieuws.
De longarts zal vaak te maken hebben met huilende, wanhopige mensen.

In ons geval niet. Ik vang de klap op terwijl de patiënt beweert: Ach, zo'n tumor kan ook vanzelf verdwijnen.
Ik moet zeggen, die ontkenningstactiek is zo slecht nog niet. Gewoon wegblijven uit het ziekenhuis en kijken waar het schip strandt. Of zoals mijn cliênt altijd zegt: De soep wordt nooit zo heet gegeten als hij wordt opgediend.
Echt wel.

Ik: Weet je dat ik nu al een jaar aan de bel heb getrokken bij de huisarts? Doe iets, het gaat niet goed met hem.
Cliënt: Overdrijf toch niet zo.

Famous last words.

Botsende doelen

Nu ik mantelzorg moet ik af en toe mijn principes overboord gooien, altijd zelf koken met seizoengebonden producten.

Gisteren toch maar eens een bezorgchinees uitgeprobeerd. Bami en nasi. Het zag er goed uit maar smaakte veel te zoet en te zout. Jammer dat hier geen patattent in de buurt is. Dat vind ik met een kroketje toch het lekkerst.
Morgen weer cuisine Henriëtte. Zalm, zilvervliesrijst, lofsalade.
Mijn cliënt is overigens ruim 2 kilo aangekomen. Nu nog 15 erbij. De kunst voor mij is mijn slanke figuurtje te behouden. Twee botsende doelen. Als hij een moorkop neemt, bijt ik in een appel.

A hug

Vanochtend vroeg waren we voor een Pet-scan in het Antoni van Leeuwenhoek ziekenhuis. Als je daar belandt moet je je schrap zetten voor wat er gaat komen. Chemo, operatie of een doodsvonnis. Volgens mijn cliënt is er niets aan de hand ondanks dat de longarts toch duidelijk heeft laten zien dat er een behoorlijke tumor zit. ' Ik denk dat ik over 2 jaar terug moet komen voor controle.' Over de afspraak voor morgen om zijn longfunctie te meten: 'Ik vind het zonde van mijn tijd.' Aangezien ik zelf nog niet helemaal hersteld ben van de longontsteking  word ik razend om zoveel domheid. Hij moest eens weten wat zonde van mijn tijd is.

Na het ziekenhuisbezoek ging ik boodschappen doen. Mijn cliënt heeft hele specifieke wensen. Ik probeerde een manier te verzinnen om al die negatieve prikkels te negeren. In discussie gaan is geen optie. Daar heb ik alleen mezelf mee. Reactie: 'Jij bent altijd zo negatief.'

De avond ervoor had ik een uur gesproken met mijn schoonzus. Haar dochter en haar vriend hebben kanker. Zij was net als ik zelfstandig gaan wonen en nu is de man weer bij haar ingetrokken. Het is een wonder dat we elkaar niet zijn tegengekomen in het Antoni van Leeuwenhoek ziekenhuis.

Dus ik slofte naar het winkelcentrum en kwam de Schotse buurjongen tegen. Hij vroeg naar mijn cliënt. Ik vertelde het slechte nieuws. Toen zei hij:' Maar hoe is het nou met jou. Wat jij nodig hebt is a hug.' En hij omhelsde mij stevig.

Toen ik thuis kwam ben ik op bed gaan liggen en heb de hele dag geslapen. Ik realiseerde me dat ik oververmoeid ben en dat een half uur ontspanningsoefeningen niet genoeg zijn. Luisteren naar je lichaam is een cliché. En een cliché is altijd waar.
Laat mijn cliënt maar in de ontkenningsfase blijven steken. Hij ontkomt toch niet aan de realiteit. Volgende week naar de longarts voor het behandelplan. Misschien dat dan het kwartje valt.