De Grote Stad

HK en ik zaten eindelijk weer eens op een terrasje. Na het regenseizoen is de welverdiende nazomer aangebroken. HK vertelde de laatste roddels over ons oude buurtje, het is net een dorp, bij mooi weer zitten de mannen buiten. Ze keuren alle vrouwen die langs lopen. En praten ook nergens anders over. ´Ik drink weleens een glaasje met ze maar ik voel me een konijn tussen de hanen en de kippen. En het is allemaal kissie kissie.´ Daarmee bedoelt HK dat die lui elke vrouw die zo gek is om voor een praatje te stoppen, overladen met drie zoenen. Ter verwelkoming, bij afscheid, twee minuten later als ze elkaar bij AH tegenkomen. Wat ben ik blij dat ik daar weg ben.

We zaten dus op een terrasje. Links kwam een spastische man aanlopen. Zijn mond trok vier richtingen op, af en toe kwam zijn tong tevoorschijn. Hij zigzagde als een dronkeman op een tafeltje af. `Jij krijgt niet meer, jij hebt al genoeg gehad´, zei ik. ´Niet spotten!´, waarschuwde HK en we klopten het allebei af op het onbeschilderde hout van ons tafeltje. Rechts zat een oud dametje. Ze was volkomen laveloos. Voor haar stond een schaaltje handgemaakte patat met zelfgemaakte mayonaise, een specialiteit van het café. Dat zie je niet vaak, alcoholisten die eten. De vrouw bewoog in slow-motion. In haar ene hand een patatje dat ze heel langzaam in de mayo doopte, in de andere hand een filtersigaret die ze bij haar mond probeerde te brengen. Ik kijk helemaal niet op deze mensen neer want voor hetzelfde geld was ik in die positie terecht gekomen.

De spastische man had appeltaart met slagroom besteld. Het kostte hem moeite die op te eten omdat zijn hoofd zich telkens afwendde van het taartvorkje. De oude dame deed ontzettend haar best normaal te functioneren, ze zocht met één arm de mouw van haar regenjas die over de stoelleuning hing. Het was een onmogelijke opgave. Net toen ik wilde opstaan om haar te helpen, schoot een dame aan een buurtafeltje haar te hulp. Haar jas had ze in ieder geval aan. Nu moest er nog een laatste slok van de witte wijn genomen worden. Ze wist wat ze wilde maar haar hersens werkten zo langzaam dat het lichaam de boodschap laat doorkreeg.
HK keek gefascineerd naar de spastische man die was opgestaan en in de richting van de rijweg struikelde. Hij stopte bij een boom en leunde er met z´n rug tegenaan. HK zei paniekerig: ´Hij gaat oversteken, hij gaat oversteken. Of gaat hij tegen die boom pissen?´ ´Welnee, hij loopt naar de bushalte, in etappes.´ HK was opgelucht: ´Gelukkig, daar komt de bus.´
Het oude dametje hield het ook voor gezien en besloot het café in te lopen om te betalen. Uiterst traag manoevreerde ze tussen de tafeltjes, de ingewikkeldste route nemend. De cafe bezoekers keken ademloos toe. Ze slaagde erin over de drempel van het cafe te stappen en bleef toen zwaar beneveld bij de kassa wachten tot iemand haar kwam helpen.
HK en ik zijn allebei gevoelig voor de ellende van anderen. Noem het een Jezus-complex. In de Open Inrichting, zoals HK Amsterdam noemt, is het dweilen met de kraan open. Bovendien heb ik niet de illusie dat ik ook maar iemand zou kunnen helpen dus oogkleppen voordoen is de beste optie.

Een uurtje later zat ik in de tram, onder water, op weg naar mijn eiland waar je minder zielige gevallen ziet. 

Weer thuis

bij de zwarte luis

De Indische buurt

Het Javaplein met het voormalige badhuis

Vandaag kwam ik na een fikse wandeling, de beentjes strekken en wat zonlicht opvangen, op het Javaplein terecht. Vroeger heette het daar de Indische buurt maar tegenwoordig valt het onder Zeeburg, net als wij op IJburg. Op het Javaplein bevindt zich het oude badhuis dat alweer jaren een café is met terras. De buurt wordt flink gepimpt. Oude woningen zijn gesloopt en daar voor in de plaats is moderne hoogbouw gekomen waar sinds deze week de nieuwe bieb zit. Een heerlijke lichte ruimte met mooie houten vloeren, een prettige leeshoek, ronde tafels waar je kunt internetten, veel zitgedeeltes en ... drie wc´s. Omdat de bibliotheek een laxerende werking op mij heeft zijn deze toiletten de kers op de taart. Ik hoefde niet langer om de sleutel te vragen zoals in het oude gebouw maar kon me op mijn gemak terugtrekken.

Links de nieuwe bieb op het Javaplein

Daarna leende ik Greatest Hits van PF. Thomése, een droogkomische schrijver die in het eerste verhaal van de bundel zijn debuut maakt als zanger omdat iedereen hem altijd vertelt dat hij zo op Art Garfunkel lijkt.

Art Garfunkel

PF. Thomése

                                           

Staan de luizen in een rij...

... is de zomer voorbij.

De Oost-Indische kers is zwart van de luizen. Ook al bespuit ik ze met biologisch verdelgingsmiddel, de plant is meestal niet meer te redden. De fut is eruit.

De uitreiking van de Emmy´s

De grappige Jane Lynch kreeg eindelijk complimenten van de Fashion Police

Als je als actrice op de rode loper in Hollywood moet verschijnen, kun je het beste eerst lessen nemen. In het lopen op torenhoge hakken bijvoorbeeld. Vroeger droegen de dames naaldhakken. Die zijn een lachertje vergeleken bij de schoenen van tegenwoordig.

Alan Cumming volgt zijn eigen moderegels

Wat ook heel belangrijk is hoe je staat. Niet recht naar voren met je armen langs je lijf. Handen in je zij, nek naar voren of omdraaien en over je schouder een kus blazen. En genoeg tijd nemen tot alle fotografen je van alle kanten vast hebben gelegd. Ook de keuze van kleding en sieraden luistert nauw. Je kunt niet naar Zara gaan en iets leuks uitzoeken. Je moet een designer kiezen, een grote naam. De juiste kleur. En je moet durven, dus iets aparts dat eruit springt maar weer niet zo belachelijk is dat je de hoon van de wereld over je heen krijgt. En natuurlijk van de Fashion Police onder leiding van de zeer geestige Joan Rivers.

Haar top zit scheef

Ik keek vorige week naar de Emmy´s om zelf een mening te vormen over de uitdossingen. Veel rode jurken op de rode loper. Dat is eigenlijk tegen de regels. Brits acteur Alan Cumming droeg een smokingjasje met een pyjamabroek. Die bloedmooie vrouw uit Mad Men had haar lelieblanke boezem gepresenteerd op een zilverkleurige dienblaadje. Hans Aarsman vergeleek haar met een zeemeermin. En toen kwam Paula Abdul, zangeres, danseres, choreografe met een zwarte strapless jurk. Het bovenstukje dat wel van karton leek gemaakt, zat scheef. Ik zag het gelijk. Haar ene borst leek daardoor extreem rechts te zitten en de ander zat in het midden.

Joan Rivers zei later: ´Had nou niemand haar even kunnen waarschuwen, dat was wel zo aardig geweest.´ De arme Paula heeft daarna misschien dagenlang gehuild van gene in haar kasteel.

Nu weten we het wel, Christina

Vrijdagavond, muziekavond

Wat een leuke vrouw!

Sommige mensen zijn lid van een leesclubje, ik zou graag een muziekclubje willen samenstellen maar zulke bijeenkomsten zijn het leukst als ze spontaan ontstaan. Zoals afgelopen vrijdagavond. Oud-collega J. en haar man E. kwamen langs. Ik had styliste annex schoonzus R. en haar man P. ook uitgenodigd. Ik wist van tevoren dat ze goed met elkaar op zouden kunnen schieten. En jawel, R. kwam binnen en het was liefde op het eerste gezicht tussen haar en J. en E. Honderduit kletsten ze, zittend met z´n drieën op de bank. Helaas moest R. vroeg weg. Er werd afscheid genomen alsof ze elkaar al jaren kenden. J. en E. zeiden later:´Wat een leuke vrouw!´ Dat is zeker een leuke vrouw, en daarom had ik haar ook uitgenodigd.

No soup for you!!!

Het fijne van J. en E. is dat we dezelfde smaak, wat muziek, tv en films betreft, hebben. We namen een aantal afleveringen van Seinfeld door. ´Ken je die met de Soupnazi? En de aflevering waarin ze zich ontdoen van het blaffende hondje van de buren?´ Meesterlijke serie was het algemene oordeel. J. en E. houden van heavy muziek. Ik zette Joe Walsh op met Rocky Mountain Way, keihard om het uitmuntende gitaarwerk goed uit te laten komen. Meestal sta ik alleen op dit nummer te trippen, nu had ik medestanders die ook hun luchtgitaar oppakten. E., die jaren jonger is dan wij, houdt niet van, wat hij noemt, oude muziek. Vintage. Hij bedoelt Bob Dylan en Crosby,Stills, Nash and Young (die dikke met die snor, bah). J. en ik wel. Lekker meezingen. Hij is natuurlijk wel gek op Jimi Hendrix. Joe Walsh vond hij ook een verrassing. ´Wil je hem voor me branden?´ (Tussendoor vertelde hij dat hij jonge mensen kent die nog nooit een cd hebben gekocht. Alles wordt gedownload. Gratis. Wat ben ik toch ouderwets.)

Tenslotte analyseerden we een band die ik dankzij J. en E. ook ben gaan waarderen, de al eerder besproken Queens of the Stone Age. Vooral de bezeten drummer fascineerde ons, telkens zette hij ons op het verkeerde been qua slagwerk. En dan ging hij er razendsnel met zijn stokjes vandoor. ´Hoe zou zo´n jongen zo geworden zijn?´, vroeg ik me hardop af en gaf zelf het antwoord: ´Ik denk dat hij als kind ADHD had en de dokter tegen zijn moeder heeft gezegd: geef hem een trommel en stokken en zet hem in een drumband. Een soort Oskarchen uit die Blechtrommel. Drummen of je leven ervan afhangt.´
Alle leden van de band zijn een beetje eng. De bassist speelt in zijn blote bast en heeft een kale kop en een miezerig sikje. ´Als die niet in een band zat zou hij seriemoordenaar geworden zijn`, zei ik. J. en E.: ´Zeker weten.´ Heerlijk om met geestverwanten de avond door te brengen.

QOTSA, niet te verwarren met Forensic Detectives

Hadden we als kind maar een instrument leren bespelen. Eeuwig zonde.

Drijvende tuin met zwanenfamilie

De drijvende tuin van Arie Taal, links een zwanenfamilie

De tijd heeft hier stilgestaan

RJ.Grootveld, de uitvinder van de piepschuimtuinen

zei altijd: Arie Taal is normaal

En dat was niet bedoeld als compliment. Dhr. Taal heeft niettemin
een leuk drijvend huisje met tuin

Slurfcontrôle

Echo, wat een indrukwekkend dier

De olifanten in het wild hebben het ook niet gemakkelijk. Ik zag gisteren op de BBC de dood van Echo. Zij was de bekendste Afrikaanse olifant waarover een aantal documentaires zijn gemaakt. Zij was de onbetwiste leider van een groep van 40 vrouwtjes. Na drie jaar droogte in Afrika is ze bezweken. Zij werd al vanaf 1973 gevolgd door olifantenkenners. Toen bestond haar groep uit 7 dames.
Je zag haar enorme lijf op de kale grond liggen. Voor de groep is haar dood een enorme schok, de mensen die haar kenden waren ontroostbaar. Tussen de groep liep ook zo´n kleintje als Mumba. De commentaarstem zei: ´Als de droogte aan blijft houden haalt de kleine het niet.´
( The loss will be very disturbing and disrupting for them. For us on the Amboseli Elephant Research Project she has been an invaluable research subject providing us with insights into elephant behavior, leadership, communication, social relations and intelligence. But she was more than that. She was a daily presence, almost a companion to all of us. She gave us joy and filled us with wonder.)

Mumba weegt al 200 kilo

Wat dat betreft heeft Mumba het beter. Ze wordt elke dag gewassen, krijgt voldoende eten en leeft in een beschermde omgeving. Ze heeft alleen nog geen slurfcontrôle, las ik op de Artissite. Na het wassen gooien de olifanten zand over hun rug tegen de brandende zon. Mumba gaat gewoon op de grond rollen. Dat werkt ook.

En er is een zwarte kuifmakaak geboren. Kijk de familie trots zijn.

Huisvrouw II

Het leven is Nederland is zwart-wit

Kijk, dit is nu perfect weer om de was buiten te drogen. Het waait behoorlijk maar het is droog. Bob haalt zijn neus op voor de wind. Gisteren stormde het, alle masten floten hetzelfde monotone deuntje. Bob, 4 1/2 kilo, stond erop naar buiten te gaan. Terwijl er 100 jaar oude bomen geveld worden wil Bob zijn dagelijkse ronde maken. Bovendien moeten er nog heel wat muizen gevangen worden. Hij kwam er met twee thuis.

Tevreden kat

Apie

Deze 22-jarige Noorse boskat was van huis weggelopen maar is gelukkig opgehaald
door zijn baasje

HS zei vannacht in zijn slaap: Apie. Ik werd er helemaal verdrietig van. De hele zomer heb ik wekelijks de dierenasielsite bezocht maar Apie is nooit teruggevonden. HS is optimistisch en denkt dat iemand haar in huis heeft genomen. Volgens mij is ze daar veel te schuw voor. Ik kan er slecht tegen, het verlies van een kat.
En je wordt ook niet vrolijker van de zwerfdieren die gevonden worden. In de zomer worden er hele nesten, moeder en kittens in een gesloten doos als vuilnis weggegooid. De oudere katten kijken altijd zo angstig in de camera. Ze hebben geen idee wat hen overkomt. Wat zijn sommige mensen toch misselijke lafaards.

Dit kattengezin was als vuilnis op straat achtergelaten

Huisvrouw

Heeft u zo´n last van de was die niet wil drogen. Door al dat hemelwater blijft de lucht vochtig. Overal ruik ik dat natte regenjasluchtje dat soms tegen een putlucht aanschuurt. In de tram, in de supermarkt en zelfs thuis ruik ik het. Je kunt de was niet buiten hangen in de zon want die laat zich niet zien.
Ten einde raad heb ik de handdoeken warmer gewassen dan gewoonlijk, nu op 40 graden. Daarna heb ik de machine 2x laten centrifugeren. Tenslotte heb ik de was ruim opgehangen op drie rekjes in de slaapkamer. Dat was gisteren. Vanochtend vouwde ik de handdoeken en rook nog steeds een muf luchtje.
Ik wil geen droger aanschaffen dat vind ik zo´n energieverspilling.
Ik moet een constructie verzinnen om de was afgedekt op het terras op te hangen. Het waait hier genoeg.

Gisteren wandelde ik langs de rand van Steigereiland. De bewoners hebben uitzicht op het water en Durgerdam. In hun straatje komt geen autoverkeer dus alle kindertjes spelen altijd buiten. Er staan plastic glijbaantjes, trapautootjes, fietsjes. Allerhande speelgoed ligt op straat verspreid. De kinderen hebben namen als ´Parel´ en gaan stampvoeten als zij hun zin niet krijgen. Dat observeerde ik allemaal. 

Hier kijk je op uit als je op de dijk woont

´Parel, kom je buiten spelen´

Bekende Nederlander

Bob vindt het helemaal niet erg om door paparazzi gevolgd te worden. Zodra hij een camera ziet poseert hij op zijn bekende charmante wijze.

Keys please

Links baas Lou, Froy, Lindah, Matt en rechts Sonia

HS en ik mogen graag, na het eten, naar het programma Operation Repo kijken. Het gaat over de familie Pizarro, vader Lou, zus Sonia en dochter Lyndah die samen met voormalig zwager Froy en krachtpatser Matt als Repomen opereren. Het is een Amerikaans verschijnsel, wanneer je een auto op afbetaling koopt in de USA en niet op tijd je maandelijkse som betaalt, komt de Repoman je voertuig in beslag nemen. Dat gaat natuurlijk niet zonder slag of stoot. Niemand wil scheiden van zijn auto en de meeste wanbetalers worden agressief als ze de takelwagen zien. De vijf komen in krankzinnige situaties die volgens mij in scene zijn gezet. HS denkt dat het echt is, hij gelooft ook nog steeds dat het Amerikaanse worstelen een serieus gevecht is.
De familie is Latin-Americain en vooral Sonia en haar broer zijn zo angstwekkend dik dat ik altijd naar de tv roep: Verander je eetgewoontes anders haal je de 40 niet. Maar hun overgewicht interesseert ze niet. Ze weten niet beter, 80 % van de bevolking heeft hetzelfde figuur. Ongegeneerd bestellen ze omeletten met spek en gebakken aardappels, stel ik me zo voor. Een ontbijt waarbij een normaal mens de hele dag genoeg aan heeft.
Ik ben gefascineerd door hun groteske lichamen.Misschien hebben ze hun postuur nodig om indruk te maken in hun vak. Ik denk altijd: hoe kun je met zo´n lichaam bewegen, wat een last draagt die Sonia mee, beseft ze niet dat ze zich beter zal voelen als ze 120 kilo afvalt? En denk eens aan het hart, dat pompt zich gek.
Verder zijn het redelijke mensen behalve Matt, die begint meteen met provoceren zodat het uiteindelijk altijd in een grote vechtpartij eindigt.

Als Sonia thuiskomt zet ze haar wenkbrauwen af

(Ik heb het opgezocht, Operation Repo is een Mockumentary. Nagespeelde waargebeurde verhalen met de Terugvorderaars die zichzelf spelen. Shhht, niet aan HS vertellen)

Bob de Boekhouder

´Ik heb een boekhouder in dienst genomen om mijn zegeningen te tellen´ (Teri Carr)

Mijn God!

Bob kwam gisteravond opgewonden met een vangst binnenrennen en legde die op mijn tapijt. Het was geen lief babyveldmuisje of een petieterig zwaluwtje maar een rat! Het beest was iets kleiner dan Bob zelf en dood. Gelukkig maar. Je moet er toch niet aan denken dat er een rat door je kamer rent. Elk dier heeft recht op een waardige begrafenis. Ik gooi ze gelijk in een vuilniszak en dan naar de container.
Daarna ging Bob weer naar buiten en kwam pas vanochtend om 7 uur binnen. Terwijl het vannacht geonweerd en gebliksemd heeft. Eén van de weinige natuurverschijnselen waar Bob als de dood voor is. Waar hij de hele nacht gezeten heeft is uiteraard weer een vraag die nooit beantwoord zal worden. HS wil een klein cameraatje op Bob´s nek bevestigen zodat we hem op een beeldscherm kunnen volgen. Realitytv.

Hartverscheurende olifantenverhalen

Yindee met haar onafscheidelijke bal

 Ik vond dit filmpje op de Artissite. Mumba gaat voor het eerst naar buiten en ontmoet daar tante Whin Tida. Met veel getrompetter begroeten ze elkaar. ´Meid, wat heb jij nou bij je?´ Kijk hoe zusje Yindee de kleine beschermt.  Whin Tida is in 1967 geboren en was een werkolifant. Ze heeft wat gedragsproblemen en zorgde voor problemen in een kudde in Arnhem. Ze had haar dochter Jula in India moeten achterlaten. Ze kan wonderwel goed opschieten met Thong Tai en was aanwezig bij de geboorte van Yindee. Yindee was bij de geboorte van haar zusje zodat ze later weet wat haar te doen staat. Tijdens de bevalling had ze, zoals altijd, haar onafscheidelijke bal bij zich. Waarom wil niemand met haar spelen?
Ik vraag me altijd af hoe gelukkig deze dieren in gevangenschap zijn. Normaal leggen ze honderden kilometers af. Toch eens aan een expert vragen.Ze zijn wel heel blij met Muba.


Olifantje Mumba voor het eerst naar buiten

De natste zomer in 100 jaar

Rek- en strekoefeningen

Bob ging de afgelopen twee maanden wel naar buiten maar kwam meestal snel terug. Teleurgesteld en nat. Hij werd net als wij wanhopig van de regen die soms loodrecht naar beneden kwam. Alsof het einde der tijden naderde. Volgens weerman Erwin Krol krijgen we een kort nazomertje dat gisteren begon. Bob ging eerst in de deuropening zitten, genietend van de warme zonnestralen, daarna wandelde hij met zijn coole loopje weg. Om zijn ding te doen. Meestal laat hij zich regelmatig zien, komt dan luid miauwend zichzelf aankondigen, eet een hapje en verdwijnt weer. Maar gisteren had ik hem de hele middag niet gezien. ´Die komt wel terug´, zei mijn huisgenoot. Ik was er natuurlijk niet gerust op en maakte een rondje door de buurt. Na 5 minuten lopen kwam ik bij de dijk met uitzicht op het water, de witte brug en Durgerdam. Er zaten wel 20 zwanen op de zandbank. ´Wat wonen we toch prachtig´, dacht ik voor de zoveelste keer. Bob was in geen velden of wegen te bekennen. De zwaluwen hielden hun speeluurtje, ze vliegen met grote snelheid kwetterend langs de arken, soms buitelend over elkaar heen. Echte levensgenieters en dan in het najaar naar Madeira.

Om een uur of half zes ´s avonds hing ik over de balustrade van het terras en riep Bob zijn naam. Toen zag ik hem zitten, aan het eind van de steiger bij de poort. Met zijn rug naar me toe. Hij gaf geen sjoege. Ik liep naar buiten tot ik vlak bij hem was. Hij draaide zich om, riep verheugd Miauw en huppelde met me mee naar huis.
Daarna is hij de hele nacht buiten gebleven, naar de sterren kijken, vliegjes vangen en converseren met zijn eendenvrienden. Vanochtend hoorde ik zijn pootjes trippelen op de trap, hij klom bij me op bed en viel in slaap. Ook een levensgenieter, onze Bob.

Tram 17

Ik moest, door omstandigheden, tram 17 nemen. Bij het Surinameplein zwenkte hij de Hoofdweg in en reed het lelijkste stuk Amsterdam in, Amsterdam-West.  Ik zat vooraan in een stoel vastgeklemd met een brede medepassagier naast me. De tram was stampvol en iedereen was onaantrekkelijk. Het toppunt was een kale kerel met een sikje die 3 doodskoppen op zijn hoofd had laten tatoeëren. Dan weet je tenminste zeker dat je nooit een baan vindt. Hij zag er dan ook uit als iemand die vooral in de illegaliteit opereert. We reden langs de Postjesweg de Kinkerstraat in. De buurt is uitermate geschikt voor een decor in een nachtmerrie. Wat een negatieve vibes ving ik daar op. Sommige buurten moeten platgegooid worden en opnieuw opgebouwd om de kwade geest eruit te halen. In de Rivierenbuurt voel je de rijke geschiedenis. In West hangt er een deprimerende sfeer waaraan niemand ontkomt. Wat een opluchting om op het Stationsplein aan te komen en in een moderne tram 26 te stappen naar de ruimte van IJburg.
Vandaag wandelde ik langs de Amstel en nam, zoals gewoonlijk, een foto van het prachtige uitzicht.