Op cursus

Foxy lady

Blanche heeft eindelijk een lang stuk achter elkaar mee gelopen. Meestal staat ze bij elk grassprietje stil of weigert een poot te verzetten. Het is duidelijk dat ze van de zon houdt. Vanmiddag wandelde ik met haar over het warme plaveisel. Ze was op haar buik gaan liggen en liet zich meeslepen. Zo slijt ze natuurlijk wel erg snel. 16 mei begint de puppycursus in het Amsterdamse Bos. We gaan haar supergehoorzaam maken

Zwaaien naar het gepeupel

Wat wil een mens nog meer? De was wappert, de viooltjes zijn geplant en de hond is tevreden.  Nu alleen Bob  geruststellen dat ik nog evenveel van hem hou.

Sinds Blanche in mijn leven is gekomen, behandelt de buurt mij als de koningin. Er wordt naar me gezwaaid, mijn naam wordt geroepen, op straat spreken mensen me aan, geven me een hand en stellen zich zelfs voor. Een moslima was zo vertederd door Blanche maar telkens als ze haar wilde aaien, deinsde ze met een gilletje terug. Ze riep zelfs haar vriendinnen erbij. Vijf vrouwen met hoofddoekjes die in het Marokkaans kirden bij het zien van Blanche en haar lieve woordjes toefluisterden. Vanavond kwamen we een pup van 10 weken tegen, een baby van wel 7 kilo. Hij kende zijn eigen kracht niet en plette Blanche die angstig begon te piepen. Een mini-baby en een reuzebaby.

Weer wat geleerd

Deze keer zal ik mijn staart vangen

Dat zegt HS' neef altijd als zijn oom hem wat kennis probeert bij te brengen. Het gaat het ene oor in en het andere uit.
Het wonderbaarlijke bij honden is dat een consequente opvoeding zijn vruchten direct afwerpt.
Hoe anders was dat bij mijn oppaskind in de jaren 90. Er speelde altijd die uitspraak van Basil Falwty in mijn achterhoofd: 'It's easier to train a monkey.' Het arme kind kon er ook niets aan doen, ze was dwangmatig stout. Vooral geen Nee zeggen want dan deed ze het juist. Eén keer had ik er zo genoeg van en stuurde ik haar naar haar kamertje op zolder. 'Voor mij besta je even niet', maakte ik haar duidelijk. Dat zullen we nog wel even zien, moet ze gedacht hebben. Ze klom naar de bovenste trede van de open trap en sprong toen zo naast me op de bank. Het schaap had deskundige hulp nodig, een strak regiem, vaste tijden. Ze had nog nooit aan tafel gegeten bijvoorbeeld. Ik kan me zo voorstellen dat het altijd een chaos in haar hoofd was want ze had een hart van goud. Haar hele schooltijd heeft ze op de gang gestaan. Dat werkte voor geen meter.

Blanche wil het liefst op mijn schoot spelen. En dan geniepig met die kleine, scherpe jawtandjes in een velletje bijten. Hoe pak je dat aan. Hard AU roepen, las ik, dan de kamer verlaten of negeren. Ik heb het uitgeprobeerd en het werkt ook nog. Jij bestaat even niet, is bij honden een uitstekend opvoedingsmiddel. 

Blanche en Lulu

Nee, dat mag dus niet

Blanche is van de trap gekukeld. Bob zat op de tafel en zij stelt zich tegenwoordig onderdanig op door plat op haar buik te gaan liggen. Bob gaf geen sjoege. Ik denk dat ze hem daarna, achteruitlopend, probeerde uit te dagen en zo in het trapgat viel. Gelukkig zijn die kleintjes nog heel elastisch. HS raapte haar op van de onderste trede waar ze enigszins versuft lag. Twee minuten later huppelde ze alweer vrolijk rond.

Raad eens wie Blanche en ik vanmiddag op het uitlaatveldje tegenkwamen? Lulu! Ze waggelde naar ons toe, stak toen over, liep naar steiger A en vloog weg. Wij wonen op steiger B en hebben uitzicht op steiger A. Ik heb nog niet kunnen ontdekken of ze al een plantenbak heeft uitgezocht. Vanochtend zat wel één van haar dochters op ons terras te zoeken naar een geschikte broedplek. Zou ik niet doen bij een huis met een kat. Bij het volgende uitje neem ik mijn camera mee.

Blanche wil naar buiten

Het eerste slachtoffer van Blanche

Felix the Cat

Kat overboord!

Een drama hier op Steigereiland. Bob kwam de buurkat tegen, zo'n enorme Maine Coon. Ze hebben elkaar aleerder ontmoet en dat ging redelijk. Ik weet niet of de komst van de hond Bob op scherp heeft gezet maar ik hoorde een wild kattengevecht. Ik was net binnen met Blanche, zette haar in de bench en rende naar de voordeur. Plons! ' Bob is in het water gevallen',riep de buurman. Hij stond al op het punt hem na te springen. Nu zijn die waterwoningen omgeven door allerlei pijp- en rioolleidingen. Bob had zich op zo'n pijpleiding gehesen en was via een waterafvoerconstructie naar boven geklommen alwaar de buurman hem in zijn nekvel kon pakken. Bob vluchtte zeiknat naar binnen. En wij, de buren en ik stonden te shaken van de schrik. Godallemachtig.

Peutertje

Blanche is nu 12 weken dus zo'n anderhalf jaar in mensentijd. Ze is dolblij met een wcrolletje, een oud palmblad of een dop van een fles. Op straat voel ik me net de Rattenvanger van Hamelen, hordes kinderen willen Blanche aaien en vasthouden. Grote mensen trouwens ook en honden besnuffelen haar. Ze leert nu aan het riempje lopen. Ze kent nog geen gevaar en gaat achter elke voetganger, fiets en auto aan. Het is heel grappig om te zien hoe snel ze commando's leert.

Gisteren liet ik haar 's avonds uit in het donker. We stonden op het veldje toen Bob aan kwam lopen. Hij bleef aan de overkant maar liet een akelig gemiauw horen, als een kat in nood. Ik heb Blanche opgetild en we zijn met zijn drieën naar huis gelopen. Bob huppelde zonder probleem mee. HS maakt zich zorgen dat het nooit goed komt tussen Bob en Blanche.

Ons Gehaktballetje

De opvoeding van ons Gehaktballetje verloopt naar wens. Je kunt haar rustig in de bench alleen laten. 's Nachts geeft ze geen kik. Ik loop een paar keer per dag naar het eind van de straat. Er is geen verkeer en ze rent achter me aan. Bij het grasveldje begrijpt ze nu ook wat de bedoeling is. Soms gaat ze uit zichzelf in de bench slapen. Het liefst ligt ze op het terras in de zon. Dat is haar Mexicaanse bloed.

Montessori opvoeding; vrijheid in gebondenheid

Kussen is verboden terrein

Het is afgelopen met dat slappe gedoe. Ik liep vanochtend om 7:00 uur met Blanche te wandelen, liet haar eindeloos op het grasveldje dolen maar er kwam niets uit. Thuis zette ik haar in de kamer. Hup, gelijk op een kussen pissen.
We doen het nu zo. Elk uur naar buiten daarna in de bench. Niet meer het terras als toilet gebruiken en wel helemaal de huiskamer niet. HS had er gisteren mee naar beneden genomen. Ik zat in de stoel van de mondhygiëniste. 'Ze heeft gepoept en gepiest', zei HS toen ik weer thuis was. Op de keukenvloer.

's Nacht gaat ze zelf tevreden in de bench slapen. Overdag is het natuurlijk piepen geblazen als ze in haar hok moet en niet vrijelijk het hele meubilair aan flarden kan scheuren.
In het hondenboek las ik in het hoofdstuk Wennen aan de bench: 'Zet uw puppy in de bench maar haal hem er uit voordat hij gaat piepen.'Ik zet Blanche in de bench en verlaat de kamer. Ze piept maar na vijf minuten slaapt ze. Eindelijk resultaat van mijn consequente opvoeding. Nu nog het poepen onder de knie krijgen. Niet achter de bank of de tv, buiten, Blanche. Alwaar ik klaar sta met mijn poepzakje.

Ik kwam een klein meisje tegen in het winkelcentrum die mij hartelijk begroette. 'U bent die mevrouw van dat hondje, dat lieve, schattige hondje.'

Blanche's troetelnaampjes: Erwtje, Sweet Pea, Lucky Luke (ze heeft altijd een strootje in haar mond). Hans noemt haar: 'Het hondje'. Voorbijgangers: 'Wat een scheetje.' Vandaag maakte Blanche kennis met een echte Engelse bulldog. Zo een die sprekend op Churchill lijkt. Dat vond ze wel heel eng. Ik ook.

Zeg nou zelf, in de ogen van een chihuahua is dat Het Monster van Loch Ness

Een avontuurlijke dag

Ja, ook HS is gevallen voor de charmes van Blanche. #Anotheronebitesthedust

Het was een avontuurlijke dag voor Blanche. Vanochtend ontmoette ze een reusachtige hond die voorzichtig aan haar snuffelde. Ze stelde zich gelijk onderdanig op zoals dat hoort in de hondenwereld. Daarna wilde ze met hem spelen. Ze wil met iedereen spelen. Met HS en Bob. Vervolgens heeft ze kennis gemaakt met alle buren die bijna te jong zijn om The Golden Girls te kennen. Hun peuters, gekleed in zwemvestjes, racen op hun driewielertjes over de steiger. Eén had een fietsmandje waarin ik Blanche zette. Het jongetje reed enkele rondjes tot hilariteit van de volwassenen. Op het grasveldje stroomden de kinderen toe. 'Mag ik hem vasthouden, O wat is ze lief en zacht.' Toen ik terug naar huis liep kwam het kleine fietsertje me tegemoet. Ik zette Blanche in zijn mandje en hij bracht haar keurig naar de voordeur. 'Morgen weer', zei hij. Uiteraard.

Is ze mooi of is ze mooi?

Succesvol naar werk

Bob gedraagt zich als een oude heer

Ik had eigenlijk het hondje aangeschaft omdat ik van de Spanje/Portugal plannen voorlopig niets zie komen. Heel jammer want ik zag mezelf al aan het strand wonen. Het strand, de zee, de steltlopertjes, het is allemaal zo rustgevend. De Krim, Poetin, Syrië.raken in het zuiden ver op de achtergrond. Zodra ik in Amsterdam ben, ga ik piekeren en me zorgen maken om alles en nog wat. Ik ben wel van plan om in ieder geval in november naar de Algarve te gaan. Met de hele menagerie. Eerst maar proberen van de Hollandse zomer te genieten. Gisteren hebben Blanche en ik de hele ochtend op het terras gezeten. Chihuahua's houden van zon.

Geen obstakel is te hoog voor die kleine

Blanche heeft de tweede hindernis al genomen en ze is hier pas een week. De eerste was de hoge drempel van het terras naar de woonkamer. Dat ging eerst gepaard met paniekerig gejammer. Nu springt ze er als een volleerd dressuurpaard overheen. Vanmiddag is ze over het hek geklommen waarmee ik de trap had gebarricadeerd. Ze was op de bovenste trede terecht gekomen en gelukkig niet helemaal naar beneden gedonderd. Het klonk alsof ze al haar vier pootjes had gebroken. Ze kwam met de schrik vrij en neemt zo langzamerhand het hele huis over.

De schaduw van Blanche

Blanche is zo klein dat ik geen passend halsbandje voor haar kon vinden. Ik was naar de dierenwinkel op de Albert Cuyp gegaan. In die buurt wonen vast veel vrouwen met schoothondjes. Amsterdammers hebben een term voor die juffershondjes maar die zal ik maar niet noemen. De winkel had een uitgebreid assortiment tuigjes en riempjes. 'ik wil de allerkleinste voor een chihuahuapuppy', zei ik tegen de eigenaar. Hij vond er een. Thuisgekomen bleek het tuigje nog 10 maten te groot voor Blanche. Ik had al een eenvoudig riempje met halsbandje. In dat soort situaties komt HS om de hoek kijken. Hij is niet alleen technisch en creatief. Hij heeft ook het talent van zijn grootvader geërfd: kleermaker. De oude zat ouderwets op tafel in de zogenaamde kleermakerszit. HS kan heel netjes zomen maken, ellebogen stukken naaien. Beter dan ik. Dus ging hij aan de slag met het halsbandje tot het om Blanche's nek paste. Terwijl Blanche stiekem van Bob's bordje at, schoof ik het bandje om, tilde haar op en nam haar mee de donkere avond in. Nu gaan wij dat eens volgens de regels doen. Net zo lang buiten wandelen tot de behoefte gedaan is. Ik begaf me op het mijnendrollenveld en liet Blanche maar eerst de route bepalen. Af en toe krabde ze aan het bandje maar de opwinding van buiten zijn overheerste. Auto's met lichten en grommende motors, fietsers die voorbij flitsten. Wandelaars waar Blanche enthousiast op af wilde rennen. En het grasveldje vol zwerfvuil. Een half uur heeft ze alles besnuffeld zonder ook maar een plasje te doen. De buurman reed nog langs, opende zijn autoraampje en zei: 'Is dat Blanche.' Ja, baronesse Blanche van Steigereiland.

Op de terugweg kwamen we twee kerels tegen die in een hoekje stonden te roken. Blanche wilde kennis maken maar ik tilde haar op, nam haar mee naar huis en zette haar in de keuken. 'Niet pissen', zei ik en legde voor alle zekerheid een krant op de grond. Waarop ze onmiddellijk een plasje deed. Zucht.
Ach, je moet investeren in het begin. Later levert dat allerlei voordelen op. Blanche wordt namelijk een hulphond. Kleine klusjes: krant halen, deuren openen en koffie zetten. Gisteren heeft ze me al geholpen met het terras zaadklaar maken. Ik heb zo'n 100 geraniumstekjes geplant. Als je dan toch achter de geraniums moet zitten, maak ik een haag. Ironisch want ik kreeg van UWV een oproep voor de cursus: Succesvol naar werk. Ondertussen probeer ik succesvol mijn lijstje afwerken:: Things to do today.

Circushondje

Toen ik afgelopen vrijdag uit de trein stapte met Blanche, Amsterdam CS, grijnsde Midas Dekkers me toe. Op een poster. Midas, de anti-hondenman die altijd zo hoog opgeeft van katten. Hoe eigenzinnig ze zijn, onafhankelijk en altijd hun eigen gang gaan. Alsof dat getuigt van een hoge intelligentie. Ik denk eerder dat ze een beetje autistisch zijn. Nee, dan de hond. Blanche leert in 5 minuten een balletje te apporteren. Ze kent haar naam, ze haalt het balletje op en legt het voor mijn voeten neer. Probeer dat maar eens een kat te laten doen. Die begrijpt het hele concept niet.
Voor of tegen katten of honden zijn vind ik zo kinderachtig. Ben je voor de Beatles of de Stones, Ajax of Feijenoord? Voor Willem-Alexander of tegen enzovoorts.
Ik heb altijd katten gehad en dat ze niet luisteren, neem je op de koop toe. Je hebt verder geen kind aan ze. Ze vergen weinig onderhoud maar geven net genoeg gezelschap. Dat zo'n klein puppy mij gehoorzaamt, is een openbaring. Ik kan er, als ik wil, een circushondje van maken. De mogelijkheden zijn eindeloos. HS zei: 'Ze is zo klein, je kunt haar door een brandende donut laten springen. 'Komt dat zien. Dat de meeste honden allemansvriendjes zijn, is een twijfelachtige eigenschap (Hitler en Blondie) maar katten liggen ook op de schoot van de grootste griezels. Ach, het is appels met peren vergelijken.

Blanche, de bench

Blanche in de bench

Een bench is toch onontbeerlijk als je een onzindelijk puppy hebt. Ik moet eens meten hoeveel kilometers ik in dit huis afleg. Het trapgat heb ik gebarricadeerd, zodat ik mijn benen telkens hoog op moet trekken om de kamer in te stappen. Ik geef HS koffie op de benedenverdieping, Bob krijgt eten op de begane grond en Blanche woont op de eerste. Wasje doen beneden, boterham eten in de keuken, was uit de machine, ophangen op het terras enzovoorts. Trappen, trappen, trappen. Hoef ik niet naar de sportschool.

Die bench kwam vandaag binnen en Blanche ging er zonder problemen in zitten. Ik had een balletje voor haar gekocht dat ze onmiddellijk apporteerde! Vanochtend was ze niet te stoppen en raasde door de kamer. Daarna ging ze gewoon door op de bank tot ze er af viel en beduusd bleef zitten. Kop gestoten, ze zag even sterretjes. Ze stoot trouwens voortdurend haar kleine hoofdje aan tafelpoten enzo. Ik laat haar op het terras spelen waar ze in de weer is met takjes, die verzamelt ze. De drempel naar de kamer is eigenlijk te hoog voor haar. Maar ze klimt erop en stort zich dan de woonkamer in onder luid gejammer. HS wil een hashhond van Blanche maken. We zien wel wat ze later wordt.

Blanche, hobby: takjes en blaadjes verzamelen voor mijn plakboek

Bob wil niet met haar spelen. 'Graag of niet', denkt Blanche

Oeps, ik ging bijna op Blanche zitten

Blanche met favoriete speeltje

Ik liet gisteravond de hond uit. Komen we onderweg Bob tegen. HS had gezegd voordat hij Blanche D. had ontmoet: 'Het komt niet in de keuken en de slaapkamer.' Gisteravond zei hij: 'Waarom breng je haar niet gezellig naar de keuken.' Ik heb haar op de pooltafel laten lopen. Komt dat ding toch nog van pas. Blanche wordt verlegen van andere mensen.

Vrede

Een gehaktbal met oogjes, volgens HS

De rust in huis is teruggekeerd. Het was even een oorlogsgebied na mijn aankondiging dat ik een puppy op ging halen. Maar nu HS haar gezien heeft, vindt hij het wel grappig. 'Het is net een gehaktbal met oogjes', zei hij waarmee hij de vrede tekende. Blanche was wel een beetje geïntimideerd door die grote meneer. Ze werd zelfs verlegen.

Ik was niet van plan een joekel van een hond in huis te halen. Dit wilde ik Bob, HS en mijzelf niet aandoen. Een gezelschapsdier, had ik op het oog, een kleintje. HS zei verder:'Ik heb nog nooit zo'n klein hondje gezien.' Bob kijkt er naar en is een beetje ontstemd. Plotseling lijkt hij een Reuze Kater. Voorlopig laat ik de kleine alleen op de bovenste verdieping totdat Bob haar geaccepteerd heeft.

En dan valt ze opeens in slaap.

Blanche en ik zijn vanochtend al een paar keer buiten geweest. Er is aan de hoofdstraat een stukje gras. Ik stapte meteen in een drol. Blanche deed een plasje en huppelde met me mee. Op een gegeven moment ging ze op mijn voet zitten. Dat betekent, ik heb er genoeg van, til me op. Denk ik. Thuis raasde ze als een speelgoedautootje door de kamer. Ze heeft een flink stuk touw als speelgoed dat ze attaqueert en door elkaar schudt zoals een echte hond betaamt. Het is geen doetje. Ik heb er ook al een tijdje alleen gelaten nadat ze buiten was geweest. Ze ging niet jammeren maar heel tevreden spelen.


Ik ben zo blij met Blanche. Ik zorg er natuurlijk wel voor dat ik Bob niet verwaarloos.