Tradities en groepsgeblaat

Weerzinwekkend, al die kerels

Weet je wat ik zo eng van deze tijd vind? De prominente rol die godsdienst weer speelt. Ik groeide op in de jaren 50 en zelfs toen al was, in mijn omgeving, geloof een bijzaak. Onze bovenburen gingen zondags naar de kerk en dat was alles. Het leven draaide vooral om het heden. Het belangrijkste was dat je fatsoenlijk met elkaar om ging en rekening met elkaar hield. Dat moest ook wel in een overbevolkt land met grote gezinnen en woningnood. Op de middelbare school leerde je Engels, Frans en Duits want wij beseften wel dat onze buurlanden nooit van hun leven onze taal zouden spreken.

In de jaren 60 viel zowat iedereen van zijn geloof. Meneer de pastoor hoefde niet langer van deur tot deur te gaan om te informeren waarom mevrouw nog niet zwanger was. Haar jongste was immers al twee jaar. Al die bemoeizucht en bangmakerij van de kerk werd door velen overboord gegooid en afgedaan als kinderachtig, paternalistisch gezeur. Waar bemoei je je mee? Weg met de schijnheiligheid.

En nu zijn we weer helemaal terug bij af. Het gaat alleen nog maar over geloof. Eén verkeerd woord en men is gekwetst en noemt je, het toppunt van stupiditeit, een racist. Ik heb hier helemaal geen zin in. Iedereen vlucht uit die kut islamistische landen om vervolgens hier een moskee te bouwen en halal voedsel te eisen. Of de lokale bevolking zich maar aan wil passen. Hoepel toch op.
Daarom wordt er met gemengde gevoelens over de Syrische vluchtelingen gesproken. Wat haal je in godsnaam in huis? Nog meer islam.

Ik heb respect voor mensen die een gehandicapt kind verzorgen, of nachtdiensten draaien in een psychiatrische inrichting. Voor artsen en verpleegkundigen die naar verre oorden afreizen en met een eenvoudige operatie blinden hun zicht teruggeven. Inspirerende leraren die kinderen enthousiast maken zodat zelfs de 'hopeloze' gevallen een succes van hun leven maken.
Ik heb geen respect voor gelovigen alleen maar omdat zij geloven. Ik heb geen respect voor mensen die kritiekloos de woorden van de iman of dominee accepteren als de absolute waarheid. Ik heb geen respect voor volgelingen.

En ik bewonder mensen die bij alles wat zo zelfsprekend is, grote vraagtekens zetten. En die tegen de stroom durven in te zwemmen. Eigenzinnige, dappere mensen die het zonde van hun tijd vinden om over het leven na de dood te speculeren. Vrienden die ik 30 jaar ken en me toch nog weten te verrassen met originele invalshoeken.
Iets wat bij de gelovige massa totaal ontbreekt: originele invalshoeken.

Dus val mij niet lastig met je tradities, stenen gooien naar de duivel, je groepsgeblaat en je papagaaien geklets. Ik heb er geen geduld voor, laat staan respect. Ik ben geen Franse gans die elke dag die troep door zijn strot geduwd krijgt. Dan maar intolerant, jammer dan.

Verhuisd!

Wakker worden in mijn nieuwe huisje

Je bent pas verhuisd als je internet hebt.  Vind ik. Ik heb geen tv maar kijk Het Journaal online. En verder lees ik. The Great Gatsby. Ik kocht het bij het 2e handswinkeltje en was aangenaam verrast. Wat een goede en geestige schrijver is die Scott Fitzgerald. Met een briljant observatievermogen. En dat boek is nota bene exact 90 jaar geleden voor het eerst gepubliceerd.

Kopje koffie

Vorige week zondag kwam Klusneef mij weer helpen met de laatste loodjes. Zware onhandige spullen die hij als Superman op zijn schouder naar zijn auto torste en net zo makkelijk vastsnoerde op het dak.
In mijn bergruimte/inloopkast staan  IKEA's Billy's en een kleding- en schoenenrek, een goed georganiseerde kast zonder overbodige troep. Ik weet  waar alles ligt, ook gebruiksaanwijzingen van verschillende apparaten. Ik heb zelfs contactdozen en snoeren gereinigd. Het tapijt, waar Blanche als puppy smerige pisvlekken heeft achter gelaten, heb ik buiten gelegd en geboend met groene zeep en soda. Instructies van Klusneef. Het ligt nu te drogen in de zon.

Ondertussen mantelzorg ik op de IJburglaan.  Vandaag een wasje gedraaid, een Cor van der Laak bezwaarschrift geschreven. Het een en ander schoongemaakt.
Als ik in mijn nieuwe woning ben, heeft Blanche heimwee. Ze zit te piepen voor de deur en loopt alleen richting Steigereiland. Zodra we bij Hans zijn, zoekt ze eerst haar vriendje op, Bob. En gek genoeg is Bob blij haar te zien. Ze worstelen een kwartiertje op het zachte vloerkleed en de balans is hersteld. Misschien moeten Hans en ik dat ook doen.

Ik maak me wel zorgen om Hans' gezondheid. Eerst ging het beter, maar de laatste weken heeft hij weer weinig lucht en nauwelijks eetlust. Een slecht teken. Maandag gaat hij gelukkig langs de dokter.

Het huis van de achterburen

Reünie Bob en Blanche

Mazzel

De bureaustoel en de lamp kostten 5 euro. De rest heb ik cadeau gekregen!

 

Een mens heeft mazzel nodig in zijn leven. De aanschaf van Blanche heeft alleen maar geluk gebracht. Het eerste jaar was zwaar, eerlijk is eerlijk, maar dankzij Blanche ontmoette ik de buurvrouw. Zonder de chihuahua's waren we langs elkaar heen gelopen en hadden beleefd gegroet. Toen werd de woning in mijn schoot geworpen. Na talloze gehorige krotten bekeken te hebben, huur ik nu een lichte, ruime woning, 5 minuten hier vandaan. De buurt is heel rustig, nauwelijks verkeer en er mag niet harder gereden worden dan 15 kilometer in verband met de school om de hoek. De buren die ik tot nu toe ontmoet heb, heetten me hartelijk welkom. De nieuwe buurvrouw heeft een klein hondje, een kruising tussen een chihuahua en vlinderhondje. 'Duz ded dug bite', zei ze met de stem van Peter Sellers als inspector Clouseau. Dat zit wel snor.

De budgetvloerbedekking is erg besmettelijk. Dus heb ik voor de gasten schoenhoezen beschikbaar.

Ik ontdekte een 2e-handswinkeltje, precies tussen de oude woning en de nieuwe. Vandaag kocht ik er een spiksplinternieuwe keukenmachine, glazen, schoteltjes en twee meesterwerken voor 17 euro.
Alles wat in het huis staat heb ik gratis voor niets gekregen. De neef van de buurvrouw heeft me geholpen met verhuizen, een kast in elkaar gezet, een lamp opgehangen, 4 meter hoog. Zonder te vloeken. Nu alleen de gordijnen nog.

De oogst van vandaag

Hans begint wennen aan de situatie, ik zorg voor hem zolang dat geen mantelzorgboete oplevert.

Ondertussen op Steigereiland. Bob en zijn schoonheidspecialiste

 

Joost Zwagerman

Joost Zwagerman heeft zelfmoord gepleegd. Ongelofelijk. Dat het verlangen om niet meer te zijn zo groot is. Na de schok van het bericht, komt de woede. En tegelijkertijd kun je niet kwaad zijn op een zelfmoordenaar. Hij was in een universum gevangen waarvan je mag hopen dat je er nooit terecht zult komen. Het is gruwelijk. Godverdomme.




Uitgeverij De Arbeiderspers schreef het volgende:

De mensen van Uitgeverij De Arbeiderspers zijn diep getroffen door het verbijsterende bericht van de dood van hun geliefde auteur Jo...ost Zwagerman. Uitgerekend op de dag dat zijn boek De stilte van het licht. Schoonheid en onbehagen in de kunst verscheen is door eigen hand een einde aan zijn leven gekomen.

Met Joost Zwagerman verliest de uitgeverij een van zijn meest productieve en veelzijdige auteurs. Zijn werk, voor het overgrote deel bij De Arbeiderspers verschenen, bestaat uit tientallen titels. Alleen al bij zijn huisuitgeverij publiceerde hij vanaf 1986, toen hij debuteerde met de roman De houdgreep, eenendertig boeken, variërend van romans, verhalen, en gedichten tot essays, columns en andersoortige non-fictie. Het deze week verschenen De stilte van het licht, zijn misschien wel meest ingetogen bundel over beeldende kunst, met stukken over Jan van Eyck, Mark Rothko, J.M.W. Turner, Léon Spilliaert, Lucebert en vele anderen, zal derhalve zijn laatste boek blijven. ‘Misschien,’ zo vermeldt de achterflap, ‘belichaamt stilte in de kunst een verlangen om er niet te zijn.’
Dat verlangen heeft Joost Zwagerman in deze essays onderzocht en ongetwijfeld ook zelf gekoesterd. Maar de andere kant van de medaille was juist zijn vitalisme. Wij herinneren ons Joost vooral om zijn levenslust, zijn generositeit, zijn goedmoedigheid, zijn hartelijke lach, zijn opgewektheid, zijn doorzettingsvermogen, zijn flamboyante geest, zijn geestdriftig geheven wijsvinger en zijn immense gedrevenheid.
Dat levenslustige bolwerk was niet opgewassen tegen de ongrijpbare verleiding van het niet-zijn. In 2005 publiceerde hij Door eigen hand. Zelfmoord en de nabestaanden, waarin hij zich kritisch opstelt jegens de zelfmoordenaar en begrip wil wekken voor ‘een bepaalde mate van onbegrip’ bij de nabestaanden. Hij citeert daarin ook een cruciale passage uit The Savage God van A. Alvarez: ‘Iemand die besloten heeft zelfmoord te plegen gaat een afgesloten, voor anderen ontoegankelijke […] wereld binnen waar elk detail klopt en elke gebeurtenis zijn besluit versterkt.’
Wij betreuren het zeer dat Joost die wereld uiteindelijk – na jaren van strijd tegen terugkerende depressies – geen weerstand heeft kunnen bieden. Op dit moment gaan onze gedachten echter in de eerste plaats uit naar zijn dierbaren: zijn geliefde, zijn kinderen, zijn familie en zijn intieme vrienden.
Peter Nijssen
Namens Uitgeverij De Arbeiderspers

Nieuwe omgeving

Ik heb een erker

In plaats van linksaf te slaan na de witte brug, ga je nu rechts dan gelijk links. Weg volgen tot de blauw Montessorischool, erom heen rijden, linksaf slaan en dan ben je er. Vijf minuten lopen. De woning van mij is onderdeel van een flatgebouw. De woningen aan de overkant en achter zijn van mensen die naar eigen ontwerp hebben gebouwd. Achter mijn huis, 1 minuut wandelen, loopt een pad rondom het water waar ik Blanche los kan laten.

Het huis van mijn buurman vanuit mijn zijraam

Het huis van de buurman

Keuken in de woonkamer

Mijn pand

Wandelpad achter mijn woning