Crisis

Afgelopen vrijdag hadden we weer een bijeenkomst van oud-collega's. De meeste van ons zijn ontslagen, twee van de aanwezigen werken nog bij de welzijnsstichting. Het was zoals gewoonlijk een warm bad, we gingen gewoon verder waar we gebleven waren. En dan moet je toch tot de conclusie komen dat de leukste mensen het eerst op straat staan. Tenminste, in ons geval, wij hadden een geweldige avond en hoorden de verhalen aan van hetzelfde kantoorgedoe, functioneringsgesprekken, foute leidinggevenden enzovoorts. Figuren die er al 15 jaar met de pet naar gooien zonder dat hun baan bedreigd wordt. Zijn wij even blij dat we daar niets meer mee te maken hebben.
Wat wel verontrustend was, waren de gesprekken over de hoeveelheid mensen, vrienden, familie, die het afgelopen jaar ontslagen zijn. Praktisch iedereen is aan het bezuinigen, op boodschappen bijvoorbeeld, en degenen die volwassen kinderen hebben moeten die af en toe wat toestoppen anders hebben ze niet te eten. Soms trekken die kinderen weer in bij vader en moeder omdat de huur niet meer op te brengen is.

Vandaag hoorde ik dat AH-supermarkten hun spullen niet meer uit de dozen gaan halen maar ze 'a la Cash & Carry in het schap zetten. Zo sparen ze vakkenvullers uit.
Waar zal dit eindigen? Dadelijk worden de plantsoenen en parken niet meer onderhouden. En de straatvegers komen maar 1x per maand in actie. Langzaam zie je de stad verloederen, mensen nemen niet meer de moeite zich fatsoenlijk te wassen.

Terwijl, nog niet zo lang geleden gaf mijn vorige werknemer bakken met geld uit aan de lulligste cursussen. Of als er conflicten op de werkvloer waren, werd er onmiddellijk een mediator ingehuurd. Geld speelde geen rol. Ik zat dat toen al met verbazing te aanschouwen want ik heb geleerd verstandig om te gaan met geld. Als ik iets broodnodig heb dan ga ik naar Dirk of naar de markt, dat lijkt zo logisch dat je verwacht dat iedereen zo redeneert.

Crisis maar een mooie herfstdag in Amsterdam. Gratis voor niets.

Ik bladerde laatst door het Parool en las alleen maar verschrikkelijke doemscenario's. Je hoeft je kop niet in het zand te steken maar het zou wel fijn zijn als we af en toe een positief geluid zouden horen. Bijvoorbeeld; het is dan wel crisis maar tegelijkertijd vindt er een cultuuromslag plaats waarin de materiele zaken op de achtergrond raken en de mens daadwerkelijk tevreden is met kleine dingen. Net als in de jaren 50 maar dan met centrale verwarming. Positief nieuws hebben we nodig zoals een mooie herfstdag in Amsterdam, gratis voor niets.

Sterk zijn

Met een strak blauwe lucht is de waterspiegeling heel bijzonder

Afgelopen jaar heb ik verslag gedaan van het leven van onze huiseend Lulu. Ze heeft donkerbruine veren met een wit befje, daar aan herkennen we haar. En aan haar brutale gedrag. Terwijl de andere eenden op gepaste afstand blijven, eet Lulu uit je hand.
We hebben wat met haar te stellen gehad. Haar ongelukkige keuze van een nest, in een plantenbak. De geboorte van haar kuiken Be, dat ze in de steek heeft gelaten. Ze bleef, wat later bleek op onbevruchte eieren zitten terwijl de kleine wanhopig zocht naar zijn moeder. Het was net Sophie's choice.
Gelukkig is haar kinderwens een paar weken later in vervulling gegaan en kwam ze trots tevoorschijn met 7 kuikentjes in haar kielzog. Eind goed al goed, zou je denken. Maar nee, ze is er een paar kwijt geraakt (ratten, reigers, aalscholvers, vissen) en drie hebben we met man en macht moeten bevrijden omdat ze vast kwamen te zitten onder onze metalen steiger. U kunt het zich vast nog herinneren.
Om een lang verhaal kort te maken: de kinderen zijn uitgewaaierd en het verlovingsseizoen is begonnen. Dat gaat gepaard met veel agressie. Als je denkt dat mensen elkaar het licht in de ogen niet gunnen, moet je eens een kijkje nemen in de natuur. Ikke, ikke, ikke. En de rest mag verzuipen.
De woerden die er in de zomer uitzien als vrouwtjes, saaibruin, hebben hun kleurenpracht terug en pronken met hun verovering.
Ik had Lulu al een tijdje niet gezien maar vanmorgen lag ze voor het keukenraam hard te kwaken. In de verte hoorde ik een antwoord. Ze zwom eerst in de richting van het geluid, hoor ik daar mijn verloofde?, maar kwam toch weer terug op haar vaste plekje.
'Ach', dacht ik, 'laat ik haar een stukje brood toewerpen.' Ik had de keukendeur nog niet open gedaan of de hele 'gang' kwam met veel kabaal aanvliegen. Zo'n stuk of 30 eenden. 'Agressief gedrag niet belonen', adviseerde mijn huisgenoot. Ik gooide Lulu een paar kruimels toe maar ze werd meteen belaagd door eenden, meerkoeten, meeuwen en zelfs één elegant waterhoentje.
De cyclus begint gewoon weer opnieuw. Dit keer zal ik sterk zijn. Voor mijn eigen bestwil.

Daar heb je jet zooitje