Het uitlaten van de hond

Blanche met het buurjongetje dat 'ook zo'n hondje wil hebben'.

Laatst liet ik Blanche uit om 21:30 uur. Laat nu de hele buurt op dat tijdstip zijn trouwe viervoeter uitlaten. In het donker van de IJburglaan zag je uitsluitend mensen met riempjes en verschillende soorten honden. Net een scene uit een absurd toneelstuk.

Ik moet daar tussendoor manoeuvreren met altijd hetzelfde zinnetje: 'Ze is loops.' Je wilt niet weten hoeveel gecastreerde reuen hier rondlopen. Die allemaal met hun scherpe neus Blanche al vanaf twee kilometer in de smiezen hebben. Castreren is zielig, vinden vele mannen. Zij vatten dat veel te persoonlijk op. Met castreren doe je je reu een plezier. Nu raakt hij bij elke loopse teef in een staat van opwinding waar hij verder niets mee kan. Het is een constante frustratie.

Mijn eerste kat heb ik uit het asiel gehaald. Daisy, de intelligentste kat van Noord-Holland. Toen zij krols was, kregen mijn toenmalige huisgenoot en ik moordneigingen. Het jammerende geluid dat zo'n poes maakt, werkt zo op de zenuwen dat de aardigste mens verandert in de Hulk. Het hele huisraad werd vernield om te voorkomen dat we Daisy iets aan zouden doen. Ik kan me goed voorstellen dat ouders wanhopig worden als hun baby dag en nacht krijst.

Zo'n loopse teef is ook geen lolletje. Ze wipt zich, als het even kan, bewusteloos tegen een kleedje of handdoek aan. Haar tongetje hangt uit haar mond, haar ogen lijken wel spiralen. Als fijn bij- symptoom heeft ze diarree en geeft ze over. Donderdagavond sliep ze naast me op de bank tot ik opstond. Ze kotste zo mijn zitplaats onder met een smurrie die zich meteen aan de kussens hechtte en stonk. Alsof ze drollen van een andere hond had opgegeten.

Als ik haar uitlaat, komt ze nauwelijks vooruit. Zet ik haar op het poepveldje, dan likt ze elk grassprietje en houdt haar plas op tot we weer thuis zijn.
Gisteren heb ik haar veel water laten drinken en een bescheiden schaaltje brokjes gegeven. Dit wil ik echt geen tweede keer meemaken dus de operatie is al gepland.
Op dit moment is het niet zo dat ik een kind in huis heb, maar mijn incontinente, demente opa. Sorry, Blanche.

Help, een puber in huis

Honden kennen geen enkele gêne

 

Ik zit met een puber in huis die mannengek is. En saggerijnig, recalcitrant, kortom onhandelbaar. Als ik haar mee naar buiten neem, valt ze me aan, grommend en bijtend. HS moet er aan te pas komen om haar riempje om te doen. En vervolgens blijft ze liggen. Ze verdomt het om een poot te verzetten. Ze is opeens overdreven angstig van geluiden. Auto's die voorbij rijden, de bas van house muziek. En ze eet nauwelijks. Geen land mee te bezeilen. En keffen. Dat mag natuurlijk helemaal niet. Ik heb er maar weer leverworst ingestopt. Nog twee weken.

We kwamen net Brutus tegen, de sympathieke, rossige chihuahua reu die, sinds Blanche haar periode heeft, ook niet weet waar hij het zoeken moet. Nou ja, toen hij Blanche zag begreep hij wat de bedoeling was. Er verscheen een denkwolkje boven mijn hoofd: 5 chihuahua puppy's à 800 euro= 4000 euro! Dat moet zo ongeveer de denkwijze van een pooier zijn, realiseerde ik me.

Over pooiers gesproken. Begin jaren 70 had ik een huisarts die bevriend was met Gerard Reve. Zijn praktijk zat in de hoerenbuurt. De man correspondeerde met Reve, schreef gedichten maar ook een verhandeling over pooiers. Ernstig gestoorde, verknipte mannen, kort samengevat. Die hele sexindustrie vind ik zo deprimerend. Dat is weer een heel ander, ingewikkeld verhaal.
 

De binnenstad

Ik was weer bij mijn favoriete en kapper voor het leven Philipe. Hij neemt de tijd en als je uitlegt hoe je het wilt hebben, begrijpt hij je precies. Dus gaat allen naar Galerie Kunsthaar, Berenstraat 21. De rielekste kapper van de randstad. Een man die weet wat een vrouw wil.

 

 

 

Ik was dus noodgedwongen in die vreselijke binnenstad. Het was drukker dan Volendam in het hoogseizoen. Ik las dat bewoners van Venetië en Rome ook al klagen over de onleefbaarheid van hun stad door de overbevolking en de hoeveelheid toeristen.

 

 

Het oog wil ook wat. Maar niet dit!

 

 

Dus peinsde ik:

 

Er zijn bepaalde regels in het leven waaraan je je moet houden. Zoals: geen dieren of mensen vermoorden, niet stelen, een ander behandelen zoals je zelf behandeld wilt worden. Enzovoorts. Een kind kan het verzinnen. Dergelijke standaardprincipes zijn genoeg om meedoen in de maatschappij soepeltjes te laten verlopen. Er zijn, dacht ik, ook wetten voor (een praktische bezwaren). Godsdienst heb je niet nodig, Consequente opvoedingsmethodes: afval in de vuilnisbak en dank je wel zeggen, als je een cadeautje krijgt. En, niet onbelangrijk, rekening houden met een ander.
In de binnenstad, blijken al die regels overboord te zijn gegooid. Er vielen nog net geen doden. Was ik even blij weer thuis te zijn waar een zonnebloem mij toelachte

 

 

Rijen reutjes

Ik heb voor Blanche de kleinste maat kinderonderbroek gekocht bij de Wibra. Met behulp ban klitteband probeer ik die om haar onderlichaam te bevestigen. Ik liet haar net uit, kwam er een dwergpincher de hoek om gesprint. Die had Blanche geroken en zich los gerukt van de riem. En dat gaat drie weken duren.

Christine Le Duc enzo

 

Voorlopig alleen speelgoedhonden voor Blanche

 

Er zijn homosexuele mannen die griezelen als ze het woord 'vagina' horen. Er zullen ongetwijfeld ook lesbiennes zijn die niets met het woord 'penis' kunnen.
Op het moment dat ik tegen de buurman zei: 'Ik geloof dat Blanche loops is', zag ik... hem rillen. 'Daar heb ik geen verstand van', zei hij terwijl hij zijn reu meetrok. Sorry, te veel informatie.

Hoe lang duurt zo'n periode? Drie weken waarin wij Blanche met fluwelen handschoenen zullen moeten aanpakken. Want hormonen. Vandaar dat het tuigje zo'n drama was. Ze weigert zich erin voort te bewegen. Ze draait net zo lang tot het tuigje ondersteboven zit. Ik gebruik het riempje maar weer. Er staan nog geen reutjes voor de deur. Ik weet dat er een aantal niet- gecastreerde rondlopen dus het is oppassen geblazen. HS zei: 'Je kunt haar best laten dekken. Er zijn zoveel mensen die zo'n leuk hondje willen.' Door Brutus zeker. Nee, daar beginnen we niet aan. Alle buurtkinderen willen een Blanchje. Ik ontmoedig ze juist want na een half jaar zijn ze het zat en wordt het hondje verwaarloosd of erger. Zolang de asiels uitpuilen met ongewenste huisdieren, laat ik Blanche niet zwanger worden. Ik las trouwens dat veel teefjes schijnzwanger worden. Apart.

Wat de eenden situatie betreft, Lulu en haar ganse familie zwemt hier rond maar ze zijn niet meer zo opdringerig. Ik vertelde buurvrouw A. Over Lulu. Zij wist meteen welke eend ik bedoelde: 'Die noemen wij Christine le Duc', zei ze.

 

Wie is wie?

 

Tuig

 

De buurman liep langs en ik zei: 'Hoe vind je Blanche haar outfit? Ze doet mee aan de Dam tot Dam chihuahua-race.'
Hij keek me een beetje raar aan.

 

 

Ik was net van plan Blanche mee naar buiten te nemen toen haar nieuwe tuigje door de brievenbus viel. 'Gelijk uitproberen', zei ik tegen HS, 'help me even.' Blanche stond op het biljart, ik schoof het tuigje over haar hoofd en ze veranderde in een piranha. Zelfs HS kreeg ervan langs. Als een dolgedraaide biljartbal met tandjes ging ze tekeer over het groene laken. 'Raak me niet aan', schreeuwde ze hysterisch. In dergelijke situaties reageer ik het liefst net zo hysterisch of val ouderwets in zwijm. In de 19e eeuw kon je daarmee wegkomen als vrouw en zo het probleem over laten aan de man. We lieten Blanche kalmeren maar ze was niet meer te benaderen. Call me old-fashioned, Ik besloot me terug te trekken. Dit was typisch een klus voor een echte man.

's Middags zag ik de buitendeur openstaan en zaten HS en Blanche op het bankje op de steiger. Blanche met haar nieuwe, stoere, sportieve tuigje. 'Hoe heb je dat voor elkaar gekregen?', vroeg ik. 'Leverworst.', zei HS. Natuurlijk, regel1 in het hondenboek: in crisissituaties altijd leverworst bij de hand hebben.

 .

Hebbedingetjes

Hé, wordt er een foto van mij genomen? Wacht even ...

... dan ga ik er voor zitten 

Nu heb ik al jaren een IPad en ik weet nog steeds niet hoe ik een foto moet uploaden op mijn blog. Verder vind ik het een fantastisch apparaat dat ik altijd en overal onder mijn arm draag. Jammer dat mijn vader die technologische ontwikkelingen heeft moeten missen. Want het blijft een wonder.



Ik zat op de chihuahuasite te zoeken naar een passend tuigje voor Blanche. De dierenarts had me er 1aangesmeerd die eigenlijk te klein was en waaruit ze haar voorpootje loswurmde, mank ging lopen en uiteindelijk het verdomde om nog een stap te zetten. Terecht. Op de chi-site zag ik allemaal hebbedingetjes voor kleine hondjes die alleen maar leuk zijn voor de eigenaar. Zoals een zonnebril en parapluutje. En natuurlijk allerlei jasjes, donsjackets, stoere camouflagepakjes. En schattige broekjes met kant voor de loopse teef. Blanche moet ongeveer NU loops worden maar ik merk nog niets.

Wel vertoont ze irritant pubergedrag. Als ze in de keuken is spant ze samen met Hans tegen mij. Ik hoef alleen maar in de deuropening te verschijnen of ze begint dreigend te grommen en haar parelwitte gebitje te ontbloten. De buurmannen van een paar huizen verder hebben een Dobermann die al 10 cursussen heeft doorlopen. Hij joeg alle bezoekers het huis uit en beet voorbijgangers. Nu gebruiken de mannen een clicksysteem dat volgens hen werkt als een speer. Ik heb nu de dominante aanpak uitgeprobeerd. Als ze gromt en bijt, hup, op haar rug leggen en hard ' Foei' (Martin Gaus) roepen. Tot nu toe is ze daar van onder de indruk. Gedoe, zo'n hond.

Kostenplaatje

Hond-asiel
Vaas- vuilniscontainer
Muis-cadeau
Bloemen- Albert Cuyp, 6 euro