Bé, het eerste kuiken van Lulu dat het niet gered heeft |
Begin april had ze een vrijer gevonden, Max, die haar overal vergezelde. Lulu had de plantenbak van de overburen uitgekozen om eieren in te leggen. Dat is een paar meter boven het water. Ze zat geduldig te wachten en kwam alleen van het nest om bij ons brood te bedelen. Op Koninginnedag hoorde ik gepiep en kwam ze tevoorschijn met een pulletje, een mini-me van Lulu. Haar evenbeeld. Helaas stond Lulu voor een dilemma. Ze had nog een aantal onuitgebroede eieren in haar nest liggen. Terwijl de kleine piepend naar zijn moeder zocht, ging Lulu weer op het nest zitten. Het jong werd aan zijn lot overgelaten.
De kreetjes van het arme eendje sneden mij door mijn ziel. Ik heb allerlei instanties gebeld maar omdat het een feestdag was kon ik niemand bereiken. De dag erop sprak ik een man van de vogelopvang die bromde: 'Ze zit op onbevruchte eieren, de eieren komen altijd tegelijk uit.' Ondertussen was de kleine verdwenen, de nacht was te koud geweest.
Na een week of 2 realiseerde Lulu zich dat ze tot st. Juttemis op haar nest kon blijven zitten zonder resultaat. Ze verliet haar nest, met verloofde zwierf ze rond over het water. De buurman haalde de plantenbak weg.
Na een paar dagen kwam Lulu een paar keer per dag langs, met haar bodyguard. Wij gaven haar brood waar Max geen hapje van nam. Alles ging naar Lulu. 'Ze heeft vast weer een nest', zei ik. We wachtten op de 2de leg. Zou ze het nu beter doen?
wordt vervolgd
Max, links en Lulu. Kind aan huis bij ons |
Ze tikt ook op het slaapkamerraam |