Koningsdag op IJburg

Het laatste solarlampje bij de Vomar: 1,99 euro

In de Vomar hing een advertentie: Chihuahuapups, alleen voor speciale mensen. Ik voelde mezelf zwak worden. Zou dat niet leuk zijn voor Blanche, een speelkameraadje? Ja maar, zei een stem in mijn hoofd, weet je nog wel toen Blanche een pup was. Overal pissen en poepen, 12 keer per dag uitlaten en nog niet zindelijk. Bovendien de kosten van de dierenarts. Op vakantie gaan wordt nog moeilijker. Reizen met twee honden. Doe het niet.

Chihuahuapups zijn onweerstaanbaar en ze komen in alle tinten, lang- en kortharig

Ik was zo dom om Blanche mee te nemen naar de Vrijmarkt op IJburg. Waar ik al bang voor was gebeurde; ze gromde en viel uit naar kinderen èn volwassenen. Terwijl ik haar als pup toch goed gesocialiseerd heb.
'Piranhagedrag', zei ik tegen de dierenarts. Ze corrigeerde me: 'Chihuahuagedrag.' Ik neem er geen genoegen mee. Als ze bij de deur irritant gaat blaffen, zetten we haar tegenwoordig 3 minuten in de donkere wc. Negeren, geen prikkels. De dierenarts zei: 'Je kunt de hondenpsycholoog aan huis laten komen.' Ik keek naar de prijs: 125 euro. Ik google het wel.
Ik scoorde toch nog een splinternieuwe tas van 3 euro.

 

Het relaas van een gelukzoeker

Nieuwendam

25 april 2015

We waren dus gisteren in Amsterdam-Nieuwendam, Blanche en ik. Het is gezellig om met een hondje te reizen. Je kunt ongegeneerd hardop praten. Vanaf de bushalte was het nog een eeuwigheid lopen terwijl Blanche toch echt aan ieder grassprietje moest ruiken.

Uiteindelijk kwamen we in de oude kern van Nieuwendam, een Smurfendorp met kleine arbeiderswoningen. Elke straat liep in een halve cirkel. Het dorp ligt uiteraard aan een dam. Het had iets benauwendst, alsof je achter elk gordijntje werd gadegeslagen door bewoners die er al 70 jaar wonen. Geboren en getogen.
Het betreffende huis lag aan de buitenste ring aan de rand van een moderne doorgaande weg. Verhuizen staat op de tweede plaats qua traumatische gebeurtenis. Verhuizen van een moderne, lichte woning naar een kleiner pandje met buren boven en naast je, deprimeerde me zo dat ik tegen Blanche zei:' Kom, we lopen de Volendammerweg terug naar de bewoonde wereld. Het winkelcentrum.' Blanche vond alles best en interessant.

De voordeur bevindt zich in de poort

Een kwartier later haalden we opgelucht adem. Normale mensen. Een oud stel op de fiets, sigaret in de hand. Veel rokers nog daar in Noord. Jonge moslimmannen met baarden in lange jurken. Moslima's goed ingepakt achter de kinderwagen. De Gall & Gall, heel belangrijk voor voormalige havenarbeiders.En fijne ordinaire buschauffeuses. Zou ik daar gelukkig kunnen worden?

Wordt vervolgd


Volgende keer: de oudste wijk van Amsterdam-Noord, Volewijck. Daar bezoeken we de Binnenhofstraat.

Grommen en bijten

Keffen wordt niet getolereerd, Blanche

Houston, we hebben een probleem. Ik gooi het gelijk maar in de groep.

Sinds kort gromt en bijt Blanche naar kinderen. Terwijl ze juist zo sociaal en lief was. De peuters en kleuters op Steigereiland hebben geen speeltuin. Ze rijden met stepjes, driewielertjes, autootjes, skelters met een rotvaart over de metalen steiger. Dat geeft een kolereherrie. Ik erger me er zelf ook aan. Sinds ze een keer buiten voor de deur heeft gezeten met Hans,terwijl die kinderen langs haar heen scheerden, is ze onvoorspelbaar geworden. Het buurjongetje is gek op haar en komt haar altijd aaien. Vandaag ook. Ze liet het eerst toe en toen viel ze hem volkomen onverwacht aan. Gelukkig niets ernstigs maar het arme kind schrok zich dood.

Vandaag nam ik Blanche mee in de bus. Er kwam een dame naast ons zitten, die ze niet tolereerde. Ik heb Blanche onmiddellijk op de grond gezet. Ben je nou helemaal besodemieterd. Daar hield ze zich kalm.

We waren in Amsterdam-Noord om een woning te bekijken. Ze hebben daar in het grote winkelcentrum èn een Action èn een Big Bazar. Maar dit terzijde.

Ik vroeg aan een hoogblonde buschauffeuse die net een rookpauze aan het nemen was: 'Weet je waar bus 37 stopt.' Terwijl ze naar een straat verderop wees, sprong Blanche enthousiast tegen haar op. 'Wat een lieverd. Ik heb een kortharige thuis. Die valt iedereen aan.' 'Vreselijk', zei ik, 'zij was altijd zo lief maar sinds kort gromt en bijt ze. Ik heb er zo'n hekel aan.' 'Ik vind het juist tof', zei de blondine. Dat kan natuurlijk ook, dacht ik, zal wel met je persoonlijkheid te maken hebben. Als jij zelf iemand bent die iedereen een grote bek geeft, dan wil je natuurlijk ook een 'assertieve 'chihuahua. Ik ben zelf een zachtaardig persoon dus die agressie van Blanche die ram ik er desnoods uit. Kutkeffertjes tolereer ik niet. Bob trouwens ook niet.

Mensensmokkel is een miljoenenhandel

Mensensmokkelaars adverteren met enkeltje Europese Unie

 Nu wordt Europa emotioneel gechanteerd met foto's van verdronken kinderen. Alles is namelijk altijd de schuld van het Westen. ( Ik zag laatst een grappig filmpje waarin Samuel l. Jackson de schuld van ALLES kreeg. Maar dit terzijde).  Gelukszoekers zijn we allemaal. Je moet wel een methode gebruiken die zoden aan de dijk zet.

Hier wat feiten: Mensensmokkel is een miljoenenhandel in handen van onder andere IS. Het is ook een manier van oorlogsvoering tegen Europa. Italië overspoelen met vluchtelingen, die softe Europeanen opzadelen met een schuldgevoel over duizenden doden. De vraag is: hoe pak je dat aan? In ieder geval voorkomen dat mensen in Libië in die bootjes stappen. We hebben te maken met tuig zonder geweten. IS, Al Quaida en andere terreurgroepen weten dat Europeanen aan het leven hechten.

 Volgens oorlogsverslaggever Arnold Karstens is de enige oplossing voor het bootvluchtelingenprobleem, de mensen linea recta terugsturen naar Libië. Zodra men weet dat het geen enkele zin heeft je geld te geven aan een smokkelaar en je leven te wagen in een bootje, zal men het wel uit zijn hoofd laten om richting Europa te gaan varen. Oftewel, het probleem in de kiem smoren. Het klinkt misschien hard maar het is de enige manier om verdrinkingen te voorkomen. Overigens komen veel van die vluchtelingen niet eens uit oorlogsgebieden, aldus Karskens. Je mag toch wel enige verantwoordelijkheid leggen bij diegenen die hun geld en leven en dat van hun kinderen, nota bene, overhandigen aan een mensensmokkelaar.

Het verbaast me dat er mensen zijn op Facebook aan wie de actualiteit volkomen voorbij gaat. Heerlijk lijkt me dat. Alleen wat pruttelen over je eigen leventje. Alsof je in een film leeft met James Stewart. It's a Wonderful World. Ik wil ook een Happy End.

Een helpende hand

Bob's korte staartje

Ik ging afgelopen woensdag langs de dierenarts met Bob. De wond was keurig geheeld. De assistente haalde de rest van de hechtingen eruit en Bob kon weer op pad. Ik durf hem niet buiten te laten. Ik zal dat niet volhouden want hij staat weer dag en nacht voor de voor- en keukendeur te piepen. Hoe hij zijn staart nu precies is kwijtgeraakt zullen we nooit weten. Het pluimpje moet ergens tussen zijn gekomen en Bob heeft net zolang getrokken tot hij los was. Daarbij is zijn staart in drie stukken gebroken. Waar dat gebeurd is, Joost mag het weten.

Bob's staart

Het herstel van Hans gaat een stuk langzamer. Hij is kortademig, heeft nauwelijks eetlust en is snel geïrriteerd. Hij kan bijvoorbeeld niet tegen harde geluiden en af en toe krijgt hij de zenuwen van Blanche's ADHD-gedrag.

Dank je wel, buurman

Het is daarom extra prettig als je een helpende hand krijgt. De buurman heeft de voorgevel van de woning schoongespoten. Gedurende de winter komt er overal een groene aanslag op. Nu is alles weer wit zoals wit hoort te zijn.

Het terras is een ander verhaal. De ontwerper of uitvoerder van de waterwoningen heeft het terras bedekt met rubberen tegels. Gemaakt van gebruikte autobanden. Als die nat worden gaan ze verschuiven, stinken. Drogen ze op dan krullen ze om. 's Winters zijn ze bedekt door een moslaag en blijven ze tot en met de lente spekglad. De mensen met een koopwoning hebben die ondingen allang verwijderd en er hout voor in de plaats gelegd. Er zijn meer van dit soort makkes aan de woning. Gordijnen kun je nauwelijks ophangen omdat er geen plaats is voor een rail. Architecten houden nauwelijks rekening met bewoners maar kicken op hun concept. Dat vermoeden heb ik. Ik stuur dit fotootje ook naar de woningbouwvereniging met een verzoek om andere tegels.

 

Geen woorden maar daden

Ik las dat men in het Slavernijmuseum het woord 'neger' uit alle documenten aan het schrappen is. Ik weet niet wat ze ervoor in de plaats zetten. Suri- Nederlander.
In 1968 was Angela Davis mijn grote idool en 'Black is Beautiful' mijn lijfspreuk. Angela was een sterke zwarte vrouw. Maar die term mag je niet meer gebruiken. Een sterke Afro- Amerikaanse dan? NEE!!! Fout! Volgens een brievenschrijver in De Volkskrant zijn die woorden beledigend. Wat mag dan wel? African Americans. 

 

 

 Alfons Lammer schrijft: 'Barack Obama is de eerste African-American president - zie The New York Times, The Washington Post en alle andere Amerikaanse kranten en tijdschriften. Kan ons eigen taalgebruik niet worden aangepast? De dikke Van Dale loopt decennia achter."

Dus wil ik politiek correct zijn als journalist dan schrijf ik: 'Er worden nog steeds veel onschuldige  African- Americans doodgeschoten door witte agenten.'
Je wilt toch niet van racisme beschuldigd worden.

Dierenleed

Ik zag op het internet veel betere kappen. Meer donuts zodat de dieren nog kunnen zien.

Bob valt zijn staart steeds grommend aan en bijt erin alsof het een vreemd object is. Er zat gisteren niets anders op dan die kap weer om te doen. Hij probeerde alles om van het ding af te geraken en liep als een dronkenman tegen muren en meubilair. Vannacht had hij zijn kop ergens tussen gewrongen en net zo lang getrokken en geduwd tot de kap op de grond lag. Daarna viel hij schreeuwend zijn staart aan. Ik werd er wakker van. Kap weer om zijn nek gedaan en rustig toegesproken. Uiteindelijk viel hij in slaap.

Vanochtend dacht ik, als Bob weer beter is moet ik er echt een weekje uit met Blanche. Gewoon ergens in Nederland. Ik googlede: goedkope vakanties in eigen land. Die bestaan inderdaad. Je verblijft dan wel in een tent en moet zelf handdoeken en beddengoed meeslepen. Dan kan ik net zo goed een tent in het Diemerpark opzetten.

Geld maakt niet gelukkig maar je kunt met geld wel geluk kopen. Bijvoorbeeld een weekje in een chique hotel met roomservice.

Dit ondeugende hondje graaft in plantenpotten

Mededogen

Een dag na zijn amputatie wilde Bob alweer naar buiten. Hij mag een luchtje scheppen op het terras.

Ik begrijp het wel. HS heeft een hele slechte conditie en na 55 jaar roken is hij abrupt gestopt. Dat uit zich in angsten. 'Je maakt die champignons toch wel goed schoon. Van die stukjes aarde kan je dood gaan.' 'Heb je die kip wel lang genoeg gebakken. Levensgevaarlijk te lage temperaturen.'
En dan elk deprimerend artikel uit de krant voorlezen. 'Moet je nu horen wat Poetin nu weer heeft gezegd.'
Laat ik het zo stellen, op elke slak wordt zout gestrooid waarbij dan zeer dwingend mijn naam wordt geroepen. 'HETTIE!, geef je die hond wel te eten, ze zit de hele tijd te bedelen.'

Als ik in balans ben, weet ik dat ik het langs me heen moet laten glijden. Niet in discussie gaan, geen munitie verstrekken. Vooral als hij zegt: 'Die Le Pen heeft toch wel een beetje gelijk.'
Door de toestand met Bob's staart was ik natuurlijk totaal van de kaart. Gevolg; hakketakkerige discussies die me uitputten. We lijken op twee drenkelingen die elkaar uit paniek onder water duwen.
Angst, boosheid en dan schuldgevoel. Heel ongezond.

Om de situatie te keren heb ik gisteravond wat hoofdstukken uit het boekje Mindfulness gelezen want, zou dr. Phil zeggen, somebody's got to be the hero. Als er paniek in de tent heerst, moet er iemand kalm blijven. Alleen al door de teksten te lezen kalmeer ik.

Het is onmogelijk om alle oefeningen van Thich Nhat Hanh letterlijk over te nemen. Je zou een soort monnik moeten zijn. Bijna een heilige. Elke situatie treed je, als het aan Hahn ligt, met een glimlach tegemoet. Dat doet me dan weer denken aan de Positivo's van Van Kooten en De Bie. Het streven is om elke handeling met opperste concentratie uit te voeren. Of het nu eten is, iemand bellen, de afwas doen of naar je werk gaan.
Hanh geeft korte aandachtsversjes die Gatha's genoemd worden.

Je wordt wakker en doet je ogen open:

Ik word wakker en glimlach
Er liggen 24 gloednieuwe uren voor me
Ik beloof elk moment volop te leven
en te kijken naar alle wezens met ogen vol mededogen.

Over onze situatie schrijft Hanh:

We zijn als een boot die de oceaan oversteekt. Als de boot in een storm terecht komt en iedereen in paniek raakt, zal de boot omslaan. Maar als er één persoon is die kalm blijft, kan hij de anderen inspireren om kalm te blijven. Dan is er hoop voor iedereen aan boord.
Hij voegt eraan toe: Wie is die persoon die in een noodsituatie kalm kan blijven? Dat zijn wij allemaal. We rekenen op elkaar.

In mijn geval kan ik alleen op mijzelf rekenen, wil ik overleven. Een ander kan ik niet veranderen.

Ik adem in en keer terug naar het eiland in mezelf.
Er staan prachtige bomen op dit eiland.
Er stromen beken met koel water.
Er zijn vogels, er is zon en frisse lucht.
Ik adem uit en ik voel me veilig.

Nu maar hopen dat mijn kalmte afstraalt op de rest van de familie. Je kunt niet boos worden op een blinde omdat hij niet kan zien, zeg ik altijd. Mededogen werkt beter.

 

De druppel

Bob, nog met staart

De dag begon redelijk. Blanche stond al vroeg bij de voordeur te piepen en ik had ook wel zin in een fikse wandeling. Ik heb zowat een maand op bed gelegen met verschillende griepvirussen. Lekker naar buiten, even over de oude vuilnisbelt lopen die tegenwoordig het Diemerpark heet. Aan het eind van de straat realiseerde ik me dat ik mijn mobiel niet bij me had. Je weet maar nooit wie je tegenkomt, vooral als er een dikke mist hangt en je loopt moederziel alleen. Er wil weleens een potloodventer uit de struiken springen. Fotootje nemen en 112 bellen.

Ik had geen zin om terug naar huis te gaan en waagde het er maar op. Gelukkig was het park vol met joggers, dames van mijn leeftijd dus ongevaarlijk. Blanche en ik liepen heuvel op, heuvel af. Ik laat haar altijd los en ze volgt me op de voet.
De zon begon door te breken en ik voelde de behaaglijke warmte van de lente. Wij hadden nog lang geen zin om naar huis te gaan en hielden een koffiepauze in Bagels & Beans. Daar zaten allerlei bekende Nederlanders zoals Candy Dulfer die zeer gecharmeerd was van Blanche.
Daarna deden we wat boodschappen bij de Vomar. 'Blanche, in de tas', zei ik en ze sprong gehoorzaam in de tas. Alleen haar kopje stak er nog uit. Met de kruidenierswaren liepen we langzaam naar huis. Nog even dralen bij het water. Ik kwam de buurman nog tegen die bevestigde dat de kuikens in zijn drijftuintje uit het ei waren gekropen. Moeder en kroost waren de wijde wereld in gezwommen.

We kwamen thuis waar Hans opgewonden riep: 'Er is iets met Bob zijn staart.' 'Wat dan?' 'Kijk maar, het is helemaal mis.' Bob liep door de gang met nog een halve staart. Het restje hing aan een soort draadje los. Het zag er afschuwelijk uit, een beeld dat je alleen in nachtmerries tegenkomt. Ik pakte de poezentas en met de hulp van Hans kreeg ik Bob in de tas. Dat is altijd een drama. Ik rende naar de tram en toen ik eenmaal op een stoel zat, barstte ik in snikken uit. Het was net of alle ellende van de laatste maanden naar buiten kwam. Het arme beest.
Ik huilde nog steeds toen ik bij de dierenarts naar binnen ging. Ze nam me gelijk apart en bekeek de situatie. Volgens haar was hij waarschijnlijk ergens achter blijven hangen. De staart was doormidden gescheurd. Bob moest gelijk geopereerd worden.

In een soort shock ging ik naar huis. Zo'n potje huilen lucht wel op. Mijn god, wat een ellende.
De dierenarts belde net en zei dat de wond was schoongemaakt en gehecht. Ik kan hem vanmiddag ophalen. Hij moet voorlopig binnen blijven met pijnstillers, anti-biotica en een kraag om. Hij heeft nog maar een halve staart, onze mooie Bob.
Het is maar een huisdier maar het hakt er toch behoorlijk in.
 

De ongelofelijke geschiedenis van Salma uit India

Gisteren keek ik met stijgende verontwaardiging en verbijstering naar een documentaire over de beroemdste Tamildichteres Salma uit India.

In India worden moslimmeisjes na hun eerste menstruatie opgesloten in huis. Salma zat 25 jaar binnen en kon uit een klein raampje met tralies een stukje straat zien. Dat was alles. Ze werd op haar 14de uitgehuwelijkt waar ze zich hevig tegen verzette. Haar moeder veinsde een hartaanval zodat haar dochter uit schuldgevoel het huwelijk in ging met een of andere kerel uit het dorp. Toen het bedrog uitkwam heeft Salma jaren niet met haar moeder gesproken.
Salma wilde doorstuderen, in plaats daarvan zat ze in een gevangenis. Ze leefde een leven dat nergens naar toe ging. Ze baarde kinderen. Haar man was altijd boos en gewelddadig.
De echtgenoot: 'Als je jong bent ben je boos omdat je te klein bent. Als puber ben je boos door jaloezie. Ga je trouwen dan ben je boos door arrogantie en trots. Heb je kinderen dan ben je boos op hen. Dat is een natuurwet.'

Salma las alles waar ze haar handen op kon leggen. Voornamelijk kranten waarin de etenswaren van de markt verpakt waren Stiekem want, zo werd de meisjes wijsgemaakt, van lezen verlies je het geloof in Allah. Ze begon te schrijven en verstopte schriftjes onder het bed. Haar man vond die en gooide die weg. Daarna schreef ze stiekem op de wc op kleine papiertjes. Die werden ook vernietigd. 'Als jij blijft schrijven', zei haar man, ' gooi ik zuur in je gezicht. Of ik vermoord je in je slaap.'
Salma bleef schrijven tijdens haar 25-jarige gevangenschap. Vreemd genoeg smokkelden haar ouders de volgeschreven velletjes met gedichten het huis uit en stuurden ze op naar een uitgever. Haar vader beweerde: 'Het kind is te slim.' De uitgever wist dat hij iets bijzonders in handen had en wilde Salma ontmoeten. Voor het eerst mocht ze, gesluierd naar buiten. De uitgever :' Ze wist niet hoe ze zich moest gedragen. Een drukke weg oversteken had ze nog nooit gedaan.'
Salma vertelt haar levensverhaal vrolijk lachend. Ze is nu niet alleen de beroemdste Tamildichter. Ze werd ook hoofd van het dorp en later minister.

Op de foto's van Salma als 14- jarige bruid, zie je een doodongelukkig meisje. Sommige moslimmeisjes proberen hun menstruatie te verbergen. Zodra de eerste bloeddruppel ontdekt wordt, is het leven buiten afgelopen.
Salma weigert buiten een boerka te dragen. Haar inmiddels volwassen zoon zegt tegen zijn moeder: 'Je maakt ons te schande. Vrouwen met een boerka dwingen respect af. Mannen zijn nu eenmaal tien keer sneller opgewonden dan vrouwen. Dat is wetenschappelijk bewezen.'
Salma is nog steeds getrouwd met dezelfde man. 'Ik kan wel vertrekken en alles achter me laten', zegt ze, 'maar dan eindig ik moederziel alleen.' Salma heeft een aantal kind huwelijken tegen kunnen houden. 'Bij moslims lukt dat niet want die hebben hun eigen wetten.'
Er is één scene in de film waarin Salma en haar dochter eten. Dat wil zeggen, Salma eet gulzig. De dochter weigert een hap te nemen. Misschien weet zij instinctief dat niet-eten ook de menstruatie tegenhoudt.
Ja hoor, islam is vrede.

Nou ja

Blanche Devereaux

Vorige week maandag ging ik langs de huisarts. Zij constateerde een nieuw griepvirus. Het enige dat erop zat was uitzieken. Een week later was er totaal geen verbetering in mijn toestand opgetreden terwijl ik toch, als mantelzorger en dierenvriend, het huishouden draaiende moest zien te houden. De dokter luisterde nog een keer naar mijn longen, daar kraakte nog wat. Ze schreef me een ouderwets penicillinekuurtje voor.

Hans zijn conditie is nauwelijks verbeterd. Eigenlijk is hij nog doodziek. Het kost hem een uur om uit bed te komen. Hij heeft geen eetlust en is geconstipeerd. Dat maakt hem in de omgang, laat ik het netjes zeggen, volkomen onredelijk en prikkelbaar. En, wat ik noem, conflictueus.
Gelukkig komt de dokter morgen langs. Hij moet echt de juiste medicijnen krijgen anders ligt hij dadelijk weer in het ziekenhuis. Laatst liet hij Bob naar buiten maar deed hij de loodzware deur te vroeg dicht. Bob gaf een afschuwelijke schreeuw. Zijn staart zat ertussen. Het arme beest loopt nu rond met grote wonden en is ook net zo chagrijnig als Hans. Terwijl Hans normaal heel voorzichtig is met de huisdieren. Zenuwslopend want als Blanche klem komt te zitten, overleeft ze het niet.

Ik: 'Ik ga zo langs de supermarkt, heb je nog wat nodig?'
HS: Nu ken je me al zo lang, je moet ondertussen wel weten wat ik lekker vind.'
Ik: 'Zou je alsjeblieft een concreet antwoord willen geven. Moet ik nog iets voor je meenemen?'
HS snauwt: 'Ik heb gisteren toch al gezegd dat ik rosbeef en paté op mijn brood wil.'
Ik: 'Dat kan je toch ook normaal zeggen in plaats van naar me te snauwen.'
HS: 'Ik snauw helemaal niet maar jij doet altijd zo moeilijk.'

God, geef me kracht. Dat is toch niet normaal?

De enige die normaal doet is Blanche. Sinds ze hersteld is van haar operatie is ze uitsluitend snoezig en schattig. Een levend speelgoedhondje dat gezellig meeloopt of naast me slaapt.
Laatst las ik dat als je ouder wordt, je nieuwe uitdagingen aan moet gaan. 'Wat doe ik nu met mijn leven', dacht ik, 'ik lig voornamelijk op de bank, elke dag is hetzelfde.' Toch is dat niet waar. De aanschaf van Blanche was een enorme uitdaging. Totaal buiten mijn comfortzone. Mooi dat ik een volleerd hondenbaasje ben geworden.
Gisteren was ze bij mij in de slaapkamer en besloot naar boven te gaan. Naar de keuken waar Hans zat. Ik deed de deur voor haar open en daar ging ze. Razendsnel de trap op. Ik moet er elke keer om lachen. Waarom is het zo komisch, dacht ik. Omdat het er zo zelfstandig uitziet. Ze is wel klein maar overwint elke dag weer nieuwe obstakels.