Call me Lucky

Zo'n onschuldig mannetje

Ik denk dat ik een blog ga beginnen dat ik Reader's Digest noem. Of Listener's and Watcher's Digest. Waar ik alles op kwijt kan wat ik op één dag gehoord, gelezen en bekeken heb.

Gisteren zag een documentaire over de Amerikaanse comedian Barry Crimmins. Hij kwam uit een gat in de staat New York en begon in Boston een zeer succesvolle comedyclub. Vele bekende comedians hebben daar hun debuut gemaakt, onder aanmoediging van Crimmins.  Barry's stand-up was luid en grof en zeer politiek geëngageerd. Hij uitte een chronische razernij tegen de regering en alles wat onrechtvaardig was. Altijd met een pilsje in de ene hand, een sigaret in de andere. Hij ziet er uit als een grote knuffelbeer en vertelde dat hij als klein kind voortdurend werd aangeraakt, omdat hij onweerstaanbaar was met zijn grote bos zwarte krullen. Altijd een aai over zijn bol van voorbijgangers.

Men was gewend aan zijn boosheid, het was onderdeel van zijn act, maar op een gegeven moment verdwenen de grappen en restte er nog slechts razernij die hij botvierde op het publiek. Als er één schreeuwlelijk in de zaal zat die de voorstelling verstoorde, hakte Barry hem met woorden in duizend stukjes. Zijn gedrag werd steeds grimmiger. Hij vermagerde, verloor zo'n 45 kilo.

Op een dag vertelde hij het publiek wat er met hem aan de hand was. Als peuter was hij regelmatig verkracht door een vriend van de oppas. De man nam hem mee de kelder in en ging zijn gang. Als hij huilde en schreeuwde werd zijn gezicht in een kussen gedrukt tot hij flauwviel. 'Het is een wonder dat ik het overleefd heb', zei hij, 'I guess I was lucky.'
Als je de foto ziet van de kleine, vrolijke Barry, het zonnestraaltje van de familie, breekt je hart. Zijn wereld was kapot, zijn onbevangenheid voorgoed verdwenen. In die tijd sprak je daar kennelijk niet over. En als je het wel deed, werd je verteld dat je je erover heen moest zetten.

Barry zat in 1994 al op internet en ontdekte daar een club van pedofielen die foto's, filmpjes en informatie uitwisselden. Baby's werden misbruikt, peuters en kleuters. Vaak door eigen familie.
In die tijd had je de provider America On Line, AOL, die het mogelijk maakte dat al deze zieke geesten elkaar ontmoetten.
Vóór het computertijdperk was dat veel moeilijker. De nerds en de pedo's waren de eersten die de onbegrensde mogelijkheden van het internet ontdekten, kun je stellen.

Barry stapte naar de politie, die er niets van begreep. Het politiecorps werkte nog niet met computers. En hoezo chatten die figuren met elkaar? De agenten konden zich er niets bij voorstellen. Crimmins legde het uit, liet het hen zien en uiteindelijk kwam er een hoorzitting voor de senaat waarbij AOL zich probeerde te verdedigen. De senatoren kenden internet ook niet dus Crimmins moest in simpele bewoordingen uit de doeken doen hoe het werkte. En hoe groot het netwerk was, en hoe jong de kinderen waren, en dat het vaak familie was die het misbruik pleegde. Een senator zei over misbruik van peuters: 'Ik wist niet dat dat bestond.'
De woordvoerder van AOL beweerde dat alle getoonde beelden onder ouderlijk toezicht werden bekeken. Domme opmerking als je filmpjes ziet met de titel: Dochter pijpt vader. 'Ja maar', zei de AOL-man, ' onze policy is: three strikes you're out.' Three strikes?! One strike is meer dan genoeg.

Crimmins wist deze kinderpornobende op te rollen maar kwam er niet zonder kleerscheuren vanaf. Al het beeldmateriaal dat hij had bekeken, kreeg hij niet meer uit zijn hoofd. De dode blik in de ogen van de misbruikte peuters. Dat was zijn blik; een kinderziel in gruzelementen.

Vandaag hoor ik op het nieuws dat er weer, het is ondertussen 2015, een groot pedofielen netwerk is opgerold. Dezelfde verhalen, hele jonge kinderen misbruikt door mensen in hun omgeving. Filmpjes uitwisselen met handelingen die steeds extremer worden. Het is toch niet te geloven dat het, bij wijze van spreken, hiernaast plaats vindt. Bij die aardige dokter of die nette advocaat.
In Amerika hebben ze plattegronden van straten waarop met rode stippen is aangegeven waar 'sexoffenders' wonen. Het wemelt ervan, angstaanjagend. Hoe kunnen we de kinderen beschermen?

Genoeg

Ik heb de krant opgezegd. En de VPRO-gids. Als nu nog iemand de woorden islam of moslim uitspreekt, ga ik heel hard gillen. Na de aanslagen in Parijs wil ik geen moslim meer horen uitleggen dat de islam vrede is. Ik wil niets meer over die godsdienst horen. Zoek het onderling uit en val mij er niet mee lastig. Wat mij betreft is het genoeg geweest.

Verstoten door hun moeder

 

Liefdevol opgevangen in Monkey World, Dorchester

Nausicaa Marbe

Een analyse

  Ik mocht altijd graag de columns van Nausicaa Marbe lezen in De Volkskrant. Opgegroeid in Roemenië onder een communistisch regime, weet zij hoe het is om in een totalitair systeem te leven. En waardeert zij des te meer de vrijheid in ons land, die wij vanzelfsprekend vinden. Ze heeft daardoor een gevoelige antenne voor ontwikkelingen die de democratie willen ondermijnen. Een antenne die vooral ontbreekt bij politiek correcte linkse politici, want die zijn als de dood dat ze potentiële kiezers (moslims) zullen afschrikken. Het resultaat van hun beleid van Zachte Heelmeesters maken Stinkende Wonden, zien we terug in moslimjongeren die zich meer identificeren met Palestijnen dan met hun stadgenoten. Zonder enige kennis van zaken, want ze hebben de klok horen luiden enz. Het komt niet in hun hoofden op om bijvoorbeeld de Palestijnen te helpen met het bouwen van huizen of zorgen voor goed onderwijs. Zij zitten in de leeftijdsfase, waarbij alles wat ze niet bevalt kapot moet. 

 Marbe is altijd kritisch geweest op het softe beleid van links en de angst voor het benoemen van de problemen. Ik vond haar columns een verademing, intelligent en met kennis van zaken geschreven. Zij heeft echter moeten plaats maken voor een horde jonge stukjesschrijvers die voornamelijk hun emotionele mening verkondigen. Zoals Asha ten Broeke. Die wij thuis, heel discriminerend 'die dikke met die bril' noemen. Daar vraag je om als je slap lult. Ik lees haar niet meer, het is zo voorspelbaar wat ze verkondigt. Altijd over witte mensen die onbewust racistisch zouden zijn. En meer van die onnozele lulkoek. 
 Nausicaa Marbe is helaas overgenomen door De Telegraaf, alsof ze dan meer voor eigen parochie zou preken. Doodzonde. De Volkskrant heeft juist behoefte aan mensen die tegen de stroom ingaan. De  krant staat tegenwoordig vol met opiniestukken. En waar ik al jaren om smeek, zijn goede analyses zodat je een mening kunt vormen. Al die jonge grietjes met hun vlotte pen zonder levenservaring, wat moet je ermee. Die gaan mij vertellen hoe de wereld in elkaar steekt? Dan kan ik net zo goed in de tram gaan zitten en luisteren naar gesprekken van medepassagiers. 

 Analyses van deskundigen, een speld in een hooiberg. Gelukkig hebben we er een gevonden: Beatrice de Graaf. Die verkondigt niet haar mening, maar verdiept zich al jaren in de achtergronden van de islamterreur. Doodzonde dat De Volkskrant Marbe heeft ingeruild voor columnisten en journalisten (Robert Vuysje) die uitsluitend hun stokpaardje berijden. Gelukkig hebben we Max Pam nog. Ouderwets intelligent.

Column van Sylvain Ephimenco

Eén minuut Hoe kun je het best de nagedachtenis van onschuldigen eren? Mensen die je niet kent maar met wie je een zekere verwantschap voelt? Er zijn er zo veel en aan iedereen denken, bij iedereen stilstaan gedurende een minuut van je eigen bestaan, zal onmogelijk lukken. Het gaat om geknakte levens die plots, onverwacht en onterecht zijn verdampt. Burgers die zich in kelders verschansten, hun kinderen tegen hun lijf geperst, in Beiroet, Syrië of elders. In Parijs afgelopen week ook, waar slachtoffers voornamen droegen die een beetje klonken als de mijne.

 Veertien jaar geleden kocht ik een Amerikaanse vlag. Het was een van de laatste die in de omgeving van Rotterdam te vinden was. Ik hing hem de volgende dag halfstok aan het balkon. De vorige bewoners van ons huis, hadden een vlaggestok aan hun gevel bevestigd. Ik kon me iets van die vergane momenten voorstellen: Geslaagd! Leve de koningin! Buren en passanten keken soms verbaasd omhoog naar de vlag van strepen en sterren. Je bent toch Fransman? Er was op die dag geen wind en er wapperde dus niet veel aan het balkonnetje van mijn werkkamer.

 Ik wist in die tijd nog bar weinig van islamistisch terrorisme, van levens die in naam van een idee, meedogenloos en wraakzuchtig, door calculerende vreemden worden weggestreept. Om 12 uur die dag hielden we in de woonkamer, mijn oudste dochter, Geliefde en ik, gedurende drie minuten de stilte vast. Voor mensen die we niet kenden, ergens over de oceaan. Bijna drieduizend in totaal. Afgelopen maandag was het ook twaalf uur en ik stond bij de kassa van Albert Heijn. Ik was bijna de supermarkt uitgelopen toen het signaal door de luidsprekers van de winkel klonk. Het deed me ongelooflijk veel goed om al die mensen te zien verstijven voor mijn landgenoten die in Parijs het leven hadden gelaten. Om die Marokkaans uitziende man met baard die, de winkel betredend, onmiddellijk begreep wat er gaande was en zich in een zoutpilaar transformeerde. Ook eergisteravond moest ik mijn emoties in bedwang houden bij de voetbalwedstrijd tussen Engeland en Frankrijk. Tachtigduizend Engelsen die in een rood/wit/blauwe schittering de Marseillaise aanhieven. Voor even geen Napoleon, french frogs, Calais en gesloten Chunnel.

 Maar daarna verscheen er een filmpje op internet. Elf Turkse spelers in een rij van rood textiel, naast hun Griekse tegenstanders. Op de tribunes van het voetbalstadion van Istanbul de verstijfde Turkse en Griekse premiers. De minuut stilte veranderde een minuut lang in een enorm kabaal. Gefluit en geschreeuw met hier en daar kreten als Allahu akbar. Ineens was het land van Erdogan datzelfde land dat al zolang de terroristen van IS gedienstig is, dat hun Koerdische tegenstanders bombardeert, dat de EU chanteert om de unie beter te infiltreren, dat migranten bij honderdduizenden laat oversteken en soms verdrinken. Toen wist ik het zeker: tussen dit Turkije en mij komt het voorlopig niet meer goed.

Jan Peeck

Ik was laatst op Steigereiland de inhoud van twee dozen aan het bekijken. Vond ik brieven, die ik begin jaren 80 gestuurd heb van Amerika naar mijn ouders. Je kunt wel merken dat ik toen al een ongelofelijke behoefte had aan een blog. Uit het optimistische toontje dat ik aansla kan de mens, die tussen de regels kan lezen, opmaken dat het allemaal geschreven is met de moed der wanhoop. Tenminste, met de kennis van nu.

Achteraf denk ik: ik liep mijn hele leven tegen verkeerde stellen aan. Eerst mijn ouders, toen dat jeugdherbergstel en in de VS mijn schoonzus en zwager. Wat hadden ze gemeen: wat je ook deed, geen van allen was ooit tevreden te stellen. En je natuurlijk te pas en te onpas wijzen op je fouten. Dat soort.
Ik deed de deksel weer op de doos en zei tegen Hans: 'De doos van Pandorra. Ik kieper de hele inhoud in de vuilniscontainer.' Hans natuurlijk, Nee, niet weggooien. Ja, wel weggooien. Het is je reinste zelfkastijding, het lezen over een deel van mijn leven waar ik niets meer mee te maken wil hebben. Brieven waarin ik mijn ouders met 'U' aanspreek, nota bene!!!

Ik las nog wel in de gauwigheid dat het stadje Peekskill vernoemd is naar de Nederlander Jan Peeck. Was ik helemaal vergeten. Afgelopen zaterdag stond er een interview in De Volkskrant met de Amerikaanse schrijver T.C. Boyle, geboren en getogen in Peekskill, New York. In 1948, dus die zal op school hebben gezeten bij de Zephjes. Zijn favoriete mensen zijn zijn oude vrienden uit Peekskill.

'Ik ben geboren in Peekskill, een stadje van momenteel ongeveer 23.000 inwoners.Het is vernoemd naar de Nederlander Jan Peeck, die de nederzetting vestigde in de zeventiende eeuw. Omdat het een kleine gemeenschap is, heb ik met een aantal leeftijdgenoten vanaf de kleuterschool tot en met het laatste jaar High School in dezelfde klas gezeten. Daar heb ik een groepje vrienden-voor-het-leven aan overgehouden. Zij zijn als broers voor me. Eén van hen, Rob Jordan, is ooit een half jaar bij me ingetrokken toen ik een door Frank Lloyd ontworpen huis betrok. Het dateerde uit 1909 en er moest nogal wat aan worden gerenoveerd. Rob heeft het huis op laten krikken, een fundering gestort, bescherming tegen aardbevingen aangebracht ... Het kan weer 100 jaar mee.'


The Peekskill-Corlandt Patch:

We do know that Jan took advantage of every opportunity for income that came his way. As an enterprising individual, he paid the 20 guilders required to be approved as a “Small Burgher,” or citizen allowed to conduct a business in New Amsterdam. Jan Peeck benefitted from his knowledge of Dutch and English languages. He received official permission to act as a translator in New Amsterdam. His rate for merchants was 1.5% of each transaction accomplished with his help.

Vette pech en dikke mazzel

Afgelopen weekeinde voelde ik me grieperig. Ik lag op bed met het gevoel: ik moet nog van alles doen. Ik heb me nu twee dagen teruggetrokken in mijn eigen huisje. Doodop. Ik had niet alleen het moeilijkste oppaskind van West-Europa. Nu ook de onhandelbaarste man en een agressieve hond. Ik dacht dat ik met Blanche het eerste jaar alles volgens de regels had gedaan.

Gesocialiseerd, veel beweging, contact met andere honden en kinderen enzovoorts. Ze is nog steeds niet helemaal zindelijk. Ze is overal bang van en reageert op alles en iedereen met grommen en bijten. Een tijd lang dacht ik dat het aan mij lag. Hans: 'Jij bent geen goede leider.' Dank je wel, daar schiet ik echt wat mee op. De dierenarts waarschuwde me: 'Als je nu niet naar een hondentherapeut gaat, wordt het alleen maar erger. ' Gedragstherapie à 125 euro per uur.

Laatst liep ik bij Hans de slaapkamer in. Blanche lag bovenop Hans. Blanche gaat in de aanvalshouding staan, blikkerende tanden, klaar om mij te bijten. Voorheen schreeuwde ik: 'Nee, Blanche, foei!' Tegenwoordig ga ik met een heel lief stemmetje tegen haar praten. 'Is dat mijn kleine Blanchie. Kom maar naar Hettie, lieve schat.' Dat werkt beter, ze komt dan aarzelend met kwispelende staart naar me toe. Uitlaten is een ramp. Of ze wil niet meelopen. Ze valt iedereen aan die langs loopt. En 's avonds zit ze te trillen alsof ze een traumatische gebeurtenis achter de rug heeft. Ik weet dat chihuahua's moeilijk gedrag kunnen vertonen maar waarom Blanche van een lieve hond veranderd is in een angstig kreng is niet normaal. De dierenarts stelde een mini muilkorfje voor. Ik denk zelf aan een rustgevend middel. Ook voor mezelf.

Tel daarbij op het mantelzorgen voor een onredelijk persoon, het zuigt je leeg. Zowel man als hond kunnen er niets aan doen hoe ze zijn. Ik kan er niets aan doen dat ik er volslagen overspannen van word. Alsof je probeert een ezel in beweging te krijgen, die niet voor- of achteruit wil. Ik voel me voortdurend falen (typisch vrouwelijk, mannen hebben daar nauwelijks last van) en krijg een hekel aan mezelf omdat ik uit frustratie ga schreeuwen. Dat wil ik helemaal niet.

Door al die tegenslagen zou ik bijna gaan denken dat er een complot tegen me gaande is, ware het niet dat ik ook regelmatig mazzel heb. Met mijn woning, de onbetaalbare hulp en de spullen die in mijn schoot zijn gevallen. Het 2de handswinkeltje om de hoek, dat nog door bijna niemand ontdekt is. En het meubilair dat op me te wachten staat bij het grof vuil. Vorige week vond ik een blauw tafeltje met wieltjes naast de vuilniscontainer. Een paar dagen geleden een bijpassende stoel.

Wel stormschade.

Facebook

Het is altijd komisch hoe snel mensen op Facebook reageren op nieuwsberichten. Dit plaatje verscheen nadat asielzoekers hadden geklaagd dat de opvang sterk tegenviel. Geen enkele luxe.

Heldere analyse van Beatrice de Graaf

Ik las dat Geschiedenis als verplicht vak is afgeschaft op de middelbare scholen. Ik kan mij herinneren dat ik naar het lyceum ging en dacht: 'Eindelijk wordt WOII behandeld. Ik wil weten hoe het zover gekomen is.Ik wil het begrijpen. Hoe kan een mannetje als Hitler zoveel aanhang hebben gehad?' Dat wordt duidelijk als je leert over de gevolgen van WOI, de werkeloosheid, de herstelbetalingen. Een voedingsbodem voor populisten.
Het idee dat oorlogen zomaar uit de lucht komen vallen, zoals ik als kind dacht, klopt gelukkig niet. Na de schok van de aanslagen in Parijs, komt de woede. Bombardeer voor mijn part heel Syrië maar, ben je geneigd te denken. Dat is symptoombestrijding. Hollande had het over oorlog en zo voelde ik het ook. Maar gelijk daarna hoor je dat er binnenkort verkiezingen zijn in Frankrijk, dat Hollande niet populair is en Jean-Marie le Pen in de startblokken staat. In de politiek lijkt eigenbelang altijd prioriteit nr. 1.

Wat moeten we dan? Godzijdank was daar de stem van de rede in de vorm van terreurdeskundige Beatrice de Graaf die uitlegde waarom jongeren, die in West-Europa zijn geboren, zich aangetrokken voelen tot IS. De daders van de aanslagen komen uit Parijs en Brussel. Door allerlei idiote omstandigheden, 17 burgemeesters in Brussel en de een spreekt Frans de ander Nederlands. Hoge werkeloosheid onder de derde generatie migranten. De ouderen waarvan veel analfabeet zijn en alleen Arabisch spreken. De politiek die geen goed zicht op die zaken heeft. Ingrediënten voor een dodelijke cocktail. Met die kennis kan je aan de slag om de uitzichtloosheid in achtergebleven buurten te keren. Er is dus een oplossing tegen het radicaliseren van jonge mannen en vrouwen. Zonder oorlog te hoeven voeren. En dat is geruststellend om te weten, vind ik.

Wat dat betreft doet Nederland het beter, zei Beatrice. Hier gaan ouders van de jongeren naar de politie en waarschuwen dat hun zoon, die eerst de hele dag lag te blowen, nu in een jurk loopt en de koran citeert. De Franse migranten spreken geen Frans en zouden niet weten bij wie ze moeten aankloppen. Ze zijn bovendien bang van de politie. Frankrijk is groter en er wonen 10 miljoen moslims. In de banlieues durft de politie niet eens te komen. In ons land is er veel meer gedaan aan integratie en taalonderwijs en kennen de wijkagenten hun pappenheimers. Veel van de terroristen van de afgelopen tijd komen uit Molenbeek, Brussel. Schrijver Arthur van Amerongen heeft er een tijd gewoond en schreef in 2007 het boek Eurabië, waarin hij waarschuwde voor moslimextremisten die daar gekweekt worden.. Hij werd door linkse lezers uitgelachen en uiteraard, uitgemaakt voor racist. Nou ja, je kent het wel.

Een Belgische minister zei over de terreurbestrijding: 'We moeten een tandje bijzetten.' Die heeft er dus nog niets van begrepen. Het blijft onbegrijpelijk dat de politiek banlieues en wijken als Molenbeek heeft laten ontstaan. Dat het onderwijs daar allerbelabberdst is. Alle migranten bij elkaar, zodat ze nooit een deel van de Franse of Belgische maatschappij worden. Toen ik voor het eerst de Bijlmer bezocht, stond ik versteld dat 95 % van de bewoners Surinaams was. Waarom? Omdat ze dat zelf willen, hoor je dan.  Op die manier leer je elkaar nooit kennen. Ik hoop dat er naar Beatrice geluisterd wordt.

Oorlog

Wat een ellende. Wat moet je met zoveel haat tegen volkomen onschuldige mensen. Na zulke terreuraanslagen, het begon in 2001, hoor je altijd de oproep: we laten ons niet tegen elkaar uitspelen. Moslims en niet-moslims. Op televisie verscheen gelijk een Nederlandse moslima, hoofddoek,en een vlotte babbel. Wij moeten schouder aan schouder staan. Diezelfde mensen die na de slachtpartij bij Charlie Hebdo zeiden: de profeet beledigen gaat erg ver. De redactie heeft er wel een beetje om gevraagd. Zolang de islam afwijkende regels heeft van de Westerse maatschappij, houd ik een wantrouwen tegenover de gelovigen. Tel daarbij op alle negatieve ervaringen met moslimjongeren in Amsterdam, kom ik tot de conclusie: ze minachten Nederlanders. Het zijn niet alleen terroristen die verdeeldheid zaaien, ook de moslims die hier wonen. Dan heb je ook nog die Surinamers die met bussen naar Meppel reden om een kinderfeest te verstoren. Want alle blanke Nederlanders zijn racisten. Geweldig die multi-culturele samenleving; iedereen is ontevreden. Nooit hoor je: dankzij Nederland heb ik een veel beter leven dan in mijn vaderland. Zelfs vluchtelingen zijn teleurgesteld: het eten is niet te vreten, het zakgeld is niet genoeg, het lijkt wel een gevangenis. Dan hoor ik mezelf zeggen: laat iedereen in zijn eigen land blijven en daar puin ruimen in plaats van ontevreden klagen tegen je gastland. Al die verwende mensen die vinden dat ze overal recht op hebben. Sodemieter toch op.

Rhett Butler

Er begint weer een beetje ritme te komen in ons leven. Hans zei gisteren: 'De meeste vrouwen willen toch het liefst thuis blijven.' Met dat soort opmerkingen weet hij me snel op de kast te krijgen. Maar ik was uitgerust dus ik zei: 'Hier spreekt baron Streep in kasteel Strepenstein. Het jaar is 1850.'
Ik weet niet waar hij dat soort ouderwetse opvattingen uit het jaar 0 vandaan haalt. Zijn zusjes zijn altijd hardwerkende vrouwen geweest. Nou ja, het zal wel ouderdomsregressie zijn.

Miss IJburg

In HTML lukt het wel

In het 2de handswinkeltje vond ik Kanga en kleine Roo voor één euro. De chihuahua mocht ik hebben voor 50 cent. Na een brainstormsessie op Facebook noemen we het nieuwe hondje Rhett. Rhett Butler.