Kerstcadeau

Kijk eens wat ik van mijn vriendinnetje kreeg. Speciaal voor mij geboetseerd. Blanche was er gelijk door gefascineerd. Ik voorspel dat 2015 een creatief jaar wordt.

 

 

 

 

Daar gaat ze

Kijk haar nou lopen op het grote strand.

Rennen met Carlito

 

Bofhond

Een echte Wim Streep

Afgelopen week reisde ik af naar het hoofdkantoor van WBV Eigen Haard. Ik ging daar een parkeerplaats regelen voor de Tazzari. Een vriendelijke jongeman haalde me op uit de moderne en van alle gemakken voorziene wachtruimte en leidde me naar een apart kantoortje voor het papierwerk. Er hing een schilderij aan de muur. De stijl kwam mij zeer bekend voor, en verdomd, het was een echte Wim Streep. Die timmert lekker aan de weg.

Zaterdag voelde ik me volkomen uitgeput. Gekmakend want ik heb nog van alles te regelen voor de vakantie. Het enige dat ik in zo'n geval kan doen, is op bed gaan liggen. Zo frustrerend, in mijn hoofd blijf ik bezig met voorbereidingen te treffen. (De boeken moeten terug naar de bieb. Ik moet sleutels na laten maken, de zwarte printerinkt is op. Die heb ik nodig om de reispapieren uit te printen enz, enz. Help). Zondagochtend werd ik wakker met griep. Daar ging het feestje in Voorhout, verdomme. Gelukkig had Blanche een afspraak met A. en Carlito. Ze gingen naar het strand. Voor Blanche was dit de eerste keer, de bofhond. Vol verhalen kwam ze terug, over de lieve mensen, haar beste vriend Carlito, het zoute water, al dat zand en de nieuwe vrienden die ze gemaakt had.

Blanche en Carlito ontmoeten een interessante soortgenoot.

Vandaag heeft ze geen zin om te lopen. 'Mijn pootjes zijn moe', kefte ze. We lassen een rustdag in voor het gehele gezin.

Blanche: 'Vandaag geen polonaise

 

Een Tazzari

Is het geen schatje? Nu alleen nog een stopcontact vinden

Jaren geleden zat ik in de tram en zag een heel grappig, elektrisch autootje. Omdat HS al een tijd op zoek is naar een dergelijk wagentje noteerde ik de naam. Een Tazzari. Een paar maanden geleden vond HS een 2e hands autootje dat vandaag gearriveerd is. Een Tazzari. Genoeg ruimte voor 2 personen en een chihuahua. Onze buurmannen vertelden dat zij graag naar het veilinghuis De Eland in Diemen gaan, waar je onder het genot van wijn, patat en bitterballen kunt bieden op van alles en nog wat. Eén van HS' hobby's en hij heeft er oog voor. Nu we mobiel zijn kunnen we gemakkelijk daar naar toe tuffen en een onbekende Van Gogh of Rembrandt op de kop tikken. En het mooiste is, na een kleine terugval, is HS definitief gestopt met roken.
 .

De Hoofdpiet

Een groepje kinderen kwam Erik van Muiswinkel tegen, ongeschminkt. ' Daar heb je de hoofdpiet', riepen ze opgetogen. Die lui die het hardst: Racisme roepen, zijn doorgaans racistische denkers. Bij normale mensen komt dat soort gedachten niet eens op. Het is de nieuwe terreur van de eeuwig gekwetste minderheid. Ik ken dit specifieke clubje toevallig. Het zijn beroepsprovocateurs. Eentje kwam eens langs tijdens een schrijfavond. Een man van Surinaamse afkomst die bij binnenkomst de blanke aanwezigen begon te beschuldigen dat alle Amsterdamse grachtenpanden met het bloed van zijn voorouders waren gebouwd, of iets dergelijks. Om in 1 adem te vragen:' Heeft er iemand cocaine bij zich?' ik had genoeg gedronken om hem de waarheid te zeggen:' Hier zijn alleen vrienden welkom, geen parasieten. Ga maar iemand anders chanteren.' 'Racist', zei hij. De hele schrijfgroep barstte uit in gezang. Ons favoriete Wim T. Schppersnummer: We zijn weer thuis, ahoeahoe.

Het mormel

Ik had niet gedacht dat het kleine gehaktballetje zo mooi zou worden. Blanche heeft op dit moment bezoek van haar grote vriend Carlito. Ze rennen als gekken rondjes om de tafel. Bob zit er met verbazing naar te kijken.

 

De Wet van Murphy

Ken je dat? Dat alles wat je onderneemt fout loopt? Gisteren was het zo'n dag. Eerst de hele ochtend bezig geweest met het regelen van een shuttlebus van Faro en Lagos. Had je een Visa creditcard voor nodig. Ik geloof dat ik tijdens het surfen een virus binnenhaalde want opeens werkte geen enkel wachtwoord meer dat ik nodig heb om online sollicitaties in te leveren. Ik vroeg een nieuwe aan, herkende het apparaat mijn sofinummer niet. Toen viel er een brief in de bus van de UWV dat mijn uitkering voortaan op een totaal onbekend banknummer gestort zou worden. Na een half uur bellen had ik dat weer recht gezet. Drie keer naar de apotheek geweest. Nee, de huisarts heeft geen receptje doorgegeven. Ja, het receptje is wel doorgegeven maar de medicijnen kunt u pas morgen ophalen. Ook was er iets mis met mijn webmail. Ik UPC bellen. Krijg ik een vrouw aan de telefoon met een zwaar Limburgs accent. ''Welke site gebruikt u?' 'Huh, gewoon, chello webmail.' 'Maar welke pagina?' 'Ik begrijp niet wat u bedoelt. Van UPC uiteraard.' Ik voelde mijn bloed al gaan koken. 'In plaats van een mailtje te beantwoorden, doet u dan eens een nieuwe aanmaken', was tenslotte haar advies, 'heb ik u zo voldoende geholpen?'

 Zo ging het maar door. Struikelen over mijn eigen benen, Blanche die geen poot wilde verzetten tijdens het wandelen. Eén of andere idioot deed een poging tot een rampkraak aan de overkant. In de scooterwinkel. Hij reed zo met zijn auto door de voordeur.

Wat vooraf ging: zonder in details te treden. Blanche werd steeds onhandelbaarder als ze de hele dag bij HS in de keuken had doorgebracht. Veel te onrustig, geen regelmaat en veel te veel vrijheid. Ze nam praktisch het hele huis over met haar gegrom en gebijt. HS nam haar telkens mee naar buiten, zag ik opeens het buurmeisje met een onwillige Blanche lopen. Plus 4 kleuters die aan haar trokken en plukten. Gevolg, als ik de keuken betrad, verschanste ze zich in de hondentas.

Dus, ik heb de rust en regelmaat hersteld. De tas buiten bereik gezet. De regie in handen genomen. Vandaag weer een prettige wandeling gemaakt met vriendin A. Even stoom afgeblazen. Er sprongen ook weer konijntjes rond, hopelijk is de epidemie voorbij. Zaterdag komt Carlito een paar uurtjes met Blanche spelen. Misschien kan hij haar leren trappen lopen. Hij kan dat namelijk wel terwijl Blanche hulpeloos bovenaan de trap staat te piepen tot een mens haar naar beneden draagt. Blanche kijkt op tegen haar grote vriend. Er is niets leukers dan die twee over het strandje te zien rennen.

Vanavond dacht ik, ik rol een lekker peukie van mijn zelfgeteelde pretkruid. Dat heb ik wel verdiend.  Helaas, geen vloeitjes in huis. Dan maar weer die stomme mindfulnessoefeningen. Eén ding is zeker, morgen zal alles beter gaan, dat kan niet anders. Toch?

Symbolisch, man

Vaak vliegt de ellende in de wereld me aan. Als ik de krant opsla. Slechte, boze, verwende en verongelijkte mensen. De schuld van de media, wordt mij verzekerd. Die blazen alles op zodat je het gevoel krijgt dat 80 % van de volwassenen iets kwaads in de zin hebben. Dokters die ebola-patiënten verzorgen, worden vermoord door slecht voorgelichte stamgenoten. IS die een onbegrijpelijke aantrekkingskracht heeft op jonge moslims. Het is allemaal zo hopeloos. Ik ben toch al zo'n rampdenker. Misschien ben ik aan vakantie toe. Ik weet het wel zeker.

Vannacht droomde ik dat ik drie giraffes cadeau had gekregen. Ze verbleven in een hooischuur in het donker. Ik moest een prettige levensomgeving voor ze vinden. Een stuk land met veel bomen. Maar eerst werd ik in de jeugdherberg verwacht, waar ik een maaltijd voor 144 gasten te bereiden had. 'Het is een droom', droomde ik, 'word wakker.' Niet voordat ik het eten op tafel heb.
Uitgeput rolde ik uit bed en dacht aan een eenvoudig huisje in Portugal aan het strand. Een ruimte die weinig onderhoud vereist met een grote schuur voor HS. En internetaansluiting.

Op werk werden wij een keer onderworpen aan een psychologisch onderzoek. Na allerlei gesprekken en onderlinge oefeningen, vertelde de gespreksleidster ( 200 euro per uur) onze respectievelijke valkuilen die we geacht werden te vermijden om een betere samenwerking te krijgen. Je kent het wel, ingebakken gedrag. De één was te dominant, terwijl de ander juist over zich heen liet lopen. Wat was de mijne ook alweer, dacht ik laatst. O ja, te veel hooi op mijn vork nemen. Ik kan steeds minder aan, alleen nog een gebaksvorkje hooi. Alsof mijn batterij leeg is.

Nu zit ik met die drie giraffes in de hooischuur. En niet te vergeten het paard en de ezel die op zolder staan.

Steiger BBQ

Tijdens de BBQ van gisteren ontmoette ik een paar mensen die mij inspireerden tot het schrijven van de eerste pagina van mijn literaire thriller Moord op Steigereiland.
Korte samenvatting: De Marokkaanse krantenbezorger rijdt om 5 uur 'sochtends steiger B op. Het is mistig. Een waterig zonnetje probeert door de nevel heen te breken en doet de spinnenwebben oplichten als pareltjes. Dan ziet hij de man op een bankje zitten. Hij herkent hem, het is de zwaarlijvige nachtclubhouder. Wat doet hij op dit uur buiten? Zou hij buitengesloten zijn? Pas als de krantenjongen dichterbij komt, ziet hij de opengesperde ogen van de dikzak en het mes dat in zijn buik steekt.

Hoe verder? vroeg ik Hans. Die kwam gelijk op de proppen met commissaris Dijkstra die het zaakje gaat onderzoeken. Mo, de krantenjongen wiens hobby het is oude moordzaken te ontrafelen weet één ding: degene die het lijk vindt wordt meestal de hoofdverdachte. Dijkstra: 'Het spijt me jongen. Laat die kranten maar zitten. Jij gaat mee naar het bureau.'
Hoe loopt dit af?

Het buurjongetje danste wat houterig op de muziek. Het meisje, 3 jaar, bewoog haar heupen en billen als een geboren Braziliaanse. Een natuurtalent.
 

 

Er staat een paard op zolder

Onze waakhond

Blanche is zo geraffineerd dat ze bijna uitsluitend tegen mij gromt en bijt en poeslief is tegen HS. De laatste geeft mij goede raad. 'Je moet rustiger tegen haar praten. Nee, je pakt haar helemaal verkeerd vast. Eerst zachtjes aaien over haar rug dan voorzichtig beetpakken. Nee, niet bij haar buikje. Kijk, ik zal het voordoen.' Blanche laat zich optillen door HS en kijkt hem liefdevol aan. Zodra hij haar aan mij probeert te overhandigen, verandert ze in dr. Hyde. De blik ener waanzinnige.

Vanochtend was het weer zover. Ik doe de deur van haar bench (benz, las ik laatst) open en madam gromt. 'Ik hoor het wel als je wakker bent'', zeg ik en loop de trap af. Negeren net zolang tot ze me smeekt terug te komen. Ik zet een kopje koffie, lees de koppen in de krant: -Werkeloosheid onder ouderen hoger dan onder jongeren- Goh, hoe zou dat toch komen. Voorzichtig sluip ik naar boven om te kijken in welk stadium Blanche verkeert. Ze speelt met haar speelgoedhondje, gaat op haar rug liggen en wil een massage van een half uur. Na 5 minuten vind ik het genoeg, pak haar op en daar is de piranha weer. HS roep vanuit zijn bed in het vooronder: 'Je bent te agressief.' Krijg allemaal de pip.

Bob: 'Overdreven gedoe van die hond.'

Om een lang verhaal kort te maken, dit ochtendritueel heeft ook invloed op mijn dromen. Vannacht had ik nota bene een paard en een ezel op zolder staan in een soort 19-eeuws pand met smalle trappen, die ik elke dag naar beneden moest lozen om uit te laten. En daarna weer terugzetten op zolder. Omdat dit een onmogelijke opgave bleek, werd ik van de schrik wakker. Gelukkig, het is maar een droom, was mijn eerste gedachte, en daarna: Blanche!

Dat zo'n minihondje in staat is de hele boel over te nemen. Ik heb geprobeerd of teruggrommen helpt. Dat ze dan opeens beseft hoe belachelijk ze bezig is. Ze ontbloot haar tandjes en kijkt me vals aan, het kreng.

Godzilla

Gisteren hadden we een tegenoverstelde ervaring. We wandelden door het Diemerpark en dronken koffie bij Vrijburcht, een idyllisch plekje aan het water bij het begin van de dijk. Er kwam  een groepje kinderen op Blanche en Carlito af. Blanche ging gelijk op haar rug liggen. Een jongetje van een jaar of elf zei: 'Mag ik haar aaien?' Natuurlijk. En terwijl hij haar over haar buikje kriebelde zei hij:' Als ik in haar ogen kijk, denk ik, ik wil alles voor je doen.' Een Romeo in de dop. De andere kinderen zeiden: 'Wat zijn dat voor hondjes?' 'Chihuahua's.' 'Die zijn toch heel gevaarlijk.' 'Nee', zei ik, 'je bedoelt piranha's. Chihuahua's doen niets.'

Christo was vannacht actief op Steigereiland

Christo, de artistiekste spin van Steigereiland, is vannacht heel actief geweest. Hij heeft zowat het hele eiland ingepakt met webben die wel gekant klost lijken. Ook de bruggen, fietsen en kindervoertuigjes zijn versierd met pareltjes.

 

Alleen maar goed nieuws (afkloppen)

Ha, fijn, het baasje wakker maken

Behalve dat ik nog steeds moet wennen aan het feit dat ik Joan Rivers nooit meer zal zien in Fashion Police, gaat alles de goede kant op. De arts van Joan maakte een selfie van haar en de bewusteloze diva. En kwam daardoor te laat in actie toen Joan een ademstilstand had.

Blanche is bijna weer haar oude vrolijke, gezellige zelf. Het uitlaten was de afgelopen weken een ramp. Ze weigerde te lopen en als ik haar naar het grasveldje droeg, rook ze alleen maar aan struiken waartegen een reu had gepist.
Vandaag verliep het wakker worden zonder al te veel drama's. Het leek wel of ze wist dat vandaag Carlito en A-dag is want zodra we buiten waren, snelde ze richting Carlito's waterwoning. Ik fluisterde tegen HS: 'Niet het C-woord gebruiken, dan verwacht ze dat we naar hem toe gaan.' Om 5 voor 1 kon ik eindelijk hardop zeggen: 'Blanche, ga je mee naar Carlito?' Ze sprong een gat in de lucht en draaide rondjes van de zenuwen.
Carlito ontvangt haar meestal afstandelijk maar als ze eenmaal in het Diemerpark zijn is het net een komisch duo.

Er lagen overal karkassen van konijnen. De ziekte schijnt weer toegeslagen te hebben, akelig al die aangevreten lijken her en der. De honden wentelen zich het liefst in dode dieren dus we hielden ze aan de riem. Op het strandje mogen ze vanaf 1 oktober weer los.

HS is ondertussen zomaar opgehouden met roken. Van de één op de andere dag. Zonder te piepen. Ik zou gaan klagen en zeuren, in lades gaan zoeken naar een peukie. HS geeft geen sjoege. Hij moppert wel op alles dat in de krant staat. 'Moet je horen, die kale Samsom wil alle rijken kaalplukken. Rooie rakkers, die PvdA.' 'Ach', zeg ik dan, 'er is toch geen mens meer die op die partij stemt.' Hij is ondertussen al bij het volgende bericht. Oproer in Hong-Kong. Alles leest hij voor, gevolgd door zijn mening. Maar ja, dat deed hij ook toen hij rookte.

Dat niet- roken is zo'n zegen. Die eeuwige stank die overal in ging zitten. In je haar, je kleding, de gordijnen, het bankstel. Zelfs Bob rook naar tabak. De rook nestelde zich zelfs in de schone was. Had ik gedoucht, droogde ik me af aan een handdoek die naar sigaretten stonk. Ik denk dat HS 10 jaar aan zijn leven heeft toegevoegd.
En dan is het ook nog eens prachtig, stil herfstweer. Ik ben gek op die windstille dagen waarop het nog warm is en je toch de herfst al ruikt.
O ja, George Clooney is getrouwd. Heel Venetië afgehuurd, 6 miljoen euro er tegenaan gegooid. En dat moesten we weten ook. Speciale fotobijlage in de NRC! Het zou grappig zijn als het huwelijk na drie maanden voorbij is. Alhoewel, ik heb vernomen dat hij president van Amerika wil worden. En zij First Lady. De kwaliteitskrant houdt ons op de hoogte.

 

Hij is wakker

 

 

Het uitlaten van de hond

Blanche met het buurjongetje dat 'ook zo'n hondje wil hebben'.

Laatst liet ik Blanche uit om 21:30 uur. Laat nu de hele buurt op dat tijdstip zijn trouwe viervoeter uitlaten. In het donker van de IJburglaan zag je uitsluitend mensen met riempjes en verschillende soorten honden. Net een scene uit een absurd toneelstuk.

Ik moet daar tussendoor manoeuvreren met altijd hetzelfde zinnetje: 'Ze is loops.' Je wilt niet weten hoeveel gecastreerde reuen hier rondlopen. Die allemaal met hun scherpe neus Blanche al vanaf twee kilometer in de smiezen hebben. Castreren is zielig, vinden vele mannen. Zij vatten dat veel te persoonlijk op. Met castreren doe je je reu een plezier. Nu raakt hij bij elke loopse teef in een staat van opwinding waar hij verder niets mee kan. Het is een constante frustratie.

Mijn eerste kat heb ik uit het asiel gehaald. Daisy, de intelligentste kat van Noord-Holland. Toen zij krols was, kregen mijn toenmalige huisgenoot en ik moordneigingen. Het jammerende geluid dat zo'n poes maakt, werkt zo op de zenuwen dat de aardigste mens verandert in de Hulk. Het hele huisraad werd vernield om te voorkomen dat we Daisy iets aan zouden doen. Ik kan me goed voorstellen dat ouders wanhopig worden als hun baby dag en nacht krijst.

Zo'n loopse teef is ook geen lolletje. Ze wipt zich, als het even kan, bewusteloos tegen een kleedje of handdoek aan. Haar tongetje hangt uit haar mond, haar ogen lijken wel spiralen. Als fijn bij- symptoom heeft ze diarree en geeft ze over. Donderdagavond sliep ze naast me op de bank tot ik opstond. Ze kotste zo mijn zitplaats onder met een smurrie die zich meteen aan de kussens hechtte en stonk. Alsof ze drollen van een andere hond had opgegeten.

Als ik haar uitlaat, komt ze nauwelijks vooruit. Zet ik haar op het poepveldje, dan likt ze elk grassprietje en houdt haar plas op tot we weer thuis zijn.
Gisteren heb ik haar veel water laten drinken en een bescheiden schaaltje brokjes gegeven. Dit wil ik echt geen tweede keer meemaken dus de operatie is al gepland.
Op dit moment is het niet zo dat ik een kind in huis heb, maar mijn incontinente, demente opa. Sorry, Blanche.

Help, een puber in huis

Honden kennen geen enkele gêne

 

Ik zit met een puber in huis die mannengek is. En saggerijnig, recalcitrant, kortom onhandelbaar. Als ik haar mee naar buiten neem, valt ze me aan, grommend en bijtend. HS moet er aan te pas komen om haar riempje om te doen. En vervolgens blijft ze liggen. Ze verdomt het om een poot te verzetten. Ze is opeens overdreven angstig van geluiden. Auto's die voorbij rijden, de bas van house muziek. En ze eet nauwelijks. Geen land mee te bezeilen. En keffen. Dat mag natuurlijk helemaal niet. Ik heb er maar weer leverworst ingestopt. Nog twee weken.

We kwamen net Brutus tegen, de sympathieke, rossige chihuahua reu die, sinds Blanche haar periode heeft, ook niet weet waar hij het zoeken moet. Nou ja, toen hij Blanche zag begreep hij wat de bedoeling was. Er verscheen een denkwolkje boven mijn hoofd: 5 chihuahua puppy's à 800 euro= 4000 euro! Dat moet zo ongeveer de denkwijze van een pooier zijn, realiseerde ik me.

Over pooiers gesproken. Begin jaren 70 had ik een huisarts die bevriend was met Gerard Reve. Zijn praktijk zat in de hoerenbuurt. De man correspondeerde met Reve, schreef gedichten maar ook een verhandeling over pooiers. Ernstig gestoorde, verknipte mannen, kort samengevat. Die hele sexindustrie vind ik zo deprimerend. Dat is weer een heel ander, ingewikkeld verhaal.
 

De binnenstad

Ik was weer bij mijn favoriete en kapper voor het leven Philipe. Hij neemt de tijd en als je uitlegt hoe je het wilt hebben, begrijpt hij je precies. Dus gaat allen naar Galerie Kunsthaar, Berenstraat 21. De rielekste kapper van de randstad. Een man die weet wat een vrouw wil.

 

 

 

Ik was dus noodgedwongen in die vreselijke binnenstad. Het was drukker dan Volendam in het hoogseizoen. Ik las dat bewoners van Venetië en Rome ook al klagen over de onleefbaarheid van hun stad door de overbevolking en de hoeveelheid toeristen.

 

 

Het oog wil ook wat. Maar niet dit!

 

 

Dus peinsde ik:

 

Er zijn bepaalde regels in het leven waaraan je je moet houden. Zoals: geen dieren of mensen vermoorden, niet stelen, een ander behandelen zoals je zelf behandeld wilt worden. Enzovoorts. Een kind kan het verzinnen. Dergelijke standaardprincipes zijn genoeg om meedoen in de maatschappij soepeltjes te laten verlopen. Er zijn, dacht ik, ook wetten voor (een praktische bezwaren). Godsdienst heb je niet nodig, Consequente opvoedingsmethodes: afval in de vuilnisbak en dank je wel zeggen, als je een cadeautje krijgt. En, niet onbelangrijk, rekening houden met een ander.
In de binnenstad, blijken al die regels overboord te zijn gegooid. Er vielen nog net geen doden. Was ik even blij weer thuis te zijn waar een zonnebloem mij toelachte

 

 

Rijen reutjes

Ik heb voor Blanche de kleinste maat kinderonderbroek gekocht bij de Wibra. Met behulp ban klitteband probeer ik die om haar onderlichaam te bevestigen. Ik liet haar net uit, kwam er een dwergpincher de hoek om gesprint. Die had Blanche geroken en zich los gerukt van de riem. En dat gaat drie weken duren.

Christine Le Duc enzo

 

Voorlopig alleen speelgoedhonden voor Blanche

 

Er zijn homosexuele mannen die griezelen als ze het woord 'vagina' horen. Er zullen ongetwijfeld ook lesbiennes zijn die niets met het woord 'penis' kunnen.
Op het moment dat ik tegen de buurman zei: 'Ik geloof dat Blanche loops is', zag ik... hem rillen. 'Daar heb ik geen verstand van', zei hij terwijl hij zijn reu meetrok. Sorry, te veel informatie.

Hoe lang duurt zo'n periode? Drie weken waarin wij Blanche met fluwelen handschoenen zullen moeten aanpakken. Want hormonen. Vandaar dat het tuigje zo'n drama was. Ze weigert zich erin voort te bewegen. Ze draait net zo lang tot het tuigje ondersteboven zit. Ik gebruik het riempje maar weer. Er staan nog geen reutjes voor de deur. Ik weet dat er een aantal niet- gecastreerde rondlopen dus het is oppassen geblazen. HS zei: 'Je kunt haar best laten dekken. Er zijn zoveel mensen die zo'n leuk hondje willen.' Door Brutus zeker. Nee, daar beginnen we niet aan. Alle buurtkinderen willen een Blanchje. Ik ontmoedig ze juist want na een half jaar zijn ze het zat en wordt het hondje verwaarloosd of erger. Zolang de asiels uitpuilen met ongewenste huisdieren, laat ik Blanche niet zwanger worden. Ik las trouwens dat veel teefjes schijnzwanger worden. Apart.

Wat de eenden situatie betreft, Lulu en haar ganse familie zwemt hier rond maar ze zijn niet meer zo opdringerig. Ik vertelde buurvrouw A. Over Lulu. Zij wist meteen welke eend ik bedoelde: 'Die noemen wij Christine le Duc', zei ze.

 

Wie is wie?

 

Tuig

 

De buurman liep langs en ik zei: 'Hoe vind je Blanche haar outfit? Ze doet mee aan de Dam tot Dam chihuahua-race.'
Hij keek me een beetje raar aan.

 

 

Ik was net van plan Blanche mee naar buiten te nemen toen haar nieuwe tuigje door de brievenbus viel. 'Gelijk uitproberen', zei ik tegen HS, 'help me even.' Blanche stond op het biljart, ik schoof het tuigje over haar hoofd en ze veranderde in een piranha. Zelfs HS kreeg ervan langs. Als een dolgedraaide biljartbal met tandjes ging ze tekeer over het groene laken. 'Raak me niet aan', schreeuwde ze hysterisch. In dergelijke situaties reageer ik het liefst net zo hysterisch of val ouderwets in zwijm. In de 19e eeuw kon je daarmee wegkomen als vrouw en zo het probleem over laten aan de man. We lieten Blanche kalmeren maar ze was niet meer te benaderen. Call me old-fashioned, Ik besloot me terug te trekken. Dit was typisch een klus voor een echte man.

's Middags zag ik de buitendeur openstaan en zaten HS en Blanche op het bankje op de steiger. Blanche met haar nieuwe, stoere, sportieve tuigje. 'Hoe heb je dat voor elkaar gekregen?', vroeg ik. 'Leverworst.', zei HS. Natuurlijk, regel1 in het hondenboek: in crisissituaties altijd leverworst bij de hand hebben.

 .

Hebbedingetjes

Hé, wordt er een foto van mij genomen? Wacht even ...

... dan ga ik er voor zitten 

Nu heb ik al jaren een IPad en ik weet nog steeds niet hoe ik een foto moet uploaden op mijn blog. Verder vind ik het een fantastisch apparaat dat ik altijd en overal onder mijn arm draag. Jammer dat mijn vader die technologische ontwikkelingen heeft moeten missen. Want het blijft een wonder.



Ik zat op de chihuahuasite te zoeken naar een passend tuigje voor Blanche. De dierenarts had me er 1aangesmeerd die eigenlijk te klein was en waaruit ze haar voorpootje loswurmde, mank ging lopen en uiteindelijk het verdomde om nog een stap te zetten. Terecht. Op de chi-site zag ik allemaal hebbedingetjes voor kleine hondjes die alleen maar leuk zijn voor de eigenaar. Zoals een zonnebril en parapluutje. En natuurlijk allerlei jasjes, donsjackets, stoere camouflagepakjes. En schattige broekjes met kant voor de loopse teef. Blanche moet ongeveer NU loops worden maar ik merk nog niets.

Wel vertoont ze irritant pubergedrag. Als ze in de keuken is spant ze samen met Hans tegen mij. Ik hoef alleen maar in de deuropening te verschijnen of ze begint dreigend te grommen en haar parelwitte gebitje te ontbloten. De buurmannen van een paar huizen verder hebben een Dobermann die al 10 cursussen heeft doorlopen. Hij joeg alle bezoekers het huis uit en beet voorbijgangers. Nu gebruiken de mannen een clicksysteem dat volgens hen werkt als een speer. Ik heb nu de dominante aanpak uitgeprobeerd. Als ze gromt en bijt, hup, op haar rug leggen en hard ' Foei' (Martin Gaus) roepen. Tot nu toe is ze daar van onder de indruk. Gedoe, zo'n hond.

Kostenplaatje

Hond-asiel
Vaas- vuilniscontainer
Muis-cadeau
Bloemen- Albert Cuyp, 6 euro

Elektra

Blanche lag gezellig naast me op de bank. Ik was aan het bloggen,zij kauwde op een botje. Dacht ik. Tot ik geknetter hoorde. Had ze mijn computerkabeltje doorgebeten. Ze keek gefascineerd naar de vonkjes die opspatte. 'Nééééé'!', riep ik en griste het kabeltje buiten bereik. Ik nam het mee naar mijn computermannetje dat in de keuken woont. 'Het is maar 6 volt, ik repareer het met plakband.' Dat was dus goed afgelopen. Blanche wordt steeds behendiger in het springen op stoelen en banken en weet dan via via nog hoger te klimmen. In de keuken scharrelt ze door HS' spullen en vindt dan altijd wel iets levensbedreigends zoals scheermesje, stekkers en contactdozen.

Bob mocht als kitten graag in de prullenmand springen. Hij past er nu nèt in

Blanche geeft altijd ongevraagd advies. Houd je erbuiten, Blanche

Er werd mij op de sociale media verweten dat ik altijd over 'dat verwende kreng' schrijf en nooit meer iets over Bob vermeld. Bobje tolereert Blanche maar krijgt de zenuwen van dat drukke gedoe. Zijn leven speelt zich bijna uitsluitend in de nacht af. HS laat hem om 23 uur naar buiten. Om half 2 roffelt Bob met zijn pootje tegen het slaapkamerraam. HS staat automatisch slaapdronken op, opent het raam. Bob springt naar binnen, valt op het bed in slaap en wil dan om 4.30 weer naar buiten. Dat is de vrije opvoeding van HS. Vannacht ontsnapte er een roffelende wind bij mij toen ik me op mijn zij keerde. HS stond automatisch, slaapdronken op om het raam open te doen. 'Sorry', zei ik, 'dat was Bob niet, ik liet een windje.' Geloofwaardige imitatie, vond HS.
Bob heeft nu ook concurrentie van de buurkat, een mainecoon. Die mag graag komen buurten en is razendsnel. Laatst stond hij voor de achterdeur: 'Mag ik binnen komen?' Ik stond net op het punt het pand te verlaten, liep naar de voordeur en daar verscheen de mainecoon. Ik kon hem nog net tegenhouden. Bob vindt alles best zolang het beest niet binnenkomt. De mainecoon weet weer niet wat hij met Blanche aan moet. Katten begrijpen dat gespring en gelik niet. Tegenwoordig vraagt de buurman: 'Is Bob binnen? Is het slaapkamerraam dicht? Oké, dan kan Peer naar buiten.'

Ik had gehoopt met de aanschaf van Blanche meer beweging te krijgen. Dat plan is geslaagd.

Carlito

Het Diemerpark is een paradijs voor honden

Blanche en Carlito

Kijk, Carlito, water is helemaal niet eng

Ze zien een ander klein hondje

Voor alle zekerheid altijd onderdanig zijn, weet Blanche

Wat een ruimte in het Diemerpark

Blanche zei achteraf: Dit is de mooiste dag van mijn leven

Het is zover. De dag die je wist dat zou komen.

Hans is vandaag 70! jaar geworden. We trekken een fles tequila open. Later!

Blanche met fans

 

Henk en Redmond

Redmond O'Harlon

Ik voelde me vandaag net een kersverse moeder die na een half jaar verzorgen van de baby (Blanche) even de deur uit mag. Ik ging wat drinken met mijn vriend HK op een terrasje aan de Plantage Middenlaan. Mensen kijken, Naast ons streek schrijver Redmond O'Harlon neer, ook bekend van het VPRO-programma The Beagle, in het voetspoor van Darwin. 'Hé, O'Harlon", zei HK die nooit iemand herkent. Even later liep HK richting wc en stopte bij O'Harlon's tafeltje. 'Mr. O'Harlon", zei HK, 'I watched all your programs and enjoyed every minute of it. Every Minute.' 'Thank you', zei de oude schrijver glimlachend. Toen HK terug was, liep ik naar O'Harlon. 'Excuse me, can I take a picture of you and my friend. He's a big fan of yours.' No problem. 'I've been a member of the VPRO for 45 years', voegde ik eraan toe'. Dat hoorde hij niet eens want die man leeft in een eigen wereldje. O'Harlon sloeg zijn arm om HK en ik knipte 2x af.
HK en ik deelden een fles wijn, een salade en een grote schaal zelfgebakken patat. Blanche had thuis haar plas netjes opgehouden. Mama kan er weer even tegen,
Morgen volgen foto's want dan arriveert het kabeltje dat spoorloos verdwenen is.

Redmond O'Hanlon (Dorset, 5 juni 1947) is een Brits schrijver. Hij genoot zijn opleiding aan het Marlborough en het Merton College in Oxford. Hij behaalde zijn M.Phil. in negentiende-eeuwse Engelse studies en werd benoemd tot wetenschappelijk medewerker in 1971, verkreeg de Alistair Horne Research Fellowship in 1974 en werd senior visitor aan het St Antony's College, Oxford, in 1985.

Zijn proefschrift, Changing Scientific Concepts of Nature in the English Novel, 1850-1920, kwam gereed in 1977. Van 1970 tot 1974 was Redmond O'Hanlon lid van de literatuurcommissie van de Arts Council of Great Britain (de Raad voor de Kunst van Groot-Brittannië). Hij werd lid van de Society for the Bibliography of Natural History in 1982, lid van de Royal Geographical Society in 1984 en lid van de Royal Society of Literature in 1993.

Gedurende vijftien jaar was hij redacteur van The Times Literary Supplement op het gebied van natuurlijke historie. In 2009 voer hij mee op het schip dat de historische reis van Charles Darwin met de Beagle herdacht door deze te herhalen.

O'Hanlon is vooral bekend geworden van zijn reisverslagen waarin hij zijn zoektochten beschrijft naar dieren en gewoonten die al uitgestorven leken. Op 9 mei 2012 won het programma O'Hanlons Helden de Zilveren Nipkowschijf voor het beste reisprogramma van het jaar. See More