Na Sex en Sensatie volgen Schuld en Boete

Giuliana Rancic

Presentatrice van het E!Entertainment kanaal Giuliana Rancic krijgt, op haar Facebook postjes, 90 % afzeikreacties zoals: Mens, ga een hamburger eten of Leuk die jurk, jammer van je knokige botten. Het gaat er altijd over hoe mager ze is. Giuliana is een geestige meid die heel rielekst sterren interviewt op de Rode Loper. Ze doet haar werk uitstekend. Ondanks die shitreacties blijft ze foto's plaatsen met teksten als: 'Hoe vinden jullie mijn nieuwe schoenen?' Reacties: Jammer... dat ze 2 maten te groot of dat zijn de lelijkste schoenen die ik ooit gezien heb dus ze passen uitstekend bij jou.
Wat deden die die haattrollen voordat internet bestond? Roddelen over de buren?

Als je met je kop op tv verschijnt, kun je verwachten dat je overladen wordt met stront. Neem nu het programma Boer zoekt Vrouw. Ik vind het niks dus ik kijk niet. Maar via DWDD en Lucky tv sijpelt er toch wat door en voor je het weet heb je het over Geile Geert. Later komt Geile Geert uitleggen, in DWDD, hoezeer hij geleden heeft onder die spot. 'IK heb kinderen, een beetje respect graag. Wij zijn ook mensen', zei hij in zo'n idioot dialect dat ik in de lach schoot.

Ik hoeverre mag je mensen, die in de media verschijnen, beschimpen en vernederen? Vandaag staat er een artikel in de krant over Monica Lewinsky. Zij was ooit 'de meest vernederde vrouw ter wereld' nadat haar relatie met president Clinton aan het licht kwam. Bill liet haar vallen als een baksteen om zijn eigen hachie te redden. Verzon zelfs een nieuwe definitie van seks, alles om zich te distantiëren van 'that woman'.
De Clintons schilderden Lewinsky af als labiele stalkster die zich aan Bill had opgedrongen.

Monica Lewinsky 2015

We hebben er allemaal om gelachen en grapjes over gemaakt. Ondertussen liep Lewinsky met suïcidale gedachten rond. Lewinsky was geen mens meer met gevoelens en familie, ze werd een object, dat door iedereen kon worden gebruikt om een armzalig puntje mee te scoren.
Lewinsky is nu 41 jaar en terug met een missie. De strijd tegen de 'cultuur van vernedering'. Zij zegt: 'Kwetsen op internet is een product geworden waarmee geld kan worden verdiend.' In juni 2014 verscheen er een essay in het blad Vanity Fair van Lewinsky over de Clintonperiode. Het stuk maakte indruk op journalisten, columnisten en tv-presentatoren die destijds vrolijk grappen maakten over die domme stagiaire. Na de seks en de sensatie volgen nu de schuld en boete, schrijft Arie Elshout in De Volkskrant. David Letterman, Bill Maher en vele anderen hebben Monica Lewinsky hun excuses aangeboden.
In hoeverre mag je mensen belachelijk maken die in het openbaar optreden? En is er wat te beginnen tegen die trollen die het internet overspoelen met uitsluitend haat?
Het getuigt in ieder geval wel van kracht dat Monica Lewinsky strijdend terug is gekomen. Misschien leren we minder snel te oordelen

Alhoewel, sommige mensen vragen erom. Ik noem geen namen.

Wonderpil

Dat geloof je toch niet, heb ik weer griep. Voor de 4e keer in drie maanden. Keelpijn, hoofdpijn, loopneus. En als extraatje: jeukende ogen die me tot wanhoop drijven. Blanche is in ieder geval een stuk vrolijker en rent met het grootste gemak trap op en trap af. Dat is een prettige afleiding. Voor de rest is het leven K met P. Maandag een afspraak met de dokter. Begin ik net het huis een beetje opgeruimd te krijgen, lig ik weer nutteloos in bed. Zwaar gefrustreerd. Getverdemme. Geef me een wonderpil.

Het ergste is voorbij. Hopen we.

'Wat zit dat verbandje strak om Blanche d'r pootje', merkte Hans op, 'dat kan er toch wel af.' Ze zat er inderdaad steeds aan te bijten. De dierenarts had er niets over gezegd. 'Houd jij haar even vast, dan knip ik het los', zei Hans. Dan ken je Blanche nog niet. Ze veranderde binnen een honderdste van een seconde in een tollende piranha en beet Hans gemeen in zijn vinger. Ze bleef nog 5 minuten om zich heen grommen en bijten. Wij gaven het op. Bovendien moest ik weg voor een afspraak in de stad.

Ik trok mijn jas aan en deed de deur open. Blanche, die de afgelopen dagen als een zielig hoopje in een hoekje had gelegen, rende nu opeens de deur uit richting huize Carlito. Ik kon nog net haar riempje om doen. Ze was niet te stuiten en sprong tegen de voordeur van de buurvrouw op. Die deed verbaasd open. 'Blanche wil perse naar jou toe', zei ik. 'Gezellig, ik ga wel met haar wandelen, tot straks.' 

Beter een goede buur dan een verre vriend. Echt wel.

Toen ik terugkwam bracht ik eerst mijn spulletjes thuis. 'De dierenarts heeft gebeld', zei Hans, 'dat verbandje moet er zo snel mogelijk af. Als het niet lukt moet je langs de praktijk.' Waarom heeft die dokter dat verdomme niet eerder gezegd, dadelijk heb ik een chihuahua met 3 poten.
Ik snelde naar de buurvrouw. Die had zelf al actie ondernomen. 'Dat verbandje zit abnormaal strak, ik heb het geprobeerd er af te knippen maar Blanche werd gek.' Ze toonde een bijtwond op haar vinger. 'Als jij haar vasthoudt, knip ik het verbandje eraf.' Ze gaf me twee ovenwanten, Ik pakte Blanche's voor- en achterkant. Ze probeerde zich los te rukken, spartelde met haar pootjes en deed een uitval naar de buuf. Ik greep haar bekje en hield het dicht zodat ze niet kon bijten. Madam werd helemaal dol. Gillen alsof ze gewurgd werd. En knip, het verbandje was eraf. Hondje Carlito aanschouwde het tafereeltje met stomme verbazing.
Daarna gaven we de hondjes snoepjes en schonken onszelf een groot glas wijn in. 'Het ergste is voorbij', zei ik tegen La Buuf, 'proost, op ons allemaal

De Ziekenboeg

Blanche voelt zich nog niet lekker maar Hans was net aan het zingen. Een goed teken.

Ziekenboeg

Hans en Blanche in Portugal

Er liggen er nu twee in de ziekenboeg. Ik zou eigenlijk een verpleegsteruniformpje aan moeten trekken maar dan wordt de patiënt te opgewonden.

Blanche huppelde afgelopen maandag vrolijk met me mee naar de dierenarts. Ze was 1 ons aangekomen, dat staat gelijk aan 2 kilo bij ons of meer. Ik liet haar achter bij de assistente. Om 14.00 uur kon ik haar weer ophalen. Ik had een hele, handige mandtas van la buuf gekregen, gevoerd en van boven open. De operatie was geslaagd. Ze kreeg nog wat pijnstillers mee. Rekening: 380 euro. Ik zou best een kameraadje voor Blanche willen aanschaffen maar het is niet te betalen. Blanche gromde toen ik haar oppakte en in de mand legde.

Je wil het beste voor zo'n kleintje, zielig is het wel. Hans: 'Ik begrijp jou niet. Je vindt wel dat kippen vrij moeten lopen en zo'n hond laat je steriliseren.' Wat het één met het ander te maken heeft, begrijp ik niet. Zal wel iets zijn met 'onnatuurlijk'. Ik heb Cesar er nog eens op na gelezen want ook op Facebook was men tegen het neutraliseren van huisdieren. Sorry hoor, de asiels puilen uit, mensen redden honden uit het buitenland en dan zou ik Blanche laten dekken omdat ze zo schattig is.
De Vrienden vonden vooral castreren erg. Argumenten: 'Dan is hij minder hond' 'Dan kan hij zich niet handhaven in de roedel' ' Castreer Cesar'.

We komen dagelijks ongecastreerde reuen tegen en die zijn pas zielig. Ten prooi aan hun hormonen. Als er een teefje loops is op IJburg, ruiken ze dat op kilometers afstand.
Toen Blanche loops was, stond die arme chihuahua Brutus de hele dag voor de deur te piepen, niet wetend wat hij met zichzelf aan moest.

Ik heb mijn verantwoordelijkheid genomen en nu ligt Blanche heel zielig te bibberen op een kleedje in de keuken. Haar ogen lichten op als Bob binnenkomt. Bob ging zelfs kijken wat er met Blanche was.

De andere zieke maakte me vannacht wakker en vroeg om paracetamol. En of ik de dokter wilde bellen want hij heeft ontzettende pijn in zijn zij. Hans is nog steeds kortademig en snel geïrriteerd. Ik weet ook wel dat ik dat niet persoonlijk op moet vatten maar af en toe schiet ik uit mijn slof. Vannacht schreeuwde hij opeens tegen Bob. Dat hij van het bed af moest. 'Schreeuw niet zo', schreeuwde ik van de schrik. Ik zat net midden in een droom en nu weet ik niet hoe het afliep.

René Gude zei het al: ' Het leven is een gedoe.' Het zijn geen gemakkelijke tijden, laat ik het daar op houden.

Eenzaam maar niet alleen

 

 

René Gude :'Jammer dat roken zo ongezond is. A Lucky Strike a day, keeps the doctor away.'

Ik weet niet waar het aan ligt. Het akkefietje met Hans? Mijn 65ste verjaardag? Het feit dat we op het kinderrijkste eiland van de wereld wonen. Ik denk steeds aan de dood. Of misschien is het meer de wetenschap dat, hoe je het ook wendt of keert, je er toch alleen voor staat. Het is een soort eenzaamheid die niemand kan wegnemen. Het gevoel dat je leven er niet toe doet. Voor je honderden generaties, na je honderden generaties. Het dendert rücksichtslos door. Dood, leven, leven, dood.En nu is René Gude ook nog gestorven. Terwijl ik stiekem hoopte dat hij nog 20 jaar langer zou leven. Tegelijkertijd hadden zijn wijze en troostende woorden een waarachtige betekenis, juist omdat over zijn schouder Magere Hein stond te grijnzen. Het was niet zomaar een vrijblijvend kletspraatje dat hij verkondigde.

Vanochtend zag ik hem in gesprek met Wim Brands. Hij zei: 'Het is gemakzuchtig om negatief te denken. Het mag dan slecht gaan met de wereld. Onderling gaat het steeds beter met de mensheid.' En: 'Doodgaan is niet zo erg voor degene die dood gaat. De achterblijvers hebben het het zwaarst.' Ach, het is natuurlijk allemaal even onacceptabel.
Het voordeel van oud worden is dat je veel vrijer en wijzer in het leven staat. Het nadeel is dat je al in de wachtkamer van de Dood zit en je geen idee hebt wanneer je aan de beurt bent. Het zal een tijdelijke inzinking zijn. Misschien moet ik naar de bioscoop, in mijn eentje in het donker zitten. Dat wil weleens helpen.

 

Peuters op IJburg

Ik ben altijd gefascineerd door kleine kinderen die op 3-jarige leeftijd het concept van het leven al door lijken te hebben. Ze staan volkomen zelfverzekerd in de wereld, je hoeft ze niets meer te vertellen, ze weten alles al. Ze praten in hoofd- en bijzinnen en corrigeren jou en mij. In werkelijkheid hebben ze geen benul van de nuances van het leven.
Toch weet een 3-jarige precies wat ze moet doen als ze voor de gein met haar moeder in zo'n pasfotohokje stapt; gekke bekken trekken.

 
Gisteren liep ik langs vier van die kleintjes, drie meisjes en één jongetje, die op straat aan het hinkelen waren. De bijdehandste probeerde het principe uit te leggen. Ze was net prinses Wilhelmina. Die had vroeger alleen poppen om te commanderen: 'Gij zult mij gehoorzamen', zei ze als 4-jarige.
Het overheersende typje bepaalde wie er aan de beurt was. Op de stoep stonden hokjes getekend met nummers erin. Wilhelmina deed voor hoe je hinkelt. 'Heb je het gezien?', vroeg ze aan het kleinere meisje, 'nou mag jij.' De peuter sprong in het wilde weg en riep: 'Ik mag het nog een keer over doen want ik deed het niet goed.' 'Niets daarvan', bepaalde Wilhelmina, 'nou mag hij.' Het jongetje deed maar wat, hij had geen enkel besef van het spelelement. 

Wilhelmina, eenzaam maar niet alleen. Zo treurig enig kind met oude ouders.

 

Je kon aan die Wilhelmina nu al zien wat een vervelende volwassene ze later zou worden. Zo iemand die in gezelschap altijd het hoogste woord heeft. Iedereen slaakt een zucht van opluchting als ze zegt: 'Helaas, pindakaas, ik ben moe, ik ga naar bed.'
De twee andere meisjes probeerden het ouwelijke kind wat te temperen maar die had daar geen boodschap aan. Kutkind, met haar pijpekrullen.
De moeder zat op een stoel in de deuropening, verdiept in haar modeblaadje, blij dat de kinderen zichzelf bezig hielden. De maatschappij in het klein.

Laatst was ik in café Vrijburcht. Het was zondagmiddag en het stikte er van de jonge ouders en kinderen. 'Ik krijg het er benauwd van', zei ik tegen mijn wandelmaatje, 'ze zouden een plek moeten creëren zonder kinderen.' Duizend pubers, duizend dertigers of duizend bejaarden, te veel van één generatie roept agressie op, denk ik

Ik las een citaat van de Ouderenpartij: 'Jongeren zijn de ouderen van de toekomst.' Ik zie wat anders als ik naar die tienduizenden kinderen hier op IJburg kijk. De bevoorrechte generatie, geen garantie voor geluk. Toekomstige ministers, zakenlui, politici, ondernemers en een enkeling met een eigen kledinglijn. De vuilnismannen van de toekomst wonen in een ander stadsdeel.

Alleen

En zo zit je ineens helemaal allenig in een groot huis. Met kat en hond, dat wel. Gisteren ging ik langs de longafdeling en daar lag Hans. Op een kamer met drie andere personen. Het ademhalen gaat nog moeizaam en hij wil verder niets behalve zijn laptopje om zijn RTL7 Beursspel te spelen. We hebben de afgelopen twee jaar wat aangemodderd met Hans' gezondheid. Een paar keer midden in de nacht de dokter gebeld, tijdens de vakantie in Portugal ook in het ziekenhuis beland.

Vorige week had hij een afspraak met de longexpert.' nou meneer, u heeft de longen van een 90jarige en uw gewicht is veel te laag. Tot volgend jaar.' Hans vertelde dat toen hij thuiskwam. 'Tot volgend jaar, tot volgend jaar?', raasde ik,' wat is dat voor dokter. Er is godverdomme geen volgend jaar als het zo doorgaat.' Al jaren zit ik op een dokter te wachten die zegt:' Zo, en nu is het afgelopen. U wordt opgenomen zodat u niet meer kunt roken. En u blijft in het ziekenhuis tot u een acceptabel gewicht heeft. En daarna maken we een activiteitsplan.'

 Hans was maandag op sterven na dood. Zover moest het komen tot de huisarts concludeerde:'Opname is noodzakelijk, wat vindt u zelf?'
Meneer Streep heeft niets te vinden, mevrouw de Korte beslist, dacht ik. Hans probeerde iets te zeggen maar had de kracht niet. Ik zei:'Het ziekenhuis lijkt me een uitstekend idee. Kijk naar de arme man. Bovendien trek ik het ook niet langer. Er moet iets gebeuren, er had twee jaar geleden al iets moeten gebeuren.'

 Later sprak ik met buurvrouw A. Die ook een aantal akkefietjes achter de rug heeft.' Weet je dat ik nooit iets gehad heb aan artsen, dat ik zelf altijd de oplossing heb moeten aandragen.' 'Ik ook', zei ik, ' eerst ben ik jarenlang bezig geweest mijn eigen leven te redden. En de afgelopen jaren ben ik alleen wanhopig met Hans bezig geweest.'

Hans zei over roken:' Dat is een gepasseerd station.'  Mocht de trein er onverhoopt toch stoppen dat gaat alle rookwaar linea recta de toiletpot in.