Elektra

Blanche lag gezellig naast me op de bank. Ik was aan het bloggen,zij kauwde op een botje. Dacht ik. Tot ik geknetter hoorde. Had ze mijn computerkabeltje doorgebeten. Ze keek gefascineerd naar de vonkjes die opspatte. 'Nééééé'!', riep ik en griste het kabeltje buiten bereik. Ik nam het mee naar mijn computermannetje dat in de keuken woont. 'Het is maar 6 volt, ik repareer het met plakband.' Dat was dus goed afgelopen. Blanche wordt steeds behendiger in het springen op stoelen en banken en weet dan via via nog hoger te klimmen. In de keuken scharrelt ze door HS' spullen en vindt dan altijd wel iets levensbedreigends zoals scheermesje, stekkers en contactdozen.

Bob mocht als kitten graag in de prullenmand springen. Hij past er nu nèt in

Blanche geeft altijd ongevraagd advies. Houd je erbuiten, Blanche

Er werd mij op de sociale media verweten dat ik altijd over 'dat verwende kreng' schrijf en nooit meer iets over Bob vermeld. Bobje tolereert Blanche maar krijgt de zenuwen van dat drukke gedoe. Zijn leven speelt zich bijna uitsluitend in de nacht af. HS laat hem om 23 uur naar buiten. Om half 2 roffelt Bob met zijn pootje tegen het slaapkamerraam. HS staat automatisch slaapdronken op, opent het raam. Bob springt naar binnen, valt op het bed in slaap en wil dan om 4.30 weer naar buiten. Dat is de vrije opvoeding van HS. Vannacht ontsnapte er een roffelende wind bij mij toen ik me op mijn zij keerde. HS stond automatisch, slaapdronken op om het raam open te doen. 'Sorry', zei ik, 'dat was Bob niet, ik liet een windje.' Geloofwaardige imitatie, vond HS.
Bob heeft nu ook concurrentie van de buurkat, een mainecoon. Die mag graag komen buurten en is razendsnel. Laatst stond hij voor de achterdeur: 'Mag ik binnen komen?' Ik stond net op het punt het pand te verlaten, liep naar de voordeur en daar verscheen de mainecoon. Ik kon hem nog net tegenhouden. Bob vindt alles best zolang het beest niet binnenkomt. De mainecoon weet weer niet wat hij met Blanche aan moet. Katten begrijpen dat gespring en gelik niet. Tegenwoordig vraagt de buurman: 'Is Bob binnen? Is het slaapkamerraam dicht? Oké, dan kan Peer naar buiten.'

Ik had gehoopt met de aanschaf van Blanche meer beweging te krijgen. Dat plan is geslaagd.

Carlito

Het Diemerpark is een paradijs voor honden

Blanche en Carlito

Kijk, Carlito, water is helemaal niet eng

Ze zien een ander klein hondje

Voor alle zekerheid altijd onderdanig zijn, weet Blanche

Wat een ruimte in het Diemerpark

Blanche zei achteraf: Dit is de mooiste dag van mijn leven

Het is zover. De dag die je wist dat zou komen.

Hans is vandaag 70! jaar geworden. We trekken een fles tequila open. Later!

Blanche met fans

 

Henk en Redmond

Redmond O'Harlon

Ik voelde me vandaag net een kersverse moeder die na een half jaar verzorgen van de baby (Blanche) even de deur uit mag. Ik ging wat drinken met mijn vriend HK op een terrasje aan de Plantage Middenlaan. Mensen kijken, Naast ons streek schrijver Redmond O'Harlon neer, ook bekend van het VPRO-programma The Beagle, in het voetspoor van Darwin. 'Hé, O'Harlon", zei HK die nooit iemand herkent. Even later liep HK richting wc en stopte bij O'Harlon's tafeltje. 'Mr. O'Harlon", zei HK, 'I watched all your programs and enjoyed every minute of it. Every Minute.' 'Thank you', zei de oude schrijver glimlachend. Toen HK terug was, liep ik naar O'Harlon. 'Excuse me, can I take a picture of you and my friend. He's a big fan of yours.' No problem. 'I've been a member of the VPRO for 45 years', voegde ik eraan toe'. Dat hoorde hij niet eens want die man leeft in een eigen wereldje. O'Harlon sloeg zijn arm om HK en ik knipte 2x af.
HK en ik deelden een fles wijn, een salade en een grote schaal zelfgebakken patat. Blanche had thuis haar plas netjes opgehouden. Mama kan er weer even tegen,
Morgen volgen foto's want dan arriveert het kabeltje dat spoorloos verdwenen is.

Redmond O'Hanlon (Dorset, 5 juni 1947) is een Brits schrijver. Hij genoot zijn opleiding aan het Marlborough en het Merton College in Oxford. Hij behaalde zijn M.Phil. in negentiende-eeuwse Engelse studies en werd benoemd tot wetenschappelijk medewerker in 1971, verkreeg de Alistair Horne Research Fellowship in 1974 en werd senior visitor aan het St Antony's College, Oxford, in 1985.

Zijn proefschrift, Changing Scientific Concepts of Nature in the English Novel, 1850-1920, kwam gereed in 1977. Van 1970 tot 1974 was Redmond O'Hanlon lid van de literatuurcommissie van de Arts Council of Great Britain (de Raad voor de Kunst van Groot-Brittannië). Hij werd lid van de Society for the Bibliography of Natural History in 1982, lid van de Royal Geographical Society in 1984 en lid van de Royal Society of Literature in 1993.

Gedurende vijftien jaar was hij redacteur van The Times Literary Supplement op het gebied van natuurlijke historie. In 2009 voer hij mee op het schip dat de historische reis van Charles Darwin met de Beagle herdacht door deze te herhalen.

O'Hanlon is vooral bekend geworden van zijn reisverslagen waarin hij zijn zoektochten beschrijft naar dieren en gewoonten die al uitgestorven leken. Op 9 mei 2012 won het programma O'Hanlons Helden de Zilveren Nipkowschijf voor het beste reisprogramma van het jaar. See More

Mijn teefje

Effe googlen: anale seks

Ik kwam een vrouw tegen die twee kleine hondjes uitliet. Precies het goede formaat voor Blanche. Blanche heeft een pluimpje aan haar tierelantijntje. De vrouw zei: 'Joh, dat moet je afknippen. Daar blijft urine aanhangen.' Ik durf bij een hondje niet zomaar iets af te knippen. De vrouw vertelde: 'Mijn hondjes zijn teefjes. Ik vind de piemel van een reu zo vies.' Even later liep de buurhond voorbij die bij het zien van Blanche inderdaad opgewonden werd. Ongegeneerd toonde hij zijn rode mannelijkheid. Negeren.

Laatst klom Blanche op mijn arm en begon tegen me aan te rijden. Ik heb er maar op de grond gezet en mijn IPad erbij gepakt. 'Mijn teefje wipt', googlede ik. Kom ik toch op een hard-core pornosite waar alleen maar gerampetampt en getakkenbost werd. Zonder verhaal of voorspel. Filmpjes met titels als: Oude bok lust groen blaadje. En 'Rijpe teef neukt voetballer'. Als je een liefhebber bent, hoef je niet meer op het Waterlooplein je zuurverdiende centjes uit te geven aan blaadjes. Allemaal gratis voor niets op internet. Ik vraag me af of de kleuters op de IPadschool van Maurice de Hond daar ook toegang tot hebben.

( Ik hoorde een onderwijsdeskundige op de radio die zei: 'Een IPadschool is net zo idioot als bijvoorbeeld een Typemachineschool. Alsof het gereedschap de kennis garandeert.)

Draaimolen voor chipolata's

Wat doe je als een kind zit te klieren? Mee naar buiten nemen en uit laten razen. Werkt ook bij honden. Ik had nota bene de hulp van Hans nodig om Blanche aan de riem te krijgen. Grommen en happen naar me. Zodra we buiten zijn, trippelt ze gehoorzaam met me mee. Als ik dan ook nog zeg: 'Konijntjes' dan kan ze niet wachten tot we in het Diemerpark zijn. De konijntjes hadden zich in de bosjes verstopt maar Blanche vermaakte zich wel. We liepen verder langs het strandje waar een minikermisje was neergestreken. Met een minidraaimolentje voor chihuahua's.
Lelijke gemeente-objecten in het Diemerpark zijn beschilderd met natuurtaferelen. Ik probeerde Blanche te laten poseren voor zo'n plaatje van vossen. Zij zou in een vossennest niet opvallen. De foto's zijn van povere kwaliteit, genomen met de mobiel.

Vrijdag speelde ons buurjongetje voor onze deur. Met zijn twee nichtjes. Ze zijn zo'n jaar of 3, 4 en aanbidden Blanche. Toen we afscheid namen en Blanche en ik naar binnen liepen, riepen ze ons na: 'Dag chipolata, dag pannenkoekje.'
Bij het uitlaten van de hond vind ik ook praktische spullen. Een Brabantia pedaalemmer, zo goed als nieuw, een mooie glazen vaas, een pakje sigaretten en een zakje hash.

Wandeling II

Niet storen

 

Ik ging gisteren mijn nieuwe wandelmaatje A. ophalen. Hondje Carlito stond al in de deuropening en gromde naar Blanche die nieuwsgierig zijn territorium wilde betreden. We liepen naar het uitrengebied langs het water. Een idyllische plek waar geen verkeer komt. Ik neem altijd een plastic tas mee om het zwerfvuil op te ruimen. Die sympathieke gewoonte heb ik overgenomen van de Amerikaanse schrijver David Sedaris die in Engeland woont. Hij heeft geen hond maar loopt de hele dag met een papierprikker rond. Zijn gemeente heeft als dank een vuilniswagen naar hem vernoemd. Dus het loont wel.

We lieten de hondjes onderaan de trap los. Die renden heel eigenwijs de trap weer op richting weg. 'Zijn jullie nu helemaal betoeterd', riepen we, 'kom ogenblikkelijk hier!' Ze luisterden allebei voor geen meter. Dan maar ritselen met de zak brokjes. Dat werkt bijna altijd.
Nadat we ze weer te pakken hadden, liepen we richting water. Moeder fuut was aan de 2e leg gegaan en zwom nu trots rond met een aantal piepende kuikens op haar rug.

 'Elke dag mooi weer, het lijkt wel of we in Spanje zijn', zeiden we tegen elkaar. De hondjes renden ondertussen naar het eind van het wandelgebied en klommen op een houten steiger. Ze wachtten op ons, de grote gereserveerde Carlito met de kleine, altijd even enthousiaste Blanche naast zich alsof ze elkaar al jaren kenden. 'Kijk die smoeltjes nou.' 

Iedereen heeft een donkere kant. Ook Blanche

 'Blanche heeft een ochtendhumeur', zei ik tegen A.' 's ochtends moet ik haar heel voorzichtig wakker maken en dan een half uur aaien en lieve woordjes fluisteren voordat madam in beweging komt.'
'Carlito ook', zei A, 'precies hetzelfde. De kleine prins, noem ik hem.' Het zal wel bij het ras horen. Net als hun waakse geblaf. Als Blanche een donkere wolk ziet aankomen keft ze: 'Dat zou weleens onweer kunnen betekenen. Ik zou de was maar binnen halen.'

Ik kan niet anders zeggen, het was een goeie actie om Blanche aan te schaffen; een nieuwe wereld is voor mij, als kattenpersoon, open gegaan. (Een grotere hond zou ik, eerlijk gezegd, niet aan kunnen)

Braaf