Gevaar!!!

De meeste ongelukken gebeuren binnenshuis

Het lampje in mijn badkamer was kapot. Het bungelt aan het plafond vier meter hoog. Ik ging eerst een geschikt peertje kopen. Duur! Thuis sleepte ik de telescopische ladder naar een strategisch punt en klom naar boven. Boven de 2 meter krijg ik al hoogtevrees. Het peertje hangt in het midden van het plafond en ik kon er net met mijn vingertoppen bij. Het losdraaien van het oude lampje lukte me nog net. Toen ik weer bovenop de ladder aan het balanceren was om het nieuwe erin te draaien, keek ik naar beneden en dacht: 'De meeste ongelukken gebeuren binnenshuis. Als ik nu val, kom ik op de tegels terecht. Als ik geluk heb zijn dan alleen al mijn botten gebroken.' Het was onmogelijk om grip te krijgen en het nieuwe peertje erin te draaien. Ik had slechts een hand ter beschikking.
Niet de moeite waard om mijn leven voor te wagen. Verdorie, ik wilde nog wel zelfredzaam zijn. Het huis heeft geen drempels, handig als je in een rolstoel zit. Je hebt een hoogwerker nodig om een lamp te vervangen. Bestaan er geen hulpstokken met handjes? Anders moet ik die uitvinden en alsnog rijk worden.

De volgende dag lunchte ik met een groepje mensen. Het onderwerp van gesprek: calorieën, koolhydraten en vetten. Eten is tegenwoordig verdacht. Rood vlees, margarine, je wil niet weten wat die met je lichaam doet.
Ik zag laatst een interview met een Amerikaanse schrijfster wier broer overleden was aan obesitas. In Amerika hebben dikke mensen geen overgewicht van 10 kilo. Gelijk 200 kilo te zwaar. De schrijfster zelf was een gezondheidsfreak die elke dag 5 kilometer hardliep en staande achter haar bureau schreef. Ze vond niet dat ze geobsedeerd was door eten en gezondheid, maar gaf wel toe dat voedsel een hele verknipte vorm heeft aangenomen in onze huidige maatschappij. 'Wat vroeger sex was is nu eten. Vroeger bekende je besmuikt: ik heb gisteren een triootje gehad. Nu vertelt men op dezelfde toon: ik heb gisteren een muffin gegeten. '

The Golden Girls haalden altijd, in geval van stress, de cheesecake en de slagroom uit de koelkast. Dat is nu net zo erg als roken op televisie. Slecht voorbeeld!


Dat doet me denken aan die heerlijke series van Omroep Max. Zoals Moeder, Ik Wil Bij De Revue en Goedenavond, Dames en Heren. Die spelen zich af in de jaren 50. De scenarioschrijvers zijn waarschijnlijk in de jaren 70 geboren en hebben zich verdiept in de oude tijd. Iedereen rookte, zal er wel ergens vermeld zijn. Dus rookt iedereen in die series, constant. Voor het eten, tijdens het eten, na het eten, op werk, voor een optreden en natuurlijk ook tussen twee liedjes door.  Zelfs de vroedvrouw steekt, na het meten van de ontsluiting, een welverdiend sigaretje op.


 

De moeder van Herman Melville

Mevrouw Melville, wilt u suiker in uw neus .. eh.. thee?

De moeder van schrijver Herman Melville, Maria Gansenvoort Melville, was van Nederlandse afkomst en calvinist bovendien. Zij regeerde het gezin met harde hand. Haar man overleed jong en liet haar in armoede achter. Ze was altijd erg bezorgd over wat de buren zouden denken. Herman voelde zich daarom al vanaf jonge leeftijd wees.

Herman Melville’s mother, who, it is reliably reported, would require her eight children to sit on little stools around her bed, motionless, while she took her daily nap, that she might keep track of them.-

Kattengejammer

Blanche: 'Gaat het weer een beetje, Bob?'

Er klonk gistermiddag een kattengejammer uit de struiken. Bob was in een vechtpartij verwikkeld met de buurkat. Over het territorium, uiteraard. Het klonk als oorlog. Eerst aanzwellend gebrom, daarna het gekrijs van twee katten die elkaar in de haren vliegen. Blanche was gelijk in alle staten en gilde hysterisch: 'Wat is er aan de hand! Wat is er aan de hand!'. En daarna sloeg haar stem in paniek over: 'Doe iets, we moeten Bob redden. In godsnaam.' Ze liep van de deur naar het raam als een handenwringende moeder wier kind in elkaar geslagen wordt door een pestkop. 'Bob kan voor zichzelf opkomen', zei ik tegen Blanche. Ze geloofde er niets van en bleef jammeren: 'O mijn god, o mijn god.'

Na verloop van tijd besloot ik een kijkje te nemen in de struiken. Bob staat zijn mannetje, maar het gekrijs bleef maar aanhouden. Door mijn verschijning vluchtte de buurkat. Ik ging terug om Blanche te kalmeren. Ze had het niet meer en kwam pas tot rust toen Bob doodkalm het huis binnen slenterde. Ik keek of hij gewond was. Er was geen bloed te zien. Bob sprong op de tafel en strekte zich ontspannen uit. Blanche keek hem met grote ogen aan vol verwondering, ontzet en bewondering. Haar grote held. Cool cat.

Nieuw paspoort

Ha, mijn nieuwe paspoort is binnen

Ik was zondagavond mijn reis aan het plannen. Voor de volgende dag naar Almere. Die stad lijkt zo dichtbij maar ik ben minstens 1 1/2 uur onderweg met tram, trein en bus.
De mogelijkheden die 9292 mij bood waren deze keer wel erg tijdrovend. Naar het Amstelstation, daar overstappen op een bus naar Hilversum. En daar ook weer een bus nemen. Ik zette de wekker voor 5.45 zodat ik genoeg tijd zou hebben om mijn toilet te maken en Blanche af te leveren bij Hans.

Het irritante geluid van het alarm sneed dwars door een droom. Blanche en Bob kwamen allebei in actie. Eten, eten, eten. Ik deed mijn ding; douchen, invetten, gezicht tekenen.
Toen ik om kwart over 7 klaar was om de deur uit te gaan, was Blanche nergens te vinden. Dat doet ze altijd, zich verstoppen op een plek waar je nauwelijks bij kunt. Onder een laag tafeltje, onder het bed in de uiterste hoek. Waarom gemakkelijk doen als het moeilijk kan. Ik probeerde haar naar me toe te lokken met een snoepje. Dat griste ze razendsnel uit mijn hand om mij daarna heel gemeen te bijten. Als ik gestresst ben en haast heb, maakt dat me zo razend dat ik haar wel wat kan doen. 'Kuthond!'

Blanche is de enige hond die ik ken die je met de grootst mogelijke moeite naar buiten krijgt. Eenmaal in de frisse lucht tippelt ze vrolijk mee. tenzij het regent, dan verzet ze geen stap.

Ik las laatst een column van een vrouw die schreef dat ze altijd zo'n hekel had aan die keffertjes. Kunnen die baasjes zo'n mormel niet onder controle houden. Nu had ze zelf een klein hondje, dat zich ontpopt had als precies zo'n kreng dat ze zo verafschuwde.
Gelukkig, dacht ik, ik ben niet de enige. Je kunt alleen, net als bij lastige kinderen, ze uitputten. Lange wandelingen maken tot ze geen pap meer kunnen zeggen. Of misschien moet Blanche een tijdje in een echte roedel doorbrengen. Dat ze haar plaats leert kennen.
Het ergste zijn de commentaren van de stuurlui aan wal. Die hebben 3x naar de hondenfluisteraar gekeken en geven je advies.

Maar goed, ik kreeg Blanche te pakken en nam haar mee de straat op. Het regende. Ik haat paraplu's maar er zat niets anders op dan er een mee te nemen. Lopen in een stortbui met een tas om je schouder, een hond aan een riem en een paraplu in je hand.
Nadat ik Blanche bij Hans had gedropt, liep ik naar de tramhalte. En terwijl ik daar stond te wachten dacht ik: waar ben ik nu mee bezig. Het vrijwilligerswerk bestaat voorlopig uit vertalen. Dat kan ik ook thuis doen. En die rare route naar werk heeft natuurlijk te maken met werkzaamheden aan het spoor. Vandaar die omweg. Die inhield dat ik 2 uur over de reis zou doen.
Ik draaide me om en liep naar huis. Overmacht. Op internet stond inderdaad dat er gedoe was met rails en snelweg tot het eind van de week. Ik belde mijn nieuwe collega, legde de zaak uit. Zij was vol begrip.

De bus naar Stichting AAP levert je af bij een halte aan een snelweg. Het is werkelijk levensgevaarlijk om daar over te steken. Er is wel een voetgangerstunneltje maar dat staat, als het regent, 10 centimeter onder water. Daar hoefde ik gelukkig ook niet door te waden.

Het is jammer dat ik Blanche niet kan uitbesteden. Ze is onhandelbaar voor vreemden. En onvoorspelbaar. Gisteren had ze weer in een hoekje van de slaapkamer gepist. Ruim 2 jaar en nog niet zindelijk. Nee, dan Bob. Die is zo heerlijk rustig. Hij slaapt op mijn bed. Zegt me wel gedag met een miauw. Verder is hij zelfvoorzienend. Hij heeft het gedrag van een indiaan; je hoort hem niet. Als ik Blanche bij de dijk uitlaat, komt hij soms uit het hoge gras tevoorschijn en huppelt met ons mee.
'Wat leuk', zei de buurman, 'dat die twee met elkaar kunnen opschieten. Mijn hond haat katten.' En inderdaad, Bob liep langs en de buurhond werd hysterisch. Bob keurde hem geen blik waardig en verdween stoïcijns in de struiken.
Ik zeg altijd tegen Blanche: 'Neem nu eens een voorbeeld aan Bob. Die zit niet zo dom te blaffen.'
Het is maar goed dat ik geen kinderen heb. Jaren van therapie om mama's domme opmerkingen onschadelijk te maken.

Berlijn 1933 en het Voordeel van de Twijfel

Gisteren op een terrasje gezeten bij Artis. Samen met Henk. Altijd goed voor wat mooie verhalen. Van vroeger en nu. Henk woont tegenwoordig in de Jordaan. Hij was aan het fietsen en stopte bij een stoplicht. Gelijk werd hij van achteren aangereden door een vrouw die riep: 'Doorrijden!' 'Nee', zei Henk, 'stoppen.' Toen werd hij ingehaald door de man van de vrouw die schreeuwde: 'Ze is zwanger.' Tegenwoordig een goede reden om je asociaal te gedragen.
Nee, dan vroeger. Henk groeide op in de Stadionbuurt. In de oorlog was er op het zandland achter de huizen een Canadees geland in een eenpersoonsvliegtuigje. Een zogenaamde verkenner. De man werd door de buurt op de schouders genomen, terwijl de leus: 'Hé, ha, Canada', gescandeerd werd.

O ja, Henk was in het zwembad. Hij zei: 'Ik wilde bijna protesteren. Er ging een vrouw te water, van top tot teen bedekt in zwarte kleding.' 'Dat heet een boerkini', zei ik. Rot op, spraken we in koor.

Vandaag

Berlijn, 1933
'Weet je nog wel', zei Henk, 'dat jij in de jaren 80 zei: de gastarbeider hangt aan de bagagedrager van de vooruitgang.' 'Dat heb je goed onthouden', zei ik, 'we hadden geen enkel benul dat het veel erger zou worden. Het is hen gelukt de fiets in zijn achteruit te zetten.'
Dit naar aanleiding van Henk's shockerende ervaring in het zwembad.

Ik zou niet in een land willen leven dat islamitische badkleding verbiedt. Wij wonen tenslotte in het vrije Westen.

Het is wel duidelijk een teken dat de westerse samenleving steeds islamitischer wordt. Terwijl veel moslims, die in Europa wonen, weigeren te 'verwesteren'. Ze houden halsstarrig vast aan verzinsels uit een boekie dat eeuwen geleden geschreven is. Dat is hun waarheid die boven de wet staat.
Dan komen natuurlijk ook de Nederlanders aan het woord die alles vergoelijken met absurde argumenten als: 'In het begin van de 20ste eeuw werd er op de Nederlandse stranden ook gecontroleerd of de vrouwen wel helemaal bedekt waren.' Ja, en in die tijd hadden vrouwen ook geen stemrecht. Moeten we alles terugdraaien om moslims tegemoet te komen?

Je kunt die ontwikkeling negeren, net als er mensen waren die dachten dat het in 1933 niet zo'n vaart zal lopen met de nazi's. Ik kan mijn mond houden en iedereen het voordeel van de twijfel geven. Helaas is die tijd voorbij.

Verslagen door de computer

Ik was zo down on mezelf. Ken je dat? Ik had een artikel voor stichting AAP vertaald van Nederlands naar Engels. Telkens als ik het overlas, vond ik het te houterig. Te vertaald. Weet je wat, ik gooi de tekst door de Google vertaalmachine. De eerste alinea klonk al een stuk beter dan wat ik had geproduceerd.

Afgelopen maandag stond vriendin I. op de stoep. Zij woont al ruim 40 jaar in Californië en is onlangs Amerikaans staatsburger geworden. Ze was even in Nederland omdat haar moeder op 92-jarige leeftijd is overleden. Deze vrouw is een van de mensen die ik niet heb kunnen redden. Ik heb het geprobeerd in de overtuiging dat ze geholpen had kunnen worden. Met medicijnen of wat dan ook. Zij was ruim 70 jaar in de greep van een dwangneurose. Kwaliteit van leven 0,0.

Bij dr. Phil zie je dergelijke gevallen wekelijks. Die worden dan naar een centrum in Texas gestuurd en binnenstebuiten gekeerd. Tien specialisten op alle gebieden zoeken als detectives naar de boosdoener. Is het alleen psychisch of ook lichamelijk? Of wellicht een vitaminegebrek, ik zeg maar wat, een lichte hersenbeschadiging.

Telkens als ik haar aan de telefoon had, stak ze dezelfde riedel af. Natuurlijk begreep ik haar. Zo was ik zelf ook geweest. Een grammofoonplaat die is blijven steken en je dwingt tot rituele handelingen.
Doof voor andere argumenten, verstrikt in een of ander trauma waardoor je je niet verder ontwikkelt. Je kunt nog beter gevangen zitten in Turkije.
De moeder was een hele mooie vrouw. I. vond bij het leegruimen van het huis foto's van haar moeder als 18-jarige, waarop ze voor de gein een saxofoon aan haar mond heeft gezet. Een vrolijke, levenslustige meid. Wat is er gebeurd?
Tot aan haar dood is ze nergens anders mee bezig geweest dan met haar omgeving te ontsmetten. Ze stierf krom en verschrompeld.

In de loop der jaren heb ik te veel mensen gekend die hulp nodig hadden en die niet kregen. Stad en land heb ik met ze afgelopen, maar ik heb machteloos moeten toekijken hoe ze ten onder gingen.

Ik zat mezelf de put in te praten. Het is allemaal zo zinloos. Ik kan mijn best wel doen maar wat heb je eraan als niemand meewerkt. En dat verdomme een computer beter vertaalt dan ik, is helemaal het toppunt. Ik ben een lachertje met mijn vrijwilligerswerk.

Dat was natuurlijk de duivel die sprak. Even later hoorde ik de stem van de engel op mijn andere schouder: 'Kom op. Het feit dat zoveel mensen het niet gered hebben of verkeerde keuzes hebben gemaakt, betekent niet dat jij geen leuk leven verdient. Wat zullen we nou krijgen. Jij probeert tenminste wat.'
Of, zoals dr. Phil het formuleert: 'Je moet je eigen beste vriendin zijn.' En zo is het.
 

Da's toevallig

Gisteren reisde ik af naar Almere. Voor een sollicitatiegesprek bij Stichting AAP. Vanaf het station Almere is het nog een eind met de bus. Maar daar hebben de apen dan ook de ruimte.
Bij het station van Almere zag ik een Primark. Ik gooide gelijk al mijn principes overboord (kinderarbeid) en ging met honderden andere koopjesjagers snuffelen tussen de rekken. Het kost namelijk allemaal geen drol.

Bushalte bij Stichting AAP

Op Amsterdam CS loop ik mijn zus Bea tegen het lijf. In al die drukte! Zij was met haar vriendin naar de Hermitage en de Hortus geweest. Een mooi stukje Amsterdam