Op de valreep

Knutseldeknutsel

Kleinkinderen.

Vraagt er weer iemand aan me of de kleinkinderen met de kerst komen!!! Nee, mijn schoonouders konden geen kinderen krijgen. Wat een afknapper.

Nieuw kapsel, hetzelfde hoofd

Gezellig met Philipe zitten kletsen over Zsa Zsa Gabor. Hij is fan van The Green Acres, een oude sitcom met zus Eva Gabor. Ook kijkt hij afleveringen van The Lucille Ball show. Niet meer dan twee achter elkaar.
We deelden onze afkeer van Madonna die zich telkens opwerpt als wereldverbeteraar en te pas en te onpas komt opdraven met haar gitaar om
' Imagine' te zingen. Mensen zonder achternaam zijn sowieso fout, ik noem een Sting, een Bono.
Wij verwachten dat Lourdes over een paar jaar wel met een boek uit zal komen à la Mommie Dearest.

Mooi die mist

Een wolk met een zilver randje

De hangplek van de aalscholvers

Onzichtbare sluipmoordenaar

Ik had een tijd een relatie met een hele lieve man. Hij kookte, deed de boodschappen, haalde boeken uit de bieb voor me. Op mijn verjaardag trok hij alles uit de kast om me zoveel mogelijk te verrassen.

Alleen, een keer in de zoveel tijd sprak hij niet met me. Zonder enige reden was ik lucht voor hem. Dat kon wel drie dagen duren. De eerste keren zocht ik de schuld bij mezelf. Als ik vroeg wat er aan de hand was, lachte hij minachtend. Een keer voelde ik me zo gekleineerd en machteloos dat ik in een hoek van de kamer in een foetushouding kroop. Hij schiep er een sadistisch genoegen in mij zo te zien.
En dan op een dag was hij weer normaal.


Het duurde heel lang voordat ik besefte dat die man niet spoorde, ik zal wel iets fouts hebben gedaan enz. Tot het kwartje viel, het is een hele gluiperige manier om iemand te mishandelen. Ik dacht:  Hij kan me net zo goed schoppen of slaan. Dat zou duidelijker zijn geweest.

Op een dag was het weer zover. Bij mij was de grens bereikt. Ik heb gezegd: ' Waag het niet nog een keer mij als stront te behandelen. Met je smerige silent treatment. Dan flikker je maar op, zoek maar een ander slachtoffer.'  Hij pruttelde nog even dat zijn vader ook zo was geweest, hij wist niet beter. Ach man, bespaar me je slappe smoezen en je zielige verhalen over je vader.

Het was gelijk afgelopen. Hij heeft het nooit meer geflikt. De rest van zijn familie was net zo. Ik geloof niet dat die ooit een wake-up call hebben gehad. Die zijn eenvoudigweg partnerloos gebleven. Geen enkel zelfinzicht.

Rondje IJburg

Zolang de zon schijnt en de lucht hemelsblauw is, zijn de wintermaanden te verdragen. Ik zou zeggen, kom allemaal gezellig op IJburg wonen. 10 minuutjes met de tram naar het centrum van Amsterdam. The best of both worlds.

Het is hier een paradijs voor kinderen. Wij hebben nog ouderwetse landjes. Ook voor uw huisdieren is het aangenaam vertoeven. En nee, ik ben niet van de VVV.

Op Facebook had ik me positief uit gelaten over ons eiland. Krijg ik gelijk een stuk saggerijn op je nek: welja, ga een beetje reclame maken voor IJburg. Dadelijk wordt het hier net zo onleefbaar als in de binnenstad.

Ach man, spring in de plomp. Genoeg water hiero.

Roodborstje

Maandagochtend lag er een dood roodborstje buiten voor de tuindeur. Nog helemaal gaaf staarde hij in het niets. Een heel mooi vogeltje. De dag ervoor had ik de ramen gezeemd. Zou hij het glas niet hebben gezien of viel hij ten prooi aan Bob?

De Britse serie Cold Feet heeft na 12 jaar een vervolg gekregen. Hij is fantastisch. Ik vergeet alles om me heen als ik kijk. De naderende dood, de naderende burgeroorlog, de naderende WO3. Die klungelige David was hertrouwd met een ijskonijn en gelukkig heeft ze haar koffers gepakt en is verdwenen. David wordt verdacht van fraude en zit een paar dagen vast. Ondanks zijn sociale onhandigheid, waarschijnlijk door zijn onwetendheid, knoopt hij gezellige praatjes aan met zijn celgenoot. En dan Jen en Pete, zo'n leuk stel. Twaalf jaar geleden had Jen een kapsel dat ik ook wilde. De punten van het haar gedoopt in een andere kleur.

Wat kapsels en kleding betreft wordt het steeds moeilijker in te schatten wat wel en wat niet kan. Een gescheurde spijkerbroek boven de 50, een hanekam op je 80ste? Ik zag net een filmpje waarin Madonna twerkt. Er zijn natuurlijk helemaal geen regels, je mag doen waar je je lekker bij voelt.(zolang niemand het filmt).

Er is een tvserie Jeuk. Met allerlei cabaretiers zoals Thomas Acda en Peter Heerschop en een paar anderen. Die zijn ondertussen ook al in de 50. Hun uniform: T-shirt met grappig opschrift, spijkerbroek, gympies.

In 2001 waren we in Gent en zag ik mezelf in een winkelraam: T-shirt met grappig opschrift, sportieve broek en Adidasgympen. De geest loopt altijd decennia achter bij het lichaam. Ik besloot me voortaan als een dame te kleden. Lukt aardig met af en toe een terugval. Ik koester mijn luxeproblemen voordat WO3 begint.

Eerst dit

Trump heeft zijn bedenkingen bij de democratie. Zie ik daar een patroon verschijnen? Eerst democratisch gekozen worden (dankzij Facebook) en dan de democratie afschaffen.

Wij weten wel welk deel wij van zijn zoon willen afsnijden. Hij heeft het mes al in de aanslag. Nicht Wil: En dat zetten we in een glas sterk water op de schoorsteen.

Potentieverhogend

Radeloos

Gisteren kwam onze lieve klusneef langs. Hij heeft twee muren van de slaapkamer geschilderd, een warme perzikkleur. Bij de Vomar had ik een lichtslang van 9 meter gekocht. Die heeft hij om de keukenkastjes verwerkt, het geeft een designereffect.

Hoe blij en gelukkig ik ook ben met deze woning, mijn geluk wordt overschaduwd door de situatie van, ik haat dat woord, mijn partner. Hij heeft zich ingegraven in de keuken. Zijn hulpje brengt hem van de regen in de drup. Oftewel naar de rand van zijn graf, sorry, maar zo is het wel. Hij zorgt slecht voor zichzelf maar ik mag nergens wat van zeggen. De mantelzorg heb ik opgegeven, te frustrerend en eerlijk gezegd is alles me te veel. Ik word hysterisch van krantenberichten, spuugziek van Facebook, boos op alles en iedereen, onterecht. Kortom, volkomen overspannen van mijn zorgen om mijn partner.Het voelt als een rouwproces. Al mijn goede bedoelingen worden afgedaan als bemoeizucht. Zucht.

Iedereen zegt: zijn manier van leven is zijn keuze. De man heeft een hart van goud maar een destructieve levenstijl die mij tot wanhoop dreef. En ondanks de verhuizing mij nog steeds zoveel stress bezorgt, ik sta machteloos, dat ik niet tot rust kan komen.
Ik kon altijd terecht bij zijn zus. Zij heeft haar eigen besoignes, haar dochter is ernstig ziek en het is nog maar de vraag of ze het overleeft.

Sommige mensen zijn de mening toegedaan dat je de vuile was niet buiten mag hangen. Dit is echter een wanhoopskreet. En al zou het de vuile was zijn, buiten wordt die tenminste gelucht. Binnen gaat hij stinken en schimmelen. Je kunt beter je ellende van de daken schreeuwen. Alles oppotten resulteert in zenuwtics, dwangneuroses en fobieën. En jarenlang therapie als mosterd na de maaltijd.

Ik kan en wil mij niet aanpassen asn zijn manier van leven. Dat betekent vooral concessies doen. En hij gedraagt zich als een kat in een vreemd pakhuis als hij mij bezoekt. Het feit dat we de situatie niet kunnen bespreken als volwassenen  ...

Nou ja, enzovoorts. Kan iemand anders het even van me overnemen? Een kordate verpleegster met overwicht. Mijn kop zit vol.

Drolletje Drie

Koning Bob met zijn mollige pootjes

Blanche mag graag haar eigen drollen opeten. Ze doet het stiekem, in de hoek van de badkamer of onder een lage tafel. Dan wil ze op mijn schoot zitten, ik til haar op, zij likt mij. Alsof je gekust wordt door een drol.

Ik ging natuurlijk googlen hoe dat komt en wat je er aan kunt doen. Heeft ze een moeilijke jeugd gehad, mist ze wat mineralen of is het dwanggedrag?
Die jeugd van haar was vooral voor mij frustrerend. Ik vermoed dat ze te vroeg bij haar moeder is weggehaald. Ik deed alles volgens de regels: de hond in de bench (benz, schrijven mensen op internet) laten slapen. Niet op je bed. Ook al liet ik haar 10x per dag uit, 's ochtends lag ze ontspannen in haar eigen poep en pies. Normale honden zouden dat niet doen. Het heeft bijna drie jaar geduurd voordat ze enigszins zindelijk was. Ze wil nooit naar buiten. Ook zo eigenaardig. Andere honden springen een gat in de lucht als ze de riem zien, Blanche verstopt zich. Als we dan eenmaal op straat lopen, tippelt ze zonder problemen 2 uur mee op haar korte pootjes.

Onderdaan Blanche

Wat het poep eten betreft krijg je verschillende adviezen. Je moet haar afleiden en veel met haar spelen. Verder kun je in haar voer sperziebonen verwerken zodat ze wel vol zit maar niet dik wordt. Meng je er ananas doorheen, dan smaakt de drol niet meer lekker. Ik heb ook ergens gelezen dat een stukje eierkoek helpt. Daar zou ammonia inzitten waar ze behoefte aan heeft.
Gisteren kreeg ze een bord vlees met sperziebonen en vanochtend betrapte ik haar weer in de badkamer. Er lag een drolletje voor haar neus. 'Niet opeten!', riep ik luid, 'Foei, bah.' Foei heb ik van Martin Gaus geleerd. Als ik de poep verwijder, durft ze me ook nog aan te vallen. Alsof ik snoepgoed afpak. Daarna gooi ik het in de wc en dan komt ze nieuwsgierig over de rand kijken hoe het ding wegspoelt. 'Poep moet in de wc, Blanche, poep moet in de wc', articuleer ik. Dan houdt ze haar koppie zo aandoenlijk scheef alsof ze de woorden opslaat in haar kleine hersentjes. En gaat daarna weer een wippie maken op haar petfles. Ik poets haar tanden tegenwoordig met een oude tandenborstel gedoopt in een mix van water en mondwater.


Bob wil eten, Bob wil naar buiten, Bob wil weer naar binnen, Bob wil uit de kraan drinken, Bob wil eten, Bob wil naar buiten, Bob wil naar binnen. De hele dag door.

Blanche: kat in de zak of hond in de tas? Ik: blanke slavin

Wintertijd II

Het is pikkedonker, ik heb al gegeten. Ik kijk op de klok: 18.30. Ik dacht dat het midden in de nacht was. Gisteren regende het de hele dag. Vandaag zag het er ook niet best uit. Toch waagden Blanche en ik ons aan een wandeling. We zien wel waar het schip strandt. Vanuit Muiden kwam een donkere lucht aanzetten die richting Diemen leek te gaan. Wij liepen naar het einde van IJburg. Daar scheen de zon en was de lucht blauw. Halverwege voelde ik een druppel. Ik keek achterom en zag een prachtige regenboog met op de achtergrond dreigende regenwolken, die ons al snel inhaalden. De paraplu weigerde dienst. Blanche was doorweekt en trilde van de kou. Gelukkig had ik mijn warme hondentas bij me waar ze opgelucht in sprong. Ik kon met mijn mobieltje nog net deze foto maken.

Wintertijd

Ja hoor, je kunt de klok erop gelijk zetten;  in oktober word ik overvallen door een moedeloosheid en hopeloosheid over het leven. Je kunt het romantisch 'melancholie' noemen; het is een kaal en leeg gevoel. Het zijn toch al verontrustende tijden. Die kun je minimaliseren. Ik maak van een mug een olifant. Een verkeerde opmerking en ik vat het persoonlijk op. En elke dag hoop ik dat ik er normaal doorheen kom.

Een replica van het schip van Colombus. Dat dobbert de hele dag voor de kust van Madeira. Een notendopje vol toeristen

Gisteren was ik ervan overtuigd dat de enige manier om mijn leven te redden was, een vliegtuig nemen naar Madeira en daar tot maart te verblijven. Ik plaats daarvan haal ik me het Portugese eiland voor de geest om mezelf te kalmeren. Als ik maar geen vreetbui krijg. Want met een depressie krijg je altijd wat extraatjes. Zoals schaamte- en schuldgevoelens, gratis voor niets. En een verstoord hongergevoel. Om 11 uur 'savonds de pindakaaspot leegeten en de volgende dag doodellendig mezelf beloven dat ik dat nooit meer zal doen. Om me vervolgens vol te proppen met een zak Engelse drop, die ik als bonus van de Vomar hebt gekregen. O ja, elke dag doodmoe opstaan en sociaal nauwelijks functioneren. Dat kan er ook nog wel bij.
Virginia Woolf is niet voor niets het water in gelopen met stenen in haar zak. Niet dat ik in die richting plannen heb. Dat ik me daar mee bezighoud is al erg genoeg.
Gebrek aan concentratie. Niet kunnen lezen en in plaats daarvan YouTubefimpjes kijken over gruwelijke moordzaken.

Al die symptomen zullen wel ergens beschreven staan in een wetenschappelijk boek. Wat doe je er aan. Ik heb via Marktplaats.nl een hoogtezon gekocht. Een gevaarte met een stuk op zes lichtbuizen inclusief brilletje. Daar ga ik voor zitten en doe net of ik op het strand lig. De enige manier om deze winter door te komen is mezelf te foppen en mijn fantasie te gebruiken.

Later
Vreemd genoeg was dit toch een vrij aangename dag. Wat ik in jaren niet gevoeld heb, vrede met het leven. Helemaal niets gedaan, behalve in mijn bed naar een matige kerstfilm gekeken. En een uitzending van dr Phil. Over een meisje dat ervan overtuigd was dat ze zwanger was van Jezus. Toen een arts een echo nam en een lege baarmoeder constateerde, zei ze tegen hem:' You can stick your ultra sound up your ass.'
Op internet gezocht naar een nieuw afwasrekje. Ik vond een goudkleurige die tijdelijk uitverkocht was. Zodra ze weer binnen zijn, kan ik mijn bestelling plaatsen. Ik heb de hele dag gelummeld. Boodschappen besteld bij de Vomar die morgen worden bezorgd. Ik was wel alleen, maar voelde me verbonden met de wereld. Ik heb niet gepiekerd over Hans' gezondheid of over de dood. Ook al lag ik op bed, ik voelde levenslust. Wonderbaarlijk. Ik kon mezelf met rust laten.

De juiste mensen

Commentaar op Facebook: wat een oubollig plaatje. Ja, het is Facebook 1958, muts

Dr Phil's vader was alcoholist. Soms nam hij in zijn middelbare schooltijd vrienden mee naar huis. Dan lag vader straalbeezopen op de stoep en stapten ze over hem heen. Dr Phil mag zijn vader graag citeren; de man zat vol Texaanse wijsheden maar die paste hij natuurlijk niet toe op zijn eigen leven. Phil speelde football op hoog niveau. Zijn vader heeft geen enkele wedstrijd van zijn zoon gezien.
Dr Phil realiseerde zich dat het geen enkele zin had om erkenning van die ouwe te verwachten. In plaats daarvan heeft hij zich altijd omringd door mensen op wie hij kon bouwen.

Daar moest ik aan denken toen ik iets heel onschuldigs op Facebook plaatste. Hoe jammer het was dat we in 1958 nog geen Facebook hadden. Dan was ik als 8-jarige de hele dag online geweest en 'snachts stiekem ook. Ik kreeg er uitsluitend misplaatste afzeikopmerkingen over. Waarom? Niemand die gezellig mee fantaseerde over internet in de jaren 50. Het is net of iedereen gefrustreerd achter zijn computer zit te wachten tot hij een ander kan neersabelen. Meestal wordt de tekst niet eens goed gelezen. Ik reageer nooit op die opmerkingen. Of je vat het of niet. Ik dacht wel, wat doe ik hier eigenlijk. Het lijkt de middelbare school wel.
Wat dat betreft hoef je voor een steuntje in de rug niet op je Facebookvrienden te rekenen. Het medium haalt het slechtste in de mens naar boven.
Je moet het toch hebben van je echte vrienden, ook al zijn dat er lang geen 5000.

B & B

Omdat Bob een ziekte heeft, mag hij op het aanrecht uit de kraan drinken. Hij was gisteren door de buurvrouw gespot. Aan de andere kant van de autoweg, overgestoken om 17.00 uur. Liep hij over de dijk te flaneren. Daarna is hij bij Hans gaan eten en toen weer naar mij teruggekeerd. Hij dacht zeker dat ik niets door zou hebben. Alles wordt gezien.
Ik hoorde ook dat Bob's aardsvijand op Steigereiland dood is, zomaar ineens. Een Maine Coon, pas 4 jaar oud. Vreselijk voor de buren.

Blanche en ik waren zondag bij het winkelcentrum. Kwamen er twee teacup chihuahua's op haar af. Een derde van het formaat van Blanche en maar keffen. De oogjes van de kleinste vielen bijna uit zijn oogkassen. Zo zielig. Hun baasje at een patatje en zij aten mee. De hondjes volgden ons daarna De HEMA in, waar we alle vier werden uitgeschopt. Geen honden in de zaak, zei de medewerker. Dan niet.

Allerzielen

Vandaag steek ik een kaarsje op voor mijn vader (1919-1992), die helaas slechts twee van zijn kleinkinderen heeft gekend. Hij zou ook apetrots geweest zijn op de acht die daarna geboren zijn.
En voor mijn moeder (1922- 2004) die haar jongste kleinzoon Samuel nooit gekend heeft. Mijn ouders wilden allebei nog zo graag leven. Het was hen niet gegund. Ik denk dat mijn vader ook gek op Bob en Blanche zou zijn geweest. Hij sprak tegen dieren.

De Blokkergids

Heel bizar. Het Blokker reclameblaadje viel zaterdag in de bus. Aanbiedingen van 31 oktober tot en met 5 december. Andere jaren dansten Sint en Piet en de witte schimmel over de pagina. Nu niks. Er staat alleen: Cadeautijd. Het hele Sint Niklaasfeest wordt doodgezwegen. De winkels zijn wel al versierd: met kersttakken en -ballen.
Er schijnen nog wel ondergrondse plekken te zijn waar men stiekem strakjes strooiavond en pakjesavond viert. The Age of Aquarius is voorbij, The Age of Oversensitive Assholes is begonnen, las ik.

Turkse Toestanden

Het is niet te geloven. De laatste reden om De Volkskrant te lezen is ook weggezuiverd door de Correctheidpolitie: de boekenrecensies van Maxim Hartman. Hartman kan, net als Salman Rushdie, niet meer over straat. Hij wordt dom, leeg, kwetsend en totaal niet grappig genoemd. Mensen schelden, spugen (nieuwe trend) en sturen haatmail naar hem en de redactie. Enkelen hebben aangifte gedaan van racisme omdat hij Friezen achterlijk heeft genoemd. Het laatste naar aanleiding van zijn meesterlijke recensie over de biografie van Mata Hari (geen familie) in het Fries.
De Volkskrant heeft gelukkig aangegeven wel bereid te zijn Maxim te helpen aan een nieuwe identiteit. Als oprotpremie mocht hij nog drie boeken uitkiezen. Waaronder Hallo Wereld van Jonathan Litton, hoe je mensen over de hele wereld begroet. In Tibet bestaat geen woord voor Hallo. Ze zeggen daar gefeliciteerd als je elkaar tegenkomt. Op verjaardagen zeggen ze niets tegen elkaar.

O ja, de opvolger van Maxim is Hanneke Groenteman die we kennen van het tv-programma DWDD, waar ze zich over alles en nog wat gekwetst heeft getoond. Over Zwarte Piet in het bijzonder. ???
Dus blijven er nog slechts columnisten en en journalisten over die parasiteren op deze humorloze tijden en in alles discriminatie en racisme menen te herkennen. Gespeend van elke vorm van zelfspot. Uitzondering: Silvia Witteman en Thomas van Luyn die hartelijk om hun eigen geklungel en dat van ons allemaal kunnen lachen.

Maxim Hartman, geruisloos verdwenen. Het begint nu wel heel eng te worden. Ik kan natuurlijk een ingezonden brief naar de redactie sturen maar dan moet het wel een hele grappige zijn. Dat laat ik over aan Wouter van Oorschot en zijn partner. Die zijn daar meesters in.
Het voelt toch een beetje alsof we in de gaten worden gehouden door een soort Saoudie-Arabische zedenpolitie. Die niet aarzelen je aan te geven als je de spot drijft met wat dan ook. Vooral met mensen die erom vragen. Hans Teeuwen, doe iets!

laatsterecensieshartman

De vermoorde onschuld

Ik wilde eigenlijk nooit meer iets over dit onderwerp schrijven omdat ik het zo ongelofelijk dom vind. Er zijn mensen die beweren dat Donald Duck een zwembroek aan moet trekken. En dat de eend een rare relatie heeft met zijn neefjes. Ook Ollie B. Bommel en Tom Poes worden verdacht gemaakt net als Kuifje en kapitein Haddock. Aan die mensen gaan uitleggen dat het stripfiguren zijn, die niet stiekem een privéleven hebben, daar verspil ik mijn energie niet aan.

Tegenwoordig hoor ik dat wij blanke Nederlanders meer empathie zouden moeten hebben met de Nieuwe Nederlander. Zijn geloof, zijn cultuur, je kent het wel.
Voor een oud Hollandsch gebruik gelden natuurlijk andere regels.
Voor mij en iedereen die ik ken is Sinterklaas een onschuldig kinderfeest vol unieke aspecten. Men geeft elkaar niet alleen cadeaus, er wordt ook wat van je creativiteit gevraagd in de vorm van gedichten en surprises. Je moet je in de ander inleven en er wat moeite voor doen. Empathie, zeg maar. Mooi toch?

Dat ziet de Medelander anders, die koppelt huidskleur altijd aan racisme. Zonder zich te verdiepen in wat de traditie precies inhoudt. Wat een uniek, origineel volksfeest was, waar elk kind elk jaar naar uitkeek, is besmeurd met onsmakelijke teksten en met pek en veren het land uitgejaagd. Vreemd dat empathie altijd van een kant moet komen.

O, ik moet gaan, ik hoor de oproep tot gebed. Doei!

Glen Campbell's Alzheimers

Music is my first love ...

... and it will be my last.

Glen Campbell is dementerende

Eigenaardig hoe muziek werkt in je leven. Als ik mezelf als voorbeeld neem: voor een 13- 14- jarige was het natuurlijk Beatles en Stones wat de klok sloeg. Maar ook al die ijzersterke nummers uit de Motown fabriek.
Like a Rolling Stone van Dylan sloeg in als een bom. Toen ik dat voor het eerst hoorde, de lengte, de tekst, dat orgeltje, die stem viel ik bijna achterover. Ik was een fietsband aan het plakken in de kelder en had een transistorradiootje aan staan. Ik was niet de enige die er zo over dacht. Onlangs werd dat nummer uitgeroepen tot beste song van de 20ste eeuw. In Amerika natuurlijk.
Later kwamen Jimi Hendrix en Led Zeppelin. Led Zeppelin! Robert Plant! De Beatles wilden je hand vasthouden maar zij gingen een stapje verder. Zó.

Enfin, welke muziek blijft hangen? Oftewel, naar welke muziek luister je nog steeds? Dat is heel verrassend. Lang geleden was ik op bezoek bij iemand die Steely Dan opzette. Wat een goede band was dat eigenlijk. Gelijk het verzamelde werk van die jongens gekocht en las dat ze door andere musici beschouwd worden als de top. Motown draai ik natuurlijk nog altijd. In het bijzonder Marvin Gaye. Al Green. Gewoon alle soulmuziek. Otis Redding, uiteraard, A Little Tenderness.

Joni heeft onlangs een beroerte gehad

Zou ik Joni Mitchell bijna vergeten. Iemand in de kamer naast me draaide Blue. Het was 1970. Ik wist niet wat ik hoorde. Volstrekt uniek.

Ik vind bij al die artiesten de eerste drie LP's het beste. De Beatles zijn gelukkig bijtijds gestopt. De Stones heb ik sinds 1972 niet meer gevolgd. Oninteressant.


Onlangs zag ik de Nederlandse zanger Douwe Bob op tv, die zijn bewondering uitsprak voor Glen Campbell's Witchita Lineman. Ineens hoorde ik de schoonheid van wat ik vroeger 'edelkitsch' noemde. Heel toevallig is er op Netflix een documentaire te zien over Campbell die aan het dementeren is, maar met de hulp van zijn vrouw en vele anderen nog optreedt. Zodra hij op toneel staat, weet hij wat hij moet doen. Af en toe wil hij een liedje voor de tweede keer spelen maar dan zegt zijn dochter: 'Pap, die hebben we al gehad.' Hij denkt ook dat hij niets mankeert en heeft geen enkel tijdsbesef. De dokter constateerde dat het aftakelingsproces vertraagd werd door de muzikale activiteiten.
Voltooid leven, fuck you. Maar dit terzijde.

Dankzij internet kan ik me helemaal op zo'n onderwerp storten. Glen Campbell. De meeste liedjes zijn geschreven door Jimmy West. Ook componist van McArthur Park! Dat eigenaardige, bombastische nummer met de onbegrijpelijke tekst:

Someone left the cake out in the rain
I don't think that I can take is
cause it took so long to bake it
and I never have that receipe again. O No!

Bekend geworden door acteur Richard Harris, gecoacht door Jimmy Webb.
De uitvoering van Campbell is prachtig. Wat een fantastische stem heeft de man. En hij kan nog gitaar spelen ook. Minstens zo goed als Eric Clapton.

Gram Parsons, veel te jong gestorven

Natuurlijk was ik al gek op Dolly Parton, Gram Parsons en anderen. Nu vind ik op YouTube allerlei andere Country pareltjes. Countrymuziek is soul voor arme blanken, zou je kunnen zeggen. Het is gewoon soul voor iedereen die van muziek houdt.

Alternatieven voor euthanasie

'Ouderen vinden we nutteloos', zegt hoogleraar langdurige zorg en dementie Anne-Mei The in De Volkskrant van zaterdag. Ik erger me groen en geel aan termen als ' voltooid leven' en ' de regie over je leven houden'. Met als enige optie: vrijwillige euthanasie. Weet je wat, we noemen een hele ingewikkelde situatie waar we geen raad mee weten gewoon Voltooid Leven. En verkopen dat aan oude, eenzame mensen. Het is een illusie dat het leven maakbaar is. Ik begrijp heel goed dat het prettig is om te weten, dat als je verschrikkelijk lijdt, er een humane manier bestaat om je leven te beeindigen. Dat alleen al is een geruststelling waardoor je het stervensmoment voor je uit kunt schuiven.

Wanneer is je leven in godsnaam voltooid? Dat is toch niet vast te stellen en wel helemaal niet door de politiek. Wat mij zo tegenstaat is dat er naar geen enkel alternatief wordt gekeken. Anne-Mei The haalt mij de woorden uit de mond en zegt over euthanasie:' Mensen hebben het gevoel dat ze er niet meer bij horen, niet voor vol worden aangezien en geen bijdrage aan de samenleving kunnen leveren. Daardoor voelen ze zich vaak wanhopig en overbodig. Maar ik geloof niet dat de maakbare dood op het einde de oplossing is. Ik ben er niet helemaal tegen maar ik krijg er wel een akelig gevoel bij dat het vastleggen bij wet als enige antwoord op die veel complexere problematiek wordt geboden. Dat het geregeld moet worden, heeft iets krampachtigs. Net als de sfeer van onvermijdelijkheid. Er hangt iets in de lucht dat je niet tegen mag zijn. Dat het toch vooral 'moet kunnen'. Typisch Nederlands.'

Het is een onderwerp waar ik heel gepassioneerd over ben. Ik vind dat je van je geboorte tot je dood recht hebt op een goed leven. Er wordt weleens gezegd dat de tolerantie van Nederlanders niet meer is dan onverschilligheid. Euthanasie is lekker makkelijk voor degenen die er niet mee te maken krijgen. O, jij ziet het leven niet meer zitten? Gelukkig zijn wij in Nederland zo ruimdenkend dat je hulp krijgt bij zelfdoding.
Ik heb ouderen meegemaakt die dood wilden, eenvoudigweg omdat ze ondervoed waren. Nadat zij de goede voedingsstoffen binnen kregen, leefden ze weer op.
Waar ik heel verdrietig van word dat mensen in mijn omgeving hier zo enthousiast over zijn. En zelfs de termen al hebben overgenomen. 'Als mijn leven voltooid is, stap ik er uit.' Een soort Stockholmsyndroom.

Het is niet alleen het probleem van ouderen, zegt de hoogleraar, maar van de hele maatschappij.
Precies, ik vind het heel triest dat we in een land leven dat zo met ouderen omgaat. In plaats van ervoor te zorgen dat hun laatste jaren warm en prettig verlopen. Dat ze een zelfsprekend onderdeel zijn van de maatschappij, net als huilende baby's en opstandige pubers. Waarom wordt er geen woonvorm ontworpen waar verschillende leeftijdsgroepen naast elkaar wonen. Waar iedereen zijn zelfstandigheid behoudt en ook de hulp kan krijgen die men nodig heeft. Ergens in een prettige omgeving, IJburg, waar ook dieren rondlopen. Zodat als je bijna blind bent of slecht ter been, altijd nog een rondje met de hond kunt wandelen. Of als je liever binnenshuis blijft, er een kat op je schoot kruipt. Ik noem maar wat. Desnoods ga je op je ouwe dag blowen als je je daardoor beter voelt. Met andere woorden: verzin eens wat dragelijke alternatieven. De zelfgekozen dood kan altijd nog.

Florence Foster Jenkins

We hadden de film Florence Foster Jenkins een weekje uitgesteld maar gisteren was het zover. We hebben tranen met tuiten gelachen en waren tegelijkertijd ontroerd. De unieke zangeres is liefdevol geportretteerd door regisseur Stephen Frears. Meryl Streep en Hugh Grant op hun best. Ik heb weleens bij bepaalde films gedacht: daar heb je Meryl Streep weer. Maar ze weet haar personages altijd geloofwaardig te maken. De bioscoop lag tegenover de Melkweg of the Milky Way, zoals we die vroeger noemde. Het hele Leidseplein was open gebroken, voor Paradiso stond een meute. En het hele verkeer zat vast. Dance Event? Ik was samen met vriendin A. Ik vergeet altijd dat ze 25 jaar jonger is dan ik. Tot ik alle mannen zie omkijken. Naar haar. Ik ben nooit het type geweest waarvoor mannen hun hoofd omdraaiden en vervolgens tegen een lantaarnpaal reden. Ik moet het meer van mijn persoonlijkheid hebben, zullen we maar zeggen.

Ouwe Wijven Schrijven

Een Facebook vriendin van mij is speciaal voor ons of mijn soort vrouwen een Pagina begonnen: Ouwe Wijven Schrijven. Het inspireerde me tot de volgende overpeinzing:

Ik wachtte in de rij bij de HEMA. Voor mij stond G.L. Van Lennep te klungelen met de pinmachine. Het lukte hem niet de juiste code in te toetsen. Opgewekt ging hij over op cash: 3 euro.
Even later stapte ik in de tram en zag Nico of Jan Haasbroek aan komen rennen. Veel te zwaar, gekleed in een aftandse regenjas en aan zijn voeten sportschoenen maat 48.
Van Lennep had nog een jongensachtig figuur.

Haasbroek jong

Haasbroek oud

In de jaren 70 beleefden deze heren hun triomfen in de journalistiek, als ik het goed heb. Had Van Lennep ook niet een bar? Ik herken altijd iedereen en weet zelfs hun naam. Het lange- termijn -geheugen werkt nog opperbest.

Maar goed, het zette me aan het denken over het aftakelingsproces. Vorig jaar, meen ik, zag ik een portret van een ouder wordende Adèle Bloemendaal. Geweldige, ijzersterke, unieke vrouw die nu wat verward overkwam. Later zei Sonja Barend nota bene, dat ze Adèle nooit zo hadden mogen tonen. Als oude vrouw die de weg kwijt is.
Tegelijkertijd vinden sommige mensen dat Sonja niet meer op tv mag, omdat ze haar liever herinneren als mooie, jonge meid.



Adèle jong

Adèle oud

Ik sta ook niet te springen bij het ouder worden, het verval, de aftakeling en tenslotte de dood. Laat het maar zien, vind ik, het hoort erbij. En iedereen krijgt er vroeger of later mee te maken.
Mies Bouwman was laatst op televisie. 86 jaar en nog steeds dezelfde opgewekte persoonlijkheid. Ze doet waar ze zin in heeft. Of ze nu bejubeld wordt of een drol door de brievenbus krijgt, zij heeft, wat programma's maken betreft, altijd haar eigen keuzes gemaakt.
Ze is nu erg vergeetachtig en moet regelmatig geholpen worden met namen. Hoe heet ze ook alweer, Astrid Joosten, o nee, Adelheid Roosen. 86 jaar herinneringen in je hoofd, dat valt niet mee.

 

Termen als ' een voltooid leven' en ' de regie houden over je leven' zijn van toepassing als je een afschuwelijke, terminale ziekte hebt.
Ouder worden is geen ziekte. Ook al heb je de nodige kwalen.

Als er niet zo krampachtig gedaan wordt over De Aftakeling en het meer als een natuurlijk proces wordt gezien, horen oude mensen er net zo goed bij als baby's met een snottebel. Ik denk dat ouderen meer gebaat zijn bij een mentaliteitsverandering in de maatschappij dan met de pil van Drion.

Gedichten

Ik ben op Facebook ook bevriend met dichteres Elly de Waard. Haar nieuwe bundel is net uit en af en toe plaatst ze een gedicht. Bijvoorbeeld over de vluchtelingencrisis. De gedichten deden me denken aan wat ik in de jaren 90 schreef. Wat Elly kan, kan ik ook en andersom. 

Deze over Srebrenica

Schone Schijn

Er was een scherm opgetrokken

Waarachter zich het drama vertrok

De camera's filmden de minister en de overste

Zij hadden hun best gedaan.

De enclave was gevallen en

het aantal doden was beperkt gebleven.

een groepje Hollandse jongens

van een jaar of twintig stond erbij

zwijgend, met witte gezichten.

Zij mochten niets zeggen.

We hadden net 50 jaar bevrijding gevierd.

Alles nog een keer doorgenomen.

Ik zei nog: ik heb de oorlog nu wel verwerkt.

Achter het rookgordijn

van beschaafd onderhandelen

met massamoordenaars die,

eenmaal bloed geproefd

niet meer van ophouden wisten,

Vond een slachting plaats

en in geen velden of wegen

een journalist of een camera.

Net als toen

Volgers en Likes

Ik zag dat ik gevolgd wordt door 6 mensen. En op Facebook krijg ik weleens 2 Likes. Daar kan de schoorsteen niet van roken.

Weekoverzicht

Ik moest zo lachen om Robert de Niro die over Trump zei: 'He's so blatantly stupid. He's a punk, a dog, he's a pig. I'd like to punch him in his face.'

Ik zie het voor me: Robert (Bob voor intimi), Harvey Keitel en Joe Pesci die Trump aftuigen tot hij met zijn staart tussen zijn benen afdruipt. Zo pakken wij, Italiaanse Amerikanen, dat aan.

Ik zag De Niro ook nog langs komen in de film American Hustle. Nieuw op Netflix. Ik dacht altijd dat die over de porno-industrie in de jaren 70 ging.  Het gaat over oplichters, die gebruikt worden door de politie en uiteindelijk op verrassende wijze revanche nemen. Christian Bale, altijd goed, had 20 kilo vet gegeten om het bijpassende vadsige lichaam te krijgen. Ik moet er niet aan denken, zo deprimerend. Voor zijn volgende rol viel hij weer 40 kilo af. Dat moet toch iets doen met je geest. Misschien is hij daarom zo opvliegend. Het was een genot om hem te zien acteren. Behoorlijk ingehouden. Jennifer Lawrence, die zijn vrouw speelde, is een goed actrice. Ik kan alleen niet tegen dat poppenkoppie.

Ik kwam gisteren de buurman tegen met zijn oude hondje. Ze schuifelden heel langzaam over straat. ' Weet u dat uw kat mijn hond aanvalt', zei hij. Wat! De buurman liep te wandelen en Bob kwam hem achterna en vloog het oude beestje aan. Jeetje, dat komt door die schildklier afwijking. Dat maakt Bob agressief. Ik laat hem nu alleen nog naar buiten als het donker is en de honden slapen. De buurman vertelde dat het slecht met hem gaat. Zijn nieren werken niet meer goed en hij heeft eigenlijk een niertransplantatie nodig. Eerst gaat hij aan de dialyse. 'Vandaag heb ik een hele slechte dag', zei hij. Het is een hele aardige man die ik wel beter zou willen leren kennen. Interessante kop. Ik zei alleen maar:' Veel sterkte.' Misschien had ik mijn nier moeten aanbieden. Dat heeft de directeur van het AMC ook gedaan. Om het goede voorbeeld te geven.

Ik schrijf dit alles op een minitabletje. Ik ben bang dat mijn laptop zijn laatste adem heeft uitgeblazen.

Pleurt op, islamofascisten

Tijdens de Algemene Beschouwingen viel de hele oppositie over onze premier heen. Hij had drie weken eerder in het tv-programma Zomergasten ' Pleur op' gezegd. Dit naar aanleiding van een filmpje met schuimbekkende Nederlandse Turken of Turkse Nederlanders. Dat was toch een volkomen verkeerd signaal richting allochtone medemens. Schande.
De Beschouwingen gingen nauwelijks over de begroting voor de komende jaren, niet belangrijk, maar over de woordkeuze van Rutte.

Columnist Sylvain Ephimenco keek de betreffende beelden voor ons terug, oordeelt u zelf: 

-Ik besloot de geïncrimineerde film op YouTube terug te kijken. Je zag een geïntimideerde NOS-verslaggever te midden van oververhitte Nederturken in Rotterdam, op de avond van de coup in Ankara. Plotseling werd hem het werk onmogelijk gemaakt. Een baardman sprong voor de camera en dreigde expliciet: "Als Turkije pijn voelt, gaat de hele wereld pijn voelen". Volgde een nieuwe cryptische dreiging: "We hebben... bloed een keer geproefd". Iemand anders riep: "NOS, leugenaars". De baardman weer: "Erdogan wordt koning!" en dan bijna spugend en schreeuwend in de camera: "Fuck jullie! Fuck jullie!" Anderen brulden tegen de Nederlandse journalisten die het werk onmogelijk werd gemaakt: "Oprotten hier! Oprotten!"

Als journalist voelde ik me bedreigd en solidair met de NOS-collega's. Als burger moest ik kokhalzen. Ik zou zelf niet naast dergelijke islamofascisten in de tram willen zitten. Gevaarlijk geïnfiltreerde uitheemse krachten die in Nederland de vijfde Erdogan-colonne vormen.
Omdat ik een democraat ben en weet wat het is om als vreemdeling de rechtsorde van mijn gastland te eerbiedigen, vind ik dat al die kromme vingers van Erdogans lange arm geen plek in Nederland verdienen. Uitzetten kun je ze niet. Dan kan ik maar één ding doen: mijn vocabulaire voor één keer aanpassen en uit volle borst samen met de Nederlandse premier krachtig roepen: 'Pleur op!'-

Gisteren sprak ik de buurvrouw. Ze heeft maanden in angst geleefd omdat ze een buurjongetje corrigeerde dat haar hondje pestte. Zijn vader, Turks, zag het en maakte een 'ik snijd je keel door' handbeweging. Ik zei: 'De Marokkaanse en Turkse kinderen spelen tot 12 uur 's avonds buiten. De ouders gaan ervan uit dat de hele buurt ze opvoedt net als in Marokko. Toch? En dan probeer je ze op te voeden, komt er gelijk zo'n creep aan. Van de Turkse maffia.' Zij was er in ieder geval ontzettend van geschrokken. Het is treurig als je die kleine kinderen in hun eentje ziet ronddolen.  Of in het kielzog van hun oudere broers. Nu maar hopen dat de school een positieve invloed heeft.

Dok Rak en zijn nanny's

Het kleine olifantje Dok Rak woont in het Olifantenpark. Als hij aan de wandel gaat, wordt hij omringd door nanny's. Soms valt hij onderweg in slaap. De nanny's blijven dan doodstil om hem heen staan. Tot hij weer uitgerust is. Olifanten zijn de beste nanny's.