Het gaat de goede kant op

De Vliegende Kompjoeterhulp is langs geweest en heeft het apparaat gerepareerd. Hans zei: 'Je kunt toch best op die laptop werken. Je hebt internet.' Ja, ik kan ook op een fiets met houten banden gaan rijden. Geen enkel programma werkte meer. En nu draait hij als een tierelier.
Blanche is praktisch zindelijk (afkloppen). Ik loop me wel de benen uit het lijf en moet de kinderen van me afslaan. Tegelijkertijd laat ik een spoor van gelukkige mensen achter me. Iedereen wordt vrolijk als ze Blanche zien. Ze heeft geen enkel kritisch vermogen en begroet elke voorbijganger als een vriend die ze 20 jaar niet gezien heeft. Ik las dat chihuahua's wel 20 jaar kunnen worden. Ben ik dadelijk 84 loop ik met een heel oud hondje.

Bob komt Blanche steeds vaker opzoeken dus we kunnen constateren dat alles de goede kant uitgaat.

Madame geniet van een zwoele lentemiddag

Piranhua

Als de chihuahua in een piranhua verandert, is het bedtijd voor Blanche.

Zolang ze maar in haar eigen staart bijt

B & B houden allebei van de zon

Zoete aardappel

Mijn laptop is aangevallen door een virus. Mijn eigen stomme schuld omdat ik iets probeerde te repareren en inplaats daarvan de beveiliging had uitgeschakeld. Het begon met pop-ups van lelijke, blote wijven. Houd je van dunne of dikke vrouwen, werd er gevraagd. Ga toch weg met je amateuristische huisvrouwenporno, riep ik hard. Gelukkig waren de ramen dicht. Hup, daar kwam weer zo'n eng mens met zukke tieten. Van nature. En toen deed hij het niet meer. Missing Operating system. Maandag komt er een mannetje dat hem zal repareren want het is een duur apparaat met een fenomenaal geluidssysteem. Ik kan in ieder geval op dit moment geen foto's plaatsen van Bob en Blanche die naast elkaar in het zonnetje liggen. Blanche likt Bob's koppie. Het lijken net leeuw en lam.

.Zoete aardappelplant

Van een leuke site: Chickens in the Road.

Ondankbare hond

Dankbare hond

Mijn grootste makke is altijd geweest, niet om hulp vragen als ik die nodig heb. Zoals vroeger in het ouderlijk huis. Inplaats van heel hard te roepen:'Attentie, attentie, ik heb aandacht nodig.', trok ik mij verongelijkt terug met de gedachte: als zij niet zien dat ik het niet alleen kan, dan hoeft het voor mij niet.' Mensen kunnen nu eenmaal niet je gedachten lezen.

Ik las net een interview met een wielrenner die depressief was geworden nadat hij een te duur huis had gekocht. Uiteindelijk dacht hij aan niets anders. Het huis, het huis, het huis.
Woon ik eindelijk in een mooi, groot huis, ben ik alleen maar bezig met achterstallig onderhoud. Je gaat niet dood van een vieze leefomgeving maar het zit in mijn hoofd. De 36 ramen waar je niet doorheen kunt kijken. De bedden die verschoond moeten worden. De kledingkast, een puinhoop. Het terras waar onhandige kunststoftegels zijn gelegd die allemaal verschoven zijn, waarop mos groeit. Enzovoorts. Ik kan niet genieten.

Ik had een hondje aangeschaft om meer in beweging te komen. Ik lag veel te vaak doodmoe op de bank. Nu loop ik om het uur, of om de 2 uur, een rondje en kom helemaal niet meer aan het huis toe. Blanche en ik storten 's avonds in slaap, dat dan wel weer. Ondertussen moeten er wel boodschappen gedaan worden, gekookt gewassen. en dat maalt maar door mijn hoofd.
Van de mevrouw van de puppycursus kregen we een berg huiswerk mee. Drie opdrachten die 5 x geoefend moeten worden, 5 x per dag= 45 oefeningen. Ik heb de fut niet.

Ik heb een vakantiehuisje gehuurd in november, in Portugal. Dat is de enige manier dat ik HS de keuken uit krijg. Hij zit daar al sinds oktober 2013. Volkomen tevreden sinds de verwarming is bijgesteld, televisie aan met goudzoekers in Alaska, sigaretje erbij. 'Meer heb ik niet nodig ',zei hij laatst. Ik wel. Het eigenaardige is dat hij een totaal ander gedrag vertoont tijdens de vakantie. Dan staat hij voor dag en dauw op en schildert de zonsopgang. Op IJburg zit hij in het ritme van opa Schijf. Het is maar goed dat wij geen fietsenwinkel hebben.

Hier kijk ik naar uit: vakantie in Lagos

Ik heb hulp nodig. Huishoudelijke Hulp.

Waar is mama?

Kinderen die om hun verdwenen moeder roepen: 'Mama,mama.' Ken jij iets hartverscheurenders? Ik heb het natuurlijk over Lulu. Ja hoor, mevrouw had nu een nest op steiger C, uiteraard zo hoog mogelijk zodat haar kuikens zonder hulp van een mensenhand niet in het water geraken. Ik hoorde al gepiep toen ik Blanche uitliet en zag 4 pulletjes zoekend over het water zoeven. Ik meende Lulu's stem te horen, je leert die zwemvogels goed kennen als je hier een paar jaar woont. Terug in huis klonk er commotie. Een paar kuikens waren naar beneden gedonderd, de rest werd door de buurjongen naar beneden gedragen. Het grut was verspreid over de hele plas, de één onder een steiger, de ander achter een boot. Uiteindelijk kwam Lulu haar club verzamelen. Maar er zat er nog eentje vast die paniekerig piepte. Lulu was ondertussen al weg gezwommen. Het geluid van zo'n kuikentje snijdt mij door de ziel. Klote natuur. Het is nu stil dus ik ga ervan uit dat Lulu haar laatste ook heeft weten te vinden. Ze zullen straks wel bij Hans voor het keukenraam verschijnen. Het seizoen is geopend.
(De snoek, reiger en rat liggen op de loer)

Overigens zag ik Lulu vorige week nog scharrelen over de IJburglaan. Even een blokje om. Volkomen op haar gemak stak ze over terwijl een automobilist op zijn remmen moest staan. Ik krijg een hartverzakking van die eend.

Later
Nu zie ik toch Lulu bij ons op het steigertje zonder kuikens. De moeder is dus waarschijnlijk één van haar dochters, Wanda of Lucille. Ik zag dat de pulletjes ook een wit befje hebben. Zo kan ik ze niet meer uit elkaar houden. Ik heb wel wat namen paraat: Camille, Lara en Maria. We zien wel wie er langs komt. Ik zei tegen de buurman die ook naar de reddinsgactie keek:'O dat zal Lulu wel weer zijn.' Lulu? Ja, zo heet ze. Wist je dat niet?
De meerkoeten hebben hun nest in een rubberbootje gemaakt. Moeder zit op het nest terwijl vader in de buurt rondscharrelt. Ze houden contact via klokgeluiden.

Discipline

Volgens madame Rottweiler mag je honden niet vermenselijken. Het ligt er maar aan wat je daar onder verstaat. Dieren kennen ook verdriet en frustraties. En geluk en liefde. Als ik Blanche uitlaat stromen de 10-jarige meisjes toe. Ze willen haar allemaal aaien en optillen. Het beestje is zo schattig gemaakt dat ze onweerstaanbaar is. Volgens madame Rottweiler moet je die kinderen terecht wijzen en doorlopen. Sorry hoor, dat vind ik onnatuurlijk. De meisjes mogen even met haar tutten. Ook kleine jongetjes vinden haar geweldig. Ze zijn allemaal van Turkse en Marokkaanse afkomst en hebben hoogstwaarschijnlijk geleerd dat je honden niet aan mag raken. Dankzij Blanche vervagen die grenzen en overlappen de culturen elkaar. Dat is heel grappig om te zien. 'Ik krijg over drie jaar ook een hond', zei een 11-jarige jongen met een vet Marokkaans accent, 'een labrador.' 'Die zijn heel lief, Blanche is eigenlijk te klein voor kinderen, ze is te kwetsbaar', zei ik. 'Hoeveel kost dat hondje?', vroeg een ander jongetje.
Dan roept hun moeder of vader die op een afstandje staan te kijken. Doei, ik moet naar huis. 'Dank u wel, mevrouw', zeggen de ouders. Graag gedaan.

Ik wil op schootje bij het vrouwtje

Madame Rottweiler

We mochten bij de puppycursus de honden niet met elkaar laten spelen. 'Het zijn net mensen', zei de meesteres, 'als je ze los laat, pikken ze er eentje uit om te pesten. In dit geval zal zij het slachtoffer zijn.' Ze wees naar Blanche die heel onverschillig op haar bot lag te kauwen met nul gedachten in haar hoofdje. Ach, gut. De dame komt ook bij de mensen thuis. Hondeneigenaren van wie de hond bepaalt wat er gebeurt. Zo bezocht ze een dame die een koeienbel bij de tuindeur had laten installeren. Met een touw waaraan haar lieveling trok als hij de tuin in wilde. Buiten hing ook zo'n bel waarmee hij kon aangeven dat hij weer naar binnen wilde. Klink, klonk, klank klonk het de hele tijd En die mevrouw maar gedienstig de deur open en dicht doen. Ja zeg, het is geen kat.

De hondenpsychologe zal het niet op prijs stellen dat ik hier over bericht want ze haat de sociale media. Jammer dan. Het was dan ook ten strengste verboden foto's van haar te nemen. Heb ik toch stiekem gedaan.

Les 1

Godzijdank weer terug op IJburg

De puppyklas bestond uit allerlei soorten en maten en rassen. Blanche was wel de kleinste. Andere leerlingen waren onder andere een zwarte mopshond, een witte herder, een wit hondje met een zwart oog, een bruin hush-puppy en nog allerlei grut. De docente is streng doch rechtvaardig, ook tegen mensen. Uit haar mail maakte ik al op dat er met haar niet te sollen valt. Ze stelt het niet op prijs als je te laat komt. Begrijpelijk want dat is heel irritant.
De honden moesten aan de lijn bij hun baasje op een dekentje liggen en kregen een lekkere kluif. Terwijl de madam vertelde wat je wel en niet moet doen om een hond zindelijk te maken. Wat dat betreft zijn katten en kinderen gemakkelijker. Ze schijnen rondom de 16 weken een terugval te krijgen en pissen dan je hele huis onder. Dat is bij Blanche ongeveer ... nu. Nog niets aan haar gemerkt, het meeste doet ze buiten. Eén meisje had een schattig puppy, een bolletje wol, dat ze de hele dag alleen thuis liet. De mond van de docente viel open. Dat kan niet, dat mag niet. Ja maar ik werk de hele dag, zei het meisje gepikeerd. Dan maar een uitlaatdienst inschakelen, zei madam, want zo krijg je een totaal gestoorde hond. Ze zeggen dat baasjes op hun honden lijken, de docente heeft zelf twee Rottweilers. Eéntje heeft het Syndroom van Down.

Je moet de hond niet vermenselijken, zei madam en keek mij veelbetekenend aan. Geen jurkjes aandoen, of schoenen, geen kettingen omhangen. Ze dacht zeker dat ik zo'n Paris Hiltontype was dat haar hondje altijd draagt. Ik vertelde dat ik haar uit het asiel had gehaald en dat Blanche allang een hele stoere hond is. Die best wel een diamanten collier verdient.
Wel veel geleerd. Bijten is absoluut verboden. In het strafhoekje. In Blanche's geval, in een doos en een minuutje negeren. Dan opnieuw proberen enzovoorts.

De cursus werd gegeven in het Westerpark, een buurt waar ik zelden kom. Wat een krankzinnige drukte is het daar. Auto's, fietsers, hardlopers, bussen, trams, honden. Verschrikkelijk. Totale chaos, het leek Jakarta wel, of Caïro. Blanche en ik waren allebei blij toen we weer langs het IJmeer wandelden en de futen zagen duiken. Rust..

Een cigarillo in de Mexicaanse zon

Er is toch niets heerlijkers dan een cigarillo roken in de zon.

De Ontdekking van de Hemel als step therapie

En, gebruik die beentjes

De dierenarts raadde aan om Blanche's etensbakje op een plateautje te plaatsen. Op die manier maakt ze gelijk haar achterpootjes sterker. De arts, die zelf ook zo'n mormel thuis heeft zitten, gebruikte daarvoor de dikke pil van Harry Mulisch, De Ontdekking van de Hemel. 'Ik was er in begonnen', vertelde ze,' en ik kwam er niet doorheen. Ik heb mezelf gedwongen het uit te lezen want zo ben ik. Wat een slecht boek.' 'Eigenaardig dat die man zichzelf zo'n groot schrijver vond', zei ik, 'ik zapte eens langs de verfilming. Alleen maar clichés. En zwarte raaf die de dood aankondigde, dat soort dingen. Nou ja, zijn zijn boeken in ieder geval nog ergens goed voor'.
Ik heb thuis ook een paar dikke pillen, zoals de biografie van F.B. Holz van Aleid Truijens (lezen!). Ik geef de voorkeur aan een kartonnen doos voor Blanche. Step therapie.

Blanche schijnt trouwens een 'onderbeet' te hebben. Een centenbakkie, of klus zoals wij dat noemden.

De oplossing van Bob

Bob heeft de oplossing gevonden: hij zit in Blanche's designertas. Een veilig plekje. Blanche probeert er bij te komen. Lukt niet maar die stand is een goede oefening voor haar zwakke knietjes. Twee vliegen in één klap.

Welkomspakket voor Blanche

Om op te vreten

Blanche kreeg bij de dierenarts een welkomspakket. Brokjes, snoepjes en speeltjes. Ze heeft de typische chihuahua mankementen, vertelde de arts. Open fontanel en zwakke knietjes van haar achterpootjes. Aan het eerste is niets te doen, voor de tweede kwaal kreeg ik gymnastiekoefeningen mee die ik dagelijks met haar moet doen. Iedereen vond haar een stoer hondje want ze is wel klein maar voor de duvel niet bang. Ze weegt 1 kilo en zal, als ze volwassen is, zo'n 1,7 kilo worden. Ik zei tegen de arts dat ze uit zichzelf al balletjes terugbrengt. 'Je hebt apporteurs en stelers onder de honden. De één brengt het terug, de ander verstopt het in zijn hokje.' Weer wat geleerd. Zaterdag naar puppycursus waar de overige deelnemers vast een stuk groter zullen zijn. Maar Blanche zal ongetwijfeld dapper meedoen.

Blanche haalt het Guinness Book of Records. Wedden.

Ik denk dat Blanche grote kans maakt om dit jaar in het Guinness Book of Records te komen. Als het allerschattigste hondje van de wereld. Zo schattig, het zou verboden moeten worden. De jarige Giu wilde haar wel als verjaardagsgeschenk.

Zondag maakten we de reis naar Voorhout om Giu's verjaardag te vieren. We stapten uit de trein en Blanche wilde gelijk rechtsomkeer maken. Terug naar Amsterdam. Alles rook vreemd, klonk anders. Grote meeuwen cirkelden boven haar hoofdje. Toen ze de familie en Roadie ontmoette was ze om. Blanca, Giu en Samuel hebben haar uitgelaten. Samen met Roadie. Weer een stap verder in de socialisatie.

Vanochtend was ze om 7 uur alweer klaarwakker maar ging om 9 uur uit zichzelf in haar bench slapen. Ik ga ook nog even een dutje doen.

'Mag ik haar houden?'

Als Blanche op schoot mag, dan Roadie ook. Vond Anne.

Blanca doet de cupsong

Tijd voor een schone luier

Giu leest voor uit Wreck this Journal

Blanche is gek op papa Rob

Onze wonderbaarlijke Bob

Ja, Blanche, je kunt nog veel leren van Bob

Steigereiland bestaat uit 4 steigers waaraan waterwoningen liggen. Steiger A, B, C en D. Naast steiger A bevinden zich ook waterwoningen die uitkijken op het IJmeer, zij omzomen Steigereiland. De steigers zijn verbonden door stalen bruggetjes. Om de 30 centimeter zit er een schroef in de brug die door Blanche met haar neus aangeraakt moet worden. Een beetje de dwangmatige manier van doen van onze geliefde detective Monk.

Vanmiddag liet ik de hond uit, liep via het grasveld langs het IJmeer. De oever loopt steil naar beneden, naar het water, en bestaat uit rotssteentjes en -plantjes. Midden in het water bevindt zich een zandplaat waar de meerkoeten zich 's avonds verzamelen. Nu zaten er meeuwen. Hun geschreeuw klonk als de akelige lach van Eucalypta. Ik moedigde Blanche aan door te lopen in plaats van bij elk steentje of vreemde drol te treuzelen.

Blanche huppelt als een konijn door het lange gras

Beneden in het water lag een stapel rietstengels. Er liep een kat die bij het riet stopte en met zijn achterwerk boven het water zijn behoefte deed. Het zal toch niet waar zijn? Het was onze Bob. Al jaren maak ik mij zorgen dat hij gebruik maakt van een plantenbak van de bewoners. Er liep een stel langs dat natuurlijk vertederd naar Blanche keek. 'Wat een klein hondje.' Toen zagen ze Bob. 'Is dat uw kat.? Die is netjes opgevoed.' Het is volgens mij onmogelijk om een kat zoiets aan te leren, probeer het maar eens. Onze Bob is een bijzondere kat. Een lot uit de loterij, noem ik hem altijd. Blanche was blij haar goede vriend te zien en gedrieën liepen we via de bruggetjes terug naar huis. Bob bleef wel op gepaste afstand want hij wordt gek van Blanche's ADHD-enthousiasme.

Bob's beurt

Rusthuis Sterre der Zee

Zo, nu ben ik wel rijp voor het rusthuis. Eerst probeerde ik vanmorgen de nieuwe hogedrukreiniger in elkaar te zetten. Het lukte niet dus bekeek ik toch maar de bijgevoegde dvd waarop een werkman met het grootste gemak alle onderdelen aan elkaar klikt. Na een half uur gaf ik het op, ik voelde mijn bloeddruk stijgen. Bovendien had ik een afspraak bij de dierenarts voor Bob's jaarlijkse keuring.
De fiets van slot halen. Ik probeerde 10 verschillende sleuteltjes, het ding staat al de hele winter langs het water geparkeerd dus ik vrees dat het vastgeroest is. Van frustratie schoot de bos sleutels uit mijn handen, plons, het water in. Leuk taakje voor de buurman om ze op te duiken. Komt er iemand langs die zegt:'Je kunt beter de sleutels met een touwtje om je nek hangen.' 'Ik heb geen advies nodig maar hulp.', schreeuwde ik hysterisch. Het kon me niets meer schelen. Overbodige opmerkingen van stuurlui aan de wal kon ik er echt niet bij hebben.

Dan maar de tram nemen. Eerst Bob de tas in. Hij zag de bui al hangen en verzette zich met vier messcherpe klauwen. De tas heeft een ritssluiting die niet soepel loopt, dus tegen de tijd dat de kat in de tas zit en ik hem dicht wil ritsen, heeft hij zich allang los gewurmd. Helaas heb ik grof geweld moeten gebruiken want ik heb maar twee handen. De kat in zijn nekvel gepakt, ruw in de tas geduwd, helemaal plat en daarna die onmogelijke rits dicht gekregen. Na een oerbrul en wat flinke verwensingen aan het adres van god, ben ik richting tram gewandeld. Het tramritje en het praatje met de aardige dierenarts kalmeerden me enigszins. Ik heb Bob mijn excuses aangeboden, hem wat lekkers gegeven, uitgebreid gekamd.
Nu op zoek naar een rusthuis liefst in de duinen vlak bij zee.

Eerst duizend bommen en granaten. Daarna duizend nederige excuses.