Komkommernieuws. Nu het hele jaar door

De tv hier is blijven steken op BBC News. Eindeloze gesprekken met deskundigen (professor Klavan) over het wangedrag van, ja ook, Britse politici. De een had de gewoonte de vrouwen in hun billen te knijpen. De ander gaf weleens joviaal een tikje op het achterwerk van een vrouw. Schandalig. Ik moest ineens denken aan de zaak Profumo. En Christine Keeler, weet je nog wel oudje.

Verder belangrijk nieuws:het Twitter account van Trump is uit de lucht gehaald. En, voegt de journalist er aan toe: Trump heeft 3 miljoen, of zes miljoen weetikveel, volgers. Nou èn?
Wat een veel interessanter bericht was: een man had tot zijn grote schrik een bom uit WWII in zijn tuin gevonden. Bomexperts erbij, omgeving afgezet. Bleek het een gigantische komkommer te zijn die de buurman over de schutting had gegooid. Symbolisch.
Als goed journalist zou ik die buurman hebben geinterviewd.

Wij berichten verder op De Dagelijkse Zon.

Een gekkenhuis

Wat is er in godsnaam aan de hand? Iedereen is ineens misbruikt en verkracht en meldt dat via Twitter. En waarom durft men nu pas naar buiten te komen?
Acteur Kevin Spacey had een nazi en kinderverkrachter als vader. Nou lekker dan. En daarom heeft Kevin ook een kind aangerand. Enzovoorts.
En het moet in de volle schijnwerpers worden uitgevochten. Welles, nietes. Kevin is in een moeite door ook uit de kast gekomen.

Praatprogramma's kijk ik nooit meer maar of je wilt of niet, in Het Journaal wordt het genoemd. Jelle Brandt Corstius heeft iemand beschuldigd van sexueel misbruik. 15 jaar geleden gebeurd.
Het Journaal: Twitter ontploft.
Waarom hecht men zoveel waarde aan dat medium? Je zegt toch ook niet in het Journaal: Toen het nieuws van het misbruik bekend werd, brak in café Ruk en Pluk de pleuris uit.


De Vlaamse schrijfster Griet op de Beeck kwam er achter dat ze misbruikt was door haar vader (verdrongen herinnering), net toen haar nieuwe boek uitkwam.

Het is allemaal zo exhibitionistisch en daarom minder geloofwaardig. Alsof het een trend is. Dat is heel triest voor de ware slachtoffers van een brute verkrachting.

Ondertussen in het tehuis

Ik stond met een bewoner in de lift. Het was sprekend De Vieze Man. Terwijl hij aan zijn shaggie likte bleef hij me maar aanstaren. Ik was blij toen hij op zijn bestemming was aangekomen. De begane grond waar ze nu zelfs in de hal roken. De meest gehoorde kreet is: 'Waar is mijn aansteker.'
Hans verontwaardigd: 'Ze vragen mij om een aansteker.' Nou ja.

Hans' kamergenoot is vertrokken. De man lag totaal in de kreukels en bewoog in een soort harnas. Als hij ' snachts hulp nodig had, knipten de verpleegsters het zaallicht aan. Zit je net in je r.e.m. slaap, schijnt iemand een koplamp in je gezicht. Zo worden in China gevangenen gemarteld.

Hans had kennis gemaakt met een nieuweling. Hij mist een been maar is helder in het hoofd.
Toen ik koffie ging halen herkende ik hem aan zijn lege broekspijp. Hij begroette me vriendelijk. Een verademing want de meesten vertoeven in de twilight zone.
Een oude vrouw in een rolstoel riep met een bibberig stemmetje:' Ik wil naar huis.'

(Dat deed me denken aan mijn oma. Zij werd op 73-jarige leeftijd opgenomen. Ik was 9 jaar en mijn ouders namen ons mee voor een bezoek. Oma klampte zich aan mijn vader vast en smeekte:' Neem me mee naar huis.' Tegenover haar lag een Indische dame die steeds dezelfde roep herhaalde: ' Het plafond komt naar beneden. Het plafond komt naar beneden.'
Later legde mijn moeder uit dat ze in een jappenkamp had gezeten.)

' U gaat niet meer naar huis' , zei een vrouw die naast haar zat, ' u kunt niet meer voor uzelf zorgen.'. Daarop begon de verwarde vrouw met beide handen op de tafel te slaan terwijl ze zong: En datte we toffe jongens zijn.
Terug in Hans' kamer vertelde ik het voorval. ' O, die noemen we de mattenklopper', zei hij laconiek.
Hans heeft trouwens een fantastisch uitzicht over de hele stad.

En dan was jij James Stewart en ik Grace Kelly

Ik moet vaak lachen om Hans zijn gemopper. Zijn zus vertelde me dat toen hij en zijn tweelingbroer jong waren, ze altijd klaagden dat de aardappels niet gaar waren. Vaste prik.
Als ik kook zegt hij soms ook: 'Volgens mij zijn de aardappels niet lang genoeg gekookt.'
Ik: 'Ze zijn juist perfect. Beetgaar. Je moet ze niet tot moes koken.'
Gisteren zei hij: 'Die kool die ze hier koken komt mijn neus uit.'.
Ik: 'Wat voor kool? Oostblokkool?'
' Nee, boerenkool maar heel vies. Het lijkt wel drie keer opgewarmd. En de aardappels zijn niet gaar. Waarom kopen ze geen krieltjes. Die zijn toch het hele jaar verkrijgbaar? Krieltjes?'
Ik: 'Geven ze je wel een stuk rookworst?'
Hans: 'Nee, draadjesvlees. Soms maken ze een salade zonder olie of azijn.'
Ik: 'Hè bah, wat droog. Weet je wat, ik koop een olie en azijn stelletje voor je.'

En zo strompelen we door. De blinde helpt de lamme.

 

Onze burgemeester is overleden

Blanche en ik zaten in de tram vandaag. Op weg naar het verpleeghuis. Om 13.00 was de uitvaart van Eberhard van der Laan. Al het openbaar vervoer hield een minuut stilte. Ik kende hem eigenlijk niet zo goed maar door zijn ziekte kwam er veel informatie over hem naar buiten. Hij was nog een echte sociaal-democraat maar niet een die zich emotioneel liet chanteren door minderheidsgroepen.

Duizenden mensen liepen vrijdag langs zijn kist. Jongeren, ouderen, van alle afkomsten. Iedereen zei: 'Onze burgemeester was een lieve man.'  Er heerste in die rij voortschuivende mensen een saamhorigheid waar de burgervader voor gezorgd had.
Zijn laatste woorden: Zorg goed voor onze stad en elkaar, zouden ergens waar iedereen ze kan zien, in een muur gebeiteld moeten worden. Ik voelde me even trots een, geadopteerde, Amsterdammer te zijn. Kippenvel.

Agitated

Ruby Wax slikt al 20 jaar medicijnen tegen onder andere depressie. Je hoort wel vaker dat mentale ziektes uit de taboesfeer gehaald moeten worden. Ik heb daar nooit problemen mee gehad. En ben altijd heel open geweest over mijn opname in het 'gekkenhuis'. Als mensen daar moeite mee hebben, is dat hun probleem. Ik ben zo dankbaar dat er tegenwoordig uitstekende pillen zijn die je leven kwaliteit geven.

Ik noem de periode waarop alles in mijn hoofd op losse schroeven kwam te staan: achter de coulissen kijken van het leven. Angstaanjagend, maar als je het overleeft weet je meer dan elk ander gezond mens. Je hebt jezelf uit elkaar gehaald en daarna weer krakkemikkig in elkaar gezet. Er zijn wat schroefjes overgebleven

Ruby Wax vertelt in het programma Who do you think you are, dat haar ouders monsters waren. In 1939 gevlucht vanuit Wenen naar Amerika. Haar vader had losse handjes, haar moeder was 'hysterisch'. Die liep op straat te schreeuwen.
Ruby's vraag of haar moeder getraumatiseerd was door de nazi's of dat de gekte in haar genen zat, werd beantwoord in Wenen. Zowel haar overgrootmoeder en haar tante waren opgenomen in een psychiatrische inrichting en daar ook gestorven.
De diagnose werd beschreven als 'agitated'. Veel betere term dan zenuwelijer of overgevoelig zoals ik vaak genoemd word. Ik ben simpelweg agitated.
Van huis uit al. In de huidige situatie voel ik me extra agitated.
Als ik van jongs af aan geleerd had dat ik me er niet voor hoefde te schamen, zou het leven een stuk soepeler zijn verlopen. Maar ja, das achteraf gezien.

Wat heb jij nou? Ik ben agitated. Oké? Oké. En nou wieberen.

Mijn Frasier familie

Ik ben altijd een grote fan van de sitcom Frasier geweest. Nu blijk ik niet de enige te zijn die Frasier de intelligenste, grappigste en bij tijd en wijlen de meest geniale show vind. Op Facebook werd ik lid van de Frasierfamilie. Een gemeleerd gezelschap van over de hele wereld. Zelfs een Palestijn is fan. En een Spanjaard die de serie nagechroniseerd bekijkt. Hij is Engels aan het leren. Hij leert mij nu Spaans.

Ik heb de dvd-box aangeschaft en kan net als de rest alle personages citeren.

Daphne heeft telepathische gave en doet een voorspelling voor Frasier. Niles zegt dan opgewonden: 'Do me, do me.'

Vandaag had een van de familieleden met behulp van een app alle acteurs en actrices van geslacht veranderd. Daphne als man. Martin als vrouw. Verrassende resultaten. Dus ik schrijf voor de gein: Do me, do me!

Een paar minuten later was ik veranderd in een man. En het grappige is, En bizar. ik lijk sprekend op mijn vader.

De Frasier familie vond mij lijken op een Britse politicus.

Herfstmode

Ons bin zunig geweest met energie. Dus kreeg ik geld terug van Nuon. Gelijk een kek outfitje besteld voor de herfst. Groene jas. Mom relax jeans, als je maar lang genoeg wacht ben je je tijd vooruit. En enkellaarsjes met studs. Ik ben wel oud maar nog niet dood. Afkloppen.

Quembo II

Eigenlijk weet ik wel waarom Quembo zijn gang kan gaan en niet gecorrigeerd wordt door De Grote Leider. Tot hun zesde hebben mensenapen een wit plukje haar op hun achterwerk. Tot die tijd worden de peuters en kleuters ontzien. Alles mag, eten afpakken, zaagsel in het gezicht van de zilverrug schoppen, klieren en zuigen.

Zijn ze eenmaal 6 jaar dan is het uit met de pret. Je zorgt zelf maar dat je aan je eten komt. Aan eerlijk delen doen mensapen niet. De laagste in de hiêrarchy krijgt het minste.

In de Marokkaanse cultuur zie je het ook. Kinderen worden verwend, mogen alles en zitten soms nog in kinderwagentjes als ze al 6 jaar zijn. Daarna krijgen, vaak jongens, een klap of een dreun bij wijze van opvoeding. Daar raak je volkomen verknipt van.

De Puerto-Ricanen mogen tot hun 8-ste alles doen waar ze zin in hebben.

Zal mij benieuwen wanneer Quembo zijn eerste dreun krijgt. Ik hoop dat hij zijn spontaniteit niet verliest en verbitterd raakt. En zich aansluit bij een ondergronds terreur netwerk.

Quembo

Quembo als baby

Ik kwam wat filmpjes van Quembo tegen op de FB Gorillagroep pagina. Hij werd in 2011 geboren in de dierentuin van Franfurt.

Hij heeft zich ontpopt tot een brutale aap, nergens bang voor en totaal niet gevoelig voor autoriteiten. Misschien is hij wel hoogbegaafd en verveelt hij zich.
Hij loopt vaak op zijn achterpoten als een mens. En daagt dan de zilverrug uit. De laatste ziet er uit als mister Universe en zijn taak is de orde te bewaken in de groep.
Quembo loopt rechtop op hem af tot hun neuzen elkaar raken. In plaats dat de zilverrug dat mormel terecht wijst rent hij weg. Quembo er achteraan. De zilverrug wil met rust gelaten worden en klimt op een rots. Dan gaat Quembo brutaalweg aan zijn benen hangen. Voor de duivel niet bang maar erg provocerend. En hij weet ook niet van ophouden.

Uitslover

Op een ander filmpje hangt hij verveeld aan een touw. Dan gaat hij als een gek rondrennen, kloppend op zijn borst alsof hij alvast oefent om leider te zijn. Dan stuift hij op een moeder met kind af en steelt de baby. De moeder grist die vlug weer uit zijn handen. Valt hij de volgende moeder lastig. Alle dames overstuur, de baby's kruipen angstig tegen hun moeder aan. En Quembo loopt uitsloverig rond kloppend op zijn borst. Wat een portret. Het wordt van kwaad tot erger. Waarom de zilverrug niet optreedt is onduidelijk.

Wordt vervolgd

Als je lief bent krijg je een spruitje

Vrouwen en vlegels

It's a men's world. Nog steeds. Ik vind het zo vreemd dat veel mensen denken dat feminisme betekent: doen wat mannen doen. Fulltime werken. Maar dan met kinderen en een huishouden.
Vrouwenemancipatie is dat vrouwen hun zin doordrijven in de maatschappij. We zijn nu eenmaal niet allemaal een Neelie Smit-Kroes.
Uit de media verneem je: vrouwen willen part-time werken, er zijn te weinig vrouwen in het bedrijfsleven of in topfuncties.
Men gaat uit van hoe de man leeft en daar moeten vrouwen zich aan aanpassen. Tenminste als ze mee willen doen.

Ik zie het andersom. It's a women's world.  Parttime werken wordt de norm. Ook voor ministers en topfunctionarissen en bedrijfsleiders. Dan zien de kinderen hun vader ook eens een keertje. En is hij hopelijk niet zo opgefokt van de dagelijkse rat race. Het kweekt veel aardiger mensen en je bestrijdt de werkloosheid. En op school leren alle kinderen huishoudelijke taken. Als je dat van kinds af aan gewend bent, weet je niet beter. Stofzuigen, wc schoonmaken, strijken. Moet iedereen kunnen.

Het schijnt trouwens dat vrouwen veel betere economen zijn. Juist omdat zij hun emoties gebruiken. Ga toch lekker een potje janken. Wees af en toe hysterisch zonder dat iemand zegt: Ze moet zeker ongesteld worden of Ze zit zeker in de overgang of Die heeft een goede beurt nodig.

Je leest weleens dat politici tot de vroege ochtend hebben vergaderd om tot een besluit te komen. Een afmatting race. Mag niet meer. Iedereen werkt parttime, als ik premier (parttime) ben. Dan maar wat minder welvaart. Als je zo nodig iets moet bereiken, doe je mee aan de triatlon. Dat geeft net zo'n kick als 60 uur werken in de week. Ga toch sporten of zoek een hobby.

De details van mijn plan moet ik nog uitwerken. De invulling van vrouwenemancipatie moet totaal anders. Zoveel is duidelijk. Ik zal het eens overleggen met mijn achterban.

Iets anders.
Mag ik even een man citeren? Oscar Wilde: The tragedy of old age is not that one is old, but that one is young.
Als je jong bent begrijp je niets van die uitspraak. Lichaam en geest lopen nooit synchroon.
Er zitten veel voordelen aan oud worden behalve oud worden. Die verzin ik nu ter plekke.
Mijn benen zijn praktisch onbehaard. Terwijl er af en toe op hele vreemde plekken haren ontspruiten.

 


Oscar Wilde heeft trouwens veel citaten achtergelaten over ouderdom. Je denkt altijd dat het andere mensen overkomt. Die is van mij.
Wilde: To get back my youth I would do anything in the world, except take exercise, get up early, or be respectable.

En deze: The soul is born old but grows young. That is the comedy of life.


Hoe oud is de schrijver eigenlijk geworden? 46 jaar! Veel te jong voor wijze uitspraken over het ouderdomsproces. Vlegel!

Het verpleegtehuis hoofdstuk zoveel

Nou ja, weer een longontsteking. Eerst een anti-biotica kuurtje en dan foto's laten nemen. Dadelijk lig op dezelfde afdeling als Hans. Nogal logisch dat ik me zo beroerd voel. Ik heb ook gelijk een lading multi-vitamines gekocht om mijn weerstand te verhogen.
Het nadeel is ook dat ik afgelopen week slechts een keer bij Hans op bezoek ben geweest. Het levert altijd schrijfmateriaal op. Als ik elke dag langs zou gaan, schrijft het boek zichzelf.
Helaas, ik ben hondsmoe en ziek als een hond. Blanche houdt me gezelschap. Alleen is ze af en toe niet te genieten. Misschien te weinig buitenlucht en beweging.

Bedlegerig

De bewoners naast het verpleegtehuis hebben het heft in eigen handen genomen en de kade afgesloten voor het verkeer. Ik neem aan met toestemming van de gemeente. Kan het grut eindelijk echt buiten spelen. Alleen uitkijken voor dat verradelijke water.
De tramrit was ook een stuk rielekster. De zomer is voorbij. Er zaten ook minder rokers buiten.

Schreef ik eerder over de zielige stadskindertjes. De kade is nu speeltuin en autovrij.

Op Hans' afdeling liep ik de zit/ eetkamer binnen. Er hing een oudere dame scheef in een rolstoel die tegen de verpleegkundige riep: 'Kom nou, ik ben zo alleen.' De zuster pakte haar hand: 'Ik kan er ook niets aan doen.'

Ik stelde mezelf voor als de partner van. De zuster zei: 'Kunt u ervoor zorgen dat meneer wat meer eet?'
Ik had van Hans al telefonisch vernomen dat zijn gewicht weer was gezakt en dat hij dood nerveus werd van het personeel. Dat kwam om het kwartier vragen of zijn brood of zijn pap al op was. Of ze namen zijn kop koffie mee zonder verse te geven.
'Ik vrees dat meneer opjagen geen zin heeft en juist het averechte effect heeft', zei ik, ' ik ken meneer langer dan vandaag.'

Hans zat met een compleet nieuw hoofd op mij te wachten. Althans, de kapper was langs geweest en zijn huid zag er beter uit.
Zorgelijk, dat hij niet aankomt. Ik heb maar eerlijk gezegd: 'Ik weet het ook even niet meer. Voorlopig zit je hier veilig.'
Hans moest nog wat klachten kwijt. ' Ik eet 'savonds op mijn eigen kamer. In die eetzaal is het zo druk. En dan gaan ze zeiken dat je op hun plaats zit. Ik wist niet dat die stoel gereserveerd was, zei ik tegen een kerel. Die vent gaat altijd bij het open raam zitten met zijn rollator zodat hij ongegeneerd winden kan laten. Denkt-ie.'

Blanche en ik

(Gisteren was ik 'smiddags in slaap gevallen. Voor het eerst zonder dat akelige getob van het afgelopen jaar. Machteloos toekijken hoe iemand zichzelf naar de kloten helpt. Met dank aan de 'enablers.')

Op de terugweg stond ik in de lift met een oud, krom mannetje dat zich vastklampte aan zijn rollator. ' Zo', sprak hij, ' zit het er weer op?' Ik wees op mijn rolkoffertje: 'Schone kleren gebracht en de vuile was gaat mee.'
'Ik doe alles zelf', zei hij, ' wassen, boodschappen. Ik heb niemand.'
Beneden in de hal zaten wat figuren wezenloos voor zich uit te staren. 'Nog een prettige dag', riep ik opgewekt. Wat moet je anders zeggen.

De Notulen

Ik noem de patiënten, die wezenloos in de eetkamer zitten, zombies maar het zijn natuurlijk mensen zoals jij en ik, die er niet om gevraagd hebben zo te eindigen. Ik loop altijd even naar binnen om goedendag te zeggen. Alleen de mevrouw in haar mobiele bed reageert.
Gisteren was ik op bezoek samen met schoonzus M. ' Ik ga wel even koffie halen', zei ik. In de eetkamer staat een uitstekend koffie-apparaat. De vaat zat net in de machine en ik kon geen kopjes vinden. Dus opende wat deurtjes toen alle 'zombies' naar een bepaald kastje wezen. En inderdaad, daar stonden schone bekers. Dank u wel.
Ik bracht de koffie naar Hans' kamer. Die zat boterkoek te eten die ik had meegebracht. Lekker vet. Toen reed de dame in het bed naar binnen.
Hans trok al zijn charme uit de kast. 'Zo, ik heb drie vrouwen op bezoek', glunderde hij.

Mijn Blanche doet haar naam wel eer aan. A Maneater noemen we haar. Superneef zou ons gisteren op komen halen. Ik noemde zijn naam en ze ging bijkans kwijlen bij het vooruitzicht hem te kunnen likken. Hetzelfde heeft ze met Hans. De mannelijke geur die zij afscheiden maakt haar, is mijn diagnose, gek van verliefdheid.
Zodra de mannen in de buurt zijn, moet ik wegwezen. Ze duldt geen concurrentie, Ms. Blanche Devereaux. Wat een bitch.

We wandelden in De Laagse Vuursche. Dat is een totaal andere planeet. Superneef hield de hondjes in bedwang zodat A. en ik de Boswinkel, konden inschieten. Tweedjasjes met elleboogstukken, geruite rokken. De cassière, met het uiterlijk van een uitgedroogde pruim, nam ons van top tot teen op. Mmm, spijkerbroek en gympies,vast Amsterdammers. We durfden niet naar de prijskaartjes te kijken.
Het zou me niets verbazen als de Britse koninklijke familie daar vaste klant is. Beatrix kleedt zich vlotter.
Het lijkt me wel wat om een verkleedfeestje te geven. Kledingcode: De Boswinkel. Voor een prikkie te koop bij het Leger des Heils.
We reden nog langs paleis Soestdijk. Dat ken ik alleen van het defilé op tv. Wat een armoedig optrekje.

Al die lieve mensen die ik de afgelopen jaren heb leren kennen en die vrienden zijn geworden, is wel dankzij dit kreng. Ze sabbelt op haar dekentje als een puppie.


Alsof ik nog niet genoeg zorgen heb lees ik nu in de krant: Verontrustend vaak lijden zorginstellingen verlies.
Oorzaak: Maatschappelijke en politieke ontwikkelingen.
Ik keek op de site van De Poort bij de vacatures. Ze vragen vrijwilligers om te koken! Een kok kunnen ze zich niet permitteren. Ik heb ze net gebeld en nogeens duidelijk gemaakt waarom Hans daar zit. Hij moet aankomen en gaan bewegen. Het Flevohuis is geen optie want de zorgverzekering betaald voor dit tehuis. Te veel rompslomp om dat te veranderen.

De communicatie tussen het OLVG en het tehuis is 0,0. Ik belde de contactpersoon van het OLVG. Die werkt pas woensdag weer. Kortom, ik kan Hans beter thuis verzorgen met de hulp van een fysiotherapeut die dagelijks langskomt. Je moet alles zelf doen wil je overleven. Jezus!
En hoeveel verdient de directeur van de zorgverzekeringen?

Blanche ligt naast me. Ze stinkt. 'Hangt er weer wat aan je achterwerk. Zal ik je billetjes wassen?', vraag ik. Weg is ze, verstopt onder het laagste tafeltje. Zo komisch dat honden begrijpen wat je zegt. Toch knap.

Ja hoor, van het kastje naar de muur. OLVG: dat moet de huisarts regelen. Huisarts: het OLVG moet het verpleegtehuis instrueren. Het verpleegtehuis: We zitten in een overgangssituatie. De oude arts is 31 augustus vertrokken, de nieuwe begint 8 september.
Ik: Maar de tijd dringt, waarom wordt er geen actie ondernomen?
Verpleegtehuis: Ik zal het vrijdag bespreken.
Ik: vrijdag, dan zit meneer er al twee weken! Jullie hebben toch een behandelplan?
Verpleegtehuis: Ik zal vandaag contact opnemen met zijn afdeling.

Ik sprak Hans later: Ze hebben morgen een uitje.De hele bups gaat varen.
Ik: Ga je ook mee?
Hans: Dat is nog te vermoeiend. Bovendien komt de fysiotherapeut langs. Om te praten.

Ik geef het op.

Het moet toch niet gekker worden. De vrouw in haar rijdende bed is smoorverliefd op Hans. Ze manouvreert zich steeds zijn kamer in en begint dan bijna onverstaanbaar tegen hem te kakelen. De enige woorden die hij herkent: 'Wat een mooie man.' Hans raakte geërgerd: 'Ze blokkeert de hele ruimte en ze botst expres tegen kasten aan. Om te provoceren.' Aldus Hans.
De rest van het stel was opgehaald door een chique rondvaartboot met keurig gedekte tafel. Vast een uitje van Het Rode Kruis. Slechts enkele verstokte rokers waren achtergebleven.
Hij was eindelijk gewassen en ingevet. Het lijkt wel of hij zijn oude huid verliest. Als een slang.
Net toen ik afscheid nam kwamen er twee sportieve types binnen. De fysiotherapie. Ik realiseerde me dat Hans zich ontzettend druk zat te maken om eventuele loopoefeningen. Als hij staat, stijgt zijn temperatuur en heeft hij het gevoel dat hij stikt.
Het is niet mijn bedoeling dat hij gestresster raakt maar, wil hij behandeld worden in het AvL dan zal hij toch in beweging moeten komen. ' Ik word hier geleefd', klaagde hij. Ik heb het niet hardop gezegd, hij zelf maakt niet de juiste beslissingen als hij zijn eigen gang gaat.
Hij had bezoek gehad van familie die hem overladen had met lekkers. Onder andere een Haagsche kakker. Een lekkernij wereldberoemd in mijn geboortestad.

Gisteren sprak ik Hans' zus. Zij was bij hem langs geweest en flink geschrokken. 'Hij heeft zuurstof nodig', zei ze. Natuurlijk. Ik zit hem maar te pushen om in beweging te komen maar hij heeft te weinig longinhoud. Ga je hem opjagen dan raakt hij in ademnood. Ik ga vandaag de afdelingsarts bellen om dat te bespreken. Nu voel ik me weer schuldig omdat ik vaak boos ben en denk: 'Jij moest toch zo nodig te eigen gang gaan en dit is het resultaat. Wie gaat er nou roken met longemfyseem.'
En dan denk ik aan die kutneef, tegen wie ik al een jaar loop te vechten, die het allemaal mogelijk heeft gemaakt. Verwijten en beschuldigingen zijn misschien gerechtvaardigd maar je schiet er niets mee op. Mijn volgende doel: een fles zuurstof voor Hans. Zo snel mogelijk.

　
　

Tuintje

Ik heb op de valreep nog wat o.i.kers gezaaid. Van een goede leverancier. Volgend jaar doe ik alleen goudsbloemen en o.i.kers.

The Best of Facebook

Vrije dag

Morgen weer vechten voor De Goede Zaak. Vandaag high tea met mijn musketiers.

Onbewust

Wonderwoman (Roz van Frasier)

De longarts had tegen mij gezegd: ' Hans moet zo snel mogelijk in conditie komen. Dat betekent niet alleen dat zijn gewicht fors omhoog moet. Hij moet uit die rolstoel en gaan lopen. Dat is uw taak niet. Daar zijn deskundigen voor. Haast is geboden.'
 Ik verwachtte, toen we bij het verpleegtehuis aankwamen, dat er een heel team klaar zou staan om met Hans aan de slag te gaan. Zo snel mogelijk klaarstomen voor de bestraling. De longarts had al een eng scenario geschetst over uitzaaiingen naar de hersenen.

Tot nu toe heeft Hans een dokter gezien die een paar dagen later met pensioen ging. Een keer kwam er een fysiotherapeut langs om een afspraak te maken die niet doorging. De medewerkers koken. Laatst was het eten aangebrand.

Vriendin A. vertelde over het Flevohuis waar haar vader gerevalideerd is en dat tehuis spreekt me veel meer aan. Het huidige zit vol met kettingrokers en zombies. Het is te treurig voor woorden.

Dus heb ik mijn Superwoman actiepakje maar weer aangetrokken om even stevig spijkers met koppen te slaan. Maandag bel ik de huisarts en vraag voor Hans overplaatsing aan naar het Flevohuis. Zo snel mogelijk.

Ik was de afgelopen week doodmoe en vroeg me af wat deze situatie onbewust met mijn lichaam en geest doet. Ik raak een man kwijt. Dat stervingsproces is al een jaar aan de gang.  Ik moet me op het ergste voorbereiden en tegelijkertijd vecht ik nog als een leeuwin.
Ik moet zeggen dat ik van alle kanten steun ondervind. De buren hier staan voor me klaar. En de buren op Steigereiland leven mee en willen zelfs helpen, als het zover is, Hans' huis leeg te halen.
Je wordt geconfronteerd met je eigen sterfelijkheid, hoeveel jaren heb ik nog? En wat heeft het leven nog voor mij in petto? In ieder geval een zeer geslaagd kapsel. Misschien wel het beste van mijn hele leven. Op mijn 67-ste. Dat is wel een oppepper. Verder blijft er een donkere wolk boven mijn hoofd hangen. Met de koptelefoon op naar mijn favoriete muziek luisteren, verzacht de pijn tijdelijk.

Nasi met spruitjes

In het verpleegtehuis zitten maar een paar mensen die revalideren. Voor de rest is het tehuis het eindstation. Dementen, Korsakovs en kettingrokers. 

Als ik ernaar toe ga moet ik eerst door een hashwalm, het wemelt er van de coffeshops. Daarna krijg ikmijn dagelijkse doses nicotine van de buitenrokers van het tehuis. Zo deprimerend.

Ik had een vraag voor een van de mederwerkers. Ze antwoordde: 'Dat kunt u beter aan de dokters vragen. Hun weten dat het beste.' Ik heb niet de indruk dat de communicatie tussen het OLVG en het tehuis optimaal is. Meneer moet zo snel mogelijk in conditie komen. Tot nu toe moet Hans steeds om eten vragen. De medewerkers koken zelf. Zondag: een soort nasi met spruitjes. Geef mij maar cuisine Henriêtte.

Ik heb vandaag een humeur om op te schieten. Zin om te schreeuwen en te huilen. Daar zaten ze weer, de korsakovpatiênten met hun zware shag. Stelletje losers. In de eetkamer zaten een paar wezenloze figuren met hun hoofd op de tafel. Ik had ook geen zin om aardig te zijn tegen de patiënt. Of ik spullen had meegenomen. Wat voor spullen? Schone broeken en hemden. Nee, ik had geen zin om te sjouwen. En hoe het zat met zijn woning. Hielden die huurders het wel netjes. ' Joh, dat interesseert me geen bal. Jij hebt die mensen in huis gehaald en ik mocht me nergens mee bemoeien. En nu zitten we hier, godverdomme.'

Sorry, ik kan het even niet opbrengen om net te doen of alles koek en ei is. Het fokking eindstation.

Dagje lummelen

Het lichaam zegt: op de plaats, rust. Ik weet nooit in hoeverre je het kunt vertrouwen. Vaak, als ik de hele dag loop te lummelen, ben ik 'savonds klaarwakker.

Gistern ging ik op verjaardagsbezoek in het verpleegtehuis. Dat ligt net achter het kruispunt Marnixstraat/Rozengracht. Daar zitten dus mensen op een groot terras te genieten. De volgende keer neem ik een mondkapje mee. De lucht op IJburg is zo zuiver, minder verkeer en omgeven door water. Zondag in de binnenstad van Amsterdam is een marteling. Door de grote hoeveelheid mensen voel je je niet meer dan een nietige mier in een mierenhoop. Als je vertrapt wordt, merkt niemand het. De gedachte: Wat heeft het allemaal voor zin, gaat overheersen. Tot ik uit de tram stap op IJburg, schone lucht! en Blanche thuis dolgelukkig in mijn armen springt. Je moet je eigen bubbel creêren anders word je gek.

De Britse serie Doc Martin heb ik gedeeltelijk kunnen zien op YouTube. Het speelt zich af in Cornwall. Alleen daarom is het de moeite waard. Jammer dat het strand uit rotsen en scherpe kiezelstenen bestaat.
Doc Martin, die onverschillige ouders had die hem op jonge leeftijd naar kostschool stuurden, heeft zich vast gebeten in zijn vak. Door de medemens uitsluitend als potentiële patiënt te zien denkt hij controle te hebben. Het weerhoudt hem ook van menselijk contact en het voelen van emoties. Ik, als amateur psychiater, zou hem prozac voorschrijven. Dan kun je de ellende van vroeger enigszins loslaten. Doc Martin is echter zo'n type die absoluut geen pillen slikt. Dat is voor hem verlies van controle. Catch 22.
Ik ken ook van die mannen. Een pilletje en ze zijn een stuk flexibeler. Natuurlijk is dat hun eer te na. Stiekem door hun voer prakken.
Nog maar een aflevering van Shooter kijken. Echte mannen die zich met een paperclip en een elastiekje uit penibele situaties werken. En met massavernietigingswapens. Die hebben andere medicatie nodig.

The incredible dr Pol

Dr Pol, veearts in Michigan, VS, is elke dag op tv te zien. Jan Pol is van oorsprong Nederlander maar woont al 50 jaar in Amerika. Hij is zeer geliefd en behandelt behalve vee ook gezelschapsdieren. Hij houdt van elk dier, van poedel tot stier, van zebra tot lama en is altijd op zoek naar een oplossing voor het probleem. Geld is duidelijk niet zijn drijfveer.

Laatst was het volle maan. Dan weet dr Pol al hoe laat het is. Een vrij uurtje zit er niet in en alle patiênten zijn tijdelijk gek.

Hans zegt weleens tegen mij als ik dwars lig: ' Ik dacht het al. Het is volle maan.'

Dr Pol en zijn zoon moesten een varken behandelen waarvan de ingewanden uit zijn
anus hingen.. De andere varkens hadden er met smaak aan gevreten. Het arme dier zat in een hok apart, een vrij kleine ruimte. Het was bijna onmogelijk hem te vangen. Uiteindelijk hadden ze hem te pakken en hingen hem op aan zijn voorpoten zodat ze zijn achterwerk konden behandelen. ' The craziest pig I've ever seen. No wonder the others didn't like him.' En dan ook nog eens volle maan.

Revalideren

Blanche had een playdate met Pip, het lieve hondje van buuf Lils.

Vandaag heb ik Hans, met pijn in het hart, afgeleverd bij het revalidatiecentrum. Ik ben ontzettend opgelucht dat hij weg is uit zijn woning en dat er eindelijk actie wordt ondernomen, dat wel.


Het is eigenlijk een verpleegtehuis met vaste bewoners. Die zaten allemaal gezellig buiten in hun rolstoel ketting te roken.
We werden naar de 6e verdieping gebracht. Hans kreeg een rolstoel die hij met zijn handen voort kan bewegen. Daar had hij wel lol in. Hij deelt een ruime kamer met een andere patiënt die we niet te zien kregen.
Na het intakegesprek kwam de dokter langs. Of Hans gereanimeerd wil worden na een hartstilstand? Dat soort vragen.
Ook even checken of meneer nog bij de tijd is. Weet u wat voor dag het vandaag is? En welke datum? Weet u waar u bent? Allemaal goed beantwoord. Als ze aan mij zouden vragen, wie staat er aan het hoofd van het land, zou ik automatisch zeggen: koningin Juliana. Gelukkig was ik de patiënt niet.

Het uitzicht

Ik vermeldde wel dat Hans aan narcolepsie lijdt. Alhoewel dat met de jaren steeds minder wordt. Vroeger viel hij op de gekste momenten in slaap. Bij de tandarts bijvoorbeeld. Het enige waar hij nog last van heeft zijn de hallucinaties die optreden tijdens de slaap. Ik ben eraan gewend maar zijn kamergenoot schrikt zich rot als Hans om 3 uur 'snachts schreeuwt: 'Help! Politie!'

Het is geen plek waar je vrolijk van wordt, dus ik heb gezegd: 'Als je hier doodongelukkig wordt, kom je maar weer bij mij.' Het voornaamste is dat de fysiotherapeut hem weer aan het bewegen krijgt. Met de voeding gaat het een stuk beter. Al ruim drie kilo aangekomen.


Wordt vervolgd

Twee maanden zitten

Elke dag een uitvinding

Na al dat gestress van de afgelopen weken was een bezoek aan de mondhygiëniste bijna een uitje.
Mijn logé is bijna drie kilo aangekomen en wat actiever. Het is gelukkig iemand die zich nooit verveeld, zijn hersens werken non-stop en hij tekent de hele dag. Blanche gedraagt zich heel bizar met een man in huis. Zij is voortdurend in zijn nabijheid om hem te beschermen, lijkt wel. Kom ik te dicht in de buurt, dan valt ze me aan. Twee seconden later biedt ze haar excuses aan door voor me op haar rug te gaan liggen. Neuroot. Ik maak me er niet te druk om, het is tijdelijk.

Ondertussen was ik al maanden niet naar de kapper geweest. Het haar viel als een vormloze massa om mijn hoofd wat een vermoeide, druilerige indruk gaf.. Impulsief stapte ik de locale haarsalon binnen, wees een plaatje aan en zei tegen de jongeman: 'Ik wil het lekker kort maar niet tuttig.'
Éerst mocht ik plaats nemen in de massagestoel waar hij mijn haar waste. Met zo'n stoel in huis ben je nooit meer eenzaam.
Het resultaat:ik ben niet zo'n fan van asymetrische kapsels maar hier kan ik wel mee leven.

Vrijdag wordt Hans in het revalidatiecentrum opgenomen. Hij noemt het zelf: de gevangenis. 'Ik moet twee maanden zitten.'
Het verblijf zal ongetwijfels weer mooie verhalen opleveren.

Notulen 17 augustus 2017

Weer een interessant middagje in de wachtkamer van het OLVG. We werden met spoed opgeroepen door de aardige longarts (een jonge Niles uit Frasier met veel geduld en ook een goed gevoel voor humor).
De dokter had een spoedje in de IC en we we moesten 1 1/2uur op ons beurt wachten. Tattoekoning Henk S. Zat er met zijn vrouw voor andere problemen.
Tegenover ons is nam een man van onbestemde leeftijd plaats. Hij zag eruit als de dood van Pierlala maar was hoogstwaarschijnlijk een stuk jonger dan ik. Je wordt er geconfronteerd met alle stadia van het leven.

Wat heel prettig is van het OLVG is de soepservice. Tussen de middag komt er een dame langs die de wachtenden een bekertje soep aanreikt. Gratis. Zal wel een vrijwilligster zijn met een hart van goud. 'sMiddags wordt er koffie en thee geschonken. Toen ik wat te eten ging halen (Hans moet zo snel mogelijk 8 kilo aankomen), liep ik langs een jong stel, zo chique gekleed alsof ze net in Milaan hadden geshopt. Haar elegante queenies schatte ik op zo'n 450 euro.

Daar kwam de dokter aangesneld. Ik duw altijd die domme rolstoel en voel me dan net een moeder, die haar 4-jarige verwent. De hoeken neem ik altijd te kort zodat we, tot hilariteit van de arts, bij de deur muurvast komen te zitten. En ik de rolstoel in zijn achteruit moet zetten. Enz.

Maar we hebben een plan, zou dr. Phil zeggen. (Waarom houd ik zo van die man? Omdat hij spijkers met koppen slaat. Ik haat dat pappen en nat houden.)
Mijn cliënt H. wordt een paar weken opgenomen bij een revalidatiecentrum om aan te sterken en weer conditie op te bouwen. Dan pas kan hij succesvol bestraald worden.
Eindelijk hulp van buitenaf, na een een jaar van eenzame frustratie.
Hallelujah

Famous last words

Zo'n ziekenhuisbezoek is toch slopender dan je denkt. In mijn geval ben ik steeds met een patiënt bezig die niet meewerkt. En een soort filter heeft voor slecht nieuws.
De longarts zal vaak te maken hebben met huilende, wanhopige mensen.

In ons geval niet. Ik vang de klap op terwijl de patiënt beweert: Ach, zo'n tumor kan ook vanzelf verdwijnen.
Ik moet zeggen, die ontkenningstactiek is zo slecht nog niet. Gewoon wegblijven uit het ziekenhuis en kijken waar het schip strandt. Of zoals mijn cliênt altijd zegt: De soep wordt nooit zo heet gegeten als hij wordt opgediend.
Echt wel.

Ik: Weet je dat ik nu al een jaar aan de bel heb getrokken bij de huisarts? Doe iets, het gaat niet goed met hem.
Cliënt: Overdrijf toch niet zo.

Famous last words.

Botsende doelen

Nu ik mantelzorg moet ik af en toe mijn principes overboord gooien, altijd zelf koken met seizoengebonden producten.

Gisteren toch maar eens een bezorgchinees uitgeprobeerd. Bami en nasi. Het zag er goed uit maar smaakte veel te zoet en te zout. Jammer dat hier geen patattent in de buurt is. Dat vind ik met een kroketje toch het lekkerst.
Morgen weer cuisine Henriëtte. Zalm, zilvervliesrijst, lofsalade.
Mijn cliënt is overigens ruim 2 kilo aangekomen. Nu nog 15 erbij. De kunst voor mij is mijn slanke figuurtje te behouden. Twee botsende doelen. Als hij een moorkop neemt, bijt ik in een appel.

A hug

Vanochtend vroeg waren we voor een Pet-scan in het Antoni van Leeuwenhoek ziekenhuis. Als je daar belandt moet je je schrap zetten voor wat er gaat komen. Chemo, operatie of een doodsvonnis. Volgens mijn cliënt is er niets aan de hand ondanks dat de longarts toch duidelijk heeft laten zien dat er een behoorlijke tumor zit. ' Ik denk dat ik over 2 jaar terug moet komen voor controle.' Over de afspraak voor morgen om zijn longfunctie te meten: 'Ik vind het zonde van mijn tijd.' Aangezien ik zelf nog niet helemaal hersteld ben van de longontsteking  word ik razend om zoveel domheid. Hij moest eens weten wat zonde van mijn tijd is.

Na het ziekenhuisbezoek ging ik boodschappen doen. Mijn cliënt heeft hele specifieke wensen. Ik probeerde een manier te verzinnen om al die negatieve prikkels te negeren. In discussie gaan is geen optie. Daar heb ik alleen mezelf mee. Reactie: 'Jij bent altijd zo negatief.'

De avond ervoor had ik een uur gesproken met mijn schoonzus. Haar dochter en haar vriend hebben kanker. Zij was net als ik zelfstandig gaan wonen en nu is de man weer bij haar ingetrokken. Het is een wonder dat we elkaar niet zijn tegengekomen in het Antoni van Leeuwenhoek ziekenhuis.

Dus ik slofte naar het winkelcentrum en kwam de Schotse buurjongen tegen. Hij vroeg naar mijn cliënt. Ik vertelde het slechte nieuws. Toen zei hij:' Maar hoe is het nou met jou. Wat jij nodig hebt is a hug.' En hij omhelsde mij stevig.

Toen ik thuis kwam ben ik op bed gaan liggen en heb de hele dag geslapen. Ik realiseerde me dat ik oververmoeid ben en dat een half uur ontspanningsoefeningen niet genoeg zijn. Luisteren naar je lichaam is een cliché. En een cliché is altijd waar.
Laat mijn cliënt maar in de ontkenningsfase blijven steken. Hij ontkomt toch niet aan de realiteit. Volgende week naar de longarts voor het behandelplan. Misschien dat dan het kwartje valt.

Fragment of een smakelijk verhaal voor de zondagochtend

Ik vond wel wat illustraties bij dit verhaal maar die bespaar ik u.

Er was een nieuwe patiënt gearriveerd in het ziekenzaaltje. Een grote, onverzorgde man met het IQ van een 4- jarige, Joop. Tijdens de warme maaltijd zat hij met smaak te eten. Het karbonaadje hield hij in zijn hand en met zijn arm schermde hij zijn bord af. De simpele ziel met het waterhoofd cirkelde als een roofvogel om de tafel, loerend op voedsel dat hij van je bord weggriste als je even niet oplette. Het was zoals gewoonlijk het gemengde gezelschap van Downers, dementerenden, psychoten, schizofrenen en wat al niet. Er was geen onderling contact. Het personeel hield het gesprek gaande en assisteerde de hulpelozen bij het snijden van het vlees. Om Joop hing de zure lucht van een dakloze die al weken buiten heeft geslapen. Hij sprak niet maar gromde, tevreden sabbelend aan het vlees.

De volgende dag verscheen er, tijdens de koffiepauze, een kordate dame met een soort dokterskoffertje. Ze liep op Joop af en plantte hem op een stoel. Daarna pakte ze een krukje waarop ze zijn voeten plaatste. De andere patiënten schaarden zich nieuwsgierig rond het tafereeltje. De pedicure, want dat was ze, ontdeed Joop van zijn schoenen en sokken. Zij had natuurlijk veel vaker met dit soort gevallen te maken gehad. Het publiek, waaronder ik, stond met verbijstering te kijken naar de vieze voeten die tevoorschijn kwamen. Het meest afstotende waren de teennagels, zo lang niet geknipt dat ze als krullen langs zijn tenen lagen.

 De onverstoorbare pedicure zocht in haar koffertje naar het juiste instrument. Een klein elektrisch cirkelzaagje dat moeiteloos de nagels afsneed en de voeten ietwat normaliseerde. Ze had voor elk voetprobleem een apart apparaatje, eelt werd geschuurd, eksterogen verwijderd terwijl Joop de behandeling met een gelukzalige glimlach onderging. Voor de vaste bewoners was het ziekenzaaltje meer een spa of kuuroord met persoonlijke begeleiding. Een welverdiende afleiding van het leven in barakken en slaapzalen.

Gorilla's

Ik begeef me alleen op Facebook met een plaatje van een gorilla. Omdat wij zo op ze lijken. Maar vooral omdat ze zo blij zijn met kleine dingen: een blaadje sla, een worteltje, een stukje paprika.

Zelfdiscipline

Twee weken geleden werd er een longontsteking bij me vastgesteld. Ik was een week hondsberoerd. Na een anti-biotica kuurtje knap ik langzaam op. Ik heb van de nood een deugd gemaakt en ben aan een lang termijn project begonnen. Waar ik elke dag plichtsgetrouw aan werk. Dat is alvast één stap in de goede richting. Zelfdiscipline.
Tot dan toe schreef ik alleen voor de lol. Verhalen die mij aangereikt werden. Dit is andere koek. Tien procent inspiratie, 90 % transpiratie.

Ik herinner me dat Henk een boek aan het schrijven was, elke dag zoveel woorden, en dan zei: 'Ik heb vandaag weer gewerkt.' Dat vond ik zo overdreven. Schrijven is toch geen werken.

Daar ben ik van teruggekomen. Het is peuteren aan wonden, het woord moet synchroon lopen aan het gevoel. Het is een zoektocht naar de waarheid. Die achteraf misschien net zo onleesbaar is als de gebruiksaanwijzingen voor een wiel. Voor hetzelfde geld verdwijnt al mijn gezwoeg in de versnipperaar. Of zoals sommige mensen fijntjes uitleggen: 'Wist je dat 50 % van de bevolking schrijft.' En, dus, wat? Een vrouw zei eens tegen mij: 'Schrijf jij? Heb je dan zoveel meegemaakt?'
Schrijven doe je zwijgend, teruggetrokken in je hol. Als een zwangere ijsbeer. En maar hopen dat je met een levend jong naar buiten komt.

Zoals Sjakie Schram altijd zei: 'Nooit geschoten, is altijd mis.