Je verwacht het niet

Eerste foto van de Royal baby

Drijf-in bioscoop Pampus

Onze buren zouden in hun boot naar de Drijf-In bioscoop gaan. Op Pampus werd een film getoond en die kan je vanaf het water zien. 'En?', vroeg ik, 'hoe was het?' Ze hadden motorpech gehad en het evenement gemist. 'Welke film draaide er eigenlijk?' Dat zou een verrassing zijn maar zij dachten de Titanic. 'Iets met water in ieder geval.'
Vandaag las ik in de krant dat de keuze van de organisatie op het meesterwerkje Cool Runnings gevallen was.  Over een Jamaicaans bobsleeteam op de Olympische Spelen. Een lach-of-ik-schietfilm, zou mijn moeder zeggen. Je kunt hem voor 2 euro bij de Wibra kopen. Ik had iets meer Arthouse verwacht zoals Repulsion. Griezelen op het water onder een volle maan.

Groeten van Camping Steigereiland

Een waterige zonnebloem

Heerlijk, elke dag mooi weer.

Dit zijn ordinaire afrikaantjes die ik gezaaid heb. Best aardig.

Er wonen hier veel peuters die in zwemvestjes rondlopen en hun fietsjes en driewielers voor hun huis parkeren.

Nog maar eens een foto van Bob

Ons steigertje aan de achterkant van het huis

Lulu (als het Lulu is) maakt een eenzame indruk. Last van het lege-nest-syndroom?

De zomer zet door

Het is precies 12.00 uur en Bob ligt op het heetste plekje van het terras te slapen

Volgens de weerman zal de zomer nog een tijdje aanhouden. De mus en de zwaluw moedigen hun jongen aan tot vliegen. Ze tjirpen op een speciale manier die niets anders betekent dan: 'Kom maar, sla je vleugeltjes uit, net als papa en mama. Wees maar niet bang.' En dan zie je zo'n kleine zijn eerste vliegpoging wagen. Hij fladdert vlak boven Bob zijn hoofd. En dan te bedenken dat de zwaluwen straks weer helemaal naar het zuiden vliegen. Het is een wonder.

Kom op, zonnebloemen, bloei!

De zonnebloemen staan al weken in de knop maar bloeien nog niet. Ik geef ze emmers water die ze gulzig opzuigen en gaan dan 1 millimeter open. Ik ben trots op mijn terras. Zelfs oude lavendelplanten bloeien uitbundig nadat ik ze uitgegraven heb en in verse aarde heb geplant. Geraniums mogen dan een tuttige keuze zijn, ik heb er veel voldoening van. Bovendien zit ik er graag achter met een breiwerkje. Vroeger noemde men dat Ouderwets, tegenwoordig is het Zen.

Ik vergat zowaar mijn trauma

Loius C.K, voor de verandering fatsoenlijk gekleed

Na het schrijven van onderstaand verhaaltje dacht ik aan een optreden van de Amerikaanse stand-up comedian Louis C.K. Hij vertelde dat een vriend van hem een prostitué had bezocht en halverwege de handeling erachter kwam dat hij met een man te maken had. De vriend was daar zo van in de war geraakt dat hij jaren in therapie moest om het voorval 'een plekje te geven'. Louis herinnerde zich opeens dat hem iets dergelijks was overkomen, jaren geleden. Alleen, het was hem helemaal ontschoten, vergeten, nooit meer aan gedacht.


 Een optreden van Louis C.K.

The monday of the living dead

Dat alles tussen mijn oren zit, bewees het akkefietje van vandaag. Ik bevond mij weer op het Amstelveld. Ik voel me de laatste tijd levensmoe. Soms wil ik het bijltje erbij neergooien, steeds weer The circle of life. Alle buren hebben baby's, zijn net begonnen met hun leven. Vroeger vond ik het opwindend als er een babytje werd geboren. Nu denk ik, zo gaat het al duizenden jaren. Altijd maar hetzelfde. Alle goede boeken zijn al geschreven, de beste schilderijen al geschilderd. Elke dag maar weer mijn best doen om er iets van te maken en toch nooit echt genieten. Ik zit op dit moment de rit gewoon uit. In zo'n gemoedstoestand vind ik mezelf niet alleen lelijk, ook iedereen om me heen zit ik te bekritiseren. Slecht bijgehouden wenkbrauwen, een witte legging om een dikke kont, een neus die vol mee-eters zit. Met andere woorden, ik zie slechts het negatieve, alsof dat expres uitvergroot wordt. Ik weet dat het aan mij ligt en probeer die gevoelens te negeren. Opstaan, douchen, gezicht tekenen, glimlachend het pand verlaten en net doen of ik normaal ben..

Eenmaal op het Amstelveld kreeg ik het gevoel alsof ik in The Night of the Living Dead was beland. Schuifelende kleurloze dametjes die allemaal op elkaar leken. Geen enkel persoon sprong er uit. Tuinierende zombies, dacht ik. Ik werd bijna boos op die vrouwen die slonzig met zakken planten liepen te slepen.
Ik had met HM afgesproken. Hij woont ook al minstens 30 jaar in Amsterdam maar deze plek kende hij niet. Hij stond bij een stalletje naar reuzedahlia's te kijken. Ik tikte hem op zijn schouder. 'O, gelukkig, je bent er. Ik was even bang dat ik je niet zou kunnen vinden want al die dames lijken op jou. Een Amstelveld vol Hetties.' Dat was een vies koekje van eigen deeg waarvan de smaak uiteraard de hele dag in mijn mond bleef hangen. Terwijl HM dat helemaal niet zo bedoeld had.
Thuis smeekte ik om een complimentje. 'Zeg me alsjeblieft dat ik niet zo'n kleurloos kromlopend oud wijf ben?' 'Welnee', zei Hans,'je bent mijn sexbom.' Wie moet je nu geloven? Je bent wat je denkt dat je bent. Of zoiets.

Het enige dat werkt:  Lachtherapie I
Lachtherapie

Hoe maak je een meerkoet blij

Je kunt kinderen en katten geen groter plezier doen dan ze een lege doos te geven. De meerkoeten hadden vandaag een topdag. Er dreef een plank op het water en een plantensliert. Eerst klom de hele familie op de plank en begon zichzelf te wassen. Daarna stortten twee kuikens zich op de sliert. Ze zijn volgens mij zwaarder dan hun ouders maar ze gedragen zich nog steeds onbeholpen en worden het liefst gevoed door ma of pa. Laatst hoorde ik moeder meerkoet tegen vader mompelen: 'En dan te bedenken dat ik helemaal geen kinderen wilde.'

Hoi, hoi, hoi, een plank en een sliert

Onze plank

Onze sliert

De hond en de kat

Aan een hond heb je meer dan aan een kat. Elke ochtend zeg ik tegen Bob:'Breng me een kopje koffie en haal de krant.' Hij trekt één oog open en begint zachtjes te spinnen en daarna valt hij weer in slaap. Vanochtend verraste hij ons met een piepklein veldmuisje.

Ik denk er weleens over een hondje te halen uit het asiel. Dan heb ik gezelschap tijdens het wandelen. Eén van mijn Facebookkennissen heeft 4 honden en woont in Portugal. Hij beschreef laatst in kleurrijke bewoordingen hoe een teek eruit ziet en hoe hij er elke avond tientallen uit de vacht van zijn trouwe viervoeters plukt.  Krijg je dat weer, dacht ik, teken. Mijn vroegere buurvrouw is bijna dood gegaan na een teekbeet.

Als ik de terrasdeur open heb staan hoor ik voorbijgangers met Bob praten. Hij is een allemansvriendje en laat zich aaien door kinderen en volwassenen. Bob mag dan verder totaal nutteloos zijn, voor mij is hij nog steeds de hoofdprijs uit de loterij.

Bob zoekt verkoeling op ons steigertje aan de achterkant van het huis

We leven nog

Reünie van H & H

'We hebben de moessonregens overleefd', zei Henk. Ik had hem minstens 8 maanden niet gezien. Gisteren belde ik hem om te vragen of hij zin had om koffie te drinken op één van de terrasjes bij het  Amstelveld. Ik ben nu verslaafd aan de plantenmarkt. Het is het luilekkerland van de tuinier en het aanbod is overweldigend. Vandaag heb ik me beperkt tot aardbeiplantjes en rozemarijn. Mijn hele terras staat al vol en gelukkig is er genoeg ruimte op het steigertje bij de keuken en voor de deur.

De architecte van Steigereiland had een strak ontwerp in gedachten maar de mensen willen groen. De buren hebben bakken vol lavendel en vrouwenmantel op de vensterbank, op het looppad en op de steiger. Iedereen is aangestoken en er is nog weinig over van het originele plan. Ook al wonen we op metaal, we tuinieren alsof we op het Westland wonen.

Een klein gedeelte van mijn terras

'Heb je mijn Cadillac gezien?', vroeg Henk. Hij had van zijn vakantiegeld een spiksplinternieuwe omafiets gekocht. Zo lang ik hem ken rijdt hij op een roestig vehikel dat bestaat uit twee wielen, een frame, een stuur en een zadel. Het absolute minimum. De pensioengerechtigden weten van gekkigheid niet wat ze met hun geld moeten doen. We zaten op een plekje in de schaduw, overal waar we keken zagen we mensen die ouder waren dan wij. Bejaarde stellen, keurige dametjes, iedereen droeg een zak met plantjes. Er is nauwelijks verkeer op die locatie en niemand heeft haast. Er schuifelden wel cabaretiers en andere rouwenden langs die de herdenkingsdienst voor Maarten van Rozendaal hadden bijgewoond in de kerk De Duif aan de overkant.

Zondag liep ik door de Kalverstraat, winkel in, winkel uit, en ik zag alleen mooie, jonge mensen. Het lijkt wel of er geen lelijke mensen geboren worden in deze stad. En alles en iedereen is begerig en druk bezig met de toekomst.
Op het Amstelveld is er veel verleden maar toch voel je je in het hier en nu. Plannen maken hoeft niet meer. Elke dag is mooi meegenomen. Kon je op je 20ste maar zo leven. Je wordt op die leeftijd opgejaagd door die klotehormonen.

De kruiwagen gaat binnenkort naar HM die bij zijn nieuwe woning een tuin heeft van zo'n 15 meter diepte

Nu ik toch uit de winterdip en voorjaarsmoeheid was, besloot ik naar vacatures op de Vrijwilligerscentrale te kijken. Oud-collega en vriend HM wiens contract bij de kinderopvang niet verlengd is (ouders zijn bang van mannen) had ook een leuk baantje gevonden voor een paar uur per week. 'Weet je wat zo prettig is aan het vrijwilligerswerk?, zei hij, 'iedereen is dolblij met je en je wordt met open armen ontvangen.'
Dus heb ik me aangemeld voor licht administratief werk en ouderenbezoekster. Ik kreeg een verzoek van een stichting die bestond uit drie mannen die zich bezig hielden met de combinatie: Marxisme, science-fiction en het Romeinse Rijk. Ik ben er maar niet aan begonnen en heb ze beleefd gemaild dat ik weinig interesse heb in Marxisme en science-fiction. Het Romeinse Rijk heeft wel wat.

HM's zitje met op voorgrond Nico, Bob's moeder

Morgen ga ik op bezoek bij een oude dame van wie de familie ver weg woont. Het is natuurlijk afwachten maar ik hoop dat het een gezellige praatster is. Of misschien wil ze alleen een spelletje Pesten. Dat kan ook.

Bobje's snijtand is getrokken. Het gebeurt regelmatig dat zijn lip boven het tandvlees blijft haken
waardoor hij op Gert Timmerman lijkt.