Sentiment

De zwanen vorig jaar

Ik hoop dat ik dit jaar beter gewapend ben tegen het dierenleed dat zich rondom het huis afspeelt. Je kunt toch niet elke keer als er een pulletje doodgaat, weken in de rouw zijn. De moedereend is het de volgende dag al vergeten. Waarom maken zie de kleintjes dan ook zo schattig. Mensen die op het platteland opgroeien staan ook veel nuchterder tegenover dierenleed. Begrijpelijk, want als je bij elk lammetje dat het niet haalt, in tranen uitbarst, ga je kapot. Misschien is het een kwestie van wennen, weten wat je kunt verwachten.

Ik ken mensen die in Afrika hebben gewoond. Daar werpen dorpelingen zich voor je auto om zo schadevergoeding te incasseren. Als ze dood zijn doet de familie dat. Het advies is: niet stoppen maar doorrijden. Dat schijnt ook te wennen. Ik wil het niet weten.

Als ik zo naar het eendenbestand kijk, herken ik slechts de dochter van Lulu. Zij is het evenbeeld van haar moeder maar heeft meer bruine vlekjes op haar witte befje. Haar verloofde is zo'n zelfde bruine eend, wit befje maar groen glanzende kop. Hij zorgt ervoor dat Lotje (laat ik Lulu's dochter maar zo noemen) genoeg te eten krijgt. Het is weer hetzelfde ritueel. De eenden liggen tegen over elkaar en bewegen hun kop links en rechts. Ik probeer het weleens met Hans bij wijze van voorspel. De zwanen lagen hier ongegeneerd voor het keukenraam te paren. Na de daad stonden ze ook tegenover elkaar, strekten allebei de nekken en kromden ze tot ze een hart vormden. Wonderbaarlijk