Verjaardagswandeling

Zaterdag namen mijn vrienden A. en D. me uit voor een frisse strandwandeling. De hondjes waren uitgelaten. Zoveel vrijheid en indrukken hadden ze nog nooit gehad. Na een lunch, bestaande uit een heerlijk broodje kroket, liepen we terug door de duinen. D. zette flink de pas erin zodat hij al snel 100 meter voor lag. Blanche volgde niet mij maar hem op de voet. D. is duidelijk de roedelleider.

We stuitten op het karkas van een hert. Het lag niet ver van de vloedlijn. Het was aangevreten, zijn ribbenkast was te zien. En zijn kop was nog in tact. Een gruwelijk tafereel. Hoe kwam het arme dier daar? Ik ben snel doorgelopen en heb maar geen foto's gemaakt.

Ik kreeg van vriendin A. een hondenspaarpot. Je gooit geld in zijn bakje en hij duwt het in een gleufje. Het is mijn alternatieve manier van sparen want geld op de bank wordt door de belastingen tegen je gebruikt. En je krijgt er nauwelijks rente over. Van mijn lieve zus en zwager kreeg ik een leuk bedragje voor mijn spaarpot. Spaardoel: overwinteren in Portugal, november, december en januari. Mocht je iemand kennen die in die tijd mijn huisje wil huren, laat het me weten.

Nieuwe soap

The Bold and The Beautiful, ik trek het niet meer. Nu wil Ridge toch weer met Brooke. En Eric is tegen de wil in van de ganse familie getrouwd met een crimineel. Ik haak een jaartje af.
Bovendien begint vanavond de nieuwe soap "Trump".  De aanloop was al veelbelovend. Geen artiest of couturier wil zich associeren met deze omhoog gevallen familie. Ze hebben uiteindelijk een 16-jarig grietje gevonden dat het volkslied zal zingen. Ze is een deelneemster van America's got talent en interesseert zich niet voor politiek. En dan die bijrollen. Ben Carson, minister van huisvesting is zwart en hersenchirurg, maar je merkt er niets van. Briljant.

Ik ga Donald's voorbeeld volgen en hier een slaatje uitslaan. Ik ga een Trump dagboek bijhouden en daar heel rijk van worden. Geen gezeik, iedereen rijk.

Ik vind het wel zielig voor dat zoontje, Baron. Autistisch zijn in een familie met een grote bek is een nachtmerrie. Dat autisme is uiteraard veroorzaakt door de vaccinaties die hij als baby heeft gekregen. Verder bestaat de aarde pas 3000 jaar en de opwarming ervan is een uitvinding van de rooie rakkers.

Ik zou zeggen: plaats 100 camera's in Het Witte Huis. En dan lekker bingewatchen.

Vorst in Amsterdam

Het museumplein

Het verval houd je niet tegen dus gebruiken wij optisch bedrog. De tandarts heeft mijn gebit via renovatie de 21ste eeuw ingetrokken. Voor mijn verjaardag vraag ik het modelleren van mijn wenkbrauwen.












Ik blog dus ik denk

Gisteren zat ik in de wachtkamer van het AMC (niets ernstigs) een damesblad te lezen. Er stonden 6 portretten in van vrouwen die bloggen of een column schrijven. Ze gaan er prat op dat ze zeggen wat ze denken. Terwijl dr. Phil altijd de wijze woorden van zijn vader(alcoholist en amateur-filosoof) gebruikt: 'Mis nooit een kans je mond te houden.'
Ebru Umar heeft volgens mij een narcistische stoornis. 'Ik volg de mode niet, de mode volgt mij.' Zo'n type dat trots is dat ze niet kan koken.
Er zat ook een dame tussen, forse vrouw, die geen blad voor haar mond neemt. Telegraafachtige uitspraken zoals: vluchtelingenplaag. Ze kwam me bekend voor.
Vanochtend kwam ik een forse vrouw tegen met zo'n enge vechthond. Wij zeiden elkaar vriendelijk gedag. Zo gaat dat op IJburg. Verrek, dacht ik, dat is die Telegraaf columniste. Die schrijft vanuit haar comfortabele woning, met haar koffie-apparaat van 999 euro, over hoe Nederland naar de klote gaat, als we niet oppassen. Je geld verdienen met de primaire gedachten die in je opkomen. Dat wil ik ook.

Op het schoolplein speelden kinderen van allerlei culturen gelukkig vreedzaam met elkaar. De columniste viel dat niet op. Ze had grote moeite haar pitbull onder controle te houden.

Opa Christoffel

Alleen dit piepkleine fotootje is bewaard gebleven van opa Christoffel. En hopelijk ook zijn geest.

Mijn neefje vroeg een keer: 'Hoe heette jouw oma?'  Marie, zei ik. En die andere? Goeie vraag, hoe heette oma Schijf. Wilhelmina? Nee, opa heette Willem. Maar oma? 'Weet je dat niet?'. Hij was zeer verbaasd. Ik had hem natuurlijk moeten vragen: Weet jij hoe je opa en oma heetten, die al dood waren toen jij geboren werd? Thijs en Lena. Wordt er ooit over de doden gesproken?

Ik zat op de site MyHeritage naar mijn stamboom te kijken. Ik heb de neiging alles met een negatieve blik te bekijken en die eigenschap stamt duidelijk van moeders kant. Zo wil ik helemaal niet zijn. Volgens mij ben ik van nature een zachtaardig, hulpvaardig mens. Maar ik kan ook lopen saggerijnen en ik haat dat.

Ik vroeg een keer aan oma Schijf:.' Oma, mag ik dit boekje lenen?' Het was zo'n flutromannetje dat je gratis bij de Margriet kreeg. 'Huh', gromde ze, 'neem maar mee, ik krijg het toch niet terug.' Hartverwarmend zo'n antwoord. Opa liep altijd te vloeken, dacht alleen aan zijn eigen pleziertjes, liet zijn vrouw voor alles opdraaien en wist niet eens hoe ik heette.
Dr Phil hamert er altijd op hoe belangrijk 'the extended family' is. Dat een kind ergens anders terecht kan dan alleen bij zijn ouders.

De enige die ik als goed voorbeeld heb is opa Christoffel. De vader van mijn vader. 'Dat was zo'n lieve man', zei mijn moeder altijd. Helaas overleden voordat ik geboren was. Zijn halfzusjes tante Maatje en tante Lien heb ik wel gekend en dat waren schatten. Ik kan me nog een familie bijeenkomst herinneren bij de tantes van mijn vader. Iedereen was opgewekt en vriendelijk. Niemand was aan het mopperen of klagen. Er zat ook een man met het syndroom van Down een sigaartje te roken. Hij was de zoon van een van de aanwezigen en hoorde er helemaal bij. Zijn vader zei: 'Ja, hij is nu oud genoeg om een sigaartje te roken.' Je voelde de liefde in die kamer, bij hen voelde ik me thuis. Helaas kwamen we er zelden

Ik hoop dan ook dat ik meer op mijn vaders familie lijk dan die van mijn moeder. Ik doe er in ieder geval alles aan.
Behalve Mindfulness volg ik nu ook oefeningen op internet om gevoelens van overspannenheid en depressie te bestrijden. De site heet Mijn Kwartier en de alleraardigste Vlaaamse dokter Koeck verzekert je dat je wel degelijk ongewenste gedachten om kunt zetten in positieve. Hij legt uit dat in de rechterkant van je voorhoofd de negatieve worden aangemaakt en links de positieve. Je moet het zien als spieren, vertelt hij, de negatieve kant is enorm ontwikkeld (Het gaat toch allemaal fout. Waarom zou ik mijn best doen. Ik ben een hopeloos geval). Terwijl de positieve kant er slap bijhangt. Die moet je dus trainen.

Ik werd zo ontspannen van de oefeningen, dat ik meende 'trek in iets lekkers' te hebben. Ik had alleen nootjes in huis en at een handjevol en kon vervolgens niet in slaap komen. Hoe kon ik nou zo stom zijn om na negenen 's avonds nog te gaan eten? Ik hoorde de stem van mijn moeder: 'Heb je trek, dan neem je maar een appel.'. O, shut up. Hup, daar kwam het zelfverwijt. Denk aan iets leuks, dacht ik nog terwijl ik het gevoel had dat ik verzoop. Tegen een drenkeling roepen: Positief denken!

Enfin, er zat niets anders op om de volgende dag als de sodemieter naar buiten te gaan en 50 kilometer te wandelen. Flink bewegen doet de geest 180 graden draaien. Heel eigenaardig. Blanche en ik liepen via het Diemerpark naar het eind van IJburg. Mijn hoofd moest leeg. Geen oefeningen, geen herinneringen, geen plannen voor de toekomst. Niets.

Toen we bij het tehuis voor gehandicapten aankwamen, keek ik op mijn stappenteller, bijna 7000 passen hadden we afgelegd. Er zat een man in een rolstoel voor het tehuis. Hij gooide net zijn sigaretje weg en zei: 'Ik heb MS. Al 15 jaar. Het is een rotziekte.' Ik bleef staan voor een praatje, doe ik tenminste nog wat nuttigs. 'Ga je sterk achteruit of langzaam?', vroeg ik. We praatten wat over die kloteziekte. 'Ik kom uit Volendam. Vroeger was ik stratenmaker. Ik was een beer van een kerel. Mensen waren bang van me'.
'Het leven is oneerlijk', zei ik, 'ik probeer het van de positieve kant te bekijken. Je hebt in ieder geval een mooi uitzicht op het IJmeer.' 'Niet zo mooi als Volendam', zei hij. 'Word je hier goed verzorgd', vroeg ik. Jazeker, dat was uitstekend. 'Ik ben Siem', zei hij. Ik Hettie. 'En hoe heet het hondje?'  Blanche, ken je de serie The Golden Girls? Hij knikte. Ze is vernoemd naar een van die dames. Voor het eerst verscheen er een glimlach op zijn gezicht. Tot de volgende keer.

We liepen verder langs de nieuwbouw. Kasten van huizen. Ik vraag me altijd af wat voor baan die bewoners hebben, om niet alleen zo'n vrijstaande woning aan het water te kunnen betalen, maar ook een hovenier en een interieurverzorgster. Die mensen hebben geen last van overspannen en depressieve gevoelens die het functioneren onmogelijk maken. Drie- kwart van IJburg bestaat uit succesvolle professionals met riante salarissen. Die klampen zich echt niet vast aan Mindfulness of Mijn Kwartier.

Ik dus wel. Kan ik daar een positieve draai aan geven? Ik zit in ieder geval niet in de ontkenning maar onderneem actie. En hoop dat ik het meest lijk op opa Christoffel, de man die we nooit gekend hebben en toch als voorbeeld geldt.

Mijn stappenteller was na het praatje gestopt. Dat was halverwege de wandeling. We ronden naar boven af: Blanche en ik hebben in ieder geval 14.000 passen in de goede richting gezet.

APK keuring

Vandaag is het gebit onder handen genomen door de mondhygieniste. Morgen worden de oren uitgespoten. Hoe ouder je wordt, hoe groter het onderhoud.

Pleefiguur

Ik heb denk ik te veel links naar Amerikaanse pagina's op Facebook heb, want die oranje idioot komt steeds voorbij. Wie wil je liever als president? Een enorme hufter die de hele dag boze tweets de wereld instuurt over de amusementwereld nota bene, die altijd reageert met een grote bek, die de uitvinder is van nepnieuws en alle journalisten de mond wil snoeren, het internet wil sluiten!? Kortom een impulsieve narcist die eerst spreekt en nooit echt nadenkt. Een fijn voorbeeld voor je kinderen?

Of een intelligente man die zich nooit gek laat maken. Altijd even beschaafd en welbespraakt is. Met aan zijn zijde een inspirende vrouw, die haar rol die ze ongevraagd kreeg, op alle mogelijke positieve manieren heeft ingezet om mensen sterker, gelukkiger en gezonder te maken?

Die oranje idioot is nog geeneens ingezworen en op al het fotomateriaal van hem dat langs komt, zie je een opgeblazen, boos hoofd, mond open waaruit ongetwijfeld de grofste onzin uitrolt. Om met Frits Bolkestein te spreken: een pleefiguur.

53 % van de blanke, Amerikaanse vrouwen heeft voor die oranje idioot gekozen. Macht erotiseert, hahaha. Daar zijn die Republikeinse dames heel gevoelig voor. Jesses.

Turbulent jaar

Dit was zo'n turbulent jaar, 2016, het enige is dat ik nu verlang: rust en regelmaat. En reinheid, natuurlijk. Het jaar eindigde met een zeer onverkwikkelijke ruzie. Het vuurwerk met Oud en Nieuw was symbolisch. Op Het Journaal werd gezegd: Vuurwerk mag vanaf 29 december gekocht worden maar pas afgestoken op 31 december vanaf 18.00 uur. Persoonlijk vind ik het logischer dat je het klokslag 12 de lucht inschiet, het nieuwe jaar in.

Uiteraard begon het bombardement al dagen ervoor. Bob hield zich schuil maar Blanche kreeg doodsangst. Trillen als een rietje en hysterisch hijgen met haar tong uit haar mond. Ondanks de kalmerende middelen die ik haar gegeven had, was ze een wrak. En dat dagenlang. Op het hoogtepunt van de bommenregen, met siervuurwerk heb ik geen probleem, was ik bang dat haar hart het zou begeven.

Vriendin A. vertelde: 'En als dan om een uur of 2 de rust is weergekeerd, is er een vent die dan begint met het zwaarste nucleariare materiaal. '  De dagen erna hoor je nog wat incidentele knallen, genoeg om de hond en de kat hysterisch van angst te maken. Toen op 3 januari een of andere gek een atoombom voor mijn slaapkamerraam afstak, had ik het helemaal gehad. Ik trok de deur open en schreeuwde tegen de wegrennende jongens: 'En nou godverdomme opsodemieteren.'

Het is tijd voor vakantie in eigen huis. Portugal kan ik vergeten. Alles staat op een laag pitje. Even geen vrijwilligerswerk of impulsieve uitgaven. Wat rommelen in mijn huisje, veel wandelen met de hond en gelukkig worden van mijn gordijnen.

Trots en seniorenkorting

Wijnhandel in de Beethovenstraat

Ik moest gisteren bij de tandarts wezen. Dat is tegenwoordig een uitje voor me. Ze zit op de Stadionweg in een oud, gezellig pand dat bestaat uit kleine kamertjes en een piepkleine wachtkamer met veel fijne tijdschriften. Er ligt een tapijt op de grond en alleen de behandelkamers zijn wit en steriel. Verder heerst er een gezellige bedrijvigheid, de receptioniste dolt met een patiënt. In een zijkamertje hebben de assistentes de slappe lach. Het publiek is ook zeer gemengd. Gisteren schuifelde er een oud Joods mannetje de hal in. Een uitstervend ras, zou je bijna zeggen.

Groenteboer: 1 komkommer, 10 euro

Mijn vriend Henk, die in die buurt is opgegroeid, vertelde mij verhalen van rijke dames in bontmantels, die in de Beethovenstraat hun hand opstaken als de tram er aan kwam. Die uiteraard voor hen stopte. Henk moest als bakkersknecht gebakjes naar de welgestelden brengen. 'Dank je, jongeman. Hier heb je een stuiver.'
De buurt heeft een veelbewogen geschiedenis. Henk heeft me een keer langs alle plekken geleid waar nazinesten zaten. Ook bij hem op de hoek zat een café met brallerige, foute figuren die aan Henk's moeder vroegen: 'Sind Sie eine Jüdin?' Zijn moeder had het uiterlijk van een zigeunerin en werd vaak aangezien voor Joodse. Henk's vader was bakker, een onmisbare positie in de maatschappij, die moffen wilden wel lekker eten. Heere Heeresma heeft een indrukwekkend en ontroerend portret geschilderd van die omgeving tijdens WOII: Plan Zuid. Zonder zijn gebruikelijke cynisme.


Vandaag de dag is de Stadionweg uitgestorven. Je ziet er nauwelijks een mens. Terwijl er in de Beethovenstraat volop leven is. De terrassen zitten altijd vol, de leerlingen van de Gerrit van der Veenschool halen er hun broodjes. Er zit zelfs een Blokker. Je ziet nog veel kledingzaakjes met peperdure Beethovenstraatkleding. Hoe die overleven, weet ik niet. En natuurlijk het tabakszaakje met beneden nog een ouderwetse rookruimte waar heren zittend in lederen fauteuils aan hun sigaartje trekken. Zal binnenkort wel verboden worden.

Kortom, een totaal andere wereld dan IJburg.
Voordat ik de deur uitging, had ik een blik in de spiegel geworpen. Dit keer was ik niet ontevreden. Mijn haar zat goed, zeer belangrijk. De ogen had ik ietwat aangezet, of zoals Maude dat noemt: 'Ik heb mijn gezicht opgezet.' En de lippen juist bleek gehouden. Skinny jeans met mijn nieuwe laarsjes, mijn lichtblauwe wintelmantel met een fijne wollen das om mijn nek gewikkeld. Ik trok mijn schouders naar achteren, vooral niet gebogen lopen, en zette er kwiek de pas in.
In tram 26 hadden ze mijn favoriete stoelen weggehaald en er staanplaatsen van gemaakt.
Ik bofte want bij het CS wachtte tram 16 op me. Ik trok een sprintje en mengde me tussen de enorme toeristenmassa die op weg was naar de Heineken Experience. Dat werd weer ongemakkelijk hangen aan een paal. 'Mevrouw, wilt u zitten?, vroeg een jonge vrouw. Moi? Nee, dank je wel, zei ik bijna lacherig. Zie ik er soms uit of ik 80 ben?

Helemaal fout. Natuurlijk had ik Ja moeten zeggen. Ik moet leren mijn leeftijd in mijn voordeel te gebruiken. Wat kan mij het schelen hoe oud ze me inschatten. Slik die trots in en accepteer elke zitplaats en seniorenkorting.