Kerstmis

De eerste kerstdag heb ik bij oud-collega Hans M. doorgebracht. MR. oud medewerkster van de krant, journaliste, die tussen neus en lippen ook nog eens vijf kinderen heeft opgevoed, was ook van de partij. En nog drie vrienden van Hans, twee Hagenezen en een Duitser die vloeiend Nederlands sprak. Hans zelf is een onvervalste Rotterdammer. Echtgenoot Matthew, Amerikaan, had gekookt en gebakken.

'Ik krijg volgende week een nieuwe heup', vertelde MR. Zij is ondertussen ook al in de 70 maar nog energiek en vooral heel geestig. 'Weet je wat het is met dat ouder worden', zei ik, 'ik denk altijd, dat zal mij niet overkomen, al die ouderdomskwalen sla ik mooi over. Hoge bloeddruk, te hoog cholesterolgehalte Dat is iets voor andere mensen.' 'Ja' zei MR, 'dat dacht ik ook tot ik borstkanker kreeg en nu dus een kunstheup.'  Al gauw bleek dat iedereen wel wat had, galblaas verwijderd, versleten knieen. 'Toen ik 48 was', fluisterde ik tegen MR, ik wilde het mansvolk er niet mee belasten,' had ik zo'n bolle buik. Vocht zei de dokter. Twee jaar later lag ik op bed en tikte op mijn buik. In plaats dat hij veerde voelde hij keihard aan. Een vleesboom. Hup, alle essentieel onderdelen eruit gesloopt.'

De gesprekken gingen verder over Erasmus. 'Die had toch een baard', zei één van de jongens, 'in die tijd scheerde men zich nog niet?' Nee, Erasmus had geen baard, dat wist ik zeker want in mijn jeugd hing zijn portret in ons halletje. IPad erbij, Erasmus glad geschoren. De Duitser woonde weer in Duitsland maar hij kende Amsterdam goed. Hij had echternog nooit van Het Amsterdamse Bos gehoord. Een bos? In Amsterdam? IPad erbij, kaart van Amsterdam. 'Daar woont zo'n leuke boswachter', zei MR. 'Weet je nog wel, Hans, dat we met het personeelsuitje naar Het Bos zijn geweest'', herinnerde ik me, 'en daarna linedanceles hebben gehad. Het was bloedheet, 40 graden. Zeventig man probeerde de pasjes van de homoseksuele cowboy/instructeur na te doen. Ik viel als eerste af. Bijna iedereen viel flauw. En wie stond er als enige overgeblevene nog met de leraar te linedancen? Hans, natuurlijk.' MR wilde graag op linedanceles in plaats van fitness.
We waren het er allemaal over eens dat Amsterdam steeds drukker en onleefbaarder wordt. En dat de fietsers erger zijn dan de automobilisten. Iedereen had behoefte aan rust en ruimte, zoveel werd duidelijk.

MR had een tank met drie liter rode wijn meegenomen die aan het eind van de avond leeg was. Eindelijk kon ik mijn voorliefde voor de beter sitcom delen. Little Britain, Catherine Tateshow, The Graham Nortonshow kenden ze allemaal. Kapper P bekende dat hij verslaafd was aan Green Acres, een Amerikaanse sitcom over een New Yorkse (Eva Gabor) die met haar man op het platteland gaat wonen. 'Weet je wat zo eigenaardig is', zei P, 'de eerste seizoenen zijn heel normaal maar daarna wordt de verhaallijn steeds bizarder.' 'De schrijvers namen zeker LSD', vermoedde ik. Verdomd, dat was zo.

We hebben gelachen, heerlijk gegeten (chocoladetaart toe), gedronken, gezongen en nog meer gelachen. Aan het eind van de avond wilden de jongens Facebookvriend met me worden. Ja, gezellig. Dan zal ik die foto van de trouwjurk van Bea Arthur plaatsen, die ze in The Golden Girls droeg. Ze wisten precies wat ik bedoelde. Ik ben een homo in een vrouwenlichaam, realiseerde ik me.

Nieuwjaarswens

Mijn huisgenoot HS waarschuwde me voor nepbezorgers die geld ophalen met een valse Nieuwjaarswens. Er waren al twee aardige jongens langs gekomen die reclamefolders bezorgen. Ik geloofde ze op hun mooie, bruine ogen en vriendelijke glimlach. HS en ik vinden de Blokkergids en de Aldi- aanbiedingen heerlijk leesmateriaal. Wij hebben dan ook niet zo'n onsympathieke NEE-NEEsticker.
HS keek vol wantrouwen naar het kaartje dat de jongens aan me gegeven hadden. Dat was geen nep. 'De bezorger van De Volkskrant is een oud mannetje', zei ik, 'die herken je zo.'

Gisteren hadden we er toch één te pakken, dachten we. De bel ging, HS deed open. Ik hoorde gemurmel en geroezemoes. 'Hettie, kom eens', riep HS. Ik stommelde de trap af. In de deuropening stond een vriendelijke man in een regenpak en een TNT-tas om zijn schouder. 'Deze meneer zegt dat hij De Volkskrant bezorgt.' 'Die wordt toch door een oude man gebracht?' zei ik terwijl ik hem van top tot teen opnam. De man had iets simpels. 'Ik heb het hele jaar de krant bij u in de bus gedaan.' 'O ja, en hoe laat bezorgt u hem dan?'  'Tussen 5 en 7', zei hij nog steeds vriendelijk glimlachend. Klopt, het maakt niet uit of het stormt, sneeuwt of regent, om 6 uur hoor ik de brievenbusklepper. HS vertrouwde het nog niet helemaal. 'Mag ik je bezorgroute zien?', vroeg hij. Dat had hij van tv, als je de bezorger niet gelooft, vraag naar zijn route. De man bleef wonderwel geduldig en hulpvaardig. Hij klapte zijn mobieltje open en scrolde alle bezorgadressen langs waaronder het onze. 'Excuses dat wij u niet op uw woord geloofden. U doet goed werk',  zei ik terwijl ik hem een tientje gaf. Toen hij wegliep riep HS hem nog na: 'Doe de groeten aan die oude man.' Ik hoop niet dat die lieve jongen bij elk adres zo door de mangel wordt gehaald.

Bob overziet de ravage  die de storm afgelopen nacht heeft aangericht

Uilskuiken

Ik heb al jaren drie stenen uiltjes. Laatst dacht ik: ik ga mijn verzameling uitbreiden. Normaal houd ik helemaal niet van verzamelingen. Mensen die 10.000 vingerhoedjes hebben of theepotten. Maar de uil zag ik wel zitten. Lees ik in de krant dat Trendwatcher Lidewij E. Voorspeld heeft dat de uil dit jaar een verzamelobject wordt. Is zij nou zo slim of ben ik zo trendgevoelig? Gisteren kocht ik bij de Blokker een peper- en zoutstelletje in de vorm van twee uilen. En toen ik nog eens goed om me heen keek in de winkel, zag ik overal decoratie-uilen. Ik heb er ook maar 1 voor de kerstboom aangeschaft.

Depri

'Ben je weer depri?', vraagt HS vaak ik als loop te somberen, 'kom op. Even lachtherapie, hahaha.' Zwaar depressief zul je bedoelen. HS kent dat helemaal niet, gelukkig. Eigenlijk loop ik al bijna vier jaar door de modder te ploegen. Zo voelt het. Sinds de verhuizing en mijn ontslag. Deze mooie nieuwe woning maakt veel goed maar toch verlangde ik naar mijn doodsbed. Alleen tijdens vakanties in Portugal leefde ik enigszins op. Het is verschrikkelijk als een depressie je identiteit wordt.

HS was vorige week Cold Turkey gestopt met roken. Ik vond het eigenlijk een beetje angstig. Hij hoestte ook akelig en ik dacht, hij is zo ziek dat hij niet eens meer kán roken. Dat is het begin van het einde. Gezellig stel, we liggen allebei op sterven.

Eergisteren was ik zo somber dat het onverdraaglijk was. Drank en drugs hebben een averechts effect. Die duwen je alleen over het randje. In een helder ogenblik besloot ik zelf mijn medicatie te verhogen. Iedereen die medicijnen gebruikt, streeft ernaar zonder te kunnen. Ik was nota bene trots op het feit dat ik het minimale slikte. Het effect van Prozac merk je gelijk. Ik nam twee in plaats van één pil en ik voelde mezelf opklaren. De modder is verdwenen, ik loop nu op hard zand. Wonderbaarlijk dat, hoe je je voelt, niets te maken heeft met wilskracht of moed. Of sterk zijn. Met zo'n pilletje kantelt de wereld 180 graden en heeft alles kleur. Sommige mensen zijn bang dat ze hun creativiteit kwijt raken door anti-depressiva. Het is eerder andersom, een depressie doodt alles, liefde, creativiteit en hoop.

En ik geloof dat HS zich vandaag ook beter voelt, ik hoor hem zingen. Ik ben alleen wel ontzettend moe. Daar valt mee te leven.

Noodweer op Steigereiland

Bob moet binnen blijven anders waait hij naar Pampus.

IJburg, zaterdagmiddag, 23 november 2013

Bob, de winnaar

Het anti-bioticakuurtje heeft gewerkt en Bob is weer zijn oude zelf. Vannacht wilde hij naar buiten. Dat gaat zo: hij springt op de vensterbank van het slaapkamerraam en roffelt met zijn linkerpootje tegen het glas. Net zo lang tot iemand het raam voor hem opendoet. Ik houd me slapende maar HS is bereid op te staan en de Bob zijn zin te geven.
Vanochtend stond Bob weer luid miauwend buiten voor de keukendeur. Uitgehongerd van zijn nachtdienst. Ik geef hem altijd eerst gezondheidsbrokken. Hij eet drie brokjes, springt op het biljart en staart me aan. Ik weet wat hij wil. Nat voer dat je lekker naar binnen kunt slurpen.Waarop je niet hoeft te kauwen. Het vrouwtje is streng en het baasje verwent hem. 'Eerst de brokken, Bob', zeg ik, 'kauwen is goed voor je gebit.' Ik ga zogenaamd ontspannen de krant lezen, kijken wie het sterkste is. Nu loopt Bob naar beneden, springt bij HS op bed en miauwt. Net een kind, als mama niet toegeeft, heb je altijd nog die softe papa. Maar HS slaapt door. Bob weer naar boven, eet nog wat brokjes en gaat dan, heel irritant, proberen de voederbak te begraven. In het laminaat.
Uiteindelijk sta ik op en vul zijn bordje met zijn slurpvoedsel. Heeft-ie toch weer gewonnen. de schat.

De Bob is ziek

Ziek Bobje

Vorige week vrijdagochtend stond Bob niet gezamenlijk met mij op. Normaal als ik beweeg, gaapt hij, rekt hij zich uit en huppelt voor mij uit de trap op. Dit keer bleef hij liggen en pas uren later klom hij in een slakkentempo de treden omhoog. Ik keek naar zijn pootjes maar ontdekte geen wonden. Wat te doen? Ik wachtte het even af. In het weekeinde merkte ik dat Bob zelfs moeite had om van de bank op de grond te springen. Iets deed pijn maar wat? Hij raakte geïrriteerd als ik hem aanraakte en hem oppakken liet hij niet toe. Weer een dag later ontdekte ik een grote bobbel onder zijn oksel van zijn linker voorpootje. Er zat niets anders op hem in de tas mee te nemen naar de dierenarts. Die constateerde toch korstjes van een beet en de bobbel is een abces. De dokter gaf me anti-biotica en pijnstillers mee. Gelukkig smaken die pillen naar snoepjes. Het drama van een pil naar binnen proppen bij een hysterische kat werd mij bespaard. Gisteren  barstte de bobbel als een vulkaan en Bob leek zieker dan ooit. Gelukkig bracht de dierenartsassistent wat extra pijnstillers en we hopen dat de Bob wil snel de oude is.

9 september 2013 Circus op IJburg

Zondag 25 juli 2013

Wim S. staat elke zondag op het Rembrandtplein met zijn kraam schilderijen. Het is een prachtig plekje. Het plein is opgeknapt, het beeld van Rembrandt staat nu centraal met De Nachtwacht (een beeldengroep die één of andere Oost-Europeaan heeft gemaakt) is eronder geplaatst. Het is er een gekrioel van toeristen die allemaal op de foto willen tussen de manschappen. De Cock.

Ik had om 12.00 uur met schoonzus R. afgesproken. Ik doe alles het liefst lopend dus ik wandelde eerst langs De Amstel waar ik altijd even op de brug sta kijken naar het water en de prachtige gebouwen. Toevallig was er net de Amstel zwemrace gaande en de rivier was gevuld met dappere mannen en vrouwen die richting Stopera zwommen.

Amstel Zwemrace

De scholen zijn weer begonnen en de binnenstad was gevuld met wel een miljoen mensen. Op de hoek van de Reguliersbreestraat is een Magnumwinkel geopend. Daar kun je dus een ijsje kopen. Er stond een rij tot ver om de hoek. 'Ik moet hier weg', dacht ik zoals gewoonlijk. 'Ik wil in Spanje aan een strand wonen.'

.

Wim en Ria en het kraampje

'Zullen we naar de film gaan?', vroeg R, 'de nieuwe Woody Allen draait.' Perfect, we zijn zo gewend aan die suffe 55 plusfilms  van 6 euro met gratis koffie en een muffin maar ik had zin in een echte film. Blue Jasmine met Cate Blanchett. Uiteraard werd er fenomenaal geacteerd maar erg vrolijk was het verhaal niet. Een egocentrische rijke dame raakt aan lager wal. Het eindigt met het beeld van de vrouw zittend op een bankje, in haar Chanelpakje, terwijl ze hardop tegen zichzelf praat. The End.

Toen we uit de bioscoop kwamen, stond de zon hoog aan de hemel. We keken nog even hoe Wim zaken deed, groetten nichtje D. die haar papa kwam aanmoedigen. Daarna liepen we naar het Leidseplein, In de Kalverstraat én de Leidsestraat liepen één miljoen mensen en we nog wat op een terrasje. We bespraken de hobbels en bobbels van relaties met wie dan ook. En kwamen tot de conclusie dat veel mensen zich vaak anders voordoen dan ze zijn. 'Ach, iedereen heeft wat. Gedoe allemaal.' Ik wil een simpel leven aan het strand in Spanje. Met blote voeten door het water waden. De realiteit: nog anderhalf jaar solliciteren. Morgen wordt de tweeling 69 jaar.

Uiensap

Volgens HS is uiensap de oplossing voor alles. Ontstoken ogen, astma en ongedierte op mijn planten. Ik zit al weken te wachten op zonnebloemen. De planten zijn zo'n 2 meter hoog en zitten al in een hele tijd in de knop. Ik zag dat de balderen waren aangevreten, ook die van de Ooost-Indische kers en vond na lang zoeken kleine rupsjes die zich camoufleerden als bladnerven. De gluiperds.

Vuile gluiperd

Ik moest er wel mijn bril opzetten om alle rupsjes van de bladeren te verwijderen. Vandaag besloot ik het advies van HS op te volgen en brouwde een ketel uiensap. Hahaha.

Heel langzaam maar zeker ontluikt de bloem.

Groeten van Bijburg, maar waar is de bijenkorf?

Bezoek voor Bob

Bob had gisteravond een lekker plekje op het terras gevonden om een dutje te doen voordat hij zijn ronde begon. Er viel opeens een schaduw over hem heen.

De kat van de buren. Hij wil graag vriendjes met Bob worden maar het arme dier was toch onder de indruk van de blik die onze Bob hem toewierp: 'Ik vind het best dat je op het dak zit maar het terras is mijn territorium.' Daar had de grote kater respect voor. Toch wilde hij een beetje in de buurt blijven, voor de gezelligheid. Even later sliepen ze allebei. Bob op zijn stoel, de Maine Coon op het dak.

Zaaigoed

Dit jaar heb ik in het voorjaar zaadjes in kleine bakjes geplant. Al het zaaigoed groeit en bloeit alleen zijn de  zonnebloemen geel in plaats van het beloofde rood. Hans volgt altijd zijn eigen methodes. Als hij gekookt heeft gooit hij de paprikazaadjes en avocadopitten bij een plant. Meestal zonder veel resultaat, er groeit wel wat maar nooit vruchten. Dit jaar ontdekten we eindelijk twee paprikaatjes. Volgend jaar gaan we ananas proberen, een grote wens van Hans maar hij wil maar niet vatten dat je vóór 21 juni moet beginnen. Augustus is echt te laat. Ook zag ik een tip op een Facebookpagina waarop een zote aardappel in aarde werd geplant. Daaruit ontstaat een prachtige hangplant.

Zoete aardappelplant, een halve aardappel doormidden snijden, in de grond en klaar

Een erg leuke Facebookpagina: Like a breath of fresh air

Een handjevol zaadjes en voilà. De bijen vliegen af en aan.

Je verwacht het niet

Eerste foto van de Royal baby

Drijf-in bioscoop Pampus

Onze buren zouden in hun boot naar de Drijf-In bioscoop gaan. Op Pampus werd een film getoond en die kan je vanaf het water zien. 'En?', vroeg ik, 'hoe was het?' Ze hadden motorpech gehad en het evenement gemist. 'Welke film draaide er eigenlijk?' Dat zou een verrassing zijn maar zij dachten de Titanic. 'Iets met water in ieder geval.'
Vandaag las ik in de krant dat de keuze van de organisatie op het meesterwerkje Cool Runnings gevallen was.  Over een Jamaicaans bobsleeteam op de Olympische Spelen. Een lach-of-ik-schietfilm, zou mijn moeder zeggen. Je kunt hem voor 2 euro bij de Wibra kopen. Ik had iets meer Arthouse verwacht zoals Repulsion. Griezelen op het water onder een volle maan.

Groeten van Camping Steigereiland

Een waterige zonnebloem

Heerlijk, elke dag mooi weer.

Dit zijn ordinaire afrikaantjes die ik gezaaid heb. Best aardig.

Er wonen hier veel peuters die in zwemvestjes rondlopen en hun fietsjes en driewielers voor hun huis parkeren.

Nog maar eens een foto van Bob

Ons steigertje aan de achterkant van het huis

Lulu (als het Lulu is) maakt een eenzame indruk. Last van het lege-nest-syndroom?

De zomer zet door

Het is precies 12.00 uur en Bob ligt op het heetste plekje van het terras te slapen

Volgens de weerman zal de zomer nog een tijdje aanhouden. De mus en de zwaluw moedigen hun jongen aan tot vliegen. Ze tjirpen op een speciale manier die niets anders betekent dan: 'Kom maar, sla je vleugeltjes uit, net als papa en mama. Wees maar niet bang.' En dan zie je zo'n kleine zijn eerste vliegpoging wagen. Hij fladdert vlak boven Bob zijn hoofd. En dan te bedenken dat de zwaluwen straks weer helemaal naar het zuiden vliegen. Het is een wonder.

Kom op, zonnebloemen, bloei!

De zonnebloemen staan al weken in de knop maar bloeien nog niet. Ik geef ze emmers water die ze gulzig opzuigen en gaan dan 1 millimeter open. Ik ben trots op mijn terras. Zelfs oude lavendelplanten bloeien uitbundig nadat ik ze uitgegraven heb en in verse aarde heb geplant. Geraniums mogen dan een tuttige keuze zijn, ik heb er veel voldoening van. Bovendien zit ik er graag achter met een breiwerkje. Vroeger noemde men dat Ouderwets, tegenwoordig is het Zen.