Generatiekloof

Het is zaterdag, de zon schijnt en bij gebrek aan een speeltuin spelen de peuters voor onze deur. Om te laten merken dat ik nog lang niet dood ben (afkloppen) zet ik de radio 60 zender op 11. Lawaai tegen lawaai schijnt stilte op te leveren. Ik zing luid mee met My Guy van Mary Wells, dan Neil Young met Miner for a Golden Heart (daar hebben ze niet van terug) en Help me Rhonda van The Beach Boys.

Vorig jaar kroop er een peutertje op mijn schoot. 'Je zou oppasoma moeten worden', merkte de buurman op. Ten eerste ben ik niemands oma en ten tweede heb ik wel wat beters te doen en tenslotte, oppassen wil ik wel maar mijn uurloon is héél hoog. Ik moet wel mijn AOW aanvullen. Dat u het weet.

Zo, nu ga ik naar de verjaardag van mijn kleine broertjes waar we lekker uit ons dak gaan met Old Skool Soul.

Wat doet een labbekak?

Hans de Boer, een rechtse marxist

Gisteren stond er een interview met de nieuwe voorzitter van de werkgeversorganisatie, Hans de Boer in De Volkskrant die gelijk de knuppel in het hoenderhok gooide. De Boer noemt zichzelf een rechtse marxist en vond niet alleen dat de uitkeringen omlaag moeten maar vooral dat die labbekakken hun handjes moeten laten wapperen. En niet alleen ophouden om gratis geld te krijgen.
Een uur later verontschuldigde hij zich want het was niet zijn bedoeling iemand te kwetsen. De labbekakken draaien zich nog een keer om in bed.

Zijn voorganger, de heer Wientjes, vertelde eens met de bekende VVD-arrogantie, dat hij en zijn vrouw altijd uit eten gaan van hun AOW. Bij De Kas waar je een jaar van tevoren moet reserveren. Ik neem aan dat er voor Wientjes altijd wel plek is.

Een paar weken geleden noemde premier Rutte op een VVD-bijeenkomst (lekker onder mekaar) dat het eens uit moet zijn met het Dikke Ik. Mensen die ontslagen worden moeten solliciteren, solliciteren en nog eens solliciteren en niet eerst een uitkering aanvragen

Het eigenaardige  van die uitspraken is dat die VVD-ers helemaal niet op de hoogte zijn van de realiteit. Zo dacht Hans de Boer dat een werkeloze, alleenstaande moeder 2300 euro per maand krijgt.
Er zullen ongetwijfeld labbekakken te vinden zijn onder de uitkeringsgerechtigden maar wie wil die nou in dienst nemen? Die liggen te slapen als ze eigenlijk asperges moeten steken.  Daarnaast solliciteren hele volksstammen zich een slag in de rondte maar worden te oud of te hoog opgeleid gevonden.

Het woord Labbekak is in ieder geval in ere hersteld. Wat doet zo'n nietsnut, zo'n Oblomov de hele dag?  Spelletjes op Facebook natuurlijk. Deze bijvoorbeeld: hoe ziet je kind er uit.

Charlotte de Korte

En vooral veel wandelen met de hond. Blanche en ik liepen door het Diemerpark. Daarna kwamen we langs een container vol afgedankt geraniums. Ze waren ietwat getraumatiseerd maar dankbaar dat ze bij ons mogen wonen.

Gratis geraniums dankzij dumpster-diving

Vervolgens wat huishoudelijk werk gedaan en administratie afgewikkeld die al maanden ligt te wachten. (Waarom moet ik nog steeds mijn inkomsten bij de belasting opgeven, ze weten toch alles?) Toen mijn eerste wasje in de nieuwe machine gestopt. De oude, nog van Lena geërfd, stond bij het centrifugeren te dansen als een kandidaat van een talentenjacht en maakte daarbij zo'n herrie dat alle deuren dicht moesten om het geluid te dempen. Dit kon zo niet langer. Ik vond een goedkope Indesit die gebracht werd en aangesloten. De oude namen de jongens mee. Wat een opluchting.

De eerste lading

En dan is het alweer 16.00 uur. Nog een hoofdstuk in mijn boek lezen, daarna koken, hond uitlaten en nog wat lezen. Op naar de volgende labbekakdag.

Wie kent Hugh Betcha nog?

Andra Martin en Martin Short

In de autobiografie van Martin Short 'I Must Say' vertelt hij over hoe hij in de vroege jaren 70 begon met acteren. Het was een soort gouden decennium van komieken die elkaar vonden in kweekvijver, het comedy theater Second City. Tijdens de auditie ontmoette hij een raar doch fascinerend grietje dat gelijk wordt aangenomen door haar indrukwekkende, komische uitstraling. Gilda Radner.

Martin Short, Andrea Martin en John Candy

Veel van die beginners van toen zouden later terecht komen bij Saturday Night Live. Zoals Eugene Levi. Ik kan me een scene herinneren waarin hij Hugh Betcha speelde.
Andrea Martin was een comédienne die niets hoefde te doen maar op de een of andere manier zo'n grappige houding had, dat je al schaterde als ze opkwam. Ze speelde in een parodie op de film Silkwood, over wantoestanden in een kerncentrale. In de centrale zelf zitten, in de sketch, allemaal vrouwen als gekken te werken achter trapnaaimachines. De overspannen kop van Andrea Martin is werkelijk hilarisch.

Ook buiten het theater improviseerde men erop los. Dan Acroyd en Andrea speelden in een restaurant de ouders van Gilda Radner. Iedereen was begin 20, had voornamelijk lol en was totaal niet bezig met beroemd worden of carrière maken.
Een jaar later maakten de meesten furore bij SNL. Bill Murray, John Belushi, Steve Martin en allen die ik hierboven noemde.
In die tijd heerste de opvatting dat vrouwen niet grappig konden zijn. Humor moest je aan mannen overlaten. Ja, wat dat betreft waren het achterlijke tijden.

Een tribuut aan Led Zeppelin

Een tribuut aan de jongens van Led Zeppelin. Fantastische uitvoering van Stairway to Heaven door de dames van Heart. Mèt koor en superdrummer. Alleen al de gezichten van de jongens en de president maakt deze clip de moeite waard.


stairwaytoheaven

Droogkloot

Jean-Pierre Geelen, Kraack noch Smaack

Wat is de zomertijd toch een verademing qua krant. Jean-Pierre van Geelen, droogkloot en tv-recensent zonder humor, wordt tijdelijk vervangen door geestige kijkbuiscritici. Het vak is natuurlijk achterhaald; over een paar jaar is iedereen overgegaan op Netflix of andere internet programma-aanbieders zonder reclame. Televisie is nauwelijks meer de moeite waard sinds de zendercoördinators en kijkcijfers de dienst uitmaken. Als je dan toch je brood wilt verdienen met het recenseren van onzin, neem dan een voorbeeld aan de Amazon.com critici.


Amazon.com reviews

Topdag op IJburg

Voor Blanche was het weer een topdag. Wandelen met haar favoriete mens en hond. Ze zijn in het Diemerpark een parkeerplaats aan het aanleggen. Dat betekent doordeweeks druk wegverkeer in de vorm van monstertractoren over de smalle, landelijk weg naar het park. Wij kruipen dan de berm in maar het blijft eng die immense wielen vlak langs je te zien rijden.

Altijd lachen met dit stel

In het weekeinde hebben we daar geen last van. Het zag er de hele dag dreigend uit, we hielden het echter droog.
Thuis zat Lulu op het randje bij de keuken. We hadden de godmother aller eenden een tijd niet gezien. Ik herken haar aan haar smetteloze witte befje (haar kinderen en kleinkinderen hebben witte befjes met donkere stippen), aan haar stem en aan haar brutale gedrag. Ze tikt tegen het raam alsof ze wil zeggen: 'Komt er nog wat van, ik wil eten.' Blanche wil het niet hebben en reageert met een heftig gekef. Ik was beneden aan het lezen en hoorde voortdurend: Snater, snater, kef, kef, kef, Blanche houd je kop. Steeds in dezelfde volgorde.  'Ze moet leren luisteren', zei onze hondenfluisteraar die zichzelf ook wel meneer Streep noemt. Hij zette haar een tijdje op de gang om af te koelen. Het enige dat werkt is de gordijnen dicht doen. Dus nu zitten we de hele dag in het donker want als de buurkat langs komt, ook heel brutaal, hij zit op het randje en staart met een doordringende blik naar binnen, dan wordt Blanche hysterisch. Als je haar corrigeert, valt ze je aan en bijt met die gemene tandjes. Even later likt ze schuldbewust onze tenen.

Over meneer Streep gesproken, die zit in de lift. Hij is al een paar kilo aangekomen, zijn huidskleur is gezond en hij wandelt af en toe met Blanche. Ook smeedt hij plannen (zonnepanelen op het dak) en is hij aan het knutselen. Als zijn conditie wat beter is, gaat hij in zijn auto, de Tazzari rijden. Hij is niet meer buiten adem en staat 's ochtends zingend op. Wat ook zo heerlijk is, het huis, de gordijnen, de meubels en onze kleding ruiken niet meer naar sigaretten. Dat geeft ons: Hans, Bob, Blanche en ik 5 jaar extra jaren want wij zaten natuurlijk gezellig de nicotine en teer in te ademen. Wie weet worden we wel 100. Afkloppen.

Meneer Streep zijn auto

 

Politieke correctheid is het nieuwe fascisme

Wie beweert dat? Ik.

Gerard Cox is een luk maar wel ónze lul

Je hebt nu ook dat gevalletje met Gerard Cox. Die zei bij Jörgen Raymann dat Geluk vroeger heel gewoon was omdat er toen nog geen allochtonen waren. Ja, een blanke Rotterdammer boven de 60, dat moet een racist zijn. Laat die grap nu door Jórgen Raymann zelf geschreven zijn. Schijnt een gekleurde Surinamer te zijn. Ik ken hem alleen als slechte cabaretier.

De Betrouwbare Mannetjes schrijven vandaag een stuk in De Volkskrant dat hout snijdt en schuwen de foute grappen niet. Een Volkskrantverslaggever had opgemerkt dat tennisster Serena Williams als een kerel serveerde. Daar moest de Ombudsvrouw aan te pas komen. De Betrouwbare Mannetjes schrijven: 'De open zenuwen zijn inmiddels zo talrijk dat er bijkans vaker excuses geëist worden voor foute grappen dan de EO ze aanbiedt voor hun programma's. Voor je het weet, is alles uit zijn verband gerukt en word je behandeld alsof je gisteren nog Zuid-Afrikaanse en Rhodesiche Vlaggetjesdag hebt gevierd. Foute grappen zijn hét ventiel voor de druk die continu aardig en beleefd doen nu eenmaal veroorzaakt. Gerard Cox heeft voor een keer gelijk, het is een verstikkende periode. Gelukkig weten wij één ding zeker: later lachen wij erom. Tenzij iemand tegen die tijd besluit er een gekostumeerde sitcom over te maken.'

Wat zo eigenaardig aan deze humorloze trend is, hij is universeel en is vooral te vinden onder studenten. Daarom willen mensen als Jerry Seinfeld en Chris Rock niet meer optreden voor 'collegekids'. Die roepen de hele tijd: 'Dat mag niet, dat is seksisme, racisme, fascisme.' Met de kerstdagen mag je in Amerika niet: 'Merry Christmas' zeggen want dan beledig je joden en moslims. En er wordt van je verwacht dat je moslims ontziet met de Ramadan.
Het was al eerder bekend dat ironie, sarcasme of cynisme niet besteed is aan jonge Twitteraars. Die leeftijdsgroep neemt alles letterlijk. Of zoals een GeenStijl journalist eens schreef: 'Ironie is zó jaren 70.'
Inderdaad, net als correct spellen.
 

Een kat en een hond

Een kat en een hond, gaan die samen?

'Neen'

'Echt wel'

 

Sense8

Ik kijk, op aanraden van de buuf, naar de serie Sense 8. Ik ben nooit zo gek op Fantasy. Ik vind de verhalen meestal ongeloofwaardig en vergezocht. De serie gaat over 8 mensen op verschillende werelddelen die telepathisch met elkaar in contact staan. Ze kunnen gebruik maken van elkaars taal, kennis en talenten. Dat komt goed uit want sommigen komen in levensbedreigende situaties, zoals een Nigeriaan wiens anti-aids medicatie van zijn moeder wordt afgenomen door een gang. Een Koreaanse vrouw die kampioen kickboksen is, helpt hem het geboefte alle hoeken van de kamers te laten zien. Goed zó!

Four Non Blonds

Gisteren zag ik een aflevering waarin 6 van hen een orgie beleefden. Telepathisch. Tenslotte zongen ze met z'n allen op de verschillende continenten: Azië, Europa, Amerika, Zuid-Amerika en Afrika, het lied What's going on van 4Nonblonds. Dat is zo'n nummer dat je haat óf gek op bent. Als ik het hoor zet ik snel de radio uit. Stom lied, stomme bandnaam en stomme hoge hoed van die stomme griet, denk ik dan. Vreemd genoeg werkt dit liedje in Sense8. Ik ging zelfs meezingen.

Wat opvalt aan de tegenwoordige series is de hoge kwaliteit. Geld nog moeite worden gespaard om prachtige beelden te leveren. Ook het acteerwerk van de onbekende acteurs is overtuigend. Knap geschreven ook. Allerlei variëteiten van personages komen langs (passeren de revue): hetero, homo, transgender. En als ze bloot zijn, zijn ze ook echt bloot en niet bedekt op essentiële punten.
Ik hou alleen niet van het geweld. Zoals een plastic zak over het hoofd van een meisje trekken om haar te laten praten. Dan doe ik een Fast Forward.

Derek

Derek mag graag een collega in een houdgreep nemen

Dankzij Netflix kon ik eindelijk de nieuwe sitcom van Ricky Gervais bekijken. Derek.
180 graden verschil met The Office. Derek, gespeeld door Gervais, is een simpele ziel met een hart van goud. Hij werkt in een verzorgingshuis waar de sympathieke Hannah de leiding heeft. Hannah heeft haar school niet afgemaakt en is via via terecht gekomen bij de oudjes. Ze werkt er praktisch 24 per dag en zorgt ervoor dat de bewoners een prettige eindfase hebben.

Derek houdt van oude mensen, van hun verhalen. Regelmatig sterft een bewoner en dan is hij heel verdrietig. Een keer per week komen er honden langs van de opvang om geaaid te worden. Als Derek's favorietste hondje doodgaat is hij ontroostbaar. Maar als de club naar de dierentuin gaat en hij de pinguïns mag voeren is dat weer de bestste dag van zijn leven.

De serie is een ode aan de bewoners die eens jong en vol verwachting in het leven stonden en nu praktisch onzichtbaar zijn geworden in de maatschappij. En aan de verzorgers die deze mensen (jij en ik tenslotte) vol liefde en respect begeleiden naar het einde. Ontroerend en grappig.

Goed gedaan, Ricky Gervais

Op de prairie

Sorry, tekst zonder plaatjes


Gisteren, zondag, ging ik met buuf A. en hondje C. wandelen over de prairie van het Diemerpark. Het is een voormalige vuilnisbelt, dat park, maar er groeit en bloeit van alles. Jammer dat ik geen vogelgeluiden herken want er wordt wat afgefloten.
Ondanks het warme weer waren er weinig mensen, de meesten zaten op het strandje. De honden waren in hun element; graven, snuffelen, achter een konijn aan.


Aan het eind van onze wandeling wilden we nog wat drinken bij café Vrijburcht. Wegens omstandigheden gesloten, stond er op een briefje. Bij navraag hoorden we dat onze favoriete hangplek failliet is. Het was juist zo'n ongedwongen, hondvriendelijke plek met gemakkelijke stoelen. Een beetje buurthuisidee. We moesten wel uitwijken naar het nieuwe café op de andere, winderige hoek. Dat is duidelijk in handen van een zakenman. Een glas rode wijn hield in: een groot glas met een bodempje wijn. Alsof het cognac was. 'Dat is wel erg weinig', zei ik tegen de serveerster. 'Dan schenk ik u nog wat bij', zei ze opgewekt en schonk de zuinigste scheut ooit.


Volgende keer nemen we zelf een fles mee, in een bruine zak en gaan gewoon op een bankje zuipen. 
De Amsterdamse horecamaffia, de dierenmaffia, de openbaar vervoermaffia enzovoorts. Leve het kapitalisme!


O ja, de buuf spotte een lepelaar bij de dijk. Gratis en voor niets.

Kris Kras door Rusland

Mijn compjoeter doet geen plaatjes meer uploaden?



Zoals ik al eerder geschreven heb, mijn ouders waren intelligente, verstandige mensen die hun kinderen pedagogisch verantwoord wilden opvoeden. Daarom had mijn moeder een abonnement op het jeugdblad Kris Kras genomen. Ik neem aan dat het een jeugdblad was, er stonden erg veel teksten in en niemand las het. Na veel wikken en wegen, wat zou dr. Spock hiervan vinden?,ging mijn moeder over op de Donald Duck. Daar werd iedere week om gevochten.
In Karel van het Reve's boek Achteraf vertelt hij een soortgelijk verhaal. Karel vraagt zich af wat het oude communistische regime van het Vrolijk Weekblad had gevonden. Hij vindt het antwoord in de Korte encyclopedie, deel 3 (Moskou 1966). Daar staat onder het trefwoord Comic: 'Karakteristiek voor alle soorten stripverhalen is de verheerlijking van grove fysieke kracht, geweld en racisme.'


Over Rusland gesproken, gisteren zag ik een interview met de winnaar van de Bob den Uylprijs, Michel Krielaars. Over zijn boek Het Brilletje van Tsjechov waarin hij zijn literaire held Anton Tsjechov achterna reist door Rusland. Hij sprak met arbeiders, winkeliers en boeren in een poging de Russische ziel te doorgronden.
Rusland is van een communistisch regime in korte tijd overgegaan naar een keihard, kil kapitalisme. Veel Russen verlangen terug naar vroeger. 'Je had een stuk worst en een stuk kaas en een fles wodka. En je zong de hele avond liedjes met je vrienden. Soms vergat je naar je werk te gaan (kater) tot je weer zin had om op te staan. We hadden niet veel maar het was erg gezellig.'
Heimwee naar de oorlog. Wat hebben we gelachen in de onderduik.

Krielaars vertelde dat de gezelligheid in vele gevallen plaats heeft gemaakt voor bittere armoede. Mensen die hun huis moeten verkopen om hun ziekenhuiskosten te betalen. Veel schrijnende gevallen. De populariteit van Poetin kan Krielaars niet verklaren. 'Ik heb hem een paar keer ontmoet. Het is een klein, angstig mannetje dat vroeger een onbenullig ambtenaartje was.'


Wij zijn blij dat het verderfelijke communistische systeem is verdwenen, maar dit was nu ook weer niet de bedoeling. Waarom is er in zoveel landen een fatsoenlijke democratie, met welvaart voor iedereen, niet mogelijk? En verschijnen er altijd uit allerlei hoeken en gaten machtswellustelingen, Poetin, Erdogan, Rutte ('die werkelozen zouden wat meer hun best moeten doen.'), die het volk piepelen?
Boekenpresentator Wim Brands stelde Krielaars voor Dostojevsky achterna te reizen. Dat levert waarschijnlijk nog treuriger verhalen op. Bij Tsjechov valt er tenminste wat te lachen.