Op bezoek bij Obama

'Jongens, heeft iedereen geplast? We gaan vandaag op bezoek bij de president van Amerika.'

 

Leve de plantsoenendienst

Karel van het Reve Achteraf II

Karel schrijft over van alles en nog wat. Hier wat titels van zijn stukjes: Mieters, Gedateerd, Tararaboemdiee I, Tararaboemdiee II, Examen, Spijkerbroek, De Plaat Poetsen, Basisinkomen, Verenigde Nazi's.

In de column Misja I schrijft hij over zijn Russische vriend, de dichter Misja. Met zeventien jaar kwam hij aan het front als soldaat. Hij kwam tot Berlijn. Na de overwinning was hij zo onvoorzichtig om tegen een kameraad te zeggen dat de Duitse automobielen - Mercedes, BMW- nog zo slecht niet waren. Het leverde hem 5 jaar kamp op.
Karel schrijft dat Misja's schrijfstijl te vergelijken is met die van Willem Wilmink en Annie M.G. Schmidt. Misja heeft een infarct gehad. Van een van zijn gedichten is dit de letterlijke vertaling:

Als je niet te hard loopt
niet meer in de sauna gaat,
geen vlees eet,
geen scherpe opmerkingen maakt,
alle cholesterine vervangt
door nitroglycerine,
en met een stok gaat lopen,
en niet te veel in de zon zit,
niets optilt,
niemand omhelst
niet in zee zwemt,
je niet opwindt,
geen gasten uitnodigt,
dan kun je een leven hebben
als God in Frankrijk.

Max Pam: Wat zou Karel hiervan hebben gevonden, dat is een vraag die telkens door mijn hoofd speelt als er weer nieuws is van het front. Ik ga niet zo ver als Maarten Biesheuvel die beweerde dat Karel de reïncarnatie is van God, maar ik moet toegeven dat ik mijn ogen maar dicht hoef te doen om Karel te horen spreken met die laconieke, nasale stem. Even voor de jeugdige lezers: Karel van het Reve was een afvallige communist, een slavist en een professor.
Daarnaast is hij tussen 1967 en 1968 correspondent geweest voor Het Parool in Moskou. In 1981 kreeg hij de PC Hooftprijs. Terecht, want hij is een van de grootste Nederlandse schrijvers van de twintigste eeuw.


Karel schrijft lichtvoetig en geestig. Het gebeurt niet vaak dat ik regelmatig een boek moet neerleggen om eens flink te schateren. Tot ergernis van de mensen om me heen. (Daarover heeft Bob den Uyl een hilarisch verhaal geschreven).

Karel van het Reve Achteraf I

Freud, een soort Ron L. Hubbard, door het ziekenfonds vergoed.

Van 1988 tot 1996 leverde Karel van het Reve een tweewekelijkse bijdrage in Het Parool onder het motto: 'Achteraf'. Ik haal al mijn wijsheid uit zijn stukjes. Of nog mooier, ik zie af en toe mijn mening bevestigd door de groten der aarde. Dan sta je toch minder alleen.

 Karel was secretaris van de anti-Freud club. Als ik destijds geweten had dat die bestond, had ik me gelijk aangemeld als erelid. Karel schrijft:
'De anti-Freud club is een internationaal gezelschap van mensen die de beweringen van de 'Weense kwakzalver' voor boerenbedrog houden. De club heeft geen statuten of program. De leden betalen geen contributie en hoeven geen bijeenkomsten bij te wonen, noch hoeven zij zich als lid aan te melden. Hun lidmaatschap wordt door de club alleen openbaargemaakt als zijzelf in het openbaar hebben laten merken dat zij niet in Freud geloven. ...
 
... Een van de eigenaardigheden van onze club is dat je ook lid kunt worden of blijven als je dood bent. Tot onze prominente leden behoren bijvoorbeeld Vladimir Nabokov en Karl Popper.'

Kandidaat-lid is de Britse schrijver Kinsley Amis.
"Ik had hem al een hele tijd in de gaten, maar harde bewijzen dat hij het lidmaatschap van ons verbond verdiende had ik niet. Tot ik onlangs zijn autobiografie in handen kreeg. In dit boek noemt hij de leer van Freud een van de verderfelijkste theorieën van de 20ste eeuw, hoewel, voegt hij er troostend aan toe, het freudianisme heeft minder doden gekost dan het nazisme en het marxisme.
Dat is duidelijke taal die te denken geeft. Zouden Freud en de freudianen inderdaad dodelijke slachtoffers hebben gemaakt?
Wel is het zo, dat je zelden iemand genoemd vindt, die door Freud of een aanhanger van Freud genezen is.'

Vivian Maier

Ik viel gisteren middenin een documentaire over de Amerikaanse fotografe Vivian Maier (1926-2009). Zij werkte als nanny en sleepte haar oppaskinderen mee naar de achterbuurten van de stad. Daar fotografeerde ze ongegeneerd daklozen, gehandicapten en armoedzaaiers. Niet van een afstandje maar door in hun 'persoonlijke ruimte' te gaan staan. Haar werk sloeg ze op in dozen en werd pas na haar dood gezien. Het was een zonderlinge dame, excentriek.
Over haar verleden of persoonlijke leven sprak ze nooit. Ze had een Frans accent doch was in New York geboren. Ze had een fascinatie voor verkrachting, moord en doodslag en bewaarde honderden krantenartikelen over dit soort onderwerpen. Men vermoedt dat ze in haar jeugd misbruikt was. Kwam een man te dicht bij haar in de buurt dan gaf ze hem een oplawaai. Ze waarschuwde haar oppaskinderen ook voor het mannelijk geslacht.

Echt aardig was ze niet, als nanny. Ze duwde het eten door de strot van een 5-jarig meisje en nam haar, als uitje, mee naar het slachthuis. Ze mepte kleine kinderen. Toch had ze een bepaalde charme, recht voor zijn raap, waardoor ze lang getolereerd werd.

Haar fototoestel hing altijd om haar nek. Op een dag werd er een buurtjongentje aangereden door een auto. Ze fotografeerde het kind dat doodstil op het asfalt lag. De buren die zich om hem heen verzamelden. De politie, de ziekenauto. De moeder die met een lijkbleek gezicht kwam aansnellen.

Ze maakte ook filmpjes van de kinderen die om haar heen zwermden. Ze interviewde ze alsof het volwassenen waren.
Tenslotte werkte ze als nanny bij een zeer tolerante familie waar ze de zolderkamer bewoonde. Die was verboden gebied voor het gezin. Toen het plafond eronder begon te zakken, inspecteerde de vrouw des huizes de kamer. Die stond vol pakken kranten, hoog opgestapeld. Er was slechts een smal looppad dat naar het bed leidde. De vader heeft toen een extra steunbalk geplaatst. Uiteindelijk begon ze het hele huis met stapels kranten te vullen waar niemand aan mocht komen. Want 'er staat een artikel in wat ik nog moet uitknippen.' Je kent het wel.
De situatie werd onhoudbaar en ze werd ontslagen. Later hebben drie oppaskinderen, inmiddels volwassen mannen, een kamertje voor haar gehuurd. De buurt kende haar als de oude vrouw met de hoed die altijd op hetzelfde bankje zat. Op een dag werd ze er dood gevonden.

Ze liet na haar dood zoveel foto- en filmateriaal achter dat er een firma ingeschakeld moest worden om het allemaal te scannen. Haar werk wordt nu overal ter wereld tentoongesteld. Het blijft gissen wat ze van al die publiciteit gevonden zou hebben. Ze was een getalenteerde fotografe maar ook een zwaar beschadigd mens.

Onze Karel

Ik zit me werkelijk suf te lachen om de herinneringen van Karel van het Reve. Hij beschrijft in zijn boek 'Achteraf ' bijvoorbeeld de terugkerende examendroom. Je kent het wel, je zit in een zaal met honderden examenkandidaten en je kunt je niets herinneren. Volgens Freud hebben alleen mensen die geslaagd zijn voor hun examens deze droom. Mensen die gezakt zijn nooit.

 Van het Reve zet net zulke grote vraagtekens bij beweringen van Freud als ik. Van het Reve roept de lezer op ( zijn columns verschenen in Het Parool) te reageren. Bent u gezakt voor uw examen en heeft u de examendroom, laat het me weten. Binnen een paar dagen heeft hij 4 reacties van mensen met een dergelijke ervaring. Terwijl Freud's theorie gebaseerd was op dromen van twee testcases. Of ' casegevallen'  zoals F.B. Hotz ze noemt. Heerlijk vind ik dat soort stukjes.

Of de terugblik op zijn communistische jeugd in Betondorp. 's Nachts gingen de leden van de CPN illegaal verkiezingspamfletten plakken. De politie mocht je pas inrekenen als ze je op heterdaad betrapte. Midden in de nacht met een emmer behanglijm buiten wandelen was niet strafbaar. 

Gesprek en Bob attaqueert op Hemelvaartdag

Zeer technisch persoon

Gesprek tussen een zeer technisch persoon en een keurige huisvrouw.
KH: 'De wasmachine die ik 11 jaar geleden van mijn moeder geërfd heb, valt zowat uit elkaar. Wat een herrie maakt dat ding. En hij centrifugeert ook niet meer optimaal.'
ZTP: 'Er staat er eentje in de folder voor maar 299 euro. Energiezuinig, best buy. Wordt ook thuisbezorgd.'
KH: 'Goed zo, dan kunnen ze die oude gelijk meenemen. Zijn we van dat kreng af.'...
ZTP:'Nééééé! Die motor kan ik gebruiken.'
KH: 'Waarvoor dan?'
ZTP: 'Samen met die trommel kan ik er een windturbine van maken.'
KH: 'Zucht.'



Hij lijkt zo onschuldig. Bob kan in één seconde veranderen in een wild roofdier

Een paar uur later:

Denk je, ik ga rielekst de hond uitlaten, ben je ineens onderdeel van een drama. Blanche en ik liepen naar het eind van de straat waar zich een prettig grasveldje bevindt. Halverwege de wandeling zag ik dat Bob ons volgde. Er is daar nauwelijks verkeer dus ik maakte me geen zorgen. De twee huisdieren speelden vrolijk in het hoge gras en lagen een tijdje in het zonnetje. Tot ik het tijd vond om terug te keren.

Op de weg naar huis kwamen we een vriendje van Blanche tegen. Een kortharige chihuahua die stapelgek is op Blanche. Ze sprongen opgetogen tegen elkaar op tot Bob onverwachts aankwam en die kleine aanviel. Die piepte van de schrik, Blanche piepte en toen viel Bob beurtelings Blanche en die kleine aan. Serieus met nagels en blikkerende tanden. Ik greep Bob en zijn nekvel die mij krabde en beet. De man gaf een schop richting Bob en tilde zijn hondje op. Ik nam Blanche in mijn armen, Bob rende weg. 'Iedereen oké?', vroeg ik. 'Ja hoor, is dat jouw kat?', vroeg de man. Ja, ik weet niet wat hem bezielde. Eerst dacht ik dat hij Blanche wilde beschermen tot hij haar ook als een wild dier aanviel. Bob mag niet meer mee. Wat een gedoe nu weer. En het is nog maar 12.00 uur.

Een tevreden familie

Hans gaat er steeds beter uitzien. Zie foto hieronder

 

 

Call 911

Blanche doet mond-op-mond beademing

Doodmoe. Gisteren maakte Hans me wakker om 4.30: 'Vlug, bel de dokter.' Je schrikt je dood. Hij had pijn aan de linkerkant van de borstkas en kon bijna niet praten. Een half uurtje later kwam de dokter met een ambulancebroeder. De laatste hadden we al eerder gezien, een prettige, betrouwbare, no-nonsense man. Lang verhaal kort. Om 9.00 toog ik naar het OLVG om medicijnen te halen. De dokter's diagnose: ontsteking van het longvlies, als ik het goed heb begrepen. Antibiotica en prednison. Verder gaat het eigenlijk wel goed met Hans. Die akelige Keith Richards' rochel is verdwenen. Nu nog in beweging zien te krijgen.
We hebben besloten voorlopig niet te verhuizen, gelukkig. De enige plek waar ik naar toe wil is Portugal maar dat zit er nog niet in.

Blanche in Portugal

Ik las in de krant dat mensen het vervelend vinden als je op de sociale media over je sores praat. Geloof niet wat je in de kranten leest. Die ervaring heb ik helemaal niet. Moet je dan doen of er niets aan de handa is? Vandaag weer heerlijk spruitjes schoon gemaakt.

Hans heeft narcolepsie. Behalve dat je op rare momenten in slaap valt heeft de patiënt ook last van hallucinerende dromen die levensecht lijken. Dat levert soms komische situaties op. Zo riep Hans vanochtend: 'Hettie bel de politie, Er zijn twee mannen in huis.' Ik ben eraan gewend en antwoordde: 'Doe je ogen maar even open dan zijn ze weg.' 'O ja, het is een droom', hoorde ik hem zeggen. Het is af en toe wel schrikken als hij midden in de nacht: 'Politie, politie', schreeuwt. Wat zullen de buren wel niet denken?

 

White men are black too

Ik begrijp wel waarom andere generaties zo afgunstig zijn op babyboomers. Geboren in de echo van de oorlog. We hadden niets en waren blij met een klosje garen. En toen kwamen de Beatles. De wereld draaide 180 graden. (dat rijmt bijna)

Paul Weller is deze week het stijlicoon in De Volkskrant en mag zijn smaak met ons delen. Hij houdt van muziek en kleding, precies waar het in de jaren 60 om draaide.
Weller:- The Beatles daar begon het allemaal mee. Ik zag ze in 1963 op tv, ik was 5, 6 jaar oud. Dat was het voor mij, man. Voor iedereen die The Beatles voor het eerst zag, was het alsof er een oude wereld afstierf. They fucking changed the landscape. Engeland was zo stijf en conservatief en grijs, en opeens kreeg iedereen kleur op de wangen.-

Fokking fantastisch

The Small Faces. Dat was de band waarin ik had willen zitten. The Small Faces zagen er alle vier hetzelfde uit, hadden hetzelfde haar. Ze zagen er echt uit als een band. In de meeste bands waren er verschillen en er was er altijd wel eentje die focking wrong was. Steve Marriott was hun zanger en dan ook nog een songwriter als Ronnie Lane. Als je naar hun muziek luistert, hoor je permanente verfijning. Here come the nice, Tin Soldier, dat is echt verbazingwekkende shit, met verbazingwekkende muzikale akkoordenwisselingen en geluiden. Het waren nog maar kinderen, fokking 17 of 18 ofzo. En toen ze ermee ophielden waren ze begin 20. Ik zag ze altijd als de ultieme band: ze hadden alle goede invloeden, ze zagen er fokking goed uit en ze kwamen uit Londen. Just good.

Duran Duran: 5x niks. Ik weet niet wat het was wat die gasten maakten, het was in ieder geval geen muziek

De jaren 80. Pffff. The Specials waren goed, die hadden wat te vertellen, maar dat was het. Niemand heeft de jaren 80 overleefd. Iedereen zag er belachelijk uit. Ik ook. Ik had een stompzinnig kapsel net als iedereen. Ik haat al die fokking jaren-80-muziek. Ok, er was goeie soulstuff, r & b, en de rap begon..Maar de fokking Cocteau Twins en Duran Duran!-

2015. Ik ga eens per week naar een platenzaak in Londen. Nieuwe muziek ja ... let me think. Ken je de Young Fathers uit Schotland? Cool. Hip-hop uit Edinburgh. Yeah, man. Er is altijd muziek, en die komt overal vandaan.-

The Young Fathers, hun cd: White men are black too

 

Eerste generatie IPad

Omdat ik een eerste generatie IPad heb, kan ik vanaf april 2015 geen nieuwe YouTube filmpjes bekijken. Ook geen oude filmpjes. Je kunt het ding ook niet updaten. Wat irritant. En mijn laptop staat ook al op instorten.  Kijken of de latere IPad 2e hands te vinden is. Het geld groeit me niet op de rug helaas. En met mijn Stadspas kom ik ook niet ver.

Pindabakjes

Ik vond ze in een 2e handswinkeltje in Diemen.

 

Grey Magazine

Oud worden is zo leuk dat jongeren bijna niet kunnen wachten. Daarom lezen we allemaal Grey Magazine over mode en kunst.

Grey Magazine

Nachtkastje

kaptafel

Ik kreeg zin om wat aan mijn interieur te doen. IKEA is oké zolang het afgewisseld wordt door meubilair met karakter. Laat ik eens kijken naar antieke nachtkastjes. Op Marktplaats.nl kwam ik voornamelijk meubels tegen die mijn oma de Korte in huis had. Nee, dat is toch niet wat ik zoek.

Zijn ze niet enig?

En ineens wist ik het. Ik was in de verkeerde periode terecht gekomen. Ik moet bij de jaren 50 zijn. Ik surfte naar een zogenaamde retro- en vintagesite en werd verliefd op alles wat aangeboden werd. De stijl uit die tijd: licht en vrolijk. De oorlog is voorbij, weg met die loodzware dressoirs en niet te tillen banken. Haal die bordeauxrode gordijnen van de rail en vervang ze door moderne stoffen en designs. Zal je net zien, alle perfecte nachtkastjes waren verkocht. Dus heb ik mezelf getrakteerd op een globe uit de jaren 50 met bakelieten voet.

Theewagen. Met wieltjes!

Een keer in het jaar komen de liefhebbers van retro oftewel het verleden op z'n best bij elkaar op de grote verkoop van vintagespullen. Design Icons. Daar kun je niet alleen koopjes op de kop tikken maar ook gelijkgestemden ontmoeten. Ik heb een nieuwe hobby! (Maar geen poen)

Ik hou van dat formaat

Globe uit mijn geboortejaar. Uit de DDR